A farmersgirl wooden shoes...

Oh ow...

Als ik ver terug graaf in mn geheugen dan heb ik een jaar of 13 geleden al gezocht naar Rocky Mountain Horses in Amerika. Mijn streven was om deze chocolade gekleurde paardjes eens te bezoeken tijdens één van de trips naar Amerika. Destijds was Internet nog in opkomst en websites waren schaars. Ook het ras was nog erg jong (eind jaren '80) en fokkers kon je op 1 hand tellen. Het is er nooit van gekomen.

De eerste Rockies/Kentuckies (vaak dubbel geregistreerd) ontmoette ik in Europa 5 jaar geleden: bij fokker Armin in Frankrijk en privé bezitter Margo in Nederland. Little did I know dat ik toen al ons toekomstige paard had ontmoet.

Als fanatiek Tennessee Walking Horse fokker en gangenpaardliefhebber wilde ik mijn kennis en ervaring uitbreiden. In 2009 besloten we ons aanbod te verbreden door ook rijlessen met andere gangenpaardenrassen aan te bieden. We twijfelden tussen de Rocky/Kentucky Mountain horse en Paso Peruano. Het werd de Paso. Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan. In het najaar van 2009 werd ik examiner van Kentucky Mountain Saddle Horses en de wens naar een Rocky/Kentucky werd groter. Verschillende paarden passeerden de revue zonder tot aankoop over te gaan.

Het lot besloot dat één van de eerste Rockies die ik ooit in levende lijve ontmoette weer op ons pad kwam: Bungee. Wie had dat gedacht? Een 10-jarige merrie met een verfijnd koppie en prachtige oortjes die verraden dat een snufje Walker bloed door haar aderen stroomt. Na een korte inwerkperiode zal deze struise dame als les/workshop paard ingezet worden.

Hij is er!

Eindelijk was het dan zover. 17 maart begon Lilly met kegelen. Hoewel je er op hoopt en wacht gooit het toch altijd weer je hele schema overhoop. Donderdag sijpelde de biest vrolijk langs Lill haar benen en spoot bij elke pas naar links of rechts. De hondjes vonden het erg lekker...

Om half 11 's avonds (ik had mn bedje op stal geïnstalleerd) ging Lilly liggen en begon met persen. Ik zag 2 witte benen, gevolgd door een donker neusje. Het veulen lag gelukkig in de goede positie. Binnen 10 minuten waren we weer een Walker rijker. Hengstje nummer 7 op een rij! Ach, we weten bijna niet beter meer. Nu was het wachten op de 3 belangrijke dingen voordat we onder de wol konden kruipen: drinken, plassen en mesten.

Daar stonden we dan, op een afstandje te kijken hoe moeder en zoon hun band versterkten. Lilly likte haar kind droog, Spotje vond dat ze daarbij moest helpen en nam het hoofdje voor haar rekening. De tijd verstrijkt. Het veulen is een minimaal zwart tobiano, volgens Dr. Spoonenberg; lange witte benen met toefjes wit in manen en staart, verder is hij zwart.

3 uur na de geboorte lukt het met enige hulp om op de benen te staan maar drinken ho maar. Ook de afgetapte biest krijgen we niet binnen bij onze nieuwgeborene. In overleg met de veearts spreken we af de volgende dag tenminste biest, zo niet plasma toe te dienen. De volgende ochtend lukt het nog altijd niet om zelfstandig op te staan en de zorgen nemen toe. Ook Lilly is er niet gerust op en tikt voorzichtig met haar hoef de kleine aan om hem te motiveren op te staan. Rillend blijft hij op de grond liggen. Op dat moment slaat bij mij de bezorgdheid om in lichte paniek.

Gelukkig lijkt het wat beter te gaan in de uren die volgen. Besloten wordt om het veulen de kans te geven om zelfstandig aan te sterken. Aan het einde van de dag checken wij zijn bloed op voldoende anti stoffen. Het is niet wat het moet zijn maar toch duidelijk boven het minimum; geen extra plasma is nodig. Toch is mijn onrust nog niet helemaal verdwenen, dit in tegenstelling tot die van Lilly die volledig gekalmeerd is.

