Grondwerk met Ravi

New kid on the block!

Afgelopen vrijdag ochtend werd ik in alle vroegte wakker van het gehinnik van Rose. Het was 4 uur en ik was nog slaapdronken. Het liefst wilde ik weer slapen maar ergens hoorde ik een stemmetje die er op aandrong om toch op te staan en te kijken wat er met Rose aan de hand was.

Rose was drachtig van Ravi en was uitgerekend voor 19 juni. Eerder die week had ik haar naar huis gehaald en haar in de 'kraampaddock' gezet. Haar uier was 1,5 week eerder begonnen met ontwikkelen, iets wat normaliter 3 tot 4 weken duurt tot de bevalling.

Terwijl ik het slaap nog uit mijn ogen wreef liep ik richting paddock. Rose keek me met grote ogen aan. Daar om de hoek, buiten de omheining was 'iets' aan de hand. De som was snel gemaakt... En daar stond het dan, een rood veulentje die verward bij de paddock van Secret en Spirit stond. Snel liet ik Rose uit haar paddock zodat moeder en kind herenigd konden worden. Nadat de eerste stress weggeebt was heb ik beiden weer naar hun paddock geleid.

Het veulen stond al stevig op de benen, was volledig droog en dronk gretig. De nageboorte lag op stal en was in orde. Dit was absoluut niet verwacht en ik heb de bevalling dus ook gemist. Belangrijker is dat we wederom een gezond veulen hebben en dan ook nog eens het spitting image van zijn vader Ravi. Dit is tevens Ravi zijn eerste nakomeling en wij zijn apetrots!

We noemen deze rode kanjer Pleasure's Flaming Sambuca, roepnaam Sam!

Muizen update

Het gaat goed met de kleine Muis! Na nog een aantal dagen in quarantaine te zijn verbleven op haar nieuwe adres is ze afgelopen maandag bij een nest zogende kittens van gelijke leeftijd gelegd. De moederpoes heeft haar liefdevol als kroost opgenomen. Beter hadden we het niet kunnen wensen en zo krijgt Muis toch nog de socialisatie mee zoals het hoort.

Grote dank aan Catshelter en Marijke die als gastgezin fungeert voor (moederloze) kittens. Zonder hun zou Muis haar toekomst in gevaar zijn gekomen.

Het gesnotter van onze katten begint langzaam maar zeker af te nemen en de beweeglijkheid neemt toe. Sizo en LaRhett zijn weer fanatiek het behang van de muur aan het krabbelen en rauschen door de kamer. Een goed teken al is het jammer van het behang. Volledig genezen zijn ze nog niet maar we gaan de goede kant op!

Verandering

Voor Ravi zijn spannende tijden aangebroken. Na een kleine 2 jaar 24/7 in een wei met grote paddock te hebben geleefd samen met soorgenoten werd hij 1,5 week geleden naar huis gehaald. Deze verandering gaat logischerwijs gepaard met de nodige stress. Overdag mag hij samen met zijn nieuwe 'partner' Honor in de weide maar 's nachts heeft hij een paddock voor zichzelf.

De andere merries staan relatief dicht bij en op dit moment zijn er zelfs 2 hengstig. Hoe leg je een hengst uit dat de mens heeft besloten dat deze merries niet gedekt worden dit seizoen? Toch slaat Ravi zich er goed doorheen. Na een aantal onrustige dagen komt hij steeds meer tot rust. Ravi herkent de routine en settelt zich in de nieuwe dagindeling.

In de wei gaat het uitstekend. Honor is een Alfa merrie en zet Ravi op zijn plek daar waar nodig. Zo mag hij geen interesse tonen aan andere vrouwen bv wanneer ik in de ruimte naast hem met een paard rijd. Ik ben erg dankbaar voor haar wijze levenslessen want natuurlijker en beter dan Honor kan ik het Ravi niet uitleggen.

Bij deze verandering zal het niet blijven voor Ravi. Binnenkort gaan we beginnen met het grondwerk om Ravi later ook onder zadel op te leiden tot rijpaard. Wat gaat de tijd toch snel. Het lijkt als de dag van gisteren dat er in dezelfde paddock als waar Ravi nu staat een klein rood veulentje van de zon lag te genieten. De foto riep veel 'ooo's en aaah's' op, iedereen vond hem een schattig 'kameeltje'. Een foto overzicht van Ravi als veulen tot nu vindt je hier.

