Colorado

In september 2001, vlak na 911, reisde ik naar Colorado waar ik 2 weken op een ranch tussen Tennessee Walkers zat. Samen met My Warrior beklommen we de hoogste bergen, haalden we de laatste, ontsnapte koeien binnen en reden we door berg riviertjes waar je in de stille bochten de goudvlokken zag schitteren op de bodem. 

Ondanks de vreselijke timing had ik de tijd van mijn leven. Daar in 'mijn' appartement boven de stallen. 's Nachts hoorde je de raccoons rond de stallen scharrelen en daalde de temperatuur tot onder 0 maar tegen de middag was het een aangename 20 graden. Het land, hectares groot, stond vol met alphalpha gras. Zo'n 40 Walkers stonden op 1 terrein en vormden diverse harems. De natuurlijke manier van paarden houden weerspiegelde in de beschadigde huiden. Er werd onderling gevochten door de hengsten en de laat gecastreerde paarden die allemaal de beste merries voor zichzelf wilden. 

Elke keer wanneer we een ruin uit de groep haalden voor een trailrit werd zijn harem gekaapt door anderen en barstte de strijd weer los zodra hij weer terug in de groep werd gezet. Niet zo vreemd dat het 'vangen' van zo'n paard een enorme uitdaging was en dit ging met de Wrangler Jeep omdat het lopend simpelweg veel te lang duurde en slopend was. Het idee werkte eigenlijk precies hetzelfde als de round-up zoals Monty Roberts het destijds uitlegde; focus je op het paard van je keuze en blijf je op deze richten net zolang tot het paard tot het besef komt dat vluchten geen zin meer heeft. Maar dan versie 2.0, in een Jeep...

Ik leerde in die 2 korte weken veel verschillende mensen kennen. Waaronder Bernd, de eigenaar van de ranch waar ik tot een jaar of 6 terug nog contact mee had, cowboy Michael, die veel tips gaf over het traceren van de laatste, ontsnapte koeien in het enorm grote en bergachtige gebied. Ik heb jaren email contact gehouden met 1 van de vele meiden die bij de ranch rondhingen en, last but not least Joey (en Mark) Kay. 

De bedoeling van de hele trip was om Walkers te selecteren voor Europa. Helaas werd mijn advies in de wind geslagen en uiteindelijk kwamen er 3 Walkers naar Europa waarvan er slechts 1 door mij uitgekozen was. Destijds heb ik het hele transport begeleid en zijn de paarden op de locatie in België blijven overwinteren voordat ze de doorreis maakten naar Zuid Frankrijk. 

Ook Joey en Mark wilden hun geluk beproeven en als God in Frankrijk gaan leven. Hun Walker en Spotted Saddle Horse konden niet achter blijven en zo werd mij wederom gevraagd om hulp. Dat is hoe Spirit en Cajun in mijn leven kwamen. Op dat moment nog niet beseffend welke impact Spirit op mij en vele anderen zou gaan hebben... 

Boomtown's Lucky Strike aka Spirit

Spirit was een jaar of 4 toen wij elkaar voor het eerst ontmoetten. Gedurende een aantal jaar kruisten onze levens elkaars pad. Het heeft even geduurd vooraleer ik tot de ontdekking kwam wat voor een ruwe diamant ik in de wei had staan. Veel was er niet voor nodig. Enkel een andere houding mijnerzijds. Vanaf het moment dat ik de druk en hoge verwachtingen van Spirit wegnam, kwam er een pracht paard tevoorschijn!

Mooi was ze al, maar zo lief, werkwillig en vergevingsgezind voor alle fouten die wij op haar rug maakten. Altijd zocht ze weer naar hetgeen wij bedoelden en zette zij haar beste beentje voor. "Bedoel je misschien dit?" Want ja, ik sloeg de plank vaak genoeg mis maar samen met Spirit leerde ik hoe het beter kon! En zo ontpopte Spirit zich als het meest geliefde en ideale lespaard bij Pleasure Gaits.

Toen de lessen werden stopgezet zochten we voor Spirit een nieuw thuis waar ze haar kwaliteiten kon blijven inzetten. Birgit hoorde Spirit roepen en twijfelde geen moment. Helemaal vanuit Oostenrijk kwam ze samen met haar man en trailer afgereisd om Spirit mee te nemen naar haar nieuwe plek. En zoals het Spirit betaamd ging dat zeker niet zonder vlag of stoot! Trailerladen is altijd een 'dingetje' geweest bij deze dame. 

