Vreemdgaan...

De mensen die mij kennen zullen beamen dat ik zeer trouw ben en al doet men nog zo zijn best, ik onvermurmbaar ben. Tot vandaag...

Sinds jaar en dag zijn onze weides gevuld met Tennessee Walking Horses maar vanaf vandaag loopt er ook een vreemde eend tussen; een Paso Peruano. Nee, we gaan niet overstappen op een ander ras maar ik liep al een tijdje met de gedachte rond om een 2e gangenpaardenras in te zetten voor de lessen en workshops. Zo kunnen de leerlingen nog meer verschillende gangen ervaren en de mensen die thuis een gangenpaard hebben en bij ons les nemen tegemoet komen in hun behoeften.

De afgelopen jaren heb ik veel verschillende gangenpaarden gereden en ik moet bekennen dat ik zelf ook graag alle mogelijkheden wil ervaren en er meer mee wil werken dan enkel een kort testritje maken. Triggers als de clinic met Liz en al die verschillende gangenpaarden, gevolgd door een ritje op een Tennuvian (Tennessee Walker x Paso Peruano) in Wisconsin hebben wel degelijk een positieve bijdrage gehad aan deze aktie. Al valt een Peruaanse Paso, net als de Walking Horse onder de groep 'gangenpaarden', er is een wereld van verschil tov een Tennessee Walker.

Voorlopig mag deze dame nog genieten van haar zwangerschapsverlof en kan haar dochter samen met onze Sam kattenkwaad uithalen. Als ze weer in conditie en getraind is dan weet ik zeker dat ze menig ruiter een glimlach op hun gezicht zal toveren, net zoals onze Walkers dat doen.

Ik was van gedachte dat vreemdgaan uitzonderlijk was maar nu blijkt dat ik niet de enige ben. Dank je Saskia voor het delen van je eerste ervaring op een gangenpaard; onze Secret!

Muis te paard

Nichtje Nedine krijgt rijles

Secret had afgelopen zondag de eer om Nedine de eerste beginselen van het paardrijden bij te brengen. Zoals altijd was Secret weer onze trouwe steun en toeverlaat.

In eerste instantie had ik Secret aan een leidttouw en liepen we zo door de roundpen. Op het einde mocht Nedine even helemaal alleen rijden en oefenen met sturen door goed te kijken naar opa of Oscar waardoor Secret braaf hun richting uitliep. Nedine glom van oor tot oor!

Muis is thuis!

Kleine Muisjes worden groot! Voordat we naar Amerika gingen was ik nog op bezoek geweest bij Muis en het gastgezin waar ze verbleef. Ze had het prima naar haar zin tussen haar pleegbroers en -zusjes. Inmiddels is ze 10 weken oud en was het tijd om 'het nest' te verlaten.

Muis komt onze Smarty gezelschap gaan houden op stal. Een betere reden om de zadelkamer eens grondig onder handen te nemen kon ik me niet bedenken. Na 2 uurtjes ploeteren hadden we ineens zeeën van ruimte, waren er allemaal lekkere ligplekjes gecreeërd en stonden de etensbakjes gevuld met brokjes, vlees, water en kittenmelk. Her en der verspreid liggen speeltjes, onnodig want op stal is er altijd voldoende te beleven natuurlijk.

Muisje voelde zich direct thuis. Ze is natuurlijk in het hooi geboren en er ligt voldoende hooi opgeslagen. Voorlopig is haar favoriete slaapplaats een doosje met een klein dekentje waar ze (nu nog) precies in past. Iedereen is head over heels bij het zien van dit kleine grijze kitten. Ook de honden zijn dol op haar en Muzby is maar wat blij met dit leuke speelgoed. Wat een enorm lief frutteltje is dit en wat ben ik blij dat we haar er doorheen getrokken hebben. Grote dank aan Catshelter en Marijke die haar de kans hebben gegeven om in een nest met andere kittens op te groeien.

Big Horn Mountain Canyon

Groeten uit Lovell, Montana

Het lijkt wel een postkaart maar we stonden daar toch echt zelf met de camera in de hand.

