Met het vertrek van Jazz eind maart miste Sam een speelmaatje. De afgelopen weken bracht hij samen met Lilly en Trip door maar die is eigenlijk nog te jong voor flinke stoeipartij. Monique bood echter een opfokplekje aan samen met de bijna 2 jarigen Dean en Nilam en de volwassen Jake en Omar. Geweldig!
Gisteren, exact 1 jaar nadat we Dean en Nilam bij Bert en Monique hadden gebracht vertrokken we met Sam naar het prachtige Dwingelo. Het was een lange reis maar Sam sloeg zich er dapper doorheen en stond na een half uur al te soezen. Wat een voordeel om met een automaat en cruise control te kunnen rijden. In Dwingelo troffen we Dean, Nilam en de grote ruinen in hun fonkelnieuwe paddock paradise. Helemaal geweldig! Sam mocht eerst even de omgeving verkennen in een weitje terwijl de rest in de buitenrand liep en nieuwsgierig kwam kennismaken.
Mijn hemel, wat zijn die jongens gegroeid en mooi geworden in 1 jaar tijd! Dean lijkt sprekend op Lilly met een vleugje Potter, Nilam heeft de schitterende kruloortjes van papa en het mooie compacte lichaam van Dusty Rose. Ik ben apetrots!
We hadden allemaal zo'n fijn gevoel bij de kennismaking dat de jongens bij Sam gezet werden. Alles verliep vlekkenloos. Sam was ietwat onzeker maar durfde wel aan te geven dat hij de neus van Nilam en zijn achterste toch niet prettig vond. Zo hoort t ook! Vanmorgen kreeg ik al een berichtje dat de 3 musketiers met elkaar aan het ravotten waren. Heerlijk! Dit is precies wat Sam nodig had.
Ik geloof niet dat ik eerder zo blij ben geweest met de komst van het voorjaar, alhoewel, afgelopen nacht heeft het hier in Hechtel toch nog 4 graden gevroren! Anyways... de zon doet wonderen en ik rij dagelijks 2 tot 3 paarden om de schade van de strenge winter in te halen.
Door de kou is Lulu niet gereden zoals gepland en de laatste weken heb ik voorzichtig de draad weer opgepakt. De Amerikaanse '60 dagen training' blijkt in geval van Lulu een totaal ander resultaat te hebben opgeleverd dan jaren geleden bij de zwarte merrie Shi. Met haar reed ik zo weg, de richting die ik uit wilde, in mijn tempo en in een stabiele gang. Met Lulu rijd ik weliswaar weg zonder bokken en brokken maar stuur, gaspedaal en gangwerk is 'op goed geluk!'. Het enige wat werkt is de rem en heel eerlijk, dat is dan toch wel weer fijn, zo niet een absolute noodzaak. Het leuke aan Lulu is dat ze het leven als één groot feest ziet en overal plezier aan beleeft. Er zit geen vleugje onwil in haar en dat maakt het werken met haar ontzettend fijn.
Haar werkwillige karakter zorgt voor teamwork en vertrouwen. Zo hebben we gister voor het eerst in de buitenpiste gereden na diverse sessies in roundpen. Vrolijk denderde Lulu achter haar maatje Spirit aan totdat ze na een 20 minuten ook in staat was om zelfstandig door de bak te lopen. Oei, dit klinkt wel erg onervaren of niet? Maar dit is een hele stabiele jonge meid die je niet zomaar van haar padje krijgt. Na nog een paar keer de 'HO'-knop te hebben geoefend weet ik het zeker: wij rijden door het bos weer naar huis, zij het geleid door de ervaren Spirit.
En zo vertrokken we net als ruim een maand geleden met Ravi voor het eerst naar buiten. Het rood/witte plastic wappert nog steeds bij het ingezaaide stukje gras van de buren. Ik geloof niet dat Lulu het überhaupt is opgevallen... Het eerste en tevens enige obstakel tijdens de 20 minuten durende rit was de afzetting om auto's uit het bos te weren. Nee, daar paste Lulu echt niet door hoor! Ook toen Spirit voor de 2e keer toonde hoe het werkte was Lulu niet overtuigd. Ik ben afgestegen en samen liepen we door de smalle opening. Het opstijgen ging weer braaf, maar ow, ze is wel groot hoor!
