Lilly is back on track!

De meeste mensen kennen het trieste verhaal van Lilly die nu 2 jaar geleden rondom hoefbevangen stond. De laatste 2 jaar was zwaar met veel ups en downs voor mijn grote kleine vriendin. Na een paar acute aanvallen volgden een aantal hoefzweren als gevolg van een natuurlijke afvoer van afvalstoffen. Hoe dan ook nog altijd zeer pijnlijk! De beste mogelijkheid tot herstel en voorkoming van terugval was Lilly te laten dekken en daar kozen we dus ook voor. Ook dit ging niet zonder slag of stoot en meer dan eens vroeg ik me af of dit echt wel de juiste weg was. Halverwege de dracht leken de hoefzweren onder controle maar Lilly zag er fragiel en teruggevallen uit. Hoe laat je een drachtige merrie op gewicht komen zonder dat ze weer bevangen raakt? Een hele uitdaging en het leek maar niet te lukken, ongeacht wat we ook bijvoerden; onbeperkt hooi, dubbele dosis vitamine en mineralen en veel luzerne. Ik maakte me zorgen al waren er mensen die dat overdreven vonden. Na een paar nachten waken was het dan zover en beviel Lilly van een prachtig voshengstje. Ergens in mijn achterhoofd rinkelde een belletje maar ik wapperde het weg met mijn overbezorgdheid. In de dagen die volgden werden de belletjes eerder kerkklokken en werd mijn grootste angst waarheid; we moesten met moeder en veulen naar de kliniek om 3 dagen later enkel met de moeder terug te komen. De kleine man, hoe dapper ook, had geen schijn van kans en we moesten hem laten gaan. Wreed genoeg was dit voor Lilly het beste. Ze was graat mager en er was duidelijk iets niet in orde. Bloedonderzoek gaf bloedarmoede aan en ik ging aan de slag met kruiden zoals Mariadistel, gemmotherapie en krachtige vitamine B supplementen voor mensen. In deze periode kreeg ze nog 1 keer een hoefzweer die dankzij lymfedrainage snel onder controle was.

In het najaar van 2014 heb ik Lilly een aantal keer gereden maar het voelde nog te vroeg. Afgelopen winter ben ik blijven bijvoeren met Esparsette om Lilly op een veilige manier terug op gewicht te krijgen. Inmiddels ziet ze er een stuk beter uit maar de bespiering is volledig weg. Tijd om ook daar aan te gaan werken. Stukje bij beetje begon ik met wat grondwerk, korte stukjes onder zadel etc. Er is nog een hele weg af te leggen maar ik ben heel blij dat er nog steeds een positieve lijn is en Lilly in ieder geval qua karakter 100% de oude is; klein van stuk maar absoluut de alpha merrie.
Het rijden gaat steeds beter, in stap draagt Lilly zichzelf heel goed en zelfs in een langzame flat walk lukt hetzelfde voor kleine afstandjes. Daarna wordt het te moeilijk en ontwijkt ze het werk door weg te draven. Er moet dus nog gewerkt worden aan bespiering en dat doen we op verschillende manier om ook het werk voor Lilly leuk te houden. Af en toe laat ze een klein stukje tölt zien, dat is nog altijd makkelijker dan een flat walk. En toegegeven, het zit zeker niet slecht maar de voorkeur blijft uitgaan naar de comfortabelere flat walk. Hiervoor is een beter geconditioneerd lichaam voor nodig maar hoe dan ook, we zijn goed op dreef!

Bon Voyage Abby!

Ondanks de intentie om Abby aan te houden als fok- en rijpaard heeft het niet zo mogen zijn. De emoties hieromtrend zijn heel dubbel maar ik kan niet anders dan de dingen te accepteren zoals ze zijn. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren....
15 april 2011, ik was zelf 4 maanden zwanger en Beetle was begonnen met kegelen. Zoals altijd had ik mijn bed op stal opgemaakt om te waken. Die nacht kwam Abby ter wereld, dochter van mijn favoriete Amerikaanse Heritage Walker hengst NFF Wilson's Society King. Uitgeput kroop ik in de vroege ochtend mijn eigen bed in om een paar uur later weer in de startblokken te staan voor een clinic op locatie met Paso Peruano's. Pas die avond kon ik bij daglicht met Abby kennis maken. Abby groeide op als evenbeeld van haar vader en kreeg zelfs een deel van zijn officiele naam mee: Pleasure's Society Queen. De eerste maanden bracht ze door met 2 leeftijdgenootjes en toen die eenmaal waren uitgevlogen trok Walkerponykruising Dino bij ons in. De 2 werden beste maatjes, ondanks het enorme verschil in formaat.

