New kid on the block

Sja, in het kader van 'je kunt er niet vroeg genoeg bij zijn' hebben we Lucas een geboortecadeau van formaat gegeven. Dit is Dino, een kruising Tennessee Walker x B-pony, geboren in juni van dit jaar. Het is een heel dapper ventje. Klein van stuk maar groot van hart. Dat wist hij al snel te bewijzen toen hij afgelopen arriveerde en parmantig aan het halstertje meeliep naar zijn nieuwe onderkomen.

Met stroom had hij nog niet eerder kennis gemaakt en uitgerekend op dat moment was onze batterij plat. Dino vond die draadjes onhandig maar liet zich niet weerhouden om nader kennis te maken met de merries die in de weide stonden. Niet lang daarna hebben we hem bij de rest gelaten maar dat bleek later toch niet zo'n succes te zijn. De merries spanden samen tegen de nieuwkomer die ook nog eens de kleinste van de kudde was. Nee, dit gaan we anders doen.

Dino staat nu thuis in de wei en paddock samen met Abby. Al was het niet gepland, Abby mocht met 8 maanden best gespeend worden en zo kan ze alsnog een maatje van Dino worden. Over een paar weken gaan ze samen terug in de groep, dan zal Dino er zeker niet meer alleen voor staan.

En dan maar hopen dat Lucas het paardenvirus heeft meegekregen. We zijn benieuwd!

Pettenparade van Lucas

(P)aardige verrassing

Onze Deense vriendin had maanden terug al haar oog laten vallen op onze Max. Probleem: haar echtgenoot vond 2 Tennessee Walkers meer dan genoeg. Wat ze ook probeerde, ze kon haar man niet overtuigen om Max te kopen. Ondertussen mailden we regelmatig heen en weer en hield ik haar up to date over Max en stuurde foto's en video's. Natuurlijk weten wij vrouwen heel goed hoe we onze partners de kop gek kunnen zeuren om toch onze zin te krijgen en ook in Denemarken werkt dat net zo ;).

Lena praatte honderduit over haar droompaard Max en hoe belangrijk het wel niet was dat hij naar Denemarken zou verhuizen. Ze pakte letterlijk alle troeven uit de kast om haar zin te krijgen. Wat Lena echter niet wist is dat ik ook contact had met haar partner die horendol werd van haar smeekbedes. Samen kwamen we tot een overeenkomst zonder Lena hierin te kennen. Het plan was om Max tegen de tijd dat ze jarig zou zijn in Denemarken te laten arriveren.

Geen van ons tweeën had echter kunnen vermoeden hoe moeilijk het was om dit geheim voor Lena verborgen te houden. Dennis en ik onderhielden geheime emailwisselingen terwijl we via Facebook een fake conversatie hielden om zijn vrouw aan het lijntje te houden. Als het Dennis te heet onder de voeten werd moest ik weer een email naar Lena sturen om haar gerust te stellen dat Max nog niet verkocht was. Ondertussen hielden Dennis en ik ons bezig met de export en het organiseren van transport naar Denemarken.

Helaas lijkt het in de paardentransportwereld de gewoonste zaak van de wereld om emails niet te beantwoorden en klanten geruime tijd aan het lijntje te houden over mogelijke vertrekdata. Niet praktisch! Zowel vanuit Denemarken als vanuit België kregen we maar geen datum voor vertrek wat het er allemaal niet makkelijk op maakte. Een aanbieding om Max 3 dagen lang te laten reizen naar zijn eindbestemming hebben we beleefd geweigerd. Dat kun je een dier toch niet aan doen? En toen, out of the blue, werd ik vorige week gebeld met de mededeling dat ze Max binnen 2 uur konden ophalen voor een rechtstreeks transport naar zijn nieuwe thuis. Yikes!

Ineens was het alle zeilen bijzetten. Gauw alle papieren en paspoort verzamelen, telefoontjes met Denemarken plegen, Max poetsen en klaar maken voor vertrek. Best een uitdaging met een baby op de arm maar de draagdoek biedt uitkomst. Een paar uur later loopt Max stoer de laadklep van de truck op, aangemoedigd door het gehinnik van een ander hengstveulen waar hij samen mee in een box de reis naar Denemarken mag ondernemen. Dennis kon nog snel verlof regelen voor Lena die nog altijd van niets wist.