De volgende 2 dagen hou ik Oreo zijn eerste nakomeling nauwlettend in de gaten. Hij blijft wiebelen op de benen en doet niet veel meer dan drinken en weer languit liggen. Eigenlijk ook niet zo verwonderlijk met die enorme lange benen! Echt nagedacht over een naam had ik niet. Het wordt iets stoers: Pleasure's Triple X. Alle beetjes helpen tenslotte nietwaar?

Langzaam neemt mijn vertrouwen toe. Tot meneer weer iets nieuws bedacht lijkt te hebben; vastliggen. In eerste instantie valt het niet op maar na hem 10 keer van de muur af hebben getrokken omdat hij op zijn rug met de benen in de lucht lag kon er bijna geen toeval meer zijn: kennelijk ligt dit lekker? De meest vreemde ligposities neemt hij aan, het wordt tijd dat ik deze op beeld vast leg...

Dat gaan liggen ook geen gemakkelijke klus is blijkt wel uit deze foto's:



Op zondagmiddag is het dan eindelijk droog en mogen moeder en zoon de wei op. Het doet me goed om te zien dat er wat meer beweging in de grote kleine zit. Hij is erg nieuwsgierig en onbevreesd. Lilly gaat er nog een zware boterham aan krijgen ;)

Tromgeroffel....

Er is een kleine in aantocht! Niets nieuws inderdaad maar het wordt nu toch wel heel erg spannend. Lilly was uitgerekend voor 6 maart. Blij was ik toen ik zag dat ze nog niet van plan was om te bevallen. Het was ook nog veel te koud! Toen het weer zachter werd vond ik het wel tijd worden maar onze ervaren Lill laat zich echt niet pushen.

Gisteravond zag ik dan eindelijk dat ze begon te kegelen. Goed, het was ter groote van een speldeknopje maar toch.. Ik weet nog dat Dusty Rose binnen 3 uur na het zien van deze minescuul kleine kegeltjes de gitzwarte Nilam op de wereld zette. Afgelopen nacht ben ik met grote regelmaat heen en weer gependeld van mijn bed naar die van Lill. Ze lijkt de aandacht heerlijk te vinden en zeg nou eerlijk; welk paard krijgt een schoon bedje meerdere malen per nacht??

Het kegelen neemt toe maar nog altijd geen kleine. Telkens wanneer ik een ongewoon geluidje hoor sprint ik slaapdronken weer naar stal om te ontdekken dat Lill lekker gerold heeft of haar ietwat jeukende wintervachtje heeft staan schuren aan de wand.

Inmiddels ben ik brak en zet Lill in de vroege ochtend op de wei, de beste en schoonste plek om te bevallen. Ik maak nog een foto van haar uier en ontdek dat ook hoogdrachtige merries nog prima achter hun oren kunnen krabben met hun achterhoef waardoor de uier volledig in beeld komt. De volgende foto's zijn met veulen aan haar zij!

Mijn bos-cross-pony

Gisteren heb ik een uniek moment ervaren. Bijna 5 jaar na zijn geboorte zijn Ravi en ik voor het eerst een buitenrit door het bos gaan maken. Al maanden noem ik hem liefkozend 'mijn boscrosspony'. Met zijn wintervachtje en iets te goed gevulde lijf ziet hij er stoer maar aandoenlijk, ietwat pony-achtig uit ondanks dat hij toch 1.57m meet.

Sinds juli is Ravi onder zadel. In september werd hij gecastreerd en na zijn herstel heb ik hem veel minder kunnen rijden dan ik zou willen door de koude wintermaanden. Nu het weer eindelijk zachter is geworden hebben we het rijden weer opgepikt. 5 weken stilstaan (lees: in wei en paddock) doet hem niets. Vorige week hadden we een fijne rijles. Het is positief verbazend om te zien hoe Ravi vooruit gaat ondanks het weinige rijden. Gisteren hebben we eerst weer wat in de bak gereden om samen met Spirit een blokje om door het bos te gaan. Ik was razend nieuwsgierig hoe Ravi dit zou ervaren.

