Afgelopen weekend was er één die we kunnen missen als kiespijn. Buiten de verwarming die stil viel trof ik onze Lulu zaterdag avond liggend op stal. Ze weigerde op te staan en had duidelijk geen interesse in haar eten. De alarmbellen in mijn hoofd rinkelden op volle toeren. Ook op mijn stem wilde Lulu niet gaan staan dus moest ik haar met geweld op de been zien te krijgen. Als verdoofd bleef ze staan, niet eens de moeite nemend om het vlas van zich af te schudden.Snel rende ik naar huis om Oscar te alarmeren. Terwijl hij met Lulu ging stappen belde ik de veearts die binnen 20 minuten ter plaatse was. Dat het koliek was was duidelijk maar wat voor soort? Het bleek gaskoliek te zijn en haar darmen lagen vrijwel volledig stil. Gelukkig werkte alles verder wel normaal. Ze plaste en meste een klein beetje. Lulu werd intraveneus ingespoten en knapte zienderogen op. In de uren die volgden hielden we haar nauwlettend in de gaten. Om middernacht zag alles er rustig uit. Lulu stond op stal met een kale vloer om de zin om te liggen zoveel mogelijk te ontnemen. Ze keek helder en had geen verschijnselen van koliek meer.
Voor dag en dauw stond ik zondagochtend weer op stal. In een oogwenk zag ik dat het foute boel was. Lulu was achteruit gegaan, stond te flemen en had duidelijk pijn. Wederom ging ik met haar wandelen en de dierenarts was alweer onderweg. Wanneer je een merrie van 1.63m steeds onderuit ziet gaan en haar met moeite weer op de been krijgt, slaat de paniek goed toe. Ik was er niet gerust op.
De hele dag hebben we elk uur een kwartier gestapt. Tot 3 keer toe werd ze intraveneus ingespoten om haar darmen te ontspannen. Tegen 9 uur 's avonds waren haar darmen redelijk op gang. Nog altijd mocht ze niet eten en daar was ze het niet mee eens. Een goed teken! Maandagochtend trof ik een duidelijk opgeknapte Lulu op stal. Hoewel ze nog niet 100% in orde was kreeg ik na een laatste behandeling groen licht om Lulu weer met haar maatjes op de wei te zetten. De rest van de week heeft ze hooi en slobber gegeten en inmiddels zijn we weer helemaal gerust. Dit zijn zeer enge momenten en dan te bedenken dat Lulu nog drachtig is van onze Potter ook. Het is zeker dat Lulu iets verkeerds heeft gegeten. Wat dat dan is geweest, is ons niet bekend. Qua voeding is er niets veranderd, het enige verschil is dat de paarden zaterdag in een andere wei hebben gestaan langs een wandelpad.
Al sluiten we onze paarden nooit op op stal, gelukkig is die mogelijkheid er in geval van nood wel. Wij kunnen weer opgelucht ademhalen. Alles is goed!
