Trekpaarden voor Limburgse bossen

DE WINNING ONDERHOUDT LANDSCHAPPEN MET BELGISCHE TREKPAARDEN
Auteur: Peter Dupont Photo News©hw

Het sociaal economiebedrijf De Wingerd wil het Brabantse trekpaard herintroduceren.

LUMMEN - Het Limburgs sociaal economiebedrijf De Winning herintroduceert trekpaarden bij het onderhoud van Limburgse bossen en landschappen. Ooit schering en inslag in Vlaanderen, nu een zeldzaamheid: het Belgische of Brabants trekpaard verdwijnt snel uit ons landschap. Het Limburgse sociaal economiebedrijf De Winning uit Lummen wil dit nobele dier echter herintroduceren in de Limburgse bossen en landschappen.

'Een initiatief van onze vzw's Groenwerk en Vreebos en het Centrum voor Natuur- en landschapsbeheer, samen met andere partners zoals de provincie Limburg, lokale boomslepers, Steunpunt Levend Erfgoed, Agentschap voor Natuur en Bos, FSC Belgium, Toerisme Limburg en Regionale Landschappen', vertelt directeur Filip Vanlommel.

De medewerkers van het sociaal economiebedrijf starten het duurzaam groenbeheer binnenkort met twee dieren. Vanlommel: 'De inzet van trekpaarden is ecologisch verantwoord en milieuvriendelijker. Zo kunnen ze zware bomen zonder schade uit het bos slepen, Amerikaanse vogelkers kan op deze manier met minder glyfosaat bestreden worden en verder worden vochtige graslanden gemaaid zonder spoorvorming van zware machines. Die brengen immers veel schade aan in onze bossen en landschappen.' De trekpaarden spelen ook een belangrijke rol in de komst van FSC-gecertificeerde bossen. Ze reduceren de CO2-productie. 'Daardoor werken wij actief mee aan het Limburgs milieubeleidsplan 'Allemaal CO2-neutraal'', aldus Vanlommel.

Hippotherapie
'Het project betekent ook een meerwaarde voor de doelgroepmedewerkers van De Winning', zegt honden- en paardenspecialist Guy Eylenbosch. Hij screent mogelijke trekpaarden voor het project. 'Geen sinecure, want 80% van de bestaande trekpaarden zijn gefokt voor slacht of show, niet voor werk.' Eylenbosch, terug van vier jaar paardenwerk in Japan, zal ook instaan voor de hippotherapie met de dieren. 'De doelgroep wordt op een aangename en therapeutische manier betrokken bij de uitvoering van hun werkzaamheden', vertelt hij. Het plan is om de trekpaarden bovendien ook in te zetten in het toeristisch aanbod in Limburg. 'We zullen huifkartochten organiseren, in combinatie met een toeristische gids en een streekeigen picknick', besluit Vanlommel.

Opleidingscentrum
De Winning vindt het belangrijk dat deze bedreigde oude ambacht nieuw leven wordt ingeblazen en dat oude rassen zoals het Belgisch trekpaard blijven bestaan. Vanlommel: 'Samen met het Centrum voor Natuur- en Landschapsbeheer werken we in 2012 ook een cursus uit rond het werken met trekpaarden in sociale economiebedrijven en daarbuiten.' Omdat het hefboomproject waarschijnlijk ook navolging zal krijgen in andere Vlaamse gemeenten, denkt Guy Eylenbosch aan de uitbouw van een heus opleidingscentrum. 'Als teamster is het mijn doel om mensen van alle leeftijden te begeleiden in het verbeteren van hun communicatie met zichzelf en anderen. Dit willen we dus doen door hen in contact te brengen met dieren en natuur.'

Lente!

Eindelijk! Gisteren ging de lente officieel van start. Ik kan me ook weer helemaal uitleven in mijn verslaving: paarden uit de rui helpen. Elke dag maak ik gewapend met mijn Furminator een rondje 'paard' en werk me suf om al die haren te verwijderen.

De paarden genieten met volle teugen. Rose stopt spontaan met eten en begint erbij te kwijlen, Beetle idemdito. Toen ik haar laatst een rosbeurt gaf stonden we allebei zeer verbaasd naar haar buik te kijken die vol in verzet ging van die harde borstel die over de vacht ging. Beetle keek net zo vreemd als ik! Het veulen was het er duidelijk niet mee eens, zou het gekieteld hebben?

