Echo's Nancy J

Een vriendin zei al dat ze dacht dit paard al eerder te hebben gezien... Ja en nee! Dit Echo's Nancy J aka Lulu. Lijkt ze niet sprekend op onze Beetle? Nou, dat kan kloppen want dit is haar half zus!

Beetle en Lulu delen dezelfde vader; Society's Dan Allen. Oscar en ik hebben hem al meerdere keren ontmoet in Tennessee. Zijn half broer Society's Lee Allen hebben we allebei gereden en in 2004 heb ik Lulu haar volle zus Echo's BonBon gereden toen we in Tennessee waren. Zus BonBon vertoeft nu in Italie. Kortom, echt vreemd is ze niet voor ons en toch hebben we haar nog niet ontmoet in het echt.

Lulu is 4,5 jaar en licht bereden. Deze keer is Oscar de gelukkige eigenaar en ik weet zeker dat deze merrie een paard naar zijn hart is. In november komt ze naar Nederland en we staan te popelen om kennis te maken.

Dierendag!

Gisteren was het voor een aantal dieren wel een hele bijzondere dag. Wij waren op bezoek bij vrienden in Duitsland die honden opvangen uit oa Spanje, Hongarije en Slowakije. Daar zitten nl ontelbaar veel honden in zgn dodencellen. Gelukkig zijn er ook veel goede mensen op deze wereld en zo bestaan er diverse shelters die hun best doen veel van deze dieren te redden en naar andere landen te transporteren. Zo kwamen gisteren een 30tal honden uit Spanje die 1600 km hadden afgelegd om in Duitsland via een opvangadres een permanent thuis te vinden.

Mijn vriendin had zich ontfermd over Prenda, een prachtige jonge pointer. Deze jachthond had al 3 maanden in een dodencel gewacht op haar lot totdat een Spaanse opvang haar had weggehaald. Mijn vriendin besloot haar naar Duitsland te halen om hier een permanent thuis voor haar te vinden. Gisteren kwam Prenda aan in Duitsland en ging ik samen met mijn vriendin haar ophalen. We spraken af bij een afrit van de snelweg zodat het transport direct door kon reizen naar andere opvang adressen. Toen de deur openging zag ik de wagen (airconditioned) vol met gestapelde benches gevuld met het ene snoezige dier na het andere. De meeste zijn nog jong, van pup tot 1,5 jaar maar er zitten ook wat oudere (fok)dieren tussen. Het breekt mn hart te beseffen dat de mens (ons soortgenoot!) deze dieren zonder te verblikken of te verblozen ze letterlijk bij het grofvuil zet om te laten doden zodra de dieren niet voldoen.

Ondertussen stapt Prenda onzeker uit de wagen en krijg ik haar riem in mn handen gedrukt. Eerst maar een plas doen dan. Braaf loopt ze met me mee, schichtig om zich heen kijkend en haar lichaam tegen mijn benen aanduwend om steun te zoeken. Oef, dit is echt emotioneel om mee te maken! We krijgen de papieren en entingsbewijzen en na betaling van het transport reist Prenda met nog een 2e hond mee naar haar voorlopige opvangadres.

Eenmaal thuisgekomen mogen ze vrij in de tuin de omgeving verkennen en krijgen ze te eten en te drinken. Enthousiast lopen ze rond, alle nieuwe geuren in zich opnemend. Beide honden zijn super braaf en zachtaardig. De kleine Nana (soort poedel kruising) spring enthousiast tegen me op alsof ze dankjewel zegt. Het enige wat ik heb gedaan is haar gerustgesteld toen ze het laatste stukje naar huis bibberend op mijn schoot aflegde. Met deze honden komt het helemaal goed. Mijn vriendin had nog een beeld van een hond ter adoptie zitten waar ik als een blok voor viel. Muzby (die met ons mee was) had haar al goedgekeurd maar de gedachte om 6 honden te houden, verzorgen en aandacht te geven is niet om over 1 nacht ijs te gaan. Maar het is wel een Corgi kruising... We denken nog even verder.

Voor mij was dit een top dierendag!

Foto's onder: Prenda nog in Spanje



Update:
Al gauw bleek dat Prenda haar buikje iets vlotter groeide dan de rest. Eind oktober beviel zij van 7 gezonde pups. De 8e heeft het helaas niet overleefd.

Red said Fred

Precies 2 jaar geleden zette onze buurman een kooi voor de poort met een doodsbange wilde rode kater erin. Het diertje was een half jaar oud en gevangen om tenminste gecastreerd te worden en liefst ook elders geplaatst. Ik zette hem op stal en merkte dat hij ondanks zijn enorme angst voor mensen een heel zachtaardig karakter had. Ik viel als een blok voor zijn charmes en wat mij betreft mocht deze jonkheer blijven als stalkat.

Na een kwetsuur moest de nog wilde kat in een schone omgeving herstellen en zo kwam de inmiddels castraat in huis. Oscar doopte hem Fred, naar het liedje Red said Fred en luisterde niet naar mijn opmerking at de titel 'Right said Fred' was en niets met rood te maken had. Het werd hoe dan ook Fred. Ik bracht veel tijd met Fred door om zijn vertrouwen te winnen en niet zonder succes. Toen het voorjaar aanbrak zat Fred nog altijd binnen, dat vond hij wel zo veilig. Voor vreemden bleef hij onzichtbaar maar Oscar en ik konden het prima met hem vinden en sporadisch kroop hij zelfs bij mij op schoot.

In de zomer van 2008 zette Fred schoortvoetend weer een pootje buiten de deur. Het duurde niet lang of hij werd een voorbeeld van een kat; overdag buitenspelen, zonnen, muisjes vangen en 's avonds snorren op de verwarming en binnen voor de nacht met een volle buik in de hangmat slapen. Dankbaar als hij was kwam hij regelmatig een dikke knuffel brengen. Fred was precies zoals ik verwachte dat hij zou zijn toen hij die dag op onze stoep belandde.

In mei van dit jaar werden alle katten ziek. Een vennijnige griep joeg door het huis en ook Fred werd geveld. Het waren angstige weken met werkelijk doodzieke katten maar uiteindelijk kregen we iedereen weer boven Jan. Fred had duidelijke een klap gehad en had moeite weer op gewicht te komen. Door de intensieve verzorging was zijn vertrouwen in de mensen dermate toegenomen dat hij zich nu ook door vreemden liet aanhalen. Deze zomer was dan ook heerlijk om te zien hoe hij in en rond huis liep maar ook gezellig op de veranda van de workshopruimte kwam zitten als wij daar zaten te BBQ-en.

Afgelopen zaterdag trof ik Fred aan teruggetrokken naast de workshopruimte. Hij was duidelijk niet lekker maar had geen koorts. Ik nam hem naar binnen en gaf hem wat lekkers te eten waar hij met lange tanden wat van at. Zondag was hij slechter geworden en zodoende zaten we die middag bij de dierenarts. Vanaf dat moment ging het snel. Fred had bloedarmoede, oorzaak nog onbekend. De vitamine boost mocht niet baten en maandagavond is Fred heen gegaan ondanks een infuus en extra zuurstoftoediening.

Zo onverwacht als Fred in ons leven verscheen, zo plots werd hij uit ons midden getrokken. Dag lieve Fred, ik heb genoten van je aanwezigheid, je grote hart, je knuffels, de zorg en toewijding voor de kittens, kortom, van elke minuut met jouw. Ik ben dankbaar je te hebben mogen ontmoeten, jammer dat het niet langer mocht duren. Rust zacht vriend.

Freubelen met de jaarlingen

Vanmiddag heb ik een 'spijbel'middagje genomen en ben eindelijk tussen de paardjes gekropen. De laatste tijd is het zo druk met vanalles dat ik daar bijna niet aan toe kom. In een opwelling bedacht ik me dat ik best iets met de jongens kon doen en aangezien ik een zadel in de buurt had dacht ik........ waarom niet?!

Silas is altijd haantje de voorste en in voor iets nieuws dus hij mocht de spits afbijten. Tja, ik heb altijd al beweerd dat hij zadelmak is geboren en inderdaad, hij gaf geen krimp. Het dekje was leuk, de singel was leuk, het zadel was leuk en dat alles op zijn rug was ook leuk! Hij liep er zonder enige twijfel mee rond en ook de geluidjes van leer etc vond ie prima. Mooi! Next!

Jazz had al geïnteresseerd staan toekijken maar werd toch argwanend toen hij een halster omkreeg. Kijken is leuk maar meedoen? Het dekje was ok, t zadel wilde hij best besnuffelen maar dat was dan ook wel genoeg. Hij had dus wat meer tijd nodig om te wennen aan het idee dat er iets op zijn rug kwam te liggen. Met veel tekst en uitleg vond Jazz er al snel weinig spannends meer aan. Overigens ziet hij er vreemd uit na een rolpartij door de bramen...

2 jaarlingen zadelmak in 30 minuten! Zulke leermomenten zijn geweldig en als we dit het komende jaar nog een aantal keer herhalen dan zal het inrijden op latere leeftijd geen enkel probleem gaan geven.

En ik? Ik ben trots!

Hoog bezoek

Vandaag kregen we wel hele bijzondere gasten op bezoek. Een 6-tal bewoners van De Meander uit Dilsen Stokkem kwamen samen met een aantal begeleiders kennis maken met onze paarden. Stuk voor stuk paardenfans, enorm enthousiast en leergierig. Ik werd honderduit gevraagd over Potter, de hengst en welke merries allemaal veulens hadden gehad. Natuurlijk mocht iedereen paarden knuffelen en zowel Potter als Spirit lieten zich door vele handen betasten. Spirit heeft haar bijzondere gangen mogen tonen onder zadel en ook een stukje galop en draf laten zien.

Na een korte wandeling belandden we bij Rose, Paloma en hun veulens in de wei. Kleine Sam kwam enthousiast aangelopen om kennis te maken met dit gezellige groepje mensen. Ook Rose en Paloma kwamen even kennismaken. Jazz en Silas hadden het te druk met alle aandacht om ook nog te laten zien dat ze kunnen voetballen met hun reuze bal.

Onder het genot van een drankje kreeg iedereen foldertjes en kon ik bij elke foto de namen van de paarden invullen. Wel zo gemakkelijk om thuis aan de medebewoners te laten zien! We hadden makkelijk nog uren kunnen kletsen en iedereen wilde wel bij ons komen wonen of werken. Dat zou wel heel gezellig zijn!

Ik heb genoten van het bezoek en ben trots op de openheid en zachtheid van onze paarden. Zelfs onze Rose die normaliter niets met vreemde mensen van doen wil hebben kwam even kennis maken en dat is toch wel het levende bewijs hoe bijzonder onze gasten zijn!

Waarom toch fokken met oude bloedlijnen?

Al jaren ben ik verknocht aan de Tennessee Walker en zijn comfortabele gangen. Toch hangt er vaak een schaduw over hun populariteit hier in Europa; Walkers staan bekend als 'die paarden op klompen' waar foto's bij getoond worden met extravagante bewegingen die ver van natuurlijk zijn.

Hoe heeft het toch zover kunnen komen? Van oorsprong was de Walker een veelzijdig werkpaard die door de komst van de auto en tractor 'out of business' raakte en tot wedstrijdpaard werd omgevormd. Een goede comfortabele flat en running walk heeft niets spectaculairs. De ruiter zit stil, het paard beweegt zich in een vloeiende beweging geheel ontspannen voort. Voor toeschouwers niet boeiend om naar te kijken maar voor de ruiter des te plezieriger om te rijden.

Maar de verandering ten behoeve van spektakel vond wel degelijk plaats met als gevolg dat er ook een verschuiving in de gangaanleg waarneembaar werd van een 4-takt naar meer laterale gangen tot zelfs zuivere telgang. Onderstaand filmpje waar de World Grand Champions van de eerste orde tot in de '70-er jaren getoond worden laten duidelijk de verandering zien in beweging, knie aktie en ondertreden. Ook het voorkomen van de Walker verandert van een stevig paard naar een eleganter type die hoog op de benen staat.

Wanneer je bij jezelf nagaat welke van deze paarden nu het prettigst te rijden zijn tijdens lange buitenritten dan ga je automatisch terug naar de jaren '40. En dat is precies waarom wij fokken met oude bloedlijnen!

Baha en zijn harem

Geëmotioneerd keek ik naar onderstaande video. Daar staat hij dan 'Bald face' zoals ik hem noemde. Een zwart hengstveulen geboren op 28 juni van dit jaar. Oscar en ik hebben de eerste uren van dit krachtige mannetje van dichtbij mogen aanschouwen. Met ingehouden adem zagen we hoe Cloud probeerde het veulen aan te vallen maar Baha sprong ertussen en wist zijn zoon te beschermen.

2,5 maand later wordt zijn zoon alsnog afgenomen en Baha zijn harem is ruw uiteen getrokken. Het bruine veulen in de video is een maand na onze trip geboren en helaas in beduidend minder goede toestand de bergen afgekomen.

Shaman, zo bijzonder als zijn naam...

Vanmorgen werd ik wakker met een onbestemd gevoel. Nog voordat ik mn eerste kop koffie klaar had staan wist ik waarom; de round up van de Pryor Mustangs was begonnen. Spontaan biggelen de tranen over mijn wangen. Nog altijd kan ik met moeite omschrijven wat ik heb ervaren daar hoog in de bergen. Geen woord is mooi genoeg.

De kudde bestond tot gisteren uit zo'n 180 paarden. Al een aantal jaar deed BLM aan 'birth control' om de kudde niet tot enorme proporties te laten uitgroeien. Buiten de extreme weersomstandigheden zijn er weinig natuurlijke vijanden in de Pryor Mountains. Wreed genoeg zijn wij mensen de grootste vijand van voor mij 1 van de mooiste creaties van de natuur. 70 paarden worden verwijderd uit de bergen waardoor de groep vrijwel gehalveerd wordt. Een deel van de paarden krijgt een injectie om onvruchtbaar te blijven zodat de kudde niet 'teruggroeit'. Het gevolg is dat de paarden die blijven een hele nauwe genepool heeft waardoor inteelt zal overheersen met alle gevolgen van dien.

Terugdenkende aan mijn grote vriend Shaman, een solitaire hengst die al op leeftijd is, vraag ik me bezorgd af wat hem te wachten staat. Shaman droeg duidelijk de littekens van zijn harde leven in de Pryor Mountains maar gedroeg zich als een blije solitaire hengst die volop tevreden was met zijn leventje. Heerlijk doezelen aan de rand van de kudde, tussendoor een merrie proberen in te pikken om vervolgens het hazepad te kiezen als het weer eens mislukte. Voor Shaman dagelijkse kost en hij had er plezier in. Maar nu? Zal hij overleven? Een leven in gevangenschap na zoveel jaren van vrijheid is mijns inziens onmogelijk. Wanneer hij samen met andere hengsten gevangen wordt zal hij ongetwijfeld het onderspit delven als ze in de pen staan.

Van alle mustangs was het deze oudere hengst vol littekens en een mager uiterlijk die mij de aandacht trok. Niet de beroemde Cloud of 1 van de prachtige jonge hengsten die glommen in de zon. Nee, Shaman was het helemaal. Dit dier is bijzonder en krachtig en stond toe dat wij tussen hem en een aantal bands in zaten om foto's te maken van een merrie en haar pasgeboren veulen.

En hoe moet het met de veulentjes die pasgeboren zijn? Worden die vertrappelt door de paarden die verblind van angst over hun heen rennen? De hele dag voel ik me triest en bezwaard. Ik sta machteloos.






Update 14 september 2009:
Zojuist heb ik vernomen dat Shaman op 28 augustus, vlak voor de roundup, is overleden. Met een brok in mn keel ben ik blij dat hij deze afdaling van 3000 naar 1500 feet over een afstand van 15 mile niet heeft hoeven doorstaan, als hij het al had overleeft. Een leven in gevangenschap na 21 jaar van vrijheid lijkt mij ook ondenkbaar. Shaman is de vader van Bolder, de donkere palomino hengst. Hierboven staan ze gefotografeerd als ze samen kroelen. Met deze wetenschap begrijp ik hun relatie ook veel beter. Bolder was nl degene die niet wilde dat Shaman zich afzonderde van zijn kudde. Ik ben blij deze wijze hengst te hebben mogen ontmoeten.

Meer foto's en de laatste berichten over Shaman:
http://pryorwild.wordpress.com/2009/08/28/august-28-2009-shamans-legacy/
http://nickolesphotography.wordpress.com/2009/09/01/shaman-of-the-pryor-mountains/

Updaten

Na een boeiende open clinic met Nelleke Deen op onze lokatie in juli was het eind augustus tijd om weer een update te volgen. Spirit en ik zijn 4 dagen gaan 'updaten' voor mijn Centered Riding Instructeurs licentie. Deze training is een combinatie van les krijgen en zelf les geven aan student ruiters samen met een collega instructeur. Daarnaast wordt er veel aandacht besteed aan grondoefeningen om je houding te verbeteren en lichaam los te krijgen alvorens je gaat rijden.

Al jaren hebben we een leuk groepje instructeurs die goed kunnen samenwerken, elkaar helpen en 's avonds hebben we de grootste lol. Een uitstekende combinatie! Overdag serieus aan het werk en 's avonds ontspanning en veel gelach.

De clinic werd gegeven door de Amerikaanse Robin Brueckmann, bijgestaan door Nelleke Deen. Robin is Senior instructeur en rijdt dressuur op Grand Prix niveau en heeft meerdere malen deelgenomen aan de Paralympics. Ze is vervent Yoga beoefenaar en heeft ons veel verschillende oefeningen aangereikt om schouders, bekken en heupen los te maken.

Mijn persoonlijke doel was om te upgraden naar level II. Het papierwerk moet nog in orde gemaakt worden maar binnenkort mag ik als Centered Riding Instructeur level II door het leven. Het waren 4 intensieve dagen die uitermate leerzaam waren en weer veel inspiratie hebben gebracht. Voorlopig kan ik hier nog een hele tijd op teren!

Paardenbijters actief

De afgelopen dagen komen er veel meldingen van paardenbijters binnen. Deze grote libel is verspreid over het hele land gezien. Ondanks de naam valt het gevaar voor paarden mee.

De paardenbijter is een grote libel uit de familie van de glazenmakers. Ze zijn de komende maanden volop aan te treffen. Ze zitten regelmatig langs bosrandjes en op andere beschutte warme plekken; soms in groepen bij elkaar. Daar jagen ze op vliegen, muggen en andere insecten. De afschrikwekkende naam paardenbijter hebben ze te danken aan hun jachtmethode. Ze bejagen echter niet de paarden, maar wel de dazen en vliegen die rondom de paarden aanwezig zijn. Van een afstand lijkt het dan alsof het paard wordt aangevallen. Het tegendeel is waar: paarden houden van paardenbijters!

De vrouwtjes zetten hun eitjes af op of onder het wateroppervlak op allerlei plantaardig materiaal: half verrotte wortels en bladeren, maar ook levende planten. De eitjes komen pas na de winter uit. De larven leven in het water van allerlei dierlijk materiaal en zelfs elkaar, want de larven zijn kannibalistisch als het zo uitkomt. Nadat de larven volgroeid zijn, kruipen ze langs een waterplantenstengel omhoog, het water uit. Vervolgens barst het huidje open en komt de kant en klare paardenbijter tevoorschijn. Dat uitsluipen gebeurt vanaf half juli, maar de meesten zullen pas in augustus en september libel worden.

Vooral ’s avonds zijn groepjes jagende paardenbijters te zien, op enige meters hoogte heen en weer vliegend langs bomen, tot ver weg van het water. Doordat ze trillend met achterlijf en vleugels hun lichaam kunnen opwarmen, kunnen ze zowel voor zonsopkomst als na zonsondergang actief zijn. Nu zijn het nog onze ‘autochtone’ paardenbijters, maar over een aantal weken worden deze aangevuld met ‘allochtonen’ uit Midden-Europa. De glazenmakers kunnen enorme afstanden afleggen en van de ene op de andere dag opeens massaal aanwezig zijn.

Tekst en foto’s: Kars Veling, De Vlinderstichting

Stop the Removal of the Pryor Mustang Herd

Teken de petitie hier.

Muis

6 op een rij (een poging tot..)

Afgelopen weekend kwam Puck op visite. Aangezien zij de nieuwe aanwinst is van mijn moeder en haar vriend en ze dus meer dan eens op bezoek zal komen, was het zeer de moeite waard om haar aan onze roedel van 5 honden voor te stellen. We begonnen met een wandeling samen met Chicco en Dora (Cane Corso's) op neutraal terrein. Chicco is altijd dol op 'speelgoed' en Puck werd onder die noemer geclassificeerd dus dat zat al goed. Dora is licht jaloers maar was ook nieuwsgierig en ook zij viel in zwijm voor de charmes van deze 2 jarige dame. Thuisgekomen liepen ze gedrie-en los in de wei en konden we de Jacks 1 voor 1 introduceren. Monster Muzby als eerst, gevolgd door Stuff en als laatste Spotje die vond dat ze eigenlijk niets meer te zeggen had nu de rest van de groep Puck al had geaccepteerd. Mooi zo!

De hele middag werd er gerend en geravot. Zelfs Muis deed fanatiek mee en viel Puck met open gesperde bek en woeste klauwtje aan. Geweldig! Puck wist niet wat haar overkwam maar genoot met volle teugen.

Wat zou het toch leuk zijn om een foto van alle honden (6 stuks) op een rij te hebben. Rolf heeft zijn best gedaan maar kwam niet verder dan 4 hondjes die bleven zitten. 6 hondjes op 1 foto lukt best maar het is wat rommelig...

Erop uit!

Gisteren zaten we een dagje in Duitsland om mee te doen aan een wedstrijdje bij de familie Vierhaus in Borken. Lisa Klaus (www.brandywalker.de) en ik waren samen met Secret en Spirit op zaterdagmiddag al vertrokken naar Borken.

Speciaal voor de Tennessee Walkers was er een 2-gang klasse ingelast, daarnaast waren er nog diverse tölt, dressuur en funklasses. Stephan Vierhaus beklaagde zich zondag 's morgens over Walkers omdat ze niet goed zouden kunnen galopperen. Nou, dat laten we ons natuurlijk niet zeggen dus trommelde ik mensen bij elkaar om een 3-gang klasse te kunnen rijden. Spirit en ik hadden hier niet voor geoefend maar ach, het ging ook om het plezier natuurlijk. Stephan (tevens speaker) was aangenaam verrast toen de 4 paarden 1 voor 1 een mooie 3-takt galop toonde. Helaas hielden Spirit en ik het bij de rechtergalop, ook op de linkerhand...

Als funklasse hadden Lisa en ik ons ingeschreven voor het ringsteken. Deze moest in tölt verreden worden en natuurlijk kregen wij met onze relaxt walkende Walkers al snel commentaar dat het voor ons veel makkelijker was. Dus 'HUP!' de versnelling een tandje hoger gezet en daar vertrokken ook wij in tölt over de ovaalbaan. Verrassend genoeg bleven Spirit en ik als laatste over en wonnen de klasse gevolgd door Lisa en Secret. Volgens mij heb ik helemaal geen bril nodig!

De 2-gang klasse stond later die middag nog op het schema. Ondertussen waren we alle 4 al aardig uitgeblust maar we hebben ons beste beentje voor gezet. Lisa & Secret eindigden op een 4e plaats gevolgd door Spirit & ik. Voor ons allemaal was het een leuke en leervolle ervaring. We hebben plezier gehad en kwamen zondagavond moe maar voldaan thuis.