Mijn bos-cross-pony

Gisteren heb ik een uniek moment ervaren. Bijna 5 jaar na zijn geboorte zijn Ravi en ik voor het eerst een buitenrit door het bos gaan maken. Al maanden noem ik hem liefkozend 'mijn boscrosspony'. Met zijn wintervachtje en iets te goed gevulde lijf ziet hij er stoer maar aandoenlijk, ietwat pony-achtig uit ondanks dat hij toch 1.57m meet.

Sinds juli is Ravi onder zadel. In september werd hij gecastreerd en na zijn herstel heb ik hem veel minder kunnen rijden dan ik zou willen door de koude wintermaanden. Nu het weer eindelijk zachter is geworden hebben we het rijden weer opgepikt. 5 weken stilstaan (lees: in wei en paddock) doet hem niets. Vorige week hadden we een fijne rijles. Het is positief verbazend om te zien hoe Ravi vooruit gaat ondanks het weinige rijden. Gisteren hebben we eerst weer wat in de bak gereden om samen met Spirit een blokje om door het bos te gaan. Ik was razend nieuwsgierig hoe Ravi dit zou ervaren.

Het begon al goed bij het terrein van de buren die een stuk grond hadden afgezet met wapperend rood/wit plastic. Vreemd genoeg boeide het Ravi niets...
We liepen door de straat uit en het bos in. Braaf liep hij zowel naast als achter Spirit. Een volgende obstakel was het smalle poortje om auto's te weren uit het bos. Nou, dat past dus waar doe je moeilijk over?, zou Ravi wel gedacht hebben. Even verderop lag een enorme boom die is gekapt waar de meeste van mijn paarden toch wel raar naar keken maar nee, een boom is een boom, of ie nou staat of ligt.
Het ritje duurde een 15 minuten, niet lang maar meer dan genoeg nieuwe prikkels voor onze Raaf. Toen we achter het pad opreden was de grasmaaiende buurman reden voor Spirit om in de remmen te gaan staan. Nou, Ravi stapte gewoon door want dat is immers gewoon de buurman met een grasmaaier!

Wat mij betreft is Ravi geslaagd met een dikke 10!

Klossen door de bossen

Ik geloof niet dat ik eerder zo blij ben geweest met de komst van het voorjaar, alhoewel, afgelopen nacht heeft het hier in Hechtel toch nog 4 graden gevroren! Anyways... de zon doet wonderen en ik rij dagelijks 2 tot 3 paarden om de schade van de strenge winter in te halen.

Door de kou is Lulu niet gereden zoals gepland en de laatste weken heb ik voorzichtig de draad weer opgepakt. De Amerikaanse '60 dagen training' blijkt in geval van Lulu een totaal ander resultaat te hebben opgeleverd dan jaren geleden bij de zwarte merrie Shi. Met haar reed ik zo weg, de richting die ik uit wilde, in mijn tempo en in een stabiele gang. Met Lulu rijd ik weliswaar weg zonder bokken en brokken maar stuur, gaspedaal en gangwerk is 'op goed geluk!'. Het enige wat werkt is de rem en heel eerlijk, dat is dan toch wel weer fijn, zo niet een absolute noodzaak. Het leuke aan Lulu is dat ze het leven als één groot feest ziet en overal plezier aan beleeft. Er zit geen vleugje onwil in haar en dat maakt het werken met haar ontzettend fijn.

Haar werkwillige karakter zorgt voor teamwork en vertrouwen. Zo hebben we gister voor het eerst in de buitenpiste gereden na diverse sessies in roundpen. Vrolijk denderde Lulu achter haar maatje Spirit aan totdat ze na een 20 minuten ook in staat was om zelfstandig door de bak te lopen. Oei, dit klinkt wel erg onervaren of niet? Maar dit is een hele stabiele jonge meid die je niet zomaar van haar padje krijgt. Na nog een paar keer de 'HO'-knop te hebben geoefend weet ik het zeker: wij rijden door het bos weer naar huis, zij het geleid door de ervaren Spirit.

En zo vertrokken we net als ruim een maand geleden met Ravi voor het eerst naar buiten. Het rood/witte plastic wappert nog steeds bij het ingezaaide stukje gras van de buren. Ik geloof niet dat Lulu het überhaupt is opgevallen... Het eerste en tevens enige obstakel tijdens de 20 minuten durende rit was de afzetting om auto's uit het bos te weren. Nee, daar paste Lulu echt niet door hoor! Ook toen Spirit voor de 2e keer toonde hoe het werkte was Lulu niet overtuigd. Ik ben afgestegen en samen liepen we door de smalle opening. Het opstijgen ging weer braaf, maar ow, ze is wel groot hoor!

De rest van de rit was vooral klunsig over de oneffen bospaden; naar beneden sneller, omhoog langzamer, botsend tegen Spirit die voorop liep maar haar vriendin graag begeleidde. De militairen op het domein direct naast het bospad waren druk aan het schieten maar dat deerde de paarden niet. Bijzonder! Hoe onervaren Lulu ook is, het wederzijdse vertrouwen is er absoluut en dat is de sleutel tot succes.

Voor Lulu zijn de wandelingen door het bos veel interessanter dan het 'saaie' werk in de piste dus in de toekomst zullen we veel oefenen op onbekend terrein.

