Pretty Elena

Gisteravond gingen we nog even een 'rondje paard' doen. De jonge meiden Elena, Amber en Anouck lagen gedrieën kont aan kont in de paddock. Een grappig gezicht. Ik kon het niet laten om er even bij te gaan zitten terwijl Marleen een foto maakte. Anouck en ik zijn dikke vriendinnen, het is een heerlijk dier en we knuffelen wat af samen. Dit is tevens de eerste keer dat ik bij Anouck op haar rug zat. Nou, geen probleem om die volgend jaar in te gaan rijden lijkt me zo!

The man has left the property

Een kleine 6 jaar hebben we samen geleefd. In mijn zoektocht naar een hengst met oude bloedlijnen, type Heritage, besefte ik in 2005 dat er zojuist een exemplaar bij ons was geboren; Ravi. We besloten hem aan te houden en te zien hoe hij evolueerde. In de tussentijd wilden we wel heel graag een hengst aanschaffen die goed combineerde met de merries op onze stoeterij. Ondanks de zoektochten overzee, troffen we onze hengst op ons eigen continent in Duitsland.

Aanvankelijk wilde ik hem niet gaan bekijken door zijn opvallende kleur; een op kleur gefokt paard kon nooit aan mijn eisen voldoen. Maar zijn oogopslag deed mij smelten en zijn beweging was verrassend ruim. Ik ging overstag en samen met Oscar gingen we op bezoek. Daar stond hij dan; alleen op stal omdat hij nog wel eens wilde uitbreken. Diep goud van kleur door gebrek aan zonlicht, jong en onervaren. Onder zadel was hij nog heel groen, precies wat we zochten. Liever 5 jaar met weinig uren onder zadel dan te jong ingereden en overbelast. Het was echt een jochie en ik sloot hem onmiddellijk in mijn hart. Hoewel deze jonge adonis over oude bloedlijnen beschikte, voldeed hij niet volledig aan het Heritage profiel. Voor ons geen reden om hem te laten staan.

Omdat wij Ravi zijn vader nog ter dekking hadden staan op ons kleine perceel, verhuisde onze eerste eigen hengst voor een maandje naar collega fokkers waar hij ook nog getraind zou worden. Helaas maakte hij tijdens zijn eerste uurtje in de wei een enorme buikschuiver waardoor hij zich blesseerde waar hij nog lange tijd last van bleef houden. Zijn naam was Swiss Pride of Hyland, roepnaam Swissy. Geen naam voor een stoere dekhengst en ik doopte hem om tot Pleasure's Pot o' Gold omdat hij in alle opzichten voldeed aan mijn zoekeisen; een gouden paard, zowel qua innerlijk en uiterlijk met veel potentieel.

In de jaren die volgden is Potter voorgesteld op beurzen en evenementen, tijdens onze jaarlijkse open deur en in tijdschriften voor raspromotie. Het jonge, slungelige knulletje mondde uit tot een echte kerel. Hij was mijn steun en toeverlaat tijdens demo's en werd zelfs een keer totaal onverwacht mee op pad genomen terwijl hij weken niet gereden was. Ik werd niet teleurgesteld. Potter zijn nakomelingen kwamen niet enkel op onze stoeterij ter wereld, maar ook in omringende landen zoals Nederland, Duitsland en Frankrijk. Ook verhuisde een dochter van hem naar Denemarken.

Anno 2011 is onze mening over Potter niet veranderd, integendeel. Wel is onze stoeterij uitgegroeid tot 12 paarden. Verkleining van ons perceel en met een baby op komst moeten we ervoor blijven zorgen dat iedereen dat krijgt wat hij/zij verdiend. Al die jaren hebben wij Potter sociaal kunnen houden met 1 of meerdere merries. Voor dit seizoen zullen wij echter een rustpauze inlassen en geen merries laten dekken. Potter isoleren is geen optie voor ons. Eén van zijn fans bood uitkomst; Potter mag zijn werk voortzetten elders in België, in dezelfde soort omgeving waar hij bij ons ook in heeft geleefd: een weide met paddock en vriendin. Sterker nog, het is een oude bekende van ons. Honor heeft nl in 2010 al een dochter van Potter ter wereld gebracht.

