Frutzels

Elk voordeel heeft z'n nadeel zeggen ze. Maar elk nadeel heeft op zijn beurt ook weer een voordeel! En zo niet, dan zal ik daar toch mijn uiterste best voor doen ;) Nadat de 2 geadopteerde Abessijnen vlak voor de kerst weer naar hun vorige eigenaresse terug verhuisde was het stil in huis. Ja, stil! Zelfs met 5 honden en 3 katten. Wie eenmaal de Somali (of de kortharige versie Abessijn) heeft mogen bedienen weet waar ik het over heb.

Stiekem ben ik gaan rondkijken en trof een nestje kittens in Nederland. Het toeval wilde dat de vader van dit nest nauw verwant was aan onze Lucius, een prachtige Somali kater die enkele jaren geleden spoorloos is verdwenen een dag voor castratie. Het 2e toeval was de geboortedatum van het nestje: op mijn verjaardag! Ondanks de pogingen om mijn ogen hiervoor te sluiten kon ik niet anders dan het 'toeval' te accepteren en binnen te laten. En zo lopen er nu 2 kleine spruitjes, 2 wervelwindjes, 2 kleine duiveltjes maar ook 2 snoezige poezels door de kamer te dartelen. Het zijn zusjes en het rode monstertje heeft de naam La Rhett gekregen, de wildkleurige femme fatale draagt de naam Sizo.

De aanpassing verliep probleemloos. Izzy (15 jarige Somali) ontfermde zich zorgzaam over haar nieuwe kroost. De kittens hadden mijn werkplek (het bureau) al snel ontdekt en de 1 loopt nu over het toetsenbord terwijl de andere speelt met de rits van mijn vest. Ze weten al precies wanneer het etenstijd is voor een portie biologisch vlees (brokjes onbeperkt beschikbaar) en alle speeltjes worden tot vervelends toe misbruikt. Er valt nog te werken aan de opvoeding. Met potgrond spelen uit een plantenbak is kennelijk minstens zo leuk als de speelgoedmuis door de kamer meppen. De hangmat met verdiepingen (geweldige uitvinding) bevalt uitstekend en doet dienst als slaapplaats en speelplek. Aanvankelijk was La Rhett iets terughoudend naar de honden maar ze loopt nu heel stoer tussen een wirwar van hondenpoten over de keukenvloer.

Het zijn 2 heerlijk eigenzinnige frutzels die het geweldig vinden om gekroeld te worden. Je moet niet vreemd opkijken als er plots een kitten in je broek hangt want voorlopig vinden ze dat een geweldige manier om bij je op schoot te klimmen!

Creatief met ...

Leer! Vorig jaar zomer trof ik een advertentie op Internet met prachtige handgemaakte leren tassen. Ik nam contact op met de maakster en na verschillende creaties te hebben gezien wist ik het zeker: Ik wilde zo'n mooie, handgemaakte tas voor mezelf!

Ontelbaar veel mailtjes vlogen heen en weer en al snel bleek dat elke tas een absoluut kunstwerk was. Ik werd geconfronteerd met vragen waar ik nooit bij stil had gestaan. Dit was echt vakwerk waar ik als leek geen kaas van gegeten had. Dolly en ik leerden elkaar goed kennen en we moesten ons enorm inleven in elkaars gedachten en passies. Voor mij de uitdaging om een schets te maken, Dolly moest op haar beurt mijn hersenkronkels omvormen tot een mooi en functioneel product.

Tja, en wat wilde ik dan eigenlijk? Uhm?
Een leren tas van formaat, hoofdzakelijk bestaande uit natuur tinten. Het leer mocht van verschillende soorten en structuren zijn en er kon ook koeienhuid in verwerkt worden. Verder hou ik van vooral ronde vormen (een kriem om te stikken) en om de tas super persoonlijk te maken wilde ik kwastjes met haar van mijn paarden verwerkt hebben aan de tas.

De spanning werd hoog gedreven maar eindelijk kreeg ik dan een eerste foto te zien. Het was alsof ik thuis kwam. Dit is precies wat ik in gedachten had! Dit is mijn tas, uniek in zijn soort, compleet met paardenhaar van mijn geliefde 4-voeters. Zo is er een kwastje van Ravi, mijn grote trots. Een bijna 4 jarige hengst die bij ons geboren is, zoon van onze Lilly en de Zwitserse hengst Chinook. Nog een kwastje van Honor, Sheba en last but not least een gemengde kwast met haren van Potter en Secret. Dit kwastje staat symbool voor hun in 2007 doodgeboren veulen Pleasure's AnnaBelle.

