Work in progress...

Waarom toch fokken met oude bloedlijnen?

Al jaren ben ik verknocht aan de Tennessee Walker en zijn comfortabele gangen. Toch hangt er vaak een schaduw over hun populariteit hier in Europa; Walkers staan bekend als 'die paarden op klompen' waar foto's bij getoond worden met extravagante bewegingen die ver van natuurlijk zijn.

Hoe heeft het toch zover kunnen komen? Van oorsprong was de Walker een veelzijdig werkpaard die door de komst van de auto en tractor 'out of business' raakte en tot wedstrijdpaard werd omgevormd. Een goede comfortabele flat en running walk heeft niets spectaculairs. De ruiter zit stil, het paard beweegt zich in een vloeiende beweging geheel ontspannen voort. Voor toeschouwers niet boeiend om naar te kijken maar voor de ruiter des te plezieriger om te rijden.

Maar de verandering ten behoeve van spektakel vond wel degelijk plaats met als gevolg dat er ook een verschuiving in de gangaanleg waarneembaar werd van een 4-takt naar meer laterale gangen tot zelfs zuivere telgang. Onderstaand filmpje waar de World Grand Champions van de eerste orde tot in de '70-er jaren getoond worden laten duidelijk de verandering zien in beweging, knie aktie en ondertreden. Ook het voorkomen van de Walker verandert van een stevig paard naar een eleganter type die hoog op de benen staat.

Wanneer je bij jezelf nagaat welke van deze paarden nu het prettigst te rijden zijn tijdens lange buitenritten dan ga je automatisch terug naar de jaren '40. En dat is precies waarom wij fokken met oude bloedlijnen!