https://www.stichtinghoormij.nl/items/nl-nl/nieuws/voor-iedereen/hoesten-duizelig-overprikkeld-en-moeite-met-lopen-en-bewegen 
 

 

Van Roadrunner naar een slakkengang 

Over 2 uitersten gesproken... Wie mij kent van 10 jaar terug, die weet dat ik altijd een bezige bij ben geweest. 't kon nooit druk genoeg zijn. Een stoeterij, trainingsstal, Centered Riding instructeur, verkoop van zadels, sieraden, Rhythm Beads, Balimo. Ondertussen nog demo's geven om de Walker te promoten, wat bijscholing in Centered Riding of coaching en hier en daar een clinic geven in het buitenland. Ow! En dan nog de workshops Begrip & Balans, Bewust naar Balans ism Kim Besselink en gang gerelateerde clinics door ondergetekende of door mensen uit het buitenland (onder het motto 'wat je van ver haalt, is lekker'). En dan vergeet ik nog de interviews voor raspromotie, mijn column in Ros 8 jaar lang, tv opnames voor de workshops en de paarden… Vakanties werden reizen naar Amerika om paarden te selecteren en het zakelijke met vertier te mixen. En elk jaar een open dag! Op de hoogtij dagen stonden er 14 paarden, liepen er 6 honden op het erf en meestal een kat of 4/5. 

De afgelopen 10 jaar is er veel veranderd. De eerste jaren had ik het zelf niet echt in de gaten. Als nieuwbakken mama is het logisch dat je sneller moe bent, zeker als de kleine je s nachts wakker houdt. Maar toen Lucas dan eindelijk doorsliep na 2 jaar, bleef ik moe. Mijn roadrunner tempo was tijdens mijn zwangerschap al flink teruggedraaid en is nooit meer toegenomen. Systematisch paste ik mijn werkschema aan, kromp de stoeterij in maar er veranderde weinig qua vermoeidheid. 2,5 jaar geleden durfde ik aan mezelf en mn naasten toe te geven dat er iets niet goed zat. De onderzoeksmolen werd opgestart maar de oorzaak was net zo vaag als de klachten en het verloop. 

Een jaar geleden had ik nog maar 3 paarden en alleen het stukje grond aan huis nog in gebruik. En nog was het een zware taak om de dagdagelijkse werkzaamheden uit te voeren. Let wel, ik had 4 ochtenden in de week hulp met de paarden!
Hoe? Waarom? Inmiddels is er meer duidelijk maar toch ook niet. 3 aparte constateringen die het zeldzame CANVAS syndroom sterk doen vermoeden. Een 100% diagnose durft niemand te stellen. Behandelplan: geen. Toekomst? Langzame achteruitgang. 

Ik heb geen paarden meer om voor te zorgen en woon in een kleiner huis met een super makkelijk stadstuintje, 2 honden en 1 kat. En nog heb ik er een dagtaak aan om alles draaiende te houden. Lucas is net zo vermoeiend dan dat hij me energie geeft. Een doerak van 7 met drakenstreken die ook bijzonder lief kan zijn. Hij houdt me op de been. Voor hem moet en wil ik alles doen. Ik ben trots als ik zie hoe hij leert en groeit. In de eerste week na de verhuizing zei hij: Mama, ik vind het hier nu al leuker wonen dan in ons vorige huis. Wat vind je dan leuker? vroeg ik. Nou gewoon, het huis, mijn kamer, en de school.
Ik voel me een gelukzak! Deze week begon zijn school, groep 5 alweer. Eindelijk weer routine en regelmaat, dat kunnen we allebei wel gebruiken. Als ik hem 's morgens naar school heb gebracht, ga ik gauw met de honden wandelen om daarna op de bank in te storten (lang leve de loungebank). En dan is het nog geen 10 uur! Dit is dus iets wat ik zelf niet eens begrijp maar wat wel zo is: ik ben moeoeoeoeoeoe! De laatste maanden slaap ik 's middags ook minimaal een uur. Combineer dat met school, honden en huishouden en je dag zit ramvol. Verveel ik me? Nee, geen moment. Echt niet! 

Affijn, bla, bla, bla. Maar waarom ben ik nou zo moe? Ik zeg steevast dat ik dat zelf ook niet begrijp maar is dat ook zo? Ik WIL het niet begrijpen cq accepteren, maar dat is iets heel anders. De waarheid is dat ik bijna al mn energie steek in het op de been blijven. Want zo wiebelig ben ik. Bovendien doe ik mn uiterste best om dit ook vooral niet te laten blijken. Uit trots, schaamte, angst voor onbegrip want ' je ziet er zo goed uit'. In de loop der jaren heb ik al (vaak onbewust) veel trucjes geleerd om mn evenwichtsstoornis te verbloemen. Zo zul je me zelden ergens zien staan waar ik geen steun kan vinden aan een muur, boom, paal, bankje, etc. Ik verbaas mezelf wel eens met de oplossingen. Steeds vaker gebruik ik een wandelstok. De honden uitlaten doe ik natuurlijk zonder (ik zou niet weten hoe ik dat met stok moet doen). Zolang er niet teveel prikkels zijn gaat dat prima. Maar lopen in het centrum met auto's, fietsers, wandelaars, huilende kinderen, skaters en allerlei toeters en bellen waar ik me 10 jaar geleden niet bewust van was.... dat is een kriem. Op slechte dagen zelfs met stok. 

Ik merk dat ik mezelf in een bubbel plaats. Mijn bubbel. Mijn gezichtsveld is klein, noodzakelijk om alle obstakels te kunnen zien om niet te struikelen. Het voordeel van een nieuwe woonplaats is dat weinig mensen me kennen; niemand ' rukt' mij zomaar uit mn veilige bubbel. Gebeurt dat onverhoopt wel, dan is de kans groot dat ik mn evenwicht verlies. Misschien komt het verwaand over maar dat is dus niet zo, dit is voor mij de enige manier om toch enigszins veilig de straat op te kunnen. Alles gaat in een slakkengang. Maar mijn hoofd wil daar nog niet aan. En nog veel te vaak denk ik nog even snel te kunnen handelen als vroeger. Maar ik kan niet meer snel denken en handelen op een kruispunt. Vaak komt de gedachte pas NAdat mn lichaam al in actie is geschoten. Alleen dacht ik 'vroeger kon dit, maar wacht maar even met oversteken' en is mn lichaam al begonnen want zo ging dat vroeger ook. Opletten dus! Energievreters. Boodschappen doen is dus uitputtend. Soms stap ik bij de kassa even uit 'mn bubbel', veilig achter een boodschappenwagentje wat ideaal is in mijn situatie. Op deze momenten, als ik in de rij sta, kan ik even ontspannen en met 'zachte ogen' de omgeving in me opnemen. Dat is vaak ook t moment dat ik een spontane babbel aandurf met iemand voor of achter me, of met de cassiere. 

Fietsen gaat maar ook dat is geen vanzelfsprekendheid. De zoektocht naar een e-bike 

is gestart. Trapondersteuning is zeker welkom. Ik kan niet ontkennen dat ik langzaam kracht verlies. En een spiegel want zomaar met mn hoofd draaien is eigenlijk niet goed. Mijn hersenen ' wapperen' dan door mn hoofd en zorgen voor te trage lichamelijke reacties. Net als die stomme keien op straat; asfalteren die handel! (nee, vreselijk maar t zou wel makkelijker zijn). Tegen de tijd dat het avond is, is mijn lijf op. Maar mn geest niet! De deur ga ik niet uit en ik lig meestal languit op de bank maar mn hoofd is vaak helder. Wat heb ik daar aan voor mn sociale leven? Zodra de schemering invalt worden mijn evenwichtsklachten meer dan verdubbeld. Ik blijf thuis! Ik lust graag een glaasje wijn (1) of een Sambucaatje (ook wel 2) maar dan kun je me helemaal opdweilen. Bovendien is alcohol sowieso niet goed natuurlijk. 

Al met al voelt het heel saai, al ben ik dat niet. Voorlopig moet ik zelf nog begrip leren opbrengen voor de nieuwe 'ik'. Voor familie en vrienden is dit nog veel moeilijker. Misschien is de verhuizing wel de beste stap geweest die ik ooit had kunnen zetten; een nieuw begin met mensen die mijn vroegere 'ik' niet kennen. Sandra 2.0 is in de maak, of misschien -2.0 whatever. 

Verhuisd!

Je kunt mijn blog (inclusief oude posts) terug vinden op: http://new.pleasuregaits.com/blog/

A tribute to Charlotte

Vrijwel iedereen heeft het verhaal meegekregen. Op 3 december jl overleed Texaans politiepaard Charlotte in the line of duty bij een frontale crash met een auto. Maar niet iedereen weet dat Charlotte een Tennessee Walking Horse merrie is. Zij werd gedoneerd aan de bereden politie in Texas door Tennessee Walking Horse fokker Cris van Horn.

De Tennessee Walker is veel in het nieuws, helaas meestal om de gruwelijke trainingspraktijken en de strijd hier tegen. Charlotte daarentegen is opgegroeid in een liefdevolle omgeving en grootgebracht met Natural Horsemanship trainingstechnieken en heeft de politieopleiding met vlag en wimpel doorlopen. Charlotte werd ook onbeslagen en bitloos gereden tijdens haar carière als politiepaard. Waar in Nederland of België zien wij de bereden politie met een touwhalster rondrijden??

We hopen dat het veel te vroege einde van Charlotte tenminste een positief beeld van de Tennessee Walker achterlaat.

Aktie Kruiskruid

Ok, toegegeven, de afgelopen jaren hebben we onze weides vreselijk overbelast. Op het kleine stukje grond van 77 are achter ons huis staan al de nodige opstallen; guesthouse, paddocks, stallen, opslagruimte, een roundpen en een prachtige piste. En nog deelden we het overgebleven stuk in 4 percelen die we als weides gebruikten. Deze werden optimaal afgegeten dankzij het dagelijks verwijderen van de paardenmest. Bij ons geen lange grashalmen op dit perceel maar altijd vakkundig afgegeten weides waar een grasmaaier geen werk aan heeft. Dankzij de zandgrond konden de paarden zomer en winter enkele uren op de wei zonder dat het een modderpoel werd. In het voorjaar werd het land bewerkt. EM bleek te kostelijk voor ons doordat we zelf geen machines hebben. Je eigen mest uitrijden in het voorjaar is geen goed plan wanneer het nog niet lang genoeg heeft gelegen dus soms gebruikten we toch kunstmest, al was deze wel speciaal voorzien voor paardenweides.

Maar toch...
St. Jacobs Kruiskruid deed ongevraagd zijn intrede op onze locatie. Meerdere keren per jaar werden alle weides ontdaan van het rottige plantje en wel tot in de kleinste details. Elke plantje, al was deze nog zo klein werd met de bekende ragfork uit de grond geprikt. Uren, zoniet dagen werden hieraan besteed. Inmens veel volle plastic zakken werden afgevoerd. Aanvankelijk leek dit succesvol maar doordat ik de open plekken die waren ontstaan niet heb ingezaaid met nieuw gras kwam het Kruiskruid dubbel zo hard en in grotere hoeveelheid terug. Stug bleef ik de plantjes verwijderen tot ik niets anders kon dan toegeven dat deze aantallen niet te overwinnen was. Zelf mijn poging dit voorjaar om de plantjes 1 voor 1 met azijn te bestrijden mislukte. Het Kruiskruid was onze weides aan het overwoekeren. We besloten met een brok in onze keel om korte metten met onze 'vijand' te maken en kozen voor totale weidevernieuwing.

Er waren al 2 grote mesthopen opgespaard om als voedingsbodem te dienen. Wij weten inmiddels waar het de naam 'het zwarte goud' vandaan heeft. Dit werd uitgereden en zou later worden ondergeploegd. Ik koos voor een diepte investering en mengelde 3 soorten gras; Agrobs Pre Alpin graszaad, Barenburg Paardenweide graszaad en Bio Ron biologisch graszaadmengsel. We moesten flink slikken toen de ploeg de grond uiteen reet. Er was geen weg meer terug. Vorige week (weliswaar erg laat in het seizoen) werd het land ingezaaid. Gelukkig is het weer ons goed gezind. Het is uitzonderlijk warm en het land heeft de eerste regen al ontvangen. De paarden zullen 'overwinteren' in de paddocks met piste waar een hooiruif ter beschikking staat en de paddocks de nodige beschutting bieden. Midden volgend jaar hopen we de weides in gebruik te kunnen nemen. Laat het gras maar groeien!

What a horse

:)

Principe kwesties

Onlangs vond het TWHBEA EK voor Tennessee Walking Horses plaats, dit keer in Nederland. De jury die het TWHBEA stamboek had gestuurd heeft 2 HPA violations op haar naam staan en is tevens trainster van Allison Thorson, dochter van de eigenaar van Thor Sport Farm. Dit is de trainingsstal in Tennessee die in augustus in het nieuws was voor de zeer belastende under cover video's van de Amerikaanse Humane Society HSUS. (zie vorig blog bericht)

Waarom?
Waarom stuurt het stamboek juist zo iemand naar Europa? Een Big Lick trainster? Dat is iets wat de gemiddelde (onwetende!) European als dierenmishandeling ziet. Wat voor waarde heeft het om zo iemand je paard te laten beoordelen voor een rozetje? En dan ook nog eens iemand met HPA violations, dwz dat deze persoon de toegang tot de wedstrijd is geweigerd omdat haar paard een vreemd smeerseltje (chemicalien) op de benen heeft en in 2014 littekens heeft.

Het is onbegrijpelijk voor Oscar en mij dat mensen die weten van deze informatie, bewust meedoen aan de wedstrijd. Wij snappen dit echt niet! Zijn wij dan de enige? En dus plaatste Oscar 2 dagen voor de wedstrijd een post op een Nederlandse Facebookpagina voor gangenpaarden. Gelukkig kreeg de discussie veel bijval van gangenpaardenliefhebbers. De lezers van de discussie riepen op voor een boycot van de wedstrijd, iets waar helaas geen gehoor aan is gegeven door de deelnemers. Het is ongetwijfeld niet leuk om als deelnemer een dergelijke discussie te moeten lezen vlak voor de wedstrijd maar anderszijds is er zero to no response geweest op de berichtgevingen over het jurylid binnen de 'rasgebonden' Facebookpagina's. Kennelijk wil daar de overgrote groep nog altijd een rozetje winnen, ongeacht wie er jureert. De discussie buiten het bekende groepje liet zien dat paardenliefhebbers toch echt anders naar de 'interne' situatie kijken. En pas op: dit heeft ook gevolgen voor raspromotie, de fokkerij, trainingen, verkoop en alle mogelijkheden die het ras te bieden heeft. Op dit moment zal het ras zeker niet doorbreken qua positieve bekendheid in Europa en nee, dat ligt niet aan mij noch aan andere liefhebbers die Big Lick en mishandeling liever gister dan vandaag nog uit de wereld helpen.

Er wordt gespeculeerd dat de HPA violations niet bewezen zijn en dat iedereen deze 'onzin' op internet kan zetten. Awel, hier heb je ze: een violation in april 2012 voor vreemde substantie op de benen van het paard en in juli 2014 een HPA violation voor aantoonbare littekens. In beide gevallen gaat het om hetzelfde paard dus smoesjes in de zin van 'ze had het paard net gekocht dus die littekens komen niet door haar trainingstechnieken' gaan hier niet op.

Waarom?
Waarom blijven mensen (die zich niet schuldig maken aan dergelijk misbruik) dit stamboek en hun judges steunen? Waarom?

Waarom?
Waarom blijven er altijd maar weer verwerpingen worden opgegooid die kant nog wal raken? Ja, maar ik ben tegen dierenmishandeling en ik support Big Lick niet, maar het is zooooooooooo gezellig zo'n wedstrijd... TWHBEA stuurde het jurylid over, wij konden niet kiezen... Eh, wat dacht je van vriendelijk bedanken? Botweg weigeren mag ook!

Waarom?
Waarom wordt er niet ingezien dat zolang het TWHBEA stamboek en deze foute judges zowel financieel als mentaal gesteund blijven worden, er geen constructieve verandering zal gaan plaatsvinden?

Waarom?
Waarom beseffen deze deelnemers die zoveel plezier hebben op deze wedstrijd niet dat zij de portemonnee vullen van mensen die hun geld gaan uitgeven aan chemicalien om de benen van hun favoriete ras te gaan pijnigen, of stacks kopen en die onder hun hoeven kloppen zodat deze tot ongekende en vooral onnatuurlijke hoogtes worden opgetild (maar wel pas nadat de chemicalien goed in het vlees van de koten is ingetrokken).

Waarom?
Waarom moeten hier excuses voor gemaakt blijven worden?

Goed, ik heb principes en daar hou ik me aan vast. Al kost het me wel het nodige; klanten maar ook vriendschappen. Jammer dan. Dit kan niet, dit kan echt niet!

Je kunt nl ook een gezellige wedstrijd organiseren met een jurylid die wel een goede naam heeft, ook in Amerika. Bovendien krijgen jij en je paard dan een reële beoordeling die eerlijk is en in lijn met datgene wat van nature haalbaar is voor een Tennessee Walker. Blootvoets, bitloos, met een standaard fabrieksijzer of 'normaal' bit zonder ellelange shanks. Het doet mij pijn om te zien wat de opkomst is voor deze wedstrijd en dat veel van deze mensen zich niet hebben aangemeld voor het ETWHA EK in 2014 met een FOSH judge, die tevens werkt voor de Humane Society. Waarom?

Iedereen mag een mening hebben, ook ik. Vindt wat je ervan wilt vinden. Ik ben tegen rollkür en zal nooit meedoen aan een wedstrijd als iemand jureerde die zich daar schuldig aan zou maken. Dat is mijn principe. En laten we eerlijk zijn; rollkür staat in geen verhouding tot de gruwelpraktijken die plaatsvinden bij het trainen van de zogenaamde Big Lick. Naief over dit onderwerp ben ik al jaren niet meer. Struisvogelpolitiek, ook daar geloof ik niet in. Standpunt innemen en daaraan vasthouden, al kost het je soms iets, het is allicht minder dan de pijn die ons favoriete ras nog altijd te vaak moet doorstaan.

1 ding: hou op met kwade vingers wijzen naar mensen die dierenmishandeling de wereld uit willen helpen en denk 2x na voordat je bewust of onbewust een bijdrage geeft aan het in stand houden van barbaarse trainingspraktijken.

The proof is in the pudding....
Foto 1:
Leigh Ann Stuart op Bustser's Rebel Rouser
Foto 2:
Allison Thorson op wereldkampioen The 9th Wonder, getraind door Leigh Stuart Stables.

Breaking news - Vers van de pers!

Zojuist is er een persbericht verspreid in Amerika met daarin oa onderstaande (schokkende!) video. Waarom blijf ik dit delen, waarom zoek ik de media aandacht? Waarom??

OMDAT DEZE GRUWELIJKE MISHANDELING MOET STOPPEN!




Ik hou zielsveel van mijn favoriete paardenras: Tennessee Walking Horses. Wat 'de mens' echter allemaal doet voor eigen ego en een 2 dollar ribbon is er ver, ver over. Keer op keer krijgen we te horen dat de informatie die gebruikt wordt oud en achterhaald is, de waarheid is dat de mishandeling meer dan actueel is (zie video) en dat de soring enkel steeds vernuftiger wordt om maar niet gepakt te kunnen worden (zie volgende video).



Bij mij zelf staat het beeld en geluid van op de grond liggende, kreunende paarden op mijn netvlies gegrifd. Ook ik heb ervaren dat mensen vinden dat ik overdrijf, het allemaal niet meer zo erg is en verleden tijd is. Niets is minder waar! Vervolgens moeten we er vooral NIET over praten want daar gaat ons ras van stuk. Maar door deze mishandeling te verzwijgen blijven er paarden lijden en mishandeld worden.

Het is tijd om hier voor eens en voor altijd een einde aan te maken. Over een paar dagen zal de jaarlijkse Celebration van start gaan. De 10-daagse wereldberoemde Tennessee Walking Horse wedstrijd waar het gros van de paarden op onnatuurlijk beslag moet lopen en vervolgens nog oa met chemicalien wordt bewerkt.

Wat kunnen wij doen vanuit Europa? Teken op zijn minst deze petitie en laat Amerika weten dat het niet 'slechts' landelijke aandacht heeft maar men hier wereldwijd een halt aan wil toe roepen.

For US citizens, please follow this link and contact your US representative.

Bemest versus onbemest hooi

Vorig jaar hebben we veel miserie gehad met het hooi. Door de enorme regenval was de oogst slecht en onze vaste hooileverancier kon ons niets anders dan hooi leveren met een muffe geur ==> schimmel. We probeerden pakken van verschillende percelen maar het mocht niet baten. Sommige paarden gingen er van hoesten en we hebben veel getobt met hooi weken etc. Uiteindelijk besloten we te gaan zoeken naar een andere leverancier en die vonden we zelfs in de buurt, ons geluk kon niet op.

2 weken geleden begonnen we met het nieuwe hooi van dit jaar. Het had 8 weken gelegen, was mooi om te zien en rook heerlijk. Maar de paarden vonden het maar niks! Aanvankelijk dacht ik dat het aan een individueel pak lag wat niet goed was maar nee, ze knabbelden er hooguit van. Wat moet je anders als je 's nachts in een paddock staat met enkel dat hooi tot je beschikking? Ik heb me gek lopen prakiseren naar de reden en natuurlijk ook naar de oplossing. Toevallig kwam mijn dierenarts langs en vroeg ik hem wat hij van het hooi vond. En inderdaad, hij beaamde dat het er goed uit zag en prima rook. Was het perceel toevallig met drijfmest bemest? :( dat was het geval, mijn grote minpunt van deze overstap naar een andere leverancier. Volgens onze dierenarts zijn er paarden die geen hooi eten wanneer het land bemest is met drijfmest, met name als het van varkens is. Wel kreeg ik het advies om zodra ik goed hooi had gevonden, voldoende te reserveren omdat men door de droge zomer in het voorjaar zeker zonder hooi komen te zitten.

1 ding is zeker; als mijn Ravi iets niet eet, dan is er iets niet in orde. Ik weet dat hij kieskeurig is maar ik vertrouw op zijn bevindingen. Dus er zat niets anders op om toch weer ander hooi zien te bemachtigen. Aangezien de eerste oogst van dit jaar goed was heb ik onze oude leverancier weer gebeld en die kon meteen de volgende dag leveren. Wauw!

Dit weekend kwamen ze hooi leveren. Affijn, meteen het moment om ook de hooiopslag te voorzien van nieuwe pallets. We hadden plastic pallets op de kop getikt met veel openingen voor verluchting. Plastic zal minder snel stuk zullen gaan dan houten pallets die toch gaan rotten. Het bleek een klus die toch niet 1, 2, 3, gedaan was. Onder de pallets kwam een enorme hoeveelheid oud hooi en vlas te voorschijn inclusief stof, schimmel, oude muizennesten en een hommelnest. Veel later dan gepland kon de opslag gevuld worden met nieuw hooi. Eigenlijk ben ik heel blij met deze verandering want dit hooi is onbemest. Waar kun je dat nu nog vinden? Het is een bewuste keuze en natuurlijk weten ze dat ze minstens 30% meer hooiopbrengst zouden hebben wanneer ze zouden bemesten. Toch weigeren ze dit en wij zijn ze daar dankbaar voor. Eigenlijk moet deze schoonmaak ten minste 1x per jaar plaatsvinden. Door de nieuwe indeling kunnen we meer hooi kwijt. Het hooi ligt perfect opgeslagen; droog met doorluchting van 3 kanten en ook de onderkant kan nog verluchten. Wanneer we het dak nog gelijk trekken met dat van de overkapping van de paddocks dan kunnen we nog zeker 60-80 extra pakken opslaan. Bonus: onze Muis is ook weer content met haar vernieuwde slaapplaats.

De eerste plakken hooi werden gretig verorberd door de paarden, dankbaar dat ze eindelijk iets fatsoenlijks te eten kregen. Sorry!! Ik was zo blij dat ik hooi had gevonden van goede kwaliteit dat ik de drijfmest voor lief had genomen. Mijn paardjes hebben me op mijn plek gezet, ik raak nooit uitgeleerd. Dank jullie wel!

Pass the PAST ACT

We are ~
THE ALL AMERICAN WALKING HORSE ALLIANCE
We are Equestrians !
We are ~ Trainers and Judges, Instructors and Show Managers, Farriers, Breeders, Veterinarians and Equine Health Certified Practitioners all with vast experience in the Walking Horse Industry.
We are ~ Dedicated amateur owners and breeders of gaited horses that compete in all types of equestrian activities and partnerships.
We are ~ doctors and lawyers, ranchers and farmers, executives and educators, soldiers and veterans.
We teach our youth and handicapped to ride.
We are a voice for the breed.
We are committed to restoring the reputation of a breed that has a heritage in American history.


We zijn een jaar verder en opnieuw doen we alles wat we kunnen om de PAST (Prevent All Soring Tacticts) Act te laten passeren in Amerika zodat deze criminele mishandeling verleden tijd gaat zijn.

Wat jij kunt doen? Teken deze petitie!

LET OP! deze video bevat schokkende beelden

Bezoek in het zonnige zuiden

Mega trots was hij, Lucas ging de papa van zijn eigenste paard Dino bezoeken helemaal in Frankrijk. Dat was een onverwachte, verrassende en fantastische ontdekking tijdens de vakantie in het zonnige zuiden. De papa van Dino heet Tristan en verhuisde een jaar geleden naar Zuid Frankrijk. Zijn huidige eigenaresse nam destijds contact met mij op. Al van kinds af aan droomde ze van een paard, en niet zomaar een paard; een Tennessee Walking Horse. Nu, begin 40, moest het er maar eens van komen. Of ik niet een fijn rijpaard wist van rond de 8/9 jaar. En dat wist ik! Bij het zien van de foto's van Tristan twijfelde Sara geen moment en stapte op het vliegtuig. Een weekend lang was ze bij Tristan. Maakte een buitenrit en kon met hem kennismaken op stal en in zijn eigen omgeving. 2 weken later stond hij ruim 1300 km zuidelijker.

Bij puur toeval ontdekte Sara dat wij heel dicht in de buurt waren. Sterker nog, de dag dat we contact hadden bleek dat we nog geen 300 meter bij Tristan vandaan waren geweest! We moesten elkaar dus zeker treffen! Voor Lucas kon de pret niet op toen hij ontdekte dat hij Dino zijn papa ging ontmoeten. Aangezien Sara in 'draversland' staat met haar gangenpaard en zelf weinig ervaring heeft met de gangen, kreeg ze een spoedcursus met wat huiswerk. Uit alles bleek dat Sara dolgelukkig was met haar Tristan en ze benadrukte hoe hij haar leven positief heeft veranderd. En natuurlijk moesten er ook foto's gemaakt worden! Lucas mocht ook nog even op Tristan zitten en was in tranen toen het ritje voorbij was. Hij kon er geen genoeg van krijgen. Het was enorm fijn om te zien hoe blij een nieuwe eigenaar met zijn paard kan zijn!

Goeroe gedoe

Het is alweer een paar weken geleden dat ik de voor mij schokkende beelden heb gezien. Voor mij, want kennelijk gaan 10.000den mensen prat op de methode van Clinton Anderson. Sommigen om zijn ‘cute butt’ (maar die opmerking dateert ook weer van een decennium geleden want daar is nu niks cute meer aan), anderen omdat zij serieus overtuigd zijn om de trainingstechnieken. En waarom ook niet? Clinton Anderson is een beroemdheid. Een goeroe. En een goeroe heeft volgelingen nodig. Volgelingen die blindelings datgene geloven wat hun goeroe zegt. Nou, dat is gelukt. Maar hoe zit het met principes (als die er al waren) en het welzijn van de dieren. Al snel wordt geld de hoofdreden en drijfveer van de trainingstechnieken.
Het eerste beeld wat voorbij kwam was van een groep galopperende paarden, allemaal gezadeld.


Ogenschijnlijk een prachtige foto. Kijk nu nog eens? Call me stupid maar ik zie daar het nut niet van in. Een snelle scan van het bericht leert mij dat het gaat om een grootschalige clinic met Mr. Anderson om jonge paarden te trainen. Ok, goed, niet mijn ding maar ik probeer toch open minded te zijn. Een dag later volgen er meer foto’s van een trotse eigenaar.



Volgens de goeroe himself was dit paard een fantastisch bomb proof dier. Ik zie echter een jong, niet volgroeid paard, die te vermoeid is om nog boe of bah te zeggen. Concreet betekent dit voor mij: het paard is te jong en wordt zowel mentaal als fysiek overbelast met alle gevolgen van dien. De onderschriften van de enthousiaste eigenaar leren mij dat de paarden 4 tot 6 uur per dag aan het werk zijn en dat dit idd slopend is. Op mijn vraag hoe oud dit specifieke dier is wordt mijn vermoeden bevestigd: 2 jaar.

Moet ik nog meer zeggen???? Kennelijk wel want ongeacht de ontelbare onderzoeken die aantonen dat een paard pas is volgroeid vanaf zijn 5-6e levensjaar, blijft dit kennelijk door velen nog altijd onderkent. Ik denk dat het artikel van Dr. Deb Bennet over de botgroei van het paard het meest gebruikte en naar gelinkte artikel is over dit onderwerp.
Nu kan ik me voorstellen dat niet elke paardeneigenaar alle kennis in huis heeft. Velen volgen nog altijd de ‘gewoontes’ en in Amerika is dat nog altijd inrijden vanaf 2 ‘want dan zijn ze nog te bewerken’ (lees: domineren). Maar gewoontes zijn niet per definitie ok. Kijk maar naar het hondenvleesfestival in China, daar een gewoonte, voor ons absoluut not done.
Terug naar de goeroe. Het is duidelijk dat meneer Anderson veel inschrijvingen heeft voor zijn clinic. De beste man pretendeert veel te weten over paarden en hun training. Zal hij de inschrijvingen missen van 2 jarigen omdat hij een leeftijdslimiet stelt? Lijkt mij niet. Geld is kennelijk belangrijker dan het welzijn van het individuele paard. Noem mij maar een “Truusje Trut” die paarden weigert in training te nemen omdat het paard pijn heeft of te jong is om een ruiter te dragen. Ja, daardoor loop je inkomen mis en niet iedereen kan het waarderen dat je ze als eigenaar wijst op lichamelijke klachten van hun paard. Toch doe ik dat. Wereldwijd zal ik zeker geen grote veranderingen brengen maar in mijn kleine wereldje kan ik tenminste een paar mensen bewuster maken.

In de dagen die volgen blijven er foto’s voorbij vliegen en hoewel het enthousiasme van de deelnemers groot is, kan ik dit helaas niet delen. Ik blijf dat jonge dier zien met in verhouding een te zware ruiter. Het dier wordt afgemat en uitgeput en zal alles laten gebeuren simpelweg omdat het de puf niet meer heeft om nog ergens tegenin te gaan.



Dus de training is succesvol want zie hier het resultaat: het paard is zadelmak. In realiteit is de enige die hier beter van wordt Mr. Clinton Anderson himself. Dat is dus de meneer in de stoel op de railing van de roundpen.

“Answer to some questions. In order to be accepted in the class you have to send a video in of you walking trotting and cantering on a horse. You have to be physically fit to attend this program. If you have to use a mounting block you will not be accepted. It is a physically demanding program. It is an 11 day program. The program cost $2000.00 plus $200 for campground.”

Even snel rekenen: 30 x 2200 = $ 66.000 voor 11 dagen training. Het spreekt voor zich dat hier nog de nodige kosten vanaf gaan. Doe eens gek en haal de helft aan onkosten eraf. Dan nog heb je in 11 dagen $ 33.000 verdiend. En of daar nu wat overwerkte 2 jarigen tussen zitten die hebben geleerd dat wat er ook gebeurd, je gewoon moet rennen totdat je niet meer kunt, maakt dat nog verschil? $ 33.000 in the pocket!
Ik vind dit zo triest! Juist een statement van Clinton Anderson zou zoveel verschil maken. Maar ja, als de goeroe zich niets aantrekt van al die wetenschappelijke onderzoeken, waarom zou jij simpele ziel het dan wel moeten doen? Nou, gewoon omdat dat het enige correcte is!

Ook ik ben jong en ontwetend geweest. Ik heb zeker fouten gemaakt, veel! En ik maak er ongetwijfeld nu nog maar ik heb geleerd en inmiddels weet ik beter. Voor mij is er geen weg meer terug. Amerikaanse kennissen verklaren me voor gek dat ik bitloos rijd, levensgevaarlijk vinden zij. Ook het inrijden vanaf 4 is vragen om problemen. Toegegeven, het gaat ook zeker niet altijd vlekkeloos maar ik hoef me in ieder geval niet af te vragen of ik een paard lichamelijk overbelast omdat hij nog niet volgroeid is. Onze Beetle was 5 toen ze onder zadel ging (zonder problemen overigens). Ook een 7 jarige is beleerd en belooft een fijn rijpaard te worden.

Rijk zullen wij er niet van worden maar Mr. Anderson zou er ook niet veel armer van worden als hij zijn principes eens een beetje bijschaaft.

Nb. De foto’s zijn overgenomen van Facebook, naam ruiter en paard zijn bewust achterwege gelaten.

Zonder woorden

Vandaag gaat Roux ons verlaten. Samen met een halfzus van Dino vertrekt ze naar Tjechië. Ik ben even stil van binnen.

Dag schoonheid -xxx-

Connected met paarden

Als ik dan zo met mijn paarden aan het werk ben dan overvalt me weleens het gevoel dat het bij mij altijd anders/langzamer/moeilijker lijkt te verlopen dan bij andere paardentrainers. Wanneer ik jonge paarden beleer, houd ik altijd rekening met het incasseringsvermogen van het paard. Bij de minste spanning of weerstand doe ik een stap terug en geef het paard de tijd om te wennen aan de nieuwe oefening of omgeving. Niet alleen, maar samen. In mijn beleving gaat het namelijk over partnering, de connectie tussen jou en je paard. Juist daar groeit het zelfvertrouwen van het paard (en jezelf) van. Weten wat je aan elkaar hebt, dat je voor de ander klaar staat, en andersom.

“Maar een paard is toch geen mens?” Dat is een feit maar kijk eens naar paarden in het wild? Het is een kuddedier en tevens een vluchtdier. Wanneer een kudde staat te grazen op de prairie dan is er altijd een paard die op de uitkijk staat voor mogelijk gevaar en waarschuwt indien nodig. Ik zou graag die functie overnemen tijdens het werken met een paard. Een mens is ook maar een mens. Iedereen heeft zo zijn persoonlijkheid en eigen-aardigheden. Ondanks de bergen ervaring pretendeer ik alles behalve alleswetend te zijn. Sterker nog, ik sta er meer dan eens bij stil en vraag me af of ik wel goed bezig ben. Zo ook die ene keer dat ik met een jonge merrie werkte om in te rijden. Het was me al opgevallen dat ze een aparte manier van ademhaling had die niet paste bij haar lichaamshouding. De ademhaling vertelde me dat ze op haar qui-vive was terwijl haar lichaamshouding niets van die spanning liet blijken. Terwijl ik verder ging met de training hoorde ik de alarmbelletjes in mijn hoofd rinkelen. Rustig aan, rustig aan! Gevolgd door “wat een onzin, dat zou een andere trainer toch ook niet doen? Sterker nog, die zou al een paar stappen verder zijn!” Terwijl allerlei gedachten door mijn hoofd zwierden ging ik even rustig zitten op het opstapkrukje (ja,ja, die bekende van de Ikea).

Even later gaat de merrie achter mij staan. Nieuwsgierig pak ik mijn gsm en begin te filmen in ‘selfie’ stand. Zo kan ik zien wat er achter mij gebeurd. De merrie schuifelt dichter naar me toe en zet een been op rust. Even schrikt ze op van een geluid uit ‘die enge hoek’. Ze staat op scherp maar rent niet weg. Zachtjes zeg ik: “Rustig maar meisje, het is slechts de wind.” Nog altijd met mijn rug naar haar toegekeerd zie ik in mn beeldscherm dat haar hoofd steeds verder naar beneden gaat en ze langzaam begint te kauwen. Haar snoet leunt voorzichtig op mijn schouder en plots schiet het me te binnen: “ik gebruik altijd een verkeerd referentiekader!” Ik wil en hoef me niet te vergelijken met zogenaamde trainers die over gevoelens heen walsen. En al helemaal niet met mensen die zich vastklemmen in het zadel en het gebok van een paard uitzitten tot die te lamgeslagen is om nog te reageren. Zo ben ik niet en wil ik ook niet zijn! Ik wil een paard in zijn eigen waarde laten, ik zoek samenwerking op basis van vertrouwen. Ik wil dansen van fox trot (ik ben tenslotte gangenpaardenfanaat) tot de tango. De leidende partner zijn in een dans, respectvol samenwerkend met de volger. Door een paard de ruimte te geven om zichzelf te zijn, zal het paard zijn ware ik laten zien. Iets wat ze niet zullen doen wanneer hun dingen opgelegd worden door welke vorm van dominantie dan ook. Pas wanneer een paard jou binnenlaat in zijn belevingswereld, deze met je wil delen en een connectie maakt, pas dan kun je werken vanuit de kern en samen verder groeien.

Perfectie is een nobel streven. Maar er is meer dan simpelweg een standaard stappenplan te volgen voor eender welk paard. Neem altijd de tijd om het individu goed te bestuderen. Vanuit je gevoel of vanuit een karakteranalyse zoals bv Paardenpersoonlijkheden van Hempfling. Dergelijke analyses helpen je in het definiëren van het karakter van het paard en welke aanpak van training het beste past zonder daarbij een paard in een hokje te plaatsen maar met respect voor de unieke persoonlijkheid van het individu. Zelf ben ik enorm een gevoelsmens en geef ik de paarden de ruimte om zich te uiten. Dit resulteert in beduidend heftigere reacties dan bij een training waar het paard deze ruimte niet heeft. Mijn benadering houdt in dat de training langer duurt maar tevens een beter fundament biedt voor de toekomst.

Wat een heerlijk gevoel geeft deze constatering mij! Er valt letterlijk een last van mijn rug en ik haal een paar keer diep adem. Nog geen minuut later hoor ik een diepe zucht van mijn paardenmaatje. Opgelucht sta ik op van mijn krukje en loop door de roundpen op de voet gevolgd door de merrie. Bij ‘die enge hoek’ blijf ik even staan en voor het eerst tijdens deze sessie durft de merrie zich in de ‘gevarenhoek’ te begeven. Ik glimlach. Samen komen wij er wel. Vandaag was het vanaf de grond maar binnenkort is het vertrouwen dermate gegroeid dat we onder zadel ook dezelfde vertrouwensband hebben en alle ‘gevaren’ kunnen trotseren. Samen!