Bij Ed en zijn jonge meiden is het dringen geblazen. Hoewel ze zich met groot respect naar mij toe gedragen, proberen ze allemaal als eerste aan de beurt te zijn. Stiekem proberen ze elkaar wat aan de kant te duwen en dringen zo voor hun beurt. Dit alles in harmonie en zo sta ik omringd door 4 paarden en voel ik me zeer, zeer geliefd. Het is een mooi clubje; een Tennessee Walker, Spotted Mountain Horse, Kentucky Mountain Saddle Horse en een Paso Peruano. Wat een rijkdom..

Last but not least zijn Lulu en Potter aan de beurt. Ook hier is het volop genieten. Als ik klaar ben met Lulu ga ik verder met Potter maar daar is mevrouw Lulu het niet mee eens en ze duwt zich radicaal voor Potter die als een gentleman ruimte maakt voor zijn geliefde. 't is toch wat.

Hoe dan ook, het is op en top genieten voor iedereen.

Het is zover!

We konden er niet langer meer omheen. Na nestjes jonge katjes, puppies en vele veulentjes te hebben groot gebracht, zijn we eindelijk zover gekomen dat we de grote stap durven te wagen. We krijgen gezinsuitbreiding! En wel van het meest bijzondere wezentje ter wereld; een kindje van Oscar en mij.

Eind september mogen we dit wondertje op de wereld verwelkomen. Een voorproefje van wat ons te wachten staat kregen we eerder deze week; een druk spartelende foetus met 2 armpjes en beentjes, 2 handjes en voetjes, een pracht lijfje en een mooi koppie met alles erop en eraan. Wow! Uniek is de eerste keer de hartslag van je eigen baby te mogen horen. We waren er allebei stil van...

Voor ons staat een periode vol verandering, niet wetende wat ons allemaal te wachten staat maar we kijken er enorm naar uit!

Mangalarga Marchador gangentraining

Gisteren was tijdens de Equitana een jureringstraining over de Mangalarga Marchador waarvoor speciaal de president Magdi Shaat en de judge James Garcia de Resende van de Braziliaanse vereniging waren overgevlogen. De clinic was bedoeld voor gangenpaardentrainers en juryleden.

4 uur lang is ons de theorie van de Batida en Picada uitgelegd aan de hand van video's en beeldmateriaal. Daarna volgde de uitleg van het jureringssysteem van de Brazilianen. Het was zeer interessant om te zien en horen wat in de ogen van de Brazalianen de perfecte MM was en waarom. Aanvankelijk ontstond er een flinke discussie over de Batida en of deze gang al of niet een draf (2-takt) is. Het nam de nodige tijd in beslag alvorens de James Garcia alle deelnemers kon overtuigen van zijn gelijk. Al is het verschil voor het blote oog vrijwel niet zichtbaar wat beenzetting betreft, je hoort toch een net iets andere takt. Ipv de bekende 'tak,tak' 2-takt hoor je bij de batida een 'prr, prr'. Zeg maar een 2-takt met echo. Het grote onderscheid van deze 2 zo gelijkende gangen is echter het uitblijven van enige opwaartse beweging van het paard waardoor de ruiter stil kan blijven zitten en wat lichtrijden overbodig maakt. En zo leer je weer dat elk gangenpaardenras weer zijn eigen unieke eigenschappen heeft.

Na afloop was het tijd om de paarden in levende lijve te zien lopen en indien gewenst mochten ze zelfs worden uitgeprobeerd. En inderdaad, degene die in eerste instantie de discussie over wel of geen 2-takt aangingen, moesten nu beamen dat deze gang beduidend comfortabeler zit dan een draf en er een 'vertraging' in de diagonale beweging voelbaar is. Dat bewijst maar weer dat het oordelen over beweging meer is dan enkel kijken met je ogen, ook je oren en gevoel spelen hierbij een belangrijke rol.

Ik heb genoten van de cursus en vond het een zeer leerzame middag.

Verantwoord fokken

Wat is het toch triest om te zien hoe het in de wereld vergaat met rasdieren. Of het nu gaat over honden, katten of paarden, de problemen die binnen de rassen voorkomen zijn overal hetzelfde.

Verantwoord fokken schijnt niet langer het doel te zijn van het merendeel van de fokkers. Geld en status is vele malen belangrijker. Die ene bokaal, dat mooie lintje of die uitmuntend gekeurde hond is hetgeen waar het vaak om draait. Dat de dieren inteelt zijn en vele erfelijke eigenschappen met zich meedragen is van ondergeschikt belang. Consequenties? Ja, die zijn er zeker. Voor de dieren zelf en voor hun eigenaar. Vol ontzag heb ik de uitzending van Meldpunt van 10 maart jl. bekeken.

