The Ranchboy

Als het aan Lucas ligt dan is hij dag en nacht buiten. Weer of geen weer, dat boeit hem niets. Hij vindt het heerlijk tussen de dieren, is zorgzaam en alles moet vooral opgeruimd zijn. Weg met die paardenkaka!

Vandaag ook weer hard werken en dan nog even paardje rijden. Dino is meer dan gewillig en de rest hangt er nieuwsgierig om heen. Lucas heeft zijn western hoed op tegen de zon, geen helm op dit keer maar papa houdt hem stevig vast! Bang is hij in geen geval en ik vraag me af of hij überhaupt iets gaat aannemen als ik hem straks serieus ga leren rijden.

Gangenpaarden, ideale recreatiepaarden?

Dat is de titel van het artikel dat in de maart uitgave van het maandblad CAP magazine is verschenen. De foto's waren in de zomer van 2013 al genomen door Jolanda Scheepen. Wij zijn tevreden met het resultaat en natuurlijk is het enige juiste antwoord op de vraag of gangenpaarden ideale recreatiepaarden zijn: JA!

Veel leesplezier.

Intercontinentaal paardentransport

Begin januari begon al goed voor het Tennessee Walker bestand in België. Oscar en ik vertrokken naar Amerika om daar een merrie op te halen voor een klant van ons. De merrie was vorig jaar aangeschaft als 4-jarige, vervolgens ingereden en gedekt door een Heritage gecertificeerde dekhengst van 1.72m. Nadat ze ruim 2 maanden drachtig was is het transport in gang gezet wat begon met een reis naar de quarantaine stal in Texas. Aangezien de merrie in Oregon stond was dat al een hele onderneming. Het was aan mij om deze reis te organiseren.

Gelukkig verliep de lange reis per truck probleemloos en kon zij direct van haar trainingsstal naar Texas worden gebracht. Eenmaal in Texas kon ze 30 dagen bijkomen voordat ze verder zou reizen naar Europa. In die tussenliggende periode worden de nodige testen gedaan en documenten opgemaakt voor de export naar een ander continent. Tempest had de beschikking over een paddock en er werd ook regelmatig geoefend met laden met een kopie van een container zoals die gebruikt worden op het vliegveld.

Oscar en ik reisden naar Amerika enkele dagen voor Tempest haar grote reis zou aanvaarden naar Europa voor een kort bezoek aan onze Texaanse vrienden. We verwachtten toch nog lekker weer te hebben maar troffen het door uitgerekend tijdens het enorme koudefront te arriveren. Op de dag van aankomst was het 19 graden maar daar was de volgende dag niets meer van te merken en het heeft er zelfs 10 graden gevroren. Ongekend voor Texas! Dus daar stonden we te rillen in onze winterjas kranen van watertroggen op de ranch los te koppelen in de hoop dat niets kapot zou vriezen. Toen de kou voorbij was begon het te regenen... Maar desondanks hebben we genoten van grote malse steaks, gezellig tafelen en wat hoognodige shopping.

De terugreis was voor ons wat minder relaxed dan de heenreis. Dit keer moesten we onze luxere vliegtuigstoel inruilen voor een staplaats in de containers tijdens het opstijgen en landen. Tijdens de vlucht konden we wel gebruik maken van een normale zitplaats gelukkig. Er waren 19 paarden die zouden meevliegen. 3 per container, behalve in de container waar een minipaardje en mini-ezel samen de plek van een volwassen paard in namen. Het laden verliep probleemloos. Alle paarden hadden al minimaal 6 uur kunnen rusten in de Livestock Export Facility op het vliegveld in Houston. Eenmaal allemaal geladen werden de containers aan elkaar gekoppeld en naar het cargo station gebracht.

