Het paardenparadijs op aarde

Eindelijk is het dan zo ver. Sinds het afscheid van mijn paardenleven en het vertrek van mijn laatste 2 paarden, probeer ik eens per jaar mijn grote liefde, mijn rode vlam, te bezoeken. Ravi, voluit Pleasure’s Eternal Flame genaamd, staat bij mijn vriendin Steffie, Science for Soundness, die in Duitsland woont. Steffie verzorgd Ravi, en voorheen ook zijn moeder Lilly, met veel liefde en zorg. Nooit had ik durven dromen dat Ravi zijn leven op dezelfde manier kon voortzetten zoals hij die al 17 jaar geleid had bij mij in Belgie.

Sociaal gehouden in een groep, het hele jaar door buiten met natuurlijke beschutting en de mogelijkheid om te schuilen in een inloopstal. Altijd voldoende voedsel en variatie aan gras, hooi, kruiden (zoals venkel in de wei) maar ook berkentakken om aan te knabbelen.  natuurlijk voldoende beweging dmv een paddock paradise. Er is gras, zand, aarde en gravel zodat de hoeven natuurlijk kunnen afslijten. Hier en daar staat een appelboom om van te smullen en groeien er rozenbottels en andere gezonde snacks om van te snoepen. Ja, Ravi heeft echt de jackpot gewonnen!

Ook na 6 jaar blijf ik hem enorm missen. Dat rode veulentje wat bij mij is geboren is inmiddels alweer 20 jaar. Het doet eigenlijk wreed pijn om hem weer te zien maar tegelijkertijd is het ook zo mooi. Elk jaar vraag ik me onzeker af of hij mij nog herkend. Zal die band er nog zijn? Maar ook deze keer stond Ravi al op mij te wachten. Alleen. Kuddedier of niet, Ravi stond in zn uppie te staren naar die grote, dichte schuifdeur. Ik had hem door het sleutelgat al zien staan. Bij het openen van de deur keek ik in die vertrouwde, prachtige bruine ogen. Eindelijk!

Ook al ben ik zo vreselijk instabiel, bij Ravi is er geen moment van twijfel of onzekerheid. Bij hem ben ik thuis, alles is vertrouwd. Terwijl ik bij hem sta en we elkaar aftasten hoe het nu gaat, zie ik Steffie in een ooghoek de andere paarden op afstand houden. Dit is ons moment; van Ravi en mij. Truth is dat ik extreem wiebelig ben. De evenwichtsstoornissen zijn niet langer alleen voor mij voelbaar maar nu ook duidelijk zichtbaar voor mijn omgeving. Ook mijn kracht is flink afgenomen. Toch hou ik me aardig staande met Sander aan mijn zijde en natuurlijk ook de trouwe Bubbles.

Het bezoek dit jaar aan Ravi was voor mij dubbel bijzonder omdat het voor hun de eerste kennismaking zou zijn; mijn nieuwe levensgenoten laten kennismaken met mijn oude. Ik prijs mezelf gelukkig met de mensen (en dieren) om mij heen die van mij houden zoals ik ben. Toch blijft een deel van mij het nodig vinden om te bewijzen dat ik anders ben geweest voordat het CANVAS Syndroom toesloeg; Sterker, actiever, sportiever, vlot en beweeglijk. Hoe dan ook, dit bezoek was voor mij extra mooi en bijzonder.

Het was heerlijk om weer even tussen de paarden te zijn. Steffie nam alle tijd en introduceerde Sander, die enkel ervaring heeft met stalen rossen, aan haar paardenparadijsje. Ze overtuigde hem zelfs om op Ravi zn rug te kruipen! Ondertussen genoot ik van het moment waar mijn oude leventje zich ogenschijnlijk moeiteloos mengde met mijn nieuwe leven en andersom. Bubbles vermaakte zich prima in de wei tussen de paarden en met Steffie haar honden. Wat een zaligheid.

Toevallig had ik die ochtend nog gelezen dat het TWH Europees Kampioenschap dit weekend plaats vond. Ondertussen kijk ik vol trots naar mijn 20 jaar oude, ongetrainde rode vlam met mijn grote liefde aboard, die loopt zoals een Tennessee Walking Horse hoort te lopen. Gewoon, uit de wei geplukt, zadel erop en goan! Bitloos, ijzerloos en in 4-takt. En dat terwijl Sander voor het eerst op een paard en Tennessee Walker rijdt. Mijn kampioenen, daar heb je geen jury voor nodig (al was ik dat in een ver verleden zelf 😉). Er valt simpelweg niets te bewijzen. Comme il faut.

Na het rijden wordt Ravi nog verwend met een poetsbeurt, een pedicure en wat lekkers en dan is het weer tijd om de lange reis naar huis te aanvaarden. Ik heb genoten, ondanks de emotie die meerdere keren om de hoek kwam kijken. Dankjewel Steffie, voor je goede zorgen voor Ravi en het prachtige werk dat je verricht. Dankjewel Sander, voor de enorme afstand te rijden in 1 dag tijd en dankjewel Bubbles, om zonder klagen 1000 km in de auto te liggen terwijl ik weet dat dat niet je meest favoriete hobby is.

 

 

 

 

 

 

Colorado

In september 2001, vlak na 911, reisde ik naar Colorado waar ik 2 weken op een ranch tussen Tennessee Walkers zat. Samen met My Warrior beklommen we de hoogste bergen, haalden we de laatste, ontsnapte koeien binnen en reden we door berg riviertjes waar je in de stille bochten de goudvlokken zag schitteren op de bodem. 

