Sociaal gehouden in een groep, het hele jaar door buiten met
natuurlijke beschutting en de mogelijkheid om te schuilen in een inloopstal.
Altijd voldoende voedsel en variatie aan gras, hooi, kruiden (zoals venkel in
de wei) maar ook berkentakken om aan te knabbelen. natuurlijk voldoende beweging dmv een paddock
paradise. Er is gras, zand, aarde en gravel zodat de hoeven natuurlijk kunnen
afslijten. Hier en daar staat een appelboom om van te smullen en groeien er
rozenbottels en andere gezonde snacks om van te snoepen. Ja, Ravi heeft echt de
jackpot gewonnen!
Ook na 6 jaar blijf ik hem enorm missen. Dat rode veulentje
wat bij mij is geboren is inmiddels alweer 20 jaar. Het doet eigenlijk wreed
pijn om hem weer te zien maar tegelijkertijd is het ook zo mooi. Elk jaar vraag
ik me onzeker af of hij mij nog herkend. Zal die band er nog zijn? Maar ook
deze keer stond Ravi al op mij te wachten. Alleen. Kuddedier of niet, Ravi
stond in zn uppie te staren naar die grote, dichte schuifdeur. Ik had hem door
het sleutelgat al zien staan. Bij het openen van de deur keek ik in die
vertrouwde, prachtige bruine ogen. Eindelijk!
Ook al ben ik zo vreselijk instabiel, bij Ravi is er geen
moment van twijfel of onzekerheid. Bij hem ben ik thuis, alles is vertrouwd.
Terwijl ik bij hem sta en we elkaar aftasten hoe het nu gaat, zie ik Steffie in
een ooghoek de andere paarden op afstand houden. Dit is ons moment; van Ravi en
mij. Truth is dat ik extreem wiebelig ben. De evenwichtsstoornissen zijn niet
langer alleen voor mij voelbaar maar nu ook duidelijk zichtbaar voor mijn
omgeving. Ook mijn kracht is flink afgenomen. Toch hou ik me aardig staande met
Sander aan mijn zijde en natuurlijk ook de trouwe Bubbles.
Het bezoek dit jaar aan Ravi was voor mij dubbel bijzonder
omdat het voor hun de eerste kennismaking zou zijn; mijn nieuwe levensgenoten
laten kennismaken met mijn oude. Ik prijs mezelf gelukkig met de mensen (en
dieren) om mij heen die van mij houden zoals ik ben. Toch blijft een deel van
mij het nodig vinden om te bewijzen dat ik anders ben geweest voordat het CANVAS
Syndroom toesloeg; Sterker, actiever, sportiever, vlot en beweeglijk. Hoe dan
ook, dit bezoek was voor mij extra mooi en bijzonder.
Het was heerlijk om weer even tussen de paarden te zijn. Steffie nam alle tijd en introduceerde Sander, die enkel ervaring heeft met stalen rossen, aan haar paardenparadijsje. Ze overtuigde hem zelfs om op Ravi zn rug te kruipen! Ondertussen genoot ik van het moment waar mijn oude leventje zich ogenschijnlijk moeiteloos mengde met mijn nieuwe leven en andersom. Bubbles vermaakte zich prima in de wei tussen de paarden en met Steffie haar honden. Wat een zaligheid.
Toevallig had ik die ochtend nog gelezen dat het TWH Europees Kampioenschap dit
weekend plaats vond. Ondertussen kijk ik vol trots naar mijn 20 jaar oude,
ongetrainde rode vlam met mijn grote liefde aboard, die loopt zoals een
Tennessee Walking Horse hoort te lopen. Gewoon, uit de wei geplukt, zadel erop
en goan! Bitloos, ijzerloos en in 4-takt. En dat terwijl Sander voor het eerst
op een paard en Tennessee Walker rijdt. Mijn kampioenen, daar heb je geen jury
voor nodig (al was ik dat in een ver verleden zelf 😉).
Er valt simpelweg niets te bewijzen. Comme il faut.
Na het rijden wordt Ravi nog verwend met een poetsbeurt, een
pedicure en wat lekkers en dan is het weer tijd om de lange reis naar huis te
aanvaarden. Ik heb genoten, ondanks de emotie die meerdere keren om de hoek
kwam kijken. Dankjewel Steffie, voor je goede zorgen voor Ravi en het prachtige
werk dat je verricht. Dankjewel Sander, voor de enorme afstand te rijden in 1
dag tijd en dankjewel Bubbles, om zonder klagen 1000 km in de auto te liggen
terwijl ik weet dat dat niet je meest favoriete hobby is.