Onze aanpak met jonge paarden is dat wij ze zoveel mogelijk met rust laten. Halsteren, meelopen aan een touwtje zijn dingen die 'als vanzelf' een keer gebeuren wanneer een veulen daar klaar voor is. Bij de één gaat dat snel maar meer dan eens duurt het maanden voordat ze voor het eerst een halster omkrijgen. Abby was zeer zelfzeker en accepteerde nieuwe dingen vaak zonder enige weerstand, zo ook een halstertje de eerste dagen. De eerste 3,5 jaar heeft Abby doorgebracht in de opfokgroep waar altijd toezicht was van één of meerdere volwassen paarden. Pas afgelopen zomer haalden we haar naar huis voor de beginselen in het grondwerk en kennismaking met een zadel. Abby liet wederom zien dat ze niet snel uit het veld geslagen werd door nieuwe situaties maar verbaasde ons ook met haar intelligentie; een paard die snel leert, heeft ook razendsnel door hoe ze aan bepaalde situaties kan ontsnappen. In dit geval een te late reactie tijdens het longeren waardoor Abby uitbrak en deze ervaring direct gebruikte wanneer we haar terug in de paddock wilde zetten. Van de één op andere dag liet Abby zich niet langer aan een halster meevoeren. In plaats daarvan steigerde ze, draaide zich om en trok zich los, mij (of iemand anders) met brandblaren op de handen achterlatend. Gelukkig konden we deze dame, die ons echt wel goed gezind was, snel van dit kunstje ontdoen en een paar dagen later liep ze weer als vanouds met ons mee aan een halster. De kennismaking met een zadel verliep probleemloos en ook heeft ze eenmalig iemand op haar rug gehad.

Het laatste half jaar heeft ze nog heerlijk mogen ravotten in de opfokweide samen met haar halfbroertje Tubs en haar maatjes Dino en Roux. Vandaag was de dag dat ze onze stoeterij ging verlaten. De dag ervoor had ik haar uit de wei gehaald om haar thuis eens goed te kunnen poetsen en alles klaar te maken voor haar export naar Frankrijk. Ik vond het een bijzonder prettige ervaring om te zien dat Abby de laatste maanden nog een stuk geevolueerd is en dat heeft haar echt goed gedaan. Probleemloos stond ze ruim een uur stil voor een uitgebreide poetsbeurt en het aanmeten van haar zadel. Ookal hadden we haar net weggehaald bij haar vriendjes, ze was rustig en ontspannen.

Vandaag was The Day. Het leek wel of het weer mijn emoties onder woorden probeerde te brengen. Na een prachtige zonsopgang en stralend weer belandden we in regen, hagel, sneeuw en ik hoorde zelfs nog wat gedonder van onweer om vervolgens weer op te klaren en open te trekken. Na de exportkeuring eerder deze ochtend was het vanmiddag dan zover om kennis te maken met een vrachtwagen; haar transport naar zuid Frankrijk. Aangezien Abby geboren en getogen is op onze stoeterij en er nooit noodzakelijke verplaatsingen met een trailer zijn geweest, zou dit haar eerste keer worden. Het is altijd de discussie; moet je trailerladen nu wel of niet oefenen. Ik ben van mening dat wanneer een paard geen of enkel positieve ervaringen heeft, het laden geen enkel probleem zal zijn zolang je maar de tijd neemt en goed anticipeert op de reacties van je paard. En ook vandaag werd ik niet teleurgesteld. Abby loopt netjes met mij mee naar de straat en wordt zich langzaam bewust van het grote gevaarte voor haar. Enigszins verbaasd maar nieuwsgierig loopt ze met me tot de laatklep waarna ik even wacht tot ze zich wat ontspant. Op het moment dat haar aandacht verslapt van de vrachtwagen naar de omgeving vraag ik haar weer met mij mee te gaan de laatklep op. Schoortvoetend zet ze haar eerste voetje op de rubberen bodem en ik prijs haar voor haar moed. Nog geen halve minuut later zet ze ook haar andere voorvoet op de klep en voor ik het weet staan we al in de laadruimte. Eenmaal goed vast gezet laten we de wagen nog een 10 minuten open staan en krijgt Abby een hooinet aangeboden waar ze wat onwennig aan knabbelt. Al met al zijn haar tijdelijke buren een stuk ongeduldiger.

Met een trots gevoel in mn hart zwaai ik de vrachtwagen na tot die uit het zicht is. Daar gaat onze baby, de knapperd die als vanzelf een vrachtwagen met mij inloopt. Zelfverzekerd, nieuwsgierig en soms net iets te slim. Desalnietemin absoluut een paard om trots op te zijn. Dag lieve Abby. Morgenochtend, 1200 kilometer verderop zul je kennismaken met Mikey, een prachtige Heritage Walking Horse maar ook met 2 mooie merries. Eigenares Dora heb je al een paar keer ontmoet. Je zult het daar zeker naar je zin krijgen en jij begrijpt de Franse taal vast eerder dan ik ;)

In vogelvlucht van 'aankomst' tot vertrek een kleine 4 jaar later:

Een nieuw begin voor Noukepouck

Een kleine 1,5 jaar geleden moest ik om gezondheidsredenen terug in hoeveelheid paarden. Het was een zware opgave om een keuze te maken uit de 8 paarden die nog bij ons waren. We hadden immers al eerder ons bestand verkleind van 13 naar 8… Onder de te koop staande paarden bevond zich ook Anouck. Vreemd genoeg een paard wat enorm dicht bij me stond maar toch besloot ik haar te verkopen. Waarom dan toch? Zeker niet om de hechte band die wij samen hebben. Eigenlijk meer omdat er andere paarden waren die ik niet kon verkopen zoals Ravi, Lilly en Dino (Lucas zijn pony). Beetle wilde ik aanhouden om evt in de toekomst nog een veulen te fokken. En eerlijk is eerlijk, van de paarden die zeker zouden blijven waren er 2 die het Anouck zeker niet makkelijker maakten in de groep. Dan daarbij was het voor Anouck beter om meer persoonlijke aandacht te krijgen en regelmatiger met haar te werken dan wat ik haar momenteel kon bieden. Dus ook voor Anouck was dit een goede beslissing al geloof ik niet dat zij het er zelf mee eens was. Telkens wanneer er iets gebeurde waardoor mijn bezorgdheid om haar welzijn groeide twijfelde ik over de verkoop. Direct daarna knapte ze op en wanneer ik weer vond dat ik een nieuwe plek voor haar moest gaan zoeken dan begonnen de kuren weer.

Het vinden van de juiste persoon die Anouck zou zien zoals ik haar zie, dat was de grootste uitdaging. Haar zou begrijpen, hoe ze denkt, hoe ze handelt. Haar onzekerheid maar ook haar kracht zou zien en haar enorm koele karakter mits in de juiste handen. Zucht………… Het was mijn verantwoordelijkheid om die persoon te vinden, hoe lang het ook zou duren. Niemand begreep waarom Anouck zo lang te koop stond. Zo’n prachtige verschijning, die kleur, boterzachte gangen etc. De foto’s en filmpjes lieten Anouck als het ideale paard zien. En dat was ze ook! Alleen moest dat wel met de juiste persoon zijn. Dus mijn screening was hard; alle onzekere mensen vielen bij voorbaat af. Degene die door de eerste selectie kwam en persoonlijk met Anouck kennis maakte viel al gauw door de mand. Dwz, Anouck gaf direct aan of het klikte of niet. Al snel troffen we een juiste persoon die helaas geen ruimte had om Anouck in haar groep op te nemen, bummer! Keer op keer paste ik de omschrijving aan om de wat onzekere ruiter te ontmoedigen te reageren op de advertentie.
Was Anouck dan zo moeilijk? Nou, nee, eigenlijk niet. Anouck is echter een zeer gevoelig paardje die stemmingen haarfijn aanvoelt. Bespaar jezelf de moeite om een emotie weg te duwen, Anouck weet wel beter. En dan kun je beter maar niet op haar rug stappen. Zo moesten wij haar afgelopen jaar desensibiliseren omdat ze als de dood was van de aanraking van stijgbeugels op haar lichaam door iets wat voor ons een futaliteit was. Dit soort issues kosten tijd maar zijn zeker niet onoplosbaar. Toch maakte Anouck met meerdere mensen een connectie: Els, degene die haar onder zadel heeft gebracht, Koji, de Japanner die in totaal 12 weken met haar heeft gewerkt nadat ik ziek was en ook Liza heeft afgelopen zomer 6 heerlijke weken met haar beleeft door voornamelijk buiten door de bossen te rijden. Helaas waren geen van deze mensen in staat om Anouck mee naar huis te nemen dus de zoektocht ging door.