950 kilometer verderop 'verraste' Lena haar man door extra vroeg thuis te komen (wat hij met haar baas had geregeld). Dennis geeft haar een kadootje: een nieuw halster. Teleurgesteld kijkt ze naar het licht blauwe exemplaar wat duidelijk te klein is voor haar jaarling. Dan biecht haar man op dat hij gezwicht is voor haar onophoudelijke gezeur en toch Max heeft gekocht maar dat hij pas in het voorjaar komt. Hij heeft met de pensionstal al wel een overeenkomst gemaakt en die moet die dag getekend worden. Of Lena meegaat? Dolblij van het nieuws arriveert Lena op stal waar ze een box treft waar Max in de toekomst zijn nachten gaat doorbrengen. Het naambordje en wortels aan de staldeur zijn wel erg voorbarig als hij pas in het voorjaar komt. Dan rijdt er een grote truck het terrein op... Hoe romantisch!

Wat is het toch een plezier om zulke geweldige mensen te treffen die onze nakomelingen in hun gezin opnemen. Als fokker kun je je niets mooiers voorstellen. Enkele jaren geleden werd Lena ook al smoorverliefd bij het zien van de foto van Lehla op onze website. Lehla is een ook een nakomeling van Potter en nu staat Max dus bij een half zus!

Pechvogel Gracie

Begin september schreef ik over Gracie die haar been had opengehaald door tegen een paal te lopen. Dat op zich was al genoeg pech maar helaas bleef het daar niet bij. Nog geen week nadat de wond was gehecht begonnen de hechtingen dermate te irriteren dat Gracie eigenhandig de helft van de hechtingen met haar tanden eruit trok. Wat een drama!

De dierenarts kwam onmiddellijk en stond zuchtend met zijn hoofd te schudden bij het zien van de ravage. Op deze manier wordt het er niet mooier op en terug opnieuw hechten was niet mogelijk omdat de wond al ouder was. En zo begonnen we aan het karwei van wond schoonmaken, vlas verwijderen, spoelen, dode huid wegsnijden etc. Een niet al te aangename klus om aan te zien (en zelfs aan te horen). Gelukkig bleven zowel Gracie als haar moeder rustig onder de hele situatie wat de behandeling zeker makkelijker maakte. Met een dubbel dikke noodhechting werd het geheel bij elkaar gehouden en zo moesten moeder en dochter nog langer op stal blijven. Maar ook nu waren we er nog niet. Een paar dagen later waren ook de resterende oude hechtingen vakkundig verwijderd en weer kon de dierenarts schoonmaken, spoelen etc. Tevens werd een tweede noodhechting aaangebracht. Arme Gracie.

In plaats van anti biotica poeder te geven kreeg ze lokaal anti biotica toegediend. Dat heet: 2 x daags rechtstreeks in de wonde zalf ingespoten. Ook een fijne klus... Nu was het aan Gracie en haar zelfhelend vermogen. De wonde moest langzaam dicht gaan groeien, zonder de hulp van hechtingen. Inmiddels zag het geheel er vreselijk uit en we begonnen onze twijfels te krijgen of het nog mooi zou helen maar de dierenarts bleef hier positief over. Inmiddels is de dierenarts hier 'kind aan huis' aangezien hij wekenlang dagelijks over de vloer kwam.

Ondertussen werd de wonde 2x daags ingespoten. Gracie onderging alles heel braaf. Samen met haar moeder opgesloten op stal om dan ook nog eens getreiterd te worden door dagelijks in je wond 'te wroeten'. Dat is toch heel wat voor zo'n kleintje. Langzaam aan werd de opening steeds kleiner totdat dan eindelijk het verlossende woord kwam dat er niet langer anti biotica in de wonde ging; de wond was dicht! Gracie stond nu al 5 weken op stal. We konden niet wachten om haar te bevrijden maar hielden het zekere voor het onzekere en lieten moeder en dochter nog 1 week op stal om zeker te zijn dat de wonde goed dicht was en niet zomaar weer open kon gaan bij teveel beweging.

Eindelijk was het dan zover en na een dag in de paddock konden de 2 dan alsnog van het gras genieten. Op de plek waar eerst een afschuwelijke wonde zat, groeit haar en enkel een kleine verdikking verraad dat er een blessure is geweest. Gelukkig is Gracie nog jong en zal de verdikking afnemen naarmate ze groeit totdat er vrijwel niets meer van te zien zal zijn.

Gisteren hebben we de veulens Gracie en Abby herenigd met hun moeders in de weide. Alsof ze de dag ervoor nog samen hadden gestaan liepen ze met zn vieren gemoedelijk door de weide. Wat een heerlijk gezicht.

Dat een simpel ongelukje zoveel gevolgen en zorg met zich mee kon brengen had niemand verwacht maar het resultaat mag er zijn. De foto links bovenaan is gisteren genomen.

