Winterkiekjes

Eindelijk!

Hè, hè, het heeft een tijd geduurd maar eindelijk dan eens tijd om weer wat met de paarden te doen. Het zonnetje schijnt (is alweer verdwenen) en de roundpen lag er verrassend droog bij na de regenval van gisteren.

Marsie, onze Rocky pony, is in november gearriveerd maar door allerlei toestanden heb ik nog nagenoeg geen moment gehad om iets met haar te doen. Maar vandaag liet ik het er niet bij zitten! Zodra Lucas in bed lag te slapen ging ik gewapend met de babyphone naar de paarden. Afgelopen weekend had ik al een zadel op Marsie gelegd, vandaag ging ik dat herhalen maar dan in de roundpen en gingen we ook een stukje lopen met zadel op. Marsie gedroeg zich voorbeeldig. Je merkte wel dat het nieuw was voor haar maar ze zette geen stap verkeerd en was zeer werkwillig. Ik ben trots! We gaan dit nog een aantal keer herhalen en dan rustig aan beginnen met werken aan de lange lijnen, sturen etc.

En er was zelfs nog tijd over om alle paarden een poetsbeurt te geven wat zeker geen overbodige luxe was. Wat is het toch heerlijk om even helemaal tussen mn 4-voeters te zijn.

Onze kleine dierenvriend

Beetle

Wat een prachtige dag vandaag! Het ideale moment om eindelijk eens foto's te maken van Beetle onder zadel. En als we dan toch bezig zijn, dan schieten we er direct een filmpje achteraan...

Pleasure's Strolling Bud

Deze zomer kwam Bud bij ons in training. Voor ons geen onbekende want Bud is één van de zonen van Lilly en volle broer van Ravi. Bud is een jaar geleden van eigenaar veranderd na 1,5 jaar kreupel te zijn en vele onderzoeken en behandelingen ondergaan te hebben die geen effect hadden. Het was nog maar de vraag of Bud ooit pijnvrij gereden kon worden.

Toen Bud in mei dit jaar meedeed aan onze 3-daagse clinic liep hij nog altijd niet zuiver maar er was wel een verbetering zichtbaar. Hij had al veel grondwerk gedaan mbv Connected Riding en was zo al wat sterker geworden. Helaas was hij nooit in zijn gangen getraind waardoor hij onder zadel alles door elkaar gooide, iets wat zijn kreupelheid zeker niet ten goede kwam. Ook zijn eigenaresse was nieuw in de gangenpaardenwereld en kon hem niet voldoende begeleiden. Aan ons de taak hier verandering in te brengen. In het begin van de training was het overduidelijk dat Bud er veel moeite mee had; het liefste rende hij weg van moeilijke situaties. Logisch als je verwacht pijn te krijgen. Ik draaide de training terug tot het minimale en begon met recht richten en enkel te stappen. Zelfs hier had hij moeite mee, viel vooral in de bochten over de schouder etc, etc maar zolang ik maar weinig vroeg, deed hij toch een poging om mee te werken.

Na een maand consequente maar lichte training leek het beter te gaan. Langzaam aan kreeg Bud vertrouwen dat we hem geen pijn gingen doen en stukje bij beetje durfde hij zich iets meer in te zetten. In de periode die volgde kwam hij meer in balans, kon de bochten door lopen zonder onregelmatig te zijn en schroefden we het tempo op van stap naar flatwalk. Dat was voor hem iets nieuws want in het verleden bepaalde hij welke gang hij koos. Met de training wist ik zijn achterhand te activeren en zo meer te laten stuwen. En precies dat had hij nodig om zijn voorhand en slechte schouder te ontlasten. Naarmate Bud sterker werd groeide ook zijn zelfvertrouwen. Je zag hem letterlijk uit zijn schulp kruipen en hij kreeg er zichtbaar plezier in. In de wei wilde hij nog wel eens onzuiver draven maar onder zadel was er geen vuiltje aan de lucht.

