Back to basics ~ clinic with Diane Sept, Sr. Connected Riding Instructor

Pleasure's Midnight Echo aka Tubs

Nouckepouk & ik

Op 28 + 29 maart as vindt de jaarlijkse Sound Horse Conferentie plaats. In het programmaboekje werden meerdere foto's geplaatst van Pleasure Gaits. Wij zijn trots een bijdrage te hebben mogen leveren.

Foto credits:
© Oscar Aerdts en Jolanda Scheepen

The Ranchboy

Als het aan Lucas ligt dan is hij dag en nacht buiten. Weer of geen weer, dat boeit hem niets. Hij vindt het heerlijk tussen de dieren, is zorgzaam en alles moet vooral opgeruimd zijn. Weg met die paardenkaka!

Vandaag ook weer hard werken en dan nog even paardje rijden. Dino is meer dan gewillig en de rest hangt er nieuwsgierig om heen. Lucas heeft zijn western hoed op tegen de zon, geen helm op dit keer maar papa houdt hem stevig vast! Bang is hij in geen geval en ik vraag me af of hij überhaupt iets gaat aannemen als ik hem straks serieus ga leren rijden.

Gangenpaarden, ideale recreatiepaarden?

Dat is de titel van het artikel dat in de maart uitgave van het maandblad CAP magazine is verschenen. De foto's waren in de zomer van 2013 al genomen door Jolanda Scheepen. Wij zijn tevreden met het resultaat en natuurlijk is het enige juiste antwoord op de vraag of gangenpaarden ideale recreatiepaarden zijn: JA!

Veel leesplezier.

Intercontinentaal paardentransport

Begin januari begon al goed voor het Tennessee Walker bestand in België. Oscar en ik vertrokken naar Amerika om daar een merrie op te halen voor een klant van ons. De merrie was vorig jaar aangeschaft als 4-jarige, vervolgens ingereden en gedekt door een Heritage gecertificeerde dekhengst van 1.72m. Nadat ze ruim 2 maanden drachtig was is het transport in gang gezet wat begon met een reis naar de quarantaine stal in Texas. Aangezien de merrie in Oregon stond was dat al een hele onderneming. Het was aan mij om deze reis te organiseren.

Gelukkig verliep de lange reis per truck probleemloos en kon zij direct van haar trainingsstal naar Texas worden gebracht. Eenmaal in Texas kon ze 30 dagen bijkomen voordat ze verder zou reizen naar Europa. In die tussenliggende periode worden de nodige testen gedaan en documenten opgemaakt voor de export naar een ander continent. Tempest had de beschikking over een paddock en er werd ook regelmatig geoefend met laden met een kopie van een container zoals die gebruikt worden op het vliegveld.

Oscar en ik reisden naar Amerika enkele dagen voor Tempest haar grote reis zou aanvaarden naar Europa voor een kort bezoek aan onze Texaanse vrienden. We verwachtten toch nog lekker weer te hebben maar troffen het door uitgerekend tijdens het enorme koudefront te arriveren. Op de dag van aankomst was het 19 graden maar daar was de volgende dag niets meer van te merken en het heeft er zelfs 10 graden gevroren. Ongekend voor Texas! Dus daar stonden we te rillen in onze winterjas kranen van watertroggen op de ranch los te koppelen in de hoop dat niets kapot zou vriezen. Toen de kou voorbij was begon het te regenen... Maar desondanks hebben we genoten van grote malse steaks, gezellig tafelen en wat hoognodige shopping.

De terugreis was voor ons wat minder relaxed dan de heenreis. Dit keer moesten we onze luxere vliegtuigstoel inruilen voor een staplaats in de containers tijdens het opstijgen en landen. Tijdens de vlucht konden we wel gebruik maken van een normale zitplaats gelukkig. Er waren 19 paarden die zouden meevliegen. 3 per container, behalve in de container waar een minipaardje en mini-ezel samen de plek van een volwassen paard in namen. Het laden verliep probleemloos. Alle paarden hadden al minimaal 6 uur kunnen rusten in de Livestock Export Facility op het vliegveld in Houston. Eenmaal allemaal geladen werden de containers aan elkaar gekoppeld en naar het cargo station gebracht.