Gistermiddag verhuisde Potter naar zijn nieuwe stek. Zijn huidige maatje Lulu vond het maar niets, gelukkig stond een klein uur verderop Honor al op hem te wachten. Ik geloof niet dat Potter ons gaat missen. En zo wordt het sprookje van de hengst met een gouden karakter en boterzachte gangen voortgezet...

Wij wensen Henk en Ankie heel veel succes en plezier met hun gouden pracht. Potje, we gaan je missen jong!

Stoere Max

Max is nu 4 daagjes oud en heel ondernemend. Mama Rose heeft haar 'handen' vol om hem bij te benen met zijn onderzoekingen. Het bewegen gaat hem goed af, hij rent, dolt, galoppeert veel om vervolgens lekker te gaan slapen. Verder is hij erg nieuwsgierig en loopt overal pardoes op af, soms tot groot ongenoegen van mama. Mijn hoofd is al meerdere keren 'gezegend' met een natte lebberende tongveeg en mijn neus is afgekeurd als mogelijke melkvoorziening. Tja, het was het proberen waard!

Gearriveerd!

En 2 dagen later was hij daar! Zo valt het geduldig zijn achteraf nog best mee. Gisterochtend had ik me verslapen, sja, even wennen dat het wat later licht wordt. Jammer want daardoor miste ik net de geboorte. Zoals altijd liep ik rechtstreeks van de slaapkamer naar de 'kraamkamer'. De hondjes renden voor me uit en Muzby zette het op een blaffen, ik wist meteen dat we een extra bewoner hadden.

En ja hoor, daar lag een hoopje op de koude stenen vloer vlak voor de inloopstal die met een dik pak vlas bestrooid was. Ik verwelkom de kleine hartelijk en wordt terug begroet met een aandoenlijk hinnikje. Dat vindt hij kennelijk zelf ook een leuk geluid en herhaalt het meerdere malen. Een praatjesmaker...

Ik gil naar Oscar die nog in bed licht dat er een veulen is. Wel handig, het slaapkamerraam staat toch open. Gevolgd door een luidkeels 'Champagne!'. Van alle mogelijke kleuropties vos, bruin, zwart, golden champagne, amber champagne en classic champagne was er slechts 4% kans op een classic en dat is het geworden! Mijn hart was zo vol van eindelijk weer een merrietje te krijgen dat ik over-enthousiast het ene gaatje onder de staart voor vrouwelijk aanzag. Pas een half uur later drong het tot me door dat ik het achterste van een jongetje had bekeken en we 8 Tennessee Walker hengstjes op een rij hadden gekregen. Ondanks de lichte teleurstelling is het allerbelangrijkste dat het een gezond veulen is en dat moeder Rose een makkelijke bevalling heeft gehad. En dat is het geval! Gauw haal ik een pak stro en strooi een berg op de stenen vloer waar hij die dag regelmatig op ligt. Kennelijk zijn voorkeursplek.

Max, zoals zijn roepnaam is geworden, is het eerste classsic champagne Walker hengstje in Europa. Toch weer iets aparts. We mogen weer trots zijn!

Geduld...

is een schone zaak! Wat is het toch altijd weer spannend als de periode aanbreekt dat de veulentjes geboren kunnen worden. Rose haar uier is nu al een maand 'in beweging' maar om nu te zeggen dat deze op knappen staat? Nee, niet echt. Ze is uitgeteld op 30 maart en doorgaans bevalt ze een 2 weken te vroeg. Dit jaar dus niet!

Beetle zal waarschijnlijk nog wat langer op zich laten wachten. Toch hou ik ze allebei goed in de gaten. Het is wel heel fijn dat ze zulke dikke vriendinnen zijn, zeker omdat dit Beetle haar eerste veulen is.

We wachten nog maar even geduldig af...

Trekpaarden voor Limburgse bossen

DE WINNING ONDERHOUDT LANDSCHAPPEN MET BELGISCHE TREKPAARDEN
Auteur: Peter Dupont Photo News©hw

Het sociaal economiebedrijf De Wingerd wil het Brabantse trekpaard herintroduceren.

LUMMEN - Het Limburgs sociaal economiebedrijf De Winning herintroduceert trekpaarden bij het onderhoud van Limburgse bossen en landschappen. Ooit schering en inslag in Vlaanderen, nu een zeldzaamheid: het Belgische of Brabants trekpaard verdwijnt snel uit ons landschap. Het Limburgse sociaal economiebedrijf De Winning uit Lummen wil dit nobele dier echter herintroduceren in de Limburgse bossen en landschappen.