Ik denk aan Paard & Koets waar we als eerste gingen laden en als laatste op een lege parkeerplaats vertrokken. Zo ook bij Horse Event waar ik op slinkse wijze gebruik maakte van de rondrijdende tractors die auto's uit de modder moesten slepen. Net op het moment dat er een tractor achter Spirit langs reed vroeg ik haar in de veilige trailer te stappen. Pfff!
Of wat dacht je bij de Centered Riding clinic waar ik uiteindelijk zelfs zonder paard naar huis ging en noodgedwongen de volgende dag met een ongetrainde Potter een demonstratie moest geven. Of meer lokaal HorseFair in Lommel waar ik te paard naar toe ben gereden omdat madame weigerde te laden... 

Affijn, Spirit vertrok naar Oostenrijk met een zeer acceptabele laadtijd van een uurtje of 6 ;). En ook in Oostenrijk (of liever gezegd Tjechië) bleef Spirit volhouden dat trailers echt niet haar ding waren. Maar ondanks dit minder fijne trekje heeft Spirit mij en vele anderen zoveel lessen en inzichten geleerd die alle ergernissen en uren trailerladen je spontaan doen vergeten. 

Helaas, aan al het moois komt een einde. Ook aan Spirit haar reis. Ongetwijfeld de enige (Heritage) Tennessee Walker met de meest bezochte landen in haar paspoort: Amerika, Nederland, België, Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Tjechië.

Cushing maakte het haar de afgelopen winter extra zwaar. Eerder deze week berichtte de eigenaar al dat het niet goed ging en samen met Spirit was er een duidelijk moment gekozen om haar te begeleiden in haar laatste reis. Vanmorgen kon ze niet meer zelfstandig opstaan en was het zo ver. 

Dag mooie dame, het was een eer om je in mijn leven te hebben. 💕

 

 

Gisteren liep ik samen met Bubbles in het bos. Een stuk waar ik 23 jaar geleden te paard van de Klinkert naar de Roestelberg reed. Nu loop ik over een ruiterpad annex loslooproute aangelijnd met mijn jonge hond van 9 maanden. 

Hoewel Bubbels het super doet, moet ze nog aan veel dingen wennen. Vooral andere honden vindt ze eng. Als ze er in de verte 1 ziet aankomen dan gaat ze zitten om de situatie in te schatten. Voorlopig nog even niet los dus maar dit gebied is ideaal om haar meer te leren.

Ik loop over een breed pad. Zowel voor als achter mij zijn er wandelaars met honden. Een gigantische, maar vriendelijke, New Foundlander komt ons begroeten. Bubbles vindt het spannend maar laat het gedwee toe. Een Aussi pup van ca 6 maanden uit hetzelfde gezin, komt ook blij kennismaken voor we weer verder lopen. 

In de verte zie ik een silhouet van paard en ruiter. Verlangend denk ik weer terug aan de tijd dat ik hier reed met Bruce, mijn eerste Walker en later op Secret. Ondertussen heb ik een vriendin aan de telefoon, mijn oortjes zijn in. Ik moet mij focussen op waar ik loop en sla linksaf een pad in. Dit is geen losloopzone meer maar Bubbles was al aangelijnd dus we lopen ongestoord door. Ik babbel vrolijk verder tot ik de grond voel trillen en ik moet stoppen om op te kijken. Op nog geen 20 meter afstand komt een ruiter op een grote Fries in draf aangereden. Een imponerend gezicht als je zelf op de grond staat. Ze is net hetzelfde pad als ik ingeslagen, al sla-omend om de wandelaars met honden heen. Zo zoeft ze ook rechts langs mij, terwijl Bubbels links van mij ineen duikt. Vervolgens begint de ruiter te schreeuwen

“Hou die hond bij je!”

Nee, niet Bubbles natuurlijk maar de New Foundlander van een stukje terug, was de combinatie achterna gelopen en kwam op een sukkeldrafje hetzelfde pad in. Hoewel de hond duidelijk geen wilde plannen had, kon ik mij de gedachten van de ruiter goed voorstellen dus als in een automatisme blokkeerde ik het pad zodat de hond niet langer volgde. Ondanks mijn goed bedoelde poging om de ruiter te helpen, bleef ze brullen in plaats van mij te bedanken en kon ik mij niet langer bedwingen.

“Niet om het één of het ander maar u hoort niet in draf te passeren.”