Gekke kattenziekte

Het moet niet gekker worden. Na het 16e verjaardagsfeestje van Izzy werd ze ziek. Vorige week begon ze met niezen, gevolgd door hoge koorts. In allerijl naar de dierenarts en gelukkig hadden we de koorts weer snel onder controle. De kleine muis was uit voorzorg in een andere kamer gelegd zodat ze geen besmetting kon oplopen. In de dagen die volgden vielen echter de poezels bij bosjes neer. De één hoest, de ander niest met veel opruimwerk waarvan ik je de details maar zal besparen.

De kleine Muis verhuisde naar de guesthouse om de bacillen nog verder te ontlopen en de verzorging werd deels overgenomen door de stagiaire terwijl ik zustertje mocht spelen voor de 4 katten in huis. Fred werd echter zo ziek dat het een haar scheelde of hij moest aan het infuus en voor mij was dat de druppel. De risico's zijn te groot om Muis hier groot te brengen. Al het gesnotter zorgt ervoor dat mijn kleding besmet is daarmee kon ik niet in dezelfde ruimte als het kitten komen. Gisteravond heb ik een noodoproep gedaan bij poezenopvang Catshelter en binnen het uur was er een opvangadres voor Muis beschikbaar. Momenteel verblijft ze nog in quarantaine maar als alles goed gaat dan mag ze binnenkort bij een ander nest kittens en hun moeder groot worden. Beter kan gewoon niet! Het is een pak van mijn hart want hoewel ik haar graag zelf groot had willen brengen is dit zowel veiliger en beter qua socialisatie voor Muisje zelf. Het streven is dat ze terugkomt zodra alle bacillen de deur uitgewerkt zijn en dan kan ze het maatje worden van onze Smarty die tot nu toe de dans ontsprongen is qua ziekte.

Ondertussen dokteren we met Izzy, Fred, Sizo en La Rhett. De verdamper draait overuren met een slijmoplossende olie en de poezels worden verwend met biologisch blikvoer aangelengd met een restant warme kittenmelk.

"Alles zal rech komme"

Kleine grijze muis

Afgelopen vrijdag leek het wel 'vrijdag de 13e'. Alles wat fout kon gaan liep mis en ik ben de hele dag druk geweest met 'herstelwerkzaamheden'. Het ergste was toch wel de ramp met het nestje kittens.

Sinds ruim een week lag er een wilde poes op stal in het stro met een nestje kittens. Slechts 2 stuks maar ze deden het goed. Moederpoes was meer dan wild en viel me aan zodra ik in de buurt kwam om voer en water neer te zetten waar ze dan achteraf gretig van at. Iedereen was geïnformeerd en had de opdracht gekregen de staldeur dicht te houden ivm onze los lopende honden. Het streven was de moederpoes te vangen om te steriliseren zodra de kittens oud genoeg waren en ondertussen de kleintjes te socialiseren om een adres te vinden voor ze. Zover mocht het helaas niet komen.

In de drukte van paardenverzorgen en paddocks schoon maken werd mij vrijdagochtend gevraagd waar het nest kittens nou eigenlijk lag. 1 van de kittens was nl. voor de staldeur op de grond gevonden. Toen ik deze terug wilde leggen was moederpoes weg en ook het andere kitten bleek verdwenen. Ik stopte het kitten onder mn fleecevest en besloot Catshelter te vragen om advies. De oogjes van het kitten waren half open dus veel ouder dan 10 dagen kon het niet zijn.

Bij het terug wandelen naar huis wees ik op wat afval wat nog opgeruimd moest worden en attendeerde erop dat de honden er anders weer mee zouden gaan slepen. "Dora is er al mee begonnen zo te zien", zei ik. Toen ik dichterbij kwam sloeg de schrik me om het hart: naast haar lag het 2e kitten! Helaas kwam alle hulp te laat en was ze al overleden.

De woede, het verdriet en de onmacht is niet te omschrijven. Hoogste prioriteit was het nog levende kitten zien te redden. Op advies heb ik het kitten terug in het nest gelegd in de hoop dat moederpoes nog op zou komen dagen. Dit was helaas niet het geval en om onderkoeling en uitdroging te voorkomen heb ik het kitten mee naar huis genomen om verder te verzorgen.

