Hoog bezoek

Vandaag kregen we wel hele bijzondere gasten op bezoek. Een 6-tal bewoners van De Meander uit Dilsen Stokkem kwamen samen met een aantal begeleiders kennis maken met onze paarden. Stuk voor stuk paardenfans, enorm enthousiast en leergierig. Ik werd honderduit gevraagd over Potter, de hengst en welke merries allemaal veulens hadden gehad. Natuurlijk mocht iedereen paarden knuffelen en zowel Potter als Spirit lieten zich door vele handen betasten. Spirit heeft haar bijzondere gangen mogen tonen onder zadel en ook een stukje galop en draf laten zien.

Na een korte wandeling belandden we bij Rose, Paloma en hun veulens in de wei. Kleine Sam kwam enthousiast aangelopen om kennis te maken met dit gezellige groepje mensen. Ook Rose en Paloma kwamen even kennismaken. Jazz en Silas hadden het te druk met alle aandacht om ook nog te laten zien dat ze kunnen voetballen met hun reuze bal.

Onder het genot van een drankje kreeg iedereen foldertjes en kon ik bij elke foto de namen van de paarden invullen. Wel zo gemakkelijk om thuis aan de medebewoners te laten zien! We hadden makkelijk nog uren kunnen kletsen en iedereen wilde wel bij ons komen wonen of werken. Dat zou wel heel gezellig zijn!

Ik heb genoten van het bezoek en ben trots op de openheid en zachtheid van onze paarden. Zelfs onze Rose die normaliter niets met vreemde mensen van doen wil hebben kwam even kennis maken en dat is toch wel het levende bewijs hoe bijzonder onze gasten zijn!

Waarom toch fokken met oude bloedlijnen?

Al jaren ben ik verknocht aan de Tennessee Walker en zijn comfortabele gangen. Toch hangt er vaak een schaduw over hun populariteit hier in Europa; Walkers staan bekend als 'die paarden op klompen' waar foto's bij getoond worden met extravagante bewegingen die ver van natuurlijk zijn.

Hoe heeft het toch zover kunnen komen? Van oorsprong was de Walker een veelzijdig werkpaard die door de komst van de auto en tractor 'out of business' raakte en tot wedstrijdpaard werd omgevormd. Een goede comfortabele flat en running walk heeft niets spectaculairs. De ruiter zit stil, het paard beweegt zich in een vloeiende beweging geheel ontspannen voort. Voor toeschouwers niet boeiend om naar te kijken maar voor de ruiter des te plezieriger om te rijden.

Maar de verandering ten behoeve van spektakel vond wel degelijk plaats met als gevolg dat er ook een verschuiving in de gangaanleg waarneembaar werd van een 4-takt naar meer laterale gangen tot zelfs zuivere telgang. Onderstaand filmpje waar de World Grand Champions van de eerste orde tot in de '70-er jaren getoond worden laten duidelijk de verandering zien in beweging, knie aktie en ondertreden. Ook het voorkomen van de Walker verandert van een stevig paard naar een eleganter type die hoog op de benen staat.

Wanneer je bij jezelf nagaat welke van deze paarden nu het prettigst te rijden zijn tijdens lange buitenritten dan ga je automatisch terug naar de jaren '40. En dat is precies waarom wij fokken met oude bloedlijnen!

Baha en zijn harem

Geëmotioneerd keek ik naar onderstaande video. Daar staat hij dan 'Bald face' zoals ik hem noemde. Een zwart hengstveulen geboren op 28 juni van dit jaar. Oscar en ik hebben de eerste uren van dit krachtige mannetje van dichtbij mogen aanschouwen. Met ingehouden adem zagen we hoe Cloud probeerde het veulen aan te vallen maar Baha sprong ertussen en wist zijn zoon te beschermen.

2,5 maand later wordt zijn zoon alsnog afgenomen en Baha zijn harem is ruw uiteen getrokken. Het bruine veulen in de video is een maand na onze trip geboren en helaas in beduidend minder goede toestand de bergen afgekomen.