Ik ben dolblij met het resultaat en wil Dolly ook enorm bedanken voor haar inzet, geduld en inlevingsvermogen. Ik geloof dat we allebei zeer tevreden én trots zijn op het resultaat, en terecht! Voor meer informatie over het werk van Dolly & El Charro: bitloos@gmail.com

Jippie!

Deze week heb ik voor het eerst sinds een kleine 3 maanden weer op Secret gereden. Hoewel we het rustig aan hebben gedaan heeft ze toch een uurtje gelopen al was een groot deel in stap. In tegenstelling tot de laatste buitenrit van 40 minuten in stap waar ze drijfnat van terugkwam was Secret nog zo fit als een hoentje en niet bezweet na afloop. Ook haar gedrag is weer zoals we van haar gewend zijn: de rust zelve en vol vertrouwen.

Wat een opluchting na een minder fijne periode! Het is heerlijk om weer met mn trouwe maatje te kunnen rijden en ook fijn dat zij zich weer nuttig kan maken in de vorm van rijlessen en begeleiding. Voor alle zekerheid wordt Secret nogmaals op bloed onderzocht maar zoals het er nu naar uit ziet is ze weer tip top in orde. Jippie!

Kkkkkoud!

Wat een weer. De termometer wijst -13 aan. Brrrrrrrrr! Het is minstens 5 jaar geleden dat we zulke lage temperaturen hebben gehad. Destijds hadden we nog geen handvol paarden en dat is nu wel even anders.

Aan huis lopen 4 paarden waaronder onze hengst Potter. Overdag staan ze in de wei met een flinke plak hooi en vers water. In de namiddag gaan ze terug de gedraineerde paddocks in, wederom met veel hooi en hak ik hun waterbakken weer open. 's avonds moet ik weer ijsbikken, water aanvullen en volgt er een triple portie hooi met een flinke plak stro. Gelukkig hebben we de grondwaterpomp goed geïsoleerd en kunnen we rechtstreeks bij het pomphuis water aftappen. Het is wel even wat extra sjouwen in vergelijking met de kraan openzetten direct bij de waterbak maar alla. Bij de andere groep is dat een heel ander verhaal...

300 meter van ons huis staan nog eens 8 paarden; een groep met 4 veulens, 1 jaarling (bijna 2! zegt ze zelf) en moeder overste Dusty Rose. 's nachts staan ze in de zandpaddock met schuilstal, overdag kunnen ze ook de weide op. 2 x per dag krijgen ze een muesli naar behoefte. De hooiruif met voordrooghooi wordt wekelijks schoongemaakt en elke 5 dagen wordt een nieuw pak geleverd. Het hooi ruikt heerlijk en de paarden eten er gretig van, zeker met deze temperaturen. Doordat de paarden continue hooi kunnen eten, zijn ze in staat hun interne kachel op temperatuur te houden. Een absolute noodzaak dus! Dusty Rose spreidt dagelijks een bedje van hooi op de grond voor zoon Nilam die daar gretig gebruik van maakt en er pontificaal bovenop gaat liggen. In de andere paddock staat hengst Ravi met zijn geliefde Rose. Ook hier geldt een zelfde ritueel.

Op dit perceel is geen stroom en zodoende hebben we een ouderwetse handpomp om de paarden dagelijks van hun water te voorzien. Klinkt romantisch, niet?
In de realiteit is de romantiek snel verdwenen als je voor in totaal 8 paarden water moet oppompen van zo'n 14 meter diepte. 30-60 liter water per dag, per paard, veulens niet uitgezonderd en tel maar hoeveel emmertjes water je mag pompen! En nee, niet op je klompen, dit is harde realiteit. Gelukkig zijn cowboy Etienne en vriendlief Oscar altijd weer bereid om hun armen te trainen aan ons geniale fitnessapparaat.

Met deze temperaturen vriezen de waterbakken (betonemmers van 90 liter) snel weer dicht. 3x per dag worden ze open gebikt, ijs wordt verwijderd en de bakken worden aangevuld. Als er geen water beschikbaar is dan gaan de paarden op zoek naar alternatieven: sneeuw of ijs. Dit is zowel ongezond als gevaarlijk; het likken aan ijs kan ertoe leiden dat een paard met de tong vast komt te zitten. Opletten dus!

Wat we zomers vervloeken is nu ons geluk: de handpomp zuigt lucht waardoor het water volledig terugzakt in de put. Om water te pompen moet je altijd eerst een paar liter water opgieten. Niet erg praktisch in de zomer maar ideaal in de winter; geen vastvriezende pomp! 1 gieter heet water maakt dat we zelfs met deze extreme temperaturen in no time water 'boven water' krijgen. Vandaag kwam daar zelfs de stoom vanaf. Imagine hoe koud het hier is om (ijs)koud water aan het dampen te krijgen!