'Een initiatief van onze vzw's Groenwerk en Vreebos en het Centrum voor Natuur- en landschapsbeheer, samen met andere partners zoals de provincie Limburg, lokale boomslepers, Steunpunt Levend Erfgoed, Agentschap voor Natuur en Bos, FSC Belgium, Toerisme Limburg en Regionale Landschappen', vertelt directeur Filip Vanlommel.

De medewerkers van het sociaal economiebedrijf starten het duurzaam groenbeheer binnenkort met twee dieren. Vanlommel: 'De inzet van trekpaarden is ecologisch verantwoord en milieuvriendelijker. Zo kunnen ze zware bomen zonder schade uit het bos slepen, Amerikaanse vogelkers kan op deze manier met minder glyfosaat bestreden worden en verder worden vochtige graslanden gemaaid zonder spoorvorming van zware machines. Die brengen immers veel schade aan in onze bossen en landschappen.' De trekpaarden spelen ook een belangrijke rol in de komst van FSC-gecertificeerde bossen. Ze reduceren de CO2-productie. 'Daardoor werken wij actief mee aan het Limburgs milieubeleidsplan 'Allemaal CO2-neutraal'', aldus Vanlommel.

Hippotherapie
'Het project betekent ook een meerwaarde voor de doelgroepmedewerkers van De Winning', zegt honden- en paardenspecialist Guy Eylenbosch. Hij screent mogelijke trekpaarden voor het project. 'Geen sinecure, want 80% van de bestaande trekpaarden zijn gefokt voor slacht of show, niet voor werk.' Eylenbosch, terug van vier jaar paardenwerk in Japan, zal ook instaan voor de hippotherapie met de dieren. 'De doelgroep wordt op een aangename en therapeutische manier betrokken bij de uitvoering van hun werkzaamheden', vertelt hij. Het plan is om de trekpaarden bovendien ook in te zetten in het toeristisch aanbod in Limburg. 'We zullen huifkartochten organiseren, in combinatie met een toeristische gids en een streekeigen picknick', besluit Vanlommel.

Opleidingscentrum
De Winning vindt het belangrijk dat deze bedreigde oude ambacht nieuw leven wordt ingeblazen en dat oude rassen zoals het Belgisch trekpaard blijven bestaan. Vanlommel: 'Samen met het Centrum voor Natuur- en Landschapsbeheer werken we in 2012 ook een cursus uit rond het werken met trekpaarden in sociale economiebedrijven en daarbuiten.' Omdat het hefboomproject waarschijnlijk ook navolging zal krijgen in andere Vlaamse gemeenten, denkt Guy Eylenbosch aan de uitbouw van een heus opleidingscentrum. 'Als teamster is het mijn doel om mensen van alle leeftijden te begeleiden in het verbeteren van hun communicatie met zichzelf en anderen. Dit willen we dus doen door hen in contact te brengen met dieren en natuur.'

Lente!

Eindelijk! Gisteren ging de lente officieel van start. Ik kan me ook weer helemaal uitleven in mijn verslaving: paarden uit de rui helpen. Elke dag maak ik gewapend met mijn Furminator een rondje 'paard' en werk me suf om al die haren te verwijderen.

De paarden genieten met volle teugen. Rose stopt spontaan met eten en begint erbij te kwijlen, Beetle idemdito. Toen ik haar laatst een rosbeurt gaf stonden we allebei zeer verbaasd naar haar buik te kijken die vol in verzet ging van die harde borstel die over de vacht ging. Beetle keek net zo vreemd als ik! Het veulen was het er duidelijk niet mee eens, zou het gekieteld hebben?

Bij Ed en zijn jonge meiden is het dringen geblazen. Hoewel ze zich met groot respect naar mij toe gedragen, proberen ze allemaal als eerste aan de beurt te zijn. Stiekem proberen ze elkaar wat aan de kant te duwen en dringen zo voor hun beurt. Dit alles in harmonie en zo sta ik omringd door 4 paarden en voel ik me zeer, zeer geliefd. Het is een mooi clubje; een Tennessee Walker, Spotted Mountain Horse, Kentucky Mountain Saddle Horse en een Paso Peruano. Wat een rijkdom..

