Ruiterbewijs regels

Ik heb me zojuist weer vreselijk zitten ergeren aan het gedrag van mede bos gebruikers. 'Vroeger' moest je je ruiterbewijs halen om in de bossen te mogen rijden. Les 1: passeer je medemens/-dier in STAP!

Scenario:

Op een gecombineerd ruiterpad/losloopgebied komt een ruiter mij tegemoet in stap. Ok, dit is al niet echt een ideale combinatie maar kennelijk leek het iemand ooit een goed idee om ruiters samen met loslopende honden van hetzelfde pad te laten genieten. Mijn hond Bubbles loopt los. Ik roep haar bij me zodat het paard geen last van haar heeft en wij beiden aan dezelfde kant lopen als de combinatie voorbij loopt, al weet ik dat mijn hond geen interesse heeft in paarden.

Ca 10 meter voordat we elkaar passeren spoort de jongedame haar paard aan tot draf. 😕Bijzonder maar ok.  

Dan kruisen we elkaar en juist op dat moment zegt ze 'galop' en legt haar benen aan. Vervolgens geeft haar ros een geïrriteerde bok en zwaait met zn achterhand uit in mijn richting. 😦😣😤

Ik kon me niet inhouden en heb even duidelijk aangegeven hoe asociaal en gevaarlijk haar gedrag was. Aan de mimiek zag ik dat haar 'begeleider' op de fiets het nodige commentaar had maar ik had mn oortjes in dus LALALALA!

Feit is dat de ruiter per definitie niet had mogen versnellen. Het paard had mij kunnen raken, mijn hond had achter het 'wegrennende' paard aan kunnen gaan met alle gevolgen van dien. Potentieel gevaar voor de ruiter, haar paard, mijn hond en mijzelf.

 

Zo niet nodig!

 

Nb. Inmiddels weet ik wie de ruiter was en ken ik haar ouders. Dit bericht is zeker niet bedoeld om iemand zwart te maken maar wel om bewustwording te creëren.

Good o'le days

 Afgelopen weekend was ik toeschouwer bij het TWHBEA Europees Kampioenschap in Mönchen Gladbach. Een enorme stap voor mezelf; na ruim 4 jaar paardloos door het leven te gaan heb ik verschillende 'rouw' fases doorlopen. Het is voor mij een uiterst pijnlijk proces geweest na 25 jaar zo intensief met Tennessee Walking Horses te hebben gewerkt.

In 2005 was ik zelf mede organisator van dit EK. Maanden werk aan voorbereiding, werken aan een waterdicht regelement, binnenhalen van sponsoren, het organiseren van clinics voorafgaand aan het EK en natuurlijk zorgen dat de wedstrijd zelf op rolletjes liep, al was dat tenminste voor de buitenwereld zo. 3 jaar later, in 2008, werd er nog een EK georganiseerd, dit keer door de Europese vereniging ETWHA in Kreuth. Een fantastische locatie waar ook Paso Peruano's gelijktijdig hun EK hadden. De opkomst was geweldig, ondanks de enorme afstand. Zelf was ik één van de 3 juryleden samen met 2 Canadezen. Dat viel mij enorm tegen want ik mocht tijdens het EK (en ook 's avonds) geen contact hebben met de deelnemers. Jammer want veel van deze mensen zag ik maar een paar keer per jaar. 

Terug naar zaterdag;
Het was spannend om mijn gezicht te laten zien. Destijds waren er 2 kampen ontstaan; TWHBEA en ETWHA. Hierdoor zijn ook contacten verloren gegaan ondanks het feit dat we allemaal ons hart verloren hadden aan Tennessee Walking Horses, een ras wat nog altijd onbekend en zeldzaam is in Europa. De 'oude garde' had ik al zeker 10 jaar, zo niet langer niet gesproken en niemand had mij de laatste jaren gezien. Van de destijds gezond ogende fokker, trainer en harde werker was nu nog een 'wobbler' over, lopende met een wandelstok. Ja, we worden allemaal ouder, de één iets anders dan de ander ;)

Aangenaam verrast was ik door het warme ontvangst van de oude bekenden die ik zeker 15 jaar niet gezien of gesproken had. Natuurlijk kwamen er vragen of ik gevallen was (stok) ed maar dat was helemaal ok. Na een rondje door de stallen, het zien van bekende Walkers of hun nakomelingen, heb ik samen met een kennis naar een aantal klasses gekeken om op de tribune wederom gezichten te herkennen. Dit keer oa een klant waar ik in 2004 een veulen aan had verkocht; Pleasure's Mary Belle.