De rampendag was echter nog lang niet voorbij en uren later, een verkeersbon en bezoek aan politiekantoor verder kon ik dan eindelijk de vervangende moedermelk bij de Apotheek in ontvangst nemen. De voeding is intensief; om de 2 tot 3 uur, ook 's nachts en wat dat betreft een behoorlijke opgave voor de komende weken (met open dag en clinic in vooruitzicht). Maar als we hiermee een poezenleventje kunnen redden dan heb ik dat er graag voor over. De kleine grijze muis maakt het wonderwel. Ze ligt onder een warmtelamp in een nagebootst nest van een fleece dekentje, een zachte pluche knuffel (ironisch genoeg een grijze muis) en een tikkende wekker om het hartritme van mams na kopiëren. Ze woog vrijdag 205 gram en zondagochtend was dit al gestegen naar 227 gram. We zijn er nog niet maar het begin is er.

To be continued...

Buffelen

6 jaar geleden begon Oscar aan een heus project om mijn droom te verwezelijken ooit een roundpen te hebben. Terwijl ik op de Equitana de Tennessee Walker aan het promoten was, bouwde hij een roundpen voor mij. Hij werd prachtig en een mooie foto prijkt sinds jaar en dag op onze website. Helaas waren de palen iets minder lang bestand tegen ons klimaat en zo viel dit voorjaar de halve roundpen om. Tijd voor vernieuwing, verbetering en vooral versteviging!

In het dagelijks leven is Oscar Project Manager en dat komt goed van pas bij een klus als deze. Na het nodige denkwerk, planning en budgetering werd afgelopen week de oude roundpen volledig neergehaald en kon de wederopbouw beginnen.

Op dag 1 werden de palen gezet, dit keer zijn het bielzen dus van omvallen en rotting is geen sprake meer. Met behulp van het juiste materiaal (grondboor, trekker, laser) en veel helpende handen staan de bielzen zo in de grond. Even leven we in een stone henge tijdperk, ook bijzonder! De 2e dag was voorzien voor de dwarsliggers. Met 3 man sterk vlotte het werk gestaag en voor het donker was de roundpen dicht. Iedereen is patataf maar het grootste werk is gedaan. Klasse! Rest nog de afwerking; 2 rijen dwarsbalken, een poort en een kwast carboxcyl (doe maar een liter of 50?) en met de open deur kan iedereen het eindresultaat met eigen ogen aanschouwen.

Ik ben als een klein kind zo blij. De roundpen wordt niet alleen een plaatje maar is bovenal functioneel en verschrikkelijk fijn om jonge paarden in te werken. Nieuwsgierig naar het eindresultaat? 17 mei vanaf 13.00 uur is iedereen welkom op onze open deur!

Poezefeest!

Vandaag is het 16 jaar geleden dat onze Izzy geboren werd. Samen met haar broer Puck trad ze mijn leven binnen. 16 jaar alweer, wat gaat de tijd snel en wat is er veel gebeurd. Izzy en haar broer verhuisden mee van Geldermalsen naar Drunen om ruim 8 jaar geleden hier in Hechtel te belanden. Broerlief hield het helaas 5 jaar geleden al voor gezien.

De laatste 8 jaar hebben ontelbaar veel katten ons leven betreden. Van opvangkitten, wilde katten, gewonde exemplaren tot volwassen adoptiepoezen, Izzy ontving iedereen met open armen. Met 1 grote uitzondering en dat was Beer; de poes van Oscar. Die 2 waren als water en vuur terwijl Izzy liefdevol menig kitten en zelfs volwassen katten als huisgenoot accepteerde.

16 jaar is heel wat, zeker als raskat (Somali) met een chronische darmaandoening. Toch is deze dame nog heel fit, de kwaaltjes daar gelaten. Zodra ik me op een stoel zet staat ze te mekkeren om op schoot getild te worden. Ook nu ligt ze daar te knorren. Haar dagelijkse trip naar buiten beperkt zich tot de mooie dagen en een blokje door de achtertuin. Soms lijkt ze wat dementerende maar ook dat heeft zijn charmes. Eten doet ze nog altijd heel graag. Vandaag zullen we is een lekker visje voor haar koken.

Dikwijls zeg ik met een gekke bek 'Izzy gaat 30 worden', stiekem hoop ik dat ze dat gaat waar maken!

Eindelijk!

