Een nieuw begin voor Noukepouck

Een kleine 1,5 jaar geleden moest ik om gezondheidsredenen terug in hoeveelheid paarden. Het was een zware opgave om een keuze te maken uit de 8 paarden die nog bij ons waren. We hadden immers al eerder ons bestand verkleind van 13 naar 8… Onder de te koop staande paarden bevond zich ook Anouck. Vreemd genoeg een paard wat enorm dicht bij me stond maar toch besloot ik haar te verkopen. Waarom dan toch? Zeker niet om de hechte band die wij samen hebben. Eigenlijk meer omdat er andere paarden waren die ik niet kon verkopen zoals Ravi, Lilly en Dino (Lucas zijn pony). Beetle wilde ik aanhouden om evt in de toekomst nog een veulen te fokken. En eerlijk is eerlijk, van de paarden die zeker zouden blijven waren er 2 die het Anouck zeker niet makkelijker maakten in de groep. Dan daarbij was het voor Anouck beter om meer persoonlijke aandacht te krijgen en regelmatiger met haar te werken dan wat ik haar momenteel kon bieden. Dus ook voor Anouck was dit een goede beslissing al geloof ik niet dat zij het er zelf mee eens was. Telkens wanneer er iets gebeurde waardoor mijn bezorgdheid om haar welzijn groeide twijfelde ik over de verkoop. Direct daarna knapte ze op en wanneer ik weer vond dat ik een nieuwe plek voor haar moest gaan zoeken dan begonnen de kuren weer.

Het vinden van de juiste persoon die Anouck zou zien zoals ik haar zie, dat was de grootste uitdaging. Haar zou begrijpen, hoe ze denkt, hoe ze handelt. Haar onzekerheid maar ook haar kracht zou zien en haar enorm koele karakter mits in de juiste handen. Zucht………… Het was mijn verantwoordelijkheid om die persoon te vinden, hoe lang het ook zou duren. Niemand begreep waarom Anouck zo lang te koop stond. Zo’n prachtige verschijning, die kleur, boterzachte gangen etc. De foto’s en filmpjes lieten Anouck als het ideale paard zien. En dat was ze ook! Alleen moest dat wel met de juiste persoon zijn. Dus mijn screening was hard; alle onzekere mensen vielen bij voorbaat af. Degene die door de eerste selectie kwam en persoonlijk met Anouck kennis maakte viel al gauw door de mand. Dwz, Anouck gaf direct aan of het klikte of niet. Al snel troffen we een juiste persoon die helaas geen ruimte had om Anouck in haar groep op te nemen, bummer! Keer op keer paste ik de omschrijving aan om de wat onzekere ruiter te ontmoedigen te reageren op de advertentie.
Was Anouck dan zo moeilijk? Nou, nee, eigenlijk niet. Anouck is echter een zeer gevoelig paardje die stemmingen haarfijn aanvoelt. Bespaar jezelf de moeite om een emotie weg te duwen, Anouck weet wel beter. En dan kun je beter maar niet op haar rug stappen. Zo moesten wij haar afgelopen jaar desensibiliseren omdat ze als de dood was van de aanraking van stijgbeugels op haar lichaam door iets wat voor ons een futaliteit was. Dit soort issues kosten tijd maar zijn zeker niet onoplosbaar. Toch maakte Anouck met meerdere mensen een connectie: Els, degene die haar onder zadel heeft gebracht, Koji, de Japanner die in totaal 12 weken met haar heeft gewerkt nadat ik ziek was en ook Liza heeft afgelopen zomer 6 heerlijke weken met haar beleeft door voornamelijk buiten door de bossen te rijden. Helaas waren geen van deze mensen in staat om Anouck mee naar huis te nemen dus de zoektocht ging door.

Een paar weken geleden kreeg ik een email van iemand die Anouck haar advertentie had gezien. Na het lezen van de mail stond het voor mij als een paal boven water: dit is ZE! Er volgden lange emails en telefoongesprekken. Het enige wat ik hoefde te doen was vooral heel open en eerlijk alles vertellen wat er te vertellen viel. En ik kan me heel goed voorstellen dat er mensen zijn die terugdeinzen voor een aantal verhalen over deze pracht dame. Net zoals mijn laatste column over haar in Ros verre van een verkooppraatje was. Maar ik was ervan overtuigd dat de juiste persoon dat niet zou doen. Die zou haar begrijpen, haar daar juist om waarderen, die zou diezelfde band kunnen opbouwen zoals ik die al jaren had.