Ondertussen hadden wij de tijd om op het gemak in te checken. Wel stonden we als eerste in het vliegtuig zodat we het laden van de containers in het vracht gedeelte nog konden meemaken. Zodra we klaar waren voor vertrek nam elke groom een container op zich om de paarden in de gaten te houden. De KLM groom is hier de eindverantwoordelijke. Het opstijgen verliep soepel. De paarden ervaren het absoluut als iets vreemds en hinniken soms wat onzeker. Vaak reageren hun soortgenoten met een hinnik terug en daarmee is het meestal klaar. Wanneer je eenmaal weer recht vliegt, wordt iedereen weer rustig. De paarden hebben een goed gevuld hooinet en krijgen water aangeboden. De reis verliep voor vrijwel iedereen voorspoedig, enkel een Arabische hengst die in het cargo station al voor problemen zorgde, bleef onrustig en zijn professionele groom week tijdens de vlucht niet van zijn zijde. Net als bij het opstijgen waren de paarden ook bij de landing onrustig. Het is natuurlijk ook een rare ervaring om die neerwaartse druk te voelen en de druk op je oren. Het helpt enorm wanneer je de paarden gerust kunt stellen met je stem, een aai en een hapje hooi.

Na het landen konden we weer opgelucht ademhalen. Iedereen is weer veilig aangekomen. Een deel van de paarden zou de volgende dag doorvliegen naar Dubai, de rest zou in Europa blijven. In het Animal Hotel op Schiphol treffen we de eigenaar van Tempest. Het duurt nog even voordat ik haar mag uitladen en zij door de veearts wordt goedgekeurd om verder door te reizen. Eenmaal in de vrachtwagen van de eigenaar zit onze taak erop.

Mission completed!

De kalenders zijn er weer!

Wandkalenders met foto's van Pleasure Gaits

Onrust in Walkerland

Met de grootste regelmaat vind je een bericht op een forum zoals Bokt of op Facebook waar de meest gruwelijkste video's worden getoond van Tennessee Walking Horses die op een Amerikaanse wedstrijd in een zgn Big Lick klasse gestart worden. Het staat niet ter discussie wat wij hier zelf van denken, wij vechten al jaren tegen dit soort mishandeling en manipulaties. Spijtig genoeg is Big Lick voor iemand in Tennessee, hetzelfde als stierenvechten in Spanje. Het is een cultuur, mensen zijn er mee opgegroeid en weten niet beter. Maar dat spreekt het nog niet goed natuurlijk! Deze publiciteit maakt dat de Walker zeker niet populairder wordt, integendeel. Vaak worden we vies aangekeken wanneer we zeggen dat wij fokken met Tennessee Walking Horses, het enige beeld wat mensen kennen is spijtig genoeg vaak die van Big Lick en dat beeld wis je ook niet zomaar van je netvlies.

Om voor eens en altijd duidelijkheid te bieden in ons standpunt, richtten wij in 2005 samen met een aantal collega fokkers Natural Walking Horses op. Een paar jaar eerder was ik al met Amerikaanse collega's de TWHHeritage Society gestart, ter promotie en behoudt van natuurlijk bewegende Walkers met oude, zeldzame bloedlijnen. Om nog meer nadruk te leggen op onze visie rijden wij onze paarden blootvoets, meestal bitloos en geven wij de voorkeur aan Natuurlijk Paarden Houden (NHP). Helaas (of juist niet?) geeft duidelijkheid mensen ook de gelegenheid om zelf (g)een standpunt in te nemen. We kunnen stellen dat ondanks onze beschermende instelling, wij ook 'vrienden' zijn kwijtgeraakt. Op persoonlijk vlak heb ik daar geen moeite mee, zakelijk gezien is het soms jammer maar ik zou niets willen veranderen. Hoe vreemd het ook mag klinken, ik heb helaas moeten constateren dat er ook in Europa mensen zijn die genieten van het rijden op een Big Licker. Ja, je leest het goed. Er zijn meerdere Europeanen die in Amerika Tennessee Walking Horses bezitten die op pads/stacks lopen. Echte Big Lickers, als zodanig getraind en men beweert dat elke Walker op stacks gesored wordt (als je die klompen op zich al geen mishandeling kunt noemen). En aangezien deze mensen er niet mee zijn opgegroeid, vind ik het van hun nog veel erger dan een Tennessean die als kleuter al werd gehersenspoeld met paarden op klompen! Spijtig genoeg heb je dan nog een groep mensen; een groep die zelf niet mishandelen maar wel graag bevriend willen blijven met mensen waarvan ze weten dat ze wel mishandelen en manipuleren. Onder het motto 'ik wil gewoon plezier hebben met mijn paard en mede Walker liefhebbers', knijpen ze graag een oogje dicht en kijken ze indien nodig de andere kant op. Maakt dat mensen beter? Nah, als je het mij vraagt dus niet.

