Good o'le days

 Afgelopen weekend was ik toeschouwer bij het TWHBEA Europees Kampioenschap in Mönchen Gladbach. Een enorme stap voor mezelf; na ruim 4 jaar paardloos door het leven te gaan heb ik verschillende 'rouw' fases doorlopen. Het is voor mij een uiterst pijnlijk proces geweest na 25 jaar zo intensief met Tennessee Walking Horses te hebben gewerkt.

In 2005 was ik zelf mede organisator van dit EK. Maanden werk aan voorbereiding, werken aan een waterdicht regelement, binnenhalen van sponsoren, het organiseren van clinics voorafgaand aan het EK en natuurlijk zorgen dat de wedstrijd zelf op rolletjes liep, al was dat tenminste voor de buitenwereld zo. 3 jaar later, in 2008, werd er nog een EK georganiseerd, dit keer door de Europese vereniging ETWHA in Kreuth. Een fantastische locatie waar ook Paso Peruano's gelijktijdig hun EK hadden. De opkomst was geweldig, ondanks de enorme afstand. Zelf was ik één van de 3 juryleden samen met 2 Canadezen. Dat viel mij enorm tegen want ik mocht tijdens het EK (en ook 's avonds) geen contact hebben met de deelnemers. Jammer want veel van deze mensen zag ik maar een paar keer per jaar. 

Terug naar zaterdag;
Het was spannend om mijn gezicht te laten zien. Destijds waren er 2 kampen ontstaan; TWHBEA en ETWHA. Hierdoor zijn ook contacten verloren gegaan ondanks het feit dat we allemaal ons hart verloren hadden aan Tennessee Walking Horses, een ras wat nog altijd onbekend en zeldzaam is in Europa. De 'oude garde' had ik al zeker 10 jaar, zo niet langer niet gesproken en niemand had mij de laatste jaren gezien. Van de destijds gezond ogende fokker, trainer en harde werker was nu nog een 'wobbler' over, lopende met een wandelstok. Ja, we worden allemaal ouder, de één iets anders dan de ander ;)

Aangenaam verrast was ik door het warme ontvangst van de oude bekenden die ik zeker 15 jaar niet gezien of gesproken had. Natuurlijk kwamen er vragen of ik gevallen was (stok) ed maar dat was helemaal ok. Na een rondje door de stallen, het zien van bekende Walkers of hun nakomelingen, heb ik samen met een kennis naar een aantal klasses gekeken om op de tribune wederom gezichten te herkennen. Dit keer oa een klant waar ik in 2004 een veulen aan had verkocht; Pleasure's Mary Belle.

Backflash
Destijds was ik fanatiek het ras aan het promoten en concludeerde ik dat er veel vraag was naar grotere, zwarte Walkers en die had ik niet. Dus vond ik een partner in Amerika die mij bijstond in het kostbare proces om Walkers naar Europa te halen. Het moesten wel drachtige merries zijn om zo er financieel uit te kunnen komen. En zo vond ik Shiloh's Sunset Gal, een 4 jarige zwarte merrie van ca 1.60m. Ik liet haar dekken door een blue roan hengst maar na 3 KI pogingen was ze nog altijd niet drachtig en werd besloten om ze naar Texas te halen en daar voor life coverage te kiezen. Na enig speurwerk vond ik First Class Copy, een Versatility World Class Champion, zwart en groot! Shi werd gedekt en was drachtig. Na 30 dagen quarantaine mocht ze eindelijk naar NL. Ik vloog naar Texas om eerst een paar dagen bij First Class Copy en zijn eigenaresse te verblijven om daarna samen met Shi naar Amsterdam te vliegen.