Zeg ik tegen een vrouw die ongetwijfeld minstens 10 jaar jonger is. Al heb ik mijn ruiterbewijs in de vorige eeuw behaald, dat is iets wat ik nooit vergeten ben; passeer altijd in stap! Nou, dat had ik beter niet kunnen zeggen! Ik kreeg een grote bek, dat ze anders nergens meer kon rijden, etc, etc. Heel triest hoor, maar ik kan helemaal niet meer rijden dus mijn medelijnen hield heel snel op. Ik antwoordde dat ze zich niet zo druk moest maken, dat het hele pad voor haar leeg was en geen tijd moest verspillen aan deze nutteloze discussie. Want ja, of ze wil of niet, ik had toch echt gelijk… 

 Ze brulde nog wat na voor ze haar pad vervolgde. Wat een kenau. Ondertussen stond ik te trillen op mn benen. Niet om haar, maar omdat stress nogal de nodige impact heeft op mijn lijf. Mijn vriendin hing nog steeds aan de telefoon dus ik vervolgde mijn pad èn gesprek. Pff, als dat tegenwoordig een ontspannen buitenritje moet voorstellen, dan mis ik dus niks!

https://www.stichtinghoormij.nl/items/nl-nl/nieuws/voor-iedereen/hoesten-duizelig-overprikkeld-en-moeite-met-lopen-en-bewegen 
 

 

Van Roadrunner naar een slakkengang 

Over 2 uitersten gesproken... Wie mij kent van 10 jaar terug, die weet dat ik altijd een bezige bij ben geweest. 't kon nooit druk genoeg zijn. Een stoeterij, trainingsstal, Centered Riding instructeur, verkoop van zadels, sieraden, Rhythm Beads, Balimo. Ondertussen nog demo's geven om de Walker te promoten, wat bijscholing in Centered Riding of coaching en hier en daar een clinic geven in het buitenland. Ow! En dan nog de workshops Begrip & Balans, Bewust naar Balans ism Kim Besselink en gang gerelateerde clinics door ondergetekende of door mensen uit het buitenland (onder het motto 'wat je van ver haalt, is lekker'). En dan vergeet ik nog de interviews voor raspromotie, mijn column in Ros 8 jaar lang, tv opnames voor de workshops en de paarden… Vakanties werden reizen naar Amerika om paarden te selecteren en het zakelijke met vertier te mixen. En elk jaar een open dag! Op de hoogtij dagen stonden er 14 paarden, liepen er 6 honden op het erf en meestal een kat of 4/5. 

De afgelopen 10 jaar is er veel veranderd. De eerste jaren had ik het zelf niet echt in de gaten. Als nieuwbakken mama is het logisch dat je sneller moe bent, zeker als de kleine je s nachts wakker houdt. Maar toen Lucas dan eindelijk doorsliep na 2 jaar, bleef ik moe. Mijn roadrunner tempo was tijdens mijn zwangerschap al flink teruggedraaid en is nooit meer toegenomen. Systematisch paste ik mijn werkschema aan, kromp de stoeterij in maar er veranderde weinig qua vermoeidheid. 2,5 jaar geleden durfde ik aan mezelf en mn naasten toe te geven dat er iets niet goed zat. De onderzoeksmolen werd opgestart maar de oorzaak was net zo vaag als de klachten en het verloop. 

Een jaar geleden had ik nog maar 3 paarden en alleen het stukje grond aan huis nog in gebruik. En nog was het een zware taak om de dagdagelijkse werkzaamheden uit te voeren. Let wel, ik had 4 ochtenden in de week hulp met de paarden!
Hoe? Waarom? Inmiddels is er meer duidelijk maar toch ook niet. 3 aparte constateringen die het zeldzame CANVAS syndroom sterk doen vermoeden. Een 100% diagnose durft niemand te stellen. Behandelplan: geen. Toekomst? Langzame achteruitgang. 

Ik heb geen paarden meer om voor te zorgen en woon in een kleiner huis met een super makkelijk stadstuintje, 2 honden en 1 kat. En nog heb ik er een dagtaak aan om alles draaiende te houden. Lucas is net zo vermoeiend dan dat hij me energie geeft. Een doerak van 7 met drakenstreken die ook bijzonder lief kan zijn. Hij houdt me op de been. Voor hem moet en wil ik alles doen. Ik ben trots als ik zie hoe hij leert en groeit. In de eerste week na de verhuizing zei hij: Mama, ik vind het hier nu al leuker wonen dan in ons vorige huis. Wat vind je dan leuker? vroeg ik. Nou gewoon, het huis, mijn kamer, en de school.
Ik voel me een gelukzak! Deze week begon zijn school, groep 5 alweer. Eindelijk weer routine en regelmaat, dat kunnen we allebei wel gebruiken. Als ik hem 's morgens naar school heb gebracht, ga ik gauw met de honden wandelen om daarna op de bank in te storten (lang leve de loungebank). En dan is het nog geen 10 uur! Dit is dus iets wat ik zelf niet eens begrijp maar wat wel zo is: ik ben moeoeoeoeoeoe! De laatste maanden slaap ik 's middags ook minimaal een uur. Combineer dat met school, honden en huishouden en je dag zit ramvol. Verveel ik me? Nee, geen moment. Echt niet! 