Het tempo ging omhoog tot uiteindelijk een running walk was bereikt en ook konden we de sessies probleemloos verlengen. Enthousiast hoorde ik Els roepen 'hij gaat kneiterhard'! Wat klonk dat als muziek in de oren. De hoogste tijd om ook eigenaresse Marjanne in het geheel te betrekken en de twee tezamen verder te begeleiden. Inmiddels gaat het zo goed dat er zelfs al stukjes gegaloppeerd kan worden en Bud draaft loepzuiver in de wei. Onder zadel wordt er enkel nog in gang gereden om mogelijke verwarring van de gangen te voorkomen.

Ik ben meer dan trots op Bud en ook heel dankbaar dat eigenaresse Marjanne mij de tijd en het vertrouwen heeft gegeven om met Bud aan de slag te gaan. Het einde van de training is in zicht en de voldoening die ik in deze situatie voel in niet te beschrijven. Ik wens jullie veel plezier samen!

The one and only: Red Bud's Last Lady

Babysitter Uma

ps. het koekje is op zeer beleefde manier maar uiterst vakkundig uit Lucas zn handje gehaald en hij vond m niet eens lekker!

Anouck!

Lots of hugs and kisses

Anouck is hengstig en bij wie kun je dan beter terecht dan bij de charmante Ravi? ;)

Als je denkt t allemaal wel gezien te hebben...

En toch...

Dat een kattenhangmat niet alleen voor katten kan dienen, dat wisten we al.
Het is een heerlijke slaapplaats voor katten maar ook een Jack Russel past er prima in. Alleen... of samen met een kat of soortgenoot! En dan denk je toch niet dat een Cane Corso pup zich laat weerhouden haar lijfje in t te kleine hangmatje te proppen? Welnee, past prima! Zelfs met samen een kat (onder zich!).

Maar dat ook Lucas het een fijne plek zou vinden, dat had ik niet verwacht. En bovendien is het een geweldige opbergplek voor:
autosleutels, afstandbediening, de babyphone en alles wat ik regelmatig kwijt ben!

Puur natuur

Voor het eerst troffen we dit jaar wroetsporen van wilde zwijnen op het pad naar de weide in het bos. De natuur kruipt steeds dichter naar de bewoonde wereld. Van de everzwijnen zelf geen spoor, het zijn immers nachtdieren. Verder maar goed ook want als ze jongen hebben dan kunnen ze behoorlijk agressief zijn.

Een paar weken geleden zagen we dat ze het maisveld naast onze weide tot voederplek hadden uitgekozen. Op het eerste zicht viel het niet op maar als je door de eerste rij mais heen keek dan was het daarachter één grote chaos. Zeker een kwart van het mais was omver gelopen en opgevreten door de wilde beesten.

Nadat ik via, via de eigenaar had geïnformeerd kwam er zelfs de politie aan te pas om de schade vast te stellen, uitgerekend op het moment dat Dewi, Lucas en ik net zelf op onderzoek waren gegaan in het maisveld en wat kolven voor de paarden hadden meegenomen. Dat leverde nog wat hilarische momenten op! Nieuwsgierig naar de nachtelijke activiteiten naast onze wei zijn Dewi en ik ook 's avonds laat nog eens een kijkje gaan nemen maar zonder resultaat.

De eigenaar van de grond loopt echter zijn maisopbrengst mis en wil daar kost wat kost iets aan doen. De afgelopen week was het dus ook een komen en gaan van bosbeheer, boswachter en mensen van het militair domein want dat ligt immers 100 meter van de grond en vrijwel zeker komen daar de dieren vandaan. Inmiddels is het mais verwijderd en gaan er geruchten dat er een klopjacht wordt geopend naar de everzwijnen; men wil dmv het uitstrooien van trapiste bier over het lege maisveld de dieren lokken en 's nachts met een groep jagers de dieren afschieten.

Natuurlijk kan ik begrip opbrengen voor de misgelopen maisopbrengst maar het afschieten van dieren die van nature in hun eigen habitat leven vind ik dan weer minder. Bovendien... hoe zit dat met onze paarden?

