Capriano

Een paar weken geleden schreef ik nog dat we hengstloos waren na de castratie van Dino en nu staat er alweer een hengst bij ons. Ok, hij is niet van ons maar hij laat wel weten dat hij de man is hier op de stoeterij!

Vrijdag is hij gearriveerd, gisteren hebben we al wat mooie foto's genomen. Capriano is super cool, heerlijk rustig en makkelijk in de omgang. Vanmiddag ga ik hem lekker rijden, het is er prachtig weer voor! Hopelijk volgende week de merries dekken. Ze tonen al goede interesse!

Logé

Voor het eerst sinds jaren krijgen we dit jaar geen veulens. En dat voelt vreemd! Dit jaar wilden we wel weer 2 merries laten dekken. Uiteindelijk blijft het kriebelen natuurlijk. Het was nog even spannend welke merries het zouden worden; Rose, Anouck, Lilly of Spirit?

Uiteindelijk zijn het Lilly & Spirit geworden. Beetle en Anouck kunnen dan op het gemak ingereden worden. Maar welke hengst gingen we uitkiezen? Weken aan een stuk heb ik stad en land afgezocht en internet afgestruind. Alle pro's & con's werden goed afgewogen, er werd rond gebeld, -gemaild en -gereisd. Zoals altijd gaat mijn voorkeur naar oude bloedlijnen en die zijn zelfs in Europa te vinden, zolang je maar weet waar je het zoeken moet. In mijn speurtocht beperkte ik me niet tot Nederland en Belgie maar zocht letterlijk heel Europa af. Zouden we wederom voor de Heritage gecertificeerde hengst Chinook kiezen in Zwitserland, Red in Duitsland of voor een new kid on the block in Italië? 9 jaar geleden ben ik op bezoek geweest bij Horse Kolbe en zijn paarden. Hoewel ik geen beeldmateriaal had stond alles me nog wat vaag bij. Toch was ik nieuwsgierig naar zijn hengst en zo ging ik afgelopen week nog eens op bezoek om Mable's Capriano te bekijken.

Capriano stond relaxed in zijn wei te grazen toen we arriveerden. Wat een plaatje! Een heerlijk stevig dier, lekker solide van bouw en qua karakter een enorme lieverd. Lucas kon met zn handjes niet van zn snuit afblijven en Capriano liet hem rustig zn gang gaan. Het is alweer even geleden maar in 1999 werd hij kampioen in de 3-gang klasse op het Europees Kampioenschap in Reken (DLD). Ondertussen is deze kanjer van ca 1.60m alweer 17 jaar en stond een tijdje stil maar ook onder zadel zette hij zn beste beentje voor. Een testrit sloeg ik natuurlijk niet af en zo reed ik Capriano de drafrenbaan van 1,2 km rond. Ook leuk om eens te mogen doen!

Ik had niet lang nodig om te beslissen dat dit de partner voor onze merries zou worden. Zowel Spirit als Lilly zijn Heritage gecertificeerd. Beiden voorzien van oude bloedlijnen en karakteristieke gangen van de Tennessee Walker. De combinatie met Capriano zorgt voor het behoud van fokken met oude bloedlijnen en dito gangen. Bovendien heeft Capriano een geweldig zacht karakter en een prachtige bouw. Wat wil een mens nog meer? Deze week gaan we Capriano ophalen en zal hij deze zomer bij ons komen logeren. Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat deze logeerpartij hem goed zal bevallen ;)

Rose

Wat gaat de tijd toch snel. In 2004 werd ik uitgenodigd om in Texas 2 paarden te trainen. We verbleven 2 weken in een luxe guesthouse op een prachtige ranch met quarantainestal. Door de extreme hitte was het rijden niet echt een pretje. Voor dag en dauw zat ik al op het paard om dat 's avonds nog eens te herhalen. Het waren 2 Walker merries; een sabino en een vosje.

Verderop stond nog een drachtige merrie. Deze bruine trok mijn aandacht omdat haar hoofd sprekend op onze Lilly leek. Achteraf gezien bleek dat ook niet zo vreemd. Lilly haar vader blijkt namelijk Rose haar opa te zijn aan moeders kant. Een tante dus! Rose had ook een nakomeling op stal staan, een 2 jarige zoon van Bullet, de schimmelhengst van onze vriend in Tennessee. Op het moment dat wij in Texas waren was Rose drachtig van een zwart bonte hengst. Rose was een merrie die zich niet direct blootgaf, iets wat de meeste Walkers wel doen. Ik werkte met haar in de roundpen en reed haar ook diverse keren. Ze had zeer ruime gangen, zat boterzacht en had veel potentieel. Er was wel een nadeel; ze liet zich liever niet bekappen na een reeks slechte ervaringen.