Het eerste bezoek vond plaats tijdens de enorme storm van een paar weken terug. Elk nadeel heeft een voordeel; als dat een positieve ervaring is dan kan het zonder storm alleen nog maar beter worden. Hoewel Anouck moeite had zich van me los te maken heeft ze toch braaf grondwerk gedaan met deze ‘vreemde’. Mijn intuïtie was goed geweest, dit was echt DE persoon. De twee vriendinnen die ze had meegenomen konden ook niets anders dan goedkeurend knikken. Dit was het type paard wat hun vriendin zocht. Ondanks het noodweer heeft ze zelfs Anouck gereden en daar was het bewijs dat Anouck een koele kikker is: 3 maanden niet gereden en in een storm met een vreemde op haar rug zonder enig probleem. Ik weet dat er een aantal mensen zijn die Anouck kennen en hier hun wenkbrauwen vol ongeloof bij ophalen. Maar dit is Anouck! Zeer selectief in haar keuze. Een week later zagen we elkaar weer en nu was het aan mij om een stap terug te doen. Ik stuurde de twee het bos in na een korte uitleg welke route ze moest rijden. Haar dochter ging op de fiets mee.

Ergens wist ik dat alles goed was maar wat was ik me er zeer van bewust dat wanneer dit fout ging, ik weer van voor af aan alles kon opbouwen met Anouck. Wat maakte ik een zucht van opluchting toen ik ze terug thuis zag komen met de berijder glimlachend van oor tot oor. Tegelijkertijd voelde ik een pijnscheut door mijn hart. Anouck heeft een nieuwe verzorger en maatje gevonden.

Stoere Tubs

Tubs is inmiddels 8 maanden oud en al een hele knul. Hij meet bijna net zo veel als Dino en de 2 jongens zijn ook elkaars beste maatjes. Gisteren werd Tubs voor het eerst bekapt. We begonnen met zus Abby en Tubs kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Wat was die man toch allemaal aan het doen? En wie was die man eigenlijk? Dus ging Tubs op nader onderzoek uit. Eerst werd bekapper Koen Theys nauwkeurig afgesnuffeld om vervolgens een stapje verder te gaan met hier en daar een knabbel. Wie heeft er bedacht dat een schort van achteren met een riem wordt vastgemaakt? Die werd in no time vakkundig los gemaakt door de onderzoeker. Na Abby was mama Beetle aan de beurt en begon Tubs zijn onderzoek van voren af aan nadat schort, trui en muts weer waren vastgesnoerd.

Eindelijk was Tubs dan zelf aan de beurt. Op mijn verzoek werd er begonnen met de achterbenen en dat bleek een goede keuze. Tubs liet zich als een ervaren paard keurig bekappen terwijl ik zijn tandvlees wat masseerde om hem af te leiden. Bij de voorhoeven was het hoofd en het achterste van bekapper Koen meer dan afleiding genoeg ;)

Et voila! 25 minuten later was Tubs rondom bekapt. Wij waren allemaal zeer tevreden en trots! Wat Tubs echter niet wist was dat het moment was aangebroken om zonder mama in de groep te blijven. Onbewust nam hij de laatste slokken melk waarmee hij aangaf het zelf ook wel stoer te vinden om zich aan zo'n vreemde behandeling te hebben laten ondergaan. Toen hij klaar was met drinken en zich bij Dino, Abby en Roux voegde heb ik Beetle uit de wei gehaald zonder er veel woorden aan vuil te maken en liep huiswaarts. Achter mij bleef het stil. Beetle liep snuivend voorwaarts, nieuwsgierig waar ik haar naar toe ging brengen. Een paar minuten later komen we thuis aan en wordt ze herenigd met de groep volwassen paarden die ze enkele maanden niet heeft gezien. Er wordt wat afgesnoven en hier en daar gegild voordat de rust weer wederkeert. Bekapper Koen Theys was nog even bij Tubs en zn maatjes gebleven om zeker te zijn dat alles goed ging. Nadat Tubs enigszins verbaasd zijn moeder had zien weglopen draaide hij zich om en begon met Dino te ravotten. Precies zoals het zou moeten zijn als de timing goed is en er verder geen enorme veranderingen zijn. Stress vrij spenen! Tubs kan nog een tijdje in de groep blijven voordat hij de verhuizing gaat maken naar de opfok in de buurt van zijn nieuwe eigenaar.