In een laatste poging om een groep mensen wakker te schudden en een standpunt in te nemen heb ik in oktober een blogpost geplaatst met feiten die in Europa voor onrust zorgden. Mijn hoop was ten eerste antwoord te krijgen op reeds eerder gestelde vragen en tevens dat de mensen die 'van twee walletjes eten' een kant zouden kiezen, hopelijk in het belang van het paard. Helaas zonder succes, het Europese Walkerwereldje blijft gesplitst in twee groepen; mensen die falikant tegen Big Lick, zwaar beslag en manipulaties zijn en de groep die 'gewoon plezier wil hebben met zijn paard en mede Walker liefhebbers' en verder geen onderscheid maakt. Gelukkig kreeg mijn post meer dan genoeg publiciteit (tot in Amerika aan toe) en heb ik enorm veel lovende en steunende berichten ontvangen waarvoor mijn dank!

Desondanks de negativiteit zijn wij alweer bijna 20 jaar aktief in het promoten van Tennessee Walking Horses. Wij geloven in het ras, hoe kan het ook anders! Zo mensgericht, een lust voor het oog en boterzacht te rijden. Wie wil zoiets nou niet? En eindelijk, na zoveel jaren ongelijke strijd lijkt het erop dat er gerechtigheid komt voor Tennessee Walking Horses wereldwijd. Eerder dit jaar werd een voorstel tot wetswijziging ingediend: Prevent All Soring Tactics oftewel PAST Act 1518/S. Kortgezegd houdt dit in dat het gebruik van pads, kettingen en onnodig zwaar beslag bij wet verboden gaat worden. Dit voorstel zette met name Tennessee en Kentucky op zijn kop want dit zijn de staten waar Big Lick nog altijd populair is. Gelukkig telt Amerika 50 staten en inmiddels zijn er veel voorstanders voor de PAST Act, die inmiddels ook is voorgesteld in 'the House of Representatives'. Wat een enorme domper op deze positieve ontwikkeling geeft is dat het stamboek TWHBEA in Tennessee, zich nog altijd achter de Big Lick mensen schaart. Dat Big Lick de paarden schaadt zowel mentaal als fysiek, er manipulatie en soring plaatsvindt, het lijkt ze niet te deren. Wat een vies en corrupt wereldje. Zelfs het feit dat het gros van Tennessee Walker eigenaren recreatieruiters zijn die met veel liefde afstand nemen van deze kleine, maar rijke discipline maakt geen verschil voor het stamboek. Helaas tekenen zij hiermee hun doodvonnis en dit zou weleens het einde kunnen betekenen van TWHBEA. En met dat laatste zal ook een enorme geschiedenis verloren gaan, iets wat we natuurlijk niet willen. Het vreemde is dat in 1970 de Horse Protection Act (HPA) werd aangenomen, een wet die soring moest voorkomen. Binnen 10 jaar was het al duidelijk dat dit een zware opgave bleek te zijn en toen (in 1979!) heeft het Federal Register het volgende gepubliceerd:

“…..if the horse industry makes no effort to establish a workable self-regulatory program for the elimination of sore horses or if such a program is established but does not succeed in eliminating the sore horse problem within a reasonable length of time, the Department will give serious consideration to the prohibition of all
action devices and pads.”

Maw, in 1979 werd er al geopperd dat wanneer men zich niet aan de wet zou houden, pads en action devices zoals kettingen verboden moeten worden. Inmiddels zijn we een kleine 35 jaar verder, de redelijke termijn ver gepasseerd maar het lijkt dan eindelijk te gaan gebeuren.

Ondanks alles blijven wij hopen dat het stamboek zich nog op tijd zal bezinnen. Ondertussen rechten wij onze rug en blijven ons onvermoeibaar inzetten om ons ras te beschermen, wereldwijd! Wat kun jij doen? Laat je mening horen en deel je support op Facebook. Er is geen weg meer terug, hier moet nu een einde aan komen.

NB. Om mensen niet onnodig te shockeren heb ik afbeeldingen en video's 'verstopt' onder de diverse links. Niet geschikt voor de gevoelige mens, wel de keiharde realiteit.