Shaman, zo bijzonder als zijn naam...

Vanmorgen werd ik wakker met een onbestemd gevoel. Nog voordat ik mn eerste kop koffie klaar had staan wist ik waarom; de round up van de Pryor Mustangs was begonnen. Spontaan biggelen de tranen over mijn wangen. Nog altijd kan ik met moeite omschrijven wat ik heb ervaren daar hoog in de bergen. Geen woord is mooi genoeg.

De kudde bestond tot gisteren uit zo'n 180 paarden. Al een aantal jaar deed BLM aan 'birth control' om de kudde niet tot enorme proporties te laten uitgroeien. Buiten de extreme weersomstandigheden zijn er weinig natuurlijke vijanden in de Pryor Mountains. Wreed genoeg zijn wij mensen de grootste vijand van voor mij 1 van de mooiste creaties van de natuur. 70 paarden worden verwijderd uit de bergen waardoor de groep vrijwel gehalveerd wordt. Een deel van de paarden krijgt een injectie om onvruchtbaar te blijven zodat de kudde niet 'teruggroeit'. Het gevolg is dat de paarden die blijven een hele nauwe genepool heeft waardoor inteelt zal overheersen met alle gevolgen van dien.

Terugdenkende aan mijn grote vriend Shaman, een solitaire hengst die al op leeftijd is, vraag ik me bezorgd af wat hem te wachten staat. Shaman droeg duidelijk de littekens van zijn harde leven in de Pryor Mountains maar gedroeg zich als een blije solitaire hengst die volop tevreden was met zijn leventje. Heerlijk doezelen aan de rand van de kudde, tussendoor een merrie proberen in te pikken om vervolgens het hazepad te kiezen als het weer eens mislukte. Voor Shaman dagelijkse kost en hij had er plezier in. Maar nu? Zal hij overleven? Een leven in gevangenschap na zoveel jaren van vrijheid is mijns inziens onmogelijk. Wanneer hij samen met andere hengsten gevangen wordt zal hij ongetwijfeld het onderspit delven als ze in de pen staan.

Van alle mustangs was het deze oudere hengst vol littekens en een mager uiterlijk die mij de aandacht trok. Niet de beroemde Cloud of 1 van de prachtige jonge hengsten die glommen in de zon. Nee, Shaman was het helemaal. Dit dier is bijzonder en krachtig en stond toe dat wij tussen hem en een aantal bands in zaten om foto's te maken van een merrie en haar pasgeboren veulen.

En hoe moet het met de veulentjes die pasgeboren zijn? Worden die vertrappelt door de paarden die verblind van angst over hun heen rennen? De hele dag voel ik me triest en bezwaard. Ik sta machteloos.






Update 14 september 2009:
Zojuist heb ik vernomen dat Shaman op 28 augustus, vlak voor de roundup, is overleden. Met een brok in mn keel ben ik blij dat hij deze afdaling van 3000 naar 1500 feet over een afstand van 15 mile niet heeft hoeven doorstaan, als hij het al had overleeft. Een leven in gevangenschap na 21 jaar van vrijheid lijkt mij ook ondenkbaar. Shaman is de vader van Bolder, de donkere palomino hengst. Hierboven staan ze gefotografeerd als ze samen kroelen. Met deze wetenschap begrijp ik hun relatie ook veel beter. Bolder was nl degene die niet wilde dat Shaman zich afzonderde van zijn kudde. Ik ben blij deze wijze hengst te hebben mogen ontmoeten.

Meer foto's en de laatste berichten over Shaman:
http://pryorwild.wordpress.com/2009/08/28/august-28-2009-shamans-legacy/
http://nickolesphotography.wordpress.com/2009/09/01/shaman-of-the-pryor-mountains/

Updaten

Na een boeiende open clinic met Nelleke Deen op onze lokatie in juli was het eind augustus tijd om weer een update te volgen. Spirit en ik zijn 4 dagen gaan 'updaten' voor mijn Centered Riding Instructeurs licentie. Deze training is een combinatie van les krijgen en zelf les geven aan student ruiters samen met een collega instructeur. Daarnaast wordt er veel aandacht besteed aan grondoefeningen om je houding te verbeteren en lichaam los te krijgen alvorens je gaat rijden.

