Letter to TWHBEA

Herewith I am sending in my resignation for my volunteer Director Region I function and end my TWHBEA membership.

After almost 2 decades being a member I’ve now lost all hope TWHBEA will act to their member’s requests by supporting the sound horse and to make an end to the horrible abuse in the Tennessee Walking Horses scene. During my first term as Director in 2003 I hoped to be able to change things from inside but without much luck. However, being a positive person, I remained my TWHBEA membership, understanding it might take some more time for a Tennessean organization to see and understand what people outside Tennessee and outside the continent see with much disgust. Even though this so called ‘Big Lick’ Performance horse might be a decade’s long tradition, that doesn’t automatically mean it is ok to hurt animals.

For the past years I tried to hold on to Thomas Paine his quote from 1776:

“a long habit of not thinking a thing wrong, gives it a superficial appearance of being right, and raises at first a formidable outcry in defence of custom. But tumult soon subsides. Time makes more converts than reason.”

More than once I believed things would change. If not from the inside (TWHBEA) than from the outside. By now the majority is for passing the PAST Act and still TWHBEA, the breeds registry, is not supporting the PAST Act. Is this how you listen to your members? How is it possible that 2 States out of 50 States in total can prevent a bill to pass? I hold you, TWHBEA, responsible for this, as well as Senator Mitch McConnell and Marsha Blackburn.

Still, I was hopeful to be able to change things from the inside. So I offered to run for Director of Region 1 again in 2014. At that time Region I included Europe excl. Germany + many other countries like Australia, New Zealand and more. Somehow Region 1 shrank to Europe excl. Germany only without any notice upfront nor explanation afterwards. With fear I watched this year’s Celebration and noticed the danger for sound horse people that had the strength to speak up. Tennessee no longer feels save when you have a strong voice for the sound horse. Then the change of By Laws, poorly explained to the members who have no clue about the impact of those changes. Again, you, TWHBEA, are responsible. The By Laws passed, another step backwards for the sound horse.

Meanwhile I have been chosen as Director and when thinking about planning my trip I realized Tennessee, the State with the beautiful flowing hills where I’ve felt so at home for decades, no longer feels the same. It is like entering enemy grounds, I feel ashamed being a member of an organization that doesn’t put any effort in ending the abuse in their own breed but keep supporting the people who harm those beautiful creatures. There was a time when TWHBEA was focusing on Europe as the market to export their horses to. Well, don’t bother anymore because you have ruined the market completely. Most European breeders already quit breeding or switched breeds. Game over! TWHBEA did this to itself. You were lucky you had so many devoted European breeders and natural walking horse enthusiasts who kept the business going several years longer.

To say I am disappointed in TWHBEA is an understatement. I can no longer watch this ‘freak show’ and no longer want to be part of it in any way. I will never give up on my horses but I did lose any hope for TWHBEA and I am pulling the plug.

Farewell.

Naturally,
Sandra van den Hof
www.pleasuregaits.com
Walking the way of the horse


Please consider the environment before printing this e-mail

Prachtige fotosessie gemaakt door Katja Rolvink

www.katjarolvink.nl

Een stapje verder

Inmiddels zijn we ruim 3 weken verder met de training van onze gast en hij doet het geweldig. Maar owee, owee wat ligt het in de aard van de mens om grenzen te overschrijden. Altijd weer dat ego wat in de weg zit! Zo barst ik van nieuwsgierigheid om te zien en te voelen wat deze kanjer nog meer kan buiten de stap. Maar wanneer ik met hem door de piste wandel merk ik dat hij zichzelf al anders draagt dan wanneer we met de kaptoom aan de hand werken. Ongeacht dat hij 'al' 4,5 jaar oud is, is het nog te vroeg om veel meer te vragen. Eerst moet hij sterker worden en zichzelf beter te leren dragen met een ruiter op zijn rug. Eén van de weinige momenten dat ik een voordeel heb aan mijn minimale gewicht ;) Dus hoe graag ik ook zou willen, ik weet dat ik er verstandig aan doe om het voorlopig nog rustig aan te doen.