Marsie is dit jaar 4 geworden en in juni is ze dan eindelijk onder zadel gegaan. 'Eindelijk' omdat zij zelf altijd aandachtig stond te kijken als ik met Ravi in de piste aan het rijden was. Met gespitste oren volgde ze geconcentreerd elke beweging. Het verbaasde me dan ook helemaal niet dat ze probleemloos ingereden werd. Toegegeven, er was al wat voorbereidend werk gedaan eerder in de winter dus ze kende het zadel al en ook het sturen vanaf de grond was haar niet vreemd. Toch is het heel prettig om te merken dat een paard nieuwe dingen feilloos oppakt. Het duurde dus ook niet lang voordat Marsie ook mee mocht naar buiten het bos in. Samen met haar grote vriendin Anouck voelde Marsie zich veilig en zo stapte ze braaf mee door de bossen. Na het vertrek van onze Japanse vrienden was er helaas niemand beschikbaar om mee samen te rijden dus hebben we nog verder geoefend in de piste om daarna een welverdiende pauze in te lassen.

Nu alle trainingspaarden weer huiswaarts zijn gekeerd was het eindelijk weer tijd voor mijn eigen meiden. Ook tijd om met Marsie naar buiten te gaan! En dat betekent dus ook dat ze alleen op weg moet. Best eng, vond ze zelf, en wie kan haar dat kwalijk nemen. Maar Marsie zou Marsie niet zijn als ze niet dapper voetje voor voetje dat probeert wat haar gevraagd wordt. Ik begin met het rijden in onze doodlopende straat. Lekker rustig en weinig kans op gekke situaties, so far so good. Marsie vindt het spannend maar loopt braaf door en zet geen pas verkeerd. Vandaag was de vierde keer dat we naar buiten gingen met als extra spannings factor de militaire oefeningen op het domein aan het einde van de doodlopende weg. De hele dag was het al een 'pief, paf, poef' van jewelste, soms afgewisseld met een bommetje. Je voelde dan ook de spanning bij Marsie en terecht! Maar dan uitgerekend als ik aan het einde van de straat kom gaat er een bom af waar de ramen van in de sponning staan te trillen. Wel %$@^$! Gelukkig kan ik opgelucht ademhalen want Marsie schrikt niet eens. Toch lijkt het me verstandiger om van dit geluid weg te rijden dus maak ik rechtsomkeert.

We tippelen gezellig door de straat. Soms komen we een auto tegen die gelukkig met respect voor Marsie passeert. Marsie trotseert draken en monsters verscholen achter de bomen en huizen totdat ik voel dat de spanning oploopt. Tijd om weer terug te gaan naar een meer vertrouwde omgeving. Terwijl we rustig terug stappen lijkt Marsie opgelucht adem te halen, dankbaar dat ik haar heb gered van die laatste monsters. En ineens....... roeeeeettttssssssssss rent ze vooruit. Oeps, daar had ik niet op gerekend! Ze spurt in galop weg maar herpakt zichzelf binnen 15 meter. In mn ooghoek zie ik een fietser die ons van achteren naderde. Tja, die had ik niet gehoord of gezien, Marsie wel. Op mijn hardop uitgesproken vraag of ze niet wil weten waar ze zo van is geschrokken kalmeert ze en draait zich op mijn verzoek om. Dat was dus een fietser en die was wellicht meer geschrokken dan Marsie.

Ongelooflijk hoe een vluchtdier zich in tijd van luttele seconden kan herstellen, gesteund door vertrouwen in zijn berijder. Gerustgesteld vervolgen we de weg naar huis. Met geweerschoten op de achtergrond arriveren we thuis. Na 1x keer oefenen snapt Marsie perfect hoe ze zich moet opstellen zodat ik de poort kan open en dicht duwen. Braaf paard! We rijden nog wat rondjes door de wei waarna ze weer herenigd wordt met vriendin Anouck die haar al hinnikend stond op te wachten. Ik ben tevreden en trots op mijn meisje die relaxt aan haar hooi knabbelt.

