Connected met paarden

Als ik dan zo met mijn paarden aan het werk ben dan overvalt me weleens het gevoel dat het bij mij altijd anders/langzamer/moeilijker lijkt te verlopen dan bij andere paardentrainers. Wanneer ik jonge paarden beleer, houd ik altijd rekening met het incasseringsvermogen van het paard. Bij de minste spanning of weerstand doe ik een stap terug en geef het paard de tijd om te wennen aan de nieuwe oefening of omgeving. Niet alleen, maar samen. In mijn beleving gaat het namelijk over partnering, de connectie tussen jou en je paard. Juist daar groeit het zelfvertrouwen van het paard (en jezelf) van. Weten wat je aan elkaar hebt, dat je voor de ander klaar staat, en andersom.

“Maar een paard is toch geen mens?” Dat is een feit maar kijk eens naar paarden in het wild? Het is een kuddedier en tevens een vluchtdier. Wanneer een kudde staat te grazen op de prairie dan is er altijd een paard die op de uitkijk staat voor mogelijk gevaar en waarschuwt indien nodig. Ik zou graag die functie overnemen tijdens het werken met een paard. Een mens is ook maar een mens. Iedereen heeft zo zijn persoonlijkheid en eigen-aardigheden. Ondanks de bergen ervaring pretendeer ik alles behalve alleswetend te zijn. Sterker nog, ik sta er meer dan eens bij stil en vraag me af of ik wel goed bezig ben. Zo ook die ene keer dat ik met een jonge merrie werkte om in te rijden. Het was me al opgevallen dat ze een aparte manier van ademhaling had die niet paste bij haar lichaamshouding. De ademhaling vertelde me dat ze op haar qui-vive was terwijl haar lichaamshouding niets van die spanning liet blijken. Terwijl ik verder ging met de training hoorde ik de alarmbelletjes in mijn hoofd rinkelen. Rustig aan, rustig aan! Gevolgd door “wat een onzin, dat zou een andere trainer toch ook niet doen? Sterker nog, die zou al een paar stappen verder zijn!” Terwijl allerlei gedachten door mijn hoofd zwierden ging ik even rustig zitten op het opstapkrukje (ja,ja, die bekende van de Ikea).

Even later gaat de merrie achter mij staan. Nieuwsgierig pak ik mijn gsm en begin te filmen in ‘selfie’ stand. Zo kan ik zien wat er achter mij gebeurd. De merrie schuifelt dichter naar me toe en zet een been op rust. Even schrikt ze op van een geluid uit ‘die enge hoek’. Ze staat op scherp maar rent niet weg. Zachtjes zeg ik: “Rustig maar meisje, het is slechts de wind.” Nog altijd met mijn rug naar haar toegekeerd zie ik in mn beeldscherm dat haar hoofd steeds verder naar beneden gaat en ze langzaam begint te kauwen. Haar snoet leunt voorzichtig op mijn schouder en plots schiet het me te binnen: “ik gebruik altijd een verkeerd referentiekader!” Ik wil en hoef me niet te vergelijken met zogenaamde trainers die over gevoelens heen walsen. En al helemaal niet met mensen die zich vastklemmen in het zadel en het gebok van een paard uitzitten tot die te lamgeslagen is om nog te reageren. Zo ben ik niet en wil ik ook niet zijn! Ik wil een paard in zijn eigen waarde laten, ik zoek samenwerking op basis van vertrouwen. Ik wil dansen van fox trot (ik ben tenslotte gangenpaardenfanaat) tot de tango. De leidende partner zijn in een dans, respectvol samenwerkend met de volger. Door een paard de ruimte te geven om zichzelf te zijn, zal het paard zijn ware ik laten zien. Iets wat ze niet zullen doen wanneer hun dingen opgelegd worden door welke vorm van dominantie dan ook. Pas wanneer een paard jou binnenlaat in zijn belevingswereld, deze met je wil delen en een connectie maakt, pas dan kun je werken vanuit de kern en samen verder groeien.

