Sweden here we come

Vandaag wordt een spannende dag, voor ons, maar helemaal voor Elena. Elena zal vertrekken naar haar nieuwe thuis in Zweden. Een lange reis van in totaal ruim 1300 km maar 2 tussenstops van 12 uur zullen de grote afstand minder zwaar voor haar maken.

Volgende maand is het alweer 2 jaar geleden dat er een klein Paso poppedijntje ter wereld kwam bij ons 2 dagen voor de open deur. Het spreekt voor zich dat zij de show stal en het hart van vele bezoekers veroverde toen ze met haar moeder door de wei paradeerde.

Hoewel het beide gangenpaarden zijn, is het verschil tussen een Walker en Paso aanzienlijk. Elena haar benen leken wel luciferstokjes zo dun en ogenschijnlijk kwetsbaar. Sierlijk beweegt ze door de wei met de nodige uitzwaaiing van haar voorbenen wat Termino genoemd wordt. Daarmee zag je direct wie de Paso was in de groep Walkers. Ook het karakter is anders. Dit meisje is zeer gevoelig en richt zich op 1 persoon, terwijl onze Walkers vaak allemansvrienden zijn en zich snel aanpassen aan nieuwe situaties.

Maar anders is zeker niet beter of slechter, het is gewoon anders! Heel eerlijk gezegd trekt dat gevoelige mij juist erg aan in Elena. Alleen maar denken aan wat je met haar zou willen doen is vaak al genoeg. En laat alle stress en gehaastheid maar thuis want anders kom je niet bij Elena in de buurt. Een goede les voor ons mensen. Het is ook fijn om te zien dat ze juist jou als vertrouwenspersoon heeft gekozen maar dat kan ook heel onpraktisch zijn wanneer de hoefsmid komt terwijl jij hoogzwanger bent. Dus dan toch maar het kleine meisje geruststellen want samen was het bekappen geen enkel probleem.

En zo gevoelig en éénkennig als ze is, zo leert ze in 3 korte sessies van 10 minuten om keurig gelongeerd te worden in stap, draf, gang en galop. Wat dat betreft is ze heel gewillig en leert ze snel.

Toch zie ik op tegen de lange reis. Eenmaal in Zweden zal ze weer kunnen genieten van weidegang en veel vriendjes. Dit keer zal ze één van de grotere zijn want ze komt tussen IJslanders te staan. Ik ga dit meisje missen maar wens haar nieuwe eigenaren veel geluk met haar.

Spring 2012

Born in the USA

Nadat ik hopeloos verliefd werd op Tennessee Walking Horses en een aantal jaren met deze paarden gewerkt had, heb ik mijn eerste Walker in Amerika aangeschaft. Zij was de eerste van een hele rij paarden die ik zou importeren. In 1998 ging het er heel anders aan toe dan tegenwoordig, en gelukkig maar!

Destijds vlogen we met El Al. Vervelend genoeg was dat net zo mysterieus als het klinkt. Exacte vertrekdata werden nooit meegedeeld, dat was geheim. Je kreeg een indicatie over de vertrekdatum en een dag van te voren hoorde je wanneer je paard daadwerkelijk zou arriveren. De containers waarin de paarden vervoerd werden waren roestig en er werden 4 paarden ‘ingepropt’ terwijl de ruimte voor 3 paarden bedoeld was. Vooroorlogse praktijken die gelukkig niet meer mogen en kunnen gebeuren. De prijs was er dan ook wel naar; $ 2.500,- tov de huidige $ 4.800,-.

