Born in the USA

Nadat ik hopeloos verliefd werd op Tennessee Walking Horses en een aantal jaren met deze paarden gewerkt had, heb ik mijn eerste Walker in Amerika aangeschaft. Zij was de eerste van een hele rij paarden die ik zou importeren. In 1998 ging het er heel anders aan toe dan tegenwoordig, en gelukkig maar!

Destijds vlogen we met El Al. Vervelend genoeg was dat net zo mysterieus als het klinkt. Exacte vertrekdata werden nooit meegedeeld, dat was geheim. Je kreeg een indicatie over de vertrekdatum en een dag van te voren hoorde je wanneer je paard daadwerkelijk zou arriveren. De containers waarin de paarden vervoerd werden waren roestig en er werden 4 paarden ‘ingepropt’ terwijl de ruimte voor 3 paarden bedoeld was. Vooroorlogse praktijken die gelukkig niet meer mogen en kunnen gebeuren. De prijs was er dan ook wel naar; $ 2.500,- tov de huidige $ 4.800,-.

Gelukkig begon een vriend van ons met een quarantaine stal in Texas en zo vlogen de paarden met KLM. Een hele upgrade! Nog leuker werd het toen ik als groom mocht meereizen met mijn eigen paard. In 2003 kocht ik een zwarte Tennessee Walker merrie, liet haar dekken door gitzwarte hengst. Nadat ik de hengsteneigenaar een bezoek had gebracht reisde ik door naar de quarantainestal. In de tijd die volgde verzorgde ik mijn eigen paard. Leerde wat er allemaal bij zo’n transport komt kijken en maakte samen met mijn paard de reis naar Europa. Het is mijn ervaring dat zo’n reis, die al gauw een 34 uur in beslag neemt, veel vermoeiender is voor de mens dan voor het dier. Toen we dan eindelijk thuis in België waren gearriveerd en ik mijn merrie uitlaadde dook ze direct op het groene gras en begon smakelijk te eten. Tja, groen gras, dat hadden ze niet in Texas… In de jaren die volgde heb ik nog verschillende malen meegereisd. Het is absoluut een unieke ervaring, helemaal als je met je eigen paard mee reist.

===================

Bovenstaande is gepubliceerd op de Facebookpagina van Bitpaarden op 23 februari 2012.

==================

De afgelopen jaren zijn we tientallen keren naar Amerika afgereisd en hebben we veel paarden naar Europa overgevlogen. Sommigen voor onszelf, anderen voor klanten. Op een uitzondering na, hebben wij alle paarden in Amerika persoonlijk ontmoet en/of gereden voor aanschaf. In een beperkt aantal gevallen kochten wij het paard van bevriende fokkers zonder het zelf te hebben ontmoet. In dergelijke gevallen waren wij echter wel bekend met de ouderdieren, de bloedlijnen en konden we vertrouwen op onze Amerikaanse vrienden.

In het blad Bit werd deze maand een artikel geplaatst over het importeren van paarden. Je leest verschillende ervaringen van mensen die zelf een paard hebben overgehaald en wat de voor- en nadelen zijn.

Ben je van plan om zelf een paard te importeren? Laat je dan goed informeren en begeleiden door iemand met ervaring. Op het gebied van gangenpaarden kunnen wij ongetwijfeld verder helpen.

Sandra van den Hof

Winterpret

Op een zomerse zondagmiddag nu zo'n 1,5 jaar geleden stond er een klein meisje met haar vader voor onze poort. Ik was die dag alleen en druk bezig met de verzorging van 14 paarden. Enigszins geïrriteerd dat ik mn werk niet kon afmaken liep ik naar de poort om de man te woord te staan. Hij stelde zijn dochter en zichzelf voor en vertelde dat hij reageerde op de advertentie op internet waar ik hulp vraag voor de verzorging van de paarden. Zijn dochter wilde dat wel doen. Met gefronste wenkbrauwen keek ik naar beneden waar een verlegen blond meisje van 6 jaar zich tegen haar papa aandrukt.

'Wat moet ik daar nou mee?' dacht ik bij mezelf. Alsof de man mijn gedachten kon lezen voegde hij er snel aan toe dat papa dochterlief natuurlijk zou meehelpen. Ik zoek naar woorden om vriendelijk te bedanken voor het aanbod. De man legt uit dat zijn dochter een enorme paardengek is en dat hij haar op deze manier wil laten zien wat het houden van paarden allemaal in houdt. Het meisje herinnert me aan mijn eigen jeugd dus ik mompel dat ze wel even naar de paarden mogen kijken. Ik weet maar al te goed hoe ik als kleine meid mijn ouders tot stoppen dwong wanneer we op een zondagmiddag met de auto ergens in de Nederlandse Betuwe langs een paardenweide reden. Geen moment liet ik passeren om een paard te kunnen aaien. Dat kon ik dat kleine meisje niet ontzeggen.

Ik laat het stel binnen en verontschuldig me voor de paddocks die nog niet zijn schoongemaakt, de paarden staan allemaal heerlijk in de wei. De enthousiaste vader biedt onmiddellijk aan om even mee te helpen. Verbaasd door zijn aardige aanbod stem ik twijfelachtig in. Ik kan toch geen vreemde hier aan het werk zetten? Anderzijds is het wel erg fijn dat ik nu snel de kruiwagens kan vullen met mest, die direct op de mesthoop worden geleegd. Het kleine meisje loopt enthousiast met haar vader mee en zodra we klaar zijn stel ik de paarden aan haar voor.

Dit was het begin van een 1,5 jaar durende samenwerking waarbij vader en dochter trouw elk weekend paraat stonden om mee te helpen op Pleasure Gaits. Nog nooit heb ik zo'n doorzettingsvermogen en enthousiasme gezien in een jong meisje. Weer en wind trotseerde ze en altijd was ze even vrolijk, natuurlijk geldt dit ook voor de vader. Kleine Jill leerde niet alleen wat de dagelijkse verzorging van paarden inhield maar ook hoe er geborsteld moet worden, dat paarden, hoe lief ze ook zijn, soms per ongeluk op je tenen kunnen staan. Ze zag veulens van nog geen paar uur oud, leerde hoe ze opgroeiden in de groep en ook dat er een tijd komt van komen en gaan. Maar het bleef niet beperkt tot paarden, ook met de honden leerde ze hoe ze luisterden. Een pracht gezicht hoe zo'n klein meisje met een Cane Corso aangelijnd door het bos liep. Met zn 3-en bikkelden we ons door de winter van 2010, gevolgd door een mooi voorjaar en fijne zomer.

Jill bewees dat haar liefde voor paarden geen bevlieging was en veel had geleerd bij ons. Afgelopen zomer kreeg zij samen met haar zusje een Shetlander. Het einde van hun bijdrage aan Pleasure Gaits was in zicht.

Ik schaam me dat ik aanvankelijk zo terughoudend en niet gastvrij was voor deze mensen die mij zo enorm hebben geholpen. Zeker tijdens mijn zwangerschap en na de bevalling waren ze onmisbaar. Anderzijds ben ik blij en trots dat ik een klein meisje haar droom heb kunnen helpen verwezenlijken. Ik ga de vrolijke babbel en het gelach van Jill missen, net als de altijd weer positieve Maurice. Jullie zijn toppers!