Affijn, bla, bla, bla. Maar waarom ben ik nou zo moe? Ik zeg steevast dat ik dat zelf ook niet begrijp maar is dat ook zo? Ik WIL het niet begrijpen cq accepteren, maar dat is iets heel anders. De waarheid is dat ik bijna al mn energie steek in het op de been blijven. Want zo wiebelig ben ik. Bovendien doe ik mn uiterste best om dit ook vooral niet te laten blijken. Uit trots, schaamte, angst voor onbegrip want ' je ziet er zo goed uit'. In de loop der jaren heb ik al (vaak onbewust) veel trucjes geleerd om mn evenwichtsstoornis te verbloemen. Zo zul je me zelden ergens zien staan waar ik geen steun kan vinden aan een muur, boom, paal, bankje, etc. Ik verbaas mezelf wel eens met de oplossingen. Steeds vaker gebruik ik een wandelstok. De honden uitlaten doe ik natuurlijk zonder (ik zou niet weten hoe ik dat met stok moet doen). Zolang er niet teveel prikkels zijn gaat dat prima. Maar lopen in het centrum met auto's, fietsers, wandelaars, huilende kinderen, skaters en allerlei toeters en bellen waar ik me 10 jaar geleden niet bewust van was.... dat is een kriem. Op slechte dagen zelfs met stok. 

Ik merk dat ik mezelf in een bubbel plaats. Mijn bubbel. Mijn gezichtsveld is klein, noodzakelijk om alle obstakels te kunnen zien om niet te struikelen. Het voordeel van een nieuwe woonplaats is dat weinig mensen me kennen; niemand ' rukt' mij zomaar uit mn veilige bubbel. Gebeurt dat onverhoopt wel, dan is de kans groot dat ik mn evenwicht verlies. Misschien komt het verwaand over maar dat is dus niet zo, dit is voor mij de enige manier om toch enigszins veilig de straat op te kunnen. Alles gaat in een slakkengang. Maar mijn hoofd wil daar nog niet aan. En nog veel te vaak denk ik nog even snel te kunnen handelen als vroeger. Maar ik kan niet meer snel denken en handelen op een kruispunt. Vaak komt de gedachte pas NAdat mn lichaam al in actie is geschoten. Alleen dacht ik 'vroeger kon dit, maar wacht maar even met oversteken' en is mn lichaam al begonnen want zo ging dat vroeger ook. Opletten dus! Energievreters. Boodschappen doen is dus uitputtend. Soms stap ik bij de kassa even uit 'mn bubbel', veilig achter een boodschappenwagentje wat ideaal is in mijn situatie. Op deze momenten, als ik in de rij sta, kan ik even ontspannen en met 'zachte ogen' de omgeving in me opnemen. Dat is vaak ook t moment dat ik een spontane babbel aandurf met iemand voor of achter me, of met de cassiere. 

Fietsen gaat maar ook dat is geen vanzelfsprekendheid. De zoektocht naar een e-bike 

is gestart. Trapondersteuning is zeker welkom. Ik kan niet ontkennen dat ik langzaam kracht verlies. En een spiegel want zomaar met mn hoofd draaien is eigenlijk niet goed. Mijn hersenen ' wapperen' dan door mn hoofd en zorgen voor te trage lichamelijke reacties. Net als die stomme keien op straat; asfalteren die handel! (nee, vreselijk maar t zou wel makkelijker zijn). Tegen de tijd dat het avond is, is mijn lijf op. Maar mn geest niet! De deur ga ik niet uit en ik lig meestal languit op de bank maar mn hoofd is vaak helder. Wat heb ik daar aan voor mn sociale leven? Zodra de schemering invalt worden mijn evenwichtsklachten meer dan verdubbeld. Ik blijf thuis! Ik lust graag een glaasje wijn (1) of een Sambucaatje (ook wel 2) maar dan kun je me helemaal opdweilen. Bovendien is alcohol sowieso niet goed natuurlijk. 

Al met al voelt het heel saai, al ben ik dat niet. Voorlopig moet ik zelf nog begrip leren opbrengen voor de nieuwe 'ik'. Voor familie en vrienden is dit nog veel moeilijker. Misschien is de verhuizing wel de beste stap geweest die ik ooit had kunnen zetten; een nieuw begin met mensen die mijn vroegere 'ik' niet kennen. Sandra 2.0 is in de maak, of misschien -2.0 whatever. 

Verhuisd!

Je kunt mijn blog (inclusief oude posts) terug vinden op: http://new.pleasuregaits.com/blog/

A tribute to Charlotte

Vrijwel iedereen heeft het verhaal meegekregen. Op 3 december jl overleed Texaans politiepaard Charlotte in the line of duty bij een frontale crash met een auto. Maar niet iedereen weet dat Charlotte een Tennessee Walking Horse merrie is. Zij werd gedoneerd aan de bereden politie in Texas door Tennessee Walking Horse fokker Cris van Horn.