De rest van de rit was vooral klunsig over de oneffen bospaden; naar beneden sneller, omhoog langzamer, botsend tegen Spirit die voorop liep maar haar vriendin graag begeleidde. De militairen op het domein direct naast het bospad waren druk aan het schieten maar dat deerde de paarden niet. Bijzonder! Hoe onervaren Lulu ook is, het wederzijdse vertrouwen is er absoluut en dat is de sleutel tot succes.
Voor Lulu zijn de wandelingen door het bos veel interessanter dan het 'saaie' werk in de piste dus in de toekomst zullen we veel oefenen op onbekend terrein.
Voor Potter is het voorjaar alvast goed begonnen. Sinds vorige week heeft hij de hoog drachtige Paloma ingeruild voor Rose als nieuwe weidepartner. 2 jaar geleden kregen zij samen de Amber Champagne Jazz en we hopen op een broertje of zusje in 2011.
Afgelopen weekend kwam er ook nog bezoek uit Duitsland voor Potter. Vorig jaar was het vruchtje geabsorbeerd en we hopen dat de merrie dit jaar wel een volledige dracht zal volmaken. Potter lijkt het niet zo erg te vinden. Hij geniet van alle aandacht en 2 hengstige merries aan zijn zijde. Hij gedraagt zich als een ware gentleman en zo hoort het ook!
Eerder dit jaar kwam Bungee bij ons wonen. Een prachtige dubbel geregistreerde Rocky Mountain Horse/Kentucky Mountain Horse merrie van 10 jaar. We waren razend enthousiast over haar komst. Fanatiek begon ik met het trainen om Bungee zo snel mogelijk klaar te stomen voor het workshopseizoen van dit jaar. Samen genoten we van veel buitenritten in verschillende tempi tölt en haar conditie werd stilaan beter.
Ondanks de klik die wij samen hadden is Bungee echt een één-persoons paard. Ze heeft het niet zo op vreemden en dat is als lespaard niet evident natuurlijk. Het duurde niet lang voor ik besefte dat ik noch Bungee, noch lesklanten een plezier zou doen en in overleg is besloten dat Bungee terug naar haar vorige eigenaar zou gaan.
Met pijn in mijn hart heeft Bungee ons weer verlaten. Al weet ik dat zij hier niet gelukkig zou zijn geworden, wij saampjes hebben toch een heerlijke tijd gehad. Ze pakte de training goed op en bewees een dappere dame te zijn tijdens onze boswandelingen. Ik zal haar missen!
Afgelopen weekend is Paloma verhuisd naar onze 'kraampaddock'. De laatste maanden heeft ze samen met Potter in de grote weide doorgebracht. Vorige week begon haar uier zich langzaam te vullen en werd het tijd om Paloma naar huis te halen om haar nauwkeuriger te kunnen monitoren.
Ze ziet er werkelijk prachtig uit. Lekker goed gevuld, een mooie glanzende vacht en een tevreden koppie. Paloma is er helemaal klaar voor om haar veulen te baren. Over het geslacht zullen we maar niet meer prakiseren. Dat zal ongetwijfeld een hengstje worden. Een Amerikaanse vriendin houdt zich al jaren bezig met geslachtsbepaling door de staartharen van de merrie te bestuderen aan het einde van de dracht. Volgens haar mogen we uitkijken naar een jongetje.
Qua kleur is er veel mogelijk, vorig jaar gaf Paloma een vos merrietje. Ze is wederom dragend van Ronaldo met de volgende kleuropties: 12.50% - Palomino Sabino 12.50% - Palomino 12.50% - Chestnut Sabino 12.50% - Chestnut 10.94% - Buckskin Sabino 10.94% - Buckskin 10.94% - Bay Sabino 10.94% - Bay 1.56% - Smoky Black Sabino 1.56% - Smoky Black 1.56% - Black Sabino 1.56% - Black
Belangrijkste is een gezonde merrie en dito veulen, daar tekenen we voor!