NB. Onderstaande foto's zijn niet geschikt voor de gevoelige kijker..

Dag Prinsessenkind

Tijdens deze periode vliegen de emoties als een rollercoaster over en weer. Het geluk van de pasgeboren Lucas, de zorgen om de dieren en het verwerken van het verlies van grote vriend Chicco die onlangs vergezeld werd door mijn trouwe Izzekind.

18,5 jaar lang week Izzy niet van mijn zijde. Mijn Somali meisje, als kitten al ziek door een bacterie in het nest. Heel haar leven heeft ze last van haar darmen gehad en hebben we kosten noch moeite gespaard om haar lijfje zo goed mogelijk te krijgen. Een hele kunst, bleek wel. Homeopathie, natuurvoeding en vooral geen verwenhapjes tussendoor hielden haar de laatste jaren stabiel. Izzy was een bikkel, haar broer Puck verliet ons al 7 jaar geleden. Izzy besloot al haar 9 levens optimaal te benutten, tot mijn grote blijdschap.

Het eerste leventje was wellicht al vergeven nog in het nest bij haar moeder. Een bacterie beschadigde haar darmpjes permanent met chronische diaree tot gevolg. Haar tweede leven werd opgesoepeerd tijdens het steriliseren. Izzy kwam maar niet bij uit de narcose en raakte onderkoeld. Onder de dekens in het waterbed met een kruik en mijn warme lichaam aan de andere kant kreeg ik haar uiteindelijk 24 uur later weer op temperatuur. In de jaren die volgden zijn er nog diverse momenten geweest dat ik dacht haar kwijt te raken. In plaats daarvan verloren we veel kattenvrienden op veel te jonge leeftijd maar Izzy bleef volhardend bij ons. Zo is ze een winter lang kreupel geweest maar herstelde op miraculeuze wijze. Een hevige griep onder de katten bleef ook haar niet bespaard maar ook hier kroop ze weer bovenop. Izzy had een hartje van goud en al heeft ze zelf nooit kittens gehad, ze was een geweldige pleegmoeder voor al het jonge grut wat hier gepland en ongepland het huis binnen kwam waaien.

In haar jonge jaren bleef geen deur voor haar gesloten wat ons tot wanhoop kon drijven; midden in de winter je achterdeur wagenwijd open treffen is niet echt prettig. Uiteindelijk waren speciale ronde deurhandgrepen de oplossing. De laatste jaren ging mijn kleine vriendinnetje niet echt meer naar buiten. Hoogstens nog om een frisse neus te halen en dan gauw weer binnen op de bank gaan liggen. Zodra ik op een stoel zat, kroop ze bij me op schoot. En als ik te druk was met mijn werk, dan liet ze zich horen. Zoals het een echt prinsessenkind betaamd eiste ze alle aandacht op. Ze sprong uiteindelijk ook niet meer op schoot maar tikte me beleeft doch afdwingend op mn benen dat ik haar moest optillen. Wie was ik om dat te weigeren?

2 jaar geleden leek het einde in zicht; Izzy was graatmager, had zeer veel last van haar darmen en was niet langer zindelijk. Met mijn heldin op schoot en tranen in mijn ogen nam ik de beslissing haar uit haar lijden te verlossen. Bij het idee moest ik direct huilen. Izzy keek me aan en er leek een nieuwe levenskracht in haar ogen te komen die zei; “als jij er nog niet klaar voor bent, dan blijf ik toch!” Vraag me niet hoe maar Izzy kwam bij in gewicht, haar vacht begon weer te glimmen en ook haar darmproblemen verminderden aanzienlijk. In de 2 jaren die volgden was ze zindelijk en over het algemeen gezonder dan ooit. Mensen verwisselden haar zelfs voor de 16 jaar jongere Sizo. Nog één keer had ze een terugval waarbij ik dacht dat het einde in zicht was en wederom herpakte Izzy zich op het moment dat ik dacht dat ze er tussenuit glipte. Hoe bijzonder.

Tijdens Chicco zijn ziektebed ging ook mijn prinsessenkind achteruit. Een neusinfectie maakte dat ze het erg benauwd kreeg. Reguliere medicatie werkte niet en we vonden een oplossing in homeopathie op basis van Chinese kruiden. Toch verloor ze weer gewicht, haar vacht werd dof en zat vol klitten en kreeg ze evenwichtsstoornissen. Helaas werd een andere kat geveld door een besmettelijk virus op het oog en zij was regelmatig in contact met Izzy. Alles leek echter onder controle. 3 dagen na de geboorte van Lucas bleek Izzy alsnog het virus te pakken te hebben. De voorgeschreven reguliere medicatie bleek achteraf een overdosis te zijn voor dit kleine lichaampje wat geen 2 kilo meer woog met nierschade tot gevolg. Het einde van Izzy haar 9e leventje was in zicht.