Heel eerlijk weet ik niet wat er van ons ruiters verwacht wordt anno 2013 wanneer we ons op de openbare weg begeven. We hebben rechten en plichten. Die rechten worden ons helaas maar al te vaak ontnomen door andere verkeersgebruikers die vinden dat wanneer je je paard niet onder controle hebt, je zeker niet de weg op moet gaan. Daar zit zeker een kern van waarheid in maar hoe leer ik mijn paard dan kennis te maken met verkeer? Nu heb ik het geluk om aan een doodlopende weg te wonen maar zelfs daar kunnen gevaarlijke situaties ontstaan bij het verkeersmak maken van een jong dier. Ook in onze straat komt het voor dat er te hard gereden wordt. De weg is smal en 2 auto's kunnen nauwelijks elkaar passeren. Wanneer ik zo met jonge paarden werk en met het dodelijke koetsongeluk van een paar weken geleden nog vers in mijn geheugen roep ik weggebruikers op om goed na te denken wanneer ze een paard tegenkomen op de weg. Wij doen ons best, u ook?

Auf mein besten Deutsch

Mein voriges Blogpost ist mehrfach geteilt und über der ganzen Welt gegangen. Nicht genau wie ich es gemeint habe aber es ist passiert. Ich habe unglaublich viel Respons bekommen. Von Pferdeleute in Europa und Tennessee Walking Horse liebhaber Weltweit. ALLE sind positiv und das freut mich sehr. Und nein, ich glaube nicht das jemand versucht paddete Pferden nach Europa zu holen. Aber weshalb stimmt man gegen etwas was besser ist für unsere Pferden? Leider habe ich noch immer kein Antwort bekommen auf meine Fragen ins Bericht:

An Denise Bader:
- Du stimmst gegen der Past Act, ist das ihre persönliche Meinung, ihre Meinung als Direktor der TWHBEA-Mitglieder in Deutschland, sozusagen der „Stimme von Deutschland“ oder ihre Stimme als Enforcement Vice President of TWHBEA?

TWH liebhaber in Europa:
- Suchen sie sich immer noch die Seite aus, obwohl Sie wissen dass „Ihre“ Seite Missbrauch toleriert?

An alle Deutschen TWHBEA-Mitglieder: Sie haben Denise Bader als Ihre Direktorin für die nächsten 3 Jahre gewählt. Das ist Ihre Zukunft. Wie werden Sie damit umgehen?

An alle Deutschen nicht-TWHBEA-Mitglieder:
Sie können der TWHBEA wieder beitreten und eine Stimme haben. Noch besser, Sie können sich in 5 Jahren selbst zur Wahl stellen. Werden Sie reagieren und diese Situation ändern?

Verschiedene Menschen haben gefragt ob ich mein Post auf Deutsch übersetzen wollte. Leider reicht mein Deutsch nicht aber weil ich mehrere Angeboten bekommen haben das für mich zu machen ist hier die Übersetzung:


An alle Tennessee Walking Horse Freunde in Europe

Heute morgen las ich das blogposting von Billygoboy und ich bin wirklich besorgt über die Rolle der Deutschen TWHBEA Direktorin, Denise Bader, in dieser Angelegenheit. Über Jahre wurden ETWHA, NWH und Menschen wie Oscar Aerdts und ich dafür verantwortlich gemacht, dass die Tennessee Walking Horse Szene in Europa „geteilt“ ist. Wegen dieser Vorwürfe und mit Sicherheit auch wegen der „perfekten Umgebung“ wo Geld nie eine Rolle zu spielen schien, schlossen sich zahlreiche TWH Besitzer „den Baders“ an und begannen bei ihnen Turniere zu besuchen und sie bei anderen Events zu unterstützen. Das Europäische Regelbuch für Turniere wurde geändert und es wurden schwere Beschläge erlaubt, etwas, wogegen ich absolut war und bin. (Übrigens neben mir noch viele Menschen in Europa) Immer wieder wurde uns (was mich, die ETWHA, Oscar und die NWH betrifft) erzählt, dass wir vergessen sollten, was Russ Keyser in den USA getan hatte.
Er wurde mehrfach als Trainer gesperrt, weil er gegen tierschutzrechtliche Gesetze verstossen hatte, sich des „Sorings“ schuldig gemacht hatte, sogar, noch, als er schon nach Europa gezogen war. Aber keine Angst, was in den USA passiert ist, wird in den USA bleiben. Er hat sich total verändert. Jeder erzählte mir immer wieder wie nett Russ und Denise seien. Aber hallo! Hier geht es nicht darum sich nett mit ein paar Leuten zu unterhalten. Hier geht es darum, wie sie ihre Tiere behandeln. Ich bin eine freundlich Person, die keine Tiere misshandelt, was aber nicht bedeutet, dass ich zu Menschen nett sein muss, die Tiere misshandeln, oder es nicht unterstützen diese Dinge zu beenden, obwohl sie die Möglichkeit dazu hätten. Das ist es, worum es hier geht!

