Red said Fred

Precies 2 jaar geleden zette onze buurman een kooi voor de poort met een doodsbange wilde rode kater erin. Het diertje was een half jaar oud en gevangen om tenminste gecastreerd te worden en liefst ook elders geplaatst. Ik zette hem op stal en merkte dat hij ondanks zijn enorme angst voor mensen een heel zachtaardig karakter had. Ik viel als een blok voor zijn charmes en wat mij betreft mocht deze jonkheer blijven als stalkat.

Na een kwetsuur moest de nog wilde kat in een schone omgeving herstellen en zo kwam de inmiddels castraat in huis. Oscar doopte hem Fred, naar het liedje Red said Fred en luisterde niet naar mijn opmerking at de titel 'Right said Fred' was en niets met rood te maken had. Het werd hoe dan ook Fred. Ik bracht veel tijd met Fred door om zijn vertrouwen te winnen en niet zonder succes. Toen het voorjaar aanbrak zat Fred nog altijd binnen, dat vond hij wel zo veilig. Voor vreemden bleef hij onzichtbaar maar Oscar en ik konden het prima met hem vinden en sporadisch kroop hij zelfs bij mij op schoot.

In de zomer van 2008 zette Fred schoortvoetend weer een pootje buiten de deur. Het duurde niet lang of hij werd een voorbeeld van een kat; overdag buitenspelen, zonnen, muisjes vangen en 's avonds snorren op de verwarming en binnen voor de nacht met een volle buik in de hangmat slapen. Dankbaar als hij was kwam hij regelmatig een dikke knuffel brengen. Fred was precies zoals ik verwachte dat hij zou zijn toen hij die dag op onze stoep belandde.

In mei van dit jaar werden alle katten ziek. Een vennijnige griep joeg door het huis en ook Fred werd geveld. Het waren angstige weken met werkelijk doodzieke katten maar uiteindelijk kregen we iedereen weer boven Jan. Fred had duidelijke een klap gehad en had moeite weer op gewicht te komen. Door de intensieve verzorging was zijn vertrouwen in de mensen dermate toegenomen dat hij zich nu ook door vreemden liet aanhalen. Deze zomer was dan ook heerlijk om te zien hoe hij in en rond huis liep maar ook gezellig op de veranda van de workshopruimte kwam zitten als wij daar zaten te BBQ-en.

Afgelopen zaterdag trof ik Fred aan teruggetrokken naast de workshopruimte. Hij was duidelijk niet lekker maar had geen koorts. Ik nam hem naar binnen en gaf hem wat lekkers te eten waar hij met lange tanden wat van at. Zondag was hij slechter geworden en zodoende zaten we die middag bij de dierenarts. Vanaf dat moment ging het snel. Fred had bloedarmoede, oorzaak nog onbekend. De vitamine boost mocht niet baten en maandagavond is Fred heen gegaan ondanks een infuus en extra zuurstoftoediening.

Zo onverwacht als Fred in ons leven verscheen, zo plots werd hij uit ons midden getrokken. Dag lieve Fred, ik heb genoten van je aanwezigheid, je grote hart, je knuffels, de zorg en toewijding voor de kittens, kortom, van elke minuut met jouw. Ik ben dankbaar je te hebben mogen ontmoeten, jammer dat het niet langer mocht duren. Rust zacht vriend.

Freubelen met de jaarlingen

Vanmiddag heb ik een 'spijbel'middagje genomen en ben eindelijk tussen de paardjes gekropen. De laatste tijd is het zo druk met vanalles dat ik daar bijna niet aan toe kom. In een opwelling bedacht ik me dat ik best iets met de jongens kon doen en aangezien ik een zadel in de buurt had dacht ik........ waarom niet?!

Silas is altijd haantje de voorste en in voor iets nieuws dus hij mocht de spits afbijten. Tja, ik heb altijd al beweerd dat hij zadelmak is geboren en inderdaad, hij gaf geen krimp. Het dekje was leuk, de singel was leuk, het zadel was leuk en dat alles op zijn rug was ook leuk! Hij liep er zonder enige twijfel mee rond en ook de geluidjes van leer etc vond ie prima. Mooi! Next!

Jazz had al geïnteresseerd staan toekijken maar werd toch argwanend toen hij een halster omkreeg. Kijken is leuk maar meedoen? Het dekje was ok, t zadel wilde hij best besnuffelen maar dat was dan ook wel genoeg. Hij had dus wat meer tijd nodig om te wennen aan het idee dat er iets op zijn rug kwam te liggen. Met veel tekst en uitleg vond Jazz er al snel weinig spannends meer aan. Overigens ziet hij er vreemd uit na een rolpartij door de bramen...