Hoe dan ook levert zon, sneeuw en koude weer prachtige plaatjes. Toegegeven de paarden moesten even wennen aan onze outfit maar Caroline en ik konden niet anders dan braaf de kledingadviezen op te volgen (laagjes, sjaal, muts, handschoenen, thermobroek) om vervolgens 'kou-vrij' de paardjes te verzorgen.

Hemel op aarde

Aby's zijn en weg

Zo onverwacht als de Abessijnen in ons leven verschenen, zo abrupt kwam er een einde aan hun verblijf bij ons. Vorige week reisden de poezels weer naar Nederland, terug naar hun vertrouwde blauwe bank in Utrecht. Afscheid nemen doet zeer, zeker wanneer het niet je eigen keuze is.

Wat zal ik ze missen; Memphis die in mijn nek ligt als ik achter de pc zit. Saqqara die haar kontje in de lucht gooit, haar eigenaardigste manier om affectie te tonen. Ondanks het verdriet vertrouw ik erop dat Memphis & Saqqara in no time weer geacclimatiseerd zullen zijn op hun oude stek al blijft er altijd een gevoel van twijfel hangen of dit het beste voor hun was. Geëmotioneerd ga ik een half uur na het vertrek de veulens voeren.

Terwijl ik de voerzakken vul met muesli zie ik de buurjongen ons perceel op komen lopen. Als hij dichterbij komt dan zie ik naast hem een staartje fier de lucht in steken. Verder naar beneden kijkend loopt er een jong poesje parmantig met de buurjongen mee. "Wat heb jij daar nou?" vraag ik hem. "Die kwam zo uit het bos gelopen!" zegt hij enthousiast. Nu weet ik dat zijn ouders niet weg zijn van katten en dat zal ook de reden zijn geweest dat hij mijn kant op werd gestuurd. "Breng maar naar Sandra, die weet er wel raad mee." En ja, natuurlijk weet ik dat!

Zodra ik klaar ben met voeren neem ik het kitten in mijn armen en neem haar mee naar huis. Wel bizar, een uur eerder vertrokken de Aby's en nu ben ik alweer een kitten rijker. Verward van emoties weet ik niet of ik hier nu blij van moet worden maar dat doet er niet toe. Deze kleine moet eerst goed verzorgd worden en dan zien we wel weer verder.

Het meisje is ca 4 maanden, broodmager en doodmoe. Ze heeft wat wondjes aan haar oor, nek en pootje maar niets ernstigs. Nadat ze wat had gegeten is ze in slaap gevallen in haar bedje om pas 24 uur later weer wat aktiever te worden. In eerste instantie gromt en blaast ze iedereen van haar af, duidelijk niet gewend aan vreemde katten en honden. Izzy ontfermde zich over haar als een liefdevolle pleegmoeder. Ik heb haar op diverse sites aangemeld als gevonden maar zonder resultaat. De kerstdagen waren dit jaar bijzonder met deze extra eter aan tafel.

Nu 1,5 week verder is de kleine Zena goed aangesterkt, geënt, ontwormd en ontvlooid. Van een zeer overtuigende kattenbakweigeraar gaat ze nu braaf naar haar toilet. Het is een knuffel eerste klas (ze ligt naast mn toetsenbord nu ik dit typ) en spint dat het een lieve lust is. Al lijkt het hier vaak 'Huize de zoete inval' als het om hulpbehoevende dieren gaat, we kunnen niet alles aanhouden. Zena is dus beschikbaar en wordt via Catshelter ter adoptie aangeboden. Tot die tijd blijft ze wel gezellig bij ons en ondertussen genieten we van haar aanwezigheid en onophoudbare interesse in alles wat om haar heen gebeurd. Van de honden is ze al lang niet meer bang en ze speelt volop met Fred en (S)marty. Waar Zena vandaan komt en wat er precies is gebeurd zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen.

De komst van Zena heeft het gemis van de poezels niet minder gemaakt. Wel heeft ze de aandacht naar zich toegetrokken waardoor ik de nodige afleiding had en dat was zeker niet verkeerd. Memphis en Saqqara zal ik niet snel vergeten want het zijn 2 bijzondere dames. Ik heb begrepen dat ze zich snel weer hebben aangepast aan hun oude routine en uiteindelijk is dat het belangrijkste.