Met het voorjaar komen ook de moederloze kittens weer tevoorschijn. Vanmiddag werd ik gebeld over 2 kittens die afgegeven waren bij het containerpark. Gelukkig weet men dat ik buiten paarden ook erg van andere dieren hou en zodoende kwam de vraag of ik kon helpen. Het bleken 2 kleine wurmpjes te zijn van nog geen week oud. Na het toedienen van de eerste hulp (onder warmte lamp leggen en suikerwater toedienen) belde ik Catshelter die mij al vaker hebben geholpen en vice versa. Een uur na aankomst kregen de kleintjes hun eerste flesje warme melk waar ze gretig van dronken.
Op de site van Catshelter had ik al gezien dat er een kattin met 4 pas geboren kittens op een opvangadres lag en vandaar mn suggestie om deze 2 kleintjes daar bij te leggen. Uiteindelijk geeft moedermelk ze de meeste kans. Tegen het einde van de middag kreeg ik telefoon dat de kittens onderweg waren naar dit opvanggezin. Het gevaar is nog niet geweken maar de kansen op succes zijn groot.
Ik hoop van harte dat mensen hun gevoel laten spreken en niet zomaar kittens dumpen zoals deze 2 is overkomen. Ze raken zeer snel onderkoeld en hebben zonder hulp geen enkele overlevingskans. Castreer katers, steriliseer de poezen om een babyboom te voorkomen. Wil je meer doen? Biedt je dan aan als gastgezin om kittens op te vangen, zeker de komende maanden is alle hulp welkom.
Na jaren tussen de hengsten en merries te hebben gezeten mag ik ervaren hoe plesant het is om een ruin te mogen hebben in de groep. Onze Raaf doet het geweldig in de wei met zn meiden (Lulu en Spirit). Ook in de drukbezette rijbak tijdens het gangenpaarden samenzijn gedroeg hij zich voorbeeldig.
Op paasmaandag ging ik samen met Joyce een rit maken over het militair domein. Zij op haar Mangalarga Kunst en ik op Ravi. Toegegeven, niet alle 'knoppen' zitten erop bij Ravi maar er is wederzijds vertrouwen en we hadden een stabiele merrie bij dus wat kon ons gebeuren? 2 uur later kon ik zeggen: "Niets!"
Via het bos wat voor ons huis ligt reden we naar de weg om de baan naar Leopoldsburg over te steken. Dit is helaas een drukke weg waar 90 gereden mag worden. Ook op 2e paasdag was er meer dan genoeg verkeer maar gelukkig geen vrachtwagens. Ravi stond braaf te wachten tot wij konden oversteken en dat duurde toch zeker meerdere minuten. De auto's boeide hem voor geen meter, 1 of 20 auto's, 't blijven auto's of ze nou 30 of 90 km per uur rijden.
Eenmaal op het militaire domein hebben we heerlijk gereden over allerlei soorten terrein. Het was geweldig! We hebben vrij veel gestapt maar ook stukken lekker in gang gereden. Voor Ravi waren het meer het aantal verschillende indrukken die hij moest verwerken. Geen enkele keer schrok hij of weigerde hij. Wat een kanjer! We stonden ook nog even stil bij het monument van de weerstand, een nationaal monument uit de 2e wereld oorlog. Keer op keer laat een bezoek aan deze plek een diepe indruk achter.
2 uur later kwamen we moe maar voldaan thuis. Dit was een meer dan geslaagde rit. Voor mij is Ravi goud waard! Op deze fijne dag is ook nog zijn 2e en laatste nakomeling geboren; wederom een kopie van de Raaf, een vos hengstje. Mooier kan haast niet.
Vandaag was de dag dat Jazz verhuisde naar zijn nieuwe mensen en hun paarden. Dat is toch altijd weer een spannend en tikkeltje emotioneel moment. In tegenstelling tot de weersvoorspelling was het prachtig weer met een stralende zon. Dat maakt alles zoveel makkelijker!