Last but not least zijn Lulu en Potter aan de beurt. Ook hier is het volop genieten. Als ik klaar ben met Lulu ga ik verder met Potter maar daar is mevrouw Lulu het niet mee eens en ze duwt zich radicaal voor Potter die als een gentleman ruimte maakt voor zijn geliefde. 't is toch wat.

Hoe dan ook, het is op en top genieten voor iedereen.

Het is zover!

We konden er niet langer meer omheen. Na nestjes jonge katjes, puppies en vele veulentjes te hebben groot gebracht, zijn we eindelijk zover gekomen dat we de grote stap durven te wagen. We krijgen gezinsuitbreiding! En wel van het meest bijzondere wezentje ter wereld; een kindje van Oscar en mij.

Eind september mogen we dit wondertje op de wereld verwelkomen. Een voorproefje van wat ons te wachten staat kregen we eerder deze week; een druk spartelende foetus met 2 armpjes en beentjes, 2 handjes en voetjes, een pracht lijfje en een mooi koppie met alles erop en eraan. Wow! Uniek is de eerste keer de hartslag van je eigen baby te mogen horen. We waren er allebei stil van...

Voor ons staat een periode vol verandering, niet wetende wat ons allemaal te wachten staat maar we kijken er enorm naar uit!

Mangalarga Marchador gangentraining

Gisteren was tijdens de Equitana een jureringstraining over de Mangalarga Marchador waarvoor speciaal de president Magdi Shaat en de judge James Garcia de Resende van de Braziliaanse vereniging waren overgevlogen. De clinic was bedoeld voor gangenpaardentrainers en juryleden.

4 uur lang is ons de theorie van de Batida en Picada uitgelegd aan de hand van video's en beeldmateriaal. Daarna volgde de uitleg van het jureringssysteem van de Brazilianen. Het was zeer interessant om te zien en horen wat in de ogen van de Brazalianen de perfecte MM was en waarom. Aanvankelijk ontstond er een flinke discussie over de Batida en of deze gang al of niet een draf (2-takt) is. Het nam de nodige tijd in beslag alvorens de James Garcia alle deelnemers kon overtuigen van zijn gelijk. Al is het verschil voor het blote oog vrijwel niet zichtbaar wat beenzetting betreft, je hoort toch een net iets andere takt. Ipv de bekende 'tak,tak' 2-takt hoor je bij de batida een 'prr, prr'. Zeg maar een 2-takt met echo. Het grote onderscheid van deze 2 zo gelijkende gangen is echter het uitblijven van enige opwaartse beweging van het paard waardoor de ruiter stil kan blijven zitten en wat lichtrijden overbodig maakt. En zo leer je weer dat elk gangenpaardenras weer zijn eigen unieke eigenschappen heeft.

Na afloop was het tijd om de paarden in levende lijve te zien lopen en indien gewenst mochten ze zelfs worden uitgeprobeerd. En inderdaad, degene die in eerste instantie de discussie over wel of geen 2-takt aangingen, moesten nu beamen dat deze gang beduidend comfortabeler zit dan een draf en er een 'vertraging' in de diagonale beweging voelbaar is. Dat bewijst maar weer dat het oordelen over beweging meer is dan enkel kijken met je ogen, ook je oren en gevoel spelen hierbij een belangrijke rol.

Ik heb genoten van de cursus en vond het een zeer leerzame middag.

Verantwoord fokken

Wat is het toch triest om te zien hoe het in de wereld vergaat met rasdieren. Of het nu gaat over honden, katten of paarden, de problemen die binnen de rassen voorkomen zijn overal hetzelfde.

Verantwoord fokken schijnt niet langer het doel te zijn van het merendeel van de fokkers. Geld en status is vele malen belangrijker. Die ene bokaal, dat mooie lintje of die uitmuntend gekeurde hond is hetgeen waar het vaak om draait. Dat de dieren inteelt zijn en vele erfelijke eigenschappen met zich meedragen is van ondergeschikt belang. Consequenties? Ja, die zijn er zeker. Voor de dieren zelf en voor hun eigenaar. Vol ontzag heb ik de uitzending van Meldpunt van 10 maart jl. bekeken.

