Eindelijk was het dan zover. 17 maart begon Lilly met kegelen. Hoewel je er op hoopt en wacht gooit het toch altijd weer je hele schema overhoop. Donderdag sijpelde de biest vrolijk langs Lill haar benen en spoot bij elke pas naar links of rechts. De hondjes vonden het erg lekker...Om half 11 's avonds (ik had mn bedje op stal geïnstalleerd) ging Lilly liggen en begon met persen. Ik zag 2 witte benen, gevolgd door een donker neusje. Het veulen lag gelukkig in de goede positie. Binnen 10 minuten waren we weer een Walker rijker. Hengstje nummer 7 op een rij! Ach, we weten bijna niet beter meer. Nu was het wachten op de 3 belangrijke dingen voordat we onder de wol konden kruipen: drinken, plassen en mesten.
Daar stonden we dan, op een afstandje te kijken hoe moeder en zoon hun band versterkten. Lilly likte haar kind droog, Spotje vond dat ze daarbij moest helpen en nam het hoofdje voor haar rekening. De tijd verstrijkt. Het veulen is een minimaal zwart tobiano, volgens Dr. Spoonenberg; lange witte benen met toefjes wit in manen en staart, verder is hij zwart.
3 uur na de geboorte lukt het met enige hulp om op de benen te staan maar drinken ho maar. Ook de afgetapte biest krijgen we niet binnen bij onze nieuwgeborene. In overleg met de veearts spreken we af de volgende dag tenminste biest, zo niet plasma toe te dienen. De volgende ochtend lukt het nog altijd niet om zelfstandig op te staan en de zorgen nemen toe. Ook Lilly is er niet gerust op en tikt voorzichtig met haar hoef de kleine aan om hem te motiveren op te staan. Rillend blijft hij op de grond liggen. Op dat moment slaat bij mij de bezorgdheid om in lichte paniek.
Gelukkig lijkt het wat beter te gaan in de uren die volgen. Besloten wordt om het veulen de kans te geven om zelfstandig aan te sterken. Aan het einde van de dag checken wij zijn bloed op voldoende anti stoffen. Het is niet wat het moet zijn maar toch duidelijk boven het minimum; geen extra plasma is nodig. Toch is mijn onrust nog niet helemaal verdwenen, dit in tegenstelling tot die van Lilly die volledig gekalmeerd is.
De volgende 2 dagen hou ik Oreo zijn eerste nakomeling nauwlettend in de gaten. Hij blijft wiebelen op de benen en doet niet veel meer dan drinken en weer languit liggen. Eigenlijk ook niet zo verwonderlijk met die enorme lange benen! Echt nagedacht over een naam had ik niet. Het wordt iets stoers: Pleasure's Triple X. Alle beetjes helpen tenslotte nietwaar?
Langzaam neemt mijn vertrouwen toe. Tot meneer weer iets nieuws bedacht lijkt te hebben; vastliggen. In eerste instantie valt het niet op maar na hem 10 keer van de muur af hebben getrokken omdat hij op zijn rug met de benen in de lucht lag kon er bijna geen toeval meer zijn: kennelijk ligt dit lekker? De meest vreemde ligposities neemt hij aan, het wordt tijd dat ik deze op beeld vast leg...
Dat gaan liggen ook geen gemakkelijke klus is blijkt wel uit deze foto's:
Op zondagmiddag is het dan eindelijk droog en mogen moeder en zoon de wei op. Het doet me goed om te zien dat er wat meer beweging in de grote kleine zit. Hij is erg nieuwsgierig en onbevreesd. Lilly gaat er nog een zware boterham aan krijgen ;)
