Gaited pas de deux

Waarom toch een Walker?

Zeker nu we een aantal paarden te koop hebben staan krijgen we meerdere keren per week bezoek van geïnteresseerden. Ook voor vandaag stond er een kennismaking in de planning met onze Walkers. Over het algemeen tref ik een gezin, vriendinnen of een echtpaar, maar vandaag stonden er 4 heren voor de poort.

In Tennessee is het gros van de recreatieruiters van het mannelijke geslacht en ben ik meestal de enige vrouw in het gezelschap wanneer we in daar een trailrit gaan maken. Hier in Europa zijn de verhoudingen toch heel anders met (in mijn directe omgeving) meer vrouwelijke dan mannelijke ruiters. Ik vond het dus ook erg leuk om te zien dat er weldegelijk animo is van het 'andere geslacht'.

Na een korte introductie van de paarden aan huis en een kennismaking met ons inmiddels zeer bekende reuzeveulen Silas, zadelde ik onze Potter voor een demonstratie van de gangen. Al tijdens het poetsen hoorde ik lofbetuigingen over het rustige karakter van deze hengst. Tja, zonder hengstige merries voor zijn neus is Potter precies een ruin. Op de vraag wat ze van de gangen vonden kreeg ik als reactie: "Van die gangen weet ik niks maar ik zie dat u precies heel stil zit!" En dat is nu net waar het om gaat (en de reden van het bezoek).

Tijd om de andere jongelingen te ontmoeten. Met z'n 5-en betraden we de paddock en werden direct omringt door 3 hengstveulens, een jaarling en 'moeder overste' Dusty Rose. Al snel kwam de 2e bijzondere eigenschap van mijn favoriete ras boven drijven: een mensgericht karakter. Een half uur lang werden we nieuwsgierig onderzocht door half broers en zusje Dean, Jazz en Lehla en ook nakomeling Nilam (nu 2 maanden) wilde weleens weten wie er zich allemaal op zijn grondgebied had begeven. Zo rustig en vriendelijk hadden ze nog niet eerder veulens meegemaakt.

Als laatste stond de voshengst Ravi en partner Rose een bezoek te wachten. Dit keer volgde niemand mij de paddock in maar na mijn uitnodiging en verzekering dat alles in orde was werd ik alsnog vergezeld van 2 bezoekers. Voordien waren er al uitspraken gevallen dat champagne en zwart toch wel iets heel speciaals was en vos toch maar 'slechts' vos was. Maar bij het zien van Ravi hoorde ik een wel heel plesante uitspraak: "Als ik deze vos bij mij thuis had staan, dan ging hij zeker niet weg!" In stilte groeide ik een paar cm van trots.

Na een verwarmende tas koffie namen de heren 2,5 uur na aankomst weer afscheid. Alle paarden hadden een positieve indruk achter gelaten met Potter, Ravi en de veulens Nilam en Jazz in het bijzonder. Ongeacht of en wat hier verder uit voort vloeit, een bezoek als vandaag laat mij wederom zien wat ik eigenlijk al jaren weet: de Tennessee Walker is een geweldig ras op vele vlakken!

Waarom? Daarom!

350 km ruiterroute in Limburgse Kempen

De Limburgse Kempen telt meer dan 350 kilometer aangepaste paden voor ruiters en menners. Het netwerk is opgebouwd volgens het zeer geprezen knooppuntensysteem van het fietsroutenetwerk. De paden zijn meestal onverhard en veilig uitgestippeld door een vlak, bosrijk en rustgevend natuurlandschap. Je kan kiezen uit tientallen lussen, die perfect op elkaar aansluiten en die je op eigen maat kan combineren. Bijna alle paden zijn toegankelijk voor zowel menners als ruiters. Daar waar menners niet voorbij kunnen, is er voor hen een alternatief traject uitgestippeld. De ruiter- en menroutes in de Limburgse Kempen sluiten ook aan op het bestaande netwerk van onze noorderburen. Via de grensovergang Lommel - Bergeyk kan je paard overspringen op het netwerk van Kempen & Peel. En in Bocholt kan er naadloos aangesloten worden op het menpad van Weert.