Het begon al goed bij het terrein van de buren die een stuk grond hadden afgezet met wapperend rood/wit plastic. Vreemd genoeg boeide het Ravi niets...
We liepen door de straat uit en het bos in. Braaf liep hij zowel naast als achter Spirit. Een volgende obstakel was het smalle poortje om auto's te weren uit het bos. Nou, dat past dus waar doe je moeilijk over?, zou Ravi wel gedacht hebben. Even verderop lag een enorme boom die is gekapt waar de meeste van mijn paarden toch wel raar naar keken maar nee, een boom is een boom, of ie nou staat of ligt.
Het ritje duurde een 15 minuten, niet lang maar meer dan genoeg nieuwe prikkels voor onze Raaf. Toen we achter het pad opreden was de grasmaaiende buurman reden voor Spirit om in de remmen te gaan staan. Nou, Ravi stapte gewoon door want dat is immers gewoon de buurman met een grasmaaier!

Wat mij betreft is Ravi geslaagd met een dikke 10!

De kraamkamer is klaar!

Het heeft bloed, zweet en tranen gekost maar het is gelukt. De 'kraamkamer' is dan eindelijk opgeknapt en hoog drachtige Lilly kan haar veulen in de voor haar welbekende maar nu ook goed afgewerkte stal en paddock ter wereld brengen. Afgelopen nacht kon ze de stal inweiden.

Al jaren was er het voornemen om 2 stallen te voorzien van houten wandpanelen en een stenen vloer. Telkens weer was er een klus die voorrang kreeg. En ja, in de zomermaanden is de nood op een goede vloer ook veel minder belangrijk dan in de winter. Dit najaar hadden we een klusteam de opdracht gegeven en waren we zelf al begonnen met het afbreken van het binnenwerk. Helaas kwam het team niet opdagen waardoor we dit koude voorjaar de klus alsnog zelf moesten klaren. Oscar en onze cowboy hebben de laatste dagen hard geploeterd om nog voor de bevalling van Lilly de stal af te krijgen en met succes!

Gisteravond stapte Lilly vol trots haar babykamer in. Kan het zijn dat een paard zich realiseert dat al het gezwoeg speciaal voor haar was? Zo leek het anders wel! De stenen vloer is voorzien van een dikke laag vlas waar straks nog een lekker strobedje overheen komt. Lilly geniet al zichtbaar en is niet uit haar stal weg te slaan. Als haar veulen er eenmaal is zal het alleen maar erger worden! Ook voor mij wordt het een stukje makkelijker en kan ik 's avonds en 's nachts even snel naar buiten wippen om haar te controleren. Deze paddock en stal heeft al veel geboortes op haar naam; Daisy, Ollie, Ravi, Sakara, Bud, Dean, Nilam en Sam zijn op deze plek ter wereld gekomen. Na 10 jaar was een opknapbeurt geen overbodige luxe. Laat de kleine maar komen!

Hoor de vogeltjes fluiten!

Eindelijk, het is voorjaar! Voor de 3e dag op een rij schijnt er een stralende zon in de vroege ochtend terwijl het gras wit uitgeslagen is van de bevroren dauw.

Nu Lilly op het einde van haar dracht is wordt ze extra in de gaten gehouden. Haar uier is nog niet helemaal volgelopen maar je kunt het nooit weten dus elke ochtend ga ik haar direct controleren. Ondanks dat het nog vroeg is bruist het om me heen van de activiteit. Ik kan echt met volle teugen genieten van alle vogeltjes die om het hardst fluiten. In de verte hoor ik een bonte Specht met zn snavel in de boomstam hameren. Aan de bosrand zitten de Vlaamse Gaaien maar ook de merels, mussen en vinken in de tuin en wei fluiten dat het een lieve lust is.