Tja, wij hebben er al enorm veel lol om gehad en eigenlijk is het diep triest...

Het grote entertainment van de Mid West al reizende over de I90 (Interstate die van oost naar west amerika gaat) is zonder enige twijfel Wall Drug. Wanneer je South Dakota doorkruist krijg je niets anders te zien dan hetzelfde beeld mijl na mijl, na mijl... Wij hadden het geluk dat het nog veel geregend had waardoor de enorme stukken ongerept natuur nog groen oogde maar buiten dat viel er weinig meer te bespeuren dan een verdwaalde boom, een dito koe, een heuvel of een berg.

Het enige vermaak tijdens het (naar onze maatstaven) sukkel gangetje richting Wyoming waren de billboards langs de snelweg. Het duurt niet lang of er wordt duidelijk gewerkt aan het manipuleren van de autobestuurder en de medepassagiers; Wall Drug is 'the place to be' volgens de talrijke billboarden die we passeren. De boodschappen zijn steeds anders, soms met humor, soms wanhopig pogend kwaliteit uit te stralen. Na een paar uur systematisch gehersenspoeld te zijn kunnen we ons niet meer bedwingen en 'moeten' we een bezoek brengen aan het prestigieuze Wall Drug.

Er waren al serieuze twijfels maar Dave verzekerde ons dat dit een 'must see' was en alleen al uit verveling zou een bezoek aan 'dit' afleiding geven. En dat is zeer zeker gelukt want we hebben dagenlang over niets anders gesproken!

Maar wat is het nu? Pfff, geen idee? Het is bovenal nep en Amerikaans. Een 'authentiek' dorpje met winkeltjes vol meuk, 'made in China' prularia en een verdwaald goed boek of toevallig goed gelukt kunstwerk. De veranda's waren voorzien van nep boomstammen. Er waren lachspiegels, je kon er petjes kopen met nephaar, duizenden sleutelhangers, Jackalopes en opgezette beren, elanden en dinosaurissen bewonderen naast een nep treinstation, een nep goudmijn, een aap die piano speelt (ja natuurlijk: nep!) en nog veel meer van vooral hetzelfde nep...

Eten kon je in 'de Cactus'. We kozen voor de specialiteit: een Buffalo burger. Een grotere teleurstelling na 10 uur in de auto te zitten met een knorrende maag was bijna onmogelijk. Liz omschreef de burger als het vlees van een 27 jarige Buffalo die veel (veel!) te lang op de bakplaat had liggen sudderen tot er bijna niets meer van over was. Meer dan een wit bolletje en een schoenlapje was er niet buiten de smakeloze slappe frietjes gebakken in oud vet. Bij gebrek aan beter aten we zwijgend Wall Drug's specialiteit.

Ondertussen krioelde het van de mensen die allemaal wilden proeven van het megafestijn 'Wall Drug'. Het was bijna eng om te zien dat sommige mensen serieus aan het winkelen waren en het oprecht naar hun zin hadden. Eenmaal weer onderweg naar Sheridan, Wyoming hebben we smakelijk kunnen lachen om deze toch wel bijzondere ervaring. Of je het wilt of niet, elke Amerikaan, ten minste in het Mid Westen (en stiekem ver daar buiten) kent Wall Drug en is er geweest. Ons privé onderzoekje heeft dit ook aantoonbaar bewezen. Je had de gezichten moeten zien als we de 'hamvraag' beantwoorden waar we voor naar het Mid Westen gekomen waren. Geweldig gewoon!

Ondanks alle bijzonder imponerende ervaringen van ons verblijf in de US steekt ironisch genoeg het bezoek aan Wall Drug er met kop en schouders bovenuit. Het bestaansrecht en succes van Wall Drug is te danken aan het feit dat er in een straal van 200 mijl (pak 'm beet van Maastricht naar Groningen) simpelweg niets anders is. Triest maar ja, typisch Amerika!

Kun je je nieuwsgierigheid toch niet bedwingen? Google jezelf vrolijk, zelfs YouTube beschikt over het nodige materiaal...