Ondertussen hadden wij de tijd om op het gemak in te checken. Wel stonden we als eerste in het vliegtuig zodat we het laden van de containers in het vracht gedeelte nog konden meemaken. Zodra we klaar waren voor vertrek nam elke groom een container op zich om de paarden in de gaten te houden. De KLM groom is hier de eindverantwoordelijke. Het opstijgen verliep soepel. De paarden ervaren het absoluut als iets vreemds en hinniken soms wat onzeker. Vaak reageren hun soortgenoten met een hinnik terug en daarmee is het meestal klaar. Wanneer je eenmaal weer recht vliegt, wordt iedereen weer rustig. De paarden hebben een goed gevuld hooinet en krijgen water aangeboden. De reis verliep voor vrijwel iedereen voorspoedig, enkel een Arabische hengst die in het cargo station al voor problemen zorgde, bleef onrustig en zijn professionele groom week tijdens de vlucht niet van zijn zijde. Net als bij het opstijgen waren de paarden ook bij de landing onrustig. Het is natuurlijk ook een rare ervaring om die neerwaartse druk te voelen en de druk op je oren. Het helpt enorm wanneer je de paarden gerust kunt stellen met je stem, een aai en een hapje hooi.

Na het landen konden we weer opgelucht ademhalen. Iedereen is weer veilig aangekomen. Een deel van de paarden zou de volgende dag doorvliegen naar Dubai, de rest zou in Europa blijven. In het Animal Hotel op Schiphol treffen we de eigenaar van Tempest. Het duurt nog even voordat ik haar mag uitladen en zij door de veearts wordt goedgekeurd om verder door te reizen. Eenmaal in de vrachtwagen van de eigenaar zit onze taak erop.

Mission completed!

De kalenders zijn er weer!

Wandkalenders met foto's van Pleasure Gaits

Onrust in Walkerland

Met de grootste regelmaat vind je een bericht op een forum zoals Bokt of op Facebook waar de meest gruwelijkste video's worden getoond van Tennessee Walking Horses die op een Amerikaanse wedstrijd in een zgn Big Lick klasse gestart worden. Het staat niet ter discussie wat wij hier zelf van denken, wij vechten al jaren tegen dit soort mishandeling en manipulaties. Spijtig genoeg is Big Lick voor iemand in Tennessee, hetzelfde als stierenvechten in Spanje. Het is een cultuur, mensen zijn er mee opgegroeid en weten niet beter. Maar dat spreekt het nog niet goed natuurlijk! Deze publiciteit maakt dat de Walker zeker niet populairder wordt, integendeel. Vaak worden we vies aangekeken wanneer we zeggen dat wij fokken met Tennessee Walking Horses, het enige beeld wat mensen kennen is spijtig genoeg vaak die van Big Lick en dat beeld wis je ook niet zomaar van je netvlies.

Om voor eens en altijd duidelijkheid te bieden in ons standpunt, richtten wij in 2005 samen met een aantal collega fokkers Natural Walking Horses op. Een paar jaar eerder was ik al met Amerikaanse collega's de TWHHeritage Society gestart, ter promotie en behoudt van natuurlijk bewegende Walkers met oude, zeldzame bloedlijnen. Om nog meer nadruk te leggen op onze visie rijden wij onze paarden blootvoets, meestal bitloos en geven wij de voorkeur aan Natuurlijk Paarden Houden (NHP). Helaas (of juist niet?) geeft duidelijkheid mensen ook de gelegenheid om zelf (g)een standpunt in te nemen. We kunnen stellen dat ondanks onze beschermende instelling, wij ook 'vrienden' zijn kwijtgeraakt. Op persoonlijk vlak heb ik daar geen moeite mee, zakelijk gezien is het soms jammer maar ik zou niets willen veranderen. Hoe vreemd het ook mag klinken, ik heb helaas moeten constateren dat er ook in Europa mensen zijn die genieten van het rijden op een Big Licker. Ja, je leest het goed. Er zijn meerdere Europeanen die in Amerika Tennessee Walking Horses bezitten die op pads/stacks lopen. Echte Big Lickers, als zodanig getraind en men beweert dat elke Walker op stacks gesored wordt (als je die klompen op zich al geen mishandeling kunt noemen). En aangezien deze mensen er niet mee zijn opgegroeid, vind ik het van hun nog veel erger dan een Tennessean die als kleuter al werd gehersenspoeld met paarden op klompen! Spijtig genoeg heb je dan nog een groep mensen; een groep die zelf niet mishandelen maar wel graag bevriend willen blijven met mensen waarvan ze weten dat ze wel mishandelen en manipuleren. Onder het motto 'ik wil gewoon plezier hebben met mijn paard en mede Walker liefhebbers', knijpen ze graag een oogje dicht en kijken ze indien nodig de andere kant op. Maakt dat mensen beter? Nah, als je het mij vraagt dus niet.