Perfectie is een nobel streven. Maar er is meer dan simpelweg een standaard stappenplan te volgen voor eender welk paard. Neem altijd de tijd om het individu goed te bestuderen. Vanuit je gevoel of vanuit een karakteranalyse zoals bv Paardenpersoonlijkheden van Hempfling. Dergelijke analyses helpen je in het definiëren van het karakter van het paard en welke aanpak van training het beste past zonder daarbij een paard in een hokje te plaatsen maar met respect voor de unieke persoonlijkheid van het individu. Zelf ben ik enorm een gevoelsmens en geef ik de paarden de ruimte om zich te uiten. Dit resulteert in beduidend heftigere reacties dan bij een training waar het paard deze ruimte niet heeft. Mijn benadering houdt in dat de training langer duurt maar tevens een beter fundament biedt voor de toekomst.

Wat een heerlijk gevoel geeft deze constatering mij! Er valt letterlijk een last van mijn rug en ik haal een paar keer diep adem. Nog geen minuut later hoor ik een diepe zucht van mijn paardenmaatje. Opgelucht sta ik op van mijn krukje en loop door de roundpen op de voet gevolgd door de merrie. Bij ‘die enge hoek’ blijf ik even staan en voor het eerst tijdens deze sessie durft de merrie zich in de ‘gevarenhoek’ te begeven. Ik glimlach. Samen komen wij er wel. Vandaag was het vanaf de grond maar binnenkort is het vertrouwen dermate gegroeid dat we onder zadel ook dezelfde vertrouwensband hebben en alle ‘gevaren’ kunnen trotseren. Samen!

Hiep, hiep, hoera!

Vandaag is het feest! Vandaag is het 10 jaar geleden dat Ravi het levenslicht zag. 10 jaar.... wat een tijd. Een tijd vol mooie en minder mooie momenten maar vooral een tijd met mijn favoriete paardenmaatje. Wie had dat gedacht toen dat kleine vosveulentje lag te zonnen in het warme zand. Veel mensen raakten op slag verliefd op dat prille hoopje rood dat volgens velen meer weg had van een kameel. We genoten van zijn veulentijd samen met het zwart bonte veulen die we toepasselijk Oreo genoemd hadden. Ravi deed het perfect deed bij ons als veulen. Na het spenen ging hij naar een lokale veulenopfok waar hij al snel erg schichtig werd. Na een paar maanden besloten we hem weer naar huis te halen maar toendertijd hadden we alleen de 77 are achter het huis en was er geen plaats om een jong hengstveulen sociaal te laten opgroeien. En dus verhuisde Ravi voor een tweede keer, dit keer naar Etienne die een Quarterhorse ruin had. Helaas ging het ook daar na enkele maanden mis en scheurde Ravi zijn ellenboog ligament. Tijdens het onderzoek in de kliniek in Lienden kromp ik telkens weer ineen als hij moest lopen en vooraal draaien op zijn pijnlijke been. Aanvankelijk schatte de toenmalige dierenarts 30% kans op herstel, iets wat wij zonder twijfel direct aanpakten. Er volgde een periode van eenzame opsluiting, medicatie en massage, een tijd die wij zoveel mogelijk probeerden 'opteleuken' door gezelschap voor zijn box in de paddocks te plaatsen. Zo bleef er tenminste nog enige vorm van sociaal contact. Toen Ravi na een periode van ruim 10 weken eindelijk zijn beweegbare oppervlakte mocht vergroten was hij al ruim een jaar oud. Doordat wij een ruimte probleem kregen heeft Ravi ook enige tijd te koop gestaan en heb ik op het allerlaatste moment de verkoop toch niet door laten gaan. Pas op dat moment realiseerde ik mij wat deze rode vlam voor mij betekende.

Ravi herstelde volledig van zijn trauma en toen hij ruim 2 jaar was genoot hij weer als vanoud van zijn bewegingsvrijheid. Samen met zijn volle broer Bud genoot hij van 24/7 weidegang. In 2009 werd hij vader van twee zonen, beiden het evenbeeld van Ravi. Zijn zoon Pleasure's Flamin Sambuca (Sam) staat in Thüringen (Dld) ter dekking. Het inrijden van Ravi hebben we uitbesteed aan Gangpferde Vierhaus. Bij thuiskomst is hij verder getraind op basis van klassieke dressuur onder leiding van Liesbeth Milan. Toen Ravi ruim 4,5 jaar was hebben wij hem laten castreren wegens een lichte allergie. Deze is de afgelopen jaren enkel verbeterd gelukkig. Spijtig genoeg liep hij een infectie op via een trainingspaard, dit virus is vrijwel de hele stoeterij doorgegaan maar Ravi bleek het zwaarst belast. Ookal was het hoesten onder controle, zijn luchtwegen waren aangetast, iets wat helaas tot op heden nog altijd niet in orde is ondanks zowel reguliere als alternatieve pogingen tot herstel. Concreet betekent dit dat hoewel Ravi mijn favoriete rijpaard is, hij slechts beperkt bereden kan worden.

