Suplementen, de speurtocht

Lilly haar laatste veulen Trip is in 2010 geboren. Tijdens het zogen geeft ze letterlijk alle energie aan haar kind wat ervoor zorgt dat ze aan het einde van het spenen graatmager is. Zelf vind ik dat een vreselijk gezicht, ookal komt ze snel weer bij nadat het veulen gespeend is. Normaliter geven we de merries altijd minimaal 1 jaar rust na het veulenen, in geval van Lilly kozen we voor 2 jaar. In die periode was ze pleegmoeder van de gespeende veulens, een taak die je met een gerust hart aan haar kunt overlaten. Lilly zag er goed uit, iets aan de stevige kant zelfs. In 2012 lieten we haar dekken door Capriano, helaas kreeg ze een baarmoederontsteking waardoor ze niet drachtig raakte. Die zomer werd Lilly regelmatig gereden, ze was t dikkertje van de kudde maar alles ging goed.

Mijn gevoel gaf wel aan dat we moesten oppassen met haar. Insuline resistentie was iets wat door mijn hoofd maalde en ook het risico van bevangen raken. In het najaar zette ik Lilly op een magnesium kuur en kregen de paarden uit voorzorg een mineralenblok met magnesium tot hun beschikking. Magnesium is suplement # 1 om hoefbevanging te voorkomen cq de harde, dikke nek weer losser te krijgen. In november besprak ik Lilly haar voeding met de dierenarts. Lilly stond met 3 paarden in een weide met paddock aan het bos. Altijd vrije uitloop en een hooiruif waar we normaliter een pak voordroog inzetten. Door haar overgewicht besloten we enigszins het voer te ratsoeneren, dwz we voerden dagelijks een afgemeten hoeveelheid hooi dus niet langer onbeperkt eten. Verder een handvol kruidenmuesli en daarmee moest Lill de winter doorkomen.

Nu het kwaad alsnog geschiedde, moest ik weer snel aktie ondernemen. Naast de behandeling van de reguliere dierenarts zocht ik naar meer natuurlijke suplementen (we mogen het geen medicatie noemen). Op internet kun je vanalles vinden over suplementen bij hoefbevanging. Arts 1 in Amerika heeft 'het' middel, in Engeland biedt een kliniek 'de oplossing' en ga zo maar door. Kies maar uit!

Na een brainstormsessie koos ik voor magnesium (paardnatuurlijk) en een kuur Gluco Balance. Daarnaast nog een detox kuur om Lilly te ontgiften. Na 6 dagen inspuiten kreeg Lilly Phenylbutazone poeders 2 x daags. Al met al een hele klus om alles toe te dienen. Gluco balance wordt met smaak gegeten in een handje geweekte Protein Light grasbrok. De magnesium vindt ze echt niet lekker, ook niet icm de grasbrok dus deze gaat aangelengd met water in een spuit rechtstreeks in de mond, zo ook de bute. De detox moet dan weer los van het voer gegeven worden (dus op andere tijdstippen) wederom met een spuitje rechtstreeks in de mond. Verder krijgt ze droog hooi (geen voordroog meer) 2 plakjes per dag aangevuld met een hoeveelheid stro (daar zit geen suiker in).

1,5 week na de ontdekking gaat het stukken beter. Lilly loopt niet langer op eieren en beweegt vrij door de paddock. Het koelen van de voeten (4 hoeven rondom in emmers, een grappig gezicht) vindt ze niet langer prettig. Uiteindelijk zijn de hoeven niet warm meer. Ik hou de zandgrond in de paddock goed vochtig voor een natuurlijke koeling. Tijd om haar bewegingsruimte te vergroten. Elke middag zet ik haar in een grotere paddock samen met Ravi en Beetle. Ze kent beiden goed (zoon en vriendin) en Lill is altijd de baas geweest. Doordat ze samen staan beweegt ze automatisch iets meer, nog altijd in stap maar vloeiend en niet langer kreupel. Afgelopen donderdag dacht ik er verstandig aan te doen door haar in de piste te zetten, deze grenst aan de wei waar Ravi, Beetle, Anouck en Marsie 's morgens in staan. Nah, niet zo'n goed idee! Lill liep enthousiast en voorwaarts in stap naar achteren. De andere paarden komen nieuwsgierig contact maken bij de omheining, maar Lilly heeft Anouck altijd al een wijsneus gevonden en zij moet vooral opzouten! Niet in het minst onder de indruk reageert Anouck niet op de oren naar achter, noch op een duidelijker dreigement. Dus Lill maakt zich boos en begint me daar toch te bokken, steigeren, draven en galopperen! Mijn hart maakt in eerste instantie een sprongetje van blijdschap maar al gauw vind ik dit niet leuk meer. Dit is iets teveel van het goede. Ondertussen gaat iedereen aan de kletter in de wei en Lill doet hard mee. Tijd om in te grijpen dus. Niet makkelijk als je nog altijd met je voet in een brace zit en niet snel kunt bewegen. Gelukkig kan ik Lilly overtuigen te kalmeren en haar aan het halster weer terug in de paddock zetten. Mijn angst dat ze terug zou vallen bleek gelukkig ongegrond.