Ritje op maat dankzij het knooppuntensysteem. Dankzij het ruiter- en menroutenetwerk kan je zelf je route uitstippelen. De knooppunten (kruispunten van ruiterpaden) zijn genummerd en onderweg duidelijk aangegeven met bruine rechthoekige borden.
De routes zijn in twee richtingen bewegwijzerd. Je rijdt dus eenvoudigweg van knooppunt naar knooppunt, van nummer naar nummer. Op de handige ruiterkaart staan de knooppuntennummers en de afstanden daartussen duidelijk vermeld. Je bepaalt zelf hoeveel kilometer je wil doen en zo weet je perfect hoe lang je onderweg zal zijn. Het knooppuntensysteem biedt onbeperkte combinatiemogelijkheden. Je kan op voorhand aan de hand van de kaart een route op maat uitstippelen. Je noteert de knooppuntnummers op een papiertje en hop … weg ben je! De kaart kan in de zadeltas. Je moet enkel nog de borden met deze nummers volgen. Op de ruiterkaart staan de ruitervriendelijke logies, parkings/startplaatsen en ruitercafés met een apart icoontje aangeduid. Ook de hoefsmeden en dierenartsen uit de buurt staan vermeld op de kaart.

http://www.toerismelimburg.be/ruiterroutes

En het mooiste van dit alles... wij wonen in dit prachtige gebied! Op dit moment wordt zelfs hard gewerkt om "Bosland", het grootste bos van Vlaanderen te creeëren, (4.500 ha) in de gemeentes Hechtel-Eksel-Overpelt-Lommel. Wat een luxe!

"De Kamert" (onze straat):

Boomklever

Begin augustus is ons huishouden uitgebreid met nog 2 kattenbeesten. En niet zo maar katten... nee, nee, dit zijn 2 Abessijnen, de kortharige variant van de Somali waar ik jaren geleden al als een blok voor was gevallen en een prachtige prinses (Izzy genaamd) van 15 jaar oud nog dagelijks mag bedienen.

Memphis & Saqqara zijn moeder en dochter waarvan moeders al ervaring had met honden, dochter niet. De verhuizing van een koninkrijk waar 2 Aby's met de scepter zwaaiden naar een onderkomen met 4 andere katten en 5 honden was nou niet hetgeen deze dames zelf in eerste instantie zouden hebben verkozen. Het vooruitzicht was echter een leven in een bosrijke omgeving waar veel avonturen te beleven waren voor deze 2 ondernemende dames. En dat hebben ze gekregen...


Afgelopen vrijdag was t dan zover. Dochter Saqqara was in blinde boosheid een boom in geklommen. Kennelijk had ze een woordenwisseling met Smarty gehad die best opdringerig kan zijn. Ik hoorde haar een schreeuw geven en zag haar voorbij vliegen het bos in. Ik ren nog naar buiten om haar te roepen maar ik kon haar niet meer vinden. Dat gaat een staartje krijgen dacht ik nog…

Een paar keer heb ik haar naam geroepen die middag zonder resultaat. Na het voeren van de paarden heb ik weer geroepen, dit keer hoorde ik haar wel antwoorden. Na wat zoeken trof ik haar in 1 van de bomen voor het huis. Hoogte: 15 meter? Ik probeerde haar te lokken op stem maar er zat weinig beweging in. Aan haar hulp geroep te horen wilde ze toch echt wel naar beneden! Ondertussen werd 't langzaam (snel eigenlijk!) donker. Op een gegeven moment was ze 1 meter lager komen zitten op een andere tak, lager kon niet bij gebrek aan takken.

Uiteindelijk kwam de buurman met een ladder die helaas een meter of 2 te kort was maar desalniettemin klom ik de boom in. Ik stond op de hoogste tree met 1 arm om de boom en de andere gestrekt naar mn rode vriendinnetje. Ze was dolblij en wilde graag bij me komen maar t was vreselijk eng! Pogingen tot en met maar actie ho maar. 2x had ik haar in haar nekvel vast maar ik kreeg haar niet tegen me aan gedrukt en was als de dood dat ik zelf naar beneden zou vallen. Nog nooit heb ik zoveel warmte en liefde gevoeld voor een boom. Deze wilde ik niet meer loslaten, althans niet zolang ik op deze hoogte was. De buurman is gelukkig iets langer dan ik en heeft t daarna geprobeerd en met succes. Saqqara was woest op die vreemde man die haar onhandig vast had en blèrde moord en brand. Eenmaal op de grond drukte ik haar tegen me aan en was ze direct stil. Thuis vloog ze op de etensbak af, alsof ze al dagen in de boom had gezeten wat in werkelijkheid maar 4 uurtjes had geduurd.

Pfffff……… Eind goed, al goed!

Having fun