Ironisch genoeg delen we elkaars zwakheden want ook ik worstel al 10 jaar met ademnhalingsklachten. Nog dagelijks adviseren mensen mij om toch maar eens te stoppen met roken, iets waar ik 10 jaar geleden radikaal een einde aan maakte. Dat Ravi en ik een hechte band hebben is mij al meerdere keren duidelijk geworden. Zo werd ik op een dag in 2008 erg vroeg wakker. Instinctief wist ik dat er iets aan de hand was met de paarden. Ik kleedde me snel aan en mijn realistische ik maande mezelf tot rust om toch maar eerst een kop koffie te drinken. Ik had nog niet mijn eerste slok binnen of mijn lieve 'buurkind' Dewi stond aan de poort. Ravi was uitgebroken en liep bij de buren in de tuin. Dus toch! Gelukkig is Ravi altijd al mensgericht geweest en zolang mensen hem niet met teveel dominantie en ego benaderen, laat hij zich snel pakken. Een riem bleek voldoende en even later stond hengst Ravi weer braaf achter de stroomdraad zonder enige schade te hebben aangericht. Een paar jaar later, toen ik zwanger (en vol hormonen) was, werd ik erg verdrietig bij het zien van de paniek bij een paard toesloeg toen hij dacht alleen achter gelaten te worden (niets was minder waar). Op dat moment werd Ravi door iemand anders gereden maar bij het horen van mijn snikken stond hij in enkele seconden aan mijn zijde, zonder dat de ruiter daar enige controle over had. En toen ik onlangs van een paard afstuiterde stond Ravi direct bij de piste terwijl hij pas een uur daarvoor in de wei gezet was. Er zijn nog tig voorbeelden die aangeven waarom Ravi en zijn moeder Lilly zo bijzonder zijn voor mij. Ravi is en blijft mijn favoriet, als rijpaard en als maatje. Ondanks zijn beperkingen qua gezondheid, ondanks zijn goede maar zeker niet de meest comfortabele gangen.

Mijn Ravi, mijn vriend! Mijn winters wollige boscrosspony en mijn zomers elegante rijpaard. Gefeliciteerd makker, en dat er nog heel veel jaren mogen volgen!

Note: Ravi is geboren op 17 mei, op zijn stamboom staat 10 mei, een fout die mij pas jaren later opviel en ik nooit heb laten corrigeren...



En de mooiste foto's dankzij Katja Rolvink!


Zijn ouders:


Zijn zonen:

Kiezen tussen welzijn en welvaart

Lilly is back on track!

De meeste mensen kennen het trieste verhaal van Lilly die nu 2 jaar geleden rondom hoefbevangen stond. De laatste 2 jaar was zwaar met veel ups en downs voor mijn grote kleine vriendin. Na een paar acute aanvallen volgden een aantal hoefzweren als gevolg van een natuurlijke afvoer van afvalstoffen. Hoe dan ook nog altijd zeer pijnlijk! De beste mogelijkheid tot herstel en voorkoming van terugval was Lilly te laten dekken en daar kozen we dus ook voor. Ook dit ging niet zonder slag of stoot en meer dan eens vroeg ik me af of dit echt wel de juiste weg was. Halverwege de dracht leken de hoefzweren onder controle maar Lilly zag er fragiel en teruggevallen uit. Hoe laat je een drachtige merrie op gewicht komen zonder dat ze weer bevangen raakt? Een hele uitdaging en het leek maar niet te lukken, ongeacht wat we ook bijvoerden; onbeperkt hooi, dubbele dosis vitamine en mineralen en veel luzerne. Ik maakte me zorgen al waren er mensen die dat overdreven vonden. Na een paar nachten waken was het dan zover en beviel Lilly van een prachtig voshengstje. Ergens in mijn achterhoofd rinkelde een belletje maar ik wapperde het weg met mijn overbezorgdheid. In de dagen die volgden werden de belletjes eerder kerkklokken en werd mijn grootste angst waarheid; we moesten met moeder en veulen naar de kliniek om 3 dagen later enkel met de moeder terug te komen. De kleine man, hoe dapper ook, had geen schijn van kans en we moesten hem laten gaan. Wreed genoeg was dit voor Lilly het beste. Ze was graat mager en er was duidelijk iets niet in orde. Bloedonderzoek gaf bloedarmoede aan en ik ging aan de slag met kruiden zoals Mariadistel, gemmotherapie en krachtige vitamine B supplementen voor mensen. In deze periode kreeg ze nog 1 keer een hoefzweer die dankzij lymfedrainage snel onder controle was.