Na deze lange winter die het koudst in meer dan 15 jaar is geweest lijken ze nog mooier te fluiten dan anders. Met het voorjaar komen ook de knoppen in de bomen, de krokussen en tulpen steken hun hoofd boven de grond en weldra zal alles weer beginnen te groeien en bloeien. Ik kan niet wachten tot de weides weer mooi groen zijn en de veulentjes dartelen in het hoge gras. Wat een heerlijke tijd gaan we weer tegemoet!

Bosland schakelt trekpaarden in

Duurzaam bosbeheer moet zeldzame korstmossen beschermen
© Kizzy Van Horne

HECHTEL-EKSEL - In Hechtel-Eksel grijpen ze terug naar een zeer oude manier om aan bosbeheer te doen. Grote machines worden gebannen. In plaats daarvan zullen twee trekpaarden omgekapte bomen uit Bosland trekken. Ben Comans (22) zal voortaan met zijn trekpaard Goedroen meewerken aan duurzaam bosbeheer in In den Brand in Hechtel. Het Agentschap Natuur en Bos en alle betrokken gemeenten dragen er een ecologisch beheer hoog in het vaandel. Bosland moet niet enkel het meest kindvriendelijke bos worden, maar ook een duurzaam bos.

Bosland kreeg eerder ook al het FSC-label voor het hout afkomstig uit de bossen op de grens van Hechtel-Eksel, Lommel en Overpelt. In het duinengebied In Den Brand wil men nu ook de zeldzame korstmossen beschermen. 'De machines worden steeds groter en zwaarder en we zouden de zeldzame natuur daar enkel schade mee toebrengen', zegt houtvester Dries Gorissen.

Daarom werden Ben Comans en Karolien Goossens met hun twee paarden ingeschakeld. 'Samen met mijn trekpaard zal ik de boomstammen uit het bos slepen', zegt Ben. Hij kocht zijn merrie drie jaar geleden en ze is opgeleid om zulke werken uit te voeren. 'Ik ben een natuurmens en met een van mijn andere paarden trek ik regelmatig de bossen in. Daar stootte ik per toeval op een oude bierkar die helemaal verkommerd was. De bierkar opknappen werd een project waar ik de voorbije aan werkte. Toen de kar klaar was, wilde ik er ook iets mee doen. En daarom kocht ik een trekpaard. Ik heb er al wat mee geploegd en gehooid. Toen de boswachter me vroeg of ik mee wilde werken aan deze ecologische manier van bosbeheer heb ik geen moment getwijfeld.'

Natuurliefhebber
Voor Ben is het enkel een hobby. 'Mijn voorouders waren boeren, dat zal nog in het bloed zitten', lacht hij. 'Maar ik vind het prachtig dat zulke oude technieken opnieuw bovengehaald worden. Het lijkt iets voor oude mannen die nostalgisch terugblikken naar de oude tijd. Ik ben nog maar 22jaar, maar kan me als natuurliefhebber enorm vinden in die oude technieken.'

Het paard van Karolien Goossens daarentegen is nog in opleiding. Voor haar is dit project een uitstekende manier om haar paard verder te trainen. 'Op deze manier kunnen we de schade aan de natuur enorm beperken. En het is fantastisch dat enkele lokale mensen de stiel beheersen en ons willen helpen', zegt de houtvester. 'Ze zullen telkens wanneer het nodig is in overleg en in het bijzijn van de boswachter aan de slag gaan. In ruil voor hun werk mogen ze het hout houden.

Bron: http://www.nieuwsblad.be/Article/Detail.aspx?articleID=NK2MJSLB&utm_source=nieuwsblad&utm_medium=newsletter&utm_campaign=regio-nb

Helemaal top! Wij zijn razend enthousiast over de inspanningen die onze gemeente doet om de natuur zoveel mogelijk te sparen en tradities in ere te houden. De zandduinen van 'In de Brand' liggen in onze straat dus wij kunnen van dit authentieke schouwspel 'live' genieten.

Beren update

Het is bijna 2 maanden geleden dat Beer ons gezin kwam binnenwandelen. Zijn koddige lijf met korte pootjes en vrolijk omhoogstaande oren brengen elke keer weer een glimlach op mn gezicht. Iedereen is gek met hem.

De honden ravotten met elkaar dat het een lieve lust is. Dat ik na afloop 6 x 4 poten moet schoonmaken en vele buikjes (dat krijg je met laagbenige honden) lijkt hun niet te deren. Muzby moest even slikken toen hij ontdekte dat Beer minstens zo slim is als hij. Een tak krijgt hij niet zomaar afgepakt want de Beer is razendsnel in het omdraaien en dat is maar goed ook, want Muzby heeft eindeloze energie en die wordt op deze manier goed gebruikt.

Toegegeven, 6 honden is erg veel en kost het nodige werk maar je krijgt er ook veel plezier en liefde van terug.

Onderstaand plaatje deed me wel afvragen wie, wie nu achterna zit. Ik geloof niet dat ik het goed begrijp en vraag me stellig af of zij het zelf eigenlijk wel wisten...

Spannende tijden...

Het worden weer spannende tijden. Lilly is officieel uitgerekend op 6 maart aanstaande en haar uier vult zich langzaam. Wij hebben al verschillende veulens van haar mogen krijgen en uit ervaring weet ik dat ik ongeveer 3 weken mag tellen tot de geboorte nadat haar uier in beweging komt. Aftellen dus!

Afgelopen winter heeft ze samen met Potter in de nieuw afgezette weide gestaan. Deze is voorzien van een hooiruif zodat ze permanent te eten hebben en dagelijks krijgen ze krachtvoer bij. Een maand geleden is ook drachtige merrie Paloma toegevoegd aan het clubje zodat Potter niet alleen zou komen te staan tegen de tijd dat Lill haar veulen krijgt.

Indien mogelijk haal ik altijd de merrie naar huis om haar goed te kunnen monitoren en de bevalling te kunnen bijwonen. Bij de wei is geen verlichting en buiten de natuurlijke houtwal ook geen schuilstal. In deze tijd van het jaar dus zeker geen ideale plek voor de geboorte van een veulen. Normaliter zou een merrie toch tenminste een maand voor het einde van haar dracht op haar definitieve plek moeten staan om mogelijke stress te voorkomen. Lilly woont echter al zo lang bij ons dat alle paddocks haar bekend zijn en ze zich prima op haar gemak voelt. Ze heeft nu een paddock met open stal tot haar beschikking en aan de hoeveelheid vlas op haar lichaam lijkt het erop dat ze het prima naar haar zin heeft. Haar uier vult zich ook steeds meer dus ik krijg al de zenuwen... als het maar niet een week te vroeg komt want dan zit ik in Gent op de beurs!Gelukkig is er oppas geregeld dus mocht ze eerder bevallen dan is er altijd iemand om haar bij te staan.

Buiten de wens op een gezond veulen hopen we dit keer echt op een meisje na jaren enkel jongens te hebben mogen begroeten. Zou Oreo zijn bonte vlekken doorgeven aan de kleine? We zijn razend nieuwsgierig!

Olifanten lopen en rennen tegelijk

LONDEN - Wetenschappers vragen zich al lange tijd af of olifanten lopen of rennen, als ze zich snel voortbewegen. Een groep geleerden uit België, Thailand en Italië denkt het antwoord gevonden te hebben: de dikhuiden lopen en rennen tegelijk.


Met hun voorpoten rennen ze, met hun achterpoten houden ze het bij lopen. Dat blijkt volgens de Britse omroep BBC uit een artikel in het tijdschrift Journal of Experimental Biology.

De wetenschappers deden onderzoek in een olifantenopvangcentrum in Thailand. Mahouts, de olifantenherders, joegen de dieren op op een afgezet stuk terrein. De snelste olifant haalde 18 kilometer per uur.