Gelukkig begon een vriend van ons met een quarantaine stal in Texas en zo vlogen de paarden met KLM. Een hele upgrade! Nog leuker werd het toen ik als groom mocht meereizen met mijn eigen paard. In 2003 kocht ik een zwarte Tennessee Walker merrie, liet haar dekken door gitzwarte hengst. Nadat ik de hengsteneigenaar een bezoek had gebracht reisde ik door naar de quarantainestal. In de tijd die volgde verzorgde ik mijn eigen paard. Leerde wat er allemaal bij zo’n transport komt kijken en maakte samen met mijn paard de reis naar Europa. Het is mijn ervaring dat zo’n reis, die al gauw een 34 uur in beslag neemt, veel vermoeiender is voor de mens dan voor het dier. Toen we dan eindelijk thuis in België waren gearriveerd en ik mijn merrie uitlaadde dook ze direct op het groene gras en begon smakelijk te eten. Tja, groen gras, dat hadden ze niet in Texas… In de jaren die volgde heb ik nog verschillende malen meegereisd. Het is absoluut een unieke ervaring, helemaal als je met je eigen paard mee reist.

===================

Bovenstaande is gepubliceerd op de Facebookpagina van Bitpaarden op 23 februari 2012.

==================

De afgelopen jaren zijn we tientallen keren naar Amerika afgereisd en hebben we veel paarden naar Europa overgevlogen. Sommigen voor onszelf, anderen voor klanten. Op een uitzondering na, hebben wij alle paarden in Amerika persoonlijk ontmoet en/of gereden voor aanschaf. In een beperkt aantal gevallen kochten wij het paard van bevriende fokkers zonder het zelf te hebben ontmoet. In dergelijke gevallen waren wij echter wel bekend met de ouderdieren, de bloedlijnen en konden we vertrouwen op onze Amerikaanse vrienden.

In het blad Bit werd deze maand een artikel geplaatst over het importeren van paarden. Je leest verschillende ervaringen van mensen die zelf een paard hebben overgehaald en wat de voor- en nadelen zijn.

Ben je van plan om zelf een paard te importeren? Laat je dan goed informeren en begeleiden door iemand met ervaring. Op het gebied van gangenpaarden kunnen wij ongetwijfeld verder helpen.

Sandra van den Hof

Winterpret

Op een zomerse zondagmiddag nu zo'n 1,5 jaar geleden stond er een klein meisje met haar vader voor onze poort. Ik was die dag alleen en druk bezig met de verzorging van 14 paarden. Enigszins geïrriteerd dat ik mn werk niet kon afmaken liep ik naar de poort om de man te woord te staan. Hij stelde zijn dochter en zichzelf voor en vertelde dat hij reageerde op de advertentie op internet waar ik hulp vraag voor de verzorging van de paarden. Zijn dochter wilde dat wel doen. Met gefronste wenkbrauwen keek ik naar beneden waar een verlegen blond meisje van 6 jaar zich tegen haar papa aandrukt.

'Wat moet ik daar nou mee?' dacht ik bij mezelf. Alsof de man mijn gedachten kon lezen voegde hij er snel aan toe dat papa dochterlief natuurlijk zou meehelpen. Ik zoek naar woorden om vriendelijk te bedanken voor het aanbod. De man legt uit dat zijn dochter een enorme paardengek is en dat hij haar op deze manier wil laten zien wat het houden van paarden allemaal in houdt. Het meisje herinnert me aan mijn eigen jeugd dus ik mompel dat ze wel even naar de paarden mogen kijken. Ik weet maar al te goed hoe ik als kleine meid mijn ouders tot stoppen dwong wanneer we op een zondagmiddag met de auto ergens in de Nederlandse Betuwe langs een paardenweide reden. Geen moment liet ik passeren om een paard te kunnen aaien. Dat kon ik dat kleine meisje niet ontzeggen.

Ik laat het stel binnen en verontschuldig me voor de paddocks die nog niet zijn schoongemaakt, de paarden staan allemaal heerlijk in de wei. De enthousiaste vader biedt onmiddellijk aan om even mee te helpen. Verbaasd door zijn aardige aanbod stem ik twijfelachtig in. Ik kan toch geen vreemde hier aan het werk zetten? Anderzijds is het wel erg fijn dat ik nu snel de kruiwagens kan vullen met mest, die direct op de mesthoop worden geleegd. Het kleine meisje loopt enthousiast met haar vader mee en zodra we klaar zijn stel ik de paarden aan haar voor.

Dit was het begin van een 1,5 jaar durende samenwerking waarbij vader en dochter trouw elk weekend paraat stonden om mee te helpen op Pleasure Gaits. Nog nooit heb ik zo'n doorzettingsvermogen en enthousiasme gezien in een jong meisje. Weer en wind trotseerde ze en altijd was ze even vrolijk, natuurlijk geldt dit ook voor de vader. Kleine Jill leerde niet alleen wat de dagelijkse verzorging van paarden inhield maar ook hoe er geborsteld moet worden, dat paarden, hoe lief ze ook zijn, soms per ongeluk op je tenen kunnen staan. Ze zag veulens van nog geen paar uur oud, leerde hoe ze opgroeiden in de groep en ook dat er een tijd komt van komen en gaan. Maar het bleef niet beperkt tot paarden, ook met de honden leerde ze hoe ze luisterden. Een pracht gezicht hoe zo'n klein meisje met een Cane Corso aangelijnd door het bos liep. Met zn 3-en bikkelden we ons door de winter van 2010, gevolgd door een mooi voorjaar en fijne zomer.

Jill bewees dat haar liefde voor paarden geen bevlieging was en veel had geleerd bij ons. Afgelopen zomer kreeg zij samen met haar zusje een Shetlander. Het einde van hun bijdrage aan Pleasure Gaits was in zicht.

Ik schaam me dat ik aanvankelijk zo terughoudend en niet gastvrij was voor deze mensen die mij zo enorm hebben geholpen. Zeker tijdens mijn zwangerschap en na de bevalling waren ze onmisbaar. Anderzijds ben ik blij en trots dat ik een klein meisje haar droom heb kunnen helpen verwezenlijken. Ik ga de vrolijke babbel en het gelach van Jill missen, net als de altijd weer positieve Maurice. Jullie zijn toppers!

Me & my best friend

Eindelijk!

Na een mislukte poging om weer te gaan rijden begin november ben ik 2012 vol goede moed begonnen. Ik zit weer in het zadel! Wat is het toch heerlijk om weer met de paarden bezig te zijn. Toegegeven, het is nog even wennen en improviseren maar met weer zoals deze week kan Lucas prima mee naar buiten.

Spirit heeft ook genoten van mijn verlof en staat tonnetje rond. Zo dik is ze nog nooit geweest. Dat scheelt wreed veel gaatjes met aansingelen... Maar eenmaal in het zadel was het voor ons beiden als vanouds. Met het militair domein op 100 meter afstand was het een herrie van jewelste. Kennelijk is er weer geld beschikbaar en dan moeten alle kogels en bommen in een paar dagen tijd er doorheen gejaagd worden. Terwijl de kogels ons bijna letterlijk om de oren vlogen lag Lucas in de wandelwagen te slapen. Heel toepasselijk met zn handjes in de lucht. Slim kind, hem kon niets gebeuren.

Voor de komende periode staat er veel op de planning. Eerst onze eigen paarden terug in conditie en onder zadel brengen en vanaf april komen de trainingspaarden er weer aan. Samen met stagiaire Kirsty gaan we flink aan de slag. Eindelijk gaan we datgene doen wat al zo lang op de agenda stond; Rose terug onder zadel brengen, Beetle inrijden en genieten van buitenritten met Ravi en Spirit. Ik heb er zin in!

Back in the good ole days..

Dit is een opname uit 1949. Zo te zien een wedstrijd waarin ook Saddlebreds en speed rackers werden geshowd. Enjoy!

Terug van weggeweest

Afgelopen zomer is Els een aantal weken bij ons intern geweest. We hadden direct een goede klik en vulden elkaar aan wat omgang en training van paarden betreft. Al kon ik zelf weinig met de paarden doen, met wat simpele tips ging Els enthousiast met de dieren aan de slag. Ze werkte met Lulu, reed Spirit om de gangen te leren kennen, werkte met Elena aan de hand en deed grondwerk met Beetle en Anouck die dit jaar onder zadel gaan. Met laatstgenoemde kwam ze ook in de Ros te staan. Afgelopen week was Els weer een paar dagen terug, deels voor de gezelligheid maar zeker ook om weer lekker met de paarden bezig te zijn.

Jammer genoeg werkte het weer niet echt mee en was het een natte bedoening. Tussen de buien door (en tijdens...) werd er toch nog het nodige met de paarden geknuffeld en gewerkt. Elena pakte de draad direct op waar Els gebleven was. Leuk!

Met een beetje geluk komt Els deze zomer weer terug. Zowel de paarden als ik kijken er naar uit!

Horseback riders in grocery store Steamboat Springs

Have been there but didn't do that. LOL!

New kid on the block

Sja, in het kader van 'je kunt er niet vroeg genoeg bij zijn' hebben we Lucas een geboortecadeau van formaat gegeven. Dit is Dino, een kruising Tennessee Walker x B-pony, geboren in juni van dit jaar. Het is een heel dapper ventje. Klein van stuk maar groot van hart. Dat wist hij al snel te bewijzen toen hij afgelopen arriveerde en parmantig aan het halstertje meeliep naar zijn nieuwe onderkomen.

Met stroom had hij nog niet eerder kennis gemaakt en uitgerekend op dat moment was onze batterij plat. Dino vond die draadjes onhandig maar liet zich niet weerhouden om nader kennis te maken met de merries die in de weide stonden. Niet lang daarna hebben we hem bij de rest gelaten maar dat bleek later toch niet zo'n succes te zijn. De merries spanden samen tegen de nieuwkomer die ook nog eens de kleinste van de kudde was. Nee, dit gaan we anders doen.

Dino staat nu thuis in de wei en paddock samen met Abby. Al was het niet gepland, Abby mocht met 8 maanden best gespeend worden en zo kan ze alsnog een maatje van Dino worden. Over een paar weken gaan ze samen terug in de groep, dan zal Dino er zeker niet meer alleen voor staan.

En dan maar hopen dat Lucas het paardenvirus heeft meegekregen. We zijn benieuwd!

Pettenparade van Lucas

(P)aardige verrassing

Onze Deense vriendin had maanden terug al haar oog laten vallen op onze Max. Probleem: haar echtgenoot vond 2 Tennessee Walkers meer dan genoeg. Wat ze ook probeerde, ze kon haar man niet overtuigen om Max te kopen. Ondertussen mailden we regelmatig heen en weer en hield ik haar up to date over Max en stuurde foto's en video's. Natuurlijk weten wij vrouwen heel goed hoe we onze partners de kop gek kunnen zeuren om toch onze zin te krijgen en ook in Denemarken werkt dat net zo ;).

Lena praatte honderduit over haar droompaard Max en hoe belangrijk het wel niet was dat hij naar Denemarken zou verhuizen. Ze pakte letterlijk alle troeven uit de kast om haar zin te krijgen. Wat Lena echter niet wist is dat ik ook contact had met haar partner die horendol werd van haar smeekbedes. Samen kwamen we tot een overeenkomst zonder Lena hierin te kennen. Het plan was om Max tegen de tijd dat ze jarig zou zijn in Denemarken te laten arriveren.

Geen van ons tweeën had echter kunnen vermoeden hoe moeilijk het was om dit geheim voor Lena verborgen te houden. Dennis en ik onderhielden geheime emailwisselingen terwijl we via Facebook een fake conversatie hielden om zijn vrouw aan het lijntje te houden. Als het Dennis te heet onder de voeten werd moest ik weer een email naar Lena sturen om haar gerust te stellen dat Max nog niet verkocht was. Ondertussen hielden Dennis en ik ons bezig met de export en het organiseren van transport naar Denemarken.

Helaas lijkt het in de paardentransportwereld de gewoonste zaak van de wereld om emails niet te beantwoorden en klanten geruime tijd aan het lijntje te houden over mogelijke vertrekdata. Niet praktisch! Zowel vanuit Denemarken als vanuit België kregen we maar geen datum voor vertrek wat het er allemaal niet makkelijk op maakte. Een aanbieding om Max 3 dagen lang te laten reizen naar zijn eindbestemming hebben we beleefd geweigerd. Dat kun je een dier toch niet aan doen? En toen, out of the blue, werd ik vorige week gebeld met de mededeling dat ze Max binnen 2 uur konden ophalen voor een rechtstreeks transport naar zijn nieuwe thuis. Yikes!

Ineens was het alle zeilen bijzetten. Gauw alle papieren en paspoort verzamelen, telefoontjes met Denemarken plegen, Max poetsen en klaar maken voor vertrek. Best een uitdaging met een baby op de arm maar de draagdoek biedt uitkomst. Een paar uur later loopt Max stoer de laadklep van de truck op, aangemoedigd door het gehinnik van een ander hengstveulen waar hij samen mee in een box de reis naar Denemarken mag ondernemen. Dennis kon nog snel verlof regelen voor Lena die nog altijd van niets wist.

950 kilometer verderop 'verraste' Lena haar man door extra vroeg thuis te komen (wat hij met haar baas had geregeld). Dennis geeft haar een kadootje: een nieuw halster. Teleurgesteld kijkt ze naar het licht blauwe exemplaar wat duidelijk te klein is voor haar jaarling. Dan biecht haar man op dat hij gezwicht is voor haar onophoudelijke gezeur en toch Max heeft gekocht maar dat hij pas in het voorjaar komt. Hij heeft met de pensionstal al wel een overeenkomst gemaakt en die moet die dag getekend worden. Of Lena meegaat? Dolblij van het nieuws arriveert Lena op stal waar ze een box treft waar Max in de toekomst zijn nachten gaat doorbrengen. Het naambordje en wortels aan de staldeur zijn wel erg voorbarig als hij pas in het voorjaar komt. Dan rijdt er een grote truck het terrein op... Hoe romantisch!

Wat is het toch een plezier om zulke geweldige mensen te treffen die onze nakomelingen in hun gezin opnemen. Als fokker kun je je niets mooiers voorstellen. Enkele jaren geleden werd Lena ook al smoorverliefd bij het zien van de foto van Lehla op onze website. Lehla is een ook een nakomeling van Potter en nu staat Max dus bij een half zus!

Pechvogel Gracie

Begin september schreef ik over Gracie die haar been had opengehaald door tegen een paal te lopen. Dat op zich was al genoeg pech maar helaas bleef het daar niet bij. Nog geen week nadat de wond was gehecht begonnen de hechtingen dermate te irriteren dat Gracie eigenhandig de helft van de hechtingen met haar tanden eruit trok. Wat een drama!

De dierenarts kwam onmiddellijk en stond zuchtend met zijn hoofd te schudden bij het zien van de ravage. Op deze manier wordt het er niet mooier op en terug opnieuw hechten was niet mogelijk omdat de wond al ouder was. En zo begonnen we aan het karwei van wond schoonmaken, vlas verwijderen, spoelen, dode huid wegsnijden etc. Een niet al te aangename klus om aan te zien (en zelfs aan te horen). Gelukkig bleven zowel Gracie als haar moeder rustig onder de hele situatie wat de behandeling zeker makkelijker maakte. Met een dubbel dikke noodhechting werd het geheel bij elkaar gehouden en zo moesten moeder en dochter nog langer op stal blijven. Maar ook nu waren we er nog niet. Een paar dagen later waren ook de resterende oude hechtingen vakkundig verwijderd en weer kon de dierenarts schoonmaken, spoelen etc. Tevens werd een tweede noodhechting aaangebracht. Arme Gracie.

In plaats van anti biotica poeder te geven kreeg ze lokaal anti biotica toegediend. Dat heet: 2 x daags rechtstreeks in de wonde zalf ingespoten. Ook een fijne klus... Nu was het aan Gracie en haar zelfhelend vermogen. De wonde moest langzaam dicht gaan groeien, zonder de hulp van hechtingen. Inmiddels zag het geheel er vreselijk uit en we begonnen onze twijfels te krijgen of het nog mooi zou helen maar de dierenarts bleef hier positief over. Inmiddels is de dierenarts hier 'kind aan huis' aangezien hij wekenlang dagelijks over de vloer kwam.

Ondertussen werd de wonde 2x daags ingespoten. Gracie onderging alles heel braaf. Samen met haar moeder opgesloten op stal om dan ook nog eens getreiterd te worden door dagelijks in je wond 'te wroeten'. Dat is toch heel wat voor zo'n kleintje. Langzaam aan werd de opening steeds kleiner totdat dan eindelijk het verlossende woord kwam dat er niet langer anti biotica in de wonde ging; de wond was dicht! Gracie stond nu al 5 weken op stal. We konden niet wachten om haar te bevrijden maar hielden het zekere voor het onzekere en lieten moeder en dochter nog 1 week op stal om zeker te zijn dat de wonde goed dicht was en niet zomaar weer open kon gaan bij teveel beweging.

Eindelijk was het dan zover en na een dag in de paddock konden de 2 dan alsnog van het gras genieten. Op de plek waar eerst een afschuwelijke wonde zat, groeit haar en enkel een kleine verdikking verraad dat er een blessure is geweest. Gelukkig is Gracie nog jong en zal de verdikking afnemen naarmate ze groeit totdat er vrijwel niets meer van te zien zal zijn.

Gisteren hebben we de veulens Gracie en Abby herenigd met hun moeders in de weide. Alsof ze de dag ervoor nog samen hadden gestaan liepen ze met zn vieren gemoedelijk door de weide. Wat een heerlijk gezicht.

Dat een simpel ongelukje zoveel gevolgen en zorg met zich mee kon brengen had niemand verwacht maar het resultaat mag er zijn. De foto links bovenaan is gisteren genomen.

NB. Onderstaande foto's zijn niet geschikt voor de gevoelige kijker..

Dag Prinsessenkind

Tijdens deze periode vliegen de emoties als een rollercoaster over en weer. Het geluk van de pasgeboren Lucas, de zorgen om de dieren en het verwerken van het verlies van grote vriend Chicco die onlangs vergezeld werd door mijn trouwe Izzekind.

18,5 jaar lang week Izzy niet van mijn zijde. Mijn Somali meisje, als kitten al ziek door een bacterie in het nest. Heel haar leven heeft ze last van haar darmen gehad en hebben we kosten noch moeite gespaard om haar lijfje zo goed mogelijk te krijgen. Een hele kunst, bleek wel. Homeopathie, natuurvoeding en vooral geen verwenhapjes tussendoor hielden haar de laatste jaren stabiel. Izzy was een bikkel, haar broer Puck verliet ons al 7 jaar geleden. Izzy besloot al haar 9 levens optimaal te benutten, tot mijn grote blijdschap.

Het eerste leventje was wellicht al vergeven nog in het nest bij haar moeder. Een bacterie beschadigde haar darmpjes permanent met chronische diaree tot gevolg. Haar tweede leven werd opgesoepeerd tijdens het steriliseren. Izzy kwam maar niet bij uit de narcose en raakte onderkoeld. Onder de dekens in het waterbed met een kruik en mijn warme lichaam aan de andere kant kreeg ik haar uiteindelijk 24 uur later weer op temperatuur. In de jaren die volgden zijn er nog diverse momenten geweest dat ik dacht haar kwijt te raken. In plaats daarvan verloren we veel kattenvrienden op veel te jonge leeftijd maar Izzy bleef volhardend bij ons. Zo is ze een winter lang kreupel geweest maar herstelde op miraculeuze wijze. Een hevige griep onder de katten bleef ook haar niet bespaard maar ook hier kroop ze weer bovenop. Izzy had een hartje van goud en al heeft ze zelf nooit kittens gehad, ze was een geweldige pleegmoeder voor al het jonge grut wat hier gepland en ongepland het huis binnen kwam waaien.

In haar jonge jaren bleef geen deur voor haar gesloten wat ons tot wanhoop kon drijven; midden in de winter je achterdeur wagenwijd open treffen is niet echt prettig. Uiteindelijk waren speciale ronde deurhandgrepen de oplossing. De laatste jaren ging mijn kleine vriendinnetje niet echt meer naar buiten. Hoogstens nog om een frisse neus te halen en dan gauw weer binnen op de bank gaan liggen. Zodra ik op een stoel zat, kroop ze bij me op schoot. En als ik te druk was met mijn werk, dan liet ze zich horen. Zoals het een echt prinsessenkind betaamd eiste ze alle aandacht op. Ze sprong uiteindelijk ook niet meer op schoot maar tikte me beleeft doch afdwingend op mn benen dat ik haar moest optillen. Wie was ik om dat te weigeren?

2 jaar geleden leek het einde in zicht; Izzy was graatmager, had zeer veel last van haar darmen en was niet langer zindelijk. Met mijn heldin op schoot en tranen in mijn ogen nam ik de beslissing haar uit haar lijden te verlossen. Bij het idee moest ik direct huilen. Izzy keek me aan en er leek een nieuwe levenskracht in haar ogen te komen die zei; “als jij er nog niet klaar voor bent, dan blijf ik toch!” Vraag me niet hoe maar Izzy kwam bij in gewicht, haar vacht begon weer te glimmen en ook haar darmproblemen verminderden aanzienlijk. In de 2 jaren die volgden was ze zindelijk en over het algemeen gezonder dan ooit. Mensen verwisselden haar zelfs voor de 16 jaar jongere Sizo. Nog één keer had ze een terugval waarbij ik dacht dat het einde in zicht was en wederom herpakte Izzy zich op het moment dat ik dacht dat ze er tussenuit glipte. Hoe bijzonder.

Tijdens Chicco zijn ziektebed ging ook mijn prinsessenkind achteruit. Een neusinfectie maakte dat ze het erg benauwd kreeg. Reguliere medicatie werkte niet en we vonden een oplossing in homeopathie op basis van Chinese kruiden. Toch verloor ze weer gewicht, haar vacht werd dof en zat vol klitten en kreeg ze evenwichtsstoornissen. Helaas werd een andere kat geveld door een besmettelijk virus op het oog en zij was regelmatig in contact met Izzy. Alles leek echter onder controle. 3 dagen na de geboorte van Lucas bleek Izzy alsnog het virus te pakken te hebben. De voorgeschreven reguliere medicatie bleek achteraf een overdosis te zijn voor dit kleine lichaampje wat geen 2 kilo meer woog met nierschade tot gevolg. Het einde van Izzy haar 9e leventje was in zicht.

In de 2 weken die volgden werd ik heen en weer geslingerd door emoties van intens geluk door de geboorte van Lucas en verdriet voor het naderende afscheid van Izzy. Het viel niet mee om haar nog een fijne, pijnloze tijd te bieden vol aandacht met een baby op de arm die ook veel aandacht opeist en verdiend. Toen haar nieren uitvielen was het moment van afscheid nemen dan toch gekomen.

Het is wennen aan de stilte in huis, mijn schoot blijft leeg. Het zal nog wel even duren voordat ik over dit gemis heen kom. Uiteindelijk is 18 jaar samen een hele tijd…