Vorige week maandag kreeg ik de schrik van mijn leven. Lilly stond abnormaal stil in de paddock en bewoog heel stram. Omdat ik zelf aan mn voet ben geopereerd kon ik niet naar de wei in het bos, zeker niet met de sneeuw. Dus moest Lilly naar huis gebracht worden, een wandeling van ca 500 meter. Normaliter leggen de paarden dat in 10 minuten af, dit keer duurde het veel langer. Ondertussen 'liep' (strompelde) ik thuis op hete kolen en werd ik met de minuut bezorgder. Ondertussen had ik de dierenarts al gebeld. Hoefbevanging lag zeker in de lijn der verwachting, maar hoe kan dat nu ineens gebeuren? Het voedingsschema was niet veranderd en naast een portie hooi kreeg Lilly slechts een handje vol kruidenmuesli per dag in een voerzak. Voer stelen was onmogelijk. Hoe lang was dit al gaande? Ik heb een hele nauwe band met mijn paarden, in het bijzonder met Lilly. In een oogopslag zie ik of er iets verkeerd is maar ja, na mijn operatie was ik aan huis gekluisterd en afhankelijk van de zorg en het inzicht van de hulpen. Had ik dit eerder kunnen herkennen? Hoe lang had ze al pijn?
Na een half uur belde ik op om te vragen waar ze bleven. Lilly deed met moeite 3 passen en viel dan weer stil. Het kostte veel moeite om haar vooruit te krijgen. Uiteindelijk hebben ze met 3 man haar naar huis gebracht met behulp van een touw achter haar billen langs, net zoals we een veulen leren om aan een halster mee te lopen. Toen ze eenmaal bij de poort stond en ik haar naam riep gooide Lilly haar hoofd omhoog en oren naar voren. Oef, dat was tenminste iets. Vanaf dat moment liep ze weliswaar uiterst moeizaam maar zonder dwang de laatste meters tot in de paddock. Deze verhuizing had in totaal een uur geduurd. Ik vond het vreselijk om haar zo te zien en had spijt dat ik ze naar huis had laten halen. Feit was wel dat ik haar hier zelf kon verzorgen en ze in paddock en op stal in een dikke laag vlas kon staan.
De dierenarts bevestigde mijn vermoeden. Lilly stond in de typische stand van hoefbevanging: alle gewicht op de achterhand, de voorbenen volledig ontlasten. Ze trilde enorm en ze stond opgetrokken van de pijn. In eerste instantie constateerde de dierenarts hoefbevangen van voren, mijn opmerking dat ze rechtsachter niet steunde werd genegeerd waarschijnlijk omdat ik redelijk in paniek was. 2 dagen later nadat ik wederom een opmerking maakte over haar achterhand moest er helaas bevestigd worden dat ze rondom bevangen was. Lilly werd behandeld met een ontstekingsremmer die tevens pijnstillend werkt en we begonnen met 3 x daags haar voeten te koelen. Dit deed ik in emmers water omdat het minder troep gaf dan afspuiten. De dierenarts kwam dagelijks om haar in te spuiten, hij vond dat het beter ging maar de verschillen waren minimaal.
Koortsachtig ging ik op zoek naar alle informatie over hoefbevanging. Ik had dit nog nooit aan de hand gehad en wilde Lilly zo snel mogelijk pijnvrij en beter krijgen. Helaas zijn er veel verschillende theoriën over de mogelijke behandelingen, veelal staan ze lijnrecht tegenover elkaar. Wat nu?? Ik besloot op mijn gevoel af te gaan (erg moeilijk als je zo emotioneel bent) en een behandeling te kiezen die mij het best aanvoelde. Jeetje wat was dit moeilijk!
Mijn smid gaf advies 1 wat bekappen betreft, de dierenarts advies 2 en Jamie Jackson in zijn boek Founder advies 3. En wees gerust, de adviezen lijken echt niet op elkaar hoor! Ik koos voor het laatste, nu nog een bekapper vinden die ervaring heeft met bevangen paarden, we hebben het immers over mijn Lilly. Natuurlijk kon ik de 'meesters' in natuurlijk bekappen niet bereiken, gelukkig wint de aanhouder altijd. Piet Loof was erg behulpzaam, gaf advies en verwees me naar de geschikte persoon. Vakmensen zijn altijd druk maar met heel veel geluk kon ik Lill diezelfde week nog bekapt worden (inmiddels was het al vrijdag). Ook qua medicatie en supplementen was het een giga aanbod van mogelijkheden. Hierover later mee.
Lilly bewoog nog altijd erg voorzichtig en verkoos de stal boven de zandpaddock, het onvermijdelijke stukje over beton (hooguit 2 meter) was uiterst pijnlijk. Op stal lag ze veel om haar voeten te ontlasten. Tijdens het bekappen hield Lilly zich ijzersterk. Ze gaf braaf haar voetjes en gaf aan dat ze pijn had door met haar hoofd te schudden. Geen één keer trok ze haar voet terug of zwaaide met haar staart. Met de nodige pauzes werd ze probleemloos bekapt en werd de druk van haar tenen gehaald. Er werd gewaarschuwd dat ze door de standverandering 2 dagen iets meer pijn kon hebben. Het advies van volledige stalrust besloot ik te negeren en ik gaf Lilly de stal met paddock. Uiteindelijk kan zij zelf bepalen of ze wil lopen of niet, niemand dwingt haar. Haar hooirantsoen en water liet ik echter wel in de stal. De volgende ochtend trof ik een merrie aan in een goed humeur. Lilly voelde zich duidelijk beter! Enigszins opgelucht kon ik weer ademhalen. Ook de dierenarts bevestigde dat we uit de acute fase raakten. YES!
Nb. de foto is genomen op 16 januari, een paar dagen voor mn operatie. Foto's van de acute periode zijn niet gemaakt, simpelweg omdat dat verre van belangrijk is op dat moment.