Mocht er iemand geïnteresseerd zijn in Zena, de stoere prinses, stuur dan even een mailtje naar mij of via www.catshelter.be

Update 2 januari: Zena heeft een warm mandje gevonden in Heerlen, Nederland. Daar heeft ze gezelschap van een 6-jarige poes en is het speelkameraadje van een schattige tweeling van 3,5 jaar.

Warm X-mas wishes from our home to yours..

Tandarts op bezoek

Op de valreep voor het einde van het jaar kwam paardentandarts Chris Hannes de paarden controleren. Chris is jarenlang werkzaam geweest als dierenarts in een groepspraktijk maar is sinds 2005 full-time werkzaam als paardentandarts en heeft in 2007 ook een boek over gebitproblemen bij paarden uitgebracht. Na een korte gebitscontrole werden de paarden indien nodig verder behandeld. Dit gebeurde na sedatie met electrische vijlen in alle soorten en maten. Onze Braun tandenborstel valt erbij in het niet ;)

Wat opvallend is, is dat behandeling in sommige gevallen niet nodig bleek omdat wij de paarden bitloos rijden. Dankzij een bitloos hoofdstel komt er geen druk op de lagen en wordt er ook geen extra 'uitsparing' gemaakt voor het bit. De gedachte dat een paardengebit aangepast moet worden omdat wij mensen er een bit in hangen komt mij vreemd over en maakt me extra tevreden over het rijden met de Bitless Bridle. Gelukkig was er geen beenaangroei zichtbaar bij onze paarden van de periode dat wij (en evt. vorige eigenaren) nog wel met bit reden. Dit is echter weleens anders zoals we ook tijdens de clinic van Liz Graves hebben ervaren.

Onze Jazz was een geval apart. Hij had een gebroken voortand die verwijderd moest worden. Hoe dit was gebeurd was mij een raadsel maar uiteindelijk ging er een lichtje bij me branden; Toen Jazz nog geen week oud was had hij van Lilly een optater gekregen nadat hij een waarschuwing negeerde in een poging contact te maken met Dean. Hoewel hij destijds erg bloedde en behandeld was door de dierenarts konden wij geen schade aan het gebit vaststellen simpelweg omdat zijn tanden nog niet doorgekomen waren. In oktober ontdekte ik de gebroken voortand en hoewel Jazz zijn tanden nog moest wisselen leek het mij niet verstandig deze gebroken tand zolang te laten zitten. De breuk was een perfecte plek voor voerresten en een bron van bacteriën waardoor er makkelijk een infectie kon ontstaan. Ik besloot nog enkele maanden te wachten zodat Jazz iets ouder was en een sedatie en behandeling makkelijker kon behappen.

Lehla mocht als grote zus haar kleine broertje begeleiden. Samen hebben ze op stal gestaan waar Jazz al snel stond te waggelen op zijn benen door de sedatie. Gelukkig was er niet veel voor nodig om de tand te verwijderen en was er ook (nog) geen sprake van ontstekingen. Nadat Jazz weer wat bijgekomen was liep hij 2 uurtjes later weer samen met Lehla tussen de rest van de veulens. Voorlopig heeft hij een 'fietsenrek' maar daar eet hij echt niet minder om!

Wormen

Een o zo bekend verhaal en iedereen kent vast de traditionele behandelwijze van elke 6 tot 8 weken ontwormen waarvan 2 x per jaar met Ivermectine om de horzellarven te nekken en 1x per jaar met Equi Max tegen lintwormen. Resistentie voorkom je door voldoende te ontwormen en met verschillende bestanddelen. Wanneer je je paddocks en weide dagelijks uitmest zou je zelfs minder vaak mogen ontwormen. Dat is bij ons het geval dus hoera, nog minder chemische troep in mijn paardjes te deponeren.

Een homeopaat of natuurgeneeskundige kan mbv pendel een controle uitoefenen. Let wel; hiervoor dient wel met de verschillene wormsoorten getest te worden. Daarnaast kun je je paard ook laten onderzoeken op de zwaarte van worminfectie dmv mestonderzoek (http://www.wormbestrijding.nl).

Eind van de zomer viel het me op dat Secret veranderde. Ze werd vinniger, schrikachtig en heviger om te rijden. In haar paddock kon ze zich rot schrikken om dingen die haar normaliter niet zouden interesseren en ook haar conditie ging achteruit. Secret begon haar manen te schuren, iets wat ze in de 8 jaar dat ze bij me is nog nooit had gedaan. Na het een korte periode te hebben aangekeken liet ik haar nakijken door onze homeopatische dierenarts. Zij constateerde een schijnzwangerschap wat mij helemaal niet vreemd overkwam na het verlies van Secret haar veulen in 2007 en het zien van haar reactie op de veulens van dit jaar. Ze maakte zelfs een uier aan en gaf melk.