Zelf heb ik altijd een Engelse Bulldog willen hebben maar toen ik hoorde van hun luchtwegproblemen die er grofweg ingefokt zijn, ben ik afgehaakt. Dolgelukkig ben ik met mijn Cane Corso reu die weliswaar niet hoog scoorde op een keuring doordat hij 'te atletisch' gebouwd was (is notabene een werkhond) maar ondertussen dit jaar alweer 11 wordt en nog elke dag ravot met onze 5 andere honden in de wei. Destijds raadde de rasvereniging mij ten strengste af om überhaupt een kijkje te gaan nemen bij Chicco zijn fokker, terwijl een bestuurslid van de vereniging vol trots een nest van volle broer met zus aan ons toonden. De keuze was snel gemaakt, zonder spijt!

In deze uitzending gaat het over honden, hetzelfde verhaal gaat echter ook op voor andere raszuivere dieren zoals katten en paarden. Verantwoord fokken is cruciaal. Wij doen ons uiterste best om de best mogelijke match te maken in het fokken met onze paarden. We kiezen lang niet altijd voor de makkelijke oplossing van eigen hengst x eigen merrie, al zijn onze paarden hier wel op geselecteerd. Wij kiezen daarentegen voor die combinatie die zowel qua bloedlijnen, karakter, uiterlijk en gangwerk het meest veelbelovend is. Toegegeven, het vereist meer inzet, hogere kosten en brengt niet altijd het begrip van mede fokkers en liefhebbers maar in onze ogen is dit de enige juiste manier.

Inteelt, wat nog altijd bij veel paardenrassen voorkomt is iets waar ik fel op tegen ben. Hoewel ik ook van lijnenteelt niet overenthousiast ben kan ik wel leven met een lijnenteelt die ver genoeg van elkaar verwijderd is (bv 2e generatie vaderszijde tov 4e generatie moederszijde). In het streven naar Tennessee Walking Horses zoals ze oorspronkelijk zijn gefokt, houdt in dat je in het evenaren van dit doel, ook rekening moet houden met mogelijke inteelt en negatieve erfelijke eigenschappen. Een hele uitdaging waar we volledig voor gaan!

Ik heb ooit zo'n schouwspel mogen aanschouwen terwijl ik op de snelweg in België reed. Dit leverde toch wel gevaarlijke situaties op maar het was prachtig! (en ik kan het navertellen...)

Aftellen!

Bijna is het weer zover, de veulentjes zijn in aantocht! Eerder deze week kwam onze Rose naar huis om de 'kraampaddock' te bemannen en wordt de leegte bij Potter opgevuld door drachtige Lulu (die pas in juni is uitgeteld). Gisteren besloot ik ook Beetle naar huis te halen. Beiden merries zijn voor eind maart, begin april uitgerekend.

Zo op het oog is Rose veel verder in haar dracht maar schijn bedriegt. Rose heeft al diverse veulens gehad en haar baarmoeder is al flink opgerekt waardoor ze veel sneller dik is. Beetle daarentegen verwacht haar eerste veulen en ziet er nog mooi strak uit. Het ideaalplaatje zou zijn om deze 2 dames samen te zetten zodat Beetle veel meekrijgt van Rose die officieel een week voor haar een veulen zou moeten krijgen. Na de eerste kennismaking over de draad konden de dames vanmorgen voor het eerst samen staan. Alles ging in rust en harmonie, de dames kunnen het prima met elkaar vinden. Zoveel te beter!

Nu is het afwachten tot de uiers goed vol gaan lopen en dan zien bij de bevallingen aanwezig te zijn. Het is weer spannend voor wat we dit keer mogen verwachten. Na 7 Tennessee Walker hengstjes is het echt tijd voor meiden!

Bij Rose ben ik vrij zeker dat dit gaat lukken. Tot nu toe zijn alle merrie veulens van Potter zeer actief in de buik geweest en dat is ook bij Rose het geval. Bij Beetle heb ik echt geen idee. Mijn Amerikaanse vriendin leest altijd de stand van de staartharen om een geslachtsvoorspelling te doen maar ook zij twijfelt dit keer enorm. Ze vermoedt ook hier een merrietje maar of dat ook zo zal zijn? We houden de spanning er dus nog even in!

Vorig jaar maakte ik tijdens Flanders Horse Expo kennis met mede standeigenaar Yoke Vliegen. Yoke is eigenaresse van Atelier 't Kleipötsje en maakt prachtige kunstwerken van paarden. Na onze tweede ontmoeting tijdens Horse Event heb ik Yoke gevraagd om een aantal beeldjes te maken van gangenpaarden. Afgelopen weekend werden deze tentoongesteld tijdens Flanders Horse Expo en ik was dan ook razend benieuwd naar het resultaat.