Backflash
Destijds was ik fanatiek het ras aan het promoten en concludeerde ik dat er veel vraag was naar grotere, zwarte Walkers en die had ik niet. Dus vond ik een partner in Amerika die mij bijstond in het kostbare proces om Walkers naar Europa te halen. Het moesten wel drachtige merries zijn om zo er financieel uit te kunnen komen. En zo vond ik Shiloh's Sunset Gal, een 4 jarige zwarte merrie van ca 1.60m. Ik liet haar dekken door een blue roan hengst maar na 3 KI pogingen was ze nog altijd niet drachtig en werd besloten om ze naar Texas te halen en daar voor life coverage te kiezen. Na enig speurwerk vond ik First Class Copy, een Versatility World Class Champion, zwart en groot! Shi werd gedekt en was drachtig. Na 30 dagen quarantaine mocht ze eindelijk naar NL. Ik vloog naar Texas om eerst een paar dagen bij First Class Copy en zijn eigenaresse te verblijven om daarna samen met Shi naar Amsterdam te vliegen.

Shi is één van de weinige paarden geweest die ik heb gekocht zonder eerst in levende lijve te hebben ontmoet. Een miskoop was zij in geen geval. Nooit eerder heb ik zo'n lieve, brave merrie gehad die zich ook nog eens ontpopte als een super moeder. Haar veulen werd ongeboren verkocht op voorwaarde dat het een zwart merrieveulen was. Moeder en dochter werden covermodel toen MB nog geen 24 uur oud was. Uitgerekend op die dag had ik een fotosessie gepland met Hypofocus wat resulteerde in aandoenlijke plaatjes. Na het spenen verhuisde Mary Belle net over de grens naar Duitsland en bezocht ik haar nog meerdere keren. Uiteindelijk verwaterde het contact maar afgelopen weekend troffen we elkaar weer. Het was triest om te moeten vernemen dat MB niet meer onder ons is. Ze is totaal onverwacht overleden op 10 jarige leeftijd. Ik weet nog dat men destijds mij heeft getipt dat collega trainers haar uitzonderlijk goed vonden. Jammer dat ik haar zelf niet meer onder zadel heb zien lopen en nog triester dat ze slechts 10 jaar heeft mogen worden.

Pleasure's Mary Belle, deze is voor jou. Je herinnert mij aan een fantastisch mooie tijd, omringt door geweldige paarden.

 

 
Shiloh's Sunset Gal (moeder)

First Class Copy (vader)

Colorado

In september 2001, vlak na 911, reisde ik naar Colorado waar ik 2 weken op een ranch tussen Tennessee Walkers zat. Samen met My Warrior beklommen we de hoogste bergen, haalden we de laatste, ontsnapte koeien binnen en reden we door berg riviertjes waar je in de stille bochten de goudvlokken zag schitteren op de bodem. 

Ondanks de vreselijke timing had ik de tijd van mijn leven. Daar in 'mijn' appartement boven de stallen. 's Nachts hoorde je de raccoons rond de stallen scharrelen en daalde de temperatuur tot onder 0 maar tegen de middag was het een aangename 20 graden. Het land, hectares groot, stond vol met alphalpha gras. Zo'n 40 Walkers stonden op 1 terrein en vormden diverse harems. De natuurlijke manier van paarden houden weerspiegelde in de beschadigde huiden. Er werd onderling gevochten door de hengsten en de laat gecastreerde paarden die allemaal de beste merries voor zichzelf wilden. 

Elke keer wanneer we een ruin uit de groep haalden voor een trailrit werd zijn harem gekaapt door anderen en barstte de strijd weer los zodra hij weer terug in de groep werd gezet. Niet zo vreemd dat het 'vangen' van zo'n paard een enorme uitdaging was en dit ging met de Wrangler Jeep omdat het lopend simpelweg veel te lang duurde en slopend was. Het idee werkte eigenlijk precies hetzelfde als de round-up zoals Monty Roberts het destijds uitlegde; focus je op het paard van je keuze en blijf je op deze richten net zolang tot het paard tot het besef komt dat vluchten geen zin meer heeft. Maar dan versie 2.0, in een Jeep...

