Opendeur in beeld

Hiep, hiep, hoera!

Vandaag is Izzy 18 jaar geworden en dat is een hele prestatie! Ten opzichte van vorig jaar lijkt ze er alleen maar jonger op geworden. Sommige mensen verwisselen haar zelfs voor de 15 jaar jongere Sizo! Nou, een mooier compliment kun je haast niet krijgen (behalve als je Sizo heet :)).

Echt graag op de foto gaat Izzy niet meer. Vroeger daarentegen wel. We hebben toch nog maar een poging gewaagd...

Zo gaaf!

Sinds vorige week staan de paarden (groep van 5) in een verse wei. Om ze niet direct teveel gras te laten eten staan ze 's nachts in de paddock met schuilstal die grenst aan de wei. Daarnet ging ik op mn stalen ros naar de wei om de paarden binnen te halen.

Bij aankomst stond de hele groep helemaal achterin en hadden ze me nog niet gezien. Ik fluit met mn vingers tussen mn lippen en roep de paarden op de 'Tennessean' manier. Ed is de eerste die opkijkt en voor ik het weet hoor ik een gedonder van 'kataklop, kataklop' en denderen 5 paarden in noodtempo recht op mij af de paddock in. Ik sta met glimlach van oor tot oor te genieten van de grond die onder mijn voeten trilt en het zien van mijn paardjes die zo enthousiast op me afkomen.

Nee, ze komen niet om te eten. Ik voer 1 x per dag wat bij en dat is in de ochtend dus geen truukjes om ze naar binnen te lokken maar 'gewoon' enthousiaste dieren die duidelijk geen hekel aan me hebben. Goh, wat heb ik het weer getroffen met ons beestenspul.

Sorry, geen foto dit keer!

Pretty Elena

Gisteravond gingen we nog even een 'rondje paard' doen. De jonge meiden Elena, Amber en Anouck lagen gedrieën kont aan kont in de paddock. Een grappig gezicht. Ik kon het niet laten om er even bij te gaan zitten terwijl Marleen een foto maakte. Anouck en ik zijn dikke vriendinnen, het is een heerlijk dier en we knuffelen wat af samen. Dit is tevens de eerste keer dat ik bij Anouck op haar rug zat. Nou, geen probleem om die volgend jaar in te gaan rijden lijkt me zo!

The man has left the property

Een kleine 6 jaar hebben we samen geleefd. In mijn zoektocht naar een hengst met oude bloedlijnen, type Heritage, besefte ik in 2005 dat er zojuist een exemplaar bij ons was geboren; Ravi. We besloten hem aan te houden en te zien hoe hij evolueerde. In de tussentijd wilden we wel heel graag een hengst aanschaffen die goed combineerde met de merries op onze stoeterij. Ondanks de zoektochten overzee, troffen we onze hengst op ons eigen continent in Duitsland.

Aanvankelijk wilde ik hem niet gaan bekijken door zijn opvallende kleur; een op kleur gefokt paard kon nooit aan mijn eisen voldoen. Maar zijn oogopslag deed mij smelten en zijn beweging was verrassend ruim. Ik ging overstag en samen met Oscar gingen we op bezoek. Daar stond hij dan; alleen op stal omdat hij nog wel eens wilde uitbreken. Diep goud van kleur door gebrek aan zonlicht, jong en onervaren. Onder zadel was hij nog heel groen, precies wat we zochten. Liever 5 jaar met weinig uren onder zadel dan te jong ingereden en overbelast. Het was echt een jochie en ik sloot hem onmiddellijk in mijn hart. Hoewel deze jonge adonis over oude bloedlijnen beschikte, voldeed hij niet volledig aan het Heritage profiel. Voor ons geen reden om hem te laten staan.

Omdat wij Ravi zijn vader nog ter dekking hadden staan op ons kleine perceel, verhuisde onze eerste eigen hengst voor een maandje naar collega fokkers waar hij ook nog getraind zou worden. Helaas maakte hij tijdens zijn eerste uurtje in de wei een enorme buikschuiver waardoor hij zich blesseerde waar hij nog lange tijd last van bleef houden. Zijn naam was Swiss Pride of Hyland, roepnaam Swissy. Geen naam voor een stoere dekhengst en ik doopte hem om tot Pleasure's Pot o' Gold omdat hij in alle opzichten voldeed aan mijn zoekeisen; een gouden paard, zowel qua innerlijk en uiterlijk met veel potentieel.

In de jaren die volgden is Potter voorgesteld op beurzen en evenementen, tijdens onze jaarlijkse open deur en in tijdschriften voor raspromotie. Het jonge, slungelige knulletje mondde uit tot een echte kerel. Hij was mijn steun en toeverlaat tijdens demo's en werd zelfs een keer totaal onverwacht mee op pad genomen terwijl hij weken niet gereden was. Ik werd niet teleurgesteld. Potter zijn nakomelingen kwamen niet enkel op onze stoeterij ter wereld, maar ook in omringende landen zoals Nederland, Duitsland en Frankrijk. Ook verhuisde een dochter van hem naar Denemarken.

Anno 2011 is onze mening over Potter niet veranderd, integendeel. Wel is onze stoeterij uitgegroeid tot 12 paarden. Verkleining van ons perceel en met een baby op komst moeten we ervoor blijven zorgen dat iedereen dat krijgt wat hij/zij verdiend. Al die jaren hebben wij Potter sociaal kunnen houden met 1 of meerdere merries. Voor dit seizoen zullen wij echter een rustpauze inlassen en geen merries laten dekken. Potter isoleren is geen optie voor ons. Eén van zijn fans bood uitkomst; Potter mag zijn werk voortzetten elders in België, in dezelfde soort omgeving waar hij bij ons ook in heeft geleefd: een weide met paddock en vriendin. Sterker nog, het is een oude bekende van ons. Honor heeft nl in 2010 al een dochter van Potter ter wereld gebracht.

Gistermiddag verhuisde Potter naar zijn nieuwe stek. Zijn huidige maatje Lulu vond het maar niets, gelukkig stond een klein uur verderop Honor al op hem te wachten. Ik geloof niet dat Potter ons gaat missen. En zo wordt het sprookje van de hengst met een gouden karakter en boterzachte gangen voortgezet...

Wij wensen Henk en Ankie heel veel succes en plezier met hun gouden pracht. Potje, we gaan je missen jong!

Stoere Max

Max is nu 4 daagjes oud en heel ondernemend. Mama Rose heeft haar 'handen' vol om hem bij te benen met zijn onderzoekingen. Het bewegen gaat hem goed af, hij rent, dolt, galoppeert veel om vervolgens lekker te gaan slapen. Verder is hij erg nieuwsgierig en loopt overal pardoes op af, soms tot groot ongenoegen van mama. Mijn hoofd is al meerdere keren 'gezegend' met een natte lebberende tongveeg en mijn neus is afgekeurd als mogelijke melkvoorziening. Tja, het was het proberen waard!

Gearriveerd!

En 2 dagen later was hij daar! Zo valt het geduldig zijn achteraf nog best mee. Gisterochtend had ik me verslapen, sja, even wennen dat het wat later licht wordt. Jammer want daardoor miste ik net de geboorte. Zoals altijd liep ik rechtstreeks van de slaapkamer naar de 'kraamkamer'. De hondjes renden voor me uit en Muzby zette het op een blaffen, ik wist meteen dat we een extra bewoner hadden.

En ja hoor, daar lag een hoopje op de koude stenen vloer vlak voor de inloopstal die met een dik pak vlas bestrooid was. Ik verwelkom de kleine hartelijk en wordt terug begroet met een aandoenlijk hinnikje. Dat vindt hij kennelijk zelf ook een leuk geluid en herhaalt het meerdere malen. Een praatjesmaker...

Ik gil naar Oscar die nog in bed licht dat er een veulen is. Wel handig, het slaapkamerraam staat toch open. Gevolgd door een luidkeels 'Champagne!'. Van alle mogelijke kleuropties vos, bruin, zwart, golden champagne, amber champagne en classic champagne was er slechts 4% kans op een classic en dat is het geworden! Mijn hart was zo vol van eindelijk weer een merrietje te krijgen dat ik over-enthousiast het ene gaatje onder de staart voor vrouwelijk aanzag. Pas een half uur later drong het tot me door dat ik het achterste van een jongetje had bekeken en we 8 Tennessee Walker hengstjes op een rij hadden gekregen. Ondanks de lichte teleurstelling is het allerbelangrijkste dat het een gezond veulen is en dat moeder Rose een makkelijke bevalling heeft gehad. En dat is het geval! Gauw haal ik een pak stro en strooi een berg op de stenen vloer waar hij die dag regelmatig op ligt. Kennelijk zijn voorkeursplek.

Max, zoals zijn roepnaam is geworden, is het eerste classsic champagne Walker hengstje in Europa. Toch weer iets aparts. We mogen weer trots zijn!

Geduld...

is een schone zaak! Wat is het toch altijd weer spannend als de periode aanbreekt dat de veulentjes geboren kunnen worden. Rose haar uier is nu al een maand 'in beweging' maar om nu te zeggen dat deze op knappen staat? Nee, niet echt. Ze is uitgeteld op 30 maart en doorgaans bevalt ze een 2 weken te vroeg. Dit jaar dus niet!

Beetle zal waarschijnlijk nog wat langer op zich laten wachten. Toch hou ik ze allebei goed in de gaten. Het is wel heel fijn dat ze zulke dikke vriendinnen zijn, zeker omdat dit Beetle haar eerste veulen is.

We wachten nog maar even geduldig af...

Trekpaarden voor Limburgse bossen

DE WINNING ONDERHOUDT LANDSCHAPPEN MET BELGISCHE TREKPAARDEN
Auteur: Peter Dupont Photo News©hw

Het sociaal economiebedrijf De Wingerd wil het Brabantse trekpaard herintroduceren.