Stappen
Door de stappen te vergelijken die de olifanten op speciaal aangebrachte platen maakten, konden de wetenschappers kijken naar elke beweging die de dieren maakten. Zij maakten daarbij gebruik van het onderscheid tussen potentiële energie (de energie die de dieren hebben opgeslagen) en de kinetische energie (de energie die bij bewegingen loskomt). Als dieren bij het wandelen hun poot opheffen, zetten zij de opgeslagen energie om in kinetische energie. Zetten zij hun poot weer neer, gebeurt het omgekeerde.

Proces
Als olifanten rennen, is er sprake van een continu proces. De uitwisseling van potentiële en kinetische energie is dan niet aan het opheffen en neerzetten van de poten gebonden, maar gaat steeds door. Bij de voorpoten bleek sprake van een voortdurende uitwisseling van beide soorten energie; bij de achterpoten niet. © ANP

Olifanten kunnen niet draven of galoperen. Wel lijkt hun beweging erg veel op die van een flat walk; een gelijkmatige 4-takt die veel weg heeft van snelwandelen. Het verschil wat ik zo zie is dat de voorpoten anders worden neergezet. Ze reiken verder naar voren dan wat je normaliter bij een gangenpaard ziet. In hoger tempo is de benaming 'running walk' absoluut op zijn plaats!

Klik voor een filmpje van een olifant in actie op deze link.

Dressuur met gangenpaarden

Velen vragen zich af wat je überhaupt kunt doen met een gangenpaard behalve genieten van comfortabele gangen. Nou, heel veel! Meer zelfs dan met een 3-gangenpaard doordat gangenpaarden over meer gangen en dus ook dito mogelijkheden beschikken.

En ja, ook dressuurmatig kun je veel doen met gangenpaarden. Deze videootjes geven alvast een idee van de mogelijkheden:

Beer!

IJsbeer
Zwarte beer
Bruine beer
Panda beer
Grizzly beer
Grote beer
Kleine beer
Brombeer
Bolke de beer
Droes de beer
Balou de beer
Beertje Colargol
Teddybeer
de Bereboot
bere gezellig
de beer is los
een ongelikte beer
een beer van een vent
een beer laten
iets op de beer halen
en ga zo maar door!


Waarschijnlijk komen de komende jaren alle mogelijke beren wel een keer voorbij maar voor ons is Beer gewoon Beer!

Nog maar 7 daagjes bij ons lijkt hij al helemaal thuis. Hij pikt de routine snel op en past zich perfekt aan. Beer ontdekte al gauw dat je je poot niet moet oplichten tegen een paal waar een stroomdraadje aan vast zit. Want als je daar tegenaan plast... Onze 5 andere honden vinden het allemaal wel best er nog een huisgenootje bij is al hebben de teefjes liever niet dat Beer al mee gaat spelen. Zodra zij uit het zicht zijn weten Chicco en Muzby hem snel voor een spelletje uit te dagen waar Beer enthousiast op in gaat. Ook de katten en de paarden zijn hem al helemaal gewoon.

Zoals iedereen moet ook Beer zijn steentje bijdragen. Hij heeft zijn roeping gevonden in het opsporen van paardenmest die verborgen ligt onder de sneeuw. Hulpvaardig eet hij de mest totdat ik de rest opruim...

We hebben een corgi!

Tennessee Walking Horses in... 1957

Dooi

Ik denk dat iedereen (mens en dier) hier blij is met de stijgende temperaturen. Niet dat we niet van sneeuw houden, integendeel! Maar temperaturen boven het vriespunt overdag en eronder in de nacht geven toch wel een bijzonder vervelende ijsbaan als gevolg en die kunnen we missen als kiespijn!

Het was voor het eerst dit jaar dat de paarden aan huis niet de weides op konden. En dat nog wel met kerst. Het werd niet in dank afgenomen... een warme slobber als kerstdiner maakte de stemming weliswaar beter maar de dames en heer wilden vooral de wei op. Voor ons waren het halsbrekende toeren die we moesten uithalen om iedereen van natje en droogje te voorzien.

