Gisteren liep ik samen met Bubbles in het bos. Een stuk waar ik 23 jaar geleden te paard van de Klinkert naar de Roestelberg reed. Nu loop ik over een ruiterpad annex loslooproute aangelijnd met mijn jonge hond van 9 maanden. 

Hoewel Bubbels het super doet, moet ze nog aan veel dingen wennen. Vooral andere honden vindt ze eng. Als ze er in de verte 1 ziet aankomen dan gaat ze zitten om de situatie in te schatten. Voorlopig nog even niet los dus maar dit gebied is ideaal om haar meer te leren.

Ik loop over een breed pad. Zowel voor als achter mij zijn er wandelaars met honden. Een gigantische, maar vriendelijke, New Foundlander komt ons begroeten. Bubbles vindt het spannend maar laat het gedwee toe. Een Aussi pup van ca 6 maanden uit hetzelfde gezin, komt ook blij kennismaken voor we weer verder lopen. 

In de verte zie ik een silhouet van paard en ruiter. Verlangend denk ik weer terug aan de tijd dat ik hier reed met Bruce, mijn eerste Walker en later op Secret. Ondertussen heb ik een vriendin aan de telefoon, mijn oortjes zijn in. Ik moet mij focussen op waar ik loop en sla linksaf een pad in. Dit is geen losloopzone meer maar Bubbles was al aangelijnd dus we lopen ongestoord door. Ik babbel vrolijk verder tot ik de grond voel trillen en ik moet stoppen om op te kijken. Op nog geen 20 meter afstand komt een ruiter op een grote Fries in draf aangereden. Een imponerend gezicht als je zelf op de grond staat. Ze is net hetzelfde pad als ik ingeslagen, al sla-omend om de wandelaars met honden heen. Zo zoeft ze ook rechts langs mij, terwijl Bubbels links van mij ineen duikt. Vervolgens begint de ruiter te schreeuwen

“Hou die hond bij je!”

Nee, niet Bubbles natuurlijk maar de New Foundlander van een stukje terug, was de combinatie achterna gelopen en kwam op een sukkeldrafje hetzelfde pad in. Hoewel de hond duidelijk geen wilde plannen had, kon ik mij de gedachten van de ruiter goed voorstellen dus als in een automatisme blokkeerde ik het pad zodat de hond niet langer volgde. Ondanks mijn goed bedoelde poging om de ruiter te helpen, bleef ze brullen in plaats van mij te bedanken en kon ik mij niet langer bedwingen.

“Niet om het één of het ander maar u hoort niet in draf te passeren.”

Zeg ik tegen een vrouw die ongetwijfeld minstens 10 jaar jonger is. Al heb ik mijn ruiterbewijs in de vorige eeuw behaald, dat is iets wat ik nooit vergeten ben; passeer altijd in stap! Nou, dat had ik beter niet kunnen zeggen! Ik kreeg een grote bek, dat ze anders nergens meer kon rijden, etc, etc. Heel triest hoor, maar ik kan helemaal niet meer rijden dus mijn medelijnen hield heel snel op. Ik antwoordde dat ze zich niet zo druk moest maken, dat het hele pad voor haar leeg was en geen tijd moest verspillen aan deze nutteloze discussie. Want ja, of ze wil of niet, ik had toch echt gelijk… 

 Ze brulde nog wat na voor ze haar pad vervolgde. Wat een kenau. Ondertussen stond ik te trillen op mn benen. Niet om haar, maar omdat stress nogal de nodige impact heeft op mijn lijf. Mijn vriendin hing nog steeds aan de telefoon dus ik vervolgde mijn pad èn gesprek. Pff, als dat tegenwoordig een ontspannen buitenritje moet voorstellen, dan mis ik dus niks!