LUMMEN - Het Limburgs sociaal economiebedrijf De Winning herintroduceert trekpaarden bij het onderhoud van Limburgse bossen en landschappen. Ooit schering en inslag in Vlaanderen, nu een zeldzaamheid: het Belgische of Brabants trekpaard verdwijnt snel uit ons landschap. Het Limburgse sociaal economiebedrijf De Winning uit Lummen wil dit nobele dier echter herintroduceren in de Limburgse bossen en landschappen.

'Een initiatief van onze vzw's Groenwerk en Vreebos en het Centrum voor Natuur- en landschapsbeheer, samen met andere partners zoals de provincie Limburg, lokale boomslepers, Steunpunt Levend Erfgoed, Agentschap voor Natuur en Bos, FSC Belgium, Toerisme Limburg en Regionale Landschappen', vertelt directeur Filip Vanlommel.

De medewerkers van het sociaal economiebedrijf starten het duurzaam groenbeheer binnenkort met twee dieren. Vanlommel: 'De inzet van trekpaarden is ecologisch verantwoord en milieuvriendelijker. Zo kunnen ze zware bomen zonder schade uit het bos slepen, Amerikaanse vogelkers kan op deze manier met minder glyfosaat bestreden worden en verder worden vochtige graslanden gemaaid zonder spoorvorming van zware machines. Die brengen immers veel schade aan in onze bossen en landschappen.' De trekpaarden spelen ook een belangrijke rol in de komst van FSC-gecertificeerde bossen. Ze reduceren de CO2-productie. 'Daardoor werken wij actief mee aan het Limburgs milieubeleidsplan 'Allemaal CO2-neutraal'', aldus Vanlommel.

Hippotherapie
'Het project betekent ook een meerwaarde voor de doelgroepmedewerkers van De Winning', zegt honden- en paardenspecialist Guy Eylenbosch. Hij screent mogelijke trekpaarden voor het project. 'Geen sinecure, want 80% van de bestaande trekpaarden zijn gefokt voor slacht of show, niet voor werk.' Eylenbosch, terug van vier jaar paardenwerk in Japan, zal ook instaan voor de hippotherapie met de dieren. 'De doelgroep wordt op een aangename en therapeutische manier betrokken bij de uitvoering van hun werkzaamheden', vertelt hij. Het plan is om de trekpaarden bovendien ook in te zetten in het toeristisch aanbod in Limburg. 'We zullen huifkartochten organiseren, in combinatie met een toeristische gids en een streekeigen picknick', besluit Vanlommel.

Opleidingscentrum
De Winning vindt het belangrijk dat deze bedreigde oude ambacht nieuw leven wordt ingeblazen en dat oude rassen zoals het Belgisch trekpaard blijven bestaan. Vanlommel: 'Samen met het Centrum voor Natuur- en Landschapsbeheer werken we in 2012 ook een cursus uit rond het werken met trekpaarden in sociale economiebedrijven en daarbuiten.' Omdat het hefboomproject waarschijnlijk ook navolging zal krijgen in andere Vlaamse gemeenten, denkt Guy Eylenbosch aan de uitbouw van een heus opleidingscentrum. 'Als teamster is het mijn doel om mensen van alle leeftijden te begeleiden in het verbeteren van hun communicatie met zichzelf en anderen. Dit willen we dus doen door hen in contact te brengen met dieren en natuur.'

Lente!

Eindelijk! Gisteren ging de lente officieel van start. Ik kan me ook weer helemaal uitleven in mijn verslaving: paarden uit de rui helpen. Elke dag maak ik gewapend met mijn Furminator een rondje 'paard' en werk me suf om al die haren te verwijderen.

De paarden genieten met volle teugen. Rose stopt spontaan met eten en begint erbij te kwijlen, Beetle idemdito. Toen ik haar laatst een rosbeurt gaf stonden we allebei zeer verbaasd naar haar buik te kijken die vol in verzet ging van die harde borstel die over de vacht ging. Beetle keek net zo vreemd als ik! Het veulen was het er duidelijk niet mee eens, zou het gekieteld hebben?

Bij Ed en zijn jonge meiden is het dringen geblazen. Hoewel ze zich met groot respect naar mij toe gedragen, proberen ze allemaal als eerste aan de beurt te zijn. Stiekem proberen ze elkaar wat aan de kant te duwen en dringen zo voor hun beurt. Dit alles in harmonie en zo sta ik omringd door 4 paarden en voel ik me zeer, zeer geliefd. Het is een mooi clubje; een Tennessee Walker, Spotted Mountain Horse, Kentucky Mountain Saddle Horse en een Paso Peruano. Wat een rijkdom..

Last but not least zijn Lulu en Potter aan de beurt. Ook hier is het volop genieten. Als ik klaar ben met Lulu ga ik verder met Potter maar daar is mevrouw Lulu het niet mee eens en ze duwt zich radicaal voor Potter die als een gentleman ruimte maakt voor zijn geliefde. 't is toch wat.

Hoe dan ook, het is op en top genieten voor iedereen.