Een paar weken geleden kreeg ik een email van iemand die Anouck haar advertentie had gezien. Na het lezen van de mail stond het voor mij als een paal boven water: dit is ZE! Er volgden lange emails en telefoongesprekken. Het enige wat ik hoefde te doen was vooral heel open en eerlijk alles vertellen wat er te vertellen viel. En ik kan me heel goed voorstellen dat er mensen zijn die terugdeinzen voor een aantal verhalen over deze pracht dame. Net zoals mijn laatste column over haar in Ros verre van een verkooppraatje was. Maar ik was ervan overtuigd dat de juiste persoon dat niet zou doen. Die zou haar begrijpen, haar daar juist om waarderen, die zou diezelfde band kunnen opbouwen zoals ik die al jaren had.

Het eerste bezoek vond plaats tijdens de enorme storm van een paar weken terug. Elk nadeel heeft een voordeel; als dat een positieve ervaring is dan kan het zonder storm alleen nog maar beter worden. Hoewel Anouck moeite had zich van me los te maken heeft ze toch braaf grondwerk gedaan met deze ‘vreemde’. Mijn intuïtie was goed geweest, dit was echt DE persoon. De twee vriendinnen die ze had meegenomen konden ook niets anders dan goedkeurend knikken. Dit was het type paard wat hun vriendin zocht. Ondanks het noodweer heeft ze zelfs Anouck gereden en daar was het bewijs dat Anouck een koele kikker is: 3 maanden niet gereden en in een storm met een vreemde op haar rug zonder enig probleem. Ik weet dat er een aantal mensen zijn die Anouck kennen en hier hun wenkbrauwen vol ongeloof bij ophalen. Maar dit is Anouck! Zeer selectief in haar keuze. Een week later zagen we elkaar weer en nu was het aan mij om een stap terug te doen. Ik stuurde de twee het bos in na een korte uitleg welke route ze moest rijden. Haar dochter ging op de fiets mee.

Ergens wist ik dat alles goed was maar wat was ik me er zeer van bewust dat wanneer dit fout ging, ik weer van voor af aan alles kon opbouwen met Anouck. Wat maakte ik een zucht van opluchting toen ik ze terug thuis zag komen met de berijder glimlachend van oor tot oor. Tegelijkertijd voelde ik een pijnscheut door mijn hart. Anouck heeft een nieuwe verzorger en maatje gevonden.

Stoere Tubs

Tubs is inmiddels 8 maanden oud en al een hele knul. Hij meet bijna net zo veel als Dino en de 2 jongens zijn ook elkaars beste maatjes. Gisteren werd Tubs voor het eerst bekapt. We begonnen met zus Abby en Tubs kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Wat was die man toch allemaal aan het doen? En wie was die man eigenlijk? Dus ging Tubs op nader onderzoek uit. Eerst werd bekapper Koen Theys nauwkeurig afgesnuffeld om vervolgens een stapje verder te gaan met hier en daar een knabbel. Wie heeft er bedacht dat een schort van achteren met een riem wordt vastgemaakt? Die werd in no time vakkundig los gemaakt door de onderzoeker. Na Abby was mama Beetle aan de beurt en begon Tubs zijn onderzoek van voren af aan nadat schort, trui en muts weer waren vastgesnoerd.