Letter to TWHBEA

Herewith I am sending in my resignation for my volunteer Director Region I function and end my TWHBEA membership.

After almost 2 decades being a member I’ve now lost all hope TWHBEA will act to their member’s requests by supporting the sound horse and to make an end to the horrible abuse in the Tennessee Walking Horses scene. During my first term as Director in 2003 I hoped to be able to change things from inside but without much luck. However, being a positive person, I remained my TWHBEA membership, understanding it might take some more time for a Tennessean organization to see and understand what people outside Tennessee and outside the continent see with much disgust. Even though this so called ‘Big Lick’ Performance horse might be a decade’s long tradition, that doesn’t automatically mean it is ok to hurt animals.

For the past years I tried to hold on to Thomas Paine his quote from 1776:

“a long habit of not thinking a thing wrong, gives it a superficial appearance of being right, and raises at first a formidable outcry in defence of custom. But tumult soon subsides. Time makes more converts than reason.”

More than once I believed things would change. If not from the inside (TWHBEA) than from the outside. By now the majority is for passing the PAST Act and still TWHBEA, the breeds registry, is not supporting the PAST Act. Is this how you listen to your members? How is it possible that 2 States out of 50 States in total can prevent a bill to pass? I hold you, TWHBEA, responsible for this, as well as Senator Mitch McConnell and Marsha Blackburn.

Still, I was hopeful to be able to change things from the inside. So I offered to run for Director of Region 1 again in 2014. At that time Region I included Europe excl. Germany + many other countries like Australia, New Zealand and more. Somehow Region 1 shrank to Europe excl. Germany only without any notice upfront nor explanation afterwards. With fear I watched this year’s Celebration and noticed the danger for sound horse people that had the strength to speak up. Tennessee no longer feels save when you have a strong voice for the sound horse. Then the change of By Laws, poorly explained to the members who have no clue about the impact of those changes. Again, you, TWHBEA, are responsible. The By Laws passed, another step backwards for the sound horse.

Meanwhile I have been chosen as Director and when thinking about planning my trip I realized Tennessee, the State with the beautiful flowing hills where I’ve felt so at home for decades, no longer feels the same. It is like entering enemy grounds, I feel ashamed being a member of an organization that doesn’t put any effort in ending the abuse in their own breed but keep supporting the people who harm those beautiful creatures. There was a time when TWHBEA was focusing on Europe as the market to export their horses to. Well, don’t bother anymore because you have ruined the market completely. Most European breeders already quit breeding or switched breeds. Game over! TWHBEA did this to itself. You were lucky you had so many devoted European breeders and natural walking horse enthusiasts who kept the business going several years longer.

To say I am disappointed in TWHBEA is an understatement. I can no longer watch this ‘freak show’ and no longer want to be part of it in any way. I will never give up on my horses but I did lose any hope for TWHBEA and I am pulling the plug.

Farewell.

Naturally,
Sandra van den Hof
www.pleasuregaits.com
Walking the way of the horse


Please consider the environment before printing this e-mail

Prachtige fotosessie gemaakt door Katja Rolvink

www.katjarolvink.nl

Een stapje verder

Inmiddels zijn we ruim 3 weken verder met de training van onze gast en hij doet het geweldig. Maar owee, owee wat ligt het in de aard van de mens om grenzen te overschrijden. Altijd weer dat ego wat in de weg zit! Zo barst ik van nieuwsgierigheid om te zien en te voelen wat deze kanjer nog meer kan buiten de stap. Maar wanneer ik met hem door de piste wandel merk ik dat hij zichzelf al anders draagt dan wanneer we met de kaptoom aan de hand werken. Ongeacht dat hij 'al' 4,5 jaar oud is, is het nog te vroeg om veel meer te vragen. Eerst moet hij sterker worden en zichzelf beter te leren dragen met een ruiter op zijn rug. Eén van de weinige momenten dat ik een voordeel heb aan mijn minimale gewicht ;) Dus hoe graag ik ook zou willen, ik weet dat ik er verstandig aan doe om het voorlopig nog rustig aan te doen.