Zelf heb ik altijd een Engelse Bulldog willen hebben maar toen ik hoorde van hun luchtwegproblemen die er grofweg ingefokt zijn, ben ik afgehaakt. Dolgelukkig ben ik met mijn Cane Corso reu die weliswaar niet hoog scoorde op een keuring doordat hij 'te atletisch' gebouwd was (is notabene een werkhond) maar ondertussen dit jaar alweer 11 wordt en nog elke dag ravot met onze 5 andere honden in de wei. Destijds raadde de rasvereniging mij ten strengste af om überhaupt een kijkje te gaan nemen bij Chicco zijn fokker, terwijl een bestuurslid van de vereniging vol trots een nest van volle broer met zus aan ons toonden. De keuze was snel gemaakt, zonder spijt!

In deze uitzending gaat het over honden, hetzelfde verhaal gaat echter ook op voor andere raszuivere dieren zoals katten en paarden. Verantwoord fokken is cruciaal. Wij doen ons uiterste best om de best mogelijke match te maken in het fokken met onze paarden. We kiezen lang niet altijd voor de makkelijke oplossing van eigen hengst x eigen merrie, al zijn onze paarden hier wel op geselecteerd. Wij kiezen daarentegen voor die combinatie die zowel qua bloedlijnen, karakter, uiterlijk en gangwerk het meest veelbelovend is. Toegegeven, het vereist meer inzet, hogere kosten en brengt niet altijd het begrip van mede fokkers en liefhebbers maar in onze ogen is dit de enige juiste manier.

Inteelt, wat nog altijd bij veel paardenrassen voorkomt is iets waar ik fel op tegen ben. Hoewel ik ook van lijnenteelt niet overenthousiast ben kan ik wel leven met een lijnenteelt die ver genoeg van elkaar verwijderd is (bv 2e generatie vaderszijde tov 4e generatie moederszijde). In het streven naar Tennessee Walking Horses zoals ze oorspronkelijk zijn gefokt, houdt in dat je in het evenaren van dit doel, ook rekening moet houden met mogelijke inteelt en negatieve erfelijke eigenschappen. Een hele uitdaging waar we volledig voor gaan!

Ik heb ooit zo'n schouwspel mogen aanschouwen terwijl ik op de snelweg in België reed. Dit leverde toch wel gevaarlijke situaties op maar het was prachtig! (en ik kan het navertellen...)

Aftellen!

Bijna is het weer zover, de veulentjes zijn in aantocht! Eerder deze week kwam onze Rose naar huis om de 'kraampaddock' te bemannen en wordt de leegte bij Potter opgevuld door drachtige Lulu (die pas in juni is uitgeteld). Gisteren besloot ik ook Beetle naar huis te halen. Beiden merries zijn voor eind maart, begin april uitgerekend.

Zo op het oog is Rose veel verder in haar dracht maar schijn bedriegt. Rose heeft al diverse veulens gehad en haar baarmoeder is al flink opgerekt waardoor ze veel sneller dik is. Beetle daarentegen verwacht haar eerste veulen en ziet er nog mooi strak uit. Het ideaalplaatje zou zijn om deze 2 dames samen te zetten zodat Beetle veel meekrijgt van Rose die officieel een week voor haar een veulen zou moeten krijgen. Na de eerste kennismaking over de draad konden de dames vanmorgen voor het eerst samen staan. Alles ging in rust en harmonie, de dames kunnen het prima met elkaar vinden. Zoveel te beter!

Nu is het afwachten tot de uiers goed vol gaan lopen en dan zien bij de bevallingen aanwezig te zijn. Het is weer spannend voor wat we dit keer mogen verwachten. Na 7 Tennessee Walker hengstjes is het echt tijd voor meiden!

Bij Rose ben ik vrij zeker dat dit gaat lukken. Tot nu toe zijn alle merrie veulens van Potter zeer actief in de buik geweest en dat is ook bij Rose het geval. Bij Beetle heb ik echt geen idee. Mijn Amerikaanse vriendin leest altijd de stand van de staartharen om een geslachtsvoorspelling te doen maar ook zij twijfelt dit keer enorm. Ze vermoedt ook hier een merrietje maar of dat ook zo zal zijn? We houden de spanning er dus nog even in!