In een laatste poging om een groep mensen wakker te schudden en een standpunt in te nemen heb ik in oktober een blogpost geplaatst met feiten die in Europa voor onrust zorgden. Mijn hoop was ten eerste antwoord te krijgen op reeds eerder gestelde vragen en tevens dat de mensen die 'van twee walletjes eten' een kant zouden kiezen, hopelijk in het belang van het paard. Helaas zonder succes, het Europese Walkerwereldje blijft gesplitst in twee groepen; mensen die falikant tegen Big Lick, zwaar beslag en manipulaties zijn en de groep die 'gewoon plezier wil hebben met zijn paard en mede Walker liefhebbers' en verder geen onderscheid maakt. Gelukkig kreeg mijn post meer dan genoeg publiciteit (tot in Amerika aan toe) en heb ik enorm veel lovende en steunende berichten ontvangen waarvoor mijn dank!

Desondanks de negativiteit zijn wij alweer bijna 20 jaar aktief in het promoten van Tennessee Walking Horses. Wij geloven in het ras, hoe kan het ook anders! Zo mensgericht, een lust voor het oog en boterzacht te rijden. Wie wil zoiets nou niet? En eindelijk, na zoveel jaren ongelijke strijd lijkt het erop dat er gerechtigheid komt voor Tennessee Walking Horses wereldwijd. Eerder dit jaar werd een voorstel tot wetswijziging ingediend: Prevent All Soring Tactics oftewel PAST Act 1518/S. Kortgezegd houdt dit in dat het gebruik van pads, kettingen en onnodig zwaar beslag bij wet verboden gaat worden. Dit voorstel zette met name Tennessee en Kentucky op zijn kop want dit zijn de staten waar Big Lick nog altijd populair is. Gelukkig telt Amerika 50 staten en inmiddels zijn er veel voorstanders voor de PAST Act, die inmiddels ook is voorgesteld in 'the House of Representatives'. Wat een enorme domper op deze positieve ontwikkeling geeft is dat het stamboek TWHBEA in Tennessee, zich nog altijd achter de Big Lick mensen schaart. Dat Big Lick de paarden schaadt zowel mentaal als fysiek, er manipulatie en soring plaatsvindt, het lijkt ze niet te deren. Wat een vies en corrupt wereldje. Zelfs het feit dat het gros van Tennessee Walker eigenaren recreatieruiters zijn die met veel liefde afstand nemen van deze kleine, maar rijke discipline maakt geen verschil voor het stamboek. Helaas tekenen zij hiermee hun doodvonnis en dit zou weleens het einde kunnen betekenen van TWHBEA. En met dat laatste zal ook een enorme geschiedenis verloren gaan, iets wat we natuurlijk niet willen. Het vreemde is dat in 1970 de Horse Protection Act (HPA) werd aangenomen, een wet die soring moest voorkomen. Binnen 10 jaar was het al duidelijk dat dit een zware opgave bleek te zijn en toen (in 1979!) heeft het Federal Register het volgende gepubliceerd:

“…..if the horse industry makes no effort to establish a workable self-regulatory program for the elimination of sore horses or if such a program is established but does not succeed in eliminating the sore horse problem within a reasonable length of time, the Department will give serious consideration to the prohibition of all
action devices and pads.”

Maw, in 1979 werd er al geopperd dat wanneer men zich niet aan de wet zou houden, pads en action devices zoals kettingen verboden moeten worden. Inmiddels zijn we een kleine 35 jaar verder, de redelijke termijn ver gepasseerd maar het lijkt dan eindelijk te gaan gebeuren.

Ondanks alles blijven wij hopen dat het stamboek zich nog op tijd zal bezinnen. Ondertussen rechten wij onze rug en blijven ons onvermoeibaar inzetten om ons ras te beschermen, wereldwijd! Wat kun jij doen? Laat je mening horen en deel je support op Facebook. Er is geen weg meer terug, hier moet nu een einde aan komen.

NB. Om mensen niet onnodig te shockeren heb ik afbeeldingen en video's 'verstopt' onder de diverse links. Niet geschikt voor de gevoelige mens, wel de keiharde realiteit.

Marsie is dit jaar 4 geworden en in juni is ze dan eindelijk onder zadel gegaan. 'Eindelijk' omdat zij zelf altijd aandachtig stond te kijken als ik met Ravi in de piste aan het rijden was. Met gespitste oren volgde ze geconcentreerd elke beweging. Het verbaasde me dan ook helemaal niet dat ze probleemloos ingereden werd. Toegegeven, er was al wat voorbereidend werk gedaan eerder in de winter dus ze kende het zadel al en ook het sturen vanaf de grond was haar niet vreemd. Toch is het heel prettig om te merken dat een paard nieuwe dingen feilloos oppakt. Het duurde dus ook niet lang voordat Marsie ook mee mocht naar buiten het bos in. Samen met haar grote vriendin Anouck voelde Marsie zich veilig en zo stapte ze braaf mee door de bossen. Na het vertrek van onze Japanse vrienden was er helaas niemand beschikbaar om mee samen te rijden dus hebben we nog verder geoefend in de piste om daarna een welverdiende pauze in te lassen.

Nu alle trainingspaarden weer huiswaarts zijn gekeerd was het eindelijk weer tijd voor mijn eigen meiden. Ook tijd om met Marsie naar buiten te gaan! En dat betekent dus ook dat ze alleen op weg moet. Best eng, vond ze zelf, en wie kan haar dat kwalijk nemen. Maar Marsie zou Marsie niet zijn als ze niet dapper voetje voor voetje dat probeert wat haar gevraagd wordt. Ik begin met het rijden in onze doodlopende straat. Lekker rustig en weinig kans op gekke situaties, so far so good. Marsie vindt het spannend maar loopt braaf door en zet geen pas verkeerd. Vandaag was de vierde keer dat we naar buiten gingen met als extra spannings factor de militaire oefeningen op het domein aan het einde van de doodlopende weg. De hele dag was het al een 'pief, paf, poef' van jewelste, soms afgewisseld met een bommetje. Je voelde dan ook de spanning bij Marsie en terecht! Maar dan uitgerekend als ik aan het einde van de straat kom gaat er een bom af waar de ramen van in de sponning staan te trillen. Wel %$@^$! Gelukkig kan ik opgelucht ademhalen want Marsie schrikt niet eens. Toch lijkt het me verstandiger om van dit geluid weg te rijden dus maak ik rechtsomkeert.

We tippelen gezellig door de straat. Soms komen we een auto tegen die gelukkig met respect voor Marsie passeert. Marsie trotseert draken en monsters verscholen achter de bomen en huizen totdat ik voel dat de spanning oploopt. Tijd om weer terug te gaan naar een meer vertrouwde omgeving. Terwijl we rustig terug stappen lijkt Marsie opgelucht adem te halen, dankbaar dat ik haar heb gered van die laatste monsters. En ineens....... roeeeeettttssssssssss rent ze vooruit. Oeps, daar had ik niet op gerekend! Ze spurt in galop weg maar herpakt zichzelf binnen 15 meter. In mn ooghoek zie ik een fietser die ons van achteren naderde. Tja, die had ik niet gehoord of gezien, Marsie wel. Op mijn hardop uitgesproken vraag of ze niet wil weten waar ze zo van is geschrokken kalmeert ze en draait zich op mijn verzoek om. Dat was dus een fietser en die was wellicht meer geschrokken dan Marsie.

Ongelooflijk hoe een vluchtdier zich in tijd van luttele seconden kan herstellen, gesteund door vertrouwen in zijn berijder. Gerustgesteld vervolgen we de weg naar huis. Met geweerschoten op de achtergrond arriveren we thuis. Na 1x keer oefenen snapt Marsie perfect hoe ze zich moet opstellen zodat ik de poort kan open en dicht duwen. Braaf paard! We rijden nog wat rondjes door de wei waarna ze weer herenigd wordt met vriendin Anouck die haar al hinnikend stond op te wachten. Ik ben tevreden en trots op mijn meisje die relaxt aan haar hooi knabbelt.

Heel eerlijk weet ik niet wat er van ons ruiters verwacht wordt anno 2013 wanneer we ons op de openbare weg begeven. We hebben rechten en plichten. Die rechten worden ons helaas maar al te vaak ontnomen door andere verkeersgebruikers die vinden dat wanneer je je paard niet onder controle hebt, je zeker niet de weg op moet gaan. Daar zit zeker een kern van waarheid in maar hoe leer ik mijn paard dan kennis te maken met verkeer? Nu heb ik het geluk om aan een doodlopende weg te wonen maar zelfs daar kunnen gevaarlijke situaties ontstaan bij het verkeersmak maken van een jong dier. Ook in onze straat komt het voor dat er te hard gereden wordt. De weg is smal en 2 auto's kunnen nauwelijks elkaar passeren. Wanneer ik zo met jonge paarden werk en met het dodelijke koetsongeluk van een paar weken geleden nog vers in mijn geheugen roep ik weggebruikers op om goed na te denken wanneer ze een paard tegenkomen op de weg. Wij doen ons best, u ook?