Sinds jaar en dag wonen wij in een doodlopende straat eindigend in het bos. Lekker rustig zou je zeggen maar niets is minder waar. Er komt niet veel verkeer maar kennelijk is onze straat een uitermate geschikte plek om het gaspedaal eens flink in te trappen en dat terwijl de weg amper 1,5 auto breed is.

De één doet het juist omdat het een afgelegen straatje is, de ander uit zijn frustratie omdat de bestuurder tot de conclusie komt dat de weg dood loopt en helaas is er ook nog 'de gewoonte'. Om welke reden ook, nergens staat aangegeven dat het een doodlopende weg is en de grootste groep hardrijders is furieus wanneer ze tot de ontdekking komen dat de weg eindigd in een stoffig bospad met als gevolg dat ze nog harder weer terug rijden.

Het wonen in deze rustig ogende straat heeft zo zijn gevolgen voor onze huisdieren. Tenminste 4 katten hebben het leven gelaten in hun confrontatie met voorbij razende auto's en 1 overleefde een aanrijding tenauwernood.

Verschillende gesprekken met de gemeente, politie en buurtbewoners hebben dan eindelijk 'iets' van resultaat: sinds deze week prijkt er een bord in onze straat: doodlopende weg! Wat ben ik blij met dit prachtige bord en ik kan niet anders dan erop vertrouwen dat onze straat eindelijk een veilige omgeving wordt die het al jaren uitstraalt. Niet alleen voor onze dieren, maar ook voor de mensen (en kinderen).

Puck, Ventje, Lucius, Calli, Lalita en Kwibus, dit bord is voor jullie!

Zondag was het dan zover. Potter vertrok naar Duitsland om dit seizoen ter dekking te staan bij Gangpferde Vierhaus. Eerder deze week had ik Potter uitgebreid gewassen en op de ochtend van vertrek maakte Oscar nog wat foto's.

Om 2 uur arriveerden we in Borken (bij Doetinchem de grens over) om direct op te zadelen en Potter voor te rijden. Ellen en Stephan hadden hem nog niet eerder 'live' zien lopen. Nog onder de indruk van al het vrouwelijk schoon om zich heen zette Potter zijn beste beentje voor. De conclusie was wat wij natuurlijk al lang weten; een vriendelijk dier, goed gebouwd met erg ruime bewegingen zonder telgang. Stephan reed hem zelf ook nog even en opperde dat Potter ook de potentie had om snel te tölten maar dat is nou net niet de bedoeling bij een Tennessee Walker!

Natuurlijk is het ieder voor zich om te besluiten of ze die gang willen versterken maar hoe meer gangen je gaat trainen, des te moeilijker het wordt voor ruiter en paard om de gangen van elkaar te blijven onderscheiden. Potter is bevoorrecht met een ruim scala aan gangen maar wij beperken ons het liefst tot de basis van flat walk, running walk en fox trot onder zadel. In de wei draaft Potter met name en natuurlijk kan hij ook galoperen.

Na een verfrissende douche kon Potter zijn nieuwe verblijfplaats verkennen. Zo te zien voelde hij zich er prima thuis. De komende tijd zal hij kunnen acclimatiseren en op de 'Tag der Offene Tür' op 21 mei as wordt Potter onder zadel voorgesteld als dekhengst. Weer thuis gekomen is het even wennen zonder onze 'gouden paardje' maar zoon Jazz zal ongetwijfeld ook gaan schitteren deze zomer zodra hij volledig geruid is.

Vrolijk pasen!

Het is alweer 6 jaar geleden dat Oscar een oude kast omtoverde tot een vogelkooi. Sinds jaar en dag leven er oranje (en gele) kanaries in. Onze kanariepietjes hebben de strenge winter binnenshuis doorgebracht en vandaag was het een prachtige dag om hun kooi een grote schoonmaakbeurt te geven en de verhuizing naar buiten te maken. De vogels hebben op de overloop geleefd waar geen verwarming is dus de omschakeling zal weinig tot geen problemen geven.

Dit jaar voor ons geen eieren zoeken maar de vogeltjes hebben wel een prachtig nieuwe paastak gekregen in hun kooi. Veel leuker dan die saaie standaard rechtoe rechtaan stokjes en nog beter voor hun klauwtjes ook.

Het was even stressen voor ze toen ze tijdelijk in een klein kooitjes moesten maar eenmaal hun 'vernieuwde' huis betreden begonnen ze gelijk te tjilpen van enthousiasme.

Vrolijk pasen!

Haren!