Buiten de rit naar de kliniek voor castratie had Jazz niet in een trailer gestaan. Ik probeerde zijn vertrek zo goed mogelijk te plannen zodat alles soepeltjes zou verlopen. De trailer werd in de rijbak gezet naast de paddock van Jazz, Sam, Secret en Rose. Zo kon iedereen dicht bij elkaar blijven, ook tijdens het laden. Wel zo fijn voor Jazz.
Met een nieuw halster om liep hij braaf mee de bak in. Ik had bewust gewacht met voeren in de hoop dat zijn aandacht vooral op 'eten' gericht was en minder op de plek waar hij eten zou krijgen. De voerzak stond al klaar bij de trailer en Jazz liep er direct op af, de trailer totaal negerend. Onbevreesd nam hij de eerste stappen op de laadklep, halsreikend naar het voer. We namen de tijd en Jazz deed zijn uiterste best om zich zo lang mogelijk te maken om wat voer te pakken te krijgen maar toen dat niet lukte zette hij toch maar een stapje verder de trailer in. Het geheel duurde misschien 5 minuten voordat Jazz beloond werd met zijn ontbijtje. Op zijn gemak stond hij te knabbelen terwijl de laadklep zich achter hem sloot.
Nog een laatste aai en knuffel voordat de deur sluit en Jazz is klaar voor vertrek. Zonder enig gehinnik of gestommel van zowel Jazz of zijn achtergebleven familie rijdt de auto met trailer even later het terrein af. Ik laat een diepe zucht... Wat fijn om te zien dat Jazz is uitgegroeid tot een stabiele, onafhankelijke 2 jarige jongeman. Het is goed zo.
Als ik ver terug graaf in mn geheugen dan heb ik een jaar of 13 geleden al gezocht naar Rocky Mountain Horses in Amerika. Mijn streven was om deze chocolade gekleurde paardjes eens te bezoeken tijdens één van de trips naar Amerika. Destijds was Internet nog in opkomst en websites waren schaars. Ook het ras was nog erg jong (eind jaren '80) en fokkers kon je op 1 hand tellen. Het is er nooit van gekomen.
De eerste Rockies/Kentuckies (vaak dubbel geregistreerd) ontmoette ik in Europa 5 jaar geleden: bij fokker Armin in Frankrijk en privé bezitter Margo in Nederland. Little did I know dat ik toen al ons toekomstige paard had ontmoet.
Als fanatiek Tennessee Walking Horse fokker en gangenpaardliefhebber wilde ik mijn kennis en ervaring uitbreiden. In 2009 besloten we ons aanbod te verbreden door ook rijlessen met andere gangenpaardenrassen aan te bieden. We twijfelden tussen de Rocky/Kentucky Mountain horse en Paso Peruano. Het werd de Paso. Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan. In het najaar van 2009 werd ik examiner van Kentucky Mountain Saddle Horses en de wens naar een Rocky/Kentucky werd groter. Verschillende paarden passeerden de revue zonder tot aankoop over te gaan.
Het lot besloot dat één van de eerste Rockies die ik ooit in levende lijve ontmoette weer op ons pad kwam: Bungee. Wie had dat gedacht? Een 10-jarige merrie met een verfijnd koppie en prachtige oortjes die verraden dat een snufje Walker bloed door haar aderen stroomt. Na een korte inwerkperiode zal deze struise dame als les/workshop paard ingezet worden.
Eindelijk was het dan zover. 17 maart begon Lilly met kegelen. Hoewel je er op hoopt en wacht gooit het toch altijd weer je hele schema overhoop. Donderdag sijpelde de biest vrolijk langs Lill haar benen en spoot bij elke pas naar links of rechts. De hondjes vonden het erg lekker...
Om half 11 's avonds (ik had mn bedje op stal geïnstalleerd) ging Lilly liggen en begon met persen. Ik zag 2 witte benen, gevolgd door een donker neusje. Het veulen lag gelukkig in de goede positie. Binnen 10 minuten waren we weer een Walker rijker. Hengstje nummer 7 op een rij! Ach, we weten bijna niet beter meer. Nu was het wachten op de 3 belangrijke dingen voordat we onder de wol konden kruipen: drinken, plassen en mesten.
Daar stonden we dan, op een afstandje te kijken hoe moeder en zoon hun band versterkten. Lilly likte haar kind droog, Spotje vond dat ze daarbij moest helpen en nam het hoofdje voor haar rekening. De tijd verstrijkt. Het veulen is een minimaal zwart tobiano, volgens Dr. Spoonenberg; lange witte benen met toefjes wit in manen en staart, verder is hij zwart.
3 uur na de geboorte lukt het met enige hulp om op de benen te staan maar drinken ho maar. Ook de afgetapte biest krijgen we niet binnen bij onze nieuwgeborene. In overleg met de veearts spreken we af de volgende dag tenminste biest, zo niet plasma toe te dienen. De volgende ochtend lukt het nog altijd niet om zelfstandig op te staan en de zorgen nemen toe. Ook Lilly is er niet gerust op en tikt voorzichtig met haar hoef de kleine aan om hem te motiveren op te staan. Rillend blijft hij op de grond liggen. Op dat moment slaat bij mij de bezorgdheid om in lichte paniek.
Gelukkig lijkt het wat beter te gaan in de uren die volgen. Besloten wordt om het veulen de kans te geven om zelfstandig aan te sterken. Aan het einde van de dag checken wij zijn bloed op voldoende anti stoffen. Het is niet wat het moet zijn maar toch duidelijk boven het minimum; geen extra plasma is nodig. Toch is mijn onrust nog niet helemaal verdwenen, dit in tegenstelling tot die van Lilly die volledig gekalmeerd is.
De volgende 2 dagen hou ik Oreo zijn eerste nakomeling nauwlettend in de gaten. Hij blijft wiebelen op de benen en doet niet veel meer dan drinken en weer languit liggen. Eigenlijk ook niet zo verwonderlijk met die enorme lange benen! Echt nagedacht over een naam had ik niet. Het wordt iets stoers: Pleasure's Triple X. Alle beetjes helpen tenslotte nietwaar?
Langzaam neemt mijn vertrouwen toe. Tot meneer weer iets nieuws bedacht lijkt te hebben; vastliggen. In eerste instantie valt het niet op maar na hem 10 keer van de muur af hebben getrokken omdat hij op zijn rug met de benen in de lucht lag kon er bijna geen toeval meer zijn: kennelijk ligt dit lekker? De meest vreemde ligposities neemt hij aan, het wordt tijd dat ik deze op beeld vast leg...
Dat gaan liggen ook geen gemakkelijke klus is blijkt wel uit deze foto's:
Op zondagmiddag is het dan eindelijk droog en mogen moeder en zoon de wei op. Het doet me goed om te zien dat er wat meer beweging in de grote kleine zit. Hij is erg nieuwsgierig en onbevreesd. Lilly gaat er nog een zware boterham aan krijgen ;)
Er is een kleine in aantocht! Niets nieuws inderdaad maar het wordt nu toch wel heel erg spannend. Lilly was uitgerekend voor 6 maart. Blij was ik toen ik zag dat ze nog niet van plan was om te bevallen. Het was ook nog veel te koud! Toen het weer zachter werd vond ik het wel tijd worden maar onze ervaren Lill laat zich echt niet pushen.
Gisteravond zag ik dan eindelijk dat ze begon te kegelen. Goed, het was ter groote van een speldeknopje maar toch.. Ik weet nog dat Dusty Rose binnen 3 uur na het zien van deze minescuul kleine kegeltjes de gitzwarte Nilam op de wereld zette. Afgelopen nacht ben ik met grote regelmaat heen en weer gependeld van mijn bed naar die van Lill. Ze lijkt de aandacht heerlijk te vinden en zeg nou eerlijk; welk paard krijgt een schoon bedje meerdere malen per nacht??
Het kegelen neemt toe maar nog altijd geen kleine. Telkens wanneer ik een ongewoon geluidje hoor sprint ik slaapdronken weer naar stal om te ontdekken dat Lill lekker gerold heeft of haar ietwat jeukende wintervachtje heeft staan schuren aan de wand.
Inmiddels ben ik brak en zet Lill in de vroege ochtend op de wei, de beste en schoonste plek om te bevallen. Ik maak nog een foto van haar uier en ontdek dat ook hoogdrachtige merries nog prima achter hun oren kunnen krabben met hun achterhoef waardoor de uier volledig in beeld komt. De volgende foto's zijn met veulen aan haar zij!
Gisteren heb ik een uniek moment ervaren. Bijna 5 jaar na zijn geboorte zijn Ravi en ik voor het eerst een buitenrit door het bos gaan maken. Al maanden noem ik hem liefkozend 'mijn boscrosspony'. Met zijn wintervachtje en iets te goed gevulde lijf ziet hij er stoer maar aandoenlijk, ietwat pony-achtig uit ondanks dat hij toch 1.57m meet.
Sinds juli is Ravi onder zadel. In september werd hij gecastreerd en na zijn herstel heb ik hem veel minder kunnen rijden dan ik zou willen door de koude wintermaanden. Nu het weer eindelijk zachter is geworden hebben we het rijden weer opgepikt. 5 weken stilstaan (lees: in wei en paddock) doet hem niets. Vorige week hadden we een fijne rijles. Het is positief verbazend om te zien hoe Ravi vooruit gaat ondanks het weinige rijden. Gisteren hebben we eerst weer wat in de bak gereden om samen met Spirit een blokje om door het bos te gaan. Ik was razend nieuwsgierig hoe Ravi dit zou ervaren.
Het begon al goed bij het terrein van de buren die een stuk grond hadden afgezet met wapperend rood/wit plastic. Vreemd genoeg boeide het Ravi niets... We liepen door de straat uit en het bos in. Braaf liep hij zowel naast als achter Spirit. Een volgende obstakel was het smalle poortje om auto's te weren uit het bos. Nou, dat past dus waar doe je moeilijk over?, zou Ravi wel gedacht hebben. Even verderop lag een enorme boom die is gekapt waar de meeste van mijn paarden toch wel raar naar keken maar nee, een boom is een boom, of ie nou staat of ligt. Het ritje duurde een 15 minuten, niet lang maar meer dan genoeg nieuwe prikkels voor onze Raaf. Toen we achter het pad opreden was de grasmaaiende buurman reden voor Spirit om in de remmen te gaan staan. Nou, Ravi stapte gewoon door want dat is immers gewoon de buurman met een grasmaaier!
Wat mij betreft is Ravi geslaagd met een dikke 10!
Het heeft bloed, zweet en tranen gekost maar het is gelukt. De 'kraamkamer' is dan eindelijk opgeknapt en hoog drachtige Lilly kan haar veulen in de voor haar welbekende maar nu ook goed afgewerkte stal en paddock ter wereld brengen. Afgelopen nacht kon ze de stal inweiden.
Al jaren was er het voornemen om 2 stallen te voorzien van houten wandpanelen en een stenen vloer. Telkens weer was er een klus die voorrang kreeg. En ja, in de zomermaanden is de nood op een goede vloer ook veel minder belangrijk dan in de winter. Dit najaar hadden we een klusteam de opdracht gegeven en waren we zelf al begonnen met het afbreken van het binnenwerk. Helaas kwam het team niet opdagen waardoor we dit koude voorjaar de klus alsnog zelf moesten klaren. Oscar en onze cowboy hebben de laatste dagen hard geploeterd om nog voor de bevalling van Lilly de stal af te krijgen en met succes!
Gisteravond stapte Lilly vol trots haar babykamer in. Kan het zijn dat een paard zich realiseert dat al het gezwoeg speciaal voor haar was? Zo leek het anders wel! De stenen vloer is voorzien van een dikke laag vlas waar straks nog een lekker strobedje overheen komt. Lilly geniet al zichtbaar en is niet uit haar stal weg te slaan. Als haar veulen er eenmaal is zal het alleen maar erger worden! Ook voor mij wordt het een stukje makkelijker en kan ik 's avonds en 's nachts even snel naar buiten wippen om haar te controleren. Deze paddock en stal heeft al veel geboortes op haar naam; Daisy, Ollie, Ravi, Sakara, Bud, Dean, Nilam en Sam zijn op deze plek ter wereld gekomen. Na 10 jaar was een opknapbeurt geen overbodige luxe. Laat de kleine maar komen!
Eindelijk, het is voorjaar! Voor de 3e dag op een rij schijnt er een stralende zon in de vroege ochtend terwijl het gras wit uitgeslagen is van de bevroren dauw.
Nu Lilly op het einde van haar dracht is wordt ze extra in de gaten gehouden. Haar uier is nog niet helemaal volgelopen maar je kunt het nooit weten dus elke ochtend ga ik haar direct controleren. Ondanks dat het nog vroeg is bruist het om me heen van de activiteit. Ik kan echt met volle teugen genieten van alle vogeltjes die om het hardst fluiten. In de verte hoor ik een bonte Specht met zn snavel in de boomstam hameren. Aan de bosrand zitten de Vlaamse Gaaien maar ook de merels, mussen en vinken in de tuin en wei fluiten dat het een lieve lust is.
Na deze lange winter die het koudst in meer dan 15 jaar is geweest lijken ze nog mooier te fluiten dan anders. Met het voorjaar komen ook de knoppen in de bomen, de krokussen en tulpen steken hun hoofd boven de grond en weldra zal alles weer beginnen te groeien en bloeien. Ik kan niet wachten tot de weides weer mooi groen zijn en de veulentjes dartelen in het hoge gras. Wat een heerlijke tijd gaan we weer tegemoet!
HECHTEL-EKSEL - In Hechtel-Eksel grijpen ze terug naar een zeer oude manier om aan bosbeheer te doen. Grote machines worden gebannen. In plaats daarvan zullen twee trekpaarden omgekapte bomen uit Bosland trekken. Ben Comans (22) zal voortaan met zijn trekpaard Goedroen meewerken aan duurzaam bosbeheer in In den Brand in Hechtel. Het Agentschap Natuur en Bos en alle betrokken gemeenten dragen er een ecologisch beheer hoog in het vaandel. Bosland moet niet enkel het meest kindvriendelijke bos worden, maar ook een duurzaam bos.
Bosland kreeg eerder ook al het FSC-label voor het hout afkomstig uit de bossen op de grens van Hechtel-Eksel, Lommel en Overpelt. In het duinengebied In Den Brand wil men nu ook de zeldzame korstmossen beschermen. 'De machines worden steeds groter en zwaarder en we zouden de zeldzame natuur daar enkel schade mee toebrengen', zegt houtvester Dries Gorissen.
Daarom werden Ben Comans en Karolien Goossens met hun twee paarden ingeschakeld. 'Samen met mijn trekpaard zal ik de boomstammen uit het bos slepen', zegt Ben. Hij kocht zijn merrie drie jaar geleden en ze is opgeleid om zulke werken uit te voeren. 'Ik ben een natuurmens en met een van mijn andere paarden trek ik regelmatig de bossen in. Daar stootte ik per toeval op een oude bierkar die helemaal verkommerd was. De bierkar opknappen werd een project waar ik de voorbije aan werkte. Toen de kar klaar was, wilde ik er ook iets mee doen. En daarom kocht ik een trekpaard. Ik heb er al wat mee geploegd en gehooid. Toen de boswachter me vroeg of ik mee wilde werken aan deze ecologische manier van bosbeheer heb ik geen moment getwijfeld.'
Natuurliefhebber Voor Ben is het enkel een hobby. 'Mijn voorouders waren boeren, dat zal nog in het bloed zitten', lacht hij. 'Maar ik vind het prachtig dat zulke oude technieken opnieuw bovengehaald worden. Het lijkt iets voor oude mannen die nostalgisch terugblikken naar de oude tijd. Ik ben nog maar 22jaar, maar kan me als natuurliefhebber enorm vinden in die oude technieken.'
Het paard van Karolien Goossens daarentegen is nog in opleiding. Voor haar is dit project een uitstekende manier om haar paard verder te trainen. 'Op deze manier kunnen we de schade aan de natuur enorm beperken. En het is fantastisch dat enkele lokale mensen de stiel beheersen en ons willen helpen', zegt de houtvester. 'Ze zullen telkens wanneer het nodig is in overleg en in het bijzijn van de boswachter aan de slag gaan. In ruil voor hun werk mogen ze het hout houden.
Helemaal top! Wij zijn razend enthousiast over de inspanningen die onze gemeente doet om de natuur zoveel mogelijk te sparen en tradities in ere te houden. De zandduinen van 'In de Brand' liggen in onze straat dus wij kunnen van dit authentieke schouwspel 'live' genieten.
Het is bijna 2 maanden geleden dat Beer ons gezin kwam binnenwandelen. Zijn koddige lijf met korte pootjes en vrolijk omhoogstaande oren brengen elke keer weer een glimlach op mn gezicht. Iedereen is gek met hem.
De honden ravotten met elkaar dat het een lieve lust is. Dat ik na afloop 6 x 4 poten moet schoonmaken en vele buikjes (dat krijg je met laagbenige honden) lijkt hun niet te deren. Muzby moest even slikken toen hij ontdekte dat Beer minstens zo slim is als hij. Een tak krijgt hij niet zomaar afgepakt want de Beer is razendsnel in het omdraaien en dat is maar goed ook, want Muzby heeft eindeloze energie en die wordt op deze manier goed gebruikt.
Toegegeven, 6 honden is erg veel en kost het nodige werk maar je krijgt er ook veel plezier en liefde van terug.
Onderstaand plaatje deed me wel afvragen wie, wie nu achterna zit. Ik geloof niet dat ik het goed begrijp en vraag me stellig af of zij het zelf eigenlijk wel wisten...
Het worden weer spannende tijden. Lilly is officieel uitgerekend op 6 maart aanstaande en haar uier vult zich langzaam. Wij hebben al verschillende veulens van haar mogen krijgen en uit ervaring weet ik dat ik ongeveer 3 weken mag tellen tot de geboorte nadat haar uier in beweging komt. Aftellen dus!
Afgelopen winter heeft ze samen met Potter in de nieuw afgezette weide gestaan. Deze is voorzien van een hooiruif zodat ze permanent te eten hebben en dagelijks krijgen ze krachtvoer bij. Een maand geleden is ook drachtige merrie Paloma toegevoegd aan het clubje zodat Potter niet alleen zou komen te staan tegen de tijd dat Lill haar veulen krijgt.
Indien mogelijk haal ik altijd de merrie naar huis om haar goed te kunnen monitoren en de bevalling te kunnen bijwonen. Bij de wei is geen verlichting en buiten de natuurlijke houtwal ook geen schuilstal. In deze tijd van het jaar dus zeker geen ideale plek voor de geboorte van een veulen. Normaliter zou een merrie toch tenminste een maand voor het einde van haar dracht op haar definitieve plek moeten staan om mogelijke stress te voorkomen. Lilly woont echter al zo lang bij ons dat alle paddocks haar bekend zijn en ze zich prima op haar gemak voelt. Ze heeft nu een paddock met open stal tot haar beschikking en aan de hoeveelheid vlas op haar lichaam lijkt het erop dat ze het prima naar haar zin heeft. Haar uier vult zich ook steeds meer dus ik krijg al de zenuwen... als het maar niet een week te vroeg komt want dan zit ik in Gent op de beurs!Gelukkig is er oppas geregeld dus mocht ze eerder bevallen dan is er altijd iemand om haar bij te staan.
Buiten de wens op een gezond veulen hopen we dit keer echt op een meisje na jaren enkel jongens te hebben mogen begroeten. Zou Oreo zijn bonte vlekken doorgeven aan de kleine? We zijn razend nieuwsgierig!
Met het vertrek van Jazz eind maart miste Sam een speelmaatje. De afgelopen weken bracht hij samen met Lilly en Trip door maar die is eigenlijk nog te jong voor flinke stoeipartij. Monique bood echter een opfokplekje aan samen met de bijna 2 jarigen Dean en Nilam en de volwassen Jake en Omar. Geweldig!