Lilly krijg dagelijks meer bewegingsvrijheid, zij het in stap. Alles gaat goed! Sinds gisteren staat ze op de helft bute. Hopelijk blijft dit goed gaan. Zodra ze van de bute af is gaan we haar bloed onderzoeken om insuline resistentie te bevestigen.

nb. de foto's zijn gemaakt de dag na het bekappen

Hoefbevangen!

Vorige week maandag kreeg ik de schrik van mijn leven. Lilly stond abnormaal stil in de paddock en bewoog heel stram. Omdat ik zelf aan mn voet ben geopereerd kon ik niet naar de wei in het bos, zeker niet met de sneeuw. Dus moest Lilly naar huis gebracht worden, een wandeling van ca 500 meter. Normaliter leggen de paarden dat in 10 minuten af, dit keer duurde het veel langer. Ondertussen 'liep' (strompelde) ik thuis op hete kolen en werd ik met de minuut bezorgder. Ondertussen had ik de dierenarts al gebeld.

Hoefbevanging lag zeker in de lijn der verwachting, maar hoe kan dat nu ineens gebeuren? Het voedingsschema was niet veranderd en naast een portie hooi kreeg Lilly slechts een handje vol kruidenmuesli per dag in een voerzak. Voer stelen was onmogelijk. Hoe lang was dit al gaande? Ik heb een hele nauwe band met mijn paarden, in het bijzonder met Lilly. In een oogopslag zie ik of er iets verkeerd is maar ja, na mijn operatie was ik aan huis gekluisterd en afhankelijk van de zorg en het inzicht van de hulpen. Had ik dit eerder kunnen herkennen? Hoe lang had ze al pijn?

Na een half uur belde ik op om te vragen waar ze bleven. Lilly deed met moeite 3 passen en viel dan weer stil. Het kostte veel moeite om haar vooruit te krijgen. Uiteindelijk hebben ze met 3 man haar naar huis gebracht met behulp van een touw achter haar billen langs, net zoals we een veulen leren om aan een halster mee te lopen. Toen ze eenmaal bij de poort stond en ik haar naam riep gooide Lilly haar hoofd omhoog en oren naar voren. Oef, dat was tenminste iets. Vanaf dat moment liep ze weliswaar uiterst moeizaam maar zonder dwang de laatste meters tot in de paddock. Deze verhuizing had in totaal een uur geduurd. Ik vond het vreselijk om haar zo te zien en had spijt dat ik ze naar huis had laten halen. Feit was wel dat ik haar hier zelf kon verzorgen en ze in paddock en op stal in een dikke laag vlas kon staan.

De dierenarts bevestigde mijn vermoeden. Lilly stond in de typische stand van hoefbevanging: alle gewicht op de achterhand, de voorbenen volledig ontlasten. Ze trilde enorm en ze stond opgetrokken van de pijn. In eerste instantie constateerde de dierenarts hoefbevangen van voren, mijn opmerking dat ze rechtsachter niet steunde werd genegeerd waarschijnlijk omdat ik redelijk in paniek was. 2 dagen later nadat ik wederom een opmerking maakte over haar achterhand moest er helaas bevestigd worden dat ze rondom bevangen was. Lilly werd behandeld met een ontstekingsremmer die tevens pijnstillend werkt en we begonnen met 3 x daags haar voeten te koelen. Dit deed ik in emmers water omdat het minder troep gaf dan afspuiten. De dierenarts kwam dagelijks om haar in te spuiten, hij vond dat het beter ging maar de verschillen waren minimaal.