In het najaar van 2014 heb ik Lilly een aantal keer gereden maar het voelde nog te vroeg. Afgelopen winter ben ik blijven bijvoeren met Esparsette om Lilly op een veilige manier terug op gewicht te krijgen. Inmiddels ziet ze er een stuk beter uit maar de bespiering is volledig weg. Tijd om ook daar aan te gaan werken. Stukje bij beetje begon ik met wat grondwerk, korte stukjes onder zadel etc. Er is nog een hele weg af te leggen maar ik ben heel blij dat er nog steeds een positieve lijn is en Lilly in ieder geval qua karakter 100% de oude is; klein van stuk maar absoluut de alpha merrie.
Het rijden gaat steeds beter, in stap draagt Lilly zichzelf heel goed en zelfs in een langzame flat walk lukt hetzelfde voor kleine afstandjes. Daarna wordt het te moeilijk en ontwijkt ze het werk door weg te draven. Er moet dus nog gewerkt worden aan bespiering en dat doen we op verschillende manier om ook het werk voor Lilly leuk te houden. Af en toe laat ze een klein stukje tölt zien, dat is nog altijd makkelijker dan een flat walk. En toegegeven, het zit zeker niet slecht maar de voorkeur blijft uitgaan naar de comfortabelere flat walk. Hiervoor is een beter geconditioneerd lichaam voor nodig maar hoe dan ook, we zijn goed op dreef!

Bon Voyage Abby!

Ondanks de intentie om Abby aan te houden als fok- en rijpaard heeft het niet zo mogen zijn. De emoties hieromtrend zijn heel dubbel maar ik kan niet anders dan de dingen te accepteren zoals ze zijn. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren....
15 april 2011, ik was zelf 4 maanden zwanger en Beetle was begonnen met kegelen. Zoals altijd had ik mijn bed op stal opgemaakt om te waken. Die nacht kwam Abby ter wereld, dochter van mijn favoriete Amerikaanse Heritage Walker hengst NFF Wilson's Society King. Uitgeput kroop ik in de vroege ochtend mijn eigen bed in om een paar uur later weer in de startblokken te staan voor een clinic op locatie met Paso Peruano's. Pas die avond kon ik bij daglicht met Abby kennis maken. Abby groeide op als evenbeeld van haar vader en kreeg zelfs een deel van zijn officiele naam mee: Pleasure's Society Queen. De eerste maanden bracht ze door met 2 leeftijdgenootjes en toen die eenmaal waren uitgevlogen trok Walkerponykruising Dino bij ons in. De 2 werden beste maatjes, ondanks het enorme verschil in formaat.