Ik leerde in die 2 korte weken veel verschillende mensen kennen. Waaronder Bernd, de eigenaar van de ranch waar ik tot een jaar of 6 terug nog contact mee had, cowboy Michael, die veel tips gaf over het traceren van de laatste, ontsnapte koeien in het enorm grote en bergachtige gebied. Ik heb jaren email contact gehouden met 1 van de vele meiden die bij de ranch rondhingen en, last but not least Joey (en Mark) Kay. 

De bedoeling van de hele trip was om Walkers te selecteren voor Europa. Helaas werd mijn advies in de wind geslagen en uiteindelijk kwamen er 3 Walkers naar Europa waarvan er slechts 1 door mij uitgekozen was. Destijds heb ik het hele transport begeleid en zijn de paarden op de locatie in België blijven overwinteren voordat ze de doorreis maakten naar Zuid Frankrijk. 

Ook Joey en Mark wilden hun geluk beproeven en als God in Frankrijk gaan leven. Hun Walker en Spotted Saddle Horse konden niet achter blijven en zo werd mij wederom gevraagd om hulp. Dat is hoe Spirit en Cajun in mijn leven kwamen. Op dat moment nog niet beseffend welke impact Spirit op mij en vele anderen zou gaan hebben... 

Boomtown's Lucky Strike aka Spirit

Spirit was een jaar of 4 toen wij elkaar voor het eerst ontmoetten. Gedurende een aantal jaar kruisten onze levens elkaars pad. Het heeft even geduurd vooraleer ik tot de ontdekking kwam wat voor een ruwe diamant ik in de wei had staan. Veel was er niet voor nodig. Enkel een andere houding mijnerzijds. Vanaf het moment dat ik de druk en hoge verwachtingen van Spirit wegnam, kwam er een pracht paard tevoorschijn!

Mooi was ze al, maar zo lief, werkwillig en vergevingsgezind voor alle fouten die wij op haar rug maakten. Altijd zocht ze weer naar hetgeen wij bedoelden en zette zij haar beste beentje voor. "Bedoel je misschien dit?" Want ja, ik sloeg de plank vaak genoeg mis maar samen met Spirit leerde ik hoe het beter kon! En zo ontpopte Spirit zich als het meest geliefde en ideale lespaard bij Pleasure Gaits.

Toen de lessen werden stopgezet zochten we voor Spirit een nieuw thuis waar ze haar kwaliteiten kon blijven inzetten. Birgit hoorde Spirit roepen en twijfelde geen moment. Helemaal vanuit Oostenrijk kwam ze samen met haar man en trailer afgereisd om Spirit mee te nemen naar haar nieuwe plek. En zoals het Spirit betaamd ging dat zeker niet zonder vlag of stoot! Trailerladen is altijd een 'dingetje' geweest bij deze dame. 

Ik denk aan Paard & Koets waar we als eerste gingen laden en als laatste op een lege parkeerplaats vertrokken. Zo ook bij Horse Event waar ik op slinkse wijze gebruik maakte van de rondrijdende tractors die auto's uit de modder moesten slepen. Net op het moment dat er een tractor achter Spirit langs reed vroeg ik haar in de veilige trailer te stappen. Pfff!
Of wat dacht je bij de Centered Riding clinic waar ik uiteindelijk zelfs zonder paard naar huis ging en noodgedwongen de volgende dag met een ongetrainde Potter een demonstratie moest geven. Of meer lokaal HorseFair in Lommel waar ik te paard naar toe ben gereden omdat madame weigerde te laden... 

Affijn, Spirit vertrok naar Oostenrijk met een zeer acceptabele laadtijd van een uurtje of 6 ;). En ook in Oostenrijk (of liever gezegd Tjechië) bleef Spirit volhouden dat trailers echt niet haar ding waren. Maar ondanks dit minder fijne trekje heeft Spirit mij en vele anderen zoveel lessen en inzichten geleerd die alle ergernissen en uren trailerladen je spontaan doen vergeten. 