Dus we stappen wat af, rijden vreselijk veel figuren en stukje bij beetje voel ik steeds meer balans komen onder mij. Gelukkig is het met het concentratieniveau prima in orde en wordt hij niet te snel afgeleid. Toch mag er wat mij betreft nog best een periode enkel gestapt worden. En dat hoeft helemaal niet saai te zijn! Langzaam wordt de reactie op het been beter en de respons op het sturen fijn gevoeliger. Nu hij het been wat begint te snappen kunnen we ook iets subtieler gaan werken.En op zoek naar de knopjes om te wijken, een keertwending te maken etc En ook begint het tempo langzaam te verhogen, niet omdat ik dat vraag, maar omdat het aangeboden wordt. Het 'rondsjokken' is nu vervangen voor actief stappen tot zelfs bijna een tempo verhoging naar een andere gang. Zo zie je maar, alles op zijn tijd en wie weet moeten we straks onze leerling nog tot de orde roepen en vragen het iets rustiger aan te doen.

Leuk is het in ieder geval wel!

Het beleren, stapje voor stapje

Hoewel we over het algemeen Rocky Mountain Horses en Tennessee Walking Horses in training krijgen, vind ik het erg leuk om weer een Mangalarga Marchador in ons midden te hebben. Dit keer een 4 jarige ruin die al de nodige basis aan grondwerk kent maar nog niet echt bereden is. Doel is natuurlijk om hem (en zijn berijdster) naast het inrijden ook gangtechnisch verder te begeleiden.

Gangenpaard of niet, in de basis werkt het zadelmak maken natuurlijk precies hetzelfde als bij een dravend paard. Er zijn trainers die altijd volgens een vast stappenplan werken, ik doe dat dus niet. Dwz, ik werk wel degelijk stapje voor stapje naar het einddoel maar ik kijk altijd naar het paard zelf en werk veel op gevoel. Waar staat het op dit moment, wat is zijn karakter, zijn kennis, hoe staat hij in het leven en hoe past hij zich aan aan de nieuwe situatie. Het komt voor dat een paard al één en ander heeft geleerd in zijn vertrouwde omgeving maar dat is geen garantie dat hetzelfde paard op een nieuwe lokatie met nieuwe mensen net zo reageert als thuis. Ik neem dus de tijd voor een kennismaking, elkaar goed aftasten en doe daarbij een aantal stappen terug van wat het paard volgens de eigenaar al kent. Als alles goed gaat, dan verloopt dit proces vlot en kunnen we na een gedegen kennismaking al vrij snel door naar een volgende stap.

Onderstaande foto's geven in vogelvlucht diverse stappen aan die doorlopen worden. Tijdens elke sessie is er weer een herhaling van het reeds eerder geleerde, dit om nogmaals te bevestigen maar ook om vertrouwen te geven alvorens we doorgaan naar een volgende, nieuwe stap. Hier hoort ook het desensibiliseren bij wat ik bij elke sessie herhaal. Hoe koel sommige paarden ook mogen lijken, dit desensibiliseren kan zeker een toegevoegde waarde zijn in het trainingsproces zodat een paard niet onverhoopt schrikt van bv een stijgbeugel die onverwachts tegen de buik tikt of een tak van een boom of struik die het paard raakt tijdens een buitenrit in het bos of wanneer je een jas uitdoet terwijl je op je paard zit. Deze houden we er dus zeker in!

Verder het sturen vanaf de grond, daarna een herhaling maar dan met ruiter op de rug waarbij de ruiter passief meelift. Tussendoor wordt er natuurlijk veelvuldig beloond. Langzaam werken we van een passieve naar een aktieve ruiter en zal mijn functie als begeleider steeds passiever worden totdat begeleiding volledig wegvalt. Hoewel alles er goed en veelbelovend uitziet bleek toch wel dat de steun vanaf de grond erg gewaardeerd werd door onze viervoeter want toen ik 'uit' de sessie wegliep (maar nog altijd binnen de roundpen bleef), stapte hij pardoes van de hoefslag af en draaide zich direct naar me toe waaruit bleek dat ik toch een aktievere functie had dan ik zelf had gedacht.

Russ Keyser working for Big Lick person Charlie Green, TN, USA

Mr. Russ Keyser returned to the USA earlier this year. Thank God! During the decade he spent in Europe, numerous people tried to convince me that Russell Walker Keyser was no longer the person I met in the USA at his training barn full of sored, moaning Walkers laying in their stalls in Bell Buckle. I had to understand that he had changed, he had become a different person; a good person. He no longer sored horses (if he had ever done so to begin with). Duh! He has violations even during his time in Europe! No, I should open my eyes, Russ Keyser was a sound horse trainer and we should become friends. Well, I will never forget what I witnessed in that Bell Buckle training stable and watching his horses in Europe I still could not be convinced of his so called ‘change’.