De Tennessee Walker is veel in het nieuws, helaas meestal om de gruwelijke trainingspraktijken en de strijd hier tegen. Charlotte daarentegen is opgegroeid in een liefdevolle omgeving en grootgebracht met Natural Horsemanship trainingstechnieken en heeft de politieopleiding met vlag en wimpel doorlopen. Charlotte werd ook onbeslagen en bitloos gereden tijdens haar carière als politiepaard. Waar in Nederland of België zien wij de bereden politie met een touwhalster rondrijden??

We hopen dat het veel te vroege einde van Charlotte tenminste een positief beeld van de Tennessee Walker achterlaat.

Aktie Kruiskruid

Ok, toegegeven, de afgelopen jaren hebben we onze weides vreselijk overbelast. Op het kleine stukje grond van 77 are achter ons huis staan al de nodige opstallen; guesthouse, paddocks, stallen, opslagruimte, een roundpen en een prachtige piste. En nog deelden we het overgebleven stuk in 4 percelen die we als weides gebruikten. Deze werden optimaal afgegeten dankzij het dagelijks verwijderen van de paardenmest. Bij ons geen lange grashalmen op dit perceel maar altijd vakkundig afgegeten weides waar een grasmaaier geen werk aan heeft. Dankzij de zandgrond konden de paarden zomer en winter enkele uren op de wei zonder dat het een modderpoel werd. In het voorjaar werd het land bewerkt. EM bleek te kostelijk voor ons doordat we zelf geen machines hebben. Je eigen mest uitrijden in het voorjaar is geen goed plan wanneer het nog niet lang genoeg heeft gelegen dus soms gebruikten we toch kunstmest, al was deze wel speciaal voorzien voor paardenweides.

Maar toch...
St. Jacobs Kruiskruid deed ongevraagd zijn intrede op onze locatie. Meerdere keren per jaar werden alle weides ontdaan van het rottige plantje en wel tot in de kleinste details. Elke plantje, al was deze nog zo klein werd met de bekende ragfork uit de grond geprikt. Uren, zoniet dagen werden hieraan besteed. Inmens veel volle plastic zakken werden afgevoerd. Aanvankelijk leek dit succesvol maar doordat ik de open plekken die waren ontstaan niet heb ingezaaid met nieuw gras kwam het Kruiskruid dubbel zo hard en in grotere hoeveelheid terug. Stug bleef ik de plantjes verwijderen tot ik niets anders kon dan toegeven dat deze aantallen niet te overwinnen was. Zelf mijn poging dit voorjaar om de plantjes 1 voor 1 met azijn te bestrijden mislukte. Het Kruiskruid was onze weides aan het overwoekeren. We besloten met een brok in onze keel om korte metten met onze 'vijand' te maken en kozen voor totale weidevernieuwing.

Er waren al 2 grote mesthopen opgespaard om als voedingsbodem te dienen. Wij weten inmiddels waar het de naam 'het zwarte goud' vandaan heeft. Dit werd uitgereden en zou later worden ondergeploegd. Ik koos voor een diepte investering en mengelde 3 soorten gras; Agrobs Pre Alpin graszaad, Barenburg Paardenweide graszaad en Bio Ron biologisch graszaadmengsel. We moesten flink slikken toen de ploeg de grond uiteen reet. Er was geen weg meer terug. Vorige week (weliswaar erg laat in het seizoen) werd het land ingezaaid. Gelukkig is het weer ons goed gezind. Het is uitzonderlijk warm en het land heeft de eerste regen al ontvangen. De paarden zullen 'overwinteren' in de paddocks met piste waar een hooiruif ter beschikking staat en de paddocks de nodige beschutting bieden. Midden volgend jaar hopen we de weides in gebruik te kunnen nemen. Laat het gras maar groeien!

What a horse

:)

Principe kwesties

Onlangs vond het TWHBEA EK voor Tennessee Walking Horses plaats, dit keer in Nederland. De jury die het TWHBEA stamboek had gestuurd heeft 2 HPA violations op haar naam staan en is tevens trainster van Allison Thorson, dochter van de eigenaar van Thor Sport Farm. Dit is de trainingsstal in Tennessee die in augustus in het nieuws was voor de zeer belastende under cover video's van de Amerikaanse Humane Society HSUS. (zie vorig blog bericht)

Waarom?
Waarom stuurt het stamboek juist zo iemand naar Europa? Een Big Lick trainster? Dat is iets wat de gemiddelde (onwetende!) European als dierenmishandeling ziet. Wat voor waarde heeft het om zo iemand je paard te laten beoordelen voor een rozetje? En dan ook nog eens iemand met HPA violations, dwz dat deze persoon de toegang tot de wedstrijd is geweigerd omdat haar paard een vreemd smeerseltje (chemicalien) op de benen heeft en in 2014 littekens heeft.

