Nevzorov Haute Ecole

Bitloos met gangenpaarden...

Er werd mij vroeger gezegd dat zoiets niet mogelijk was. Een gangenpaard (in dit geval een Tennessee Walker) moest dmv een bit met scharen (shanks) de beoogde gang tot uitvoering brengen.

Zo was er het 'Walking Horse bit' speciaal voor ons eigenste ras met verschillende lengtes van shanks en uitwisselbare mondstukken. De bezoeken in Amerika leken de uitspraken enkel te bevestigen; daar werden de paarden op jonge leeftijd met lange shanks gereden en 'double twisted wire' mondstukken. Ik neem aan dat het woord al meer dan genoeg tot de verbeelding spreekt en een afbeelding overbodig is. Dus 'onwetende ik' volgde braaf de adviezen op en reed de eerste jaren met een 'echt' Walking Horse bit.

Gelukkig komt wijsheid met de jaren en mijn nieuwsgierige eigenwijsheid bracht me op ideën. In het jaar 2001 reed ik Santini met een side pull, even leken de uitspraken bevestigd te worden want binnen de kortste keren draafden we vrolijk door de weide. Ik (destijds veel minder ervaren in het rijden van gangenpaarden) snapte er weinig van en hing deze bitloze optoming snel weer aan een haakje. Een nieuwe poging in 2004: tijd om onze Wolfie in te rijden. Dit keer koos ik voor een bosal. Dat ging perfect ook tijdens buitenritten, maar dan nog scheen je met een bit 'verfijndere' signalen te kunnen afgeven aan je paard en dus stapte ik na een paar maanden alsnog over op een snaffle (trens).

Toen ik een kleine 2 jaar geleden kennis maakte met de Bitless Bridle van Dr. Cook was ik wederom erg nieuwsgierig en mocht ik dit hoofdstel uitproberen samen met Spirit. Deze merrie was al een tijdje in training en eerlijk gezegd merkte ik weinig verschil tov onze gebruikelijke optoming met een Myler bit. Da's mooi!

Niet lang daarna schafte ik mijn eerste Bitless Bridle aan en begon ik Secret hiermee te rijden. Het besef van alle voordelen van een bitloze optoming werd groter en groter en mijn enthousiasme groeide. Krizett kwam en werd bitloos gereden, ondertussen liepen Secret en Lilly met de Dr. Cook in rijlessen en tijdens workshops en ook Potter moest er aan geloven. Ondertussen probeerde ik diverse optomingen zoals de bosal, de meroth en andere combinaties van bitloze hoofdstellen. Uiteindelijk kwam ik steeds terug op de Bitless Bridle als meest favoriet. Secret loopt identiek met de Bitless Bridle als het double broken Wonderbit waar zij aanvankelijk in de US mee werd gereden. De techniek mag dan verschillen, hetzelfde resultaat kan worden behaald met alle voordelen van bitloos rijden.

Conclusie:
Elk paard, ongeacht ras, kan bitloos gereden worden. Feit is wel dat er soms meer kennis en ervaring van de ruiter wordt gevraagd door het wegvallen van de inwerking van een bit. In de meeste gevallen pakken de paarden het werken met de Bitless Bridle feilloos op, zowel tijdens het rijden in de bak als op wandeling. Desondanks is bitloos rijden is niet voor iedere ruiter, noch voor ieder paard of een combinatie van die 2 weggelegd. Dubbele signalen als een ophouding met aanspanning in het lichaam kunnen ertoe leiden dat een paard reageert op de spanning ipv op de ophouding. Enerzijds logisch maar niet altijd op tijd herkent door de ruiter. Advies is dan ook om in een afgebakende omgeving te beginnen totdat je zeker bent dat je veilig de openbare weg op kunt. Twijfel je over de werking? Vraag dan advies bij een ervaren instructeur.

Aubergine?

Ik was op slag verliefd toen ik Honor voor het eerst zag. Het was winter en ze had een diep bruine kleur, een echte koffie vos en dat zie je niet vaak bij de Walker. Haar vacht veranderde met de seizoenen en ze werd enkel mooier.