In de 2 weken die volgden werd ik heen en weer geslingerd door emoties van intens geluk door de geboorte van Lucas en verdriet voor het naderende afscheid van Izzy. Het viel niet mee om haar nog een fijne, pijnloze tijd te bieden vol aandacht met een baby op de arm die ook veel aandacht opeist en verdiend. Toen haar nieren uitvielen was het moment van afscheid nemen dan toch gekomen.

Het is wennen aan de stilte in huis, mijn schoot blijft leeg. Het zal nog wel even duren voordat ik over dit gemis heen kom. Uiteindelijk is 18 jaar samen een hele tijd…

Lucas meets the horses & vice versa

Kleintjes worden groot

Max is alweer bijna 6 maanden oud en Abby is 5 maanden.

Een ongeluk zit in een klein hoekje

Shit happens, zeggen ze. En niets is minder waar. Eerder deze week hadden we weer een typisch pechgeval aan de hand wat simpelweg niet te voorkomen is. Of nou ja, alle paarden apart op stal zetten zou verschil maken maar dat gaat tegen hun èn onze aard in.

Momenteel staan alle merries met veulens aan huis. Lulu en Beetle delen een grote paddock met schuilstal samen met hun dochters voor de nacht, overdag staan ze op de wei. De paarden staan al het hele jaar samen zonder problemen en de veulens trekken leuk met elkaar op. Zoals altijd voeren we de merries met een voerzak. In Lulu haar beleving komt Beetle te dicht bij tijdens het eten en ze stuurt Beetle resoluut weg. Beetle reageert zoals het hoort en wijkt uit. Achter haar staat Gracie (dochter Lulu) die op haar beurt ook moet uitwijken voor tante Beetle. En hier stuitten we op een probleem... Achter Gracie staat een weidepaal en sja, die staan erom bekend om vooral te blijven staan met als gevolg dat Gracie vol op de paal klapte met haar borst. Ze raakte hierbij het bevestigingsmateriaal van de stroomdraad op wel heel ongelukkige wijze en haalde haar bovenbeen open.

Resultaat: een lap vlees in de vorm van een driehoek ter grootte van 10 x 10 cm hing los. Gelukkig waren we erbij zodat we direct gepaste actie konden ondernemen. Lulu en dochter gingen op de weide om de wond zo schoon mogelijk te houden en de dierenarts werd gebeld om te komen hechten. Binnen een half uur was hij ter plaatse en ging aan het werk. Arme Gracie kreeg een rustgevend middel en lokale verdoving terwijl mama Lulu op haar gemak hooi stond te eten naast haar. Op zulke momenten waardeer je een rustige merrie des te meer want dit heeft absoluut voordelen tijdens zulke situaties.

Nadat Gracie weer 'opgelapt' was en een kleine 20 hechtingen rijker hebben we de 2 op stal gezet voor een voorspoedig herstel. En nee, we houden niet van stallen maar in deze situatie is het wel zo bevorderlijk voor de wondgenezing. Wat dat betreft is het hebben van een aantal stallen een onontbeerlijk iets, al sluiten we ze in principe nooit af. Moeder en dochter schikken zich in hun lot. Gracie haar wond ziet er schoon en droog uit. Elke dag komt de dierenarts controleren en we hopen dat ze snel weer terug de weide op kan. Wat littekens betreft zal Gracie er niets aan overhouden gelukkig.

Ons bezoek in 2009 aan de Pryor Mountains en de wilde Mustangs heeft een diepe indruk op ons achter gelaten. We ontmoetten Cloud en zijn harem maar het was de hengst Shaman die op mij een onvergetelijke indruk maakte. Amerika, het land van de vrijheid, toch zeker voor hun oorspronkelijke bewoners. Zo zou het moeten zijn. Helaas is niets minder waar en is men druk doende om de Mustangs te elimineren.

En het gaat hier niet alleen om de Pryor Mountain Mustangs maar alle wilde Mustang kuddes in Amerika. Lees hier een verslag van fotografe Carol Walker. Vanuit Europa is er niet veel wat we kunnen doen behalve onze stem en mening te laten horen in Amerika. Klik hier en lees hoe je kunt helpen om de wilde paarden in vrijheid te laten leven.

Waiting in line to get their hair done