Hoewel er een verandering plaats vond was ze nog steeds niet 'de oude'. Leerlingen konden haar niet langer te pakken krijgen in de wei terwijl Secret normaliter makkelijk met hun meeliep. Het was dus ook met name haar gedragsverandering wat me zorgen baarde. Ik was nog altijd niet tevreden en zo besloot ik bloed te laten trekken om vage de klachten hopelijk in kaart te kunnen brengen. De uitslag: te weinig rode bloedcellen wat duidt op bloedarmoede. Alle andere waarden zaten goed, zo ook het ijzergehalte.

6 weken hiervoor was ze nog ontwormd met Ivermectine. Ik besloot eerst met een vitamine en mineralen boost te werken. 3 weken later toonde de 2e bloedtest aan dat de waarden nog verder gedaald waren met als gevolg dat ook de leverwaarden achteruit gingen. Hoog tijd voor grove maatregelen!

De meest voorkomende oorzaak van bloedarmoede is nog altijd een bloedworminfectie. Hoe dat kon gebeuren was mij een raadsel. Al jaren laat ik mn paarden nakijken door de homeopaat en ik ontworm keurig netjes volgens aanwijzing van betreffend ontwormmiddel. Mijn dierenarts vroeg mij een spuit te laten zien en bracht licht in de duisternis: Hippomec® 600 bevat 12 mg ivermectine terwijl dit 18.7 mg behoort te zijn, een verschil van 36%. De gebruiksaanwijzing zegt echter dat dit genoeg is voor 600 kilo gewicht maar in werkelijkheid heb je daar dus 1,5 spuit voor nodig!!!

En wat gebeurt er als je te weinig geeft?? Juist ja, je paard bouwt resistentie op! En zo lijkt het erop dat we de oorzaak van Secret haar bloedarmoede hebben gevonden. Een zeer pijnlijke ontdekking. Goed, mijzelf valt misschien dan wel niets te verwijten maar ik kan het niet helpen me verantwoordelijk en vooral ook dom te voelen. Op 1 of andere manier mag je als eigenaar kennelijk niet vertrouwen op een gebruiksaanwijzing. Anderzijds ben ik zeer boos op de producent van dit middel die foutief informeert en indirect schuldig is aan de ziekte van mijn paard.

Ondertussen is Secret behandeld, zij staat tot einde van dit jaar op non aktief. Ze slikt braaf haar vitamine preparaat wat ze eigenlijk te smerig voor woorden vindt. Aan haar gedrag te zien gaat ze de goede kant op gelukkig. We wachten nog tot einde van het jaar voor een laatste bloedtest.

Aangezien ik met middelen op basis van Ivermectine en Febendazole ontwormde is het zaak de resistentie te doorbreken en stap ik voor een jaar over op moxidectine. Alle paarden zijn behandeld en hun mest wordt onderzocht om in een vroeger stadium een eventuele besmetting te kunnen constateren. De veulens zijn de eerste periode met Febendazole ontwormd (tegen strongyloides westeri aka veulenworm) dus die zijn gelukkig allemaal in orde.

Zo zie je maar dat je als paardenhouder nooit uitgeleerd bent...

Gaited pas de deux

Waarom toch een Walker?

Zeker nu we een aantal paarden te koop hebben staan krijgen we meerdere keren per week bezoek van geïnteresseerden. Ook voor vandaag stond er een kennismaking in de planning met onze Walkers. Over het algemeen tref ik een gezin, vriendinnen of een echtpaar, maar vandaag stonden er 4 heren voor de poort.

In Tennessee is het gros van de recreatieruiters van het mannelijke geslacht en ben ik meestal de enige vrouw in het gezelschap wanneer we in daar een trailrit gaan maken. Hier in Europa zijn de verhoudingen toch heel anders met (in mijn directe omgeving) meer vrouwelijke dan mannelijke ruiters. Ik vond het dus ook erg leuk om te zien dat er weldegelijk animo is van het 'andere geslacht'.

Na een korte introductie van de paarden aan huis en een kennismaking met ons inmiddels zeer bekende reuzeveulen Silas, zadelde ik onze Potter voor een demonstratie van de gangen. Al tijdens het poetsen hoorde ik lofbetuigingen over het rustige karakter van deze hengst. Tja, zonder hengstige merries voor zijn neus is Potter precies een ruin. Op de vraag wat ze van de gangen vonden kreeg ik als reactie: "Van die gangen weet ik niks maar ik zie dat u precies heel stil zit!" En dat is nu net waar het om gaat (en de reden van het bezoek).