Vorig jaar maakte ik tijdens Flanders Horse Expo kennis met mede standeigenaar Yoke Vliegen. Yoke is eigenaresse van Atelier 't Kleipötsje en maakt prachtige kunstwerken van paarden. Na onze tweede ontmoeting tijdens Horse Event heb ik Yoke gevraagd om een aantal beeldjes te maken van gangenpaarden. Afgelopen weekend werden deze tentoongesteld tijdens Flanders Horse Expo en ik was dan ook razend benieuwd naar het resultaat.

In één blikopslag herkende ik onze Ravi. Wat een pracht stuk! Natuurlijk mocht hij nog pronken tijdens de beurs maar na afloop ging dit beeld mee naar ons huis waar hij een prachtig plekje heeft om in de kijker te staan. Ook de andere beeldjes waren uniek maar in mijn verliefde ogen is niemand mooier dan onze Raaf. Later dit jaar zullen er meer gangenpaardenbeeldjes gemaakt worden in een iets kleiner formaat. We houden je op de hoogte!

Zeker geen Axe fan maar wel leuk...

Wishful thinking...

Vroeg!

We zijn er vroeg bij dit jaar maar hier is het voorjaar begonnen! Al meer dan een week lang worden we 's morgens wakker van het vogel gekwetter. Pas toen viel het op hoeveel ik dat geluid heb gemist. Het weer is geweldig; rond of boven 0 met hier en daar een zonnetje.

Met de komst van het voorjaar zijn er ook weer veel klussen te doen op het land. Omheiningen weer eens nalopen en herstellen. Mesthopen afvoeren, land bemesten etc. Al geruime tijd letten we goed op het milieu en de laatste jaren gebruiken we geen mestkorrels meer. Om nog milieubewuster te werken hebben we dit jaar de opgespaarde mest weer uitgereden over het land. Vanaf 15 februari was dat weer toegestaan dus lieten we er geen gras over groeien, integendeel, hopelijk gaat het gras straks sneller groeien!

De mesthopen werden voorzien van EM en het geheel is verspreid over verschillende weilanden. Wellicht ben ik nu een enorme spelbreker als ik zeg dat het wat mij betreft flink mag gaan regenen!

Na de eerste regenbui wordt alles weer gesleept en later in het voorjaar worden er nog een kleimineralen over het land verspreid. Doordat we op zandgrond zitten raakt de grond hier nl zeer snel verdroogd.

Op dit moment ziet het land er troosteloos uit maar daar gaat snel verandering in komen.

Spring is coming

Gisteren hadden we (net als vandaag) een prachtige dag vol zonneschijn en een aangename temperatuur. Een uitstekend moment om met de camera naar de paarden te gaan. Deze zeer gemixte groep van 5 (verschilt qua leeftijd, ras en geslacht) is een genot om naar te kijken. Ze trekken heel goed met elkaar op en zijn een hechte club.

Ed is de trotse leider van de groep. Hij is stapelgek met zijn meiden. Beetle oefent haar aankomende moederschap door zich over Elena te bekommeren en is Ed haar rechterhand als het erop aankomt om het jonge grut in het gareel te houden. Amber en Anouck puberen er vrolijk op los en dagen Elena regelmatig uit om lekker mee te spelen. En dat levert altijd weer schone kiekjes op!

Memories

Tijdens een opruimmanie (moet ook eens gebeuren) kwam ik oude cd's tegen waaronder één met foto's van mijn reis naar Colorado. Time flies, dit jaar is het alweer 10 jaar geleden. In 2001 vloog ik een week na 9/11 naar Steamboat Springs om Walkers te selecteren voor Europa en te genieten van vele trailritten. Meerdere malen mocht ik mee koeien vangen en natuurlijk reed ik op een Tennessee Walker. Mijn favoriet Warior was een giga ruin van 1.65m die zeer imposant overkwam maar op je pinken te rijden bleek. Ik verloor mn hart aan dit paard en aan de herfst in Colorado. Wat een prachtige natuur.

Destijds was ik nog niet voorzien van een digitale camera maar toch wist een collega op het reclame bureau waar ik op dat moment werkte een mooie collage te maken van de korrelige foto's. Volgens iedereen was het super reclame voor Marlboro, ware het niet dat die altijd rokende heren te paard in hun advertenties gebruikten. Inmiddels ben ik al jaren gestopt!

Voor Warior liep het minder goed af. Ik heb nog geprobeerd om hem naar Europa te halen maar hij was reeds verkocht. Onlangs hoorde ik dat hij 1,5 jaar geleden is overleden. De wereld is weer een superpaard armer. Bummer. Ironisch genoeg woonde onze Spirit in 2001 in Steamboat Springs al heb ik haar toen niet ontmoet. It's a small world...

Among Horses and Men

Bottle Bank Arcade - TheFunTheory.com - Rolighetsteorin.se

Getuigschrift van vakbekwaamheid voor het vervoer van dieren

Zo, dat is een hele mond vol, niet? Nieuwe regels zorgen weer voor extra onkosten. Lang werd aangekondigd dat op Europees niveau een getuigschrift van vakbekwaamheid nodig was voor transport van dieren, ongeacht of je je betreffende rijbewijs bezit. Het onderscheid zit m in privé vervoer of commercieel maar hoe ziet de wet dat?

Vervoer > 50 km en grensoverschrijdend vervoer wordt al gauw gezien als commercieel vervoer dus best zorg je dat je je papiertje op zak hebt om maar op orde te zijn. Moeilijk? Nee, in geen geval. Tot op het lachwekkende af eigenlijk. 25 multiple gok vragen waarvan 15 algemeen en 10 specifiek op het dier wat je wenst te vervoeren (paarden dus). De vragen (en antwoorden) kun je op voorhand al vinden in het cursusboek. Binnen 5 minuten stond ik dus weer buiten, maar wel € 100,- armer en het lijkt wel of het daar allemaal om te doen is. Door de staat te verrijken met een handvol euro's mag ik straks geoorloofd door heel Europa met een paard in de trailer rijden.

Want ja, met paard in de trailer naar Duitsland voor een demonstratie, dekking of om het dier bij zijn nieuwe eigenaar afleveren wordt allemaal gezien als commercieel transport. Of dit papiertje enige kennisverrijking tot gevolg heeft gehad is maar zeer de vraag maar we zijn weer volledig op orde.

De ideale Bob!

Stoere Rosa

Roos kwam 6 jaar geleden bij ons wonen. Zij was het eerste (en tot nog toe enige) paard die de na de verhuis van Amerikaanse naar Europese bodem niet goed kon acclimatiseren. Daarnaast had ze een trauma opgelopen met 'American style' hoefsmeden waardoor haar achter hoeven moeilijk tot niet te bekappen waren.

En nu, 6 jaar later heeft ze zich stoer gehouden en in alle rust haar 4 voetjes gegeven en rondom laten bekappen. Wat ben ik trots! Toegegeven, er blijft weinig voor nodig om over haar grens te gaan want zowel een hoefsmid als een man blijven 2 gevaarlijke 'wezens'. Helemaal als die 2 gecombineerd in 1 lijf zitten. Heel even wakkerde haar oude angst weer op maar van zodra we haar hadden afgeleid liet ze ook braaf haar laatste hoef bekappen.

Wat een dame! Wat een overwinning. Dit is nu de tweede achtereenvolgende keer dat ze rondom bekapt is. Het heeft even geduurd maar het was absoluut het geduld waard!

Jippee!

Vuurwerk afsteken is in Hechtel-Eksel enkel nog toegestaan met een vergunning! 10 jaar lang hebben we oudjaarsnacht 'gevierd' tussen de paarden en ze gerust moeten stellen voor al het geknal en geknetter. Er zijn gelukkig nooit echte ongelukken gebeurd maar wel vonden we de afgelopen jaren vuurpijlen in de wei, de dakgoot van de paddock en erger nog; in de hooiopslag.

Ook dit jaar stonden we met champagne in onze hand bij de paarden en het was wederom niet voor niets. Paloma, Spirit en Ravi stonden doodsangsten uit voor de vuurpijlen met hun felle kleuren gevolgd door het harde geknal. Diverse keren leek het erop dat ze dwars door de omheining zouden rennen. Zoals altijd stonden Oscar en ik verspreid bij de paddocks de paarden gerust te stellen. Soms moesten we ze echt op de rem zetten als ze in gallop richting omheining kwamen door ons groot te maken en de armen in de lucht te steken en HO! te roepen. Mijn moeder gilde het uit, bang dat de paarden echt zouden uitbreken en ons omver zouden lopen. Gelukkig is dat niet gebeurd. Lulu stond reeds met een blessure op stal. Zij was al eerder onderuit gegaan op de ijsbodem en heeft spieren in haar lies verrekt. Van de 5 paarden was alleen Lilly de rust zelve, zij stond gezapig aan haar hooi te knabbelen.