Helaas, aan al het moois komt een einde. Ook aan Spirit haar reis. Ongetwijfeld de enige (Heritage) Tennessee Walker met de meest bezochte landen in haar paspoort: Amerika, Nederland, België, Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Tjechië.

Cushing maakte het haar de afgelopen winter extra zwaar. Eerder deze week berichtte de eigenaar al dat het niet goed ging en samen met Spirit was er een duidelijk moment gekozen om haar te begeleiden in haar laatste reis. Vanmorgen kon ze niet meer zelfstandig opstaan en was het zo ver. 

Dag mooie dame, het was een eer om je in mijn leven te hebben. 💕

 

 

Gisteren liep ik samen met Bubbles in het bos. Een stuk waar ik 23 jaar geleden te paard van de Klinkert naar de Roestelberg reed. Nu loop ik over een ruiterpad annex loslooproute aangelijnd met mijn jonge hond van 9 maanden. 

Hoewel Bubbels het super doet, moet ze nog aan veel dingen wennen. Vooral andere honden vindt ze eng. Als ze er in de verte 1 ziet aankomen dan gaat ze zitten om de situatie in te schatten. Voorlopig nog even niet los dus maar dit gebied is ideaal om haar meer te leren.

Ik loop over een breed pad. Zowel voor als achter mij zijn er wandelaars met honden. Een gigantische, maar vriendelijke, New Foundlander komt ons begroeten. Bubbles vindt het spannend maar laat het gedwee toe. Een Aussi pup van ca 6 maanden uit hetzelfde gezin, komt ook blij kennismaken voor we weer verder lopen. 

In de verte zie ik een silhouet van paard en ruiter. Verlangend denk ik weer terug aan de tijd dat ik hier reed met Bruce, mijn eerste Walker en later op Secret. Ondertussen heb ik een vriendin aan de telefoon, mijn oortjes zijn in. Ik moet mij focussen op waar ik loop en sla linksaf een pad in. Dit is geen losloopzone meer maar Bubbles was al aangelijnd dus we lopen ongestoord door. Ik babbel vrolijk verder tot ik de grond voel trillen en ik moet stoppen om op te kijken. Op nog geen 20 meter afstand komt een ruiter op een grote Fries in draf aangereden. Een imponerend gezicht als je zelf op de grond staat. Ze is net hetzelfde pad als ik ingeslagen, al sla-omend om de wandelaars met honden heen. Zo zoeft ze ook rechts langs mij, terwijl Bubbels links van mij ineen duikt. Vervolgens begint de ruiter te schreeuwen

“Hou die hond bij je!”

Nee, niet Bubbles natuurlijk maar de New Foundlander van een stukje terug, was de combinatie achterna gelopen en kwam op een sukkeldrafje hetzelfde pad in. Hoewel de hond duidelijk geen wilde plannen had, kon ik mij de gedachten van de ruiter goed voorstellen dus als in een automatisme blokkeerde ik het pad zodat de hond niet langer volgde. Ondanks mijn goed bedoelde poging om de ruiter te helpen, bleef ze brullen in plaats van mij te bedanken en kon ik mij niet langer bedwingen.

“Niet om het één of het ander maar u hoort niet in draf te passeren.”

Zeg ik tegen een vrouw die ongetwijfeld minstens 10 jaar jonger is. Al heb ik mijn ruiterbewijs in de vorige eeuw behaald, dat is iets wat ik nooit vergeten ben; passeer altijd in stap! Nou, dat had ik beter niet kunnen zeggen! Ik kreeg een grote bek, dat ze anders nergens meer kon rijden, etc, etc. Heel triest hoor, maar ik kan helemaal niet meer rijden dus mijn medelijnen hield heel snel op. Ik antwoordde dat ze zich niet zo druk moest maken, dat het hele pad voor haar leeg was en geen tijd moest verspillen aan deze nutteloze discussie. Want ja, of ze wil of niet, ik had toch echt gelijk… 

 Ze brulde nog wat na voor ze haar pad vervolgde. Wat een kenau. Ondertussen stond ik te trillen op mn benen. Niet om haar, maar omdat stress nogal de nodige impact heeft op mijn lijf. Mijn vriendin hing nog steeds aan de telefoon dus ik vervolgde mijn pad èn gesprek. Pff, als dat tegenwoordig een ontspannen buitenritje moet voorstellen, dan mis ik dus niks!

