Opendeur in beeld

Met dank aan fotografe Bianca de Bruyn www.b-focus.eu

Elena PG

Ons Paso meisje hier 10 dagen oud:

This way of Life

Demonstration Natural Walking Horses in Belgium

Love is in the air...

Nog amper bekomen van de opendeur bereikt ons maandagochtend het goede nieuws vanuit Amerika dat onze Beetle drachtig is van de Heritage hengst NFF Wilson's Society King. En dat betekent dat Beetle binnenkort naar België verhuisd!

Iets dichter bij huis, of liever gezegd; thuis! is Rose drachtig gescand van onze Potter. Rose is beschikbaar maar indien wij geen geschikte kandidaat vinden dan zal zij in 2011 bij ons een volle broer of zus van Jazz verwachten. En nee, we zijn er nog niet want gisteren is ook Lulu gedekt door Potter!

Wij kijken uit naar 2 tot 3 Tennessee Walker veulens in 2011.

Deuren wijd open

Afgelopen zondag was het dan zover en vond onze jaarlijkse opendeur dag plaats. Het is altijd weer een race tegen de klok om alles aan kant te hebben. Een evenement als deze is natuurlijk ook een uitgelezen moment om alle geplande klussen nu eens echt af te maken. En daar werd ook met man en macht aan gewerkt!

In de weken voorafgaand werden alle zeilen bijgezet en dankzij de vele helpende handen zag onze locatie er afgelopen zondag uit om door een ringetje te halen. Het was een druk bezochte dag met droog weer. Wat een geluk! De paarden zetten hun beste beentjes voor en Paloma was zo lief haar veulen tijdig op de wereld te zetten. Elena en het veulen van Lilly waren zeker grote publiekstrekkers.

Alle mederwerkers, standdeelnemers en vrijwilligers hartelijk bedankt voor jullie bijdrage aan het succes van deze dag en de promotie van gangenpaarden!

Een korte impressie hieronder. Meer foto's volgen snel!

Eindelijk!

Even voor middernacht werd Elena geboren. Moeder en dochter maken het wonderwel. Dit is ons eerste Paso veulentje en we zijn heel benieuwd hoe ze zich verder gaat ontwikkelen.

Afwachten..

Het is niet makkelijk wanneer je uitkijkt naar een veulen en niet weet wanneer de merrie eigenlijk is uitgerekend. Paloma is drachtig bij ons gekomen, dekdatum onbekend. Nu weten we wel dat ze in mei vorig jaar een veulen heeft gekregen dus vanaf dat moment kan ze gedekt zijn, ze stond immers de hele periode bij de hengst.

Begin april begon ze al met een uier te maken, nu dus ruim 5 weken geleden. Normaal reken ik een 3-tal weken vanaf het aanmaken van de uier tot de geboorte. Niet bij deze dame dus. Paloma zelf geniet met volle teugen van alle aandacht; een paddock met stal, veel eten en een wei, alles direct in het zicht van ons mensen om haar zo nauwkeurig mogelijk te kunnen monitoren. Vorige week begon ze even te waxen maar dat hield diezelfde dag weer op. De banden zijn helemaal los, althans dat denk ik dan en de volgende dag blijkt dat ze nog losser kunnen...

Het spannende is de naderende opendeur die as zondag plaats vindt. Het zou fijn zijn voor ons allemaal als de kleine dan al is gearriveerd.

Afwachten dus!

Trip tript over zijn bal....

Update Cysmo & Cyril

In april werd ik gealarmeerd over 2 vondelingetjes van een paar dagen oud. Na de eerste hulp te hebben uitgevoerd (op temperatuur brengen en suikerwater geven) werd CatShelter gebeld voor verdere bijstand. Al snel konden we de 2 kleine fruttels bij een moeder met kittens van dezelfde leeftijd plaatsen die de jongens direct accepteerden.

Cysmo en Cyril maken het nu goed. Cyril (de grijze) bleek een absces onder zijn voetzool te hebben wat nog voor een serieus probleem zorgde maar nu gaat alles veel beter. Door de hechte band van de 2 broertjes wordt gezocht naar een adres waar ze samen liefdevol kunnen opgroeien. Bij voorkeur binnenshuis omdat Cysmo een witte vacht heeft en gevoelig is voor zonnebrand.

Interesse? Neem contact op met Catshelter zodra ze voor adoptie beschikbaar zijn.

Blij met een oude doos ;)

Door de jaren heen heb ik al diverse keren gedacht dat Izzy niet lang meer bij ons zou zijn. Haar broer overleed 6 jaar geleden al en toen Izzy een half jaar later achteruit ging raakte ik volledig in paniek. Telkens knapte ze dan toch weer op. 2 winters lang had ze last van arthrose in haar pootjes. Haar chronische darmproblemen hebben het haar zeker niet makkelijk gemaakt en veel pijn bezorgd. Een oplossing hebben we nooit gevonden ondanks alle pogingen. Vorig jaar om deze tijd waren vrijwel al onze katten doodziek van een eng griepvirus. Ik dacht echt dat Izzy haar laatste uren geteld waren.

In september had ze weer een terugval; graatmager, veel overgeven en zindelijk ho maar. Haar eeuwige darmproblemen speelden steeds hoger op en ze had veel pijn. Ze was niet meer terug op gewicht gekomen sinds het virus in mei en was echt vel over been. Meerdere avonden nam ik afscheid niet wetende of ze er de volgende ochtend nog zou zijn. Net voor Horse Event ging het echt niet meer en dacht ik dat ik haar beter uit haar lijden kon verlossen. Bij die gedachte moest ik zo huilen dat ze bij me op schoot kroop en flink begon te spinnen. Geen zorgen, madam ging nergens heen.