Jeder der mich und meine Familie kennt, weiß, dass wir absolut sound und in jedem Fall gegen den Missbrauch von Pferden sind. Jeder, der in den letzten 10 Jahren aktiv in der Walkerszene war,
weiß, dass meine Familie es sich zur Herzensangelegenheit gemacht wird das natürliche TWH zu promoten und dass wir eng mit der TWHBEA zusammen gearbeitet haben um Shows und Demonstrationen in Europa zu organisieren. Wir waren diejenigen, die ein Europäisches Regelbuch angeregt haben. Ich war TWHBEA Direktor und Oscar war Europäischer Showmanager für 3 Jahre. Das alles endete, als das Regelbuch zum persönlichen Vorteil einzelner geändert wurde und Pferde mit Plantationeisen und Hufbändern auf der Equitana gezeigt wurden. (Ebenfalls auf der BEA in Bern. Anmerkung des Übersetzers...)

Wir alle wissen, dass Russ und Denise Pferde auf der Celebration vorgestellt haben seit Russ nach Deutschland umgezogen ist. Wir wissen auch, Dass Denise gepaddete Pferde auf Shows vorgestellt hat und selbst wenn wir jegliches „Soring“ außer acht lassen: Pads sind grausam. Sie verletzen die Sehnen und Bänder der Pferde und verursachen auch Jahre später noch Probleme und das Reiten von 2jährigen ist , egal, wie leicht der Reiter ist, schlicht nicht richtig.

Aber immer noch stehen die Menschen hinter Denise und Russ. „Ach, wir wollen doch nur Spass haben...“ ist einer der Kommentare, die ich bekomme. Also will ich selbst keinen Spass haben?!
„Aber sie manipulieren doch Ihre Pferde hier in Europa nicht!“ Sagt wer? In 20 Jahren Erfahrung mit dieser Rasse, und vielen Reisen in die USA habe ich das Gute, das Schlechte und das ganz Üble in dieser Richtung gesehen.
Ich habe auch Mr. Keyser Stall besucht und ich bin sicher, sie wollen nicht wissen, was ich dort geshen habe. Fakt ist: Ich erkenne ein ehemals gepaddetes Pferd, wenn ich es sehe, genauso, wie ich sehe, ob ein Pferd mit schweren Beschlägen trainiert wurde, sogar wenn es barfuss läuft. Und selbst, wenn sie nicht hier in Deutschland manipulieren würden, ist es ok wenn sie es in den USA tun? Bitte! Wenn Sie jetzt immer noch denken, dass Denise Bader und ihr Ehemann Russ Keyser „die nette Leuten“ sind, sollten Sie noch mal darüber nachdenken.

Auf der letzten Celebration hat Denise Bader ein gepaddetes Pferd in einer Equitationklasse geritten. Sie hätte leicht ein flach beschlagenes Pferd reiten können, aber nein, es war ein Biglicker. Eine „Freundin“ sagte als Entschuldigung: „Sie wollte nur ein Blue Ribbon und es war kein anderes Pferd verfügbar.“ Okay, das macht es akzeptebel...

Ich sage nicht, dass jeder die gleiche Position vertreten muss, wie ich. Zum Beispiel werde ich nie ein Pferd reiten, von dem ich weiß, dass es Schmerzen hat. So werde ich nie die Erfahrung der „gleitenden Gänge“ eines gepaddeten Pferdes machen. Und ich werde immer dem Besitzer eines von mir trainierten Pferdes sagen, wenn etwas nicht in Ordnung ist. Falls ich dann nicht die Erlaubnis habe ein Pferd behandeln zu lassen, endet das Training genau hier. Das ist meine Position und das ist meine Meinung.

Und bitte, hören sie auf solch dumme Kommentare zu glauben, dass es eine Gruppe in Europa gibt, die glauben Hufbeschlag sei grundsätzlich Tierquälerei. Ein Hufeisen ist dazu gedacht, den Huf zu schützen und obwohl ich meine Pferde nicht beschlage, bedeutet das nicht, dass ich grundsätzlich gegen einen Hufbeschlag bin, solange er das bewirkt, wofür er gedacht ist. Hufschutz. Niemand in der Europäischen Walkerszene hat jemals so etwas behauptet. Die Frage ist: Suchen sie sich immer noch die Seite aus, obwohl Sie wissen dass „Ihre“ Seite Missbrauch toleriert?