Koortsachtig ging ik op zoek naar alle informatie over hoefbevanging. Ik had dit nog nooit aan de hand gehad en wilde Lilly zo snel mogelijk pijnvrij en beter krijgen. Helaas zijn er veel verschillende theoriën over de mogelijke behandelingen, veelal staan ze lijnrecht tegenover elkaar. Wat nu?? Ik besloot op mijn gevoel af te gaan (erg moeilijk als je zo emotioneel bent) en een behandeling te kiezen die mij het best aanvoelde. Jeetje wat was dit moeilijk!
Mijn smid gaf advies 1 wat bekappen betreft, de dierenarts advies 2 en Jamie Jackson in zijn boek Founder advies 3. En wees gerust, de adviezen lijken echt niet op elkaar hoor! Ik koos voor het laatste, nu nog een bekapper vinden die ervaring heeft met bevangen paarden, we hebben het immers over mijn Lilly. Natuurlijk kon ik de 'meesters' in natuurlijk bekappen niet bereiken, gelukkig wint de aanhouder altijd. Piet Loof was erg behulpzaam, gaf advies en verwees me naar de geschikte persoon. Vakmensen zijn altijd druk maar met heel veel geluk kon ik Lill diezelfde week nog bekapt worden (inmiddels was het al vrijdag). Ook qua medicatie en supplementen was het een giga aanbod van mogelijkheden. Hierover later mee.

Lilly bewoog nog altijd erg voorzichtig en verkoos de stal boven de zandpaddock, het onvermijdelijke stukje over beton (hooguit 2 meter) was uiterst pijnlijk. Op stal lag ze veel om haar voeten te ontlasten. Tijdens het bekappen hield Lilly zich ijzersterk. Ze gaf braaf haar voetjes en gaf aan dat ze pijn had door met haar hoofd te schudden. Geen één keer trok ze haar voet terug of zwaaide met haar staart. Met de nodige pauzes werd ze probleemloos bekapt en werd de druk van haar tenen gehaald. Er werd gewaarschuwd dat ze door de standverandering 2 dagen iets meer pijn kon hebben. Het advies van volledige stalrust besloot ik te negeren en ik gaf Lilly de stal met paddock. Uiteindelijk kan zij zelf bepalen of ze wil lopen of niet, niemand dwingt haar. Haar hooirantsoen en water liet ik echter wel in de stal. De volgende ochtend trof ik een merrie aan in een goed humeur. Lilly voelde zich duidelijk beter! Enigszins opgelucht kon ik weer ademhalen. Ook de dierenarts bevestigde dat we uit de acute fase raakten. YES!

Nb. de foto is genomen op 16 januari, een paar dagen voor mn operatie. Foto's van de acute periode zijn niet gemaakt, simpelweg omdat dat verre van belangrijk is op dat moment.

Grondwerk met Marsie

In januari heb ik meerdere keren met Marsie gewerkt aan de hand. Soms met zadel op, soms zonder. Belangrijker was het voor mij om haar de basis aan te leren van het werken met de kaptoom. We hebben verschillende oefeningen gedaan zowel in stilstand als in stap. Dit alles om straks de start onder zadel zo soepel mogelijk te laten verlopen. Marsie pakte het werk snel op en is leergierig. Erg fijn om mee te werken!

Helaas kwam er na een aantal sessies alweer een einde aan door een verplichte pauze voor mezelf. Maar wat in het vat zit verzuurd niet!

Winterkiekjes

Eindelijk!

Hè, hè, het heeft een tijd geduurd maar eindelijk dan eens tijd om weer wat met de paarden te doen. Het zonnetje schijnt (is alweer verdwenen) en de roundpen lag er verrassend droog bij na de regenval van gisteren.

Marsie, onze Rocky pony, is in november gearriveerd maar door allerlei toestanden heb ik nog nagenoeg geen moment gehad om iets met haar te doen. Maar vandaag liet ik het er niet bij zitten! Zodra Lucas in bed lag te slapen ging ik gewapend met de babyphone naar de paarden. Afgelopen weekend had ik al een zadel op Marsie gelegd, vandaag ging ik dat herhalen maar dan in de roundpen en gingen we ook een stukje lopen met zadel op. Marsie gedroeg zich voorbeeldig. Je merkte wel dat het nieuw was voor haar maar ze zette geen stap verkeerd en was zeer werkwillig. Ik ben trots! We gaan dit nog een aantal keer herhalen en dan rustig aan beginnen met werken aan de lange lijnen, sturen etc.

En er was zelfs nog tijd over om alle paarden een poetsbeurt te geven wat zeker geen overbodige luxe was. Wat is het toch heerlijk om even helemaal tussen mn 4-voeters te zijn.

Onze kleine dierenvriend

Beetle

Wat een prachtige dag vandaag! Het ideale moment om eindelijk eens foto's te maken van Beetle onder zadel. En als we dan toch bezig zijn, dan schieten we er direct een filmpje achteraan...