Ze overleefde mn 3 dagen afwezigheid tijdens Horse Event, werd weer zindelijk en nam toe in gewicht. Vraag me niet hoe en waarom maar het gebeurde en nu zit ik met een mooie oude dame op schoot te typen. Izzy is een zeer veeleisende, aandachtvragende bejaarde dame die elk mogelijk moment bij me op schoot ligt. Niet altijd even makkelijk maar ik zou niet anders willen!

Hiep, Hiep Hoera, Izzy is 17 jaar!

Sam logeert bij 'oude' bekenden

Met het vertrek van Jazz eind maart miste Sam een speelmaatje. De afgelopen weken bracht hij samen met Lilly en Trip door maar die is eigenlijk nog te jong voor flinke stoeipartij. Monique bood echter een opfokplekje aan samen met de bijna 2 jarigen Dean en Nilam en de volwassen Jake en Omar. Geweldig!

Gisteren, exact 1 jaar nadat we Dean en Nilam bij Bert en Monique hadden gebracht vertrokken we met Sam naar het prachtige Dwingelo. Het was een lange reis maar Sam sloeg zich er dapper doorheen en stond na een half uur al te soezen. Wat een voordeel om met een automaat en cruise control te kunnen rijden. In Dwingelo troffen we Dean, Nilam en de grote ruinen in hun fonkelnieuwe paddock paradise. Helemaal geweldig! Sam mocht eerst even de omgeving verkennen in een weitje terwijl de rest in de buitenrand liep en nieuwsgierig kwam kennismaken.

Mijn hemel, wat zijn die jongens gegroeid en mooi geworden in 1 jaar tijd! Dean lijkt sprekend op Lilly met een vleugje Potter, Nilam heeft de schitterende kruloortjes van papa en het mooie compacte lichaam van Dusty Rose. Ik ben apetrots!

We hadden allemaal zo'n fijn gevoel bij de kennismaking dat de jongens bij Sam gezet werden. Alles verliep vlekkenloos. Sam was ietwat onzeker maar durfde wel aan te geven dat hij de neus van Nilam en zijn achterste toch niet prettig vond. Zo hoort t ook! Vanmorgen kreeg ik al een berichtje dat de 3 musketiers met elkaar aan het ravotten waren. Heerlijk! Dit is precies wat Sam nodig had.

Klossen door de bossen

Ik geloof niet dat ik eerder zo blij ben geweest met de komst van het voorjaar, alhoewel, afgelopen nacht heeft het hier in Hechtel toch nog 4 graden gevroren! Anyways... de zon doet wonderen en ik rij dagelijks 2 tot 3 paarden om de schade van de strenge winter in te halen.

Door de kou is Lulu niet gereden zoals gepland en de laatste weken heb ik voorzichtig de draad weer opgepakt. De Amerikaanse '60 dagen training' blijkt in geval van Lulu een totaal ander resultaat te hebben opgeleverd dan jaren geleden bij de zwarte merrie Shi. Met haar reed ik zo weg, de richting die ik uit wilde, in mijn tempo en in een stabiele gang. Met Lulu rijd ik weliswaar weg zonder bokken en brokken maar stuur, gaspedaal en gangwerk is 'op goed geluk!'. Het enige wat werkt is de rem en heel eerlijk, dat is dan toch wel weer fijn, zo niet een absolute noodzaak. Het leuke aan Lulu is dat ze het leven als één groot feest ziet en overal plezier aan beleeft. Er zit geen vleugje onwil in haar en dat maakt het werken met haar ontzettend fijn.

Haar werkwillige karakter zorgt voor teamwork en vertrouwen. Zo hebben we gister voor het eerst in de buitenpiste gereden na diverse sessies in roundpen. Vrolijk denderde Lulu achter haar maatje Spirit aan totdat ze na een 20 minuten ook in staat was om zelfstandig door de bak te lopen. Oei, dit klinkt wel erg onervaren of niet? Maar dit is een hele stabiele jonge meid die je niet zomaar van haar padje krijgt. Na nog een paar keer de 'HO'-knop te hebben geoefend weet ik het zeker: wij rijden door het bos weer naar huis, zij het geleid door de ervaren Spirit.

En zo vertrokken we net als ruim een maand geleden met Ravi voor het eerst naar buiten. Het rood/witte plastic wappert nog steeds bij het ingezaaide stukje gras van de buren. Ik geloof niet dat Lulu het überhaupt is opgevallen... Het eerste en tevens enige obstakel tijdens de 20 minuten durende rit was de afzetting om auto's uit het bos te weren. Nee, daar paste Lulu echt niet door hoor! Ook toen Spirit voor de 2e keer toonde hoe het werkte was Lulu niet overtuigd. Ik ben afgestegen en samen liepen we door de smalle opening. Het opstijgen ging weer braaf, maar ow, ze is wel groot hoor!

De rest van de rit was vooral klunsig over de oneffen bospaden; naar beneden sneller, omhoog langzamer, botsend tegen Spirit die voorop liep maar haar vriendin graag begeleidde. De militairen op het domein direct naast het bospad waren druk aan het schieten maar dat deerde de paarden niet. Bijzonder! Hoe onervaren Lulu ook is, het wederzijdse vertrouwen is er absoluut en dat is de sleutel tot succes.

Voor Lulu zijn de wandelingen door het bos veel interessanter dan het 'saaie' werk in de piste dus in de toekomst zullen we veel oefenen op onbekend terrein.