Na de ijzig koude winter volgt een warm voorjaar en dat is een hele omschakeling voor de paarden. De meeste staan nog grotendeels in hun winterjas en kunnen best wat hulp gebruiken om van jas te wisselen.

Dagelijks ga ik gewapend met de 'Furminator' de weides op om alle 12 paarden te ontdoen van een flinke hoeveelheid haar. Het is grappig om te zien dat elk paard weer anders verhaard. De één veruilt geleidelijk de wintervacht voor een zomervacht zonder dat het echt opvalt (de volwassen hengsten), bij de ander vallen de 'gaten' in de jas en zien er armetierig uit. Dan is er nog de uitzondering die een strak, kort glanzend zomervachtje aanmaakt terwijl de langere donzige winterharen in een beschermend laagje erboven liggen. Deze paarden kun je op je gemak 'plukken', ook een grappige bezigheid!

Het maakt niet uit hoe de paarden verruien, ze vinden het poetsen heerlijk!

Jongenspret

De laatste dagen is het prachtig weer en hoog tijd om weer wat foto's te maken. Gewapend met camera ben ik in de wei van de jaarlingen gaan zitten, wachtend op het juiste moment om leuke plaatjes te schieten. Erg lang hoefde ik niet te wachten want de jongens zijn altijd in voor een stoeipartij.

Het enige meisje in de groep, Sun genaamd, stond er wat verloren bij. Dit zijn geen spelletjes voor meisjes en zij houdt zich dus wat afzijdig tijdens de wilde momenten. Als de rust weer is wedergekeerd sluit ze zich weer aan bij de groep want uiteindelijk zijn ze allemaal goede maatjes van elkaar.

Gangenpaardjes in training

De afgelopen jaren heb ik diverse paarden in training gehad. Over het algemeen gaat het dan om het verder opleiden op het gebied van gangwerk om vervolgens ook de eigenaar te scholen in het rijden van zijn/haar gangenpaard. Zo zijn er Tennessee Walkers, Spotted Saddle Horses maar ook Rocky Mountain Horses bij ons gekomen voor begeleiding.

Deze week hebben we een Rocky Mountain Horse (RMH) hengst uit Frankrijk op logée ter certificering. Bij Rockies is het nl zo dat elk paard uiterlijk in zijn 4e levensjaar zijn gangaanleg moet tonen alvorens het gecertificeerd kan worden voor de fokkerij. Al eerder hebben wij een RMH gecertificeerd voor deze mensen en zodoende kwam de vraag de 4 jarige Dos Amigos ook voor te rijden. Het grappige (en uitdagende) van een gangenpaard is hun aanleg voor meerdere gangen.

Bij aankomst liep Amigos enkel in draf, dat was wat zijn mens met hem had gereden. De kunst is om een paard te leiden naar een andere gang, zonder hem daarbij te forceren. Hierbij is het belangrijk dat een paard een gedegen scholing (basis dressuur) heeft gekregen en dat was bij Amigos zeker het geval. Tijdens de verschillende sessies reisden we door de wondere wereld van alle gangen. Ik heb de draf, fox trot, flat walk, tölt, stepping pace en telgang mogen doorlopen en tussendoor vooral veel dressuurmatige oefeningen gereden.

In het begin was het een rommelpotje van gangen waarbij geen enkele gang langer dan 10 meter vast gehouden kon worden. Doordat dit paardje in 2008 een goede basistraining heeft gehad is deze opfrissing in betrekkelijk korte tijd te realiseren. Zonder de basis zou dit maanden in beslag nemen. Voor mij is het natuurlijk heerlijk om in flat walk te rijden maar op onderstaande foto's zie je de verschillende gangen die de revu passeerden.

Ras in de kijker bij Hippo TV

Pleasure Gaits Tennessee Walking Horses in de kijker bij Hippo TV. Deze opnames zijn in augustus 2008 gemaakt.

Klik hier om de video te bekijken.

Lentekriebels

Het voorjaar is begonnen! Dit jaar waren onze merries er vroeg bij.

Vorige week kreeg Potter zijn eerste vriendin van 2009 op bezoek en sindsdien is Honor zijn trouwe paddock en weide genoot. Ze hadden al maanden naast elkaar in de weides gestaan en de eerste ontmoeting zonder omheining verliep dan ook vlekkeloos. Eind april vertrekt Potter naar Duitsland om het seizoen bij Gangpferde Vierhaus ter dekking te staan. Met name voor onze Duitse gangenpaardenliefhebbers en de geïnteresseerden in het noorden van Nederland is dit een uitstekende gelegenheid om hun merrie door Potter te laten dekken zonder al te ver te hoeven reizen.