Pleasure's Strolling Bud

Deze zomer kwam Bud bij ons in training. Voor ons geen onbekende want Bud is één van de zonen van Lilly en volle broer van Ravi. Bud is een jaar geleden van eigenaar veranderd na 1,5 jaar kreupel te zijn en vele onderzoeken en behandelingen ondergaan te hebben die geen effect hadden. Het was nog maar de vraag of Bud ooit pijnvrij gereden kon worden.

Toen Bud in mei dit jaar meedeed aan onze 3-daagse clinic liep hij nog altijd niet zuiver maar er was wel een verbetering zichtbaar. Hij had al veel grondwerk gedaan mbv Connected Riding en was zo al wat sterker geworden. Helaas was hij nooit in zijn gangen getraind waardoor hij onder zadel alles door elkaar gooide, iets wat zijn kreupelheid zeker niet ten goede kwam. Ook zijn eigenaresse was nieuw in de gangenpaardenwereld en kon hem niet voldoende begeleiden. Aan ons de taak hier verandering in te brengen. In het begin van de training was het overduidelijk dat Bud er veel moeite mee had; het liefste rende hij weg van moeilijke situaties. Logisch als je verwacht pijn te krijgen. Ik draaide de training terug tot het minimale en begon met recht richten en enkel te stappen. Zelfs hier had hij moeite mee, viel vooral in de bochten over de schouder etc, etc maar zolang ik maar weinig vroeg, deed hij toch een poging om mee te werken.

Na een maand consequente maar lichte training leek het beter te gaan. Langzaam aan kreeg Bud vertrouwen dat we hem geen pijn gingen doen en stukje bij beetje durfde hij zich iets meer in te zetten. In de periode die volgde kwam hij meer in balans, kon de bochten door lopen zonder onregelmatig te zijn en schroefden we het tempo op van stap naar flatwalk. Dat was voor hem iets nieuws want in het verleden bepaalde hij welke gang hij koos. Met de training wist ik zijn achterhand te activeren en zo meer te laten stuwen. En precies dat had hij nodig om zijn voorhand en slechte schouder te ontlasten. Naarmate Bud sterker werd groeide ook zijn zelfvertrouwen. Je zag hem letterlijk uit zijn schulp kruipen en hij kreeg er zichtbaar plezier in. In de wei wilde hij nog wel eens onzuiver draven maar onder zadel was er geen vuiltje aan de lucht.

Het tempo ging omhoog tot uiteindelijk een running walk was bereikt en ook konden we de sessies probleemloos verlengen. Enthousiast hoorde ik Els roepen 'hij gaat kneiterhard'! Wat klonk dat als muziek in de oren. De hoogste tijd om ook eigenaresse Marjanne in het geheel te betrekken en de twee tezamen verder te begeleiden. Inmiddels gaat het zo goed dat er zelfs al stukjes gegaloppeerd kan worden en Bud draaft loepzuiver in de wei. Onder zadel wordt er enkel nog in gang gereden om mogelijke verwarring van de gangen te voorkomen.

Ik ben meer dan trots op Bud en ook heel dankbaar dat eigenaresse Marjanne mij de tijd en het vertrouwen heeft gegeven om met Bud aan de slag te gaan. Het einde van de training is in zicht en de voldoening die ik in deze situatie voel in niet te beschrijven. Ik wens jullie veel plezier samen!

The one and only: Red Bud's Last Lady

Babysitter Uma

ps. het koekje is op zeer beleefde manier maar uiterst vakkundig uit Lucas zn handje gehaald en hij vond m niet eens lekker!

Anouck!

Lots of hugs and kisses

Anouck is hengstig en bij wie kun je dan beter terecht dan bij de charmante Ravi? ;)

Als je denkt t allemaal wel gezien te hebben...

En toch...

Dat een kattenhangmat niet alleen voor katten kan dienen, dat wisten we al.
Het is een heerlijke slaapplaats voor katten maar ook een Jack Russel past er prima in. Alleen... of samen met een kat of soortgenoot! En dan denk je toch niet dat een Cane Corso pup zich laat weerhouden haar lijfje in t te kleine hangmatje te proppen? Welnee, past prima! Zelfs met samen een kat (onder zich!).

Maar dat ook Lucas het een fijne plek zou vinden, dat had ik niet verwacht. En bovendien is het een geweldige opbergplek voor:
autosleutels, afstandbediening, de babyphone en alles wat ik regelmatig kwijt ben!