Afgelopen zondag was het dan zover en vond onze jaarlijkse opendeur dag plaats. Het is altijd weer een race tegen de klok om alles aan kant te hebben. Een evenement als deze is natuurlijk ook een uitgelezen moment om alle geplande klussen nu eens echt af te maken. En daar werd ook met man en macht aan gewerkt!
In de weken voorafgaand werden alle zeilen bijgezet en dankzij de vele helpende handen zag onze locatie er afgelopen zondag uit om door een ringetje te halen. Het was een druk bezochte dag met droog weer. Wat een geluk! De paarden zetten hun beste beentjes voor en Paloma was zo lief haar veulen tijdig op de wereld te zetten. Elena en het veulen van Lilly waren zeker grote publiekstrekkers.
Alle mederwerkers, standdeelnemers en vrijwilligers hartelijk bedankt voor jullie bijdrage aan het succes van deze dag en de promotie van gangenpaarden!
Een korte impressie hieronder. Meer foto's volgen snel!
Even voor middernacht werd Elena geboren. Moeder en dochter maken het wonderwel. Dit is ons eerste Paso veulentje en we zijn heel benieuwd hoe ze zich verder gaat ontwikkelen.
Het is niet makkelijk wanneer je uitkijkt naar een veulen en niet weet wanneer de merrie eigenlijk is uitgerekend. Paloma is drachtig bij ons gekomen, dekdatum onbekend. Nu weten we wel dat ze in mei vorig jaar een veulen heeft gekregen dus vanaf dat moment kan ze gedekt zijn, ze stond immers de hele periode bij de hengst.
Begin april begon ze al met een uier te maken, nu dus ruim 5 weken geleden. Normaal reken ik een 3-tal weken vanaf het aanmaken van de uier tot de geboorte. Niet bij deze dame dus. Paloma zelf geniet met volle teugen van alle aandacht; een paddock met stal, veel eten en een wei, alles direct in het zicht van ons mensen om haar zo nauwkeurig mogelijk te kunnen monitoren. Vorige week begon ze even te waxen maar dat hield diezelfde dag weer op. De banden zijn helemaal los, althans dat denk ik dan en de volgende dag blijkt dat ze nog losser kunnen...
Het spannende is de naderende opendeur die as zondag plaats vindt. Het zou fijn zijn voor ons allemaal als de kleine dan al is gearriveerd.
In april werd ik gealarmeerd over 2 vondelingetjes van een paar dagen oud. Na de eerste hulp te hebben uitgevoerd (op temperatuur brengen en suikerwater geven) werd CatShelter gebeld voor verdere bijstand. Al snel konden we de 2 kleine fruttels bij een moeder met kittens van dezelfde leeftijd plaatsen die de jongens direct accepteerden.
Cysmo en Cyril maken het nu goed. Cyril (de grijze) bleek een absces onder zijn voetzool te hebben wat nog voor een serieus probleem zorgde maar nu gaat alles veel beter. Door de hechte band van de 2 broertjes wordt gezocht naar een adres waar ze samen liefdevol kunnen opgroeien. Bij voorkeur binnenshuis omdat Cysmo een witte vacht heeft en gevoelig is voor zonnebrand.
Interesse? Neem contact op met Catshelter zodra ze voor adoptie beschikbaar zijn.
Door de jaren heen heb ik al diverse keren gedacht dat Izzy niet lang meer bij ons zou zijn. Haar broer overleed 6 jaar geleden al en toen Izzy een half jaar later achteruit ging raakte ik volledig in paniek. Telkens knapte ze dan toch weer op. 2 winters lang had ze last van arthrose in haar pootjes. Haar chronische darmproblemen hebben het haar zeker niet makkelijk gemaakt en veel pijn bezorgd. Een oplossing hebben we nooit gevonden ondanks alle pogingen. Vorig jaar om deze tijd waren vrijwel al onze katten doodziek van een eng griepvirus. Ik dacht echt dat Izzy haar laatste uren geteld waren.