2 jaarlingen zadelmak in 30 minuten! Zulke leermomenten zijn geweldig en als we dit het komende jaar nog een aantal keer herhalen dan zal het inrijden op latere leeftijd geen enkel probleem gaan geven.

En ik? Ik ben trots!

Hoog bezoek

Vandaag kregen we wel hele bijzondere gasten op bezoek. Een 6-tal bewoners van De Meander uit Dilsen Stokkem kwamen samen met een aantal begeleiders kennis maken met onze paarden. Stuk voor stuk paardenfans, enorm enthousiast en leergierig. Ik werd honderduit gevraagd over Potter, de hengst en welke merries allemaal veulens hadden gehad. Natuurlijk mocht iedereen paarden knuffelen en zowel Potter als Spirit lieten zich door vele handen betasten. Spirit heeft haar bijzondere gangen mogen tonen onder zadel en ook een stukje galop en draf laten zien.

Na een korte wandeling belandden we bij Rose, Paloma en hun veulens in de wei. Kleine Sam kwam enthousiast aangelopen om kennis te maken met dit gezellige groepje mensen. Ook Rose en Paloma kwamen even kennismaken. Jazz en Silas hadden het te druk met alle aandacht om ook nog te laten zien dat ze kunnen voetballen met hun reuze bal.

Onder het genot van een drankje kreeg iedereen foldertjes en kon ik bij elke foto de namen van de paarden invullen. Wel zo gemakkelijk om thuis aan de medebewoners te laten zien! We hadden makkelijk nog uren kunnen kletsen en iedereen wilde wel bij ons komen wonen of werken. Dat zou wel heel gezellig zijn!

Ik heb genoten van het bezoek en ben trots op de openheid en zachtheid van onze paarden. Zelfs onze Rose die normaliter niets met vreemde mensen van doen wil hebben kwam even kennis maken en dat is toch wel het levende bewijs hoe bijzonder onze gasten zijn!

Waarom toch fokken met oude bloedlijnen?

Al jaren ben ik verknocht aan de Tennessee Walker en zijn comfortabele gangen. Toch hangt er vaak een schaduw over hun populariteit hier in Europa; Walkers staan bekend als 'die paarden op klompen' waar foto's bij getoond worden met extravagante bewegingen die ver van natuurlijk zijn.

Hoe heeft het toch zover kunnen komen? Van oorsprong was de Walker een veelzijdig werkpaard die door de komst van de auto en tractor 'out of business' raakte en tot wedstrijdpaard werd omgevormd. Een goede comfortabele flat en running walk heeft niets spectaculairs. De ruiter zit stil, het paard beweegt zich in een vloeiende beweging geheel ontspannen voort. Voor toeschouwers niet boeiend om naar te kijken maar voor de ruiter des te plezieriger om te rijden.

Maar de verandering ten behoeve van spektakel vond wel degelijk plaats met als gevolg dat er ook een verschuiving in de gangaanleg waarneembaar werd van een 4-takt naar meer laterale gangen tot zelfs zuivere telgang. Onderstaand filmpje waar de World Grand Champions van de eerste orde tot in de '70-er jaren getoond worden laten duidelijk de verandering zien in beweging, knie aktie en ondertreden. Ook het voorkomen van de Walker verandert van een stevig paard naar een eleganter type die hoog op de benen staat.

Wanneer je bij jezelf nagaat welke van deze paarden nu het prettigst te rijden zijn tijdens lange buitenritten dan ga je automatisch terug naar de jaren '40. En dat is precies waarom wij fokken met oude bloedlijnen!

Baha en zijn harem

Geëmotioneerd keek ik naar onderstaande video. Daar staat hij dan 'Bald face' zoals ik hem noemde. Een zwart hengstveulen geboren op 28 juni van dit jaar. Oscar en ik hebben de eerste uren van dit krachtige mannetje van dichtbij mogen aanschouwen. Met ingehouden adem zagen we hoe Cloud probeerde het veulen aan te vallen maar Baha sprong ertussen en wist zijn zoon te beschermen.

2,5 maand later wordt zijn zoon alsnog afgenomen en Baha zijn harem is ruw uiteen getrokken. Het bruine veulen in de video is een maand na onze trip geboren en helaas in beduidend minder goede toestand de bergen afgekomen.

Shaman, zo bijzonder als zijn naam...

Vanmorgen werd ik wakker met een onbestemd gevoel. Nog voordat ik mn eerste kop koffie klaar had staan wist ik waarom; de round up van de Pryor Mustangs was begonnen. Spontaan biggelen de tranen over mijn wangen. Nog altijd kan ik met moeite omschrijven wat ik heb ervaren daar hoog in de bergen. Geen woord is mooi genoeg.