Zurück zum Blogpost von Billygoboy.
Denise Bader hat im May diesen Jahres für das Gesetz gegen Pads und Ketten gestimmt. Heute ist sie dagegen. Was bedeutet, sie ist für Pads, und Ketten an TWH´s Ich habe Denise vor ungefähr 2 Wochen angeschrieben um ihre Erklärung dafür zu hören, ob das ihre persönliche Meinung ist, ihre Meinung als Direktor der TWHBEA-Mitglieder in Deutschland, sozusagen der „Stimme von Deutschland“ oder ihre Stimme als Enforcement Vice President of TWHBEA. Bis jetzt habe ich keine Antwort von ihr. Und ja, ich habe auch mein Spampostfach kontrolliert.

Meine Frage an alle, die Denise Bader und ihren Ehemann in den letzten 8 Jahren unterstützt haben:
Glauben Sie immer noch, dass sie „Pro sound horse“ sind? Stecken Sie den Kopf nicht länger in den Sand, sondern sehen Sie sich selbst genau in die Augen. Ja, wir wollen Spass mit unseren Pferden haben und ja! Wir wollen das zusammen in einer Gruppe von Walking Horse Freunden, die sich einig sind in Europa. Abein NEIN, nicht, wenn es unseren Pferden dabei in irgendeiner Form nicht gut geht und schön gar nicht mit Menschen, die sich nicht ganz klar gegen den Missbrauch der Pferde aussprechen.

An alle Deutschen TWHBEA-Mitglieder: Sie haben Denise Bader als Ihre Direktorin für die nächsten 3 Jahre gewählt. Das ist Ihre Zukunft. Wie werden Sie damit umgehen?

An alle Deutschen nicht-TWHBEA-Mitglieder:
Sie können der TWHBEA wieder beitreten und eine Stimme haben. Noch besser, Sie können sich in 5 Jahren selbst zur Wahl stellen. Werden Sie reagieren und diese Situation ändern?

Jeder, der mir seine Meinung hierzu mitteilen möchte, kann das unter info@pleasuregaits.com tun.

To all Tennessee Walking Horse lovers in Europe

This morning I read the blog post from Billy Go Boy (click left). I am getting really concerned about the position of German TWHBEA Director Denise Bader in this matter. For years ETWHA, NWH and individuals like Oscar Aerdts and me have been blamed for the 'split' in Tennessee Walking Horse Europe. Because of these accusations and without a doubt also thanks to the wealthy environment where money was never an issue, many people took stand and joined 'The Baders' in their shows and other events. The European Rulebook was updated and allowed heavy shoeing, something I (and more individuals) am personally totally against. So often we have been told we (as in me/Oscar/ETWHA/NWH) should forget what Russ Keyser did in the USA. He has been on the suspension list for soring even though he already moved to Europe. But no worries, what happened in the USA, will stay in the USA. He was a changed person now. Everybody kept telling me what a nice person he was, just like Denise is. But hey, this is not about people that are nice to talk with. This is about how they treat animals. I am a nice person and do not abuse animals, but that doesn't mean I have to be nice to people who abuse horses or prevent to end abuse while they have the opportunity to do so. THAT is what this is all about!

Everybody who knows me and my family are fully aware we are pro sound horses and against any kind of abuse. Everybody who has been actively involved in the TWH scene for at least 10 years also knows that my family has dedicated itself to promote the sound TWH and have been working together closely with TWHBEA to set up shows and demonstrations in Europe. After all we were the ones setting up the European Rulebook, I was Director and Oscar has been European TWHBEA show manager for 3 years. It all ended when rules were bend for personal advantage and plantation shoed horses with hoofbands were shown at the Equitana.

We all know Denise and Russ have been showing at the Celebration ever since Russ came to Europe. Russ has been training horses on stacks and we also know Denise has been showing padded horses. Even if we overlook the chemicals and soring, stacks are cruel and manipulating the horse, harming tendons and more. Heck, even riding 2 year olds, no matter how light weight you are, is simply wrong.