Na ons verblijf in Texas reisden we door naar Tennessee waar we nog een week verbleven. We bekeken diverse merries maar konden niets van onze gading vinden. Eenmaal thuisgekomen bleef Rose door mijn hoofd rondspoken en besloten we haar te importeren. Rose arriveerde midden december, uitgerekend toen het 10 graden onder nu was. Een hele shock wanneer je uit warm Texas komt. De aanpassing viel Rose zwaar en de brute omschakeling van het klimaat zal er zeker mee te maken hebben gehad. Dit was de eerste keer dat een door ons geimporteerd paard duidelijk moeite had met de verandering van continent. Rose trok zich op aan de jonge, vrolijke Wolfie. We gaven haar alle tijd om te acclimatiseren en keken uit naar haar veulen.

Langzaam maar zeker opende Rose zich naar mij toe. Van vreemden en mannen moest ze nog altijd niets hebben. Haar veulen Oreo was een kanjer en we dekten Rose nog 4 maal. Keer op keer werden we beloond met prachtige nakomelingen, veelal hengsten. Rose (zelf een Heritage outcross) kreeg een nakomeling van Paint's Cotton (USA), Heritage hengst Tsuniah's H.B., Pleasure's Pot o' Gold (2 stuks) en Heritage gecertificeerde hengst Pleasure's Eternal Flame (aka Ravi). Ze zijn terug te vinden in Denemarken (2), Duitsland, België en Nederland. Ze kreegs zelfs een kleinzoon! Doordat Rose hoofdzakelijk als fokmerrie werd ingezet, hebben we haar niet veel gereden. Toch waren er wel een aantal periodes dat we haar ook onder zadel hadden. Ook toen was al duidelijk dat ze genoot van wandelingen in het bos. Ondertussen was het alweer ruim 4 jaar geleden dat ze gereden was maar in januari hebben we de draad weer voorzichtig opgepakt. Helaas zat het weer niet mee en ook mijn moederschap maakte het moeilijk om Rose regelmatig te rijden. Gelukkig waren de spaarzame ritjes voldoende om een aantal mensen te overtuigen van Rose haar kwaliteiten als rijpaard. We zijn dan ook blij een plek te hebben gevonden waar ze zich als trailpaard kan ontpoppen.

Toegegeven, voor mij is het een vreemde ervaring nu Rose is verhuisd. Al is de verkoop een weloverwogen beslissing, dat wil nog niet zeggen dat je zoiets zonder emotie doet. Ik ben er echter van overtuigd dat Rose het prima naar haar zin gaat hebben op haar nieuwe stek met haar nieuwe job als rijpaard en dat maakt het gemis een stuk minder.

7 maanden

Ja, het is alweer 7 maanden geleden dat Lucas is geboren. En wat is het een leuk kereltje. Heerlijk vrolijk en actief en een broertje dood aan slapen want dat is voor babies. Van het boek 'Rupsje Nooitgenoeg' krijgt Lucas geen genoeg ;) en dat het een dierenvriend is mag duidelijk zijn. Helaas heeft onze camera zn beste tijd gehad en zijn de foto's erg onzuiver.

Hengstloos

Nu is het dan echt zover. Sinds een week zijn we officieel hengstloos. Ja, nee, natuurlijk is onze Potter al veel langer vertrokken. Hij staat al bijna weer een jaar bij zijn trotse nieuwe eigenaar. Maar kleine Dino, hoe klein dan ook, was toch echt een hengstje al hadden we geen plannen wat dat betreft met hem.

Zelf had ik het voornemen om Dino pas in het najaar te laten castreren maar hij was zo geïnteresseerd in de meiden (Abby en Elena) dat het me verstandig leek om de overdosis testosteron nu al in de kiem te smoren. Afgelopen donderdag was het zo ver. Alsof Dino wist wat hem te wachten stond koos hij het hazenpad toen we hem een halster om wilde doen. Grappig want hij staat altijd vooraan om gekroeld te worden.

De castratie gebeurde in de wei, staand. Dino kreeg een algemene en lokale verdoving. Gelukkig waren beide testikels ingedaald zodat hij ook daadwerkelijk gecastreerd kon worden. Een half uur later staat Dino groggy in zijn graspaddockje en mogen we hem ruin noemen.

De dagen die volgden hebben we hem goed in de gaten gehouden maar er is geen sprake van ontsteking of iets van dien aard. Dit is perfect gelopen, zonder complicaties. Wij kunnen deze zomer gerust zijn en Dino kan samen blijven rauschen met zn vriendinnetje Abby zonder dat wij bang hoeven te zijn van mogelijke consequenties.

Sweden here we come

Vandaag wordt een spannende dag, voor ons, maar helemaal voor Elena. Elena zal vertrekken naar haar nieuwe thuis in Zweden. Een lange reis van in totaal ruim 1300 km maar 2 tussenstops van 12 uur zullen de grote afstand minder zwaar voor haar maken.

