Erop uit!

Gisteren zaten we een dagje in Duitsland om mee te doen aan een wedstrijdje bij de familie Vierhaus in Borken. Lisa Klaus (www.brandywalker.de) en ik waren samen met Secret en Spirit op zaterdagmiddag al vertrokken naar Borken.

Speciaal voor de Tennessee Walkers was er een 2-gang klasse ingelast, daarnaast waren er nog diverse tölt, dressuur en funklasses. Stephan Vierhaus beklaagde zich zondag 's morgens over Walkers omdat ze niet goed zouden kunnen galopperen. Nou, dat laten we ons natuurlijk niet zeggen dus trommelde ik mensen bij elkaar om een 3-gang klasse te kunnen rijden. Spirit en ik hadden hier niet voor geoefend maar ach, het ging ook om het plezier natuurlijk. Stephan (tevens speaker) was aangenaam verrast toen de 4 paarden 1 voor 1 een mooie 3-takt galop toonde. Helaas hielden Spirit en ik het bij de rechtergalop, ook op de linkerhand...

Als funklasse hadden Lisa en ik ons ingeschreven voor het ringsteken. Deze moest in tölt verreden worden en natuurlijk kregen wij met onze relaxt walkende Walkers al snel commentaar dat het voor ons veel makkelijker was. Dus 'HUP!' de versnelling een tandje hoger gezet en daar vertrokken ook wij in tölt over de ovaalbaan. Verrassend genoeg bleven Spirit en ik als laatste over en wonnen de klasse gevolgd door Lisa en Secret. Volgens mij heb ik helemaal geen bril nodig!

De 2-gang klasse stond later die middag nog op het schema. Ondertussen waren we alle 4 al aardig uitgeblust maar we hebben ons beste beentje voor gezet. Lisa & Secret eindigden op een 4e plaats gevolgd door Spirit & ik. Voor ons allemaal was het een leuke en leervolle ervaring. We hebben plezier gehad en kwamen zondagavond moe maar voldaan thuis.

Honor

Vandaag ben ik bij Honor geweest. Afgelopen maand verhuisde ze naar haar nieuwe eigenaar niet ver bij ons vandaan. Zo te zien heeft ze het prima naar haar zin op haar wei samen met een grote warmbloedruin.

Ik kreeg de eer om Honor los te werken en de 'knopjes' nog eens goed uit te leggen aan haar nieuwe rijpartner. Het duurde niet lang of de 2 begrepen elkaar prima. Ze vormen een mooie combinatie. Honor is drachtig van Potter voor een mei 2010 veulen. Ik wens Henk en Honor heel veel plezier samen.

Vreemdgaan...

De mensen die mij kennen zullen beamen dat ik zeer trouw ben en al doet men nog zo zijn best, ik onvermurmbaar ben. Tot vandaag...

Sinds jaar en dag zijn onze weides gevuld met Tennessee Walking Horses maar vanaf vandaag loopt er ook een vreemde eend tussen; een Paso Peruano. Nee, we gaan niet overstappen op een ander ras maar ik liep al een tijdje met de gedachte rond om een 2e gangenpaardenras in te zetten voor de lessen en workshops. Zo kunnen de leerlingen nog meer verschillende gangen ervaren en de mensen die thuis een gangenpaard hebben en bij ons les nemen tegemoet komen in hun behoeften.

De afgelopen jaren heb ik veel verschillende gangenpaarden gereden en ik moet bekennen dat ik zelf ook graag alle mogelijkheden wil ervaren en er meer mee wil werken dan enkel een kort testritje maken. Triggers als de clinic met Liz en al die verschillende gangenpaarden, gevolgd door een ritje op een Tennuvian (Tennessee Walker x Paso Peruano) in Wisconsin hebben wel degelijk een positieve bijdrage gehad aan deze aktie. Al valt een Peruaanse Paso, net als de Walking Horse onder de groep 'gangenpaarden', er is een wereld van verschil tov een Tennessee Walker.

Voorlopig mag deze dame nog genieten van haar zwangerschapsverlof en kan haar dochter samen met onze Sam kattenkwaad uithalen. Als ze weer in conditie en getraind is dan weet ik zeker dat ze menig ruiter een glimlach op hun gezicht zal toveren, net zoals onze Walkers dat doen.