Onze aanpak met jonge paarden is dat wij ze zoveel mogelijk met rust laten. Halsteren, meelopen aan een touwtje zijn dingen die 'als vanzelf' een keer gebeuren wanneer een veulen daar klaar voor is. Bij de één gaat dat snel maar meer dan eens duurt het maanden voordat ze voor het eerst een halster omkrijgen. Abby was zeer zelfzeker en accepteerde nieuwe dingen vaak zonder enige weerstand, zo ook een halstertje de eerste dagen. De eerste 3,5 jaar heeft Abby doorgebracht in de opfokgroep waar altijd toezicht was van één of meerdere volwassen paarden. Pas afgelopen zomer haalden we haar naar huis voor de beginselen in het grondwerk en kennismaking met een zadel. Abby liet wederom zien dat ze niet snel uit het veld geslagen werd door nieuwe situaties maar verbaasde ons ook met haar intelligentie; een paard die snel leert, heeft ook razendsnel door hoe ze aan bepaalde situaties kan ontsnappen. In dit geval een te late reactie tijdens het longeren waardoor Abby uitbrak en deze ervaring direct gebruikte wanneer we haar terug in de paddock wilde zetten. Van de één op andere dag liet Abby zich niet langer aan een halster meevoeren. In plaats daarvan steigerde ze, draaide zich om en trok zich los, mij (of iemand anders) met brandblaren op de handen achterlatend. Gelukkig konden we deze dame, die ons echt wel goed gezind was, snel van dit kunstje ontdoen en een paar dagen later liep ze weer als vanouds met ons mee aan een halster. De kennismaking met een zadel verliep probleemloos en ook heeft ze eenmalig iemand op haar rug gehad.

Het laatste half jaar heeft ze nog heerlijk mogen ravotten in de opfokweide samen met haar halfbroertje Tubs en haar maatjes Dino en Roux. Vandaag was de dag dat ze onze stoeterij ging verlaten. De dag ervoor had ik haar uit de wei gehaald om haar thuis eens goed te kunnen poetsen en alles klaar te maken voor haar export naar Frankrijk. Ik vond het een bijzonder prettige ervaring om te zien dat Abby de laatste maanden nog een stuk geevolueerd is en dat heeft haar echt goed gedaan. Probleemloos stond ze ruim een uur stil voor een uitgebreide poetsbeurt en het aanmeten van haar zadel. Ookal hadden we haar net weggehaald bij haar vriendjes, ze was rustig en ontspannen.

Vandaag was The Day. Het leek wel of het weer mijn emoties onder woorden probeerde te brengen. Na een prachtige zonsopgang en stralend weer belandden we in regen, hagel, sneeuw en ik hoorde zelfs nog wat gedonder van onweer om vervolgens weer op te klaren en open te trekken. Na de exportkeuring eerder deze ochtend was het vanmiddag dan zover om kennis te maken met een vrachtwagen; haar transport naar zuid Frankrijk. Aangezien Abby geboren en getogen is op onze stoeterij en er nooit noodzakelijke verplaatsingen met een trailer zijn geweest, zou dit haar eerste keer worden. Het is altijd de discussie; moet je trailerladen nu wel of niet oefenen. Ik ben van mening dat wanneer een paard geen of enkel positieve ervaringen heeft, het laden geen enkel probleem zal zijn zolang je maar de tijd neemt en goed anticipeert op de reacties van je paard. En ook vandaag werd ik niet teleurgesteld. Abby loopt netjes met mij mee naar de straat en wordt zich langzaam bewust van het grote gevaarte voor haar. Enigszins verbaasd maar nieuwsgierig loopt ze met me tot de laatklep waarna ik even wacht tot ze zich wat ontspant. Op het moment dat haar aandacht verslapt van de vrachtwagen naar de omgeving vraag ik haar weer met mij mee te gaan de laatklep op. Schoortvoetend zet ze haar eerste voetje op de rubberen bodem en ik prijs haar voor haar moed. Nog geen halve minuut later zet ze ook haar andere voorvoet op de klep en voor ik het weet staan we al in de laadruimte. Eenmaal goed vast gezet laten we de wagen nog een 10 minuten open staan en krijgt Abby een hooinet aangeboden waar ze wat onwennig aan knabbelt. Al met al zijn haar tijdelijke buren een stuk ongeduldiger.

Met een trots gevoel in mn hart zwaai ik de vrachtwagen na tot die uit het zicht is. Daar gaat onze baby, de knapperd die als vanzelf een vrachtwagen met mij inloopt. Zelfverzekerd, nieuwsgierig en soms net iets te slim. Desalnietemin absoluut een paard om trots op te zijn. Dag lieve Abby. Morgenochtend, 1200 kilometer verderop zul je kennismaken met Mikey, een prachtige Heritage Walking Horse maar ook met 2 mooie merries. Eigenares Dora heb je al een paar keer ontmoet. Je zult het daar zeker naar je zin krijgen en jij begrijpt de Franse taal vast eerder dan ik ;)

In vogelvlucht van 'aankomst' tot vertrek een kleine 4 jaar later: