Back to basics ~ clinic with Diane Sept, Sr. Connected Riding Instructor

Pleasure's Midnight Echo aka Tubs

Nouckepouk & ik

Op 28 + 29 maart as vindt de jaarlijkse Sound Horse Conferentie plaats. In het programmaboekje werden meerdere foto's geplaatst van Pleasure Gaits. Wij zijn trots een bijdrage te hebben mogen leveren.

Foto credits:
© Oscar Aerdts en Jolanda Scheepen

The Ranchboy

Als het aan Lucas ligt dan is hij dag en nacht buiten. Weer of geen weer, dat boeit hem niets. Hij vindt het heerlijk tussen de dieren, is zorgzaam en alles moet vooral opgeruimd zijn. Weg met die paardenkaka!

Vandaag ook weer hard werken en dan nog even paardje rijden. Dino is meer dan gewillig en de rest hangt er nieuwsgierig om heen. Lucas heeft zijn western hoed op tegen de zon, geen helm op dit keer maar papa houdt hem stevig vast! Bang is hij in geen geval en ik vraag me af of hij überhaupt iets gaat aannemen als ik hem straks serieus ga leren rijden.

Gangenpaarden, ideale recreatiepaarden?

Dat is de titel van het artikel dat in de maart uitgave van het maandblad CAP magazine is verschenen. De foto's waren in de zomer van 2013 al genomen door Jolanda Scheepen. Wij zijn tevreden met het resultaat en natuurlijk is het enige juiste antwoord op de vraag of gangenpaarden ideale recreatiepaarden zijn: JA!

Veel leesplezier.

Intercontinentaal paardentransport

Begin januari begon al goed voor het Tennessee Walker bestand in België. Oscar en ik vertrokken naar Amerika om daar een merrie op te halen voor een klant van ons. De merrie was vorig jaar aangeschaft als 4-jarige, vervolgens ingereden en gedekt door een Heritage gecertificeerde dekhengst van 1.72m. Nadat ze ruim 2 maanden drachtig was is het transport in gang gezet wat begon met een reis naar de quarantaine stal in Texas. Aangezien de merrie in Oregon stond was dat al een hele onderneming. Het was aan mij om deze reis te organiseren.

Gelukkig verliep de lange reis per truck probleemloos en kon zij direct van haar trainingsstal naar Texas worden gebracht. Eenmaal in Texas kon ze 30 dagen bijkomen voordat ze verder zou reizen naar Europa. In die tussenliggende periode worden de nodige testen gedaan en documenten opgemaakt voor de export naar een ander continent. Tempest had de beschikking over een paddock en er werd ook regelmatig geoefend met laden met een kopie van een container zoals die gebruikt worden op het vliegveld.

Oscar en ik reisden naar Amerika enkele dagen voor Tempest haar grote reis zou aanvaarden naar Europa voor een kort bezoek aan onze Texaanse vrienden. We verwachtten toch nog lekker weer te hebben maar troffen het door uitgerekend tijdens het enorme koudefront te arriveren. Op de dag van aankomst was het 19 graden maar daar was de volgende dag niets meer van te merken en het heeft er zelfs 10 graden gevroren. Ongekend voor Texas! Dus daar stonden we te rillen in onze winterjas kranen van watertroggen op de ranch los te koppelen in de hoop dat niets kapot zou vriezen. Toen de kou voorbij was begon het te regenen... Maar desondanks hebben we genoten van grote malse steaks, gezellig tafelen en wat hoognodige shopping.

De terugreis was voor ons wat minder relaxed dan de heenreis. Dit keer moesten we onze luxere vliegtuigstoel inruilen voor een staplaats in de containers tijdens het opstijgen en landen. Tijdens de vlucht konden we wel gebruik maken van een normale zitplaats gelukkig. Er waren 19 paarden die zouden meevliegen. 3 per container, behalve in de container waar een minipaardje en mini-ezel samen de plek van een volwassen paard in namen. Het laden verliep probleemloos. Alle paarden hadden al minimaal 6 uur kunnen rusten in de Livestock Export Facility op het vliegveld in Houston. Eenmaal allemaal geladen werden de containers aan elkaar gekoppeld en naar het cargo station gebracht.

Ondertussen hadden wij de tijd om op het gemak in te checken. Wel stonden we als eerste in het vliegtuig zodat we het laden van de containers in het vracht gedeelte nog konden meemaken. Zodra we klaar waren voor vertrek nam elke groom een container op zich om de paarden in de gaten te houden. De KLM groom is hier de eindverantwoordelijke. Het opstijgen verliep soepel. De paarden ervaren het absoluut als iets vreemds en hinniken soms wat onzeker. Vaak reageren hun soortgenoten met een hinnik terug en daarmee is het meestal klaar. Wanneer je eenmaal weer recht vliegt, wordt iedereen weer rustig. De paarden hebben een goed gevuld hooinet en krijgen water aangeboden. De reis verliep voor vrijwel iedereen voorspoedig, enkel een Arabische hengst die in het cargo station al voor problemen zorgde, bleef onrustig en zijn professionele groom week tijdens de vlucht niet van zijn zijde. Net als bij het opstijgen waren de paarden ook bij de landing onrustig. Het is natuurlijk ook een rare ervaring om die neerwaartse druk te voelen en de druk op je oren. Het helpt enorm wanneer je de paarden gerust kunt stellen met je stem, een aai en een hapje hooi.

Na het landen konden we weer opgelucht ademhalen. Iedereen is weer veilig aangekomen. Een deel van de paarden zou de volgende dag doorvliegen naar Dubai, de rest zou in Europa blijven. In het Animal Hotel op Schiphol treffen we de eigenaar van Tempest. Het duurt nog even voordat ik haar mag uitladen en zij door de veearts wordt goedgekeurd om verder door te reizen. Eenmaal in de vrachtwagen van de eigenaar zit onze taak erop.

Mission completed!