Hiep, hiep, hoera!

We rollen hier van de ene verjaardag in de andere. Woensdag werd onze Cane Corso reu Chicco 11 jaar. Vandaag is de beurt aan Spotje. Is het alweer bijna 13 jaar geleden dat ik haar als prietpruttig klein pupje achter haar moeder aan zag huppelen tijdens het NK Westernrijden? Time flies.

Spotje is mn eerste hondje waar ik heerlijke 'beginners'fouten bij heb gemaakt qua opvoeding. Eigenlijk is ze nooit zindelijk geweest in de nacht maar dat hebben we opgelost door haar altijd in de bench te laten slapen samen met haar 2 JR vriendjes. Spotje ontpopte zich tot een vrolijk en actief hondje. Samen hebben we veel boswandelingen achter de rug, zowel in de Drunense Duinen als in de Lage Kempen. Ik te paard en Spot te voet voorop. En als ze het te warm kreeg of moe werd, dan droeg ik haar bij me. 1x heeft ze een nestje gehad met 5 prachtige pups. Ook was Spot een enorme waterrat. Zeg het woord 'Plons' en ze lag in de dichtstbijzijnde waterbak, plas, zwembad of elke andere vorm van nattigheid. Helaas is die tijd voorbij want met 13 jaar heeft Spot nog weinig goesting in een zwempartij laat staan te plonsen in het drinkwaterbad van de paarden. Daarvoor in de plaats ligt ze de hele dag te slapen in de vensterbank, moet ik haar wakker maken om haar behoeften te laten doen en haar erop attenderen dat ze ook wat moet drinken. Verder is ze zo doof als een kwartel. Enkel in je handen klappen doet haar nog opschrikken. Maar in de loop der tijd hebben we ons gebarentaal aangeleerd en dat werkt ook prima.

Chicco was hond nummer 2 en zijn zindelijkheidstraining ging vele malen beter. Naar de hondenschool is hij nooit geweest maar hij kent alle noodzakelijke commando's, ook zonder stem. Sterker nog, hij is altijd het goede voorbeeld geweest voor alle honden die na hem kwamen. Chicco leerde ze manieren bij en ik moet eerlijk zeggen dat de opvoeding van de anderen nooit zo goed was gelukt zonder zijn hulp. Helaas is hij nooit vader geworden, al was dat wel de bedoeling. Hoe mooi zou het zijn om zulke fantastische nakomelingen rond te hebben lopen, zowel in uiterlijk als karakter? In theorie is het nog altijd mogelijk maar teefje Dora is gesteriliseerd dus dan houdt het snel op.

Beide honden zijn al op leeftijd en ook bij Chicco wordt dat langzaam zichtbaar. Hij speelt nog graag maar minder ruw en trekt zich vrij snel terug uit de drukte van de roedel, ook zijn gehoor neemt stukje bij beetje af. Maar als dat alles is, dan prijs ik me gelukkig want ik hoop dat beiden nog lang bij ons blijven!

Gracie, 6 dagen jong

Geboren

Een laatste kadootje van Potter. Classic Champagne vond ik altijd de mooiste kleurvariant. We begonnen echter in 2006 met een vosje, het jaar erop verloor Secret 6 weken voor het einde haar veulen: een classic champagne meisje. In 2008 volgden nog een vos hengstje en een amber champagne hengstje. Allemaal nakomelingen van Potter. Dit jaar zijn we getrakteerd op niet één maar twee classic champagne veulens, een hengstje en een merrietje. Dat is toch wel heel attent van Potter (en de merries niet te vergeten).

Dit dametje heeft wederom enorme lange stelten waar ze even mee moest oefenen voordat ze er mee uit de voeten kon. Daarnet zag ik haar al in galop door de paddock dus het gaat met sprongen vooruit. Ze hinnikt telkens wanneer ik de paddock bezoek, wat een schatje. Ontwijken heeft geen zin, cupido schiet telkens weer raak. Deze is om op te eten! ;)

Mama Lulu is voor het eerst moeder. Het was even wennen dus besloten we een co-moederschap aan te gaan vanmorgen vroeg. Inmiddels weet Lulu dat liggende veulentjes niet dienen als opstapje om je voet op te zetten zodat je makkelijker je jeukende onderbeen kunt knabbelen. Ook begrijpt ze dat je veulentjes niet mag slaan als ze achter je staan, zeker niet als ze van je eigen vlees en bloed zijn. En het is duidelijk dat de voeding van je kind, voor je eigen voeding gaat en dus even je been in de juiste positie moet zetten zodat de kleine aan de uier kan...