And well, well… Here he is:
Mr. Russell Walker Keyser in person on video spread worldwide over the news when the trailer of Charlie Green (BL trainer of TN) caught on fire on its way to a horse show. We already knew Russ started working for Charlie Green. Feel free to check Mr. Green his violation list which is longer than the toilet paper you need after a big shit: http://www.hpadata.us You need proof of Russ his ‘conversion’? Watch the video underneath and at 40 seconds you will see Russ covering the whole screen. And yes, those horses are stacked horses.

Ironic, isn’t it? People can change. Yes, I am convinced about that, but not this person and no one can convince me otherwise. I am relieved Russ moved back to the US, though sad for the horses he will be working with. For years I've been accused of many things like being stubborn and much worse. I wonder if anyone would ever be able to admit otherwise. I do not need to hear it, as long as people can confess to themselves and to their horses.

Ps. Those full blinders do come in handy in case a horse trailer catches fire. ;)

Zomervakantie is weer voorbij...

Tubs, Tennessee Walking Horse veulen 2014

Stapje voor stapje...

Geraken we iets verder. Abby heeft zich flink moeten aanpassen de laatste weken. 3 jaar lang enkel weidegang gewend met vriendjes en dan in een paddock moeten staan naast weidegang met voor haar bekende paarden is toch best even wennen. Gelukkig pakt ze het goed op en ook qua training (nog altijd spelenderwijs) komen we steeds iets verder. Na longeren, rond pionnen lopen, een bareback pad dragen was het nu tijd voor een echt zadel. Dat doet Abs met 2 hoefjes in haar neus!

Paardjes op eigen grond!

Het is alweer 7 jaar geleden toen wij een mooi perceel grond in bruikleen kregen voor onze paarden. Er moest nog veel mee gebeuren want tot die tijd was het in gebruik als maisveld. Nadat we eerst mosterdzaad hadden gezaaid om de grond te reinigen werd het geploegd en ingezaaid met Barenburg paardenweidemengeling. De eerste zomer hebben we gehooid en daarna zijn we begonnen aan het omheinen van het perceel. Praktisch gezien leek het ons het beste om de grond in 2 weides te verdelen met een paddock die toegang biedt aan beide stukken. De paddock is ca 250 m2 dus ruim genoeg om meerdere paarden in te plaatsen om de wei niet teveel te belasten. We schaften een metalen hooiruif aan voor in de paddock en lieten een put slaan voor de watervoorziening. Stroom komt via een batterij.

De eerste 2 jaar is het land gebruikt als 'hengstenweide' voor Potter en zijn dames. Ideaal! Ook afgelopen jaar verbleef de Duitse Walker hengst Luke op dit perceel met zijn vriendinnen. Dit jaar wordt de weide begraasd door de jonge paarden. Onlangs werden we in de gelegenheid gesteld om de grond over te nemen en dit konden we natuurlijk niet weigeren. Uiteindelijk brengt huren/bruikleen nog altijd risico's met zich mee en aangezien we voorlopig nog altijd 8 paarden hebben rondlopen is het fijn om voldoende wei en zekerheid te hebben over je land.

Afgelopen woensdag was het dan zover en we mogen de grond 'de onze' noemen! Direct komen er weer wensen op tafel van een schuilstal, hayshelter, zonnepaneel voor de stroomvoorziening, etc maar alles op zijn tijd.

Blij en trots met onze uitbreiding!

Waterpret

Vandaag zijn we eindelijk weer eens op het militair domein gaan rijden. Na de extreme regenval van de afgelopen weken liggen er enorm veel plassen in het bos, iets waar zowel Ravi als Anouck een bloedhekel aan hebben. Tot nu toe wisten ze zich altijd wel langs een plas te wurmen, ook als dat ten koste van onze knieen ging maar alles beter dan natte voeten...
Op het domein waren de plassen echter zo groot dat er geen ontkomen meer aan was. Perfecte training!

Oscar en Lucas kwamen ook even een kijkje nemen en water is voor Lucas aantrekkingskracht #1. Dat betekende dubbele waterpret ;) Uiteindelijk kwamen we allemaal met een nat pak thuis want op de terugweg werden we overvallen door een enorme onweersbui. Het voordeel was wel dat de paarden tijdens het noodweer braaf door de plassen heen liepen...

Work in progress...