Ook Lilly is bij de hengst op bezoek, wie dat is, dat houden we nog heel even geheim!

Jong geleerd, oud gedaan.

Het is alweer bijna een maand geleden maar ik wilde jullie deze foto's niet onthouden. Kleine Uma van amper 2 jaar wilde weleens op een paardje zitten dus zetten we haar op Lilly.

Uma had een glimlach van oor tot oor zodra Lill in beweging kwam, dit was geweldig! Uiterst voorzichtig bewoog Lilly zich voort met het kostbare passagiertje op haar rug. Aanvankelijk wilden we enkel een rondje in de bak stappen maar Uma was niet van zin om naar beneden te komen dus liepen wij met het jongste ruitertje ooit over straat naar huis; ik leidde Lilly en Ellen hield haar dochter vast die zat te kraaien van plezier.

Uma gaat een echt paardenmeisje worden, dat is duidelijk. Inmiddels heeft ze haar eerste ponyritje er ook al opzitten.

Ik EM, jij EMt, wij EM-en

Dat is de toekomst en zo hoort het te zijn. EM wordt ongetwijfeld binnen enkele jaren opgenomen in de dikke Van Dale. Een werkwoord van alledag, volledig ingeburgerd in ons dagelijks leven. Maar wat is nou eigenlijk EM?

EM staat voor Effectieve Micro-organismen. Het is een speciale combinatie van in de natuur voorkomende micro-organismen. Dit ongemanipuleerde mengsel heeft ongekend nuttige eigenschappen en de toepassingsmogelijkheden zijn haast onbegrensd.
EM is goed voor mens, dier en bodem. EM maakt de grond vruchtbaarder, of het nu gaat om een akker, een tuin, of een plantenbak in huis. EM is in het huishouden bruikbaar als middel om mee schoon te maken, onaangename geuren te bestrijden, uitstekende mest te maken uit keukenafval, water te verbeteren, enz. In de vorm van EM-X is het een krachtige bron van anti-oxidanten die bij inname de weerstand bevordert. Ook milieuvervuiling kan met EM bestreden worden.

Klinkt als 'het' redmiddel voor onze aarde, niet? Reden genoeg om ingeburgerde routines overboord te gooien en EM intrede te laten maken in stal en huize Pleasure Gaits. Het voelt nog wat onwennig om niet langer je weide te bemesten met kunstmest maar te werken aan 'verrijking' van je grond. De toepasmogelijkheden van EM zijn zo veelzijdig dat het me bijna duizelt maar het begin is gemaakt en ik kijk uit naar het effect. Een voorbeeld van de mogelijkheden bij paarden, klik hier.

We beginnen met het gebruik van EM-A inwendig bij de dieren (paarden, honden en katten). Dit werkt weerstandverhogend en lost ook allerhande problemen op zoals overgevoelige reacties, heelt wonden, stilt jeuk en ga zo maar door. Zelf ga ik het ook gebruiken, zal mijn hoesten dan eindelijk minderen?

Met het voorjaar in aantocht krijgen ook de weides weer een opknapbeurt en vanaf nu met gebruik van EM, zeeschelpenkalk, kleinmineralen en vulkamin. Het eerste jaar zal het effect wellicht nog niet overduidelijk zijn maar geduld siert de mens... Meer info en toepasmogelijkheden vindt je in deze brochure.

EM Natuurlijk Actief is gebaseerd op de ideeën van professor Teruo Higa. Professor Teruo Higa neemt afstand van de nietsontziende competitie in de wereld. Volgens hem beïnvloedt deze competitie de wereldvrede, de gezondheid en het milieu negatief. Hierdoor krijgen oorlogen, voedseltekorten en gezondheidsproblemen de kans om te ontstaan. Higa pleit dan ook voor saamhorigheid, vreedzame coëxistentie en gedeelde welvaart. Kortom meer evenwicht in de wereld. Met EM wil professor Teruo Higa zijn filosofie in de praktijk brengen. EM is volgens hem nodig om vreedzaam naast elkaar te leven en de welvaart in de wereld te delen.

Een nobel streven, count us in!