Lulu kan inmiddels prima zelf voor haar dochter zorgen maar krijgt graag een schouderklopje en een liefkozende knuffel van mij. Het is ook niet niks, het moederschap.

De laatste loodjes...

Voor Lulu is het einde van de dracht in zicht en het valt haar niet makkelijk. Het is warm, ze staat tonnetje rond en begint overal jeuk te krijgen. Wat doe je dan? Je gooit je lichaam tegen elke mogelijkheid om te schuren: tegen een stalwand, hooiruif of iets anders wat het mogelijk maakt om te krabben. Lulu is zeker niet de kleinste en ook redelijk plomp in haar bewegingen. Schuren is dus ook echt schuren! Gisteren stond de stal in zn voegen te schudden terwijl madam met haar jeukbestrijding bezig was. Oei, oei!

Stond 3/4 zus Beetle dit voorjaar te genieten van een poetsbeurt, deze dame houdt van het grovere werk! Helaas heeft het ruwe schuren wel gevolgen voor manen en staart maar dat is gelukkig maar tijdelijk en haren zullen weer aangroeien.

Lulu moet nog even volhouden en dan is de kleine daar en de jeuk weer voorbij!

Max

Het is alweer ruim een week geleden dat Max is geopereerd. Max stond niet 100% recht op zijn benen direct na de geboorte maar daar maakten we ons in eerste instantie geen zorgen om. Het komt weleens voor bij pasgeboren veulens en vaak trekt dat binnen enkele weken volledig weg. Dat zal weldra veranderen dachten wij, niet beseffende dat deze jongeman vol energie zat en de hele dag niets anders deed dan rennen en springen. En helaas staat dat nou juist het herstel in de weg.

Nog altijd was er niet veel bijzonders te zien aan zijn benen maar omdat hij na 8 weken nog altijd niet volledig recht stond, liep Max het risico dat zijn actieve bezigheden juist averechts effect ging hebben op zijn beengroei. Concreet zou dit betekenen dat hij, naar mate hij ouder werd, enkel schever zou gaan staan met alle gevolgen van dien zoals artrose op jonge leeftijd tot zelfs ongeschiktheid als rijpaard. Dat wilden wij natuurlijk te allen tijde voorkomen. We stonden voor de keuze om nu te opereren of de natuur zijn gang te laten gaan met de mogelijke bijbehorende gevolgen. Een operatie op latere leeftijd is nl niet meer mogelijk. Het was nu of nooit. Jonge botten, pezen en spieren hebben een enorm herstellend vermogen en passen zich snel aan. Dat hebben wij een 10-tal jaren geleden al met Wolfie ervaren die in de problemen kwam nadat hij het puntje van zijn heup had afgebroken. Ook hij is volledig hersteld, juist dankzij zijn jonge leeftijd.

De oplossing in Max zijn geval is simpel en doeltreffend maar (tijdelijk) niet leuk voor Max en mama Rosa. Met een sneetje van een centimeter ter hoogte van het knie gewricht is het bot aan één kant ‘gestript’ waardoor het gestimuleerd wordt om te groeien. Dit wordt slechts aan één zijde gedaan zodat het been weer recht kan groeien. Omdat Max ‘al’ 8 weken oud was en wij hem de kans hebben gegeven om zelf te herstellen was het noodzakelijk om aan de andere zijde van het gewricht een schroefje te plaatsen zodat verdere groei tijdelijk werd gestopt en het gewricht weer in balans kon komen. We hadden hem op de leeftijd van 3 weken al kunnen laten opereren maar wij blijven (samen met onze dierenarts) voorstander van zelfherstel wat in 90% van de gevallen succesvol is. Maar natuurlijk valt de bijzonder speelse Max daar niet onder! Al zijn geravot heeft dus geen positieve bijdrage geleverd en ga zo’n veulentje maar eens uitleggen dat hij niet zo’n spring in het veld moet zijn…

Enfin, de operatie verliep vlekkeloos. Max kon diezelfde middag weer naar huis en staat nu tijdelijk met mams samen op stal. Ondertussen had ik de stal omgevormd tot ‘kinderkamer’ met speelballen, een likblok etc om zo verveling zoveel mogelijk tegen te gaan. Vier keer per dag wordt de stal uitgemest. De radio staat aan en we brengen regelmatig een bezoekje voor een knuffel of een poetsbeurt. Zelfs de honden komen regelmatig op visite wat Max zeer interessant vindt en ook Muis komt dagelijks een kijkje nemen. Al ben ik een vervent tegenstander van paarden opsluiten, soms is het pure noodzaak in belang van de toekomst van een dier. Dus als het moet, dan zal ik daar toch zeker voor kiezen. En keer op keer verbaas ik me erover hoe paarden ‘in het nu’ leven en zich schikken in hun lot. Rosa taalt er niet naar om de stal uit te lopen, zelfs niet wanneer ik aan het mestscheppen ben of het hooi aanvul. Ook Max lijkt het allemaal prima te vinden. Al is er minder bewegingsvrijheid en staat hij in het verband, nog altijd is hij in staat om op zijn moeder te springen, of houdt hij zich bezig met de speelbal waar hij inmiddels al heel creatief mee bezig is. Het is een ‘uitje’ om verband te verwisselen, want daarvoor mogen ze even van stal. Niets geen pogingen om te ontsnappen of snel de paddock in te schieten. Bijzonder toch.