Al jaren hebben we een leuk groepje instructeurs die goed kunnen samenwerken, elkaar helpen en 's avonds hebben we de grootste lol. Een uitstekende combinatie! Overdag serieus aan het werk en 's avonds ontspanning en veel gelach.

De clinic werd gegeven door de Amerikaanse Robin Brueckmann, bijgestaan door Nelleke Deen. Robin is Senior instructeur en rijdt dressuur op Grand Prix niveau en heeft meerdere malen deelgenomen aan de Paralympics. Ze is vervent Yoga beoefenaar en heeft ons veel verschillende oefeningen aangereikt om schouders, bekken en heupen los te maken.

Mijn persoonlijke doel was om te upgraden naar level II. Het papierwerk moet nog in orde gemaakt worden maar binnenkort mag ik als Centered Riding Instructeur level II door het leven. Het waren 4 intensieve dagen die uitermate leerzaam waren en weer veel inspiratie hebben gebracht. Voorlopig kan ik hier nog een hele tijd op teren!

Paardenbijters actief

De afgelopen dagen komen er veel meldingen van paardenbijters binnen. Deze grote libel is verspreid over het hele land gezien. Ondanks de naam valt het gevaar voor paarden mee.

De paardenbijter is een grote libel uit de familie van de glazenmakers. Ze zijn de komende maanden volop aan te treffen. Ze zitten regelmatig langs bosrandjes en op andere beschutte warme plekken; soms in groepen bij elkaar. Daar jagen ze op vliegen, muggen en andere insecten. De afschrikwekkende naam paardenbijter hebben ze te danken aan hun jachtmethode. Ze bejagen echter niet de paarden, maar wel de dazen en vliegen die rondom de paarden aanwezig zijn. Van een afstand lijkt het dan alsof het paard wordt aangevallen. Het tegendeel is waar: paarden houden van paardenbijters!

De vrouwtjes zetten hun eitjes af op of onder het wateroppervlak op allerlei plantaardig materiaal: half verrotte wortels en bladeren, maar ook levende planten. De eitjes komen pas na de winter uit. De larven leven in het water van allerlei dierlijk materiaal en zelfs elkaar, want de larven zijn kannibalistisch als het zo uitkomt. Nadat de larven volgroeid zijn, kruipen ze langs een waterplantenstengel omhoog, het water uit. Vervolgens barst het huidje open en komt de kant en klare paardenbijter tevoorschijn. Dat uitsluipen gebeurt vanaf half juli, maar de meesten zullen pas in augustus en september libel worden.

Vooral ’s avonds zijn groepjes jagende paardenbijters te zien, op enige meters hoogte heen en weer vliegend langs bomen, tot ver weg van het water. Doordat ze trillend met achterlijf en vleugels hun lichaam kunnen opwarmen, kunnen ze zowel voor zonsopkomst als na zonsondergang actief zijn. Nu zijn het nog onze ‘autochtone’ paardenbijters, maar over een aantal weken worden deze aangevuld met ‘allochtonen’ uit Midden-Europa. De glazenmakers kunnen enorme afstanden afleggen en van de ene op de andere dag opeens massaal aanwezig zijn.

Tekst en foto’s: Kars Veling, De Vlinderstichting

Stop the Removal of the Pryor Mustang Herd

Teken de petitie hier.

Muis

6 op een rij (een poging tot..)