Dit najaar (is het al zover??) werd ik verrast door een nieuwe kleur. Hoe ik ook probeer om Honor op beeld te krijgen, telkens krijg ik een bijna onnatuurlijke kleur op de display van mn spiegelreflex camera. Nee, het ligt niet aan de camera, Honor heeft echt een bijzondere kleur!

Hoe ik het moet omschrijven weet ik niet. Het lijkt op zwart met een paarse gloed. Aubergine dus!

Pleasure Gaits 2008 veulens

Een verzameling van de leukste en mooiste veulenfoto's van dit jaar:

Petitie

Praktisch voeren

Wanneer je je paarden in een groep houdt stuit je al snel op een dilemma tijdens het voeren; de rangorde bepaalt vaak wie recht heeft op het meeste eten en dat is meestal juist niet het paard die de voeding het hardst nodig heeft. Buiten de hoeveelheid heb je ook nog het verschil in voeding van bv veulens, jaarlingen en volwassen paarden. Hoe zorg je nu op een praktische manier dat elk paard zijn eigen voer en de juiste hoeveelheid voedingsstoffen binnen krijgt?

De oplossing is heel simpel: een voerzak!

Nu de merries met hun veulens en een jaarling samen staan is het zaak dat ieder zijn eigen portie krijgt. Zeker nu de veulens hard groeien maar nog langzaam eten is het niet even evident om de moeders ook uit een emmer te laten eten want die zijn veel
sneller klaar en kapen dan het eten van de jongsten weg. De merries krijgen dus ieder een voerzak om en de veulens eten elk op hun gemak uit hun eigen emmer. Inmiddels weten de dames dat ze geduldig moeten wachten tot hun kids uitgegeten zijn en dan bieden ze de zak aan mij aan om verder te gaan met hun hooi.

Voor mij een praktische manier van voeren, ook wanneer er medicijnen of suplementen toegediend moeten worden. Voor de paarden minder stress en onderlinge strijd en dus minder kans op schrokkende paarden die weer een verminderde voedingsstofopname en slokdarmverstopping tot gevolg kunnen hebben. Ook helpt het voernijd te voorkomen of, in geval van reeds aanwezig, te verminderen.

American Cowgirl

Het geheim achter de traditionele rode stallen in Amerika

Tennessee, en vele andere staten in Amerika, is rijkelijk gevuld met rood geverfde stallen. De één staat er nog verder vervallen bij dan de ander. Soms vraag je je echt af hoe het mogelijk is dat zo'n bouwval überhaupt nog recht staat, zeker met de tornado's die voorbij komen.

Toen ik een serie foto's van rood geverfde stallen vond heb ik deze dan ook direct toegevoegd aan m'n blog (scroll volledig naar beneden). Veel stallen zijn typerend voor wat je in Tennessee kunt aantreffen, zeker wanneer je wat verder van de 'bewoonde' wereld af gaat. Ik blijf het speciaal vinden en heb een zwak voor deze vaak instabiele optrekjes en hun geschiedenis. Ogenschijnlijk staan de meeste op instorten en wanneer je dan een stal binnenloopt dan lijkt het reuze mee te vallen. De oude houten balken zitten wel vol met houtrot, deuren hangen vaak uit het lood en her en der zijn planken afgebroken. Het is er extreem stoffig, stinkt vaak naar ongedierte (muizen ed) en de ruimtes zijn veelal stikdonker. Toch blijven de meeste stallen in hun functie tot ze er letterlijk bij neervallen. Ik heb me voorgenomen om tijdens ons volgende verblijf in Amerika de nodige foto's van deze bouwvallen te gaan maken.

Er schuilt nog een heel verhaal achter de rode kleur en wonderlijk genoeg heeft het met ons Europeanen te maken:

If you've ever driven through a rural area, it's likely that you've seen the red barns that speckle the farming landscape. There are several theories as to why barns are painted red.

Centuries ago, European farmers would seal the wood on their barns with an oil, often linseed oil -- a tawny-colored oil derived from the seed of the flax plant. They would paint their barns with a linseed-oil mixture, often consisting of additions such as milk and lime. The combination produced a long-lasting paint that dried and hardened quickly. (Today, linseed oil is sold in most home-improvement stores as a wood sealant.) Now, where does the red come from?