But still people stand behind Denise Bader and Russ Keyser. "Ow, we just want to have fun with our horses." Is one of the comments I get. So I don't?! "But they don't manipulate their horses in Germany." Says who? With almost 20 years of experience within this breed and multiple trips to the US I have seen the good, the bad and the ugly. Yes, I also visited Mr. Keyser his barn back then and don't let me start telling you about that. Point is, I recognize a former padded horse when I see one, as well as I can tell when a horse has been trained with heavy shoes even though he is barefooted now. And even if they don't manipulate here, is it ok they do it in the US? Give me a break! So please, if you still think Denise Bader and her husband Russ Keyser are 'the nice people', think again!

This past Celebration Denise Bader rode a padded horse in the Equitation class. She could easily ride a flat shot horse but no, it was a Big Licker. The excuse of 'a friend'; "She just wanted to get a blue ribbon and there was no other horse available." Ok, sure, that makes it acceptable.

I am not saying everybody needs to take exactly the same position as I do. For example; I won't ride a horse if I know he/she is in pain. So I will never even experience 'the glide ride' of a padded horse and I will always inform the owner of a training horse if I feel something is wrong. If I am not allowed to treat the horse, training ends right there. Now this is my position, this is where I stand. And please, stop believing the stupid comments of people saying "There is a group of people who believe shoeing a horse is abuse." A shoe is meant for hoof protection and even though I don't shoe my horses, it doesn't mean I am against a regular shoe as long as it is used for its original purpose. No group or individual within the European TWH scene has ever said anything like that. Point is: do you still choose sides knowing 'your' side approves abuse?

Going back to the blogpost of Billy Go Boy.
Denise Bader voted pro the Past Act in May of this year. But today she is against. In normal words this means she is pro pads, stacks and chains on horses. I have emailed Denise about 2 weeks ago and asked her if she could please explain her position and if it is a personal opinion, the opinion as TWHBEA Director for Germany (meaning ‘the voice’ of the German TWHBEA members) or her opinion as Enforcement Vice President of TWHBEA. To this date, I have not received any reply and yes, I did also check my spam...

So to everybody who has been supporting Denise Bader and her husband for the past8 years: do you still think they are pro sound horses? Stop being an ostrich and look yourself straight in the eyes. Yes, we definitely want to have fun with our horses and yes, we want to do that with a united group of fellow Tennessee Walking Horse lovers in Europe. But NO, not if our horses are harmed in any way and also not if people are clearly not against horse abuse.

For all German TWHBEA members;
You have chosen Denise Bader as your Director for the next 3 years. This is your future. What will you do about it?
For the German non-TWHBEA members;
You can join TWHBEA again and have a voice. Even better; you can run for Director in 5 years from now. Will you act and change this situation?

Anybody who wants to share opinions is free to email me at info@pleasuregaits.com

De laatste zomerse plaatjes van 2013

Good luck in Germany!

Koji and Asako from Japan have been traveling through Europe for a year to see if they wanted to immigrate to our continent. We met already in 2012 when they stayed at our location for several weeks, enjoying farm life, the horses, getting used to Dutch/Belgium traditions, food etc. We had a lot of fun together. Koji and Asako cooked traditional Japanese food for us while Oscar prepared Dutch meals for them with a Belgium beer on the side. Both are good riders and I tried to teach them as much about gaited horses and Centered Riding as possible. Koji came from a jumping stable so there were some adjustments necessary but it worked out well.

Earlier this year we could use some helping hands around the farm and luckily Koji and Asako were willing and able to spend some more weeks in Belgium. Koji worked with Anouck, Marsie, Beetle and also helped out with the horses in training while Asako was mainly grooming and helping me babysitting Lucas. It was very nice to have such good and reliable people at the farm. I don't know what I should have done without them in this difficult time due to health issues. Thanks to them I had more time to recover and am now feeling great again. We enjoyed the Sushi, the Japanese soup, eating with chopsticks etc. Smarty is still missing Asako who pampered him and carried him around as a baby all day long.

Meanwhile Koji and his wife found a job at Paul Schockemöhle in Germany where they moved to last month. They are doing what they do best and enjoy every moment. It didn't come as a surprise that they adopted a black cat, called German Smarty but we all know no one beats the one and only traditional Mr. Smarty himself.

We wish Koji and Asako a great life in Germany and hope to see each other again soon.