Volgende maand is het alweer 2 jaar geleden dat er een klein Paso poppedijntje ter wereld kwam bij ons 2 dagen voor de open deur. Het spreekt voor zich dat zij de show stal en het hart van vele bezoekers veroverde toen ze met haar moeder door de wei paradeerde.

Hoewel het beide gangenpaarden zijn, is het verschil tussen een Walker en Paso aanzienlijk. Elena haar benen leken wel luciferstokjes zo dun en ogenschijnlijk kwetsbaar. Sierlijk beweegt ze door de wei met de nodige uitzwaaiing van haar voorbenen wat Termino genoemd wordt. Daarmee zag je direct wie de Paso was in de groep Walkers. Ook het karakter is anders. Dit meisje is zeer gevoelig en richt zich op 1 persoon, terwijl onze Walkers vaak allemansvrienden zijn en zich snel aanpassen aan nieuwe situaties.

Maar anders is zeker niet beter of slechter, het is gewoon anders! Heel eerlijk gezegd trekt dat gevoelige mij juist erg aan in Elena. Alleen maar denken aan wat je met haar zou willen doen is vaak al genoeg. En laat alle stress en gehaastheid maar thuis want anders kom je niet bij Elena in de buurt. Een goede les voor ons mensen. Het is ook fijn om te zien dat ze juist jou als vertrouwenspersoon heeft gekozen maar dat kan ook heel onpraktisch zijn wanneer de hoefsmid komt terwijl jij hoogzwanger bent. Dus dan toch maar het kleine meisje geruststellen want samen was het bekappen geen enkel probleem.

En zo gevoelig en éénkennig als ze is, zo leert ze in 3 korte sessies van 10 minuten om keurig gelongeerd te worden in stap, draf, gang en galop. Wat dat betreft is ze heel gewillig en leert ze snel.

Toch zie ik op tegen de lange reis. Eenmaal in Zweden zal ze weer kunnen genieten van weidegang en veel vriendjes. Dit keer zal ze één van de grotere zijn want ze komt tussen IJslanders te staan. Ik ga dit meisje missen maar wens haar nieuwe eigenaren veel geluk met haar.

Spring 2012

Born in the USA

Nadat ik hopeloos verliefd werd op Tennessee Walking Horses en een aantal jaren met deze paarden gewerkt had, heb ik mijn eerste Walker in Amerika aangeschaft. Zij was de eerste van een hele rij paarden die ik zou importeren. In 1998 ging het er heel anders aan toe dan tegenwoordig, en gelukkig maar!

Destijds vlogen we met El Al. Vervelend genoeg was dat net zo mysterieus als het klinkt. Exacte vertrekdata werden nooit meegedeeld, dat was geheim. Je kreeg een indicatie over de vertrekdatum en een dag van te voren hoorde je wanneer je paard daadwerkelijk zou arriveren. De containers waarin de paarden vervoerd werden waren roestig en er werden 4 paarden ‘ingepropt’ terwijl de ruimte voor 3 paarden bedoeld was. Vooroorlogse praktijken die gelukkig niet meer mogen en kunnen gebeuren. De prijs was er dan ook wel naar; $ 2.500,- tov de huidige $ 4.800,-.

Gelukkig begon een vriend van ons met een quarantaine stal in Texas en zo vlogen de paarden met KLM. Een hele upgrade! Nog leuker werd het toen ik als groom mocht meereizen met mijn eigen paard. In 2003 kocht ik een zwarte Tennessee Walker merrie, liet haar dekken door gitzwarte hengst. Nadat ik de hengsteneigenaar een bezoek had gebracht reisde ik door naar de quarantainestal. In de tijd die volgde verzorgde ik mijn eigen paard. Leerde wat er allemaal bij zo’n transport komt kijken en maakte samen met mijn paard de reis naar Europa. Het is mijn ervaring dat zo’n reis, die al gauw een 34 uur in beslag neemt, veel vermoeiender is voor de mens dan voor het dier. Toen we dan eindelijk thuis in België waren gearriveerd en ik mijn merrie uitlaadde dook ze direct op het groene gras en begon smakelijk te eten. Tja, groen gras, dat hadden ze niet in Texas… In de jaren die volgde heb ik nog verschillende malen meegereisd. Het is absoluut een unieke ervaring, helemaal als je met je eigen paard mee reist.

===================

Bovenstaande is gepubliceerd op de Facebookpagina van Bitpaarden op 23 februari 2012.