Zoals iedereen wel weet zijn paarden vluchtdieren. Ze mogen dan veel gewend zijn doordat we naast een militair domein zitten, een groep jagers die 10 meter verderop een klopjacht uitvoert is weer een heel ander verhaal. En wat als er in de nacht een verdwaalde kogel hun kant op vliegt???? Bezorgd bel ik de burgemeester, die mij weer doorverwijst naar de boswachter. Deze weet echter van geen klopjacht af en garandeert mij dat 'ALS' er een klopjacht zal plaatsvinden, hij daar zeker en vast over wordt geïnformeerd. Natuurlijk zal hij ons op de hoogte houden.

Tot op heden blijft het stil maar ik hou mn hart vast...

Nieuws van eerder dit jaar: http://www.leopoldsburg.be/nieuwsdetail/506/default.aspx?_vs=0_N&id=433

Update:
Uiteindelijk hoorden we over een geplande jacht door de locale jagersclub. Om risico's te vermijden hebben we de paarden voor een aantal dagen naar huis gehaald en achteraf was dat maar goed ook. Er is welgeteld 1 beer geschoten en die werd niet gedood. Nadat hij in de kaak was geraakt heeft hij in paniek over het maisveld gerend en is uiteindelijk het bos in gevlucht. Er is veel bloed gevonden maar het zwijn is nooit meer getraceerd. De jagers hebben in de dagen erna nog gezocht maar konden niets vinden. Ze durfden hun hond niet los te laten uit angst dat de beer deze zou aanvallen. Maar dat er kinderen in het bos spelen etc, dat leek niemand iets te deren.

Natuurlijk was het ons op voorhand verzekerd dat onze dieren in geen geval gevaar liepen en ze hoe dan ook zo'n zwijn direct zouden doden. Inmiddels zijn de zwijnen van voedingsplek verhuisd naar een maisveld direct in onze straat. Hier wordt per definitie niet gejaagd want dit is te dicht op de huizen en dus gevaarlijk. Maar verder liepen onze paarden geen risico natuurlijk...

Gangenpaardendemonstratie tijdens Horse Fair Lommel

Het stond vorig jaar al op de planning: Beetle inrijden. Net als nog veel meer overigens. Vrijwel alle plannen werden 'on hold' gezet tot nader orde. Inmiddels is de draad weer opgepakt en deze zomer konden we daadwerkelijk aan de slag, niet alleen met Beetle maar ook met Anouck.

Beetle is als 2 jarige in Amerika aangeschaft. Zij stond bij vrienden van ons in Wisconsin. Ik had Beetle al gereserveerd en na een persoonlijke kennismaking in 2009 was de koop definitief. Beetle bleef nog een jaar in Amerika om daar gedekt te worden door NFF Wilson's Society King. Vorig jaar werd Abby geboren, de spitting image van haar vader. Abby is ondertussen een opgeschoten jaarling van ruim 1.45m en staat samen met de kleine Dino en 'onthaalmoeder' Lilly op de wei. Voor moeder Beetle was het hoogtijd om als 5 jarige onder zadel te gaan.

Vorig jaar was er al wat grondwerk gedaan en had Beetle ook al eens een zadeltje op gehad. Dit voorjaar is dat weer herhaald. In juli begon het echte werk. Stagiaire Els werkte onder begeleiding aan de eerste beginselen van stilstaan tijdens opstijgen, sturen en het stappen met ruiter op de rug. Ook een stapje versnellen begrijpt Beetle. Met de aanhoudende hitte van de afgelopen weken hebben we het rustig aan gedaan. Lang leve de roundpen die tot 2 uur in de schaduw ligt. Dankzij de schaduw konden we tenminste nog een beetje werk verrichten en vrij zijn van de dazen.

Zowel Beetle als Anouck boeken goede vooruitgang. Het grappige is wel dat Anouck nog erg ongebalanceerd is terwijl Beetle heel stabiel aanvoelt. Is het de leeftijd (4 versus 5), de bouw of komt het omdat Beetle ook al een veulen op de wereld heeft gezet? Wie zal het zeggen.

Voorlopig zijn we heel tevreden met het resultaat van beide merries. Anouck heeft al 2 buitenritjes achter de kiezen. Met Beetle zijn we daar helaas nog niet aan toegekomen voor het einde van Els haar stage. Maar wat in het vat zit, verzuurd niet!