Het is onbegrijpelijk voor Oscar en mij dat mensen die weten van deze informatie, bewust meedoen aan de wedstrijd. Wij snappen dit echt niet! Zijn wij dan de enige? En dus plaatste Oscar 2 dagen voor de wedstrijd een post op een Nederlandse Facebookpagina voor gangenpaarden. Gelukkig kreeg de discussie veel bijval van gangenpaardenliefhebbers. De lezers van de discussie riepen op voor een boycot van de wedstrijd, iets waar helaas geen gehoor aan is gegeven door de deelnemers. Het is ongetwijfeld niet leuk om als deelnemer een dergelijke discussie te moeten lezen vlak voor de wedstrijd maar anderszijds is er zero to no response geweest op de berichtgevingen over het jurylid binnen de 'rasgebonden' Facebookpagina's. Kennelijk wil daar de overgrote groep nog altijd een rozetje winnen, ongeacht wie er jureert. De discussie buiten het bekende groepje liet zien dat paardenliefhebbers toch echt anders naar de 'interne' situatie kijken. En pas op: dit heeft ook gevolgen voor raspromotie, de fokkerij, trainingen, verkoop en alle mogelijkheden die het ras te bieden heeft. Op dit moment zal het ras zeker niet doorbreken qua positieve bekendheid in Europa en nee, dat ligt niet aan mij noch aan andere liefhebbers die Big Lick en mishandeling liever gister dan vandaag nog uit de wereld helpen.

Er wordt gespeculeerd dat de HPA violations niet bewezen zijn en dat iedereen deze 'onzin' op internet kan zetten. Awel, hier heb je ze: een violation in april 2012 voor vreemde substantie op de benen van het paard en in juli 2014 een HPA violation voor aantoonbare littekens. In beide gevallen gaat het om hetzelfde paard dus smoesjes in de zin van 'ze had het paard net gekocht dus die littekens komen niet door haar trainingstechnieken' gaan hier niet op.

Waarom?
Waarom blijven mensen (die zich niet schuldig maken aan dergelijk misbruik) dit stamboek en hun judges steunen? Waarom?

Waarom?
Waarom blijven er altijd maar weer verwerpingen worden opgegooid die kant nog wal raken? Ja, maar ik ben tegen dierenmishandeling en ik support Big Lick niet, maar het is zooooooooooo gezellig zo'n wedstrijd... TWHBEA stuurde het jurylid over, wij konden niet kiezen... Eh, wat dacht je van vriendelijk bedanken? Botweg weigeren mag ook!

Waarom?
Waarom wordt er niet ingezien dat zolang het TWHBEA stamboek en deze foute judges zowel financieel als mentaal gesteund blijven worden, er geen constructieve verandering zal gaan plaatsvinden?

Waarom?
Waarom beseffen deze deelnemers die zoveel plezier hebben op deze wedstrijd niet dat zij de portemonnee vullen van mensen die hun geld gaan uitgeven aan chemicalien om de benen van hun favoriete ras te gaan pijnigen, of stacks kopen en die onder hun hoeven kloppen zodat deze tot ongekende en vooral onnatuurlijke hoogtes worden opgetild (maar wel pas nadat de chemicalien goed in het vlees van de koten is ingetrokken).

Waarom?
Waarom moeten hier excuses voor gemaakt blijven worden?

Goed, ik heb principes en daar hou ik me aan vast. Al kost het me wel het nodige; klanten maar ook vriendschappen. Jammer dan. Dit kan niet, dit kan echt niet!

Je kunt nl ook een gezellige wedstrijd organiseren met een jurylid die wel een goede naam heeft, ook in Amerika. Bovendien krijgen jij en je paard dan een reële beoordeling die eerlijk is en in lijn met datgene wat van nature haalbaar is voor een Tennessee Walker. Blootvoets, bitloos, met een standaard fabrieksijzer of 'normaal' bit zonder ellelange shanks. Het doet mij pijn om te zien wat de opkomst is voor deze wedstrijd en dat veel van deze mensen zich niet hebben aangemeld voor het ETWHA EK in 2014 met een FOSH judge, die tevens werkt voor de Humane Society. Waarom?

Iedereen mag een mening hebben, ook ik. Vindt wat je ervan wilt vinden. Ik ben tegen rollkür en zal nooit meedoen aan een wedstrijd als iemand jureerde die zich daar schuldig aan zou maken. Dat is mijn principe. En laten we eerlijk zijn; rollkür staat in geen verhouding tot de gruwelpraktijken die plaatsvinden bij het trainen van de zogenaamde Big Lick. Naief over dit onderwerp ben ik al jaren niet meer. Struisvogelpolitiek, ook daar geloof ik niet in. Standpunt innemen en daaraan vasthouden, al kost het je soms iets, het is allicht minder dan de pijn die ons favoriete ras nog altijd te vaak moet doorstaan.