Afgelopen weekend kwam Puck op visite. Aangezien zij de nieuwe aanwinst is van mijn moeder en haar vriend en ze dus meer dan eens op bezoek zal komen, was het zeer de moeite waard om haar aan onze roedel van 5 honden voor te stellen. We begonnen met een wandeling samen met Chicco en Dora (Cane Corso's) op neutraal terrein. Chicco is altijd dol op 'speelgoed' en Puck werd onder die noemer geclassificeerd dus dat zat al goed. Dora is licht jaloers maar was ook nieuwsgierig en ook zij viel in zwijm voor de charmes van deze 2 jarige dame. Thuisgekomen liepen ze gedrie-en los in de wei en konden we de Jacks 1 voor 1 introduceren. Monster Muzby als eerst, gevolgd door Stuff en als laatste Spotje die vond dat ze eigenlijk niets meer te zeggen had nu de rest van de groep Puck al had geaccepteerd. Mooi zo!

De hele middag werd er gerend en geravot. Zelfs Muis deed fanatiek mee en viel Puck met open gesperde bek en woeste klauwtje aan. Geweldig! Puck wist niet wat haar overkwam maar genoot met volle teugen.

Wat zou het toch leuk zijn om een foto van alle honden (6 stuks) op een rij te hebben. Rolf heeft zijn best gedaan maar kwam niet verder dan 4 hondjes die bleven zitten. 6 hondjes op 1 foto lukt best maar het is wat rommelig...

Erop uit!

Gisteren zaten we een dagje in Duitsland om mee te doen aan een wedstrijdje bij de familie Vierhaus in Borken. Lisa Klaus (www.brandywalker.de) en ik waren samen met Secret en Spirit op zaterdagmiddag al vertrokken naar Borken.

Speciaal voor de Tennessee Walkers was er een 2-gang klasse ingelast, daarnaast waren er nog diverse tölt, dressuur en funklasses. Stephan Vierhaus beklaagde zich zondag 's morgens over Walkers omdat ze niet goed zouden kunnen galopperen. Nou, dat laten we ons natuurlijk niet zeggen dus trommelde ik mensen bij elkaar om een 3-gang klasse te kunnen rijden. Spirit en ik hadden hier niet voor geoefend maar ach, het ging ook om het plezier natuurlijk. Stephan (tevens speaker) was aangenaam verrast toen de 4 paarden 1 voor 1 een mooie 3-takt galop toonde. Helaas hielden Spirit en ik het bij de rechtergalop, ook op de linkerhand...

Als funklasse hadden Lisa en ik ons ingeschreven voor het ringsteken. Deze moest in tölt verreden worden en natuurlijk kregen wij met onze relaxt walkende Walkers al snel commentaar dat het voor ons veel makkelijker was. Dus 'HUP!' de versnelling een tandje hoger gezet en daar vertrokken ook wij in tölt over de ovaalbaan. Verrassend genoeg bleven Spirit en ik als laatste over en wonnen de klasse gevolgd door Lisa en Secret. Volgens mij heb ik helemaal geen bril nodig!

De 2-gang klasse stond later die middag nog op het schema. Ondertussen waren we alle 4 al aardig uitgeblust maar we hebben ons beste beentje voor gezet. Lisa & Secret eindigden op een 4e plaats gevolgd door Spirit & ik. Voor ons allemaal was het een leuke en leervolle ervaring. We hebben plezier gehad en kwamen zondagavond moe maar voldaan thuis.

Honor

Vandaag ben ik bij Honor geweest. Afgelopen maand verhuisde ze naar haar nieuwe eigenaar niet ver bij ons vandaan. Zo te zien heeft ze het prima naar haar zin op haar wei samen met een grote warmbloedruin.

Ik kreeg de eer om Honor los te werken en de 'knopjes' nog eens goed uit te leggen aan haar nieuwe rijpartner. Het duurde niet lang of de 2 begrepen elkaar prima. Ze vormen een mooie combinatie. Honor is drachtig van Potter voor een mei 2010 veulen. Ik wens Henk en Honor heel veel plezier samen.

Vreemdgaan...

De mensen die mij kennen zullen beamen dat ik zeer trouw ben en al doet men nog zo zijn best, ik onvermurmbaar ben. Tot vandaag...

