Tja, wij hebben er al enorm veel lol om gehad en eigenlijk is het diep triest...

Het grote entertainment van de Mid West al reizende over de I90 (Interstate die van oost naar west amerika gaat) is zonder enige twijfel Wall Drug. Wanneer je South Dakota doorkruist krijg je niets anders te zien dan hetzelfde beeld mijl na mijl, na mijl... Wij hadden het geluk dat het nog veel geregend had waardoor de enorme stukken ongerept natuur nog groen oogde maar buiten dat viel er weinig meer te bespeuren dan een verdwaalde boom, een dito koe, een heuvel of een berg.

Het enige vermaak tijdens het (naar onze maatstaven) sukkel gangetje richting Wyoming waren de billboards langs de snelweg. Het duurt niet lang of er wordt duidelijk gewerkt aan het manipuleren van de autobestuurder en de medepassagiers; Wall Drug is 'the place to be' volgens de talrijke billboarden die we passeren. De boodschappen zijn steeds anders, soms met humor, soms wanhopig pogend kwaliteit uit te stralen. Na een paar uur systematisch gehersenspoeld te zijn kunnen we ons niet meer bedwingen en 'moeten' we een bezoek brengen aan het prestigieuze Wall Drug.

Er waren al serieuze twijfels maar Dave verzekerde ons dat dit een 'must see' was en alleen al uit verveling zou een bezoek aan 'dit' afleiding geven. En dat is zeer zeker gelukt want we hebben dagenlang over niets anders gesproken!

Maar wat is het nu? Pfff, geen idee? Het is bovenal nep en Amerikaans. Een 'authentiek' dorpje met winkeltjes vol meuk, 'made in China' prularia en een verdwaald goed boek of toevallig goed gelukt kunstwerk. De veranda's waren voorzien van nep boomstammen. Er waren lachspiegels, je kon er petjes kopen met nephaar, duizenden sleutelhangers, Jackalopes en opgezette beren, elanden en dinosaurissen bewonderen naast een nep treinstation, een nep goudmijn, een aap die piano speelt (ja natuurlijk: nep!) en nog veel meer van vooral hetzelfde nep...

Eten kon je in 'de Cactus'. We kozen voor de specialiteit: een Buffalo burger. Een grotere teleurstelling na 10 uur in de auto te zitten met een knorrende maag was bijna onmogelijk. Liz omschreef de burger als het vlees van een 27 jarige Buffalo die veel (veel!) te lang op de bakplaat had liggen sudderen tot er bijna niets meer van over was. Meer dan een wit bolletje en een schoenlapje was er niet buiten de smakeloze slappe frietjes gebakken in oud vet. Bij gebrek aan beter aten we zwijgend Wall Drug's specialiteit.

Ondertussen krioelde het van de mensen die allemaal wilden proeven van het megafestijn 'Wall Drug'. Het was bijna eng om te zien dat sommige mensen serieus aan het winkelen waren en het oprecht naar hun zin hadden. Eenmaal weer onderweg naar Sheridan, Wyoming hebben we smakelijk kunnen lachen om deze toch wel bijzondere ervaring. Of je het wilt of niet, elke Amerikaan, ten minste in het Mid Westen (en stiekem ver daar buiten) kent Wall Drug en is er geweest. Ons privé onderzoekje heeft dit ook aantoonbaar bewezen. Je had de gezichten moeten zien als we de 'hamvraag' beantwoorden waar we voor naar het Mid Westen gekomen waren. Geweldig gewoon!

Ondanks alle bijzonder imponerende ervaringen van ons verblijf in de US steekt ironisch genoeg het bezoek aan Wall Drug er met kop en schouders bovenuit. Het bestaansrecht en succes van Wall Drug is te danken aan het feit dat er in een straal van 200 mijl (pak 'm beet van Maastricht naar Groningen) simpelweg niets anders is. Triest maar ja, typisch Amerika!

Kun je je nieuwsgierigheid toch niet bedwingen? Google jezelf vrolijk, zelfs YouTube beschikt over het nodige materiaal...