1 ding: hou op met kwade vingers wijzen naar mensen die dierenmishandeling de wereld uit willen helpen en denk 2x na voordat je bewust of onbewust een bijdrage geeft aan het in stand houden van barbaarse trainingspraktijken.

The proof is in the pudding....
Foto 1:
Leigh Ann Stuart op Bustser's Rebel Rouser
Foto 2:
Allison Thorson op wereldkampioen The 9th Wonder, getraind door Leigh Stuart Stables.

Breaking news - Vers van de pers!

Zojuist is er een persbericht verspreid in Amerika met daarin oa onderstaande (schokkende!) video. Waarom blijf ik dit delen, waarom zoek ik de media aandacht? Waarom??

OMDAT DEZE GRUWELIJKE MISHANDELING MOET STOPPEN!




Ik hou zielsveel van mijn favoriete paardenras: Tennessee Walking Horses. Wat 'de mens' echter allemaal doet voor eigen ego en een 2 dollar ribbon is er ver, ver over. Keer op keer krijgen we te horen dat de informatie die gebruikt wordt oud en achterhaald is, de waarheid is dat de mishandeling meer dan actueel is (zie video) en dat de soring enkel steeds vernuftiger wordt om maar niet gepakt te kunnen worden (zie volgende video).



Bij mij zelf staat het beeld en geluid van op de grond liggende, kreunende paarden op mijn netvlies gegrifd. Ook ik heb ervaren dat mensen vinden dat ik overdrijf, het allemaal niet meer zo erg is en verleden tijd is. Niets is minder waar! Vervolgens moeten we er vooral NIET over praten want daar gaat ons ras van stuk. Maar door deze mishandeling te verzwijgen blijven er paarden lijden en mishandeld worden.

Het is tijd om hier voor eens en voor altijd een einde aan te maken. Over een paar dagen zal de jaarlijkse Celebration van start gaan. De 10-daagse wereldberoemde Tennessee Walking Horse wedstrijd waar het gros van de paarden op onnatuurlijk beslag moet lopen en vervolgens nog oa met chemicalien wordt bewerkt.

Wat kunnen wij doen vanuit Europa? Teken op zijn minst deze petitie en laat Amerika weten dat het niet 'slechts' landelijke aandacht heeft maar men hier wereldwijd een halt aan wil toe roepen.

For US citizens, please follow this link and contact your US representative.

Bemest versus onbemest hooi

Vorig jaar hebben we veel miserie gehad met het hooi. Door de enorme regenval was de oogst slecht en onze vaste hooileverancier kon ons niets anders dan hooi leveren met een muffe geur ==> schimmel. We probeerden pakken van verschillende percelen maar het mocht niet baten. Sommige paarden gingen er van hoesten en we hebben veel getobt met hooi weken etc. Uiteindelijk besloten we te gaan zoeken naar een andere leverancier en die vonden we zelfs in de buurt, ons geluk kon niet op.

2 weken geleden begonnen we met het nieuwe hooi van dit jaar. Het had 8 weken gelegen, was mooi om te zien en rook heerlijk. Maar de paarden vonden het maar niks! Aanvankelijk dacht ik dat het aan een individueel pak lag wat niet goed was maar nee, ze knabbelden er hooguit van. Wat moet je anders als je 's nachts in een paddock staat met enkel dat hooi tot je beschikking? Ik heb me gek lopen prakiseren naar de reden en natuurlijk ook naar de oplossing. Toevallig kwam mijn dierenarts langs en vroeg ik hem wat hij van het hooi vond. En inderdaad, hij beaamde dat het er goed uit zag en prima rook. Was het perceel toevallig met drijfmest bemest? :( dat was het geval, mijn grote minpunt van deze overstap naar een andere leverancier. Volgens onze dierenarts zijn er paarden die geen hooi eten wanneer het land bemest is met drijfmest, met name als het van varkens is. Wel kreeg ik het advies om zodra ik goed hooi had gevonden, voldoende te reserveren omdat men door de droge zomer in het voorjaar zeker zonder hooi komen te zitten.

1 ding is zeker; als mijn Ravi iets niet eet, dan is er iets niet in orde. Ik weet dat hij kieskeurig is maar ik vertrouw op zijn bevindingen. Dus er zat niets anders op om toch weer ander hooi zien te bemachtigen. Aangezien de eerste oogst van dit jaar goed was heb ik onze oude leverancier weer gebeld en die kon meteen de volgende dag leveren. Wauw!