Ik was van gedachte dat vreemdgaan uitzonderlijk was maar nu blijkt dat ik niet de enige ben. Dank je Saskia voor het delen van je eerste ervaring op een gangenpaard; onze Secret!

Muis te paard

Nichtje Nedine krijgt rijles

Secret had afgelopen zondag de eer om Nedine de eerste beginselen van het paardrijden bij te brengen. Zoals altijd was Secret weer onze trouwe steun en toeverlaat.

In eerste instantie had ik Secret aan een leidttouw en liepen we zo door de roundpen. Op het einde mocht Nedine even helemaal alleen rijden en oefenen met sturen door goed te kijken naar opa of Oscar waardoor Secret braaf hun richting uitliep. Nedine glom van oor tot oor!

Muis is thuis!

Kleine Muisjes worden groot! Voordat we naar Amerika gingen was ik nog op bezoek geweest bij Muis en het gastgezin waar ze verbleef. Ze had het prima naar haar zin tussen haar pleegbroers en -zusjes. Inmiddels is ze 10 weken oud en was het tijd om 'het nest' te verlaten.

Muis komt onze Smarty gezelschap gaan houden op stal. Een betere reden om de zadelkamer eens grondig onder handen te nemen kon ik me niet bedenken. Na 2 uurtjes ploeteren hadden we ineens zeeën van ruimte, waren er allemaal lekkere ligplekjes gecreeërd en stonden de etensbakjes gevuld met brokjes, vlees, water en kittenmelk. Her en der verspreid liggen speeltjes, onnodig want op stal is er altijd voldoende te beleven natuurlijk.

Muisje voelde zich direct thuis. Ze is natuurlijk in het hooi geboren en er ligt voldoende hooi opgeslagen. Voorlopig is haar favoriete slaapplaats een doosje met een klein dekentje waar ze (nu nog) precies in past. Iedereen is head over heels bij het zien van dit kleine grijze kitten. Ook de honden zijn dol op haar en Muzby is maar wat blij met dit leuke speelgoed. Wat een enorm lief frutteltje is dit en wat ben ik blij dat we haar er doorheen getrokken hebben. Grote dank aan Catshelter en Marijke die haar de kans hebben gegeven om in een nest met andere kittens op te groeien.

Big Horn Mountain Canyon

Groeten uit Lovell, Montana

Het lijkt wel een postkaart maar we stonden daar toch echt zelf met de camera in de hand.

Tja, wij hebben er al enorm veel lol om gehad en eigenlijk is het diep triest...

Het grote entertainment van de Mid West al reizende over de I90 (Interstate die van oost naar west amerika gaat) is zonder enige twijfel Wall Drug. Wanneer je South Dakota doorkruist krijg je niets anders te zien dan hetzelfde beeld mijl na mijl, na mijl... Wij hadden het geluk dat het nog veel geregend had waardoor de enorme stukken ongerept natuur nog groen oogde maar buiten dat viel er weinig meer te bespeuren dan een verdwaalde boom, een dito koe, een heuvel of een berg.

Het enige vermaak tijdens het (naar onze maatstaven) sukkel gangetje richting Wyoming waren de billboards langs de snelweg. Het duurt niet lang of er wordt duidelijk gewerkt aan het manipuleren van de autobestuurder en de medepassagiers; Wall Drug is 'the place to be' volgens de talrijke billboarden die we passeren. De boodschappen zijn steeds anders, soms met humor, soms wanhopig pogend kwaliteit uit te stralen. Na een paar uur systematisch gehersenspoeld te zijn kunnen we ons niet meer bedwingen en 'moeten' we een bezoek brengen aan het prestigieuze Wall Drug.

Er waren al serieuze twijfels maar Dave verzekerde ons dat dit een 'must see' was en alleen al uit verveling zou een bezoek aan 'dit' afleiding geven. En dat is zeer zeker gelukt want we hebben dagenlang over niets anders gesproken!

Maar wat is het nu? Pfff, geen idee? Het is bovenal nep en Amerikaans. Een 'authentiek' dorpje met winkeltjes vol meuk, 'made in China' prularia en een verdwaald goed boek of toevallig goed gelukt kunstwerk. De veranda's waren voorzien van nep boomstammen. Er waren lachspiegels, je kon er petjes kopen met nephaar, duizenden sleutelhangers, Jackalopes en opgezette beren, elanden en dinosaurissen bewonderen naast een nep treinstation, een nep goudmijn, een aap die piano speelt (ja natuurlijk: nep!) en nog veel meer van vooral hetzelfde nep...

Eten kon je in 'de Cactus'. We kozen voor de specialiteit: een Buffalo burger. Een grotere teleurstelling na 10 uur in de auto te zitten met een knorrende maag was bijna onmogelijk. Liz omschreef de burger als het vlees van een 27 jarige Buffalo die veel (veel!) te lang op de bakplaat had liggen sudderen tot er bijna niets meer van over was. Meer dan een wit bolletje en een schoenlapje was er niet buiten de smakeloze slappe frietjes gebakken in oud vet. Bij gebrek aan beter aten we zwijgend Wall Drug's specialiteit.

Ondertussen krioelde het van de mensen die allemaal wilden proeven van het megafestijn 'Wall Drug'. Het was bijna eng om te zien dat sommige mensen serieus aan het winkelen waren en het oprecht naar hun zin hadden. Eenmaal weer onderweg naar Sheridan, Wyoming hebben we smakelijk kunnen lachen om deze toch wel bijzondere ervaring. Of je het wilt of niet, elke Amerikaan, ten minste in het Mid Westen (en stiekem ver daar buiten) kent Wall Drug en is er geweest. Ons privé onderzoekje heeft dit ook aantoonbaar bewezen. Je had de gezichten moeten zien als we de 'hamvraag' beantwoorden waar we voor naar het Mid Westen gekomen waren. Geweldig gewoon!

Ondanks alle bijzonder imponerende ervaringen van ons verblijf in de US steekt ironisch genoeg het bezoek aan Wall Drug er met kop en schouders bovenuit. Het bestaansrecht en succes van Wall Drug is te danken aan het feit dat er in een straal van 200 mijl (pak 'm beet van Maastricht naar Groningen) simpelweg niets anders is. Triest maar ja, typisch Amerika!

Kun je je nieuwsgierigheid toch niet bedwingen? Google jezelf vrolijk, zelfs YouTube beschikt over het nodige materiaal...

Graceland Stable Opens for Tours

5/27/2009
Priscilla Presley will preside today over the opening of Elvis Presley’s Stable at Graceland for public tours for the first time ever in the storied history of Elvis Presley’s home, Graceland.

Artifacts on display as part of The Elvis Presley Stable Tour will include saddles used by Elvis and his entourage, personal western wear including chaps, hats and boots all worn by Elvis. Other items include checks and documents related to the purchase of some of Elvis’ horses, and home movie footage of Elvis on horse back at Graceland.

Built on the Southeast corner of Graceland by its original owners in 1939, the Graceland Stable currently houses four horses. After Elvis bought the 13-acre estate in 1957, he often rode his horses around the property and even up to the front gate to sign autographs for fans.

Elvis started to focus more on riding and horses in December 1966, when he purchased a horse named Domino for Priscilla, along with a variety of riding clothes and equipment for the Presley family’s equestrian activities.

Shortly after Christmas, Elvis bought what would become his favorite horse, a Golden Palomino named Rising Sun. The Elvis Presley Stable eventually became known as the “House of the Rising Sun” in honor of Elvis’ favorite horse. Elvis went to great lengths to personally organize everything in the stable. His handwriting can be seen today on the wall where he wanted the tack and harnesses of each horse.

When Graceland opened for public tours in 1982 there were still five of Elvis’ original horses being cared for on the property.
• Rising Sun - a Golden Palomino American Quarter horse born in 1961.
• Memphis - a bay colored Tennessee Walking Horse.
• Moriah – Lisa Marie’s black Shetland Pony.
• Mare Ingram - a bay-colored Mixed Breed horse Elvis named for Memphis Mayor Ingram when Highway 51 in front of Graceland was named Elvis Presley Boulevard.
• Ebony’s Double - the last horse Elvis purchased for Graceland in 1975.

Graceland has had a number of horses over the years. Some were distant relatives of the original horses while others have been rescue horses.
• Sun’s Reflection - a Golden Palomino and a distant cousin of Rising Sun who was brought to Graceland in 1988.
• Just Candy No Cash - a distant relative of Ebony’s Double having come out the same Tennessee Walking Horse bloodline.
• Max of Maine – came from a rescue unit called Six Horses Saved.

Priscilla arranged to have Max come to Graceland and three moved to Virginia to a foster farm. Two remain with Six Horses Saved. • The Blue Eyed Bandit – rescued by Fayette County Tennessee Animal Rescue, Priscilla became involved and decided to move him to Graceland. The Elvis Presley Stable Tour will be open Memorial Day through Labor Day.

==============================================================
In 2007 verscheen een artikel in 'The Gaited Horse' over Elvis en zijn Walkers met diverse foto's. Onderstaand een opname van fan Peggy Adkins uit februari 1968.


Bron video: http://www.elvispresleymusic.com.au/video/elvis_graceland.html

Slaperige Muis

Grondwerk met Ravi

New kid on the block!

Afgelopen vrijdag ochtend werd ik in alle vroegte wakker van het gehinnik van Rose. Het was 4 uur en ik was nog slaapdronken. Het liefst wilde ik weer slapen maar ergens hoorde ik een stemmetje die er op aandrong om toch op te staan en te kijken wat er met Rose aan de hand was.

Rose was drachtig van Ravi en was uitgerekend voor 19 juni. Eerder die week had ik haar naar huis gehaald en haar in de 'kraampaddock' gezet. Haar uier was 1,5 week eerder begonnen met ontwikkelen, iets wat normaliter 3 tot 4 weken duurt tot de bevalling.

Terwijl ik het slaap nog uit mijn ogen wreef liep ik richting paddock. Rose keek me met grote ogen aan. Daar om de hoek, buiten de omheining was 'iets' aan de hand. De som was snel gemaakt... En daar stond het dan, een rood veulentje die verward bij de paddock van Secret en Spirit stond. Snel liet ik Rose uit haar paddock zodat moeder en kind herenigd konden worden. Nadat de eerste stress weggeebt was heb ik beiden weer naar hun paddock geleid.

Het veulen stond al stevig op de benen, was volledig droog en dronk gretig. De nageboorte lag op stal en was in orde. Dit was absoluut niet verwacht en ik heb de bevalling dus ook gemist. Belangrijker is dat we wederom een gezond veulen hebben en dan ook nog eens het spitting image van zijn vader Ravi. Dit is tevens Ravi zijn eerste nakomeling en wij zijn apetrots!

We noemen deze rode kanjer Pleasure's Flaming Sambuca, roepnaam Sam!

Muizen update

Het gaat goed met de kleine Muis! Na nog een aantal dagen in quarantaine te zijn verbleven op haar nieuwe adres is ze afgelopen maandag bij een nest zogende kittens van gelijke leeftijd gelegd. De moederpoes heeft haar liefdevol als kroost opgenomen. Beter hadden we het niet kunnen wensen en zo krijgt Muis toch nog de socialisatie mee zoals het hoort.

Grote dank aan Catshelter en Marijke die als gastgezin fungeert voor (moederloze) kittens. Zonder hun zou Muis haar toekomst in gevaar zijn gekomen.

Het gesnotter van onze katten begint langzaam maar zeker af te nemen en de beweeglijkheid neemt toe. Sizo en LaRhett zijn weer fanatiek het behang van de muur aan het krabbelen en rauschen door de kamer. Een goed teken al is het jammer van het behang. Volledig genezen zijn ze nog niet maar we gaan de goede kant op!

Verandering

Voor Ravi zijn spannende tijden aangebroken. Na een kleine 2 jaar 24/7 in een wei met grote paddock te hebben geleefd samen met soorgenoten werd hij 1,5 week geleden naar huis gehaald. Deze verandering gaat logischerwijs gepaard met de nodige stress. Overdag mag hij samen met zijn nieuwe 'partner' Honor in de weide maar 's nachts heeft hij een paddock voor zichzelf.

De andere merries staan relatief dicht bij en op dit moment zijn er zelfs 2 hengstig. Hoe leg je een hengst uit dat de mens heeft besloten dat deze merries niet gedekt worden dit seizoen? Toch slaat Ravi zich er goed doorheen. Na een aantal onrustige dagen komt hij steeds meer tot rust. Ravi herkent de routine en settelt zich in de nieuwe dagindeling.

In de wei gaat het uitstekend. Honor is een Alfa merrie en zet Ravi op zijn plek daar waar nodig. Zo mag hij geen interesse tonen aan andere vrouwen bv wanneer ik in de ruimte naast hem met een paard rijd. Ik ben erg dankbaar voor haar wijze levenslessen want natuurlijker en beter dan Honor kan ik het Ravi niet uitleggen.

Bij deze verandering zal het niet blijven voor Ravi. Binnenkort gaan we beginnen met het grondwerk om Ravi later ook onder zadel op te leiden tot rijpaard. Wat gaat de tijd toch snel. Het lijkt als de dag van gisteren dat er in dezelfde paddock als waar Ravi nu staat een klein rood veulentje van de zon lag te genieten. De foto riep veel 'ooo's en aaah's' op, iedereen vond hem een schattig 'kameeltje'. Een foto overzicht van Ravi als veulen tot nu vindt je hier.

Gekke kattenziekte

Het moet niet gekker worden. Na het 16e verjaardagsfeestje van Izzy werd ze ziek. Vorige week begon ze met niezen, gevolgd door hoge koorts. In allerijl naar de dierenarts en gelukkig hadden we de koorts weer snel onder controle. De kleine muis was uit voorzorg in een andere kamer gelegd zodat ze geen besmetting kon oplopen. In de dagen die volgden vielen echter de poezels bij bosjes neer. De één hoest, de ander niest met veel opruimwerk waarvan ik je de details maar zal besparen.

De kleine Muis verhuisde naar de guesthouse om de bacillen nog verder te ontlopen en de verzorging werd deels overgenomen door de stagiaire terwijl ik zustertje mocht spelen voor de 4 katten in huis. Fred werd echter zo ziek dat het een haar scheelde of hij moest aan het infuus en voor mij was dat de druppel. De risico's zijn te groot om Muis hier groot te brengen. Al het gesnotter zorgt ervoor dat mijn kleding besmet is daarmee kon ik niet in dezelfde ruimte als het kitten komen. Gisteravond heb ik een noodoproep gedaan bij poezenopvang Catshelter en binnen het uur was er een opvangadres voor Muis beschikbaar. Momenteel verblijft ze nog in quarantaine maar als alles goed gaat dan mag ze binnenkort bij een ander nest kittens en hun moeder groot worden. Beter kan gewoon niet! Het is een pak van mijn hart want hoewel ik haar graag zelf groot had willen brengen is dit zowel veiliger en beter qua socialisatie voor Muisje zelf. Het streven is dat ze terugkomt zodra alle bacillen de deur uitgewerkt zijn en dan kan ze het maatje worden van onze Smarty die tot nu toe de dans ontsprongen is qua ziekte.

Ondertussen dokteren we met Izzy, Fred, Sizo en La Rhett. De verdamper draait overuren met een slijmoplossende olie en de poezels worden verwend met biologisch blikvoer aangelengd met een restant warme kittenmelk.

"Alles zal rech komme"

Kleine grijze muis

Afgelopen vrijdag leek het wel 'vrijdag de 13e'. Alles wat fout kon gaan liep mis en ik ben de hele dag druk geweest met 'herstelwerkzaamheden'. Het ergste was toch wel de ramp met het nestje kittens.

Sinds ruim een week lag er een wilde poes op stal in het stro met een nestje kittens. Slechts 2 stuks maar ze deden het goed. Moederpoes was meer dan wild en viel me aan zodra ik in de buurt kwam om voer en water neer te zetten waar ze dan achteraf gretig van at. Iedereen was geïnformeerd en had de opdracht gekregen de staldeur dicht te houden ivm onze los lopende honden. Het streven was de moederpoes te vangen om te steriliseren zodra de kittens oud genoeg waren en ondertussen de kleintjes te socialiseren om een adres te vinden voor ze. Zover mocht het helaas niet komen.

In de drukte van paardenverzorgen en paddocks schoon maken werd mij vrijdagochtend gevraagd waar het nest kittens nou eigenlijk lag. 1 van de kittens was nl. voor de staldeur op de grond gevonden. Toen ik deze terug wilde leggen was moederpoes weg en ook het andere kitten bleek verdwenen. Ik stopte het kitten onder mn fleecevest en besloot Catshelter te vragen om advies. De oogjes van het kitten waren half open dus veel ouder dan 10 dagen kon het niet zijn.

Bij het terug wandelen naar huis wees ik op wat afval wat nog opgeruimd moest worden en attendeerde erop dat de honden er anders weer mee zouden gaan slepen. "Dora is er al mee begonnen zo te zien", zei ik. Toen ik dichterbij kwam sloeg de schrik me om het hart: naast haar lag het 2e kitten! Helaas kwam alle hulp te laat en was ze al overleden.

De woede, het verdriet en de onmacht is niet te omschrijven. Hoogste prioriteit was het nog levende kitten zien te redden. Op advies heb ik het kitten terug in het nest gelegd in de hoop dat moederpoes nog op zou komen dagen. Dit was helaas niet het geval en om onderkoeling en uitdroging te voorkomen heb ik het kitten mee naar huis genomen om verder te verzorgen.

De rampendag was echter nog lang niet voorbij en uren later, een verkeersbon en bezoek aan politiekantoor verder kon ik dan eindelijk de vervangende moedermelk bij de Apotheek in ontvangst nemen. De voeding is intensief; om de 2 tot 3 uur, ook 's nachts en wat dat betreft een behoorlijke opgave voor de komende weken (met open dag en clinic in vooruitzicht). Maar als we hiermee een poezenleventje kunnen redden dan heb ik dat er graag voor over. De kleine grijze muis maakt het wonderwel. Ze ligt onder een warmtelamp in een nagebootst nest van een fleece dekentje, een zachte pluche knuffel (ironisch genoeg een grijze muis) en een tikkende wekker om het hartritme van mams na kopiëren. Ze woog vrijdag 205 gram en zondagochtend was dit al gestegen naar 227 gram. We zijn er nog niet maar het begin is er.

To be continued...

Buffelen

6 jaar geleden begon Oscar aan een heus project om mijn droom te verwezelijken ooit een roundpen te hebben. Terwijl ik op de Equitana de Tennessee Walker aan het promoten was, bouwde hij een roundpen voor mij. Hij werd prachtig en een mooie foto prijkt sinds jaar en dag op onze website. Helaas waren de palen iets minder lang bestand tegen ons klimaat en zo viel dit voorjaar de halve roundpen om. Tijd voor vernieuwing, verbetering en vooral versteviging!

In het dagelijks leven is Oscar Project Manager en dat komt goed van pas bij een klus als deze. Na het nodige denkwerk, planning en budgetering werd afgelopen week de oude roundpen volledig neergehaald en kon de wederopbouw beginnen.

Op dag 1 werden de palen gezet, dit keer zijn het bielzen dus van omvallen en rotting is geen sprake meer. Met behulp van het juiste materiaal (grondboor, trekker, laser) en veel helpende handen staan de bielzen zo in de grond. Even leven we in een stone henge tijdperk, ook bijzonder! De 2e dag was voorzien voor de dwarsliggers. Met 3 man sterk vlotte het werk gestaag en voor het donker was de roundpen dicht. Iedereen is patataf maar het grootste werk is gedaan. Klasse! Rest nog de afwerking; 2 rijen dwarsbalken, een poort en een kwast carboxcyl (doe maar een liter of 50?) en met de open deur kan iedereen het eindresultaat met eigen ogen aanschouwen.

Ik ben als een klein kind zo blij. De roundpen wordt niet alleen een plaatje maar is bovenal functioneel en verschrikkelijk fijn om jonge paarden in te werken. Nieuwsgierig naar het eindresultaat? 17 mei vanaf 13.00 uur is iedereen welkom op onze open deur!

Poezefeest!

Vandaag is het 16 jaar geleden dat onze Izzy geboren werd. Samen met haar broer Puck trad ze mijn leven binnen. 16 jaar alweer, wat gaat de tijd snel en wat is er veel gebeurd. Izzy en haar broer verhuisden mee van Geldermalsen naar Drunen om ruim 8 jaar geleden hier in Hechtel te belanden. Broerlief hield het helaas 5 jaar geleden al voor gezien.

De laatste 8 jaar hebben ontelbaar veel katten ons leven betreden. Van opvangkitten, wilde katten, gewonde exemplaren tot volwassen adoptiepoezen, Izzy ontving iedereen met open armen. Met 1 grote uitzondering en dat was Beer; de poes van Oscar. Die 2 waren als water en vuur terwijl Izzy liefdevol menig kitten en zelfs volwassen katten als huisgenoot accepteerde.

16 jaar is heel wat, zeker als raskat (Somali) met een chronische darmaandoening. Toch is deze dame nog heel fit, de kwaaltjes daar gelaten. Zodra ik me op een stoel zet staat ze te mekkeren om op schoot getild te worden. Ook nu ligt ze daar te knorren. Haar dagelijkse trip naar buiten beperkt zich tot de mooie dagen en een blokje door de achtertuin. Soms lijkt ze wat dementerende maar ook dat heeft zijn charmes. Eten doet ze nog altijd heel graag. Vandaag zullen we is een lekker visje voor haar koken.

Dikwijls zeg ik met een gekke bek 'Izzy gaat 30 worden', stiekem hoop ik dat ze dat gaat waar maken!

Eindelijk!

Sinds jaar en dag wonen wij in een doodlopende straat eindigend in het bos. Lekker rustig zou je zeggen maar niets is minder waar. Er komt niet veel verkeer maar kennelijk is onze straat een uitermate geschikte plek om het gaspedaal eens flink in te trappen en dat terwijl de weg amper 1,5 auto breed is.

De één doet het juist omdat het een afgelegen straatje is, de ander uit zijn frustratie omdat de bestuurder tot de conclusie komt dat de weg dood loopt en helaas is er ook nog 'de gewoonte'. Om welke reden ook, nergens staat aangegeven dat het een doodlopende weg is en de grootste groep hardrijders is furieus wanneer ze tot de ontdekking komen dat de weg eindigd in een stoffig bospad met als gevolg dat ze nog harder weer terug rijden.

Het wonen in deze rustig ogende straat heeft zo zijn gevolgen voor onze huisdieren. Tenminste 4 katten hebben het leven gelaten in hun confrontatie met voorbij razende auto's en 1 overleefde een aanrijding tenauwernood.

Verschillende gesprekken met de gemeente, politie en buurtbewoners hebben dan eindelijk 'iets' van resultaat: sinds deze week prijkt er een bord in onze straat: doodlopende weg! Wat ben ik blij met dit prachtige bord en ik kan niet anders dan erop vertrouwen dat onze straat eindelijk een veilige omgeving wordt die het al jaren uitstraalt. Niet alleen voor onze dieren, maar ook voor de mensen (en kinderen).

Puck, Ventje, Lucius, Calli, Lalita en Kwibus, dit bord is voor jullie!

Zondag was het dan zover. Potter vertrok naar Duitsland om dit seizoen ter dekking te staan bij Gangpferde Vierhaus. Eerder deze week had ik Potter uitgebreid gewassen en op de ochtend van vertrek maakte Oscar nog wat foto's.

Om 2 uur arriveerden we in Borken (bij Doetinchem de grens over) om direct op te zadelen en Potter voor te rijden. Ellen en Stephan hadden hem nog niet eerder 'live' zien lopen. Nog onder de indruk van al het vrouwelijk schoon om zich heen zette Potter zijn beste beentje voor. De conclusie was wat wij natuurlijk al lang weten; een vriendelijk dier, goed gebouwd met erg ruime bewegingen zonder telgang. Stephan reed hem zelf ook nog even en opperde dat Potter ook de potentie had om snel te tölten maar dat is nou net niet de bedoeling bij een Tennessee Walker!

Natuurlijk is het ieder voor zich om te besluiten of ze die gang willen versterken maar hoe meer gangen je gaat trainen, des te moeilijker het wordt voor ruiter en paard om de gangen van elkaar te blijven onderscheiden. Potter is bevoorrecht met een ruim scala aan gangen maar wij beperken ons het liefst tot de basis van flat walk, running walk en fox trot onder zadel. In de wei draaft Potter met name en natuurlijk kan hij ook galoperen.

Na een verfrissende douche kon Potter zijn nieuwe verblijfplaats verkennen. Zo te zien voelde hij zich er prima thuis. De komende tijd zal hij kunnen acclimatiseren en op de 'Tag der Offene Tür' op 21 mei as wordt Potter onder zadel voorgesteld als dekhengst. Weer thuis gekomen is het even wennen zonder onze 'gouden paardje' maar zoon Jazz zal ongetwijfeld ook gaan schitteren deze zomer zodra hij volledig geruid is.