Al eerder waren de 1000 liter vaten water bevroren en moesten we met een kruiwagen en 80 liter ton het water naar de weides verderop in de straat brengen. Voor 6 paarden is dat al een hele klus op zich. Maar met de sneeuwval van vorige week konden we er met de kruiwagen niet meer doorkomen. Onze straat werd niet gepekeld en die was tot vanmorgen voorzien van een dikke laag sneeuw (later ijs). Etienne kwam op het magnifieke idee om een slee te gebruiken als vervoermiddel en waarempel, het werkte! Wandelaars moesten lachen om de slee bemand met een ton water maar het functioneerde prima!

Vanmorgen kwam het verlossende moment voor Lulu, Spirit, Paloma en Ravi om weer in de wei te kunnen dartelen en dat deden ze dan ook enthousiast. Het was natuurlijk niet leuk voor ze maar anderzijds is het fijn om te kunnen zeggen op 28 december van het jaar dat de paarden dit jaar slechts 2 dagen noodgedwongen in de paddocks moesten blijven. :)

Winterse plaatjes

Dreams are nothing unless...

Al jaren ben ik telkens smoorverliefd als ik een Welsh Corgi tegen het lijf loop. Wat zijn dat toch een leuke honden!

Vorig jaar tijdens het ETWHA EK maakte ik dikke vrienden met de Corgi die op het secretariaat zat. Ik dreigde hem te ontvreemden maar ja, dat gaat dan toch weer wat ver... In oktober eiste Minnie mijn aandacht op en viel ik als een blok voor haar charmes. Notabene een uur voordat ik haar ontmoette biechtte ik nietsvermoedend mijn voorliefde voor Corgi's aan Oscar op. Ondanks dat we meer dan voldoende honden hadden, zou ik graag 'ooit' nog een Corgi in ons gezin willen hebben. Minnie was beschikbaar voor adoptie en oei, oei, oei! Ze zat al in de auto om mee naar huis te gaan en Muzby had haar ook al goedgekeurd. Helaas mocht het niet zo zijn maar inmiddels was de wens zo hoog aangewakkerd dat deze omontkeerbaar was.

Elk vrij moment struinde ik internet af op zoek naar een Corgi. Niet noodzakelijk een pup, liever nog een wat ouder exemplaar die een goed thuis zocht en (heel belangrijk) in onze roedel honden zou passen. En zo trof ik Beer... een 3 jarige Cardigan reu op zoek naar meer aandacht en vooral een lekker buitenleven. Nou, dat treft!

Oscar heeft wel 10x moeten slikken voordat hij instemde. Gelukkig begrijpt hij mij als geen ander. Ik mag me gelukkig prijzen met zo'n partner en dat doe ik ook! Beer komt begin januari kennismaken en ik weet zeker dat hij zich hier prima thuis zal voelen!

Dreams are nothing, unless you go out to make them happen..

La Rhett haar eerste stapjes in de sneeuw...

Brrr lekker!

Het is eindelijk opgehouden met regenen! De paddocks en piste hebben de grootste moeite gehad om de enorme hoeveelheid water te verwerken. Het resultaat was één grote blubberbende en ravage. De paddock van de half broertjes Sam en Jazz stond 3/4 blank dus hebben we de hooiruif verplaatst naar een andere paddock en een pad afgezet zodat ze kunnen schuilen in de ene paddock en met droge voeten hooi eten in de andere paddock. Na een paar dagen droog weer te hebben begint alles er gelukkig weer beter uit te zien.

Met het drogere weer neemt ook de koude toe. Dit weekend was het heerlijk genieten in de buitenlucht en hebben we veel buiten gewerkt. En dat was ook hard nodig na de ravage die de regen had achter gelaten. Het zonnetje was ook erg aanlokkelijk en ik ben vanmiddag lekker met Ravi gaan werken. Wat een geweldig dier is het toch. Al is hij nog jong en onervaren, hij doet erg zijn best en leert snel. Zijn werklust maakt het grondwerk en rijden één groot feest. Binnenkort gaan we ons eerste buitenritje maken, ik ben benieuwd!

