Sneeuwpret

Al weken leven we in een witte wereld. Eerlijk gezegd vind ik het heerlijk al brengt het wel extra werk met zich mee. Afgelopen donderdagnacht viel er een enorm pak en waren we praktisch ingesneeuwd. Er viel zo'n 40-50 cm en heel het dorp was in rep en roer. In onze straat wordt per definitie niet gepekeld en ook geen sneeuw geruimd. Weinig mensen konden ons nog bereiken en regelmatig moesten we auto's weer op de weg helpen.

Qua verzorging van de paarden worden we steeds inventiever. De 1000 liter vaten met water zijn volledig vast gevroren en in zo'n berg sneeuw is ook een slee met een 80 liter vat water niet evident om te slepen. Mijn auto biedt uitkomst; volgeladen met tonnen water rijdt hij in zn 4x4 onvermoeibaar door de dikke sneeuw naar de weilanden om daar de paarden van water te voorzien. Het is echt ongelooflijk dat er juist met deze koude meer dan normaal gedronken wordt. Elke dag wordt er ca 300 liter water vervoerd en aan huis gaat er ook nog eens 200 liter water doorheen.

Hoe meer sneeuw, des te blijer de honden worden. Ik lig dubbel als ik de kleintjes zich een weg zie banen door de hoge sneeuw. Gewapend met camera heb ik geprobeerd eea in beeld te brengen. Ondanks het harde zwoegen en soms de frustraties kan ik intens genieten van alle dieren rondom ons. Wat een rijkdom, daar wordt je spontaan warm van...

Jeugdsentiment

'Mijn' boom staat te pronken midden op de markt in Culemborg (NL). Meer dan 10 jaar lang keek ik elke dag op deze boom uit vanuit mijn slaapkamerraam toen ik nog thuis woonde. Ik vond m prachtig! Afgelopen jaar is het ouderlijk huis verkocht en werd door de nieuwe bewoners een kapvergunning aangevraagd voor de mooie blauw spar. De gemeente heeft de boom nog een prachtig laatste kerst gegund, midden op de markt in Culemborg. Toch zonde van die mooie boom...

Winterstop

Met alle sneeuw en de vrieskou is het helaas niet mogelijk om paarden in deze periode in training te nemen. Op zulke moment groeit de behoefte aan een binnenpiste. Dus houden we vanaf nu een gedwongen winterstop. Afgelopen zaterdag is het laatste leerpaardje weer huiswaarts gekeerd. Helemaal naar Frankrijk, de kou en sneeuw trotserend. Het is altijd weer jammer om afscheid te moeten nemen van een paardje waar je een geruime tijd mee hebt gewerkt en hebt zien groeien. Je bouwt toch een band op, ook al weet je dat het dier slechts tijdelijk inwoont.

Tot maart focussen we ons op onze eigen paardjes. Grondwerk voor de jonge dames en genieten van buitenritten met de gereden paarden.

In het voorjaar zijn de paardjes van buitenaf weer welkom voor training.

Waiting on Santa

Potter leeft zich uit in de sneeuw

Hondenweer

Koliek!

Afgelopen weekend was er één die we kunnen missen als kiespijn. Buiten de verwarming die stil viel trof ik onze Lulu zaterdag avond liggend op stal. Ze weigerde op te staan en had duidelijk geen interesse in haar eten. De alarmbellen in mijn hoofd rinkelden op volle toeren. Ook op mijn stem wilde Lulu niet gaan staan dus moest ik haar met geweld op de been zien te krijgen. Als verdoofd bleef ze staan, niet eens de moeite nemend om het vlas van zich af te schudden.

Snel rende ik naar huis om Oscar te alarmeren. Terwijl hij met Lulu ging stappen belde ik de veearts die binnen 20 minuten ter plaatse was. Dat het koliek was was duidelijk maar wat voor soort? Het bleek gaskoliek te zijn en haar darmen lagen vrijwel volledig stil. Gelukkig werkte alles verder wel normaal. Ze plaste en meste een klein beetje. Lulu werd intraveneus ingespoten en knapte zienderogen op. In de uren die volgden hielden we haar nauwlettend in de gaten. Om middernacht zag alles er rustig uit. Lulu stond op stal met een kale vloer om de zin om te liggen zoveel mogelijk te ontnemen. Ze keek helder en had geen verschijnselen van koliek meer.

Voor dag en dauw stond ik zondagochtend weer op stal. In een oogwenk zag ik dat het foute boel was. Lulu was achteruit gegaan, stond te flemen en had duidelijk pijn. Wederom ging ik met haar wandelen en de dierenarts was alweer onderweg. Wanneer je een merrie van 1.63m steeds onderuit ziet gaan en haar met moeite weer op de been krijgt, slaat de paniek goed toe. Ik was er niet gerust op.

De hele dag hebben we elk uur een kwartier gestapt. Tot 3 keer toe werd ze intraveneus ingespoten om haar darmen te ontspannen. Tegen 9 uur 's avonds waren haar darmen redelijk op gang. Nog altijd mocht ze niet eten en daar was ze het niet mee eens. Een goed teken! Maandagochtend trof ik een duidelijk opgeknapte Lulu op stal. Hoewel ze nog niet 100% in orde was kreeg ik na een laatste behandeling groen licht om Lulu weer met haar maatjes op de wei te zetten. De rest van de week heeft ze hooi en slobber gegeten en inmiddels zijn we weer helemaal gerust. Dit zijn zeer enge momenten en dan te bedenken dat Lulu nog drachtig is van onze Potter ook. Het is zeker dat Lulu iets verkeerds heeft gegeten. Wat dat dan is geweest, is ons niet bekend. Qua voeding is er niets veranderd, het enige verschil is dat de paarden zaterdag in een andere wei hebben gestaan langs een wandelpad.

Al sluiten we onze paarden nooit op op stal, gelukkig is die mogelijkheid er in geval van nood wel. Wij kunnen weer opgelucht ademhalen. Alles is goed!