De kudde bestond tot gisteren uit zo'n 180 paarden. Al een aantal jaar deed BLM aan 'birth control' om de kudde niet tot enorme proporties te laten uitgroeien. Buiten de extreme weersomstandigheden zijn er weinig natuurlijke vijanden in de Pryor Mountains. Wreed genoeg zijn wij mensen de grootste vijand van voor mij 1 van de mooiste creaties van de natuur. 70 paarden worden verwijderd uit de bergen waardoor de groep vrijwel gehalveerd wordt. Een deel van de paarden krijgt een injectie om onvruchtbaar te blijven zodat de kudde niet 'teruggroeit'. Het gevolg is dat de paarden die blijven een hele nauwe genepool heeft waardoor inteelt zal overheersen met alle gevolgen van dien.

Terugdenkende aan mijn grote vriend Shaman, een solitaire hengst die al op leeftijd is, vraag ik me bezorgd af wat hem te wachten staat. Shaman droeg duidelijk de littekens van zijn harde leven in de Pryor Mountains maar gedroeg zich als een blije solitaire hengst die volop tevreden was met zijn leventje. Heerlijk doezelen aan de rand van de kudde, tussendoor een merrie proberen in te pikken om vervolgens het hazepad te kiezen als het weer eens mislukte. Voor Shaman dagelijkse kost en hij had er plezier in. Maar nu? Zal hij overleven? Een leven in gevangenschap na zoveel jaren van vrijheid is mijns inziens onmogelijk. Wanneer hij samen met andere hengsten gevangen wordt zal hij ongetwijfeld het onderspit delven als ze in de pen staan.

Van alle mustangs was het deze oudere hengst vol littekens en een mager uiterlijk die mij de aandacht trok. Niet de beroemde Cloud of 1 van de prachtige jonge hengsten die glommen in de zon. Nee, Shaman was het helemaal. Dit dier is bijzonder en krachtig en stond toe dat wij tussen hem en een aantal bands in zaten om foto's te maken van een merrie en haar pasgeboren veulen.

En hoe moet het met de veulentjes die pasgeboren zijn? Worden die vertrappelt door de paarden die verblind van angst over hun heen rennen? De hele dag voel ik me triest en bezwaard. Ik sta machteloos.






Update 14 september 2009:
Zojuist heb ik vernomen dat Shaman op 28 augustus, vlak voor de roundup, is overleden. Met een brok in mn keel ben ik blij dat hij deze afdaling van 3000 naar 1500 feet over een afstand van 15 mile niet heeft hoeven doorstaan, als hij het al had overleeft. Een leven in gevangenschap na 21 jaar van vrijheid lijkt mij ook ondenkbaar. Shaman is de vader van Bolder, de donkere palomino hengst. Hierboven staan ze gefotografeerd als ze samen kroelen. Met deze wetenschap begrijp ik hun relatie ook veel beter. Bolder was nl degene die niet wilde dat Shaman zich afzonderde van zijn kudde. Ik ben blij deze wijze hengst te hebben mogen ontmoeten.

Meer foto's en de laatste berichten over Shaman:
http://pryorwild.wordpress.com/2009/08/28/august-28-2009-shamans-legacy/
http://nickolesphotography.wordpress.com/2009/09/01/shaman-of-the-pryor-mountains/

Updaten

Na een boeiende open clinic met Nelleke Deen op onze lokatie in juli was het eind augustus tijd om weer een update te volgen. Spirit en ik zijn 4 dagen gaan 'updaten' voor mijn Centered Riding Instructeurs licentie. Deze training is een combinatie van les krijgen en zelf les geven aan student ruiters samen met een collega instructeur. Daarnaast wordt er veel aandacht besteed aan grondoefeningen om je houding te verbeteren en lichaam los te krijgen alvorens je gaat rijden.

Al jaren hebben we een leuk groepje instructeurs die goed kunnen samenwerken, elkaar helpen en 's avonds hebben we de grootste lol. Een uitstekende combinatie! Overdag serieus aan het werk en 's avonds ontspanning en veel gelach.

De clinic werd gegeven door de Amerikaanse Robin Brueckmann, bijgestaan door Nelleke Deen. Robin is Senior instructeur en rijdt dressuur op Grand Prix niveau en heeft meerdere malen deelgenomen aan de Paralympics. Ze is vervent Yoga beoefenaar en heeft ons veel verschillende oefeningen aangereikt om schouders, bekken en heupen los te maken.

Mijn persoonlijke doel was om te upgraden naar level II. Het papierwerk moet nog in orde gemaakt worden maar binnenkort mag ik als Centered Riding Instructeur level II door het leven. Het waren 4 intensieve dagen die uitermate leerzaam waren en weer veel inspiratie hebben gebracht. Voorlopig kan ik hier nog een hele tijd op teren!