In historically accurate terms, "barn red" is not the bright, fire-engine red that we often see today, but more of a burnt-orange red. As to how the oil mixture became traditionally red, there are two predominant theories:

* Wealthy farmers added blood from a recent slaughter to the oil mixture. As the paint dried, it turned from a bright red to a darker, burnt red.
* Farmers added ferrous oxide, otherwise known as rust, to the oil mixture. Rust was plentiful on farms and is a poison to many fungi, including mold and moss, which were known to grown on barns. These fungi would trap moisture in the wood, increasing decay.

Regardless of how the farmer tinted his paint, having a red barn became a fashionable thing. They were a sharp contrast to the traditional white farmhouse.

As European settlers crossed over to America, they brought with them the tradition of red barns. In the mid to late 1800s, as paints began to be produced with chemical pigments, red paint was the most inexpensive to buy. Red was the color of favor until whitewash became cheaper, at which point white barns began to spring up.

A new life

Wat mooiers bestaat er om een nieuw leven te aanschouwen? Dusty Rose was drachtig aangeschaft in oktober 2007 in Tennessee. Met de zachte winters van de afgelopen jaren verwachte ik geen problemen met een laat veulen maar als de tijd langzaam voort kruipt kun je enkel hopen dat het veulen eerder ter wereld komt dan de uitgerekende datum van 29 september.

Dusty Rose begon begin september al met het maken van een uier. De laatste dagen liep deze serieus vol maar ja, garanties tot aan de deur wat dat kon betekenen. Persoonlijk reken ik op een 3-tal weken van aanvang uiervulling tot aan bevalling, in de regel klopt dit, maar soms ook niet...

Maandagavond sprong ik plots overeind na het kijken van Lost (ja, ik ben een addict). Zonder aanwijsbare reden moest ik Dusty Rose controleren. Ogenschijnlijk kalm stond ze in haar paddock en met een zaklamp scheen ik op haar uier. Als het 'moest' dan kon ik minescule pareltjes ontdekken op haar uier, Oscar zou me voor gek hebben verklaard...

Om 11 uur ga ik wederom kijken en ja hoor, noem mij maar gek maar inmiddels hingen grote melkdruppels aan Dusty Rose haar uier. Baby on it's way! Dusty Rose keek me wederom aan alsof ik van een andere planeet kwam. Ze was de rust zelve. De ervaringen van mensen die 3 dagen naar een kegelende merrie hebben moeten kijken, sla ik met liefde in de wind. Deze kleine zou vannacht geboren worden! Ik overleg met Oscar en vraag hem om middernacht nog te controleren waarna ik 2 uur later weer zou kijken.

Opgewonden zet ik de wekker en kruip ik onder de wol. Van slapen komt niet veel en al gauw voel ik een hand op mn wang en een stem die fluistert "er is een veulen geboren, zwart!" Ik schiet overeind en kleed me snel aan. "Yes, zwart, veulen, yihaa!" Ik had bewust de paddock open gelaten, hopende dat Dusty Rose de voorkeur zou geven aan een bevalling in het gras, ze verkoos echter de beschutting van de stal.

Hinnikend werden we begroet door onze nieuwste aanwinst; zwart en klein lag het rillend met een nat lijfje, amper 10 minuten oud. Wat zou het zijn? Ik had een droombeeld van een zwart merrieveulen en bij het zien van dit kleine zwarte wezen, leek de droom werkelijkheid te worden. Zwart was immers de kleinste kans van de 3 mogelijkheden bruin, vos en zwart. Maar nee, ons fokseizoen werd afgesloten met 5 gezonde hengstveulens!

De eerste uren vind ik altijd enorm spannend. Gefascineerd hebben we het wonder aanschouwd, de pogingen van opstaan, de eerste wankelende stapjes tot het zoeken naar de uier. En dan het moment waar je als bezorgde fokker halsreikend naar uitkijkt: een eerste plas, de eerste pek die het lichaam verlaat en het geklok van de warme biest die slurpend het jonge lichaam voedt.

Pfiew, wat een opluchting. Alles werkt naar behoren. Het is inmiddels 2 uur en alles gaat voorspoedig. Tijd om moeder en zoon alleen te laten en de 'bonding' verder te laten uitdiepen.