Logeerpartij

2 weken geleden werd onze groep van veulens uitgebreid met een nieuweling. Dutch Rising Sun is een veulen geboren in 2008. Nee, geen jongen zoals de rest van de gang maar een meisje! Toegegeven, ik moest wel heel goed nadenken of wij zomaar een merrietje aan de groep konden toevoegen maar na gesprekken met verschillende fokkers en gedragsspecialisten besloot ik de gok te wagen.

Nadat Sun in alle rust de paddock had verkend heb ik Jazz geïntroduceerd. Met zijn extreem zachte karakter achtte ik hem het meest geschikt om Sun onder zijn hoede te nemen. De kennismaking verliep soepel en tegen de avond konden Silas, Dean en Nilam dan ook 'eindelijk' de nieuweling nader onderzoeken. Dusty Rose was het minst enthousiast en zag het kennelijk niet zitten om voor een 5e veulen oppas te gaan spelen.

Jazz heeft zich wonderbaarlijk goed ontfermd over zijn nieuwbakken vriendinnetje. De eerste dagen durfde ze niet met de rest op de weide en Jazz bleef dan trouw bij haar in de paddock. Het is ongelooflijk om te zien hoe zorgzaam de paarden zijn en instinctief weten dat hun hulp nodig is. Na de 3e dag leek Sun opgenomen te zijn in de kudde; ze stond niet langer buiten de groep maar staat vanaf nu tussen de andere veulens aan de hooiruif te eten en staat ze haar 'mannetje' zo tussen de jongens. Alleen als er ruwe macho spelletjes beginnen blijft ze wat achter, dat soort rouwdouwerij is niets voor een meisje.

Op dit moment is Sun nog onder haar gewicht en onbespierd maar dat zal de komende periode zeker veranderen met alle beweging en voeding die ze tot haar beschikking heeft. Sun zal tot dit najaar bij ons verblijven totdat haar eigenaresse weer terug in het land is. Het spreekt voor zich dat we het gedrag van de veulens nauwgezet volgen en actie ondernemen als de jongens Sun onverhoopt door een roze bril gaan bekijken.

Back to the future

Van de week viel ik al zappend midden in een Engelse documentaire over het fokken van honden met als titel 'Kapot gefokt' (orgineel: Pedigree dogs exposed). Het ging hier om het doorfokken van honden tot het extreme waarbij weinig van de oorspronkelijke rasstandaard, gebruikersdoel en het uiterlijk behouden bleef. De gevolgen waren desastreus met vaak ernstige medische afwijkingen. Hoewel ik de documentaire zelf niet ter discussie wil stellen (die veel stof zal doen oplaaien en schokkende informatie bevat) wil ik een stukje eruit halen en aankaarten;

In de discussie over het fokken volgens een rasstandaard en het veranderen van het uiterlijk door de jaren heen werden foto's getoond van hoe een aantal rassen er vroeger uitzagen vergeleken nu. Hierbij werd ook aangehaald waar het dier van oorsprong voor gefokt werd; voor de jacht bijvoorbeeld.
Ik kan me best voorstellen dat wanneer een verandering geleidelijk plaats vindt, er aanvankelijk weinig opvalt. Echter bij het zien van 'toen versus nu' foto's was het verschil zo groot dat het schokkend was. En zo stelde ik me de vraag hoe dat bij onze Tennessee Walker is vergaan.

Zelfs in onze eigen kudde moet ik constateren dat niet alle paarden voldoen aan het oorspronkelijke type zoals bv City Girl en Strolling Jim. City Girl werd wereldkampioen in 1944, de periode dat Walkers nog als werkpaard werden ingezet. Een ander mooi voorbeeld is Strolling Jim. Dit prachtige paard heeft als 1e (in 1939)de titel wereldkampioen op zijn naam mogen schrijven en was helaas al gecastreerd. Strolling Jim was aanvankelijk ingespannen voor de wagen en werkte als 'farm horse' voor de kost. Bij ons in huis hangt een foto van dit geweldige paard; groot, stevig, zwaar gebouwd en flink bespierd.

In ons fokbeleid streven wij ernaar terug te fokken naar dit oude oorspronkelijke type Tennessee Walker. Vandaar ook onze voorkeur naar de oude bloedlijnen. Niet voor niets noemde wij 1 van onze nakomelingen Pleasure's Strolling Bud met een link naar Strolling Jim. Zowel Bud als zijn volle broer Ravi onderscheiden zich duidelijk van de meerderheid van de hedendaagse Walker. De modernere lijnen zorgen voor meer elegantie en verfijning wat vaak resulteert in paarden met een smalle borst, lateraler gangwerk en met veelal een heviger karakter dan het gemoedelijke werkpaard van vroeger.

