Tijdens deze periode vliegen de emoties als een rollercoaster over en weer. Het geluk van de pasgeboren Lucas, de zorgen om de dieren en het verwerken van het verlies van grote vriend Chicco die onlangs vergezeld werd door mijn trouwe Izzekind.
18,5 jaar lang week Izzy niet van mijn zijde. Mijn Somali meisje, als kitten al ziek door een bacterie in het nest. Heel haar leven heeft ze last van haar darmen gehad en hebben we kosten noch moeite gespaard om haar lijfje zo goed mogelijk te krijgen. Een hele kunst, bleek wel. Homeopathie, natuurvoeding en vooral geen verwenhapjes tussendoor hielden haar de laatste jaren stabiel. Izzy was een bikkel, haar broer Puck verliet ons al 7 jaar geleden. Izzy besloot al haar 9 levens optimaal te benutten, tot mijn grote blijdschap.
Het eerste leventje was wellicht al vergeven nog in het nest bij haar moeder. Een bacterie beschadigde haar darmpjes permanent met chronische diaree tot gevolg. Haar tweede leven werd opgesoepeerd tijdens het steriliseren. Izzy kwam maar niet bij uit de narcose en raakte onderkoeld. Onder de dekens in het waterbed met een kruik en mijn warme lichaam aan de andere kant kreeg ik haar uiteindelijk 24 uur later weer op temperatuur. In de jaren die volgden zijn er nog diverse momenten geweest dat ik dacht haar kwijt te raken. In plaats daarvan verloren we veel kattenvrienden op veel te jonge leeftijd maar Izzy bleef volhardend bij ons. Zo is ze een winter lang kreupel geweest maar herstelde op miraculeuze wijze. Een hevige griep onder de katten bleef ook haar niet bespaard maar ook hier kroop ze weer bovenop. Izzy had een hartje van goud en al heeft ze zelf nooit kittens gehad, ze was een geweldige pleegmoeder voor al het jonge grut wat hier gepland en ongepland het huis binnen kwam waaien.
In haar jonge jaren bleef geen deur voor haar gesloten wat ons tot wanhoop kon drijven; midden in de winter je achterdeur wagenwijd open treffen is niet echt prettig. Uiteindelijk waren speciale ronde deurhandgrepen de oplossing. De laatste jaren ging mijn kleine vriendinnetje niet echt meer naar buiten. Hoogstens nog om een frisse neus te halen en dan gauw weer binnen op de bank gaan liggen. Zodra ik op een stoel zat, kroop ze bij me op schoot. En als ik te druk was met mijn werk, dan liet ze zich horen. Zoals het een echt prinsessenkind betaamd eiste ze alle aandacht op. Ze sprong uiteindelijk ook niet meer op schoot maar tikte me beleeft doch afdwingend op mn benen dat ik haar moest optillen. Wie was ik om dat te weigeren?
2 jaar geleden leek het einde in zicht; Izzy was graatmager, had zeer veel last van haar darmen en was niet langer zindelijk. Met mijn heldin op schoot en tranen in mijn ogen nam ik de beslissing haar uit haar lijden te verlossen. Bij het idee moest ik direct huilen. Izzy keek me aan en er leek een nieuwe levenskracht in haar ogen te komen die zei; “als jij er nog niet klaar voor bent, dan blijf ik toch!” Vraag me niet hoe maar Izzy kwam bij in gewicht, haar vacht begon weer te glimmen en ook haar darmproblemen verminderden aanzienlijk. In de 2 jaren die volgden was ze zindelijk en over het algemeen gezonder dan ooit. Mensen verwisselden haar zelfs voor de 16 jaar jongere Sizo. Nog één keer had ze een terugval waarbij ik dacht dat het einde in zicht was en wederom herpakte Izzy zich op het moment dat ik dacht dat ze er tussenuit glipte. Hoe bijzonder.
Tijdens Chicco zijn ziektebed ging ook mijn prinsessenkind achteruit. Een neusinfectie maakte dat ze het erg benauwd kreeg. Reguliere medicatie werkte niet en we vonden een oplossing in homeopathie op basis van Chinese kruiden. Toch verloor ze weer gewicht, haar vacht werd dof en zat vol klitten en kreeg ze evenwichtsstoornissen. Helaas werd een andere kat geveld door een besmettelijk virus op het oog en zij was regelmatig in contact met Izzy. Alles leek echter onder controle. 3 dagen na de geboorte van Lucas bleek Izzy alsnog het virus te pakken te hebben. De voorgeschreven reguliere medicatie bleek achteraf een overdosis te zijn voor dit kleine lichaampje wat geen 2 kilo meer woog met nierschade tot gevolg. Het einde van Izzy haar 9e leventje was in zicht.
