Tijdens deze periode vliegen de emoties als een rollercoaster over en weer. Het geluk van de pasgeboren Lucas, de zorgen om de dieren en het verwerken van het verlies van grote vriend Chicco die onlangs vergezeld werd door mijn trouwe Izzekind. 18,5 jaar lang week Izzy niet van mijn zijde. Mijn Somali meisje, als kitten al ziek door een bacterie in het nest. Heel haar leven heeft ze last van haar darmen gehad en hebben we kosten noch moeite gespaard om haar lijfje zo goed mogelijk te krijgen. Een hele kunst, bleek wel. Homeopathie, natuurvoeding en vooral geen verwenhapjes tussendoor hielden haar de laatste jaren stabiel. Izzy was een bikkel, haar broer Puck verliet ons al 7 jaar geleden. Izzy besloot al haar 9 levens optimaal te benutten, tot mijn grote blijdschap.
Het eerste leventje was wellicht al vergeven nog in het nest bij haar moeder. Een bacterie beschadigde haar darmpjes permanent met chronische diaree tot gevolg. Haar tweede leven werd opgesoepeerd tijdens het steriliseren. Izzy kwam maar niet bij uit de narcose en raakte onderkoeld. Onder de dekens in het waterbed met een kruik en mijn warme lichaam aan de andere kant kreeg ik haar uiteindelijk 24 uur later weer op temperatuur. In de jaren die volgden zijn er nog diverse momenten geweest dat ik dacht haar kwijt te raken. In plaats daarvan verloren we veel kattenvrienden op veel te jonge leeftijd maar Izzy bleef volhardend bij ons. Zo is ze een winter lang kreupel geweest maar herstelde op miraculeuze wijze. Een hevige griep onder de katten bleef ook haar niet bespaard maar ook hier kroop ze weer bovenop. Izzy had een hartje van goud en al heeft ze zelf nooit kittens gehad, ze was een geweldige pleegmoeder voor al het jonge grut wat hier gepland en ongepland het huis binnen kwam waaien.
In haar jonge jaren bleef geen deur voor haar gesloten wat ons tot wanhoop kon drijven; midden in de winter je achterdeur wagenwijd open treffen is niet echt prettig. Uiteindelijk waren speciale ronde deurhandgrepen de oplossing. De laatste jaren ging mijn kleine vriendinnetje niet echt meer naar buiten. Hoogstens nog om een frisse neus te halen en dan gauw weer binnen op de bank gaan liggen. Zodra ik op een stoel zat, kroop ze bij me op schoot. En als ik te druk was met mijn werk, dan liet ze zich horen. Zoals het een echt prinsessenkind betaamd eiste ze alle aandacht op. Ze sprong uiteindelijk ook niet meer op schoot maar tikte me beleeft doch afdwingend op mn benen dat ik haar moest optillen. Wie was ik om dat te weigeren?
2 jaar geleden leek het einde in zicht; Izzy was graatmager, had zeer veel last van haar darmen en was niet langer zindelijk. Met mijn heldin op schoot en tranen in mijn ogen nam ik de beslissing haar uit haar lijden te verlossen. Bij het idee moest ik direct huilen. Izzy keek me aan en er leek een nieuwe levenskracht in haar ogen te komen die zei; “als jij er nog niet klaar voor bent, dan blijf ik toch!” Vraag me niet hoe maar Izzy kwam bij in gewicht, haar vacht begon weer te glimmen en ook haar darmproblemen verminderden aanzienlijk. In de 2 jaren die volgden was ze zindelijk en over het algemeen gezonder dan ooit. Mensen verwisselden haar zelfs voor de 16 jaar jongere Sizo. Nog één keer had ze een terugval waarbij ik dacht dat het einde in zicht was en wederom herpakte Izzy zich op het moment dat ik dacht dat ze er tussenuit glipte. Hoe bijzonder.
Tijdens Chicco zijn ziektebed ging ook mijn prinsessenkind achteruit. Een neusinfectie maakte dat ze het erg benauwd kreeg. Reguliere medicatie werkte niet en we vonden een oplossing in homeopathie op basis van Chinese kruiden. Toch verloor ze weer gewicht, haar vacht werd dof en zat vol klitten en kreeg ze evenwichtsstoornissen. Helaas werd een andere kat geveld door een besmettelijk virus op het oog en zij was regelmatig in contact met Izzy. Alles leek echter onder controle. 3 dagen na de geboorte van Lucas bleek Izzy alsnog het virus te pakken te hebben. De voorgeschreven reguliere medicatie bleek achteraf een overdosis te zijn voor dit kleine lichaampje wat geen 2 kilo meer woog met nierschade tot gevolg. Het einde van Izzy haar 9e leventje was in zicht.
In de 2 weken die volgden werd ik heen en weer geslingerd door emoties van intens geluk door de geboorte van Lucas en verdriet voor het naderende afscheid van Izzy. Het viel niet mee om haar nog een fijne, pijnloze tijd te bieden vol aandacht met een baby op de arm die ook veel aandacht opeist en verdiend. Toen haar nieren uitvielen was het moment van afscheid nemen dan toch gekomen.
Het is wennen aan de stilte in huis, mijn schoot blijft leeg. Het zal nog wel even duren voordat ik over dit gemis heen kom. Uiteindelijk is 18 jaar samen een hele tijd…