Eindelijk was Tubs dan zelf aan de beurt. Op mijn verzoek werd er begonnen met de achterbenen en dat bleek een goede keuze. Tubs liet zich als een ervaren paard keurig bekappen terwijl ik zijn tandvlees wat masseerde om hem af te leiden. Bij de voorhoeven was het hoofd en het achterste van bekapper Koen meer dan afleiding genoeg ;)

Et voila! 25 minuten later was Tubs rondom bekapt. Wij waren allemaal zeer tevreden en trots! Wat Tubs echter niet wist was dat het moment was aangebroken om zonder mama in de groep te blijven. Onbewust nam hij de laatste slokken melk waarmee hij aangaf het zelf ook wel stoer te vinden om zich aan zo'n vreemde behandeling te hebben laten ondergaan. Toen hij klaar was met drinken en zich bij Dino, Abby en Roux voegde heb ik Beetle uit de wei gehaald zonder er veel woorden aan vuil te maken en liep huiswaarts. Achter mij bleef het stil. Beetle liep snuivend voorwaarts, nieuwsgierig waar ik haar naar toe ging brengen. Een paar minuten later komen we thuis aan en wordt ze herenigd met de groep volwassen paarden die ze enkele maanden niet heeft gezien. Er wordt wat afgesnoven en hier en daar gegild voordat de rust weer wederkeert. Bekapper Koen Theys was nog even bij Tubs en zn maatjes gebleven om zeker te zijn dat alles goed ging. Nadat Tubs enigszins verbaasd zijn moeder had zien weglopen draaide hij zich om en begon met Dino te ravotten. Precies zoals het zou moeten zijn als de timing goed is en er verder geen enorme veranderingen zijn. Stress vrij spenen! Tubs kan nog een tijdje in de groep blijven voordat hij de verhuizing gaat maken naar de opfok in de buurt van zijn nieuwe eigenaar.

Letter to TWHBEA

Herewith I am sending in my resignation for my volunteer Director Region I function and end my TWHBEA membership.

After almost 2 decades being a member I’ve now lost all hope TWHBEA will act to their member’s requests by supporting the sound horse and to make an end to the horrible abuse in the Tennessee Walking Horses scene. During my first term as Director in 2003 I hoped to be able to change things from inside but without much luck. However, being a positive person, I remained my TWHBEA membership, understanding it might take some more time for a Tennessean organization to see and understand what people outside Tennessee and outside the continent see with much disgust. Even though this so called ‘Big Lick’ Performance horse might be a decade’s long tradition, that doesn’t automatically mean it is ok to hurt animals.

For the past years I tried to hold on to Thomas Paine his quote from 1776:

“a long habit of not thinking a thing wrong, gives it a superficial appearance of being right, and raises at first a formidable outcry in defence of custom. But tumult soon subsides. Time makes more converts than reason.”

More than once I believed things would change. If not from the inside (TWHBEA) than from the outside. By now the majority is for passing the PAST Act and still TWHBEA, the breeds registry, is not supporting the PAST Act. Is this how you listen to your members? How is it possible that 2 States out of 50 States in total can prevent a bill to pass? I hold you, TWHBEA, responsible for this, as well as Senator Mitch McConnell and Marsha Blackburn.

Still, I was hopeful to be able to change things from the inside. So I offered to run for Director of Region 1 again in 2014. At that time Region I included Europe excl. Germany + many other countries like Australia, New Zealand and more. Somehow Region 1 shrank to Europe excl. Germany only without any notice upfront nor explanation afterwards. With fear I watched this year’s Celebration and noticed the danger for sound horse people that had the strength to speak up. Tennessee no longer feels save when you have a strong voice for the sound horse. Then the change of By Laws, poorly explained to the members who have no clue about the impact of those changes. Again, you, TWHBEA, are responsible. The By Laws passed, another step backwards for the sound horse.

Meanwhile I have been chosen as Director and when thinking about planning my trip I realized Tennessee, the State with the beautiful flowing hills where I’ve felt so at home for decades, no longer feels the same. It is like entering enemy grounds, I feel ashamed being a member of an organization that doesn’t put any effort in ending the abuse in their own breed but keep supporting the people who harm those beautiful creatures. There was a time when TWHBEA was focusing on Europe as the market to export their horses to. Well, don’t bother anymore because you have ruined the market completely. Most European breeders already quit breeding or switched breeds. Game over! TWHBEA did this to itself. You were lucky you had so many devoted European breeders and natural walking horse enthusiasts who kept the business going several years longer.

To say I am disappointed in TWHBEA is an understatement. I can no longer watch this ‘freak show’ and no longer want to be part of it in any way. I will never give up on my horses but I did lose any hope for TWHBEA and I am pulling the plug.

Farewell.

Naturally,
Sandra van den Hof
www.pleasuregaits.com
Walking the way of the horse


Please consider the environment before printing this e-mail