In de 2 weken die volgden werd ik heen en weer geslingerd door emoties van intens geluk door de geboorte van Lucas en verdriet voor het naderende afscheid van Izzy. Het viel niet mee om haar nog een fijne, pijnloze tijd te bieden vol aandacht met een baby op de arm die ook veel aandacht opeist en verdiend. Toen haar nieren uitvielen was het moment van afscheid nemen dan toch gekomen.
Het is wennen aan de stilte in huis, mijn schoot blijft leeg. Het zal nog wel even duren voordat ik over dit gemis heen kom. Uiteindelijk is 18 jaar samen een hele tijd…
11 nov 2011
23 okt 2011
2 okt 2011
18 sep 2011
10 sep 2011
Een ongeluk zit in een klein hoekje
Shit happens, zeggen ze. En niets is minder waar. Eerder deze week hadden we weer een typisch pechgeval aan de hand wat simpelweg niet te voorkomen is. Of nou ja, alle paarden apart op stal zetten zou verschil maken maar dat gaat tegen hun èn onze aard in.
Momenteel staan alle merries met veulens aan huis. Lulu en Beetle delen een grote paddock met schuilstal samen met hun dochters voor de nacht, overdag staan ze op de wei. De paarden staan al het hele jaar samen zonder problemen en de veulens trekken leuk met elkaar op. Zoals altijd voeren we de merries met een voerzak. In Lulu haar beleving komt Beetle te dicht bij tijdens het eten en ze stuurt Beetle resoluut weg. Beetle reageert zoals het hoort en wijkt uit. Achter haar staat Gracie (dochter Lulu) die op haar beurt ook moet uitwijken voor tante Beetle. En hier stuitten we op een probleem... Achter Gracie staat een weidepaal en sja, die staan erom bekend om vooral te blijven staan met als gevolg dat Gracie vol op de paal klapte met haar borst. Ze raakte hierbij het bevestigingsmateriaal van de stroomdraad op wel heel ongelukkige wijze en haalde haar bovenbeen open.
Resultaat: een lap vlees in de vorm van een driehoek ter grootte van 10 x 10 cm hing los. Gelukkig waren we erbij zodat we direct gepaste actie konden ondernemen. Lulu en dochter gingen op de weide om de wond zo schoon mogelijk te houden en de dierenarts werd gebeld om te komen hechten. Binnen een half uur was hij ter plaatse en ging aan het werk. Arme Gracie kreeg een rustgevend middel en lokale verdoving terwijl mama Lulu op haar gemak hooi stond te eten naast haar. Op zulke momenten waardeer je een rustige merrie des te meer want dit heeft absoluut voordelen tijdens zulke situaties.
Nadat Gracie weer 'opgelapt' was en een kleine 20 hechtingen rijker hebben we de 2 op stal gezet voor een voorspoedig herstel. En nee, we houden niet van stallen maar in deze situatie is het wel zo bevorderlijk voor de wondgenezing. Wat dat betreft is het hebben van een aantal stallen een onontbeerlijk iets, al sluiten we ze in principe nooit af. Moeder en dochter schikken zich in hun lot. Gracie haar wond ziet er schoon en droog uit. Elke dag komt de dierenarts controleren en we hopen dat ze snel weer terug de weide op kan. Wat littekens betreft zal Gracie er niets aan overhouden gelukkig.
Momenteel staan alle merries met veulens aan huis. Lulu en Beetle delen een grote paddock met schuilstal samen met hun dochters voor de nacht, overdag staan ze op de wei. De paarden staan al het hele jaar samen zonder problemen en de veulens trekken leuk met elkaar op. Zoals altijd voeren we de merries met een voerzak. In Lulu haar beleving komt Beetle te dicht bij tijdens het eten en ze stuurt Beetle resoluut weg. Beetle reageert zoals het hoort en wijkt uit. Achter haar staat Gracie (dochter Lulu) die op haar beurt ook moet uitwijken voor tante Beetle. En hier stuitten we op een probleem... Achter Gracie staat een weidepaal en sja, die staan erom bekend om vooral te blijven staan met als gevolg dat Gracie vol op de paal klapte met haar borst. Ze raakte hierbij het bevestigingsmateriaal van de stroomdraad op wel heel ongelukkige wijze en haalde haar bovenbeen open.