Voor ons zijn Bud, Ravi en Silas 3 pracht voorbeelden van het oude type Walker in deze moderne tijd die wij van dichtbij hebben zien opgroeien. Onze merries Rose, Honor en Lilly hebben reeds bewezen zowel het karakter als de genen te bezitten om het oude type te kunnen behouden vermits wij ze kruisen met een hengst die buiten het typerende karakter, tevens de bouw, het gangwerk en stevige knoken heeft om een stukje uit het verleden weer terug in beeld te brengen.

Hier een foto van Oakwood's City Girl, geboren in 1939 en Can-Am's Honor & Respect, die 56 jaar later ter wereld kwam. De foto links boven is van de merrie Black Angel, dob 1939.




Voor de nieuwsgierigen naar de documentaire "Pedigree dogs exposed" (aanleiding van dit schrijven) klik hier.

Walking the way of the horse

In maart 2008 ging ik 3 drachtige Tennessee Walker merries ophalen in Duitsland. De paarden waren jaren als fokmerrie gebruikt en al die tijd slecht gevoed. Ze moesten dringend weg en ik had me opgegooid om ze ongezien over te nemen, ondertussen zoekende naar goede adressen voor ze. Eenmaal aangekomen op de stal keek ik recht in de ogen van Honor. 'Das ist mein Pferd.' zei ik direct. En zo bleef Honor bij ons.

Wat een fantastisch paard is dit. Ze is stevig van bouw, groot en heeft een diepe koffievos kleur die veranderd met de seizoenen. Meest bijzonder is toch haar karakter. Wij voelen elkaar perfect aan, alsof een communicatie lijntje ons verbind die kraakhelder paarden-/mensentaal doorgeeft. Honor bloeide op van een mager paard met een doffe vacht naar een statige merrie, goed gevoed en blinkend van gezondheid.

Honor is op en top Alpha merrie. Ze deelt de lakens uit in de wei die ze samen met Lilly en Secret deelt en je ziet haar ook veelal alleen staan terwijl de andere merries altijd samen zijn; het lot van een leider. Ook naar de mens toe geeft ze duidelijk haar wensen aan en is niet blij als deze niet ingewilligd worden. Trots is ze op haar naam en ze reageert altijd als ik haar daarmee aanspreek.

Dit weekend was het koud en de ijzige wind sneed dwars door je kleding heen. De paarden stonden in de wei terwijl ik hun paddocks schoonmaakte en een nieuwe lading hooi binnen haalde. Honor volgde nauwgezet al mijn handelingen alsof ze zeker wilde weten dat ik alles goed deed. In het voorbij lopen nodigde ik haar uit om met me mee te rennen (je moet toch warm blijven). Honor bedacht zich geen moment en rende met me mee. Het grappige was dat ik dus niet in de wei was maar er buiten liep. Ook op mijn stops en richting veranderingen reageerde ze nauwkeurig. Geweldig om te zien! Toen ik weer rustig verder liep had Honor er nog geen genoeg van en ze betrok Lill en Secret in het ren/race spel. Binnen een minuut galoppeerden en bokten 3 merries door de wei. Soms plots tot stilstaand komend en luid briesend. Wow! Die Honor straalt enorm veel kracht uit. Ik liet ze even begaan maar om de paarden niet helemaal gek te laten maken besloot ik er een halt toe te roepen. De vraag is dan hoe?

Ik stapte de wei in en riep Honor die net de andere richting uit galoppeerde. Ze draaide zich resoluut om en kwam op me af om naast me tot stilstand te komen met een hoog opgeheven hoofd, enorme rookwolken uit haar neus blazend. Op zo'n moment is het een extreem imponerende grote merrie! En toch, toch hoort ze mij haar roepen, toch komt ze naar me toe en loopt ze braaf mee haar paddock in.

Het is nog even wachten totdat het weer wat beter wordt en ik haar consequent kan rijden. Als ze dat met net zoveel plezier gaat ervaren als de rest van ons samen zijn dan wordt het een geweldig rijpaard. Wat ben ik blij dat Honor op mijn pad is gekomen.