Na de ongevallen elders in België tijdens oudjaarsnacht in 2009 waarbij paarden door vuurwerk uit hun wei ontsnapten en verongelukten tezamen met de tegenliggende autobestuurster zijn de regels in Belgie flink verscherpt wat vuurwerk afsteken betreft. In veel gemeentes werd het afsteken van vuurwerk aan banden gelegd door het enkel met vergunning toe te staan. Helaas was de communicatie hierover niet duidelijk waardoor er toch nog vuurwerk in onze straat werd afgeschoten. Bij navraag bij de gemeente bleek dat het wel degelijk is verboden en men zal hierover ongetwijfeld duidelijker over communiceren in 2011.

Zouden we dan eindelijk na 10 jaar een rustig Oud & Nieuw kunnen vieren? Dat zou geweldig zijn. Niet alleen een handvol mensen die plezier hebben maar iedereen en alle huis- en hoevedieren kunnen het nieuwe jaar in het vervolg goed van start gaan. Jippee!

Vervolg sneeuwpret..

Hoewel bij velen de sneeuw al is verdwenen, is het hier nog lang niet voorbij met de sneeuwpret. Althans, wij vinden van wel, maar de paarden denken er anders over. Door de afwisseling van dooi en vorst is het dikke pak sneeuw geslonken tot een stevige emulsie met harde ondergrond. De paddocks en wei waar de groep van 5 dagelijks in loopt is op veel plaatsen omgetoverd in een ijsbaan wat levensgevaarlijke taferelen oplevert. Zo kletterde Ed vanmorgen onderuit terwijl hij op zijn voer stond te wachten. Tja, veel is er niet voor nodig om uit te glijden.

Vandaar dat ik een extra weide heb geopend zodat het jonge grut toch de benen kon strekken. En dat lieten ze zich geen 2x zeggen! Amber nam het voortouw en overwoog zelfs haar eten ervoor te laten staan... Elena had moeite om door de zware sneeuw te ploeteren en had er duidelijk minder plezier in.

Gelukkig Nieuwjaar!

Sneeuwpret

Al weken leven we in een witte wereld. Eerlijk gezegd vind ik het heerlijk al brengt het wel extra werk met zich mee. Afgelopen donderdagnacht viel er een enorm pak en waren we praktisch ingesneeuwd. Er viel zo'n 40-50 cm en heel het dorp was in rep en roer. In onze straat wordt per definitie niet gepekeld en ook geen sneeuw geruimd. Weinig mensen konden ons nog bereiken en regelmatig moesten we auto's weer op de weg helpen.

Qua verzorging van de paarden worden we steeds inventiever. De 1000 liter vaten met water zijn volledig vast gevroren en in zo'n berg sneeuw is ook een slee met een 80 liter vat water niet evident om te slepen. Mijn auto biedt uitkomst; volgeladen met tonnen water rijdt hij in zn 4x4 onvermoeibaar door de dikke sneeuw naar de weilanden om daar de paarden van water te voorzien. Het is echt ongelooflijk dat er juist met deze koude meer dan normaal gedronken wordt. Elke dag wordt er ca 300 liter water vervoerd en aan huis gaat er ook nog eens 200 liter water doorheen.

Hoe meer sneeuw, des te blijer de honden worden. Ik lig dubbel als ik de kleintjes zich een weg zie banen door de hoge sneeuw. Gewapend met camera heb ik geprobeerd eea in beeld te brengen. Ondanks het harde zwoegen en soms de frustraties kan ik intens genieten van alle dieren rondom ons. Wat een rijkdom, daar wordt je spontaan warm van...

Jeugdsentiment

'Mijn' boom staat te pronken midden op de markt in Culemborg (NL). Meer dan 10 jaar lang keek ik elke dag op deze boom uit vanuit mijn slaapkamerraam toen ik nog thuis woonde. Ik vond m prachtig! Afgelopen jaar is het ouderlijk huis verkocht en werd door de nieuwe bewoners een kapvergunning aangevraagd voor de mooie blauw spar. De gemeente heeft de boom nog een prachtig laatste kerst gegund, midden op de markt in Culemborg. Toch zonde van die mooie boom...

Winterstop

Met alle sneeuw en de vrieskou is het helaas niet mogelijk om paarden in deze periode in training te nemen. Op zulke moment groeit de behoefte aan een binnenpiste. Dus houden we vanaf nu een gedwongen winterstop. Afgelopen zaterdag is het laatste leerpaardje weer huiswaarts gekeerd. Helemaal naar Frankrijk, de kou en sneeuw trotserend. Het is altijd weer jammer om afscheid te moeten nemen van een paardje waar je een geruime tijd mee hebt gewerkt en hebt zien groeien. Je bouwt toch een band op, ook al weet je dat het dier slechts tijdelijk inwoont.