Resultaat: een lap vlees in de vorm van een driehoek ter grootte van 10 x 10 cm hing los. Gelukkig waren we erbij zodat we direct gepaste actie konden ondernemen. Lulu en dochter gingen op de weide om de wond zo schoon mogelijk te houden en de dierenarts werd gebeld om te komen hechten. Binnen een half uur was hij ter plaatse en ging aan het werk. Arme Gracie kreeg een rustgevend middel en lokale verdoving terwijl mama Lulu op haar gemak hooi stond te eten naast haar. Op zulke momenten waardeer je een rustige merrie des te meer want dit heeft absoluut voordelen tijdens zulke situaties.
Nadat Gracie weer 'opgelapt' was en een kleine 20 hechtingen rijker hebben we de 2 op stal gezet voor een voorspoedig herstel. En nee, we houden niet van stallen maar in deze situatie is het wel zo bevorderlijk voor de wondgenezing. Wat dat betreft is het hebben van een aantal stallen een onontbeerlijk iets, al sluiten we ze in principe nooit af. Moeder en dochter schikken zich in hun lot. Gracie haar wond ziet er schoon en droog uit. Elke dag komt de dierenarts controleren en we hopen dat ze snel weer terug de weide op kan. Wat littekens betreft zal Gracie er niets aan overhouden gelukkig.
Ons bezoek in 2009 aan de Pryor Mountains en de wilde Mustangs heeft een diepe indruk op ons achter gelaten. We ontmoetten Cloud en zijn harem maar het was de hengst Shaman die op mij een onvergetelijke indruk maakte. Amerika, het land van de vrijheid, toch zeker voor hun oorspronkelijke bewoners. Zo zou het moeten zijn. Helaas is niets minder waar en is men druk doende om de Mustangs te elimineren.
En het gaat hier niet alleen om de Pryor Mountain Mustangs maar alle wilde Mustang kuddes in Amerika. Lees hier een verslag van fotografe Carol Walker. Vanuit Europa is er niet veel wat we kunnen doen behalve onze stem en mening te laten horen in Amerika. Klik hier en lees hoe je kunt helpen om de wilde paarden in vrijheid te laten leven.
21 aug 2011
14 aug 2011
Rosa
Wat heeft deze merrie wat velen anderen niet hebben? Rosa (officieel Ostella Bay Rose) is geboren in 1997 en is eind 2004 op Europese bodem geland, drachtig van een Amerikaanse hengst. Bij ons heeft Rose 5 veulens op de wereld gezet die verspreid over Europa leven; Belgie, Denemarken, Duitsland en Nederland. Juist door haar extreem goede gangaanleg en oude bloedlijnen hebben wij haar voornamelijk voor de fok ingezet maar ze is tevens onder zadel en kan zeker ook dienen als rijpaard. De spaarzame momenten dat wij haar hebben gereden is ze ook mee de bossen ingegaan waar ze veel plezier in had.
Samen met de gouden champagne hengst Potter heeft ze 2 champagne nakomelingen op de wereld gezet. Beiden zeer veelbelovend qua gangwerk, hoe zich dat in de praktijk uit is nog even afwachten want de oudste, Jazz, is net pas 3 jaar geworden.
Deze pracht merrie heeft nog een hele toekomst voor zich. Ze is niet overbelast, heeft geen lichamelijke klachten en is zo gezond als een vis. Ze is zeer sociaal in de groep, zeker niet dominant en past zich gemakkelijk aan. Deze merrie is gewend om 24/7 buiten te leven met een beschutte plek (natuurlijke bomenschutting of inloopstal). Rosa kan zowel dienen als rijpaard (mits terug in conditie gebracht) of als fokmerrie. Kortom, een vriendelijke, gevoelige merrie en tevens bewezen super moeder.
Wie biedt haar een fijn nieuw thuis?
Een overzicht van haar nakomelingen:
Samen met de gouden champagne hengst Potter heeft ze 2 champagne nakomelingen op de wereld gezet. Beiden zeer veelbelovend qua gangwerk, hoe zich dat in de praktijk uit is nog even afwachten want de oudste, Jazz, is net pas 3 jaar geworden.
Deze pracht merrie heeft nog een hele toekomst voor zich. Ze is niet overbelast, heeft geen lichamelijke klachten en is zo gezond als een vis. Ze is zeer sociaal in de groep, zeker niet dominant en past zich gemakkelijk aan. Deze merrie is gewend om 24/7 buiten te leven met een beschutte plek (natuurlijke bomenschutting of inloopstal). Rosa kan zowel dienen als rijpaard (mits terug in conditie gebracht) of als fokmerrie. Kortom, een vriendelijke, gevoelige merrie en tevens bewezen super moeder.