Shi is één van de weinige paarden geweest die ik heb gekocht zonder eerst in levende lijve te hebben ontmoet. Een miskoop was zij in geen geval. Nooit eerder heb ik zo'n lieve, brave merrie gehad die zich ook nog eens ontpopte als een super moeder. Haar veulen werd ongeboren verkocht op voorwaarde dat het een zwart merrieveulen was. Moeder en dochter werden covermodel toen MB nog geen 24 uur oud was. Uitgerekend op die dag had ik een fotosessie gepland met Hypofocus wat resulteerde in aandoenlijke plaatjes. Na het spenen verhuisde Mary Belle net over de grens naar Duitsland en bezocht ik haar nog meerdere keren. Uiteindelijk verwaterde het contact maar afgelopen weekend troffen we elkaar weer. Het was triest om te moeten vernemen dat MB niet meer onder ons is. Ze is totaal onverwacht overleden op 10 jarige leeftijd. Ik weet nog dat men destijds mij heeft getipt dat collega trainers haar uitzonderlijk goed vonden. Jammer dat ik haar zelf niet meer onder zadel heb zien lopen en nog triester dat ze slechts 10 jaar heeft mogen worden.

Pleasure's Mary Belle, deze is voor jou. Je herinnert mij aan een fantastisch mooie tijd, omringt door geweldige paarden.

 

 
Shiloh's Sunset Gal (moeder)

First Class Copy (vader)

Boomtown's Lucky Strike aka Spirit

Spirit was een jaar of 4 toen wij elkaar voor het eerst ontmoetten. Gedurende een aantal jaar kruisten onze levens elkaars pad. Het heeft even geduurd vooraleer ik tot de ontdekking kwam wat voor een ruwe diamant ik in de wei had staan. Veel was er niet voor nodig. Enkel een andere houding mijnerzijds. Vanaf het moment dat ik de druk en hoge verwachtingen van Spirit wegnam, kwam er een pracht paard tevoorschijn!

Mooi was ze al, maar zo lief, werkwillig en vergevingsgezind voor alle fouten die wij op haar rug maakten. Altijd zocht ze weer naar hetgeen wij bedoelden en zette zij haar beste beentje voor. "Bedoel je misschien dit?" Want ja, ik sloeg de plank vaak genoeg mis maar samen met Spirit leerde ik hoe het beter kon! En zo ontpopte Spirit zich als het meest geliefde en ideale lespaard bij Pleasure Gaits.

Toen de lessen werden stopgezet zochten we voor Spirit een nieuw thuis waar ze haar kwaliteiten kon blijven inzetten. Birgit hoorde Spirit roepen en twijfelde geen moment. Helemaal vanuit Oostenrijk kwam ze samen met haar man en trailer afgereisd om Spirit mee te nemen naar haar nieuwe plek. En zoals het Spirit betaamd ging dat zeker niet zonder vlag of stoot! Trailerladen is altijd een 'dingetje' geweest bij deze dame. 

Ik denk aan Paard & Koets waar we als eerste gingen laden en als laatste op een lege parkeerplaats vertrokken. Zo ook bij Horse Event waar ik op slinkse wijze gebruik maakte van de rondrijdende tractors die auto's uit de modder moesten slepen. Net op het moment dat er een tractor achter Spirit langs reed vroeg ik haar in de veilige trailer te stappen. Pfff!
Of wat dacht je bij de Centered Riding clinic waar ik uiteindelijk zelfs zonder paard naar huis ging en noodgedwongen de volgende dag met een ongetrainde Potter een demonstratie moest geven. Of meer lokaal HorseFair in Lommel waar ik te paard naar toe ben gereden omdat madame weigerde te laden... 

Affijn, Spirit vertrok naar Oostenrijk met een zeer acceptabele laadtijd van een uurtje of 6 ;). En ook in Oostenrijk (of liever gezegd Tjechië) bleef Spirit volhouden dat trailers echt niet haar ding waren. Maar ondanks dit minder fijne trekje heeft Spirit mij en vele anderen zoveel lessen en inzichten geleerd die alle ergernissen en uren trailerladen je spontaan doen vergeten. 