Sinds jaar en dag zijn onze weides gevuld met Tennessee Walking Horses maar vanaf vandaag loopt er ook een vreemde eend tussen; een Paso Peruano. Nee, we gaan niet overstappen op een ander ras maar ik liep al een tijdje met de gedachte rond om een 2e gangenpaardenras in te zetten voor de lessen en workshops. Zo kunnen de leerlingen nog meer verschillende gangen ervaren en de mensen die thuis een gangenpaard hebben en bij ons les nemen tegemoet komen in hun behoeften.

De afgelopen jaren heb ik veel verschillende gangenpaarden gereden en ik moet bekennen dat ik zelf ook graag alle mogelijkheden wil ervaren en er meer mee wil werken dan enkel een kort testritje maken. Triggers als de clinic met Liz en al die verschillende gangenpaarden, gevolgd door een ritje op een Tennuvian (Tennessee Walker x Paso Peruano) in Wisconsin hebben wel degelijk een positieve bijdrage gehad aan deze aktie. Al valt een Peruaanse Paso, net als de Walking Horse onder de groep 'gangenpaarden', er is een wereld van verschil tov een Tennessee Walker.

Voorlopig mag deze dame nog genieten van haar zwangerschapsverlof en kan haar dochter samen met onze Sam kattenkwaad uithalen. Als ze weer in conditie en getraind is dan weet ik zeker dat ze menig ruiter een glimlach op hun gezicht zal toveren, net zoals onze Walkers dat doen.

Ik was van gedachte dat vreemdgaan uitzonderlijk was maar nu blijkt dat ik niet de enige ben. Dank je Saskia voor het delen van je eerste ervaring op een gangenpaard; onze Secret!

Muis te paard

Nichtje Nedine krijgt rijles

Secret had afgelopen zondag de eer om Nedine de eerste beginselen van het paardrijden bij te brengen. Zoals altijd was Secret weer onze trouwe steun en toeverlaat.

In eerste instantie had ik Secret aan een leidttouw en liepen we zo door de roundpen. Op het einde mocht Nedine even helemaal alleen rijden en oefenen met sturen door goed te kijken naar opa of Oscar waardoor Secret braaf hun richting uitliep. Nedine glom van oor tot oor!

Muis is thuis!

Kleine Muisjes worden groot! Voordat we naar Amerika gingen was ik nog op bezoek geweest bij Muis en het gastgezin waar ze verbleef. Ze had het prima naar haar zin tussen haar pleegbroers en -zusjes. Inmiddels is ze 10 weken oud en was het tijd om 'het nest' te verlaten.

Muis komt onze Smarty gezelschap gaan houden op stal. Een betere reden om de zadelkamer eens grondig onder handen te nemen kon ik me niet bedenken. Na 2 uurtjes ploeteren hadden we ineens zeeën van ruimte, waren er allemaal lekkere ligplekjes gecreeërd en stonden de etensbakjes gevuld met brokjes, vlees, water en kittenmelk. Her en der verspreid liggen speeltjes, onnodig want op stal is er altijd voldoende te beleven natuurlijk.

Muisje voelde zich direct thuis. Ze is natuurlijk in het hooi geboren en er ligt voldoende hooi opgeslagen. Voorlopig is haar favoriete slaapplaats een doosje met een klein dekentje waar ze (nu nog) precies in past. Iedereen is head over heels bij het zien van dit kleine grijze kitten. Ook de honden zijn dol op haar en Muzby is maar wat blij met dit leuke speelgoed. Wat een enorm lief frutteltje is dit en wat ben ik blij dat we haar er doorheen getrokken hebben. Grote dank aan Catshelter en Marijke die haar de kans hebben gegeven om in een nest met andere kittens op te groeien.

Big Horn Mountain Canyon

Groeten uit Lovell, Montana

Het lijkt wel een postkaart maar we stonden daar toch echt zelf met de camera in de hand.

Tja, wij hebben er al enorm veel lol om gehad en eigenlijk is het diep triest...

