Vandaag was de dag dat Jazz verhuisde naar zijn nieuwe mensen en hun paarden. Dat is toch altijd weer een spannend en tikkeltje emotioneel moment. In tegenstelling tot de weersvoorspelling was het prachtig weer met een stralende zon. Dat maakt alles zoveel makkelijker!Buiten de rit naar de kliniek voor castratie had Jazz niet in een trailer gestaan. Ik probeerde zijn vertrek zo goed mogelijk te plannen zodat alles soepeltjes zou verlopen. De trailer werd in de rijbak gezet naast de paddock van Jazz, Sam, Secret en Rose. Zo kon iedereen dicht bij elkaar blijven, ook tijdens het laden. Wel zo fijn voor Jazz.
Met een nieuw halster om liep hij braaf mee de bak in. Ik had bewust gewacht met voeren in de hoop dat zijn aandacht vooral op 'eten' gericht was en minder op de plek waar hij eten zou krijgen. De voerzak stond al klaar bij de trailer en Jazz liep er direct op af, de trailer totaal negerend. Onbevreesd nam hij de eerste stappen op de laadklep, halsreikend naar het voer. We namen de tijd en Jazz deed zijn uiterste best om zich zo lang mogelijk te maken om wat voer te pakken te krijgen maar toen dat niet lukte zette hij toch maar een stapje verder de trailer in. Het geheel duurde misschien 5 minuten voordat Jazz beloond werd met zijn ontbijtje. Op zijn gemak stond hij te knabbelen terwijl de laadklep zich achter hem sloot.
Nog een laatste aai en knuffel voordat de deur sluit en Jazz is klaar voor vertrek. Zonder enig gehinnik of gestommel van zowel Jazz of zijn achtergebleven familie rijdt de auto met trailer even later het terrein af. Ik laat een diepe zucht... Wat fijn om te zien dat Jazz is uitgegroeid tot een stabiele, onafhankelijke 2 jarige jongeman. Het is goed zo.