In één blikopslag herkende ik onze Ravi. Wat een pracht stuk! Natuurlijk mocht hij nog pronken tijdens de beurs maar na afloop ging dit beeld mee naar ons huis waar hij een prachtig plekje heeft om in de kijker te staan. Ook de andere beeldjes waren uniek maar in mijn verliefde ogen is niemand mooier dan onze Raaf. Later dit jaar zullen er meer gangenpaardenbeeldjes gemaakt worden in een iets kleiner formaat. We houden je op de hoogte!

Zeker geen Axe fan maar wel leuk...

Wishful thinking...

Vroeg!

We zijn er vroeg bij dit jaar maar hier is het voorjaar begonnen! Al meer dan een week lang worden we 's morgens wakker van het vogel gekwetter. Pas toen viel het op hoeveel ik dat geluid heb gemist. Het weer is geweldig; rond of boven 0 met hier en daar een zonnetje.

Met de komst van het voorjaar zijn er ook weer veel klussen te doen op het land. Omheiningen weer eens nalopen en herstellen. Mesthopen afvoeren, land bemesten etc. Al geruime tijd letten we goed op het milieu en de laatste jaren gebruiken we geen mestkorrels meer. Om nog milieubewuster te werken hebben we dit jaar de opgespaarde mest weer uitgereden over het land. Vanaf 15 februari was dat weer toegestaan dus lieten we er geen gras over groeien, integendeel, hopelijk gaat het gras straks sneller groeien!

De mesthopen werden voorzien van EM en het geheel is verspreid over verschillende weilanden. Wellicht ben ik nu een enorme spelbreker als ik zeg dat het wat mij betreft flink mag gaan regenen!

Na de eerste regenbui wordt alles weer gesleept en later in het voorjaar worden er nog een kleimineralen over het land verspreid. Doordat we op zandgrond zitten raakt de grond hier nl zeer snel verdroogd.

Op dit moment ziet het land er troosteloos uit maar daar gaat snel verandering in komen.

Spring is coming

Gisteren hadden we (net als vandaag) een prachtige dag vol zonneschijn en een aangename temperatuur. Een uitstekend moment om met de camera naar de paarden te gaan. Deze zeer gemixte groep van 5 (verschilt qua leeftijd, ras en geslacht) is een genot om naar te kijken. Ze trekken heel goed met elkaar op en zijn een hechte club.

Ed is de trotse leider van de groep. Hij is stapelgek met zijn meiden. Beetle oefent haar aankomende moederschap door zich over Elena te bekommeren en is Ed haar rechterhand als het erop aankomt om het jonge grut in het gareel te houden. Amber en Anouck puberen er vrolijk op los en dagen Elena regelmatig uit om lekker mee te spelen. En dat levert altijd weer schone kiekjes op!

Memories

Tijdens een opruimmanie (moet ook eens gebeuren) kwam ik oude cd's tegen waaronder één met foto's van mijn reis naar Colorado. Time flies, dit jaar is het alweer 10 jaar geleden. In 2001 vloog ik een week na 9/11 naar Steamboat Springs om Walkers te selecteren voor Europa en te genieten van vele trailritten. Meerdere malen mocht ik mee koeien vangen en natuurlijk reed ik op een Tennessee Walker. Mijn favoriet Warior was een giga ruin van 1.65m die zeer imposant overkwam maar op je pinken te rijden bleek. Ik verloor mn hart aan dit paard en aan de herfst in Colorado. Wat een prachtige natuur.

Destijds was ik nog niet voorzien van een digitale camera maar toch wist een collega op het reclame bureau waar ik op dat moment werkte een mooie collage te maken van de korrelige foto's. Volgens iedereen was het super reclame voor Marlboro, ware het niet dat die altijd rokende heren te paard in hun advertenties gebruikten. Inmiddels ben ik al jaren gestopt!

Voor Warior liep het minder goed af. Ik heb nog geprobeerd om hem naar Europa te halen maar hij was reeds verkocht. Onlangs hoorde ik dat hij 1,5 jaar geleden is overleden. De wereld is weer een superpaard armer. Bummer. Ironisch genoeg woonde onze Spirit in 2001 in Steamboat Springs al heb ik haar toen niet ontmoet. It's a small world...

Among Horses and Men