Tot maart focussen we ons op onze eigen paardjes. Grondwerk voor de jonge dames en genieten van buitenritten met de gereden paarden.

In het voorjaar zijn de paardjes van buitenaf weer welkom voor training.

Waiting on Santa

Potter leeft zich uit in de sneeuw

Hondenweer

Koliek!

Afgelopen weekend was er één die we kunnen missen als kiespijn. Buiten de verwarming die stil viel trof ik onze Lulu zaterdag avond liggend op stal. Ze weigerde op te staan en had duidelijk geen interesse in haar eten. De alarmbellen in mijn hoofd rinkelden op volle toeren. Ook op mijn stem wilde Lulu niet gaan staan dus moest ik haar met geweld op de been zien te krijgen. Als verdoofd bleef ze staan, niet eens de moeite nemend om het vlas van zich af te schudden.

Snel rende ik naar huis om Oscar te alarmeren. Terwijl hij met Lulu ging stappen belde ik de veearts die binnen 20 minuten ter plaatse was. Dat het koliek was was duidelijk maar wat voor soort? Het bleek gaskoliek te zijn en haar darmen lagen vrijwel volledig stil. Gelukkig werkte alles verder wel normaal. Ze plaste en meste een klein beetje. Lulu werd intraveneus ingespoten en knapte zienderogen op. In de uren die volgden hielden we haar nauwlettend in de gaten. Om middernacht zag alles er rustig uit. Lulu stond op stal met een kale vloer om de zin om te liggen zoveel mogelijk te ontnemen. Ze keek helder en had geen verschijnselen van koliek meer.

Voor dag en dauw stond ik zondagochtend weer op stal. In een oogwenk zag ik dat het foute boel was. Lulu was achteruit gegaan, stond te flemen en had duidelijk pijn. Wederom ging ik met haar wandelen en de dierenarts was alweer onderweg. Wanneer je een merrie van 1.63m steeds onderuit ziet gaan en haar met moeite weer op de been krijgt, slaat de paniek goed toe. Ik was er niet gerust op.

De hele dag hebben we elk uur een kwartier gestapt. Tot 3 keer toe werd ze intraveneus ingespoten om haar darmen te ontspannen. Tegen 9 uur 's avonds waren haar darmen redelijk op gang. Nog altijd mocht ze niet eten en daar was ze het niet mee eens. Een goed teken! Maandagochtend trof ik een duidelijk opgeknapte Lulu op stal. Hoewel ze nog niet 100% in orde was kreeg ik na een laatste behandeling groen licht om Lulu weer met haar maatjes op de wei te zetten. De rest van de week heeft ze hooi en slobber gegeten en inmiddels zijn we weer helemaal gerust. Dit zijn zeer enge momenten en dan te bedenken dat Lulu nog drachtig is van onze Potter ook. Het is zeker dat Lulu iets verkeerds heeft gegeten. Wat dat dan is geweest, is ons niet bekend. Qua voeding is er niets veranderd, het enige verschil is dat de paarden zaterdag in een andere wei hebben gestaan langs een wandelpad.

Al sluiten we onze paarden nooit op op stal, gelukkig is die mogelijkheid er in geval van nood wel. Wij kunnen weer opgelucht ademhalen. Alles is goed!

Tennessee Walkers @ Equirience

Afgelopen weekend waren we weer van de partij in de Brabanthallen met de Tennessee Walker. Denise, Mariska en ik hadden de paarden voorbereid en we werden bijgestaan door Oscar, Fons en Trees die de stand bemanden tijdens onze demonstraties.

Vrijdagochtend hebben we de stand opgebouwd en Mariska en ik waren tevreden over het resultaat. Maar toen de beurs open ging kwamen we tot de conclusie dat we niet de beste locatie hadden en in een dood gangpad zaten. Iemand bleek echter niet op zijn komen dagen en liet een stand op een toplocatie leeg staan. 1 kort onderonsje met de organisatie en wij konden verhuizen naar onze nieuwe stek om zaterdag goed van start te gaan.