In september had ze weer een terugval; graatmager, veel overgeven en zindelijk ho maar. Haar eeuwige darmproblemen speelden steeds hoger op en ze had veel pijn. Ze was niet meer terug op gewicht gekomen sinds het virus in mei en was echt vel over been. Meerdere avonden nam ik afscheid niet wetende of ze er de volgende ochtend nog zou zijn. Net voor Horse Event ging het echt niet meer en dacht ik dat ik haar beter uit haar lijden kon verlossen. Bij die gedachte moest ik zo huilen dat ze bij me op schoot kroop en flink begon te spinnen. Geen zorgen, madam ging nergens heen.
Ze overleefde mn 3 dagen afwezigheid tijdens Horse Event, werd weer zindelijk en nam toe in gewicht. Vraag me niet hoe en waarom maar het gebeurde en nu zit ik met een mooie oude dame op schoot te typen. Izzy is een zeer veeleisende, aandachtvragende bejaarde dame die elk mogelijk moment bij me op schoot ligt. Niet altijd even makkelijk maar ik zou niet anders willen!
Met het vertrek van Jazz eind maart miste Sam een speelmaatje. De afgelopen weken bracht hij samen met Lilly en Trip door maar die is eigenlijk nog te jong voor flinke stoeipartij. Monique bood echter een opfokplekje aan samen met de bijna 2 jarigen Dean en Nilam en de volwassen Jake en Omar. Geweldig!
Gisteren, exact 1 jaar nadat we Dean en Nilam bij Bert en Monique hadden gebracht vertrokken we met Sam naar het prachtige Dwingelo. Het was een lange reis maar Sam sloeg zich er dapper doorheen en stond na een half uur al te soezen. Wat een voordeel om met een automaat en cruise control te kunnen rijden. In Dwingelo troffen we Dean, Nilam en de grote ruinen in hun fonkelnieuwe paddock paradise. Helemaal geweldig! Sam mocht eerst even de omgeving verkennen in een weitje terwijl de rest in de buitenrand liep en nieuwsgierig kwam kennismaken.
Mijn hemel, wat zijn die jongens gegroeid en mooi geworden in 1 jaar tijd! Dean lijkt sprekend op Lilly met een vleugje Potter, Nilam heeft de schitterende kruloortjes van papa en het mooie compacte lichaam van Dusty Rose. Ik ben apetrots!
We hadden allemaal zo'n fijn gevoel bij de kennismaking dat de jongens bij Sam gezet werden. Alles verliep vlekkenloos. Sam was ietwat onzeker maar durfde wel aan te geven dat hij de neus van Nilam en zijn achterste toch niet prettig vond. Zo hoort t ook! Vanmorgen kreeg ik al een berichtje dat de 3 musketiers met elkaar aan het ravotten waren. Heerlijk! Dit is precies wat Sam nodig had.
Ik geloof niet dat ik eerder zo blij ben geweest met de komst van het voorjaar, alhoewel, afgelopen nacht heeft het hier in Hechtel toch nog 4 graden gevroren! Anyways... de zon doet wonderen en ik rij dagelijks 2 tot 3 paarden om de schade van de strenge winter in te halen.
Haar werkwillige karakter zorgt voor teamwork en vertrouwen. Zo hebben we gister voor het eerst in de buitenpiste gereden na diverse sessies in roundpen. Vrolijk denderde Lulu achter haar maatje Spirit aan totdat ze na een 20 minuten ook in staat was om zelfstandig door de bak te lopen. Oei, dit klinkt wel erg onervaren of niet? Maar dit is een hele stabiele jonge meid die je niet zomaar van haar padje krijgt. Na nog een paar keer de 'HO'-knop te hebben geoefend weet ik het zeker: wij rijden door het bos weer naar huis, zij het geleid door de ervaren Spirit.
