9 aug 2008
Star's Midnite Sparkle
Ja, inderdaad, je leest het goed, ik schrijf in verleden tijd. Want de Midnite zoals ik haar ken (en velen anderen met mij) bestaat niet meer. De merrie die ik in de stal zag staan was triest, levensmoe zonder enige 'sparkle' in haar ogen. Bij het zien van deze verandering vulden mijn ogen zich met tranen van verdriet.
3 jaar geleden is Midnite 'ingeruild' op een Walker trainingstal in zuid Duitsland. Daar stond ze lange tijd te koop, 2 jaar om precies te zijn. Wat er exact gebeurd is, is enkel giswerk. Het resultaat echter is overduidelijk en een pijnlijke realiteit: deze merrie is zowel emotioneel als lichamelijk geruïneerd door toedoen van de mens.
Bij het binnenkomen staat Midnite met haar hoofd naar beneden in de uiterste hoek van de stal met haar achterwerk gericht naar de deur. Ze geeft geen teken van leven of erkenning dat wij er zijn, laat staan enige interesse. Zo heb ik haar nog niet eerder gezien. Ik praat zachtjes tegen haar in een poging om contact te maken. Geen reactie. Ook een streling over haar lichaam heeft geen effect. Ik neem een pas achteruit om haar eens goed te bekijken. Haar hals is 1 blok beton met uiterst vreemde spierbundels op plekken waar ik ze nog niet eerder heb gezien. Het is onmogelijk voor deze merrie om nog langer haar hals soepel te bewegen en correct in te buigen. Vol ongeloof van wat ik hier voor mij zie staan barst ik in tranen uit en sla ik mijn armen om de hals van de nog altijd niet verroerende merrie. Wat ik hier zie is dat wat ik ook heb gezien in de beruchte trainingstallen in Tennessee; paarden die allemaal in de verste hoek staan met gebogen hoofd en hun achterwerk naar de deur, niet reagererend op de buitenwereld. Hoe is het mogelijk dat dergelijke praktijken nu ook in Europa plaatsvinden???
Ruim een half uur sta ik met de nieuwe eigenaren in de stal te praten en in die periode veranderd er niets aan de lichaamshouding en uitdrukking van de merrie. Ze vertellen me dat Midnite nu al een jaar bij hun is en dat haar hals al beduidend minder gespannen staat dan in het begin. Ik kan me geen beeld voorstellen hoeveel erger dit überhaupt nog geweest kan zijn, noch hoe dit is veroorzaakt. Een scherp bit en een geforceerde hoofd- en halshouding door het paard vast te zetten misschien? Bah! Het rijden hebben ze voor voorlopig achterwege gelaten. Zodra de teugel wordt opgenomen schiet de merrie weg. Er blijkt weinig over te zijn van de o zo ervaren, rustige merrie die ideaal voor beginners zou zijn. Gelukkig is dit gezin meer dan begaan met het leven van Midnite en doen zij er alles aan om haar weer 'terug op aarde' te krijgen en haar vertrouwen in de mensheid terug te geven. Bovendien worden zij omringd door ervaren mensen die hun bijstaan in dit langdurige proces.
Thuis staat Midnite in een open stal en weide om zo haar trauma tijdens haar trainingsperiode te doorbreken. Er wordt niet meer met haar gereden en enkel positief beloond voor de kleinste dingen. Er is nog een lange weg te gaan maar Midnite is in goede handen. Hopelijk lukt het deze mensen door hun enorme inzet om Midnite weer plezier in het leven te geven.
En ik? Ik ben met stomheid geslagen dat dit paard zo'n verandering heeft doorstaan door zogenaamde 'training' op Amerikaanse wijze. En ik ben een illusie armer want het kleine beetje hoop wat ik nog in me had dat sommige mensen zouden kunnen veranderen is nu voorgoed verdwenen. Ik ben verbitterd en ontgoocheld dat er nog altijd mensen zijn die met oogkleppen rondlopen en weigeren de realiteit onder ogen te zien. Horsemanship is hier ver te zoeken. Vandaar ook mijn besluit om hierover te schrijven...
Foto's (© SnakeViking) uit 2004 tonen Midnite in betere tijden:
1. Midnite met een blije, heldere blik.
2. Deze halsbeweging kan Midnite niet langer maken door de onhumane training die zij noodgedwongen heeft moeten doorstaan.
27 jul 2008
Soccer time!