Dus we stappen wat af, rijden vreselijk veel figuren en stukje bij beetje voel ik steeds meer balans komen onder mij. Gelukkig is het met het concentratieniveau prima in orde en wordt hij niet te snel afgeleid. Toch mag er wat mij betreft nog best een periode enkel gestapt worden. En dat hoeft helemaal niet saai te zijn! Langzaam wordt de reactie op het been beter en de respons op het sturen fijn gevoeliger. Nu hij het been wat begint te snappen kunnen we ook iets subtieler gaan werken.En op zoek naar de knopjes om te wijken, een keertwending te maken etc En ook begint het tempo langzaam te verhogen, niet omdat ik dat vraag, maar omdat het aangeboden wordt. Het 'rondsjokken' is nu vervangen voor actief stappen tot zelfs bijna een tempo verhoging naar een andere gang. Zo zie je maar, alles op zijn tijd en wie weet moeten we straks onze leerling nog tot de orde roepen en vragen het iets rustiger aan te doen.

Leuk is het in ieder geval wel!

Het beleren, stapje voor stapje

Hoewel we over het algemeen Rocky Mountain Horses en Tennessee Walking Horses in training krijgen, vind ik het erg leuk om weer een Mangalarga Marchador in ons midden te hebben. Dit keer een 4 jarige ruin die al de nodige basis aan grondwerk kent maar nog niet echt bereden is. Doel is natuurlijk om hem (en zijn berijdster) naast het inrijden ook gangtechnisch verder te begeleiden.

Gangenpaard of niet, in de basis werkt het zadelmak maken natuurlijk precies hetzelfde als bij een dravend paard. Er zijn trainers die altijd volgens een vast stappenplan werken, ik doe dat dus niet. Dwz, ik werk wel degelijk stapje voor stapje naar het einddoel maar ik kijk altijd naar het paard zelf en werk veel op gevoel. Waar staat het op dit moment, wat is zijn karakter, zijn kennis, hoe staat hij in het leven en hoe past hij zich aan aan de nieuwe situatie. Het komt voor dat een paard al één en ander heeft geleerd in zijn vertrouwde omgeving maar dat is geen garantie dat hetzelfde paard op een nieuwe lokatie met nieuwe mensen net zo reageert als thuis. Ik neem dus de tijd voor een kennismaking, elkaar goed aftasten en doe daarbij een aantal stappen terug van wat het paard volgens de eigenaar al kent. Als alles goed gaat, dan verloopt dit proces vlot en kunnen we na een gedegen kennismaking al vrij snel door naar een volgende stap.

Onderstaande foto's geven in vogelvlucht diverse stappen aan die doorlopen worden. Tijdens elke sessie is er weer een herhaling van het reeds eerder geleerde, dit om nogmaals te bevestigen maar ook om vertrouwen te geven alvorens we doorgaan naar een volgende, nieuwe stap. Hier hoort ook het desensibiliseren bij wat ik bij elke sessie herhaal. Hoe koel sommige paarden ook mogen lijken, dit desensibiliseren kan zeker een toegevoegde waarde zijn in het trainingsproces zodat een paard niet onverhoopt schrikt van bv een stijgbeugel die onverwachts tegen de buik tikt of een tak van een boom of struik die het paard raakt tijdens een buitenrit in het bos of wanneer je een jas uitdoet terwijl je op je paard zit. Deze houden we er dus zeker in!

Verder het sturen vanaf de grond, daarna een herhaling maar dan met ruiter op de rug waarbij de ruiter passief meelift. Tussendoor wordt er natuurlijk veelvuldig beloond. Langzaam werken we van een passieve naar een aktieve ruiter en zal mijn functie als begeleider steeds passiever worden totdat begeleiding volledig wegvalt. Hoewel alles er goed en veelbelovend uitziet bleek toch wel dat de steun vanaf de grond erg gewaardeerd werd door onze viervoeter want toen ik 'uit' de sessie wegliep (maar nog altijd binnen de roundpen bleef), stapte hij pardoes van de hoefslag af en draaide zich direct naar me toe waaruit bleek dat ik toch een aktievere functie had dan ik zelf had gedacht.

Russ Keyser working for Big Lick person Charlie Green, TN, USA

Mr. Russ Keyser returned to the USA earlier this year. Thank God! During the decade he spent in Europe, numerous people tried to convince me that Russell Walker Keyser was no longer the person I met in the USA at his training barn full of sored, moaning Walkers laying in their stalls in Bell Buckle. I had to understand that he had changed, he had become a different person; a good person. He no longer sored horses (if he had ever done so to begin with). Duh! He has violations even during his time in Europe! No, I should open my eyes, Russ Keyser was a sound horse trainer and we should become friends. Well, I will never forget what I witnessed in that Bell Buckle training stable and watching his horses in Europe I still could not be convinced of his so called ‘change’.

And well, well… Here he is:
Mr. Russell Walker Keyser in person on video spread worldwide over the news when the trailer of Charlie Green (BL trainer of TN) caught on fire on its way to a horse show. We already knew Russ started working for Charlie Green. Feel free to check Mr. Green his violation list which is longer than the toilet paper you need after a big shit: http://www.hpadata.us You need proof of Russ his ‘conversion’? Watch the video underneath and at 40 seconds you will see Russ covering the whole screen. And yes, those horses are stacked horses.

Ironic, isn’t it? People can change. Yes, I am convinced about that, but not this person and no one can convince me otherwise. I am relieved Russ moved back to the US, though sad for the horses he will be working with. For years I've been accused of many things like being stubborn and much worse. I wonder if anyone would ever be able to admit otherwise. I do not need to hear it, as long as people can confess to themselves and to their horses.

Ps. Those full blinders do come in handy in case a horse trailer catches fire. ;)

Zomervakantie is weer voorbij...

Tubs, Tennessee Walking Horse veulen 2014

Stapje voor stapje...

Geraken we iets verder. Abby heeft zich flink moeten aanpassen de laatste weken. 3 jaar lang enkel weidegang gewend met vriendjes en dan in een paddock moeten staan naast weidegang met voor haar bekende paarden is toch best even wennen. Gelukkig pakt ze het goed op en ook qua training (nog altijd spelenderwijs) komen we steeds iets verder. Na longeren, rond pionnen lopen, een bareback pad dragen was het nu tijd voor een echt zadel. Dat doet Abs met 2 hoefjes in haar neus!

Paardjes op eigen grond!

Het is alweer 7 jaar geleden toen wij een mooi perceel grond in bruikleen kregen voor onze paarden. Er moest nog veel mee gebeuren want tot die tijd was het in gebruik als maisveld. Nadat we eerst mosterdzaad hadden gezaaid om de grond te reinigen werd het geploegd en ingezaaid met Barenburg paardenweidemengeling. De eerste zomer hebben we gehooid en daarna zijn we begonnen aan het omheinen van het perceel. Praktisch gezien leek het ons het beste om de grond in 2 weides te verdelen met een paddock die toegang biedt aan beide stukken. De paddock is ca 250 m2 dus ruim genoeg om meerdere paarden in te plaatsen om de wei niet teveel te belasten. We schaften een metalen hooiruif aan voor in de paddock en lieten een put slaan voor de watervoorziening. Stroom komt via een batterij.

De eerste 2 jaar is het land gebruikt als 'hengstenweide' voor Potter en zijn dames. Ideaal! Ook afgelopen jaar verbleef de Duitse Walker hengst Luke op dit perceel met zijn vriendinnen. Dit jaar wordt de weide begraasd door de jonge paarden. Onlangs werden we in de gelegenheid gesteld om de grond over te nemen en dit konden we natuurlijk niet weigeren. Uiteindelijk brengt huren/bruikleen nog altijd risico's met zich mee en aangezien we voorlopig nog altijd 8 paarden hebben rondlopen is het fijn om voldoende wei en zekerheid te hebben over je land.

Afgelopen woensdag was het dan zover en we mogen de grond 'de onze' noemen! Direct komen er weer wensen op tafel van een schuilstal, hayshelter, zonnepaneel voor de stroomvoorziening, etc maar alles op zijn tijd.

Blij en trots met onze uitbreiding!