==================

De afgelopen jaren zijn we tientallen keren naar Amerika afgereisd en hebben we veel paarden naar Europa overgevlogen. Sommigen voor onszelf, anderen voor klanten. Op een uitzondering na, hebben wij alle paarden in Amerika persoonlijk ontmoet en/of gereden voor aanschaf. In een beperkt aantal gevallen kochten wij het paard van bevriende fokkers zonder het zelf te hebben ontmoet. In dergelijke gevallen waren wij echter wel bekend met de ouderdieren, de bloedlijnen en konden we vertrouwen op onze Amerikaanse vrienden.

In het blad Bit werd deze maand een artikel geplaatst over het importeren van paarden. Je leest verschillende ervaringen van mensen die zelf een paard hebben overgehaald en wat de voor- en nadelen zijn.

Ben je van plan om zelf een paard te importeren? Laat je dan goed informeren en begeleiden door iemand met ervaring. Op het gebied van gangenpaarden kunnen wij ongetwijfeld verder helpen.

Sandra van den Hof

Winterpret

Op een zomerse zondagmiddag nu zo'n 1,5 jaar geleden stond er een klein meisje met haar vader voor onze poort. Ik was die dag alleen en druk bezig met de verzorging van 14 paarden. Enigszins geïrriteerd dat ik mn werk niet kon afmaken liep ik naar de poort om de man te woord te staan. Hij stelde zijn dochter en zichzelf voor en vertelde dat hij reageerde op de advertentie op internet waar ik hulp vraag voor de verzorging van de paarden. Zijn dochter wilde dat wel doen. Met gefronste wenkbrauwen keek ik naar beneden waar een verlegen blond meisje van 6 jaar zich tegen haar papa aandrukt.

'Wat moet ik daar nou mee?' dacht ik bij mezelf. Alsof de man mijn gedachten kon lezen voegde hij er snel aan toe dat papa dochterlief natuurlijk zou meehelpen. Ik zoek naar woorden om vriendelijk te bedanken voor het aanbod. De man legt uit dat zijn dochter een enorme paardengek is en dat hij haar op deze manier wil laten zien wat het houden van paarden allemaal in houdt. Het meisje herinnert me aan mijn eigen jeugd dus ik mompel dat ze wel even naar de paarden mogen kijken. Ik weet maar al te goed hoe ik als kleine meid mijn ouders tot stoppen dwong wanneer we op een zondagmiddag met de auto ergens in de Nederlandse Betuwe langs een paardenweide reden. Geen moment liet ik passeren om een paard te kunnen aaien. Dat kon ik dat kleine meisje niet ontzeggen.

Ik laat het stel binnen en verontschuldig me voor de paddocks die nog niet zijn schoongemaakt, de paarden staan allemaal heerlijk in de wei. De enthousiaste vader biedt onmiddellijk aan om even mee te helpen. Verbaasd door zijn aardige aanbod stem ik twijfelachtig in. Ik kan toch geen vreemde hier aan het werk zetten? Anderzijds is het wel erg fijn dat ik nu snel de kruiwagens kan vullen met mest, die direct op de mesthoop worden geleegd. Het kleine meisje loopt enthousiast met haar vader mee en zodra we klaar zijn stel ik de paarden aan haar voor.

Dit was het begin van een 1,5 jaar durende samenwerking waarbij vader en dochter trouw elk weekend paraat stonden om mee te helpen op Pleasure Gaits. Nog nooit heb ik zo'n doorzettingsvermogen en enthousiasme gezien in een jong meisje. Weer en wind trotseerde ze en altijd was ze even vrolijk, natuurlijk geldt dit ook voor de vader. Kleine Jill leerde niet alleen wat de dagelijkse verzorging van paarden inhield maar ook hoe er geborsteld moet worden, dat paarden, hoe lief ze ook zijn, soms per ongeluk op je tenen kunnen staan. Ze zag veulens van nog geen paar uur oud, leerde hoe ze opgroeiden in de groep en ook dat er een tijd komt van komen en gaan. Maar het bleef niet beperkt tot paarden, ook met de honden leerde ze hoe ze luisterden. Een pracht gezicht hoe zo'n klein meisje met een Cane Corso aangelijnd door het bos liep. Met zn 3-en bikkelden we ons door de winter van 2010, gevolgd door een mooi voorjaar en fijne zomer.

Jill bewees dat haar liefde voor paarden geen bevlieging was en veel had geleerd bij ons. Afgelopen zomer kreeg zij samen met haar zusje een Shetlander. Het einde van hun bijdrage aan Pleasure Gaits was in zicht.

Ik schaam me dat ik aanvankelijk zo terughoudend en niet gastvrij was voor deze mensen die mij zo enorm hebben geholpen. Zeker tijdens mijn zwangerschap en na de bevalling waren ze onmisbaar. Anderzijds ben ik blij en trots dat ik een klein meisje haar droom heb kunnen helpen verwezenlijken. Ik ga de vrolijke babbel en het gelach van Jill missen, net als de altijd weer positieve Maurice. Jullie zijn toppers!