https://www.stichtinghoormij.nl/items/nl-nl/nieuws/voor-iedereen/hoesten-duizelig-overprikkeld-en-moeite-met-lopen-en-bewegen 
 

 

Van Roadrunner naar een slakkengang 

Over 2 uitersten gesproken... Wie mij kent van 10 jaar terug, die weet dat ik altijd een bezige bij ben geweest. 't kon nooit druk genoeg zijn. Een stoeterij, trainingsstal, Centered Riding instructeur, verkoop van zadels, sieraden, Rhythm Beads, Balimo. Ondertussen nog demo's geven om de Walker te promoten, wat bijscholing in Centered Riding of coaching en hier en daar een clinic geven in het buitenland. Ow! En dan nog de workshops Begrip & Balans, Bewust naar Balans ism Kim Besselink en gang gerelateerde clinics door ondergetekende of door mensen uit het buitenland (onder het motto 'wat je van ver haalt, is lekker'). En dan vergeet ik nog de interviews voor raspromotie, mijn column in Ros 8 jaar lang, tv opnames voor de workshops en de paarden… Vakanties werden reizen naar Amerika om paarden te selecteren en het zakelijke met vertier te mixen. En elk jaar een open dag! Op de hoogtij dagen stonden er 14 paarden, liepen er 6 honden op het erf en meestal een kat of 4/5. 

De afgelopen 10 jaar is er veel veranderd. De eerste jaren had ik het zelf niet echt in de gaten. Als nieuwbakken mama is het logisch dat je sneller moe bent, zeker als de kleine je s nachts wakker houdt. Maar toen Lucas dan eindelijk doorsliep na 2 jaar, bleef ik moe. Mijn roadrunner tempo was tijdens mijn zwangerschap al flink teruggedraaid en is nooit meer toegenomen. Systematisch paste ik mijn werkschema aan, kromp de stoeterij in maar er veranderde weinig qua vermoeidheid. 2,5 jaar geleden durfde ik aan mezelf en mn naasten toe te geven dat er iets niet goed zat. De onderzoeksmolen werd opgestart maar de oorzaak was net zo vaag als de klachten en het verloop. 

Een jaar geleden had ik nog maar 3 paarden en alleen het stukje grond aan huis nog in gebruik. En nog was het een zware taak om de dagdagelijkse werkzaamheden uit te voeren. Let wel, ik had 4 ochtenden in de week hulp met de paarden!
Hoe? Waarom? Inmiddels is er meer duidelijk maar toch ook niet. 3 aparte constateringen die het zeldzame CANVAS syndroom sterk doen vermoeden. Een 100% diagnose durft niemand te stellen. Behandelplan: geen. Toekomst? Langzame achteruitgang. 

Ik heb geen paarden meer om voor te zorgen en woon in een kleiner huis met een super makkelijk stadstuintje, 2 honden en 1 kat. En nog heb ik er een dagtaak aan om alles draaiende te houden. Lucas is net zo vermoeiend dan dat hij me energie geeft. Een doerak van 7 met drakenstreken die ook bijzonder lief kan zijn. Hij houdt me op de been. Voor hem moet en wil ik alles doen. Ik ben trots als ik zie hoe hij leert en groeit. In de eerste week na de verhuizing zei hij: Mama, ik vind het hier nu al leuker wonen dan in ons vorige huis. Wat vind je dan leuker? vroeg ik. Nou gewoon, het huis, mijn kamer, en de school.
Ik voel me een gelukzak! Deze week begon zijn school, groep 5 alweer. Eindelijk weer routine en regelmaat, dat kunnen we allebei wel gebruiken. Als ik hem 's morgens naar school heb gebracht, ga ik gauw met de honden wandelen om daarna op de bank in te storten (lang leve de loungebank). En dan is het nog geen 10 uur! Dit is dus iets wat ik zelf niet eens begrijp maar wat wel zo is: ik ben moeoeoeoeoeoe! De laatste maanden slaap ik 's middags ook minimaal een uur. Combineer dat met school, honden en huishouden en je dag zit ramvol. Verveel ik me? Nee, geen moment. Echt niet! 