Dit weekend kwamen ze hooi leveren. Affijn, meteen het moment om ook de hooiopslag te voorzien van nieuwe pallets. We hadden plastic pallets op de kop getikt met veel openingen voor verluchting. Plastic zal minder snel stuk zullen gaan dan houten pallets die toch gaan rotten. Het bleek een klus die toch niet 1, 2, 3, gedaan was. Onder de pallets kwam een enorme hoeveelheid oud hooi en vlas te voorschijn inclusief stof, schimmel, oude muizennesten en een hommelnest. Veel later dan gepland kon de opslag gevuld worden met nieuw hooi. Eigenlijk ben ik heel blij met deze verandering want dit hooi is onbemest. Waar kun je dat nu nog vinden? Het is een bewuste keuze en natuurlijk weten ze dat ze minstens 30% meer hooiopbrengst zouden hebben wanneer ze zouden bemesten. Toch weigeren ze dit en wij zijn ze daar dankbaar voor. Eigenlijk moet deze schoonmaak ten minste 1x per jaar plaatsvinden. Door de nieuwe indeling kunnen we meer hooi kwijt. Het hooi ligt perfect opgeslagen; droog met doorluchting van 3 kanten en ook de onderkant kan nog verluchten. Wanneer we het dak nog gelijk trekken met dat van de overkapping van de paddocks dan kunnen we nog zeker 60-80 extra pakken opslaan. Bonus: onze Muis is ook weer content met haar vernieuwde slaapplaats.

De eerste plakken hooi werden gretig verorberd door de paarden, dankbaar dat ze eindelijk iets fatsoenlijks te eten kregen. Sorry!! Ik was zo blij dat ik hooi had gevonden van goede kwaliteit dat ik de drijfmest voor lief had genomen. Mijn paardjes hebben me op mijn plek gezet, ik raak nooit uitgeleerd. Dank jullie wel!

Pass the PAST ACT

We are ~
THE ALL AMERICAN WALKING HORSE ALLIANCE
We are Equestrians !
We are ~ Trainers and Judges, Instructors and Show Managers, Farriers, Breeders, Veterinarians and Equine Health Certified Practitioners all with vast experience in the Walking Horse Industry.
We are ~ Dedicated amateur owners and breeders of gaited horses that compete in all types of equestrian activities and partnerships.
We are ~ doctors and lawyers, ranchers and farmers, executives and educators, soldiers and veterans.
We teach our youth and handicapped to ride.
We are a voice for the breed.
We are committed to restoring the reputation of a breed that has a heritage in American history.


We zijn een jaar verder en opnieuw doen we alles wat we kunnen om de PAST (Prevent All Soring Tacticts) Act te laten passeren in Amerika zodat deze criminele mishandeling verleden tijd gaat zijn.

Wat jij kunt doen? Teken deze petitie!

LET OP! deze video bevat schokkende beelden

Bezoek in het zonnige zuiden

Mega trots was hij, Lucas ging de papa van zijn eigenste paard Dino bezoeken helemaal in Frankrijk. Dat was een onverwachte, verrassende en fantastische ontdekking tijdens de vakantie in het zonnige zuiden. De papa van Dino heet Tristan en verhuisde een jaar geleden naar Zuid Frankrijk. Zijn huidige eigenaresse nam destijds contact met mij op. Al van kinds af aan droomde ze van een paard, en niet zomaar een paard; een Tennessee Walking Horse. Nu, begin 40, moest het er maar eens van komen. Of ik niet een fijn rijpaard wist van rond de 8/9 jaar. En dat wist ik! Bij het zien van de foto's van Tristan twijfelde Sara geen moment en stapte op het vliegtuig. Een weekend lang was ze bij Tristan. Maakte een buitenrit en kon met hem kennismaken op stal en in zijn eigen omgeving. 2 weken later stond hij ruim 1300 km zuidelijker.

Bij puur toeval ontdekte Sara dat wij heel dicht in de buurt waren. Sterker nog, de dag dat we contact hadden bleek dat we nog geen 300 meter bij Tristan vandaan waren geweest! We moesten elkaar dus zeker treffen! Voor Lucas kon de pret niet op toen hij ontdekte dat hij Dino zijn papa ging ontmoeten. Aangezien Sara in 'draversland' staat met haar gangenpaard en zelf weinig ervaring heeft met de gangen, kreeg ze een spoedcursus met wat huiswerk. Uit alles bleek dat Sara dolgelukkig was met haar Tristan en ze benadrukte hoe hij haar leven positief heeft veranderd. En natuurlijk moesten er ook foto's gemaakt worden! Lucas mocht ook nog even op Tristan zitten en was in tranen toen het ritje voorbij was. Hij kon er geen genoeg van krijgen. Het was enorm fijn om te zien hoe blij een nieuwe eigenaar met zijn paard kan zijn!