Morgen is er weer een dag met nieuwe avonturen voor dit kleine wondertje...

The Path of the Horse

Silas en de bal...

Ondertussen ligt 'de bal' al een paar weken in de wei bij de veulens. Aanvankelijk was het een monster en spoten de paarden alle kanten op als de wind de bal ook maar een klein beetje in beweging bracht. Maar na verloop van tijd ontdekten de jongens dat er heel wat te beleven viel met het kleurrijke en rollende gevaarte. Meestal had ik geen camera bij de hand maar dit keer wist ik Silas op beeld vast te leggen toen hij aan het experimenteren was met de bal. En als je dan een reeks foto's achter elkaar afspeelt dan krijg je een grappig 'filmpje'.

Star's Midnite Sparkle

Onlangs liep ik een oude bekende tegen het lijf: "Star's Midnite Sparkle". Midnite is een chestnut Tennnessee Walker merrie van 15 jaar die in het verleden hoge punten scoorde op diverse wedstrijden in Europa. In 2004 heb ik haar zelf mogen rijden en de toenmalige eigenaresse wat tips meegegeven om haar galop verder te ontwikkelen. Midnite was een leuke merrie, genoot van het leven, deed haar best om haar mens te plezieren en haar oortjes stonden altijd naar voren.

Ja, inderdaad, je leest het goed, ik schrijf in verleden tijd. Want de Midnite zoals ik haar ken (en velen anderen met mij) bestaat niet meer. De merrie die ik in de stal zag staan was triest, levensmoe zonder enige 'sparkle' in haar ogen. Bij het zien van deze verandering vulden mijn ogen zich met tranen van verdriet.

3 jaar geleden is Midnite 'ingeruild' op een Walker trainingstal in zuid Duitsland. Daar stond ze lange tijd te koop, 2 jaar om precies te zijn. Wat er exact gebeurd is, is enkel giswerk. Het resultaat echter is overduidelijk en een pijnlijke realiteit: deze merrie is zowel emotioneel als lichamelijk geruïneerd door toedoen van de mens.

Bij het binnenkomen staat Midnite met haar hoofd naar beneden in de uiterste hoek van de stal met haar achterwerk gericht naar de deur. Ze geeft geen teken van leven of erkenning dat wij er zijn, laat staan enige interesse. Zo heb ik haar nog niet eerder gezien. Ik praat zachtjes tegen haar in een poging om contact te maken. Geen reactie. Ook een streling over haar lichaam heeft geen effect. Ik neem een pas achteruit om haar eens goed te bekijken. Haar hals is 1 blok beton met uiterst vreemde spierbundels op plekken waar ik ze nog niet eerder heb gezien. Het is onmogelijk voor deze merrie om nog langer haar hals soepel te bewegen en correct in te buigen. Vol ongeloof van wat ik hier voor mij zie staan barst ik in tranen uit en sla ik mijn armen om de hals van de nog altijd niet verroerende merrie. Wat ik hier zie is dat wat ik ook heb gezien in de beruchte trainingstallen in Tennessee; paarden die allemaal in de verste hoek staan met gebogen hoofd en hun achterwerk naar de deur, niet reagererend op de buitenwereld. Hoe is het mogelijk dat dergelijke praktijken nu ook in Europa plaatsvinden???

Ruim een half uur sta ik met de nieuwe eigenaren in de stal te praten en in die periode veranderd er niets aan de lichaamshouding en uitdrukking van de merrie. Ze vertellen me dat Midnite nu al een jaar bij hun is en dat haar hals al beduidend minder gespannen staat dan in het begin. Ik kan me geen beeld voorstellen hoeveel erger dit überhaupt nog geweest kan zijn, noch hoe dit is veroorzaakt. Een scherp bit en een geforceerde hoofd- en halshouding door het paard vast te zetten misschien? Bah! Het rijden hebben ze voor voorlopig achterwege gelaten. Zodra de teugel wordt opgenomen schiet de merrie weg. Er blijkt weinig over te zijn van de o zo ervaren, rustige merrie die ideaal voor beginners zou zijn. Gelukkig is dit gezin meer dan begaan met het leven van Midnite en doen zij er alles aan om haar weer 'terug op aarde' te krijgen en haar vertrouwen in de mensheid terug te geven. Bovendien worden zij omringd door ervaren mensen die hun bijstaan in dit langdurige proces.

Thuis staat Midnite in een open stal en weide om zo haar trauma tijdens haar trainingsperiode te doorbreken. Er wordt niet meer met haar gereden en enkel positief beloond voor de kleinste dingen. Er is nog een lange weg te gaan maar Midnite is in goede handen. Hopelijk lukt het deze mensen door hun enorme inzet om Midnite weer plezier in het leven te geven.

En ik? Ik ben met stomheid geslagen dat dit paard zo'n verandering heeft doorstaan door zogenaamde 'training' op Amerikaanse wijze. En ik ben een illusie armer want het kleine beetje hoop wat ik nog in me had dat sommige mensen zouden kunnen veranderen is nu voorgoed verdwenen. Ik ben verbitterd en ontgoocheld dat er nog altijd mensen zijn die met oogkleppen rondlopen en weigeren de realiteit onder ogen te zien. Horsemanship is hier ver te zoeken. Vandaar ook mijn besluit om hierover te schrijven...



Foto's (© SnakeViking) uit 2004 tonen Midnite in betere tijden:

1. Midnite met een blije, heldere blik.
2. Deze halsbeweging kan Midnite niet langer maken door de onhumane training die zij noodgedwongen heeft moeten doorstaan.

Soccer time!

Elk jaar geef ik een skippybal (springbal) aan onze veulens om te onderzoeken en spelen. Helaas begaf deze het meestal vrij snel en dan moet je maken dat je de bal snel verwijderd voordat je paarden op rubber lopen te knagen. Tijdens het verblijf van Liz Graves bij ons op de stoeterij vertelde ze me over het 'speelgoed' dat ze voor haar paarden had gekocht. Liz wist me te vertellen waar ik de bal kon vinden die niet alleen nog groter maar ook veel sterker was dankzij de dubbele coating.

Ik heb er direct 1 besteld en geïntroduceerd aan Ravi & Bud. Wat stonden die 2 raar te kijken toen ze dit kleurrijke monster de wei in zagen rollen. Hun nieuwsgierigheid won het echter van de angst en na een paar minuten kwamen ze de bal van dichtbij onderzoeken wat leuke plaatjes opleverde.

Ook de veulens hebben al kennisgemaakt en springen bovenop de bal, voetballen ermee en hebben de grootste lol. Gegarandeerd plezier voor mens & dier!

How to ride a horse (Walt Disney 1941)

(S)marty de geluksvogel

Is hij dat of niet? (S)marty werd als Marty uit de Catshelter gehaald toen hij 8 maanden oud was en blind aan 1 oog. Hij was 1 van de 30 katten die ze in een gezinswoning in Leopoldsburg in beslag hadden genomen. Met een opvangcentrum vol jonge katjes had hij weinig kans, reden genoeg om juist hem aan onze beestenbende toe te voegen.

Smarty bleek een ADHD-er en onze 15 jarige prinsessenpoes Izzy en goddish Lalita kwellen was zijn favoriete sport. Dat ging soms zo ver dat ik bang was dat hij beide poezen niet enkel uit huis en tuin zou jagen, maar ook de weg op onder een auto. En zo verhuisde (S)marty naar de stal waar hij Kwibus als roommate kreeg en vele kussentjes, bedjes en speelgoed (muizen).

(S)marty & Kwibus zijn dikke vrienden. De workshopruimte is (S)marty zn favoriete plek waar hij regelmatig stiekem binnen glipt. 's avonds eten ze samen op stal, muizen vangen ho maar en zelfs een Zwaluwkoppeltje heeft besloten dat de stal veilig genoeg was om een nest te bouwen. 's nachts beleeft het duo ongetwijfeld de meest spannende avonturen maar elke ochtend als ik beneden kom is (S)marty al bij de achterdeur voor een ochtendknuffel.

Zo ook vanmorgen maar dit keer bleef hij liggen in de stoel. Hij zag er ook belabberd uit alsof hij flink was doorgezakt die nacht. Toen hij opstond zag ik dat hij mank liep, zijn hoofd zat onder de plekken en er zat opgedroogd bloed in zijn oor. Wat er precies gebeurd is weet alleen de zwarte castraat himself, dat het een harde klap was is duidelijk.

Ik geef hem arnica en haal hem binnen maar meneer wil buiten in de stoel liggen. Daar blijft hij de hele dag en ik check hem regelmatig. Vermoedelijk is zijn trommelvlies beschadigd. Ik vrees voor een (tijdelijk?) dove rechterkant, tezamen met zijn blindheid belooft dat niet veel goeds. Onder zijn oor is het gezwollen en ik smeer nog wat Zeel om de zwelling te drukken. Na een verwenhapje en nog wat Arnica komt hij 's avonds eindelijk in beweging en lijkt hij minder kreupel. Ik heb hem op stal gebracht, daar voelt hij zich tegenwoordig beter thuis dan in huis.

Is hij onhandig uit een boom gesprongen of was het wederom een auto? We mogen dan wel in een doodlopende straat wonen maar na 3 overleden, 1 vermiste en 1 zwaar gewonde kat weet ik inmiddels dat een doodlopende- niet per definitie een veilige straat hoeft te betekenen. Hoe voorkom ik dat er nog meer slachtoffers vallen? Een kat opsluiten, hetzij binnenshuis of in een kattenren is voor mij zo iets onnatuurlijks. Toch blijf ik me zorgen maken, zeker nu ik (S)marty zo aantrof vanmorgen.

Aanvankelijk was hij een geluksvogel toen hij in ons gezin werd opgenomen. Van een magere, half blinde kat vol wormen en kale plekken is hij veranderd in een grote dikke zwarte castraat met een volle, gezond glanzende vacht. Blind aan 1 oog zal hij altijd blijven. Maar na vandaag? Hopelijk zijn z'n blessures slechts van tijdelijke aard en is (S)marty in no-time weer de oude. Wat mij betreft mag hij zijn territorium aanpassen tot stal, weide, workshopruimte, tuin en huis. Is dat niet groot genoeg?

Silas, de GVR

Silas is een reuze veulen, een baby op stelten zeg maar. Met name zijn achterbenen zijn enorm. En het is niet makkelijk voor zo'n dier om je op die stelten voor te bewegen. Inmiddels (op de leeftijd van 1 maand) heeft hij de stelten aardig onder controle!

Verder is het een monster. Waar mensen zijn, is Silas. Vanaf dag 1 zag hij ons mensen als soortgenoten en speelgoed. In een onbewaakt moment stapt hij op je tenen, een machtig spel! Onderzoeken gebeurde met de mond, voor je het wist hing hij in je t-shirt. Met hem is dus wel wat werk aan de winkel.

Gelukkig is Silas erg grappig en vrolijk en dat maakt het allemaal meer dan de moeite waard. Hij leert snel en weet inmiddels dat wij mensen graag kriebelen en freubelen zolang hij zijn mond gebruikt om te eten en drinken en niet voor andere dingen. Moeder Honor vindt alles prima en bemoeit zich niet echt met de opvoeding, zolang Silas maar van haar eten afblijft!

Fotosessie

Gisteren kwam fotograaf Marion Keizer om onze paarden te fotograferen voor een artikel over gangenpaarden in het paardenmagazine CAP. Naast de mooie plaatjes van spelende veulens en trotse zogende moeders werden er ook foto's genomen onder zadel.

Om zoveel mogelijk verschillende gangen in beeld te brengen reed ik zowel Secret als Potter. Aangezien Potter sinds de open dag op 28 april niet meer was gereden en enkel ter dekking stond was ik net zo nieuwsgierig als de fotograaf wat dat voor beelden zou opleveren. Een ongetraind lichaam presteert nu eenmaal minder dan een lichaam in topconditie.

Maar Potter zou Potter niet zijn als hij niet zijn beste beentje voort zette. Al was hij ongetraind, hij liep als een pro alsof hij elke dag niets anders deed en ik heb hem zelfs zonder hoofdstel in flat walk gereden. Wat een kanjer is het toch.