Affijn, bla, bla, bla. Maar waarom ben ik nou zo moe? Ik zeg steevast dat ik dat zelf ook niet begrijp maar is dat ook zo? Ik WIL het niet begrijpen cq accepteren, maar dat is iets heel anders. De waarheid is dat ik bijna al mn energie steek in het op de been blijven. Want zo wiebelig ben ik. Bovendien doe ik mn uiterste best om dit ook vooral niet te laten blijken. Uit trots, schaamte, angst voor onbegrip want ' je ziet er zo goed uit'. In de loop der jaren heb ik al (vaak onbewust) veel trucjes geleerd om mn evenwichtsstoornis te verbloemen. Zo zul je me zelden ergens zien staan waar ik geen steun kan vinden aan een muur, boom, paal, bankje, etc. Ik verbaas mezelf wel eens met de oplossingen. Steeds vaker gebruik ik een wandelstok. De honden uitlaten doe ik natuurlijk zonder (ik zou niet weten hoe ik dat met stok moet doen). Zolang er niet teveel prikkels zijn gaat dat prima. Maar lopen in het centrum met auto's, fietsers, wandelaars, huilende kinderen, skaters en allerlei toeters en bellen waar ik me 10 jaar geleden niet bewust van was.... dat is een kriem. Op slechte dagen zelfs met stok. 

Ik merk dat ik mezelf in een bubbel plaats. Mijn bubbel. Mijn gezichtsveld is klein, noodzakelijk om alle obstakels te kunnen zien om niet te struikelen. Het voordeel van een nieuwe woonplaats is dat weinig mensen me kennen; niemand ' rukt' mij zomaar uit mn veilige bubbel. Gebeurt dat onverhoopt wel, dan is de kans groot dat ik mn evenwicht verlies. Misschien komt het verwaand over maar dat is dus niet zo, dit is voor mij de enige manier om toch enigszins veilig de straat op te kunnen. Alles gaat in een slakkengang. Maar mijn hoofd wil daar nog niet aan. En nog veel te vaak denk ik nog even snel te kunnen handelen als vroeger. Maar ik kan niet meer snel denken en handelen op een kruispunt. Vaak komt de gedachte pas NAdat mn lichaam al in actie is geschoten. Alleen dacht ik 'vroeger kon dit, maar wacht maar even met oversteken' en is mn lichaam al begonnen want zo ging dat vroeger ook. Opletten dus! Energievreters. Boodschappen doen is dus uitputtend. Soms stap ik bij de kassa even uit 'mn bubbel', veilig achter een boodschappenwagentje wat ideaal is in mijn situatie. Op deze momenten, als ik in de rij sta, kan ik even ontspannen en met 'zachte ogen' de omgeving in me opnemen. Dat is vaak ook t moment dat ik een spontane babbel aandurf met iemand voor of achter me, of met de cassiere. 

Fietsen gaat maar ook dat is geen vanzelfsprekendheid. De zoektocht naar een e-bike 

is gestart. Trapondersteuning is zeker welkom. Ik kan niet ontkennen dat ik langzaam kracht verlies. En een spiegel want zomaar met mn hoofd draaien is eigenlijk niet goed. Mijn hersenen ' wapperen' dan door mn hoofd en zorgen voor te trage lichamelijke reacties. Net als die stomme keien op straat; asfalteren die handel! (nee, vreselijk maar t zou wel makkelijker zijn). Tegen de tijd dat het avond is, is mijn lijf op. Maar mn geest niet! De deur ga ik niet uit en ik lig meestal languit op de bank maar mn hoofd is vaak helder. Wat heb ik daar aan voor mn sociale leven? Zodra de schemering invalt worden mijn evenwichtsklachten meer dan verdubbeld. Ik blijf thuis! Ik lust graag een glaasje wijn (1) of een Sambucaatje (ook wel 2) maar dan kun je me helemaal opdweilen. Bovendien is alcohol sowieso niet goed natuurlijk. 

Al met al voelt het heel saai, al ben ik dat niet. Voorlopig moet ik zelf nog begrip leren opbrengen voor de nieuwe 'ik'. Voor familie en vrienden is dit nog veel moeilijker. Misschien is de verhuizing wel de beste stap geweest die ik ooit had kunnen zetten; een nieuw begin met mensen die mijn vroegere 'ik' niet kennen. Sandra 2.0 is in de maak, of misschien -2.0 whatever.