Tijd om de andere jongelingen te ontmoeten. Met z'n 5-en betraden we de paddock en werden direct omringt door 3 hengstveulens, een jaarling en 'moeder overste' Dusty Rose. Al snel kwam de 2e bijzondere eigenschap van mijn favoriete ras boven drijven: een mensgericht karakter. Een half uur lang werden we nieuwsgierig onderzocht door half broers en zusje Dean, Jazz en Lehla en ook nakomeling Nilam (nu 2 maanden) wilde weleens weten wie er zich allemaal op zijn grondgebied had begeven. Zo rustig en vriendelijk hadden ze nog niet eerder veulens meegemaakt.

Als laatste stond de voshengst Ravi en partner Rose een bezoek te wachten. Dit keer volgde niemand mij de paddock in maar na mijn uitnodiging en verzekering dat alles in orde was werd ik alsnog vergezeld van 2 bezoekers. Voordien waren er al uitspraken gevallen dat champagne en zwart toch wel iets heel speciaals was en vos toch maar 'slechts' vos was. Maar bij het zien van Ravi hoorde ik een wel heel plesante uitspraak: "Als ik deze vos bij mij thuis had staan, dan ging hij zeker niet weg!" In stilte groeide ik een paar cm van trots.

Na een verwarmende tas koffie namen de heren 2,5 uur na aankomst weer afscheid. Alle paarden hadden een positieve indruk achter gelaten met Potter, Ravi en de veulens Nilam en Jazz in het bijzonder. Ongeacht of en wat hier verder uit voort vloeit, een bezoek als vandaag laat mij wederom zien wat ik eigenlijk al jaren weet: de Tennessee Walker is een geweldig ras op vele vlakken!

Waarom? Daarom!

350 km ruiterroute in Limburgse Kempen

De Limburgse Kempen telt meer dan 350 kilometer aangepaste paden voor ruiters en menners. Het netwerk is opgebouwd volgens het zeer geprezen knooppuntensysteem van het fietsroutenetwerk. De paden zijn meestal onverhard en veilig uitgestippeld door een vlak, bosrijk en rustgevend natuurlandschap. Je kan kiezen uit tientallen lussen, die perfect op elkaar aansluiten en die je op eigen maat kan combineren. Bijna alle paden zijn toegankelijk voor zowel menners als ruiters. Daar waar menners niet voorbij kunnen, is er voor hen een alternatief traject uitgestippeld. De ruiter- en menroutes in de Limburgse Kempen sluiten ook aan op het bestaande netwerk van onze noorderburen. Via de grensovergang Lommel - Bergeyk kan je paard overspringen op het netwerk van Kempen & Peel. En in Bocholt kan er naadloos aangesloten worden op het menpad van Weert.

Ritje op maat dankzij het knooppuntensysteem. Dankzij het ruiter- en menroutenetwerk kan je zelf je route uitstippelen. De knooppunten (kruispunten van ruiterpaden) zijn genummerd en onderweg duidelijk aangegeven met bruine rechthoekige borden.
De routes zijn in twee richtingen bewegwijzerd. Je rijdt dus eenvoudigweg van knooppunt naar knooppunt, van nummer naar nummer. Op de handige ruiterkaart staan de knooppuntennummers en de afstanden daartussen duidelijk vermeld. Je bepaalt zelf hoeveel kilometer je wil doen en zo weet je perfect hoe lang je onderweg zal zijn. Het knooppuntensysteem biedt onbeperkte combinatiemogelijkheden. Je kan op voorhand aan de hand van de kaart een route op maat uitstippelen. Je noteert de knooppuntnummers op een papiertje en hop … weg ben je! De kaart kan in de zadeltas. Je moet enkel nog de borden met deze nummers volgen. Op de ruiterkaart staan de ruitervriendelijke logies, parkings/startplaatsen en ruitercafés met een apart icoontje aangeduid. Ook de hoefsmeden en dierenartsen uit de buurt staan vermeld op de kaart.

http://www.toerismelimburg.be/ruiterroutes

En het mooiste van dit alles... wij wonen in dit prachtige gebied! Op dit moment wordt zelfs hard gewerkt om "Bosland", het grootste bos van Vlaanderen te creeëren, (4.500 ha) in de gemeentes Hechtel-Eksel-Overpelt-Lommel. Wat een luxe!

"De Kamert" (onze straat):

Boomklever

Begin augustus is ons huishouden uitgebreid met nog 2 kattenbeesten. En niet zo maar katten... nee, nee, dit zijn 2 Abessijnen, de kortharige variant van de Somali waar ik jaren geleden al als een blok voor was gevallen en een prachtige prinses (Izzy genaamd) van 15 jaar oud nog dagelijks mag bedienen.

Memphis & Saqqara zijn moeder en dochter waarvan moeders al ervaring had met honden, dochter niet. De verhuizing van een koninkrijk waar 2 Aby's met de scepter zwaaiden naar een onderkomen met 4 andere katten en 5 honden was nou niet hetgeen deze dames zelf in eerste instantie zouden hebben verkozen. Het vooruitzicht was echter een leven in een bosrijke omgeving waar veel avonturen te beleven waren voor deze 2 ondernemende dames. En dat hebben ze gekregen...


Afgelopen vrijdag was t dan zover. Dochter Saqqara was in blinde boosheid een boom in geklommen. Kennelijk had ze een woordenwisseling met Smarty gehad die best opdringerig kan zijn. Ik hoorde haar een schreeuw geven en zag haar voorbij vliegen het bos in. Ik ren nog naar buiten om haar te roepen maar ik kon haar niet meer vinden. Dat gaat een staartje krijgen dacht ik nog…

Een paar keer heb ik haar naam geroepen die middag zonder resultaat. Na het voeren van de paarden heb ik weer geroepen, dit keer hoorde ik haar wel antwoorden. Na wat zoeken trof ik haar in 1 van de bomen voor het huis. Hoogte: 15 meter? Ik probeerde haar te lokken op stem maar er zat weinig beweging in. Aan haar hulp geroep te horen wilde ze toch echt wel naar beneden! Ondertussen werd 't langzaam (snel eigenlijk!) donker. Op een gegeven moment was ze 1 meter lager komen zitten op een andere tak, lager kon niet bij gebrek aan takken.

Uiteindelijk kwam de buurman met een ladder die helaas een meter of 2 te kort was maar desalniettemin klom ik de boom in. Ik stond op de hoogste tree met 1 arm om de boom en de andere gestrekt naar mn rode vriendinnetje. Ze was dolblij en wilde graag bij me komen maar t was vreselijk eng! Pogingen tot en met maar actie ho maar. 2x had ik haar in haar nekvel vast maar ik kreeg haar niet tegen me aan gedrukt en was als de dood dat ik zelf naar beneden zou vallen. Nog nooit heb ik zoveel warmte en liefde gevoeld voor een boom. Deze wilde ik niet meer loslaten, althans niet zolang ik op deze hoogte was. De buurman is gelukkig iets langer dan ik en heeft t daarna geprobeerd en met succes. Saqqara was woest op die vreemde man die haar onhandig vast had en blèrde moord en brand. Eenmaal op de grond drukte ik haar tegen me aan en was ze direct stil. Thuis vloog ze op de etensbak af, alsof ze al dagen in de boom had gezeten wat in werkelijkheid maar 4 uurtjes had geduurd.

Pfffff……… Eind goed, al goed!

Having fun

Nevzorov Haute Ecole

Bitloos met gangenpaarden...

Er werd mij vroeger gezegd dat zoiets niet mogelijk was. Een gangenpaard (in dit geval een Tennessee Walker) moest dmv een bit met scharen (shanks) de beoogde gang tot uitvoering brengen.

Zo was er het 'Walking Horse bit' speciaal voor ons eigenste ras met verschillende lengtes van shanks en uitwisselbare mondstukken. De bezoeken in Amerika leken de uitspraken enkel te bevestigen; daar werden de paarden op jonge leeftijd met lange shanks gereden en 'double twisted wire' mondstukken. Ik neem aan dat het woord al meer dan genoeg tot de verbeelding spreekt en een afbeelding overbodig is. Dus 'onwetende ik' volgde braaf de adviezen op en reed de eerste jaren met een 'echt' Walking Horse bit.

Gelukkig komt wijsheid met de jaren en mijn nieuwsgierige eigenwijsheid bracht me op ideën. In het jaar 2001 reed ik Santini met een side pull, even leken de uitspraken bevestigd te worden want binnen de kortste keren draafden we vrolijk door de weide. Ik (destijds veel minder ervaren in het rijden van gangenpaarden) snapte er weinig van en hing deze bitloze optoming snel weer aan een haakje. Een nieuwe poging in 2004: tijd om onze Wolfie in te rijden. Dit keer koos ik voor een bosal. Dat ging perfect ook tijdens buitenritten, maar dan nog scheen je met een bit 'verfijndere' signalen te kunnen afgeven aan je paard en dus stapte ik na een paar maanden alsnog over op een snaffle (trens).