Ik heb er direct 1 besteld en geïntroduceerd aan Ravi & Bud. Wat stonden die 2 raar te kijken toen ze dit kleurrijke monster de wei in zagen rollen. Hun nieuwsgierigheid won het echter van de angst en na een paar minuten kwamen ze de bal van dichtbij onderzoeken wat leuke plaatjes opleverde.
Ook de veulens hebben al kennisgemaakt en springen bovenop de bal, voetballen ermee en hebben de grootste lol. Gegarandeerd plezier voor mens & dier!
23 jul 2008
18 jul 2008
(S)marty de geluksvogel
Smarty bleek een ADHD-er en onze 15 jarige prinsessenpoes Izzy en goddish Lalita kwellen was zijn favoriete sport. Dat ging soms zo ver dat ik bang was dat hij beide poezen niet enkel uit huis en tuin zou jagen, maar ook de weg op onder een auto. En zo verhuisde (S)marty naar de stal waar hij Kwibus als roommate kreeg en vele kussentjes, bedjes en speelgoed (muizen).
(S)marty & Kwibus zijn dikke vrienden. De workshopruimte is (S)marty zn favoriete plek waar hij regelmatig stiekem binnen glipt. 's avonds eten ze samen op stal, muizen vangen ho maar en zelfs een Zwaluwkoppeltje heeft besloten dat de stal veilig genoeg was om een nest te bouwen. 's nachts beleeft het duo ongetwijfeld de meest spannende avonturen maar elke ochtend als ik beneden kom is (S)marty al bij de achterdeur voor een ochtendknuffel.
Zo ook vanmorgen maar dit keer bleef hij liggen in de stoel. Hij zag er ook belabberd uit alsof hij flink was doorgezakt die nacht. Toen hij opstond zag ik dat hij mank liep, zijn hoofd zat onder de plekken en er zat opgedroogd bloed in zijn oor. Wat er precies gebeurd is weet alleen de zwarte castraat himself, dat het een harde klap was is duidelijk.
Ik geef hem arnica en haal hem binnen maar meneer wil buiten in de stoel liggen. Daar blijft hij de hele dag en ik check hem regelmatig. Vermoedelijk is zijn trommelvlies beschadigd. Ik vrees voor een (tijdelijk?) dove rechterkant, tezamen met zijn blindheid belooft dat niet veel goeds. Onder zijn oor is het gezwollen en ik smeer nog wat Zeel om de zwelling te drukken. Na een verwenhapje en nog wat Arnica komt hij 's avonds eindelijk in beweging en lijkt hij minder kreupel. Ik heb hem op stal gebracht, daar voelt hij zich tegenwoordig beter thuis dan in huis.
Is hij onhandig uit een boom gesprongen of was het wederom een auto? We mogen dan wel in een doodlopende straat wonen maar na 3 overleden, 1 vermiste en 1 zwaar gewonde kat weet ik inmiddels dat een doodlopende- niet per definitie een veilige straat hoeft te betekenen. Hoe voorkom ik dat er nog meer slachtoffers vallen? Een kat opsluiten, hetzij binnenshuis of in een kattenren is voor mij zo iets onnatuurlijks. Toch blijf ik me zorgen maken, zeker nu ik (S)marty zo aantrof vanmorgen.
Aanvankelijk was hij een geluksvogel toen hij in ons gezin werd opgenomen. Van een magere, half blinde kat vol wormen en kale plekken is hij veranderd in een grote dikke zwarte castraat met een volle, gezond glanzende vacht. Blind aan 1 oog zal hij altijd blijven. Maar na vandaag? Hopelijk zijn z'n blessures slechts van tijdelijke aard en is (S)marty in no-time weer de oude. Wat mij betreft mag hij zijn territorium aanpassen tot stal, weide, workshopruimte, tuin en huis. Is dat niet groot genoeg?
15 jul 2008
Silas, de GVR
13 jul 2008
Fotosessie
Om zoveel mogelijk verschillende gangen in beeld te brengen reed ik zowel Secret als Potter. Aangezien Potter sinds de open dag op 28 april niet meer was gereden en enkel ter dekking stond was ik net zo nieuwsgierig als de fotograaf wat dat voor beelden zou opleveren. Een ongetraind lichaam presteert nu eenmaal minder dan een lichaam in topconditie.
Maar Potter zou Potter niet zijn als hij niet zijn beste beentje voort zette. Al was hij ongetraind, hij liep als een pro alsof hij elke dag niets anders deed en ik heb hem zelfs zonder hoofdstel in flat walk gereden. Wat een kanjer is het toch.