Jazzman

Vandaag was de dag dat Jazz verhuisde naar zijn nieuwe mensen en hun paarden. Dat is toch altijd weer een spannend en tikkeltje emotioneel moment. In tegenstelling tot de weersvoorspelling was het prachtig weer met een stralende zon. Dat maakt alles zoveel makkelijker!

Buiten de rit naar de kliniek voor castratie had Jazz niet in een trailer gestaan. Ik probeerde zijn vertrek zo goed mogelijk te plannen zodat alles soepeltjes zou verlopen. De trailer werd in de rijbak gezet naast de paddock van Jazz, Sam, Secret en Rose. Zo kon iedereen dicht bij elkaar blijven, ook tijdens het laden. Wel zo fijn voor Jazz.

Met een nieuw halster om liep hij braaf mee de bak in. Ik had bewust gewacht met voeren in de hoop dat zijn aandacht vooral op 'eten' gericht was en minder op de plek waar hij eten zou krijgen. De voerzak stond al klaar bij de trailer en Jazz liep er direct op af, de trailer totaal negerend. Onbevreesd nam hij de eerste stappen op de laadklep, halsreikend naar het voer. We namen de tijd en Jazz deed zijn uiterste best om zich zo lang mogelijk te maken om wat voer te pakken te krijgen maar toen dat niet lukte zette hij toch maar een stapje verder de trailer in. Het geheel duurde misschien 5 minuten voordat Jazz beloond werd met zijn ontbijtje. Op zijn gemak stond hij te knabbelen terwijl de laadklep zich achter hem sloot.

Nog een laatste aai en knuffel voordat de deur sluit en Jazz is klaar voor vertrek. Zonder enig gehinnik of gestommel van zowel Jazz of zijn achtergebleven familie rijdt de auto met trailer even later het terrein af. Ik laat een diepe zucht... Wat fijn om te zien dat Jazz is uitgegroeid tot een stabiele, onafhankelijke 2 jarige jongeman. Het is goed zo.

A farmersgirl wooden shoes...

Oh ow...

Als ik ver terug graaf in mn geheugen dan heb ik een jaar of 13 geleden al gezocht naar Rocky Mountain Horses in Amerika. Mijn streven was om deze chocolade gekleurde paardjes eens te bezoeken tijdens één van de trips naar Amerika. Destijds was Internet nog in opkomst en websites waren schaars. Ook het ras was nog erg jong (eind jaren '80) en fokkers kon je op 1 hand tellen. Het is er nooit van gekomen.

De eerste Rockies/Kentuckies (vaak dubbel geregistreerd) ontmoette ik in Europa 5 jaar geleden: bij fokker Armin in Frankrijk en privé bezitter Margo in Nederland. Little did I know dat ik toen al ons toekomstige paard had ontmoet.

Als fanatiek Tennessee Walking Horse fokker en gangenpaardliefhebber wilde ik mijn kennis en ervaring uitbreiden. In 2009 besloten we ons aanbod te verbreden door ook rijlessen met andere gangenpaardenrassen aan te bieden. We twijfelden tussen de Rocky/Kentucky Mountain horse en Paso Peruano. Het werd de Paso. Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan. In het najaar van 2009 werd ik examiner van Kentucky Mountain Saddle Horses en de wens naar een Rocky/Kentucky werd groter. Verschillende paarden passeerden de revue zonder tot aankoop over te gaan.

Het lot besloot dat één van de eerste Rockies die ik ooit in levende lijve ontmoette weer op ons pad kwam: Bungee. Wie had dat gedacht? Een 10-jarige merrie met een verfijnd koppie en prachtige oortjes die verraden dat een snufje Walker bloed door haar aderen stroomt. Na een korte inwerkperiode zal deze struise dame als les/workshop paard ingezet worden.

Hij is er!

Eindelijk was het dan zover. 17 maart begon Lilly met kegelen. Hoewel je er op hoopt en wacht gooit het toch altijd weer je hele schema overhoop. Donderdag sijpelde de biest vrolijk langs Lill haar benen en spoot bij elke pas naar links of rechts. De hondjes vonden het erg lekker...

Om half 11 's avonds (ik had mn bedje op stal geïnstalleerd) ging Lilly liggen en begon met persen. Ik zag 2 witte benen, gevolgd door een donker neusje. Het veulen lag gelukkig in de goede positie. Binnen 10 minuten waren we weer een Walker rijker. Hengstje nummer 7 op een rij! Ach, we weten bijna niet beter meer. Nu was het wachten op de 3 belangrijke dingen voordat we onder de wol konden kruipen: drinken, plassen en mesten.

Daar stonden we dan, op een afstandje te kijken hoe moeder en zoon hun band versterkten. Lilly likte haar kind droog, Spotje vond dat ze daarbij moest helpen en nam het hoofdje voor haar rekening. De tijd verstrijkt. Het veulen is een minimaal zwart tobiano, volgens Dr. Spoonenberg; lange witte benen met toefjes wit in manen en staart, verder is hij zwart.

3 uur na de geboorte lukt het met enige hulp om op de benen te staan maar drinken ho maar. Ook de afgetapte biest krijgen we niet binnen bij onze nieuwgeborene. In overleg met de veearts spreken we af de volgende dag tenminste biest, zo niet plasma toe te dienen. De volgende ochtend lukt het nog altijd niet om zelfstandig op te staan en de zorgen nemen toe. Ook Lilly is er niet gerust op en tikt voorzichtig met haar hoef de kleine aan om hem te motiveren op te staan. Rillend blijft hij op de grond liggen. Op dat moment slaat bij mij de bezorgdheid om in lichte paniek.

Gelukkig lijkt het wat beter te gaan in de uren die volgen. Besloten wordt om het veulen de kans te geven om zelfstandig aan te sterken. Aan het einde van de dag checken wij zijn bloed op voldoende anti stoffen. Het is niet wat het moet zijn maar toch duidelijk boven het minimum; geen extra plasma is nodig. Toch is mijn onrust nog niet helemaal verdwenen, dit in tegenstelling tot die van Lilly die volledig gekalmeerd is.

De volgende 2 dagen hou ik Oreo zijn eerste nakomeling nauwlettend in de gaten. Hij blijft wiebelen op de benen en doet niet veel meer dan drinken en weer languit liggen. Eigenlijk ook niet zo verwonderlijk met die enorme lange benen! Echt nagedacht over een naam had ik niet. Het wordt iets stoers: Pleasure's Triple X. Alle beetjes helpen tenslotte nietwaar?

Langzaam neemt mijn vertrouwen toe. Tot meneer weer iets nieuws bedacht lijkt te hebben; vastliggen. In eerste instantie valt het niet op maar na hem 10 keer van de muur af hebben getrokken omdat hij op zijn rug met de benen in de lucht lag kon er bijna geen toeval meer zijn: kennelijk ligt dit lekker? De meest vreemde ligposities neemt hij aan, het wordt tijd dat ik deze op beeld vast leg...

Dat gaan liggen ook geen gemakkelijke klus is blijkt wel uit deze foto's:



Op zondagmiddag is het dan eindelijk droog en mogen moeder en zoon de wei op. Het doet me goed om te zien dat er wat meer beweging in de grote kleine zit. Hij is erg nieuwsgierig en onbevreesd. Lilly gaat er nog een zware boterham aan krijgen ;)

Tromgeroffel....

Er is een kleine in aantocht! Niets nieuws inderdaad maar het wordt nu toch wel heel erg spannend. Lilly was uitgerekend voor 6 maart. Blij was ik toen ik zag dat ze nog niet van plan was om te bevallen. Het was ook nog veel te koud! Toen het weer zachter werd vond ik het wel tijd worden maar onze ervaren Lill laat zich echt niet pushen.

Gisteravond zag ik dan eindelijk dat ze begon te kegelen. Goed, het was ter groote van een speldeknopje maar toch.. Ik weet nog dat Dusty Rose binnen 3 uur na het zien van deze minescuul kleine kegeltjes de gitzwarte Nilam op de wereld zette. Afgelopen nacht ben ik met grote regelmaat heen en weer gependeld van mijn bed naar die van Lill. Ze lijkt de aandacht heerlijk te vinden en zeg nou eerlijk; welk paard krijgt een schoon bedje meerdere malen per nacht??

Het kegelen neemt toe maar nog altijd geen kleine. Telkens wanneer ik een ongewoon geluidje hoor sprint ik slaapdronken weer naar stal om te ontdekken dat Lill lekker gerold heeft of haar ietwat jeukende wintervachtje heeft staan schuren aan de wand.

Inmiddels ben ik brak en zet Lill in de vroege ochtend op de wei, de beste en schoonste plek om te bevallen. Ik maak nog een foto van haar uier en ontdek dat ook hoogdrachtige merries nog prima achter hun oren kunnen krabben met hun achterhoef waardoor de uier volledig in beeld komt. De volgende foto's zijn met veulen aan haar zij!

Mijn bos-cross-pony

Gisteren heb ik een uniek moment ervaren. Bijna 5 jaar na zijn geboorte zijn Ravi en ik voor het eerst een buitenrit door het bos gaan maken. Al maanden noem ik hem liefkozend 'mijn boscrosspony'. Met zijn wintervachtje en iets te goed gevulde lijf ziet hij er stoer maar aandoenlijk, ietwat pony-achtig uit ondanks dat hij toch 1.57m meet.

Sinds juli is Ravi onder zadel. In september werd hij gecastreerd en na zijn herstel heb ik hem veel minder kunnen rijden dan ik zou willen door de koude wintermaanden. Nu het weer eindelijk zachter is geworden hebben we het rijden weer opgepikt. 5 weken stilstaan (lees: in wei en paddock) doet hem niets. Vorige week hadden we een fijne rijles. Het is positief verbazend om te zien hoe Ravi vooruit gaat ondanks het weinige rijden. Gisteren hebben we eerst weer wat in de bak gereden om samen met Spirit een blokje om door het bos te gaan. Ik was razend nieuwsgierig hoe Ravi dit zou ervaren.

Het begon al goed bij het terrein van de buren die een stuk grond hadden afgezet met wapperend rood/wit plastic. Vreemd genoeg boeide het Ravi niets...
We liepen door de straat uit en het bos in. Braaf liep hij zowel naast als achter Spirit. Een volgende obstakel was het smalle poortje om auto's te weren uit het bos. Nou, dat past dus waar doe je moeilijk over?, zou Ravi wel gedacht hebben. Even verderop lag een enorme boom die is gekapt waar de meeste van mijn paarden toch wel raar naar keken maar nee, een boom is een boom, of ie nou staat of ligt.
Het ritje duurde een 15 minuten, niet lang maar meer dan genoeg nieuwe prikkels voor onze Raaf. Toen we achter het pad opreden was de grasmaaiende buurman reden voor Spirit om in de remmen te gaan staan. Nou, Ravi stapte gewoon door want dat is immers gewoon de buurman met een grasmaaier!

Wat mij betreft is Ravi geslaagd met een dikke 10!

De kraamkamer is klaar!

Het heeft bloed, zweet en tranen gekost maar het is gelukt. De 'kraamkamer' is dan eindelijk opgeknapt en hoog drachtige Lilly kan haar veulen in de voor haar welbekende maar nu ook goed afgewerkte stal en paddock ter wereld brengen. Afgelopen nacht kon ze de stal inweiden.

Al jaren was er het voornemen om 2 stallen te voorzien van houten wandpanelen en een stenen vloer. Telkens weer was er een klus die voorrang kreeg. En ja, in de zomermaanden is de nood op een goede vloer ook veel minder belangrijk dan in de winter. Dit najaar hadden we een klusteam de opdracht gegeven en waren we zelf al begonnen met het afbreken van het binnenwerk. Helaas kwam het team niet opdagen waardoor we dit koude voorjaar de klus alsnog zelf moesten klaren. Oscar en onze cowboy hebben de laatste dagen hard geploeterd om nog voor de bevalling van Lilly de stal af te krijgen en met succes!

Gisteravond stapte Lilly vol trots haar babykamer in. Kan het zijn dat een paard zich realiseert dat al het gezwoeg speciaal voor haar was? Zo leek het anders wel! De stenen vloer is voorzien van een dikke laag vlas waar straks nog een lekker strobedje overheen komt. Lilly geniet al zichtbaar en is niet uit haar stal weg te slaan. Als haar veulen er eenmaal is zal het alleen maar erger worden! Ook voor mij wordt het een stukje makkelijker en kan ik 's avonds en 's nachts even snel naar buiten wippen om haar te controleren. Deze paddock en stal heeft al veel geboortes op haar naam; Daisy, Ollie, Ravi, Sakara, Bud, Dean, Nilam en Sam zijn op deze plek ter wereld gekomen. Na 10 jaar was een opknapbeurt geen overbodige luxe. Laat de kleine maar komen!

Hoor de vogeltjes fluiten!

Eindelijk, het is voorjaar! Voor de 3e dag op een rij schijnt er een stralende zon in de vroege ochtend terwijl het gras wit uitgeslagen is van de bevroren dauw.

Nu Lilly op het einde van haar dracht is wordt ze extra in de gaten gehouden. Haar uier is nog niet helemaal volgelopen maar je kunt het nooit weten dus elke ochtend ga ik haar direct controleren. Ondanks dat het nog vroeg is bruist het om me heen van de activiteit. Ik kan echt met volle teugen genieten van alle vogeltjes die om het hardst fluiten. In de verte hoor ik een bonte Specht met zn snavel in de boomstam hameren. Aan de bosrand zitten de Vlaamse Gaaien maar ook de merels, mussen en vinken in de tuin en wei fluiten dat het een lieve lust is.

Na deze lange winter die het koudst in meer dan 15 jaar is geweest lijken ze nog mooier te fluiten dan anders. Met het voorjaar komen ook de knoppen in de bomen, de krokussen en tulpen steken hun hoofd boven de grond en weldra zal alles weer beginnen te groeien en bloeien. Ik kan niet wachten tot de weides weer mooi groen zijn en de veulentjes dartelen in het hoge gras. Wat een heerlijke tijd gaan we weer tegemoet!