Ondanks de vreselijke timing had ik de tijd van mijn leven. Daar in 'mijn' appartement boven de stallen. 's Nachts hoorde je de raccoons rond de stallen scharrelen en daalde de temperatuur tot onder 0 maar tegen de middag was het een aangename 20 graden. Het land, hectares groot, stond vol met alphalpha gras. Zo'n 40 Walkers stonden op 1 terrein en vormden diverse harems. De natuurlijke manier van paarden houden weerspiegelde in de beschadigde huiden. Er werd onderling gevochten door de hengsten en de laat gecastreerde paarden die allemaal de beste merries voor zichzelf wilden. 

Elke keer wanneer we een ruin uit de groep haalden voor een trailrit werd zijn harem gekaapt door anderen en barstte de strijd weer los zodra hij weer terug in de groep werd gezet. Niet zo vreemd dat het 'vangen' van zo'n paard een enorme uitdaging was en dit ging met de Wrangler Jeep omdat het lopend simpelweg veel te lang duurde en slopend was. Het idee werkte eigenlijk precies hetzelfde als de round-up zoals Monty Roberts het destijds uitlegde; focus je op het paard van je keuze en blijf je op deze richten net zolang tot het paard tot het besef komt dat vluchten geen zin meer heeft. Maar dan versie 2.0, in een Jeep...

Ik leerde in die 2 korte weken veel verschillende mensen kennen. Waaronder Bernd, de eigenaar van de ranch waar ik tot een jaar of 6 terug nog contact mee had, cowboy Michael, die veel tips gaf over het traceren van de laatste, ontsnapte koeien in het enorm grote en bergachtige gebied. Ik heb jaren email contact gehouden met 1 van de vele meiden die bij de ranch rondhingen en, last but not least Joey (en Mark) Kay. 

De bedoeling van de hele trip was om Walkers te selecteren voor Europa. Helaas werd mijn advies in de wind geslagen en uiteindelijk kwamen er 3 Walkers naar Europa waarvan er slechts 1 door mij uitgekozen was. Destijds heb ik het hele transport begeleid en zijn de paarden op de locatie in België blijven overwinteren voordat ze de doorreis maakten naar Zuid Frankrijk. 

Ook Joey en Mark wilden hun geluk beproeven en als God in Frankrijk gaan leven. Hun Walker en Spotted Saddle Horse konden niet achter blijven en zo werd mij wederom gevraagd om hulp. Dat is hoe Spirit en Cajun in mijn leven kwamen. Op dat moment nog niet beseffend welke impact Spirit op mij en vele anderen zou gaan hebben... 

Boomtown's Lucky Strike aka Spirit

Spirit was een jaar of 4 toen wij elkaar voor het eerst ontmoetten. Gedurende een aantal jaar kruisten onze levens elkaars pad. Het heeft even geduurd vooraleer ik tot de ontdekking kwam wat voor een ruwe diamant ik in de wei had staan. Veel was er niet voor nodig. Enkel een andere houding mijnerzijds. Vanaf het moment dat ik de druk en hoge verwachtingen van Spirit wegnam, kwam er een pracht paard tevoorschijn!

Mooi was ze al, maar zo lief, werkwillig en vergevingsgezind voor alle fouten die wij op haar rug maakten. Altijd zocht ze weer naar hetgeen wij bedoelden en zette zij haar beste beentje voor. "Bedoel je misschien dit?" Want ja, ik sloeg de plank vaak genoeg mis maar samen met Spirit leerde ik hoe het beter kon! En zo ontpopte Spirit zich als het meest geliefde en ideale lespaard bij Pleasure Gaits.

Toen de lessen werden stopgezet zochten we voor Spirit een nieuw thuis waar ze haar kwaliteiten kon blijven inzetten. Birgit hoorde Spirit roepen en twijfelde geen moment. Helemaal vanuit Oostenrijk kwam ze samen met haar man en trailer afgereisd om Spirit mee te nemen naar haar nieuwe plek. En zoals het Spirit betaamd ging dat zeker niet zonder vlag of stoot! Trailerladen is altijd een 'dingetje' geweest bij deze dame. 

Ik denk aan Paard & Koets waar we als eerste gingen laden en als laatste op een lege parkeerplaats vertrokken. Zo ook bij Horse Event waar ik op slinkse wijze gebruik maakte van de rondrijdende tractors die auto's uit de modder moesten slepen. Net op het moment dat er een tractor achter Spirit langs reed vroeg ik haar in de veilige trailer te stappen. Pfff!
Of wat dacht je bij de Centered Riding clinic waar ik uiteindelijk zelfs zonder paard naar huis ging en noodgedwongen de volgende dag met een ongetrainde Potter een demonstratie moest geven. Of meer lokaal HorseFair in Lommel waar ik te paard naar toe ben gereden omdat madame weigerde te laden... 

Affijn, Spirit vertrok naar Oostenrijk met een zeer acceptabele laadtijd van een uurtje of 6 ;). En ook in Oostenrijk (of liever gezegd Tjechië) bleef Spirit volhouden dat trailers echt niet haar ding waren. Maar ondanks dit minder fijne trekje heeft Spirit mij en vele anderen zoveel lessen en inzichten geleerd die alle ergernissen en uren trailerladen je spontaan doen vergeten. 

Helaas, aan al het moois komt een einde. Ook aan Spirit haar reis. Ongetwijfeld de enige (Heritage) Tennessee Walker met de meest bezochte landen in haar paspoort: Amerika, Nederland, België, Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Tjechië.

Cushing maakte het haar de afgelopen winter extra zwaar. Eerder deze week berichtte de eigenaar al dat het niet goed ging en samen met Spirit was er een duidelijk moment gekozen om haar te begeleiden in haar laatste reis. Vanmorgen kon ze niet meer zelfstandig opstaan en was het zo ver. 

Dag mooie dame, het was een eer om je in mijn leven te hebben. 💕