Toen ik een kleine 2 jaar geleden kennis maakte met de Bitless Bridle van Dr. Cook was ik wederom erg nieuwsgierig en mocht ik dit hoofdstel uitproberen samen met Spirit. Deze merrie was al een tijdje in training en eerlijk gezegd merkte ik weinig verschil tov onze gebruikelijke optoming met een Myler bit. Da's mooi!

Niet lang daarna schafte ik mijn eerste Bitless Bridle aan en begon ik Secret hiermee te rijden. Het besef van alle voordelen van een bitloze optoming werd groter en groter en mijn enthousiasme groeide. Krizett kwam en werd bitloos gereden, ondertussen liepen Secret en Lilly met de Dr. Cook in rijlessen en tijdens workshops en ook Potter moest er aan geloven. Ondertussen probeerde ik diverse optomingen zoals de bosal, de meroth en andere combinaties van bitloze hoofdstellen. Uiteindelijk kwam ik steeds terug op de Bitless Bridle als meest favoriet. Secret loopt identiek met de Bitless Bridle als het double broken Wonderbit waar zij aanvankelijk in de US mee werd gereden. De techniek mag dan verschillen, hetzelfde resultaat kan worden behaald met alle voordelen van bitloos rijden.

Conclusie:
Elk paard, ongeacht ras, kan bitloos gereden worden. Feit is wel dat er soms meer kennis en ervaring van de ruiter wordt gevraagd door het wegvallen van de inwerking van een bit. In de meeste gevallen pakken de paarden het werken met de Bitless Bridle feilloos op, zowel tijdens het rijden in de bak als op wandeling. Desondanks is bitloos rijden is niet voor iedere ruiter, noch voor ieder paard of een combinatie van die 2 weggelegd. Dubbele signalen als een ophouding met aanspanning in het lichaam kunnen ertoe leiden dat een paard reageert op de spanning ipv op de ophouding. Enerzijds logisch maar niet altijd op tijd herkent door de ruiter. Advies is dan ook om in een afgebakende omgeving te beginnen totdat je zeker bent dat je veilig de openbare weg op kunt. Twijfel je over de werking? Vraag dan advies bij een ervaren instructeur.

Aubergine?

Ik was op slag verliefd toen ik Honor voor het eerst zag. Het was winter en ze had een diep bruine kleur, een echte koffie vos en dat zie je niet vaak bij de Walker. Haar vacht veranderde met de seizoenen en ze werd enkel mooier.

Dit najaar (is het al zover??) werd ik verrast door een nieuwe kleur. Hoe ik ook probeer om Honor op beeld te krijgen, telkens krijg ik een bijna onnatuurlijke kleur op de display van mn spiegelreflex camera. Nee, het ligt niet aan de camera, Honor heeft echt een bijzondere kleur!

Hoe ik het moet omschrijven weet ik niet. Het lijkt op zwart met een paarse gloed. Aubergine dus!

Pleasure Gaits 2008 veulens

Een verzameling van de leukste en mooiste veulenfoto's van dit jaar:

Petitie

Praktisch voeren

Wanneer je je paarden in een groep houdt stuit je al snel op een dilemma tijdens het voeren; de rangorde bepaalt vaak wie recht heeft op het meeste eten en dat is meestal juist niet het paard die de voeding het hardst nodig heeft. Buiten de hoeveelheid heb je ook nog het verschil in voeding van bv veulens, jaarlingen en volwassen paarden. Hoe zorg je nu op een praktische manier dat elk paard zijn eigen voer en de juiste hoeveelheid voedingsstoffen binnen krijgt?

De oplossing is heel simpel: een voerzak!

Nu de merries met hun veulens en een jaarling samen staan is het zaak dat ieder zijn eigen portie krijgt. Zeker nu de veulens hard groeien maar nog langzaam eten is het niet even evident om de moeders ook uit een emmer te laten eten want die zijn veel
sneller klaar en kapen dan het eten van de jongsten weg. De merries krijgen dus ieder een voerzak om en de veulens eten elk op hun gemak uit hun eigen emmer. Inmiddels weten de dames dat ze geduldig moeten wachten tot hun kids uitgegeten zijn en dan bieden ze de zak aan mij aan om verder te gaan met hun hooi.

Voor mij een praktische manier van voeren, ook wanneer er medicijnen of suplementen toegediend moeten worden. Voor de paarden minder stress en onderlinge strijd en dus minder kans op schrokkende paarden die weer een verminderde voedingsstofopname en slokdarmverstopping tot gevolg kunnen hebben. Ook helpt het voernijd te voorkomen of, in geval van reeds aanwezig, te verminderen.