Het grote entertainment van de Mid West al reizende over de I90 (Interstate die van oost naar west amerika gaat) is zonder enige twijfel Wall Drug. Wanneer je South Dakota doorkruist krijg je niets anders te zien dan hetzelfde beeld mijl na mijl, na mijl... Wij hadden het geluk dat het nog veel geregend had waardoor de enorme stukken ongerept natuur nog groen oogde maar buiten dat viel er weinig meer te bespeuren dan een verdwaalde boom, een dito koe, een heuvel of een berg.

Het enige vermaak tijdens het (naar onze maatstaven) sukkel gangetje richting Wyoming waren de billboards langs de snelweg. Het duurt niet lang of er wordt duidelijk gewerkt aan het manipuleren van de autobestuurder en de medepassagiers; Wall Drug is 'the place to be' volgens de talrijke billboarden die we passeren. De boodschappen zijn steeds anders, soms met humor, soms wanhopig pogend kwaliteit uit te stralen. Na een paar uur systematisch gehersenspoeld te zijn kunnen we ons niet meer bedwingen en 'moeten' we een bezoek brengen aan het prestigieuze Wall Drug.

Er waren al serieuze twijfels maar Dave verzekerde ons dat dit een 'must see' was en alleen al uit verveling zou een bezoek aan 'dit' afleiding geven. En dat is zeer zeker gelukt want we hebben dagenlang over niets anders gesproken!

Maar wat is het nu? Pfff, geen idee? Het is bovenal nep en Amerikaans. Een 'authentiek' dorpje met winkeltjes vol meuk, 'made in China' prularia en een verdwaald goed boek of toevallig goed gelukt kunstwerk. De veranda's waren voorzien van nep boomstammen. Er waren lachspiegels, je kon er petjes kopen met nephaar, duizenden sleutelhangers, Jackalopes en opgezette beren, elanden en dinosaurissen bewonderen naast een nep treinstation, een nep goudmijn, een aap die piano speelt (ja natuurlijk: nep!) en nog veel meer van vooral hetzelfde nep...

Eten kon je in 'de Cactus'. We kozen voor de specialiteit: een Buffalo burger. Een grotere teleurstelling na 10 uur in de auto te zitten met een knorrende maag was bijna onmogelijk. Liz omschreef de burger als het vlees van een 27 jarige Buffalo die veel (veel!) te lang op de bakplaat had liggen sudderen tot er bijna niets meer van over was. Meer dan een wit bolletje en een schoenlapje was er niet buiten de smakeloze slappe frietjes gebakken in oud vet. Bij gebrek aan beter aten we zwijgend Wall Drug's specialiteit.

Ondertussen krioelde het van de mensen die allemaal wilden proeven van het megafestijn 'Wall Drug'. Het was bijna eng om te zien dat sommige mensen serieus aan het winkelen waren en het oprecht naar hun zin hadden. Eenmaal weer onderweg naar Sheridan, Wyoming hebben we smakelijk kunnen lachen om deze toch wel bijzondere ervaring. Of je het wilt of niet, elke Amerikaan, ten minste in het Mid Westen (en stiekem ver daar buiten) kent Wall Drug en is er geweest. Ons privé onderzoekje heeft dit ook aantoonbaar bewezen. Je had de gezichten moeten zien als we de 'hamvraag' beantwoorden waar we voor naar het Mid Westen gekomen waren. Geweldig gewoon!

Ondanks alle bijzonder imponerende ervaringen van ons verblijf in de US steekt ironisch genoeg het bezoek aan Wall Drug er met kop en schouders bovenuit. Het bestaansrecht en succes van Wall Drug is te danken aan het feit dat er in een straal van 200 mijl (pak 'm beet van Maastricht naar Groningen) simpelweg niets anders is. Triest maar ja, typisch Amerika!

Kun je je nieuwsgierigheid toch niet bedwingen? Google jezelf vrolijk, zelfs YouTube beschikt over het nodige materiaal...