De prognose is 100% herstel. Max is verzekerd van een goede toekomst en daar tekenen wij voor!

Pleasure's Society Queen aka Abby

Abby is alweer 6 weken oud. Time flies! Beetle neemt haar taak als moeder zeer goed op. Zou het verschil hebben gemaakt dat ze afgelopen winter de zorg voor Elena over heeft genomen na het spenen? Na een aantal weken aan huis te hebben gestaan is Beetle met dochter verhuisd naar de grote wei met schuilstal. Het weerzien van Beetle met Elena werd aanvankelijk niet met luid gejuich ontvangen. Nu Beetle haar eigen veulen had wilde ze niets meer van haar weten. Even afzien voor Elena maar een weekje later is de situatie alweer heel anders en is het een gezellig trio.

Abby is een zeer aanhankelijke dame en is niet bij mensen weg te slaan. Tijdens het voeren laat ze het eten links liggen en komt ze liever buurten en knuffelen met ons. Qua karakter is ze ook niet snel onder de indruk van iets; precies zoals we het graag zien. Dit gaat een stabiele dame worden, een heerlijk paard die zich makkelijk aanpast aan nieuwe situaties. En ook met Elena kan ze het prima vinden.

Zodra ook Lulu haar veulen geboren en sterk genoeg is, worden alle veulens en jaarling Elena samen in één groep gehouden. Dat wordt vast één groot feest!

Liefde is...

Samen rollen in het gras.

Max in de groep

Max is een enorme donderkop. Hij is lekker zelfverzekerd. Dat mag ook wel met een moeder die werkelijk alles toestaat. Af en toe denkt hij dat hij dezelfde privileges heeft bij de andere paarden in de groep maar dat valt dan vies tegen! Sommige signalen worden heel duidelijk aangegeven zoals bv bij Lulu maar volledig in de wind gegooid door macho Max. Tja, dan krijg je de wind van voren! Bij Ravi is hij een stuk voorzichtiger, da's een echte man ;) Lilly wordt nog wel eens verward met zijn moeder, tja, bruin is bruin. Maar ook daar is hij dan snel achter..

Hoe gaat het met Potter?

Tja, oordeel zelf...

Opendeur in beeld

Hiep, hiep, hoera!

Vandaag is Izzy 18 jaar geworden en dat is een hele prestatie! Ten opzichte van vorig jaar lijkt ze er alleen maar jonger op geworden. Sommige mensen verwisselen haar zelfs voor de 15 jaar jongere Sizo! Nou, een mooier compliment kun je haast niet krijgen (behalve als je Sizo heet :)).

Echt graag op de foto gaat Izzy niet meer. Vroeger daarentegen wel. We hebben toch nog maar een poging gewaagd...

Zo gaaf!

Sinds vorige week staan de paarden (groep van 5) in een verse wei. Om ze niet direct teveel gras te laten eten staan ze 's nachts in de paddock met schuilstal die grenst aan de wei. Daarnet ging ik op mn stalen ros naar de wei om de paarden binnen te halen.

Bij aankomst stond de hele groep helemaal achterin en hadden ze me nog niet gezien. Ik fluit met mn vingers tussen mn lippen en roep de paarden op de 'Tennessean' manier. Ed is de eerste die opkijkt en voor ik het weet hoor ik een gedonder van 'kataklop, kataklop' en denderen 5 paarden in noodtempo recht op mij af de paddock in. Ik sta met glimlach van oor tot oor te genieten van de grond die onder mijn voeten trilt en het zien van mijn paardjes die zo enthousiast op me afkomen.

Nee, ze komen niet om te eten. Ik voer 1 x per dag wat bij en dat is in de ochtend dus geen truukjes om ze naar binnen te lokken maar 'gewoon' enthousiaste dieren die duidelijk geen hekel aan me hebben. Goh, wat heb ik het weer getroffen met ons beestenspul.

Sorry, geen foto dit keer!