Helaas bleek Spirit niet van goede zin. Wellicht was het de regen of was het iets anders maar ze wilde niet mee. Totaal onvoorbereid werd Ravi meegenomen. Het voordeel hiervan was wel dat er geen verwachtingen waren waardoor het nooit tegen kan vallen. Ravi kwam de shock snel te boven en liep zijn eerste demonstratie aan de hand in de grote ring. Later die dag gaven we met 3 Walkers een demonstratie onder zadel en ik was apetrots!

We hebben een bere gezellige beurs gehad, veel bezoek van bekenden en geïnteresseerden en we zitten vol nieuwe ideeen voor een volgende beurs. Zondag was ook nog eens de dag dat ik verjaarde en ik werd verrast met ( p)aardige kadootjes. Dank jullie dames! En eerlijk is eerlijk, het is een wereld van verschil om je paard zo de trailer in te zien lopen en naar huis te kunnen rijden na 3 zware dagen!

  

His Masters Voice

Omstandigheden brachten deze ruin bij ons. Ik ken hem al vele jaren. Zijn vader was de eerste Walker die ik heb gereden. Ed is 16 jaar en heeft nog vele jaren te gaan. Op dit moment loopt hij samen met de 2 jarigen Anouck en Amber. Een flinke tegenvaller voor de dames want Ed heerst over zijn nieuw verworven koninkrijk.

De komst van Ed doet me heimelijk terugdenken aan de beginjaren in het Walkerwereldje. Mijn eerste Walker ervaring was op Master, Ed zijn vader. De toen 3 jarige hengst was net onder zadel en ik vond het doodeng om na 2 jaar niet gereden te hebben meteen op een vreemde hengst naar buiten te moeten. Maar de rit verliep voorspoedig. Na afloop vond ik het Westernzadel geweldig zitten en hadden we veel gestapt. Tsja, het kwartje was nog niet gevallen dat dit een gangenpaard was. Dat kwam pas een paar maanden later toen ik wederom op Master en andere Walkers had gereden.

Mijn voorliefde voor oude bloedlijnen was toen al aanwezig, al was ik mij er destijds niet van bewust. Mijn droompaardje was Shadow, een kleine zwarte merrie geboren in 1986. De toen 9 jarige merrie was in eerste instantie afstandelijk maar toen ik haar regelmatig reed ontpopte ze zich als een leuke, aanhankelijke merrie die voor je door het vuur ging. Helaas werd zij net voor mijn neus verkocht. Ik ben haar wel altijd blijven volgen en heb zelfs afgelopen jaar nog gepoocht haar alsnog te kopen. De nu 24 jarige Shadow is een bejaarde dame met arthrose en geniet van haar oude dag bij haar eigenaresse in Duitsland. Ze heeft 2 veulens op de wereld gezet. Op haar stamboom prijken Allan F-1, Nell Dement F-3, Merry Legs F-4, Roan Allen F-38 en Gertrude F-84. Maar liefst 5 Foundation paarden waaronder stamvader Allan. Pffiew!
Nog altijd denk ik met gemengde gevoelens terug aan haar. Hoe zou het zijn gelopen als ik haar wel had kunnen kopen?

Ergens was mijn voorliefde voor oude bloedlijnen dus al vanaf het begin aanwezig. In ons fokbeleid streven we ook juist naar het fokken met oude bloedlijnen om zoveel mogelijk het oorspronkelijke type Walker te behouden. Ook Ed heeft 2 Foundation paarden op zijn papieren staan, maar ja, met een ruin kun je niet fokken. Wel kan hij laten zien wat mensen mogen verwachten qua karakter, gangwerk en bouw en dat zal zijn nieuwe job gaan worden. Het is bijzonder dat dit paard steeds weer op ons pad komt na al die jaren. Het zal zo moeten zijn.

Hieronder:
Shadow en ik ruim 15 jaar geleden. De zwarte ruin is Master, de vader van Ed en Ed himself.












Ed op zijn nieuwe plek:

Who says Jack Russels cannot be useful?

Stop the Fencing in of Prior Mountain Mustang herd

Zielig, zieliger, zieligst

Gisteren had Muzby zijn zoveelste nagel stuk gebeten. Hij liep stok kreupel en het bloedde flink. Aangezien ik toch naar de dierenarts moest met Izzy heb ik hem gelijk meegenomen. Zijn nagel werd vakkundig verwijderd en het pootje werd ingetaped. Ons stoere Jerommeke was plotsklap een zielig menneke geworden.

Vanmorgen heb ik hem gevraagd te poseren en ja hoor, hij kan nog altijd heel zielig kijken ;)