En zo vertrokken we net als ruim een maand geleden met Ravi voor het eerst naar buiten. Het rood/witte plastic wappert nog steeds bij het ingezaaide stukje gras van de buren. Ik geloof niet dat Lulu het überhaupt is opgevallen... Het eerste en tevens enige obstakel tijdens de 20 minuten durende rit was de afzetting om auto's uit het bos te weren. Nee, daar paste Lulu echt niet door hoor! Ook toen Spirit voor de 2e keer toonde hoe het werkte was Lulu niet overtuigd. Ik ben afgestegen en samen liepen we door de smalle opening. Het opstijgen ging weer braaf, maar ow, ze is wel groot hoor!
De rest van de rit was vooral klunsig over de oneffen bospaden; naar beneden sneller, omhoog langzamer, botsend tegen Spirit die voorop liep maar haar vriendin graag begeleidde. De militairen op het domein direct naast het bospad waren druk aan het schieten maar dat deerde de paarden niet. Bijzonder! Hoe onervaren Lulu ook is, het wederzijdse vertrouwen is er absoluut en dat is de sleutel tot succes.
Voor Lulu zijn de wandelingen door het bos veel interessanter dan het 'saaie' werk in de piste dus in de toekomst zullen we veel oefenen op onbekend terrein.
Voor Potter is het voorjaar alvast goed begonnen. Sinds vorige week heeft hij de hoog drachtige Paloma ingeruild voor Rose als nieuwe weidepartner. 2 jaar geleden kregen zij samen de Amber Champagne Jazz en we hopen op een broertje of zusje in 2011.
Afgelopen weekend kwam er ook nog bezoek uit Duitsland voor Potter. Vorig jaar was het vruchtje geabsorbeerd en we hopen dat de merrie dit jaar wel een volledige dracht zal volmaken. Potter lijkt het niet zo erg te vinden. Hij geniet van alle aandacht en 2 hengstige merries aan zijn zijde. Hij gedraagt zich als een ware gentleman en zo hoort het ook!
Eerder dit jaar kwam Bungee bij ons wonen. Een prachtige dubbel geregistreerde Rocky Mountain Horse/Kentucky Mountain Horse merrie van 10 jaar. We waren razend enthousiast over haar komst. Fanatiek begon ik met het trainen om Bungee zo snel mogelijk klaar te stomen voor het workshopseizoen van dit jaar. Samen genoten we van veel buitenritten in verschillende tempi tölt en haar conditie werd stilaan beter.
Met pijn in mijn hart heeft Bungee ons weer verlaten. Al weet ik dat zij hier niet gelukkig zou zijn geworden, wij saampjes hebben toch een heerlijke tijd gehad. Ze pakte de training goed op en bewees een dappere dame te zijn tijdens onze boswandelingen. Ik zal haar missen!
Afgelopen weekend is Paloma verhuisd naar onze 'kraampaddock'. De laatste maanden heeft ze samen met Potter in de grote weide doorgebracht. Vorige week begon haar uier zich langzaam te vullen en werd het tijd om Paloma naar huis te halen om haar nauwkeuriger te kunnen monitoren.
Ze ziet er werkelijk prachtig uit. Lekker goed gevuld, een mooie glanzende vacht en een tevreden koppie. Paloma is er helemaal klaar voor om haar veulen te baren. Over het geslacht zullen we maar niet meer prakiseren. Dat zal ongetwijfeld een hengstje worden. Een Amerikaanse vriendin houdt zich al jaren bezig met geslachtsbepaling door de staartharen van de merrie te bestuderen aan het einde van de dracht. Volgens haar mogen we uitkijken naar een jongetje.
Qua kleur is er veel mogelijk, vorig jaar gaf Paloma een vos merrietje. Ze is wederom dragend van Ronaldo met de volgende kleuropties: 12.50% - Palomino Sabino 12.50% - Palomino 12.50% - Chestnut Sabino 12.50% - Chestnut 10.94% - Buckskin Sabino 10.94% - Buckskin 10.94% - Bay Sabino 10.94% - Bay 1.56% - Smoky Black Sabino 1.56% - Smoky Black 1.56% - Black Sabino 1.56% - Black
Belangrijkste is een gezonde merrie en dito veulen, daar tekenen we voor!
Met het voorjaar komen ook de moederloze kittens weer tevoorschijn. Vanmiddag werd ik gebeld over 2 kittens die afgegeven waren bij het containerpark. Gelukkig weet men dat ik buiten paarden ook erg van andere dieren hou en zodoende kwam de vraag of ik kon helpen. Het bleken 2 kleine wurmpjes te zijn van nog geen week oud. Na het toedienen van de eerste hulp (onder warmte lamp leggen en suikerwater toedienen) belde ik Catshelter die mij al vaker hebben geholpen en vice versa. Een uur na aankomst kregen de kleintjes hun eerste flesje warme melk waar ze gretig van dronken.
Op de site van Catshelter had ik al gezien dat er een kattin met 4 pas geboren kittens op een opvangadres lag en vandaar mn suggestie om deze 2 kleintjes daar bij te leggen. Uiteindelijk geeft moedermelk ze de meeste kans. Tegen het einde van de middag kreeg ik telefoon dat de kittens onderweg waren naar dit opvanggezin. Het gevaar is nog niet geweken maar de kansen op succes zijn groot.
Ik hoop van harte dat mensen hun gevoel laten spreken en niet zomaar kittens dumpen zoals deze 2 is overkomen. Ze raken zeer snel onderkoeld en hebben zonder hulp geen enkele overlevingskans. Castreer katers, steriliseer de poezen om een babyboom te voorkomen. Wil je meer doen? Biedt je dan aan als gastgezin om kittens op te vangen, zeker de komende maanden is alle hulp welkom.
Na jaren tussen de hengsten en merries te hebben gezeten mag ik ervaren hoe plesant het is om een ruin te mogen hebben in de groep. Onze Raaf doet het geweldig in de wei met zn meiden (Lulu en Spirit). Ook in de drukbezette rijbak tijdens het gangenpaarden samenzijn gedroeg hij zich voorbeeldig.
Op paasmaandag ging ik samen met Joyce een rit maken over het militair domein. Zij op haar Mangalarga Kunst en ik op Ravi. Toegegeven, niet alle 'knoppen' zitten erop bij Ravi maar er is wederzijds vertrouwen en we hadden een stabiele merrie bij dus wat kon ons gebeuren? 2 uur later kon ik zeggen: "Niets!"
Via het bos wat voor ons huis ligt reden we naar de weg om de baan naar Leopoldsburg over te steken. Dit is helaas een drukke weg waar 90 gereden mag worden. Ook op 2e paasdag was er meer dan genoeg verkeer maar gelukkig geen vrachtwagens. Ravi stond braaf te wachten tot wij konden oversteken en dat duurde toch zeker meerdere minuten. De auto's boeide hem voor geen meter, 1 of 20 auto's, 't blijven auto's of ze nou 30 of 90 km per uur rijden.
Eenmaal op het militaire domein hebben we heerlijk gereden over allerlei soorten terrein. Het was geweldig! We hebben vrij veel gestapt maar ook stukken lekker in gang gereden. Voor Ravi waren het meer het aantal verschillende indrukken die hij moest verwerken. Geen enkele keer schrok hij of weigerde hij. Wat een kanjer! We stonden ook nog even stil bij het monument van de weerstand, een nationaal monument uit de 2e wereld oorlog. Keer op keer laat een bezoek aan deze plek een diepe indruk achter.
2 uur later kwamen we moe maar voldaan thuis. Dit was een meer dan geslaagde rit. Voor mij is Ravi goud waard! Op deze fijne dag is ook nog zijn 2e en laatste nakomeling geboren; wederom een kopie van de Raaf, een vos hengstje. Mooier kan haast niet.
Vandaag was de dag dat Jazz verhuisde naar zijn nieuwe mensen en hun paarden. Dat is toch altijd weer een spannend en tikkeltje emotioneel moment. In tegenstelling tot de weersvoorspelling was het prachtig weer met een stralende zon. Dat maakt alles zoveel makkelijker!
Buiten de rit naar de kliniek voor castratie had Jazz niet in een trailer gestaan. Ik probeerde zijn vertrek zo goed mogelijk te plannen zodat alles soepeltjes zou verlopen. De trailer werd in de rijbak gezet naast de paddock van Jazz, Sam, Secret en Rose. Zo kon iedereen dicht bij elkaar blijven, ook tijdens het laden. Wel zo fijn voor Jazz.
Met een nieuw halster om liep hij braaf mee de bak in. Ik had bewust gewacht met voeren in de hoop dat zijn aandacht vooral op 'eten' gericht was en minder op de plek waar hij eten zou krijgen. De voerzak stond al klaar bij de trailer en Jazz liep er direct op af, de trailer totaal negerend. Onbevreesd nam hij de eerste stappen op de laadklep, halsreikend naar het voer. We namen de tijd en Jazz deed zijn uiterste best om zich zo lang mogelijk te maken om wat voer te pakken te krijgen maar toen dat niet lukte zette hij toch maar een stapje verder de trailer in. Het geheel duurde misschien 5 minuten voordat Jazz beloond werd met zijn ontbijtje. Op zijn gemak stond hij te knabbelen terwijl de laadklep zich achter hem sloot.
Nog een laatste aai en knuffel voordat de deur sluit en Jazz is klaar voor vertrek. Zonder enig gehinnik of gestommel van zowel Jazz of zijn achtergebleven familie rijdt de auto met trailer even later het terrein af. Ik laat een diepe zucht... Wat fijn om te zien dat Jazz is uitgegroeid tot een stabiele, onafhankelijke 2 jarige jongeman. Het is goed zo.
Als fanatiek Tennessee Walking Horse fokker en gangenpaardliefhebber wilde ik mijn kennis en ervaring uitbreiden. In 2009 besloten we ons aanbod te verbreden door ook rijlessen met andere gangenpaardenrassen aan te bieden. We twijfelden tussen de Rocky/Kentucky Mountain horse en Paso Peruano. Het werd de Paso. Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan. In het najaar van 2009 werd ik examiner van Kentucky Mountain Saddle Horses en de wens naar een Rocky/Kentucky werd groter. Verschillende paarden passeerden de revue zonder tot aankoop over te gaan.
Eindelijk was het dan zover. 17 maart begon Lilly met kegelen. Hoewel je er op hoopt en wacht gooit het toch altijd weer je hele schema overhoop. Donderdag sijpelde de biest vrolijk langs Lill haar benen en spoot bij elke pas naar links of rechts. De hondjes vonden het erg lekker...
Om half 11 's avonds (ik had mn bedje op stal geïnstalleerd) ging Lilly liggen en begon met persen. Ik zag 2 witte benen, gevolgd door een donker neusje. Het veulen lag gelukkig in de goede positie. Binnen 10 minuten waren we weer een Walker rijker. Hengstje nummer 7 op een rij! Ach, we weten bijna niet beter meer. Nu was het wachten op de 3 belangrijke dingen voordat we onder de wol konden kruipen: drinken, plassen en mesten.
Daar stonden we dan, op een afstandje te kijken hoe moeder en zoon hun band versterkten. Lilly likte haar kind droog, Spotje vond dat ze daarbij moest helpen en nam het hoofdje voor haar rekening. De tijd verstrijkt. Het veulen is een minimaal zwart tobiano, volgens Dr. Spoonenberg; lange witte benen met toefjes wit in manen en staart, verder is hij zwart.
3 uur na de geboorte lukt het met enige hulp om op de benen te staan maar drinken ho maar. Ook de afgetapte biest krijgen we niet binnen bij onze nieuwgeborene. In overleg met de veearts spreken we af de volgende dag tenminste biest, zo niet plasma toe te dienen. De volgende ochtend lukt het nog altijd niet om zelfstandig op te staan en de zorgen nemen toe. Ook Lilly is er niet gerust op en tikt voorzichtig met haar hoef de kleine aan om hem te motiveren op te staan. Rillend blijft hij op de grond liggen. Op dat moment slaat bij mij de bezorgdheid om in lichte paniek.
Gelukkig lijkt het wat beter te gaan in de uren die volgen. Besloten wordt om het veulen de kans te geven om zelfstandig aan te sterken. Aan het einde van de dag checken wij zijn bloed op voldoende anti stoffen. Het is niet wat het moet zijn maar toch duidelijk boven het minimum; geen extra plasma is nodig. Toch is mijn onrust nog niet helemaal verdwenen, dit in tegenstelling tot die van Lilly die volledig gekalmeerd is.
De volgende 2 dagen hou ik Oreo zijn eerste nakomeling nauwlettend in de gaten. Hij blijft wiebelen op de benen en doet niet veel meer dan drinken en weer languit liggen. Eigenlijk ook niet zo verwonderlijk met die enorme lange benen! Echt nagedacht over een naam had ik niet. Het wordt iets stoers: Pleasure's Triple X. Alle beetjes helpen tenslotte nietwaar?
Langzaam neemt mijn vertrouwen toe. Tot meneer weer iets nieuws bedacht lijkt te hebben; vastliggen. In eerste instantie valt het niet op maar na hem 10 keer van de muur af hebben getrokken omdat hij op zijn rug met de benen in de lucht lag kon er bijna geen toeval meer zijn: kennelijk ligt dit lekker? De meest vreemde ligposities neemt hij aan, het wordt tijd dat ik deze op beeld vast leg...
Dat gaan liggen ook geen gemakkelijke klus is blijkt wel uit deze foto's:
Op zondagmiddag is het dan eindelijk droog en mogen moeder en zoon de wei op. Het doet me goed om te zien dat er wat meer beweging in de grote kleine zit. Hij is erg nieuwsgierig en onbevreesd. Lilly gaat er nog een zware boterham aan krijgen ;)
Er is een kleine in aantocht! Niets nieuws inderdaad maar het wordt nu toch wel heel erg spannend. Lilly was uitgerekend voor 6 maart. Blij was ik toen ik zag dat ze nog niet van plan was om te bevallen. Het was ook nog veel te koud! Toen het weer zachter werd vond ik het wel tijd worden maar onze ervaren Lill laat zich echt niet pushen.
Gisteravond zag ik dan eindelijk dat ze begon te kegelen. Goed, het was ter groote van een speldeknopje maar toch.. Ik weet nog dat Dusty Rose binnen 3 uur na het zien van deze minescuul kleine kegeltjes de gitzwarte Nilam op de wereld zette. Afgelopen nacht ben ik met grote regelmaat heen en weer gependeld van mijn bed naar die van Lill. Ze lijkt de aandacht heerlijk te vinden en zeg nou eerlijk; welk paard krijgt een schoon bedje meerdere malen per nacht??
Het kegelen neemt toe maar nog altijd geen kleine. Telkens wanneer ik een ongewoon geluidje hoor sprint ik slaapdronken weer naar stal om te ontdekken dat Lill lekker gerold heeft of haar ietwat jeukende wintervachtje heeft staan schuren aan de wand.
Inmiddels ben ik brak en zet Lill in de vroege ochtend op de wei, de beste en schoonste plek om te bevallen. Ik maak nog een foto van haar uier en ontdek dat ook hoogdrachtige merries nog prima achter hun oren kunnen krabben met hun achterhoef waardoor de uier volledig in beeld komt. De volgende foto's zijn met veulen aan haar zij!
Afgelopen zondag was het dan zover en vond onze jaarlijkse opendeur dag plaats. Het is altijd weer een race tegen de klok om alles aan kant te hebben. Een evenement als deze is natuurlijk ook een uitgelezen moment om alle geplande klussen nu eens echt af te maken. En daar werd ook met man en macht aan gewerkt!