Komende week gaat het weer vriezen. Hopelijk wordt de winter iets minder koud dan afgelopen jaar. Met 2 nieuwe grondwaterputten zou het werk in ieder geval minder zwaar moeten worden dan met de handpomp waarmee 1,5 jaar lang 6 - 8 paarden van water mee zijn voorzien. Wij zijn er klaar voor!

Muizemeis

His Masters Voice is heard

'15 jarige Tennessee Walker ruin Eddie te koop' zo luidde de korte advertentie die ik ergens op internet aantrof. Eddie? Dat kon maar 1 paard zijn. Eddie is de enige nakomeling van de eerste Walker die ik ooit heb mogen berijden; Master genaamd. Is het alweer zo lang geleden? Ik weet dat Eddie een vos ruin is, braaf en knuffelig. Na zijn 3e jaar ben ik hem uit het oog verloren. Hoe zou het met hem gaan?

Ik neem contact op en hoor de situatie aan. De eigenaresse zoekt een goed thuis en wel op korte termijn. Daar weet ik wel raad mee. Eén telefoontje, een kennismaking en een trailerritje verder staat Eddie op zijn nieuwe weide samen met een rasgenootje. Het klikt wonderbaarlijk goed tussen Ed en Bud, in no time rennen en spelen ze door de wei alsof ze elkaar al jaren kennen.

Vandaag kwam Ed op bezoek met zijn nieuwe verzorger en hebben we ook kort onder zadel kennis gemaakt. Ed was precies zoals ik me hem herinnerde; een braaf dier, werkwillig en vol goede zin. Dit waren veel vliegen in één klap; Ed blij, Bud blij, Mark blij en ik blij. Dat belooft niets dan goeds!

Deze winter hebben ze alle tijd om te wennen aan elkaar en de omgeving. Ed kan geconditioneerd worden om komend voorjaar te gaan genieten van lange ritten door het prachtige Belgische landschap. Have fun!

4 weken na aankomst

Wat een groot paard is het toch maar o, zo een baby. Lulu is 4 jaar en woont nu 4 weken bij ons. Het is een schat, knuffel en troetelbeer eerste klas. Tot nu toe hebben we baggerweer gehad maar vandaag scheen dan eindelijk de zon.

Lulu heeft ondertussen vriendjes gemaakt met Paloma en Spirit maar ook met Dora, onze Cane Corso. En dat Lulu nog jong is, moge duidelijk zijn met haar speelse gedrag. Zodra ze Dora ziet wil ze spelen. Is dit wel een paard? Het levert in ieder geval erg leuke plaatjes op. Maar als Lulu recht op mij (lees Dora die voor mij zit) af komt gegaloppeert wordt t toch wel goed opletten. Gelukkig is dit een enorm lief dier die echt jong en speels is zonder ook maar iets van kwaadaardigheid. Ze springt, draait, bokt maar alles ruim op afstand. Lulu is netjes opgevoed.

De dierenarts heeft vandaag ook een chip geplaatst, verplichte kost tegenwoordig. Ook hij was onder de indruk van haar voorkomen en karakter. Tjonge, en we waren al zo blij met haar. Later die middag doet ze een dutje in de zon. Ik ga op haar zitten en geef haar een grote knuffel. Knor, grommel, kreun.. Lulu vindt alles best. Dora komt er ook bij en springt (op uitnodiging) op mijn schoot. Als ik haar vraag op Lulu te springen die nog altijd relaxed op de grond ligt, doet ze dat enthousiast. Het boeit Lulu niet, hoe meer aandacht hoe beter. Een straaljager die door de geluidsbarierre vliegt maakt een abrupt einde aan dit vredige tafereel. Wij kunnen heel snel opstaan! Snorkelend zoekt Lulu steun, wat was dat? Ja, leg dat maar uit...

All kids love mud puddles!