Wie biedt haar een fijn nieuw thuis?
Een overzicht van haar nakomelingen:
12 aug 2011
Dag vriend
Een maand geleden schreef ik nog vol trots over de jarige Chicco en vandaag moesten wij afscheid van hem nemen. Mijn grote trouwe vriend is niet meer, althans niet in lichamelijke vorm. Bijna op de dag af zat ik 11 jaar geleden bij de fokker naar dit pracht pupje te kijken. Zo liefdevol als Spot zich destijds over hem ontfermde, zo deed zij dit ook vanmorgen vroeg.
Longkanker had in no tempo beslag gelegd op Chicco zijn lichaam en hem alle levenskracht ontnomen. De laatste 2 weken ging het snel bergafwaarts. Er kwam een nieuwe regel in huis: Chicco mag alles. Alles? Ja, echt alles! Twijfelachtig begon hij zijn nieuwe grenzen te verkennen en toen bleek dat er geen grenzen meer waren begon Chicco vol enthousiasme aan het nieuwe reglement: stukjes hoef eten als de smid er is tot je er misselijk van wordt, elke dag vers vlees, de kattebak leeg smullen (gatver), bedelen, op de bank liggen en dinsdag heeft hij vol trots een zak gedroogde pens gejat en opgegeten. Allemaal dingen die Chicco nooit en te nimmer zou hebben gedaan en nu heeft hij er nog heerlijk van kunnen genieten (en ik ook). Ondanks alle smulpartijen vlogen de kilo's er af. De laatste dagen kreeg hij nog puppymilk bijgevoerd wat hij gretig opslobberde maar zonder resultaat.
Vanmorgen ging het niet meer. Gelukkig was onze dierenarts zo vriendelijk om direct te komen om Chicco de laatste eer te bewijzen. Wat ga ik deze heerlijke hond missen. Mijn maat, mijn steun en toeverlaat, de leider van de roedel. Tot op het laatste moment ging zijn zorg voor mij voor op zijn eigen toestand. Plassen kon hij niet meer, lopen hield hij voor gezien maar zodra ik moest huilen bij de gedachte dat hij er niet meer zou zijn, krabbelde hij weer op de been om bij me te zijn om vervolgens weer snel te gaan liggen. Toen hij niet meer kon staan bleef hij geruststellend kwispelen. Het is goed zo.
Dag vriend, maar weinig mensen zullen ooit beseffen wat het is om iemand als jij om je heen te mogen hebben. Ik prijs mezelf gelukkig en ben je enorm dankbaar.
Longkanker had in no tempo beslag gelegd op Chicco zijn lichaam en hem alle levenskracht ontnomen. De laatste 2 weken ging het snel bergafwaarts. Er kwam een nieuwe regel in huis: Chicco mag alles. Alles? Ja, echt alles! Twijfelachtig begon hij zijn nieuwe grenzen te verkennen en toen bleek dat er geen grenzen meer waren begon Chicco vol enthousiasme aan het nieuwe reglement: stukjes hoef eten als de smid er is tot je er misselijk van wordt, elke dag vers vlees, de kattebak leeg smullen (gatver), bedelen, op de bank liggen en dinsdag heeft hij vol trots een zak gedroogde pens gejat en opgegeten. Allemaal dingen die Chicco nooit en te nimmer zou hebben gedaan en nu heeft hij er nog heerlijk van kunnen genieten (en ik ook). Ondanks alle smulpartijen vlogen de kilo's er af. De laatste dagen kreeg hij nog puppymilk bijgevoerd wat hij gretig opslobberde maar zonder resultaat.
Vanmorgen ging het niet meer. Gelukkig was onze dierenarts zo vriendelijk om direct te komen om Chicco de laatste eer te bewijzen. Wat ga ik deze heerlijke hond missen. Mijn maat, mijn steun en toeverlaat, de leider van de roedel. Tot op het laatste moment ging zijn zorg voor mij voor op zijn eigen toestand. Plassen kon hij niet meer, lopen hield hij voor gezien maar zodra ik moest huilen bij de gedachte dat hij er niet meer zou zijn, krabbelde hij weer op de been om bij me te zijn om vervolgens weer snel te gaan liggen. Toen hij niet meer kon staan bleef hij geruststellend kwispelen. Het is goed zo.
Dag vriend, maar weinig mensen zullen ooit beseffen wat het is om iemand als jij om je heen te mogen hebben. Ik prijs mezelf gelukkig en ben je enorm dankbaar.
Abonneren op:
Posts (Atom)