Helaas, aan al het moois komt een einde. Ook aan Spirit haar reis. Ongetwijfeld de enige (Heritage) Tennessee Walker met de meest bezochte landen in haar paspoort: Amerika, Nederland, België, Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Tjechië.

Cushing maakte het haar de afgelopen winter extra zwaar. Eerder deze week berichtte de eigenaar al dat het niet goed ging en samen met Spirit was er een duidelijk moment gekozen om haar te begeleiden in haar laatste reis. Vanmorgen kon ze niet meer zelfstandig opstaan en was het zo ver. 

Dag mooie dame, het was een eer om je in mijn leven te hebben. 💕

 

 

Rosa

Wat heeft deze merrie wat velen anderen niet hebben? Rosa (officieel Ostella Bay Rose) is geboren in 1997 en is eind 2004 op Europese bodem geland, drachtig van een Amerikaanse hengst. Bij ons heeft Rose 5 veulens op de wereld gezet die verspreid over Europa leven; Belgie, Denemarken, Duitsland en Nederland. Juist door haar extreem goede gangaanleg en oude bloedlijnen hebben wij haar voornamelijk voor de fok ingezet maar ze is tevens onder zadel en kan zeker ook dienen als rijpaard. De spaarzame momenten dat wij haar hebben gereden is ze ook mee de bossen ingegaan waar ze veel plezier in had.

Samen met de gouden champagne hengst Potter heeft ze 2 champagne nakomelingen op de wereld gezet. Beiden zeer veelbelovend qua gangwerk, hoe zich dat in de praktijk uit is nog even afwachten want de oudste, Jazz, is net pas 3 jaar geworden.

Deze pracht merrie heeft nog een hele toekomst voor zich. Ze is niet overbelast, heeft geen lichamelijke klachten en is zo gezond als een vis. Ze is zeer sociaal in de groep, zeker niet dominant en past zich gemakkelijk aan. Deze merrie is gewend om 24/7 buiten te leven met een beschutte plek (natuurlijke bomenschutting of inloopstal). Rosa kan zowel dienen als rijpaard (mits terug in conditie gebracht) of als fokmerrie. Kortom, een vriendelijke, gevoelige merrie en tevens bewezen super moeder.

Wie biedt haar een fijn nieuw thuis?






















Een overzicht van haar nakomelingen:

Waarom toch fokken met oude bloedlijnen?

Al jaren ben ik verknocht aan de Tennessee Walker en zijn comfortabele gangen. Toch hangt er vaak een schaduw over hun populariteit hier in Europa; Walkers staan bekend als 'die paarden op klompen' waar foto's bij getoond worden met extravagante bewegingen die ver van natuurlijk zijn.

Hoe heeft het toch zover kunnen komen? Van oorsprong was de Walker een veelzijdig werkpaard die door de komst van de auto en tractor 'out of business' raakte en tot wedstrijdpaard werd omgevormd. Een goede comfortabele flat en running walk heeft niets spectaculairs. De ruiter zit stil, het paard beweegt zich in een vloeiende beweging geheel ontspannen voort. Voor toeschouwers niet boeiend om naar te kijken maar voor de ruiter des te plezieriger om te rijden.

Maar de verandering ten behoeve van spektakel vond wel degelijk plaats met als gevolg dat er ook een verschuiving in de gangaanleg waarneembaar werd van een 4-takt naar meer laterale gangen tot zelfs zuivere telgang. Onderstaand filmpje waar de World Grand Champions van de eerste orde tot in de '70-er jaren getoond worden laten duidelijk de verandering zien in beweging, knie aktie en ondertreden. Ook het voorkomen van de Walker verandert van een stevig paard naar een eleganter type die hoog op de benen staat.

Wanneer je bij jezelf nagaat welke van deze paarden nu het prettigst te rijden zijn tijdens lange buitenritten dan ga je automatisch terug naar de jaren '40. En dat is precies waarom wij fokken met oude bloedlijnen!

Pleasure Gaits 2008 veulens

Een verzameling van de leukste en mooiste veulenfoto's van dit jaar: