Gisteren hadden we (net als vandaag) een prachtige dag vol zonneschijn en een aangename temperatuur. Een uitstekend moment om met de camera naar de paarden te gaan. Deze zeer gemixte groep van 5 (verschilt qua leeftijd, ras en geslacht) is een genot om naar te kijken. Ze trekken heel goed met elkaar op en zijn een hechte club.
Ed is de trotse leider van de groep. Hij is stapelgek met zijn meiden. Beetle oefent haar aankomende moederschap door zich over Elena te bekommeren en is Ed haar rechterhand als het erop aankomt om het jonge grut in het gareel te houden. Amber en Anouck puberen er vrolijk op los en dagen Elena regelmatig uit om lekker mee te spelen. En dat levert altijd weer schone kiekjes op!
Tijdens een opruimmanie (moet ook eens gebeuren) kwam ik oude cd's tegen waaronder één met foto's van mijn reis naar Colorado. Time flies, dit jaar is het alweer 10 jaar geleden. In 2001 vloog ik een week na 9/11 naar Steamboat Springs om Walkers te selecteren voor Europa en te genieten van vele trailritten. Meerdere malen mocht ik mee koeien vangen en natuurlijk reed ik op een Tennessee Walker. Mijn favoriet Warior was een giga ruin van 1.65m die zeer imposant overkwam maar op je pinken te rijden bleek. Ik verloor mn hart aan dit paard en aan de herfst in Colorado. Wat een prachtige natuur.
Destijds was ik nog niet voorzien van een digitale camera maar toch wist een collega op het reclame bureau waar ik op dat moment werkte een mooie collage te maken van de korrelige foto's. Volgens iedereen was het super reclame voor Marlboro, ware het niet dat die altijd rokende heren te paard in hun advertenties gebruikten. Inmiddels ben ik al jaren gestopt!
Voor Warior liep het minder goed af. Ik heb nog geprobeerd om hem naar Europa te halen maar hij was reeds verkocht. Onlangs hoorde ik dat hij 1,5 jaar geleden is overleden. De wereld is weer een superpaard armer. Bummer. Ironisch genoeg woonde onze Spirit in 2001 in Steamboat Springs al heb ik haar toen niet ontmoet. It's a small world...
Zo, dat is een hele mond vol, niet? Nieuwe regels zorgen weer voor extra onkosten. Lang werd aangekondigd dat op Europees niveau een getuigschrift van vakbekwaamheid nodig was voor transport van dieren, ongeacht of je je betreffende rijbewijs bezit. Het onderscheid zit m in privé vervoer of commercieel maar hoe ziet de wet dat?
Vervoer > 50 km en grensoverschrijdend vervoer wordt al gauw gezien als commercieel vervoer dus best zorg je dat je je papiertje op zak hebt om maar op orde te zijn. Moeilijk? Nee, in geen geval. Tot op het lachwekkende af eigenlijk. 25 multiple gok vragen waarvan 15 algemeen en 10 specifiek op het dier wat je wenst te vervoeren (paarden dus). De vragen (en antwoorden) kun je op voorhand al vinden in het cursusboek. Binnen 5 minuten stond ik dus weer buiten, maar wel € 100,- armer en het lijkt wel of het daar allemaal om te doen is. Door de staat te verrijken met een handvol euro's mag ik straks geoorloofd door heel Europa met een paard in de trailer rijden.
Want ja, met paard in de trailer naar Duitsland voor een demonstratie, dekking of om het dier bij zijn nieuwe eigenaar afleveren wordt allemaal gezien als commercieel transport. Of dit papiertje enige kennisverrijking tot gevolg heeft gehad is maar zeer de vraag maar we zijn weer volledig op orde.
Roos kwam 6 jaar geleden bij ons wonen. Zij was het eerste (en tot nog toe enige) paard die de na de verhuis van Amerikaanse naar Europese bodem niet goed kon acclimatiseren. Daarnaast had ze een trauma opgelopen met 'American style' hoefsmeden waardoor haar achter hoeven moeilijk tot niet te bekappen waren.
En nu, 6 jaar later heeft ze zich stoer gehouden en in alle rust haar 4 voetjes gegeven en rondom laten bekappen. Wat ben ik trots! Toegegeven, er blijft weinig voor nodig om over haar grens te gaan want zowel een hoefsmid als een man blijven 2 gevaarlijke 'wezens'. Helemaal als die 2 gecombineerd in 1 lijf zitten. Heel even wakkerde haar oude angst weer op maar van zodra we haar hadden afgeleid liet ze ook braaf haar laatste hoef bekappen.
Wat een dame! Wat een overwinning. Dit is nu de tweede achtereenvolgende keer dat ze rondom bekapt is. Het heeft even geduurd maar het was absoluut het geduld waard!
Vuurwerk afsteken is in Hechtel-Eksel enkel nog toegestaan met een vergunning! 10 jaar lang hebben we oudjaarsnacht 'gevierd' tussen de paarden en ze gerust moeten stellen voor al het geknal en geknetter. Er zijn gelukkig nooit echte ongelukken gebeurd maar wel vonden we de afgelopen jaren vuurpijlen in de wei, de dakgoot van de paddock en erger nog; in de hooiopslag.
Ook dit jaar stonden we met champagne in onze hand bij de paarden en het was wederom niet voor niets. Paloma, Spirit en Ravi stonden doodsangsten uit voor de vuurpijlen met hun felle kleuren gevolgd door het harde geknal. Diverse keren leek het erop dat ze dwars door de omheining zouden rennen. Zoals altijd stonden Oscar en ik verspreid bij de paddocks de paarden gerust te stellen. Soms moesten we ze echt op de rem zetten als ze in gallop richting omheining kwamen door ons groot te maken en de armen in de lucht te steken en HO! te roepen. Mijn moeder gilde het uit, bang dat de paarden echt zouden uitbreken en ons omver zouden lopen. Gelukkig is dat niet gebeurd. Lulu stond reeds met een blessure op stal. Zij was al eerder onderuit gegaan op de ijsbodem en heeft spieren in haar lies verrekt. Van de 5 paarden was alleen Lilly de rust zelve, zij stond gezapig aan haar hooi te knabbelen.
Na de ongevallen elders in België tijdens oudjaarsnacht in 2009 waarbij paarden door vuurwerk uit hun wei ontsnapten en verongelukten tezamen met de tegenliggende autobestuurster zijn de regels in Belgie flink verscherpt wat vuurwerk afsteken betreft. In veel gemeentes werd het afsteken van vuurwerk aan banden gelegd door het enkel met vergunning toe te staan. Helaas was de communicatie hierover niet duidelijk waardoor er toch nog vuurwerk in onze straat werd afgeschoten. Bij navraag bij de gemeente bleek dat het wel degelijk is verboden en men zal hierover ongetwijfeld duidelijker over communiceren in 2011.
Zouden we dan eindelijk na 10 jaar een rustig Oud & Nieuw kunnen vieren? Dat zou geweldig zijn. Niet alleen een handvol mensen die plezier hebben maar iedereen en alle huis- en hoevedieren kunnen het nieuwe jaar in het vervolg goed van start gaan. Jippee!
Hoewel bij velen de sneeuw al is verdwenen, is het hier nog lang niet voorbij met de sneeuwpret. Althans, wij vinden van wel, maar de paarden denken er anders over. Door de afwisseling van dooi en vorst is het dikke pak sneeuw geslonken tot een stevige emulsie met harde ondergrond. De paddocks en wei waar de groep van 5 dagelijks in loopt is op veel plaatsen omgetoverd in een ijsbaan wat levensgevaarlijke taferelen oplevert. Zo kletterde Ed vanmorgen onderuit terwijl hij op zijn voer stond te wachten. Tja, veel is er niet voor nodig om uit te glijden.
Vandaar dat ik een extra weide heb geopend zodat het jonge grut toch de benen kon strekken. En dat lieten ze zich geen 2x zeggen! Amber nam het voortouw en overwoog zelfs haar eten ervoor te laten staan... Elena had moeite om door de zware sneeuw te ploeteren en had er duidelijk minder plezier in.
Al weken leven we in een witte wereld. Eerlijk gezegd vind ik het heerlijk al brengt het wel extra werk met zich mee. Afgelopen donderdagnacht viel er een enorm pak en waren we praktisch ingesneeuwd. Er viel zo'n 40-50 cm en heel het dorp was in rep en roer. In onze straat wordt per definitie niet gepekeld en ook geen sneeuw geruimd. Weinig mensen konden ons nog bereiken en regelmatig moesten we auto's weer op de weg helpen.
Qua verzorging van de paarden worden we steeds inventiever. De 1000 liter vaten met water zijn volledig vast gevroren en in zo'n berg sneeuw is ook een slee met een 80 liter vat water niet evident om te slepen. Mijn auto biedt uitkomst; volgeladen met tonnen water rijdt hij in zn 4x4 onvermoeibaar door de dikke sneeuw naar de weilanden om daar de paarden van water te voorzien. Het is echt ongelooflijk dat er juist met deze koude meer dan normaal gedronken wordt. Elke dag wordt er ca 300 liter water vervoerd en aan huis gaat er ook nog eens 200 liter water doorheen.
Hoe meer sneeuw, des te blijer de honden worden. Ik lig dubbel als ik de kleintjes zich een weg zie banen door de hoge sneeuw. Gewapend met camera heb ik geprobeerd eea in beeld te brengen. Ondanks het harde zwoegen en soms de frustraties kan ik intens genieten van alle dieren rondom ons. Wat een rijkdom, daar wordt je spontaan warm van...
'Mijn' boom staat te pronken midden op de markt in Culemborg (NL). Meer dan 10 jaar lang keek ik elke dag op deze boom uit vanuit mijn slaapkamerraam toen ik nog thuis woonde. Ik vond m prachtig! Afgelopen jaar is het ouderlijk huis verkocht en werd door de nieuwe bewoners een kapvergunning aangevraagd voor de mooie blauw spar. De gemeente heeft de boom nog een prachtig laatste kerst gegund, midden op de markt in Culemborg. Toch zonde van die mooie boom...
Met alle sneeuw en de vrieskou is het helaas niet mogelijk om paarden in deze periode in training te nemen. Op zulke moment groeit de behoefte aan een binnenpiste. Dus houden we vanaf nu een gedwongen winterstop. Afgelopen zaterdag is het laatste leerpaardje weer huiswaarts gekeerd. Helemaal naar Frankrijk, de kou en sneeuw trotserend. Het is altijd weer jammer om afscheid te moeten nemen van een paardje waar je een geruime tijd mee hebt gewerkt en hebt zien groeien. Je bouwt toch een band op, ook al weet je dat het dier slechts tijdelijk inwoont.
Tot maart focussen we ons op onze eigen paardjes. Grondwerk voor de jonge dames en genieten van buitenritten met de gereden paarden.
In het voorjaar zijn de paardjes van buitenaf weer welkom voor training.
Afgelopen weekend was er één die we kunnen missen als kiespijn. Buiten de verwarming die stil viel trof ik onze Lulu zaterdag avond liggend op stal. Ze weigerde op te staan en had duidelijk geen interesse in haar eten. De alarmbellen in mijn hoofd rinkelden op volle toeren. Ook op mijn stem wilde Lulu niet gaan staan dus moest ik haar met geweld op de been zien te krijgen. Als verdoofd bleef ze staan, niet eens de moeite nemend om het vlas van zich af te schudden.
Snel rende ik naar huis om Oscar te alarmeren. Terwijl hij met Lulu ging stappen belde ik de veearts die binnen 20 minuten ter plaatse was. Dat het koliek was was duidelijk maar wat voor soort? Het bleek gaskoliek te zijn en haar darmen lagen vrijwel volledig stil. Gelukkig werkte alles verder wel normaal. Ze plaste en meste een klein beetje. Lulu werd intraveneus ingespoten en knapte zienderogen op. In de uren die volgden hielden we haar nauwlettend in de gaten. Om middernacht zag alles er rustig uit. Lulu stond op stal met een kale vloer om de zin om te liggen zoveel mogelijk te ontnemen. Ze keek helder en had geen verschijnselen van koliek meer.
Voor dag en dauw stond ik zondagochtend weer op stal. In een oogwenk zag ik dat het foute boel was. Lulu was achteruit gegaan, stond te flemen en had duidelijk pijn. Wederom ging ik met haar wandelen en de dierenarts was alweer onderweg. Wanneer je een merrie van 1.63m steeds onderuit ziet gaan en haar met moeite weer op de been krijgt, slaat de paniek goed toe. Ik was er niet gerust op.
De hele dag hebben we elk uur een kwartier gestapt. Tot 3 keer toe werd ze intraveneus ingespoten om haar darmen te ontspannen. Tegen 9 uur 's avonds waren haar darmen redelijk op gang. Nog altijd mocht ze niet eten en daar was ze het niet mee eens. Een goed teken! Maandagochtend trof ik een duidelijk opgeknapte Lulu op stal. Hoewel ze nog niet 100% in orde was kreeg ik na een laatste behandeling groen licht om Lulu weer met haar maatjes op de wei te zetten. De rest van de week heeft ze hooi en slobber gegeten en inmiddels zijn we weer helemaal gerust. Dit zijn zeer enge momenten en dan te bedenken dat Lulu nog drachtig is van onze Potter ook. Het is zeker dat Lulu iets verkeerds heeft gegeten. Wat dat dan is geweest, is ons niet bekend. Qua voeding is er niets veranderd, het enige verschil is dat de paarden zaterdag in een andere wei hebben gestaan langs een wandelpad.
Al sluiten we onze paarden nooit op op stal, gelukkig is die mogelijkheid er in geval van nood wel. Wij kunnen weer opgelucht ademhalen. Alles is goed!
Afgelopen weekend waren we weer van de partij in de Brabanthallen met de Tennessee Walker. Denise, Mariska en ik hadden de paarden voorbereid en we werden bijgestaan door Oscar, Fons en Trees die de stand bemanden tijdens onze demonstraties.
Vrijdagochtend hebben we de stand opgebouwd en Mariska en ik waren tevreden over het resultaat. Maar toen de beurs open ging kwamen we tot de conclusie dat we niet de beste locatie hadden en in een dood gangpad zaten. Iemand bleek echter niet op zijn komen dagen en liet een stand op een toplocatie leeg staan. 1 kort onderonsje met de organisatie en wij konden verhuizen naar onze nieuwe stek om zaterdag goed van start te gaan.
Helaas bleek Spirit niet van goede zin. Wellicht was het de regen of was het iets anders maar ze wilde niet mee. Totaal onvoorbereid werd Ravi meegenomen. Het voordeel hiervan was wel dat er geen verwachtingen waren waardoor het nooit tegen kan vallen. Ravi kwam de shock snel te boven en liep zijn eerste demonstratie aan de hand in de grote ring. Later die dag gaven we met 3 Walkers een demonstratie onder zadel en ik was apetrots!
We hebben een bere gezellige beurs gehad, veel bezoek van bekenden en geïnteresseerden en we zitten vol nieuwe ideeen voor een volgende beurs. Zondag was ook nog eens de dag dat ik verjaarde en ik werd verrast met ( p)aardige kadootjes. Dank jullie dames! En eerlijk is eerlijk, het is een wereld van verschil om je paard zo de trailer in te zien lopen en naar huis te kunnen rijden na 3 zware dagen!
Omstandigheden brachten deze ruin bij ons. Ik ken hem al vele jaren. Zijn vader was de eerste Walker die ik heb gereden. Ed is 16 jaar en heeft nog vele jaren te gaan. Op dit moment loopt hij samen met de 2 jarigen Anouck en Amber. Een flinke tegenvaller voor de dames want Ed heerst over zijn nieuw verworven koninkrijk.
De komst van Ed doet me heimelijk terugdenken aan de beginjaren in het Walkerwereldje. Mijn eerste Walker ervaring was op Master, Ed zijn vader. De toen 3 jarige hengst was net onder zadel en ik vond het doodeng om na 2 jaar niet gereden te hebben meteen op een vreemde hengst naar buiten te moeten. Maar de rit verliep voorspoedig. Na afloop vond ik het Westernzadel geweldig zitten en hadden we veel gestapt. Tsja, het kwartje was nog niet gevallen dat dit een gangenpaard was. Dat kwam pas een paar maanden later toen ik wederom op Master en andere Walkers had gereden.
Mijn voorliefde voor oude bloedlijnen was toen al aanwezig, al was ik mij er destijds niet van bewust. Mijn droompaardje was Shadow, een kleine zwarte merrie geboren in 1986. De toen 9 jarige merrie was in eerste instantie afstandelijk maar toen ik haar regelmatig reed ontpopte ze zich als een leuke, aanhankelijke merrie die voor je door het vuur ging. Helaas werd zij net voor mijn neus verkocht. Ik ben haar wel altijd blijven volgen en heb zelfs afgelopen jaar nog gepoocht haar alsnog te kopen. De nu 24 jarige Shadow is een bejaarde dame met arthrose en geniet van haar oude dag bij haar eigenaresse in Duitsland. Ze heeft 2 veulens op de wereld gezet. Op haar stamboom prijken Allan F-1, Nell Dement F-3, Merry Legs F-4, Roan Allen F-38 en Gertrude F-84. Maar liefst 5 Foundation paarden waaronder stamvader Allan. Pffiew! Nog altijd denk ik met gemengde gevoelens terug aan haar. Hoe zou het zijn gelopen als ik haar wel had kunnen kopen?
Ergens was mijn voorliefde voor oude bloedlijnen dus al vanaf het begin aanwezig. In ons fokbeleid streven we ook juist naar het fokken met oude bloedlijnen om zoveel mogelijk het oorspronkelijke type Walker te behouden. Ook Ed heeft 2 Foundation paarden op zijn papieren staan, maar ja, met een ruin kun je niet fokken. Wel kan hij laten zien wat mensen mogen verwachten qua karakter, gangwerk en bouw en dat zal zijn nieuwe job gaan worden. Het is bijzonder dat dit paard steeds weer op ons pad komt na al die jaren. Het zal zo moeten zijn.
Hieronder: Shadow en ik ruim 15 jaar geleden. De zwarte ruin is Master, de vader van Ed en Ed himself.
Gisteren had Muzby zijn zoveelste nagel stuk gebeten. Hij liep stok kreupel en het bloedde flink. Aangezien ik toch naar de dierenarts moest met Izzy heb ik hem gelijk meegenomen. Zijn nagel werd vakkundig verwijderd en het pootje werd ingetaped. Ons stoere Jerommeke was plotsklap een zielig menneke geworden.
Vanmorgen heb ik hem gevraagd te poseren en ja hoor, hij kan nog altijd heel zielig kijken ;)
We zijn ruim 2 weken in Amerika en genieten met volle teugen. De huurauto heeft er weer meer dan 2000 miles bij en wij hebben weer veel gezien. Kentucky was leuk maar Tennessee blijft ons toch het meeste trekken. Ons favoriete verblijf in de guesthouse in Petersburg (middle of nowwhere) voelt als een 2e thuis.
Naast de ontelbaar veel paarden die we hebben gezien, hebben we ook een bezoek gebracht aan Nashville, Kentucky Horse Park to name a few. Natuurlijk mochten de nodige trailritten niet ontbreken (zowel op Tennessee Walkers als op Kentucky Mountain Saddle Horses en Rocky Mountain Horses). En ik heb zelfs nog meegedaan aan een funshow met een KMSH!
Dat het leven hier in het zuiden beduidend anders is dan in Europa is een feit. Hier is alles groter (denk aan auto's), de ruimte voor dieren is extreem. Er is veel natuur en wildlife. Overal zie je eenkhoorntjes, racoons, vossen, cayotees, konijnen, herten, fel gekleurde vogels en nog veel meer. Koeien lopen in weides met eigen beekjes etc. We hebben de geciviliceerde delen bezocht maar ook armoedige gebieden aangedaan. De omgang met dieren is ook anders en niet altijd zoals wij dat gewend zijn. Zo trof ik vandaag deze schedel van een koe. Overleden aan een natuurlijke dood. Het volledige skelet lag her en der verspreid, waarschijnlijk door water weggespoeld. Vermoedelijk 3 jaar of langer heeft het nodig gehad om enkel nog de botten over te houden. In Europa zou je dit niet aantreffen maar hier is het een normaal tafereel.
Wennen zal het wel nooit maar dit hoort wel bij het leven in de zuiderlijke staten. Nog 1 nachtje en dan vliegen we weer naar huis...
Gisteren hadden we (net als vandaag) een prachtige dag vol zonneschijn en een aangename temperatuur. Een uitstekend moment om met de camera naar de paarden te gaan. Deze zeer gemixte groep van 5 (verschilt qua leeftijd, ras en geslacht) is een genot om naar te kijken. Ze trekken heel goed met elkaar op en zijn een hechte club. 