Back to the future

Van de week viel ik al zappend midden in een Engelse documentaire over het fokken van honden met als titel 'Kapot gefokt' (orgineel: Pedigree dogs exposed). Het ging hier om het doorfokken van honden tot het extreme waarbij weinig van de oorspronkelijke rasstandaard, gebruikersdoel en het uiterlijk behouden bleef. De gevolgen waren desastreus met vaak ernstige medische afwijkingen. Hoewel ik de documentaire zelf niet ter discussie wil stellen (die veel stof zal doen oplaaien en schokkende informatie bevat) wil ik een stukje eruit halen en aankaarten;

In de discussie over het fokken volgens een rasstandaard en het veranderen van het uiterlijk door de jaren heen werden foto's getoond van hoe een aantal rassen er vroeger uitzagen vergeleken nu. Hierbij werd ook aangehaald waar het dier van oorsprong voor gefokt werd; voor de jacht bijvoorbeeld.
Ik kan me best voorstellen dat wanneer een verandering geleidelijk plaats vindt, er aanvankelijk weinig opvalt. Echter bij het zien van 'toen versus nu' foto's was het verschil zo groot dat het schokkend was. En zo stelde ik me de vraag hoe dat bij onze Tennessee Walker is vergaan.

Zelfs in onze eigen kudde moet ik constateren dat niet alle paarden voldoen aan het oorspronkelijke type zoals bv City Girl en Strolling Jim. City Girl werd wereldkampioen in 1944, de periode dat Walkers nog als werkpaard werden ingezet. Een ander mooi voorbeeld is Strolling Jim. Dit prachtige paard heeft als 1e (in 1939)de titel wereldkampioen op zijn naam mogen schrijven en was helaas al gecastreerd. Strolling Jim was aanvankelijk ingespannen voor de wagen en werkte als 'farm horse' voor de kost. Bij ons in huis hangt een foto van dit geweldige paard; groot, stevig, zwaar gebouwd en flink bespierd.

In ons fokbeleid streven wij ernaar terug te fokken naar dit oude oorspronkelijke type Tennessee Walker. Vandaar ook onze voorkeur naar de oude bloedlijnen. Niet voor niets noemde wij 1 van onze nakomelingen Pleasure's Strolling Bud met een link naar Strolling Jim. Zowel Bud als zijn volle broer Ravi onderscheiden zich duidelijk van de meerderheid van de hedendaagse Walker. De modernere lijnen zorgen voor meer elegantie en verfijning wat vaak resulteert in paarden met een smalle borst, lateraler gangwerk en met veelal een heviger karakter dan het gemoedelijke werkpaard van vroeger.

Voor ons zijn Bud, Ravi en Silas 3 pracht voorbeelden van het oude type Walker in deze moderne tijd die wij van dichtbij hebben zien opgroeien. Onze merries Rose, Honor en Lilly hebben reeds bewezen zowel het karakter als de genen te bezitten om het oude type te kunnen behouden vermits wij ze kruisen met een hengst die buiten het typerende karakter, tevens de bouw, het gangwerk en stevige knoken heeft om een stukje uit het verleden weer terug in beeld te brengen.

Hier een foto van Oakwood's City Girl, geboren in 1939 en Can-Am's Honor & Respect, die 56 jaar later ter wereld kwam. De foto links boven is van de merrie Black Angel, dob 1939.




Voor de nieuwsgierigen naar de documentaire "Pedigree dogs exposed" (aanleiding van dit schrijven) klik hier.

Goede tijden, slechte tijden

Het is alweer een half jaar geleden dat Lilly hoefbevangen raakte. Na de acute periode van ruim 2 weken volgde nog een lange tijd van pijn die we zoveel mogelijk met pijnstillers hebben geprobeerd op te vangen. Maandenlang stond Lilly in de zandpaddock met inloopstal. Op advies van zowel dierenarts als hoefsmid hebben we Lilly laten dekken maar ook dat ging niet van een leide dakje. Meerdere keren kreeg Lill een terugval. In juni heeft ze een paar weken op het gras gestaan maar toen het na een droge tijd weer begon te regenen ging het weer mis. Dus weidegang hebben we tot op heden afgezworen. Helaas zijn hoefzweren ook onlosmakelijk verbonden met hoefbevanging en ook daar is Lilly niet gespaard gebleven. We weken wat af, smeren met groene leem, suplementen hier en daar en zo blijven we druk bezig.

Het goede nieuws is dat Lilly inmiddels ruim 8 weken drachtig is zodat ze volgend jaar hopelijk geen terugval zal krijgen. Ook is de laatste hoefzweer onder controle en loopt Lilly weer pijnvrij rond. De behoefte om haar loopruimte te vergroten is aanwezig dus we gaan dagelijks even in de piste om eens lekker te rollen. Dat is toch anders dan in de zandpaddock... En we zijn weer begonnen met korte wandelingetjes in de omgeving. Gisteren sjokten we lekker door smalle paadjes en natuurlijk kon Lilly het niet laten om hier en daar wat blaadjes van de boom te snoepen. Bij de pereboom hebben we even een pauze genomen en 3 kleine peertjes verorbert, mjom, dat is me toch een traktatie!

Ik hoop dat we het ergste nu echt wel gehad hebben. Onze dikke tante Lill is veranderd in een ranke dame. Haar hals stond kei hard en voelt nu weer los en soepel. De hoefsmid dacht dat ze nu voor het laatst speciaal bekapt moest worden, de volgende keer moet alles weer 'normaal' zijn. We zijn hoopvol! En als we dan volgend jaar ook nog